همه مشغول سنجیدن جوانب ماجرا بودند اما هکتور که کلا آدم نسنجیده ای بود، قبل از هر کسی اظهار نظر کرد.
-من وقتی معجونم میچسبه به پاتیلم از حشره کش واسه جدا کردنش استفاده میکنم. امتحانش کنین.

لینی با نیشش برای هکتور خط و نشان کشید اما آراگوگ خیلی مشتاق به نظر میرسید!
-من هم با این که رعشه داره موافقم...! حشره کش ایده خوبیه!

لینی معترضانه گفت:
-اینجوری خودتم میمیری! اون میخواد از حشره کش استفاده کنه! نه پیکسی کش!
-من حشره نیستم. این توهینت به جامعه عنکبوتیان رو نشنیده میگیرم!

همه با حالت عاقل اندر تسترالی به آراگوگ خیره شده بودند. مشخصا کسی حرف او را باور نکرده بود!

-هی! اینجوری نگاه نکنید راست میگه! اون حشره نیست این واضحه... این کم سوادی ها آزار دهندست. مایه شرمه! اگر یه کم وقتتونو توی خلوت تنهایی بگذرونین شاهد این موارد تاسف آمیز نخواهیم شد.

این سخنرانی تاثر برانگیز را دلفی به نمایش گذاشته بود. اما انگار فقط خودش چنین فکری راجب این سخنرانی میکرد.
لیسا گفت:
-باشه بسه دیگه! امتحانش مجانیه... من که میگم عنکبوته میمیره! اگه نمیره قهر میکنم.

دلفی که خیلی از مخالفت با حرفش راضی به نظر نمیرسید لبخند مصنوعی ای زد و گفت:
-شرط میبندیم.
-باشه شرط میبندیم.
-هکتور، حشره کشو بده.

لینی با ناباوری گفت:
-شماها میخواین منو بکشین؟ به همین سادگی؟ جواب اربابو چی میدین؟ میگین پیکسی آبی ناز باهوشو بی نظیر و فوق العادتونو کشتیم؟

سپس نگاه تحقیر آمیزی به آراگوگ انداخت و ادامه داد:
-اونم به خاطر این!

دلفی که انگار بعد از مدتی غیبت بسیار سنگدل تر از پیش شده بود گفت:
-بیخیال لینی! درد نداره... تازه، بزرگ میشی یادت میره. چی شد اون حشره کش هکتور؟ من عجله دارم بسته آموزشی خودکشی که سفارش دادم الان میرسه...

هکتور اسپری کوچکی را از جیب ردایش بیرون آورد که طرح رویش عکسی از ریتا بود و یک ضربدر قرمز بزرگ آن را پوشانده بود.
-اینم از حشره کش! بیاین امتحانش کنیم.

حالا تمام سرنوشت لینی در گرو یک شرط بندی بود!

آستوريا از مرلين خواسته جلو رفت و پايش را بالا برد.

-نـــــــــــــه! من! من رو له ميكنى!

به نظر مى آمد كه آستوريا بدش نمى آيد كه خودش را به نشنيدن بزند. ولى صداى لينى به قدرى بلند بود كه هم مرگخواران و هم لرد بشنوند.

-خب، پاشو برو اونور!
-بال! بالم رو گرفته. ميخواد من رو بخوره!

حق با او بود. آراگوگ دور بال لينى تار تنيده بود.
-كولى بازى در نيار! كى خواست بخورتت؟...البته الان!...من فقط گروگان گرفتمت. من رو بخواين بكشين، اين حشره هم با من ميميره!

رز، گلدانش را بالا كشيد و آماده ى دفاع از لينى شد.

-صبر كنيد...نظرمون عوض شد! سنجش تعصب و وفادارى تموم شد! اين عنكبوت رو از لينى جدا كنيد و به شكنجه گاه بياريدش. ميخوايم ميزان بى رحميتون رو بسنجيم!

با خارج شدن لرد از اتاق، مرگخواران مشغول به ارائه ى ايده، براى جدا كردن لينى از آراگوگ شدند.

طبیعتا لرد سیاه عنکبوت کوچک را ندید!

