در مغازه آلفرد غلغله بود. بچه های مدرسه و بزرگترهایشان سر و دست میشکستند تا یکی از موجودات جادویی مورد نظرشون رو خریداری کنند. اون وسط آلفرد داد می زد:
- همه برن توی صف! اگه اینطوری شلوغ کنین و هل بدین در مغازه رو می بندم.
جادوگران و ساحره ها در حالی که همدیگه رو هل میدادند و گاهی هم پای یکی روی پای دیگری می رفت، بالاخره به صف شدند. اولین نفر دختر موطلایی و زیبایی بود که همراه پدرش به مغازه آلفرد اومده بود و دستش رو محکم گرفته بود. آلفرد در حالی که عرقش رو پاک می کرد و خیلی هم بد اخلاق بود گفت:
- آبروی جامعه جادوگری رو بردن. این حرکات مخصوص مشنگ هاست.
- بله خب ، حق با شماست!
- چی میخواین حالا؟
پدر که به دخترش اشاره می کرد توضیح داد:
- گرترود من امسال به مدرسه رفته و مثل همه اعضای خونواده ش هافلپافی شده.
- خب به من چه؟!
- میخوام براش گورکن بخرم، می دونی که... نماد هافلپافه.
آلفرد که حوصله بحث نداشت، طوماری پر از قوانین رو به دست پدر داد. یکی از ماده قانون هاش این بود که برای خریدن گورکن باید ثابت می کرد عضو هافلپافه. در مدتی که مشغول خوندن قوانین بودن، آلفرد کار یک مشتری را راه انداخت و سانتوری بزرگ را فروخت.
- شما به این راحی سانتور خرید و فروش می کنین بعد واسه یه گورکن قانون میذارین؟
- آره همینه داشم! حالا مدرک دارین یا نه؟
دختر از توی کیفش یک نامه مهر و موم شده منگوله دار درآورد و به دست پدرش داد. پدر هم لبخند زد، نامه رو باز کرد و جلو چشم آلفرد گرفت:
- گرترود آدامز، دانش آموز سال اول هاگوارتز، سپتامبر 2008 ... هوممم... خب از کجا معلوم تو گرترود آدامزی؟
-
دخترم سه جلدت رو به آقا نشون بده.
دختر دوباره از کیفش شناسنامه اش رو در آورد و به آلفرد داد. آلفرد با دقت اونو بررسی کرد و بعد بدون حرفی به انبار رفت. وقتی برگشت، در قفس طلایی رنگی یک گورکن کوچک و زیبا دیده میشد. گورکن، سند و شناسنامه رو دست پدر داد و گفت:
- 50 گالیون میشه.
چند دقیقه بعد، پدر و دختر با لبخند از مغازه خارج شدند.
- راستی نگفتی میخوای اسمش رو چی بذاری؟
- اسمش رو میخوام بذارم آلفرد!