جلسه‌ی سوم
- آخ!
- اوخ!
- ایخ!
بچه‌ها به محض ورود به کلاس، خیلی یهویی غیب و یه جای دیگه ظاهر شدن.
ظهورشون انقدر یهویی و غیرمنتظره بود که سر و صدا راه انداخت.
- جییییییییییییغ!
- اینا دیگه از کجا پیداشون شد؟!
- اینا همه‌شون از نشانه‌های ظهورن!
بچه‌ها که روی همدیگه تلنبار شده بودن، یکی‌یکی کنار رفتن و به دور و برشون خیره شدن.
وسط خیابون بودن و جمعیت زیادی هم که بصورت خیلی تابلویی به نظر می‌رسید مشنگ باشن، عینهو هیپوگریف بهشون زل زده بودن و جیغ می‌زدن و اینور و اونور می‌دویدن و کلاً هنوز هیچی نشده، داشتن الکی جو رو متشنج می‌کردن.
بلاتریکس که از این همه آلودگی صوتی موهاش سیخ سیخی شده بودن، صداشو با چوبدستی شونزده برابر بلندتر کرد و جیغ زد:
- چه خبرتونــــــــــه؟! چه خبرتونــــــــــه؟! 
ملّت مشنگ که دیدن این صداش و موهاش و تیپش و قیافه‌ش و کلاً همه‌چیش وحشیه و یه چیزی توی دستشه که داره جرقه می‌زنه و ممکنه بزنه شل و پلشون کنه، ترجیح دادن پچ‌پچ‌کنان پراکنده بشن.
بلاتریکس هم برگشت سمت بچه‌ها.
- میشه یکی‌تون توضیح بده که دقیقاً چی شده و اینجا چیکار می‌کنیم؟!
اسکورپیوس جواب داد:
- چیزی که می‌دونم اینه که همین‌که پامو گذاشتم توی کلاس، حس کردم انگار مکیده شدم داخل یه نی ساندیس گنده... بعدشم دیدم که اینجام... مگه نه بچه‌ها؟!
بچه‌ها:
- پس شک نکنین کار شخص شخیص اون روباه بوقیه!
- روباه نیس، معجون به خوردش دادم، راسو شد!
- حالا هر حیوونی که هست! فک کرده مثلاً سورپرایز میشیم اگه اینجوری بهمون تکلیف بده!
یه‌کم اونورتر جاگسن داشت منوی زوپسش رو چک می‌کرد.
- اه! آنتن نمیده! Xoops Maps لود نمیشه!
- نیازی به اون نیس، اون بالا نوشته اینجا تهرانه.
بچه‌ها به تابلوی بزرگی زل زدن که اسم مسیرهای دور و بر هم روش نوشته شده بود. به نظرشون اسم‌های خیلی بی‌کلاسی هم بودن. صادقیه، تجریش، لواسون...
ولی این وسط هاگرید فازش یه چیز دیگه بود.
- گوشنمه! بریم رستوران!
بچه‌ها هم که خیلی یهویی دلشون هوس رطب... چیزه... ینی هوس کیک کرده بود، موافقت کردن و رفتن توی رستوران نــُه و سه چهارم.
اوضاع رستوران کلاً زیاد ریلکس نبود و بعضیا داشتن پانتومیم بازی می‌کردن و لابه‌لاشون چندتا دختر جیغ‌جیغوی کم‌حجاب (
) زارت و زورت حدس می‌زدن و هی اشتباه می‌گفتن. بعضی از پانتومیم‌بازها هم خیلی پرتوقع بودن و کلافه شده بودن که چرا هیشکی توی 10 ثانیه "قسطنطنیه" رو حدس نمی‌زنه.
به هر حال، بچه‌ها یه‌کم اونورتر نشستن و رودولف پول همه رو جمع کرد.
- خب، چی می‌خورین؟
بچه‌ها یه نگاهی به منو انداختن. هیچ خبری از اون چیزایی که توی دیاگون و هاگزمید می‌خوردن نبود، پس یه گزینه‌ی مطمئن رو انتخاب کردن.
- کیک!
چند دقیقه بعد، گارسون پیداش شد و خیلی شیک و مجلسی یه قاچ کیک روی میز گذاشت جلوشون.
بچه‌ها:
- حاجی این چیه الآن؟!
جاگسن خیره به قاچ کیکی که در حال ورود به دهن هاگرید بود، این سؤال رو از گارسون پرسید.
- سفارشتون دیگه.
- شوخی می‌کنی!
- نه بابا خیلیم جدی.
- حاجی ما پنجاه نفریم! اون همه پول دادیم! اونوقت یه قاچ؟!
گارسون یه نگاهی به بچه‌ها انداخت و توضیح داد:
- از ظاهرتون به نظر میاد که تازه از خارج تشریف آورده باشین و از اوضاع اقتصادی مملکت اطلاع نداشته باشین... اینجا ایرانه و دلار هم شده صد و پنجاه هزار تومن. تازه ما ارزون‌تر از بقیه حساب می‌کنیم.
بچه‌ها با قیافه‌ی پوکرفیس به همدیگه خیره شدن. همه‌شون داشتن به چیزای مشترکی فکر می‌کردن.
- Well... We're Done...
★★★
تکلیف:
با توجه به ویژگی‌های شخصیت‌تون و اینکه جادوگر یا ساحره‌ی غیر ایرانی هستین، توضیح بدین (رول ننویسین!) که توی کشور ایران مشنگی چه اتفاقاتی براتون میفته. (10)نکات مهم:
1- رول ننویسین!
2- خودتون رو هیچ‌جوره محدود نکنین. لازم نیس ادامه‌ی رول تدریس رو تعریف کنین. لازم نیس حتماً توی خیابونا ول بگردین. هر لوکیشن و سوژه‌ی ایرانی که فک می‌کنین به شخصیت‌تون می‌خوره رو انتخاب کنین و توضیح بدین که چیکار می‌کنین توی این شرایط، رفتار شما و ایرانیا با همدیگه چجوریه و خلاصه همه‌جوره در موردش بنویسین.
مثلاً میگم‌ها... مثلاً... گابریل از دید خودش توضیح بده که نظافت‌چی بودن توی ایران چه حس و حالی داره، یا اسکورپیوس از دید خودش تعریف کنه که مدارس ایران چجورین، یا رودولف از دید خودش به ارتباط با دخترای ایرانی بپردازه.
اینا صرفاً مثالن و لازم نیس حتماً از اینا استفاده کنین. مهم اینه که سوژه‌ای که مناسب شخصیت‌تون هست رو در نظر بگیرین و تا می‌تونین روش مانور بدین.
3- میزان طنز و خلاقیت و اغراق‌آمیز و مفصل بودن پست‌تون = امتیاز پست‌تون.
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
بعد از این که لرد ولدمورت تصمیم به ترک سرزمین جادوگران به مدتی نامعلوم گرفت، ارتش تاریکی بر سر رهبری که هدایت مرگخواران را برعهده بگیرد، به تکاپو افتاده است!
برگشتن سمت ملّت مشنگ حاضر توی هواپیما که از طرز نگاهشون میشد سؤالاتی مثل "این بشکه چرا چهار پنج‌تا صندلی اشغال کرده؟" و "چرا با وجود این، تا حالا هواپیما سقوط نکرده؟" رو خوند.