-نفر بعدی!...نبود؟...فرمودیم نفر بعدی!

عنکبوت که از آن فاصله صدایش را هم نمی توانست به گوش لرد برساند، پاچه شلوار لرد را گرفت و چند بار تکان داد تا این که او را متوجه خودش کرد.
-عنکبوت!...این خونه عنکبوت داره. کی مسئول رسیدگی به وضعیت بهداشتی این خونه اس؟

آراگوگ که شدیدا بهش برخورده بود دوان دوان به طرف لینی رفت و روی پشتش پرید و شاخک هایش را گرفت!
-بزن بریم!

لینی شوکه شده بود.
-بزنم کجا بریم؟

-پرواز کن خب. زود باش.تا جلوی صورت لرد پرواز کن، حرف دارم. نیشت می زنما. نیش در نیش می شیم.

لینی از منظره زشت عنکبوت روی بال های آبی اش راضی نبود. ولی پرواز کرد.
-ارباب منو از دست این نجات بدین!

لرد سیاه مجددا متوجه عنکبوت شد.
-تو که هنوز اینجایی...می ری بیرون یا پرتت کنیم؟ چیه؟ چرا دست و پا می زنی؟ چیز باارزشی برامون آوردی؟

آراگوگ با حرکت سر تایید کرد.
-آوردم...روح و جانم به فدای شما...تمام هستی من از آن شما...وفاداریمو ثابت می کنم. حداقل از این یکی بیشتره.

ضمن گفتن کلمه "این" ضربه نه چندان آرامی به سر لینی زد که فریاد حشره را به هوا بلند کرد. بعد به آرامی به لرد نزدیک تر شد.
-چشممو! چشممو تقدیم به شما می کنم!

چشم عنکبوت اصولا به درد لرد سیاه نمی خورد، ولی لرد هم بدش نمی آمد جلوی چشم مرگخواران، چشم کسی را در بیاورد و از همه زهر چشم بگیرد!
-یکی چوب دستی ما رو بده! آفرین بر تو...زشت و ریزی، ولی شجاعتت بی نظیره. همه باید از این عنکبوت یاد بگیرن. اینو الگوی خودشون قرار بدن. چوب دستیمونو فرو می کنیم تو حدقه چشمش...و چشم قلفتی در میاد! قبلا خیلی تمرین کردیم. بلدیم! فراموش نکنین که این کار ما رو در تاریخ ثبت کنین. بسی خفن است.

لرد سیاه چوب دستی اش را به طرف درشت ترین چشم آراگوگ برد...ولی عنکبوت فریاد بلندی کشید.
-اون نه...اون نه. با اون شکارمو می بینم.

چوب دستی تغییر مسیر داد...ولی عنکبوت باز هم فریاد کشید.
-اونم نه...اونم نه...با اون شکارمو هیپنوتیزم می کنم. اون یکی هم نه. با اون راستمو می بینم. با این یکی هم چپمو می بینم. وسطی رو هم خیلی لازم دارم. باهاش چشمک می زنم. اصلا...می گما...خیلی لازمه چیزی تقدیم کنیم؟

لرد با عصبانیت ضربه ای به لینی زد که لینی و عنکبوت با هم سقوط کردند.
-از جلوی چشمم دور شو...یکی بیاد اینو جارو کنه بندازه بیرون. کسی هم الگو قرارش نده! بی خاصیت!

اما بقيه مرگخوارا كه تحمل حضور يه غير مرگخوار رو نداشتن...داشتن؟!
آستوريا، تمام مدت، با ذكر "اين يه جاسوسه...جاسوس!" در حال غر زدن و چشم غره رفتن بود. و در نهايت كاملا نامحسوس، يقه ى جسيكارو چسبيد و به سمت پنجره رفت.

-خب! نفر بعدى كيه؟!

مرگخوارا به هم نگاه كردن. ولى انگار نفر بعدى وجود نداشت.

بووووم!

-چهارتا پاره استخون چه صدايي داد!

