پیتر و ماروولو که هم باید اطاعت می کردند و هم متعجب بودند ، به راه می افتند .
در راه ماروولو با برق خاصی که در چشماش بوده ، در گوش پیتر میگه : به نظرت بارتی می ذاره اینارو شکنجه کنیم ؟ من فقط با نگه داشتن اینا تو زندان حال نمی کنم . باید یه کم خشن باشیم .
پیتر با صدای جیرجیر مانند همیشگیش ، خیلی آهسته میگه : فکر نمی کنم . اینا رو نباید الکی آورده باشن این جا . حتما دراکو چیزی می خواد که اینا بهش نمی دن . نمی دو...
ولی بقیه ی جمله ی پیتر با رسیدن به راهروی سرد و تاریکی که به سلول های انفرادی راه داشت ، نا تمام ماند .
قدم در راهرو گذاشتند . صدای پای آنها در راهرو میپیچید و صدایی ایجاد میکرد ... صدایی ایجاد میکرد که به نظر می رسید ، گوش انسان رو کر میکند . این صدا خبر از تنهایی و وضع فلاکت بار زندانیان انفرادی می داد .
همان طور که آهسته قدم برمی داشتند ، پاتر و لوپین با صدایی آهسته با هم صحبت می کردند .
پاتر با ترس و لرزش خاصی در صداش ، به لوپین میگفت : من نمی دونم . . . یعنی به نظرت اون به خاطر چی ما رو آورده این جا ؟ نکنه اون میخواد که... ؟
لوپین حرف پاتر رو خیلی سریع قطع کرد گویی نمی خواست آن دو ، معاونین بارتی ، حرفهایشان را بشنوند . در همون حال گفت : آره ... من فکر کنم ما رو به خاطر همون به این جا آورده . ولی ما نباید ... ما نباید به هیچ به اون اطلاعات بدیم . فهمیدی ؟
آهای ... شما دو تا چی میگین به هم دیگه ؟ الان که فرستادمتون تو انفرادی ، می فهمین با کی طرف هستین . با وزیر در میفتین ؟
پیتر ، لوپین رو به سمت یک اتاق برد . در راه هم دو تا لگد بهش زد (
)
جلوی یک انفرادی ، در رو که باز کرد ، از داخل بخار می زد بیرون .... مثل جایی که خیلی وقته کسی توش نبوده ....
ریموس با سر به داخل پرتاب شد . پست سرش در با حرص بسته شد .
دیگه فقط خودش مونده بود و تنهایی که در این جا او را اسیر کرده بود . بلند شد و لباسش رو که خاکی شده بود ، تکوند .
به دیوارهای اتاق نگاه می کرد . فقط سیاهی رو می دید . این سیاهی اگر جای دیگه بود ، شاید زیبا به نظر میرسید . ولی اون جا رو خیلی وحشتناک کرده بود .
الان دیگه فقط می تونست بخوابه . هنوز چشماش به سیاهی عادت نکرده بود . رو زمین دراز کشید و خودشو به سمت دیوار کشید .
ناگهان احساس کرد که تو اتاق تنها نیست ... کسی پشت سرش رو زمین خوابیده بود !
داد زد : نگهبان ... آآآآی !! کمک ! آقا !!!
ماروولو اوومد و در رو باز کرد . پرسید : چی شده ؟
- یکی رو زمین خوابیده ... مگه این جا انفرادی نیست ؟
ماروولو در حالی که از آن خنده های شیطانی رو لبش داشت ، به لبخند میگه : نه ... اون نفر دیگه زنده نیست . خیلی وقته مرده . گذاشتیم باشه . فعلا جاش خوبه . تو که مشکلی نداری ؟ نکنه می ترسی ؟
لوپین در حالی که سعی می کرد بیشترین فاصله رو با جنازه داشته باشه ، گفت : نه .... من ؟ من یه زمانی برا خودم وب مستری بودم . از یه مرده بترسم ؟
ماروولو با خباثت میگه : باشه ، خواستم بگم اگر می ترسی جاتو عوض کنم . حالا که نمی ترسی ، باشه . بمون همین جا . فعلا !
در رو پشت سرش بست ... ولی حتی با بسته شدن در هم میشد فریاد های لوپین و پاتر رو شنید ... آن ها نمی دانستند که تازه این اول بد بختی است ... نمی دانستند که در روز های آینده اگر وزیر بیاید ، چه چیزی در انتظارشان است .
می رفتند تا به زندانی های قبلی ملحق شوند ....
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
بعد از این که لرد ولدمورت تصمیم به ترک سرزمین جادوگران به مدتی نامعلوم گرفت، ارتش تاریکی بر سر رهبری که هدایت مرگخواران را برعهده بگیرد، به تکاپو افتاده است!