آستوريا جسيكارو از پنجره به بيرون پرت كرده بود!
قبل از اينكه كسى فرصت اظهار نظر پيدا كنه، شخصى اعلام حضور كرد.
-نفر بعدى منم!

صدا ميومد، ولى تصويرى ديده نميشد!

-ايناها...اين بالا!

عنكبوت سياهى، روى سقف نشسته و با سه جفت چشمش، طلبكارانه به ملت زل زده بود.

-تو كه مرگخوار نيستى.
-خب نباشم! اينجا كه زندگى ميكنم!

و از تارش پايين اومد و به سمت لرد سياه رفت.

ولدمورت که خونش از بی کفایتی مرگخوارانش به جوش امده بود.
در دلش فریادی زد و با لبخندی مرموز ادامه داد!
-اما اگر بتونی خشک کنیشون... بیخیال باید حدس میزدم!ولش کن برو!
نفر بعدی با ترس و لرز جلو آمد و گفت:
-ارباب مال من یه خورده پیچیده اس یعنی هم نیس هم خواهد بود!
سپس آستینش را تا آرنج بالا زد.
-ارباب!با ارزش ترین دارایم همونه که هم نیست هم خواهد بود البته در آینده!
ولدمورت که تازه متوجه حظور غیر مرگخوار در خانه ریدل ها شده بود فریاد زد!
-کدوم احمقی اینو اینجا راه داده؟
رودولف با تمام توانی که داشت دستش را بالا برد و گفت:
-من...آخه ارباب ساحره بود خوشگل هم بود در آینده هم که می خواست مرگخوار بشه!گفتم بیارمش تو یکم..
ولدمورت دستش را به نشانه سکوت روی لبش گذاشت و گفت:
-همین الان برو اونور بشین! بعدا به فکرت میوفتیم!انشالمرلین!
جسیکا با لبخند ملیحی بلند شد و کنار بقیه مرگخواران نشست.

بووووووم

صدای انفجار در خانه ی ریدل پیچید.
لینی ترکیده بود!

- هک چیکار کردی؟
- بهش معجون عشق دادم از عشق زیاد ترکید.
- تو چیکار کردی؟
- بهش معـ...
-حرف نزن هکتور!

هکتور میخواست به ادامه ی حرفش بپردازد که با دیدن ناخون های آستوریا منصرف شد.

-یکی بیاد اینو ببره سنت مانگو! نفر بعدی هم رز ویزلیه!

رز جلو آمد.
- ارباب با ارزش ترین دارایی من آبه!

سپس یک وسیله مشنگی از جیبش در آورد و آن را روشن کرد و به سمت آب گرفت.

- اون وسیله مشنگی رو خاموش کن رز!

رز سشوار را خاموش کرد.
-ارباب سعی داشتم باهاش آب رو از بین ببرم و خشک بشه.
- خب چون نمیتونی آب های همه دنیا رو از بین ببری ما بهت میگیم فعلا بشین تا بعدا تکلیفتون رو مشخص کنیم!

و در همین حین بود که تمام فضای خانه ریدل در سکوتی عمیــــــــــــق فرو رفت...
ناگهان لرزش هکتور چند برابر دفعات پیش شد و...

پریدبالا!

بعد از توی جیبش یک بتری کوچک در اوورد و جلوی لینی زانو زد
«من!هکتور دگورث گرنجر!همین الان شخصا از لینی وارنر درخواست میکنم تا این معجون کوچک را از بنده حقیر بپذیرد»

اما آن معجون چه بود؟

بله،معجون عشق بود که هکتور معلوم نیست کی و کجا درستش کرده بود که حاظر و آماده در جیبش بود!
مثل اینکه هکتور فکر هایی در سر داشت...

همین موقع بود که تمام مرگخواران متعجب از متوقف شدن ناگهانی لرزش هکتور و این ادب و احترامش احساساتی هم شدند
حتی لینی :
خیل‍ِ خوب!حالا بده ببینم چی هست این معجون
و بدون آنکه رویش را بخواند آن را سر کشید....

خلاصه:
وزارتخونه تصمیم می گیره میزان سیاهی مرگخوار ها رو بسنجه و در نتیجه این کار، لرد تصمیم می گیره به مرگخواراش مجددا سیاه بودن رو آموزش بده. ولی مرگخوارا زیاد موفق عمل نمی کنن.
پس لرد از مرگخوارا می خواد برای اثبات تعصب و وفاداریشون ارزشمند ترین دارایی هاشون رو فدا کنن.
مرگخوارا تصمیم می گیرن لرد رو فریب بدن و چیزایی رو که براشون زیاد باارزش نیست نابود کنن.
در اين بين، وينكى قصد داره با ارزش ترين داراييش كه لرد سياهه رو نابود كنه. ولى تا حالا موفق نبوده.
...............................................
صدا، مربوط به لوستر تمام كريستال اتاق لرد سياه بود كه در يك قدمى پاى لرد، روى زمين افتاده و هزار تكه شده بود.

ثانيه اى بعد، وينكى دوان دوان وارد اتاق شد.
-وينكى بالاخره دارايى با ارزشش رو نابود...

ولى با ديدن لرد سياه كه كاملا سالم، رو به رويش ايستاده بودند، جمله اش را خورد!

‏-
-ارباب لطفا وينكى رو بخشيد. وينكى فقط ده سانتى متر اشتباه اندازه گيرى كرد. وينكى قول داد دفعه ديگه موفق شد و با ارزش ترين داراييش رو نابود كرد. وينكى جن مُقول خوب؟!

لرد سياه لحظه اى به وينكى نگاه كردند و بعد...فريادشان به هوا رفت.
-اين جن رو از جلو چشم ما ببريد. اصلا ببريد و نابودش كنيد. ببريدش!

- نفر بعدی... پالی!

پالی از بین جمعیت بیرون
آمد و بقچه ای کوچک را با احترام جلوی لرد سیاه قرار داد.

- پالی این چیه؟

پالی از خجالت سرخ سرخ شده بود.
- با ارزش ترین داراییم ارباب!
- خب بازش کن ببینیم.

پالی گره محکم بقچه را باز کرد و طنابی بلند از درون آن درآورد.

- با ارزش ترین داراییت اینه؟ ما فکر می کردیم رودولفه. گفتیم حداقل با این کار یه سودی کرده باشیم!

پالی به رودولف لسترنج که بغض کرده بود نگاه کرد و دوباره مانند لبو شد!
- خب ارباب دارایی های با ارزش من خیلی زیاده گفتم یه کم تنوع بشه!
- ما گفتیم با ارزش ترین دارایی تون رو نابود کنید نه هرچی به دستتون اومد بیارید برای ما.

پالی درحالی که بغض کرده بود گفت：
-ارباب! اینم با ارزش ترین داراییمه. طناب داریه که می خوام باهاش خودمو تو دره گودریک دار بزنم.
- به نظر ما این با ارزش ترین دارایی محسوب نمی شه . به جاش رودولف رو بیار!
- آخه ارباب...
- همین که گفتیم!
- چشم ارباب! آقای لسترنج می شه یه لحظه بیاید اینجا؟

رودولف لسترنج درحالی که بغض کرده بود، جلو آمد.
- ارباب؟
- چیه رودولف؟
- می بخشید؟
- نه! حالا روتو اون ور کن می خوایم نابودت کنیم!
-ارباب دلتون میاد؟
- ما دل نداریم بیاد یا نیاد!
-قمه هام یتیم می شن!
-واسه ما مهم نیست که چه اتفاقی برای قمه های...

صدای مهیبی حرف لرد ولدمورت را قطع کرد.

- کی جرأت کرد حرف ما رو قطع کنه؟

همه مرگخواران برگشتند و با تعجب به صحنه پیش رویشان نگاه کردند.

لرد سیاه به لیست نگاهی کرد.
-دِل؟ ما اینجا اعضای بدن هم عضو کردیم؟ انگار حسابتون از دستمون در رفته خودت رو نشون بده دِل...
دِل به آرامی از میان جمعیت مرگخواران رد شد و در حالی که عصایش که به زمین میخورد چرق چرق صدا میداد با حال زار و نزاری جلوی لرد سیاه ایستاد.

-دلفی!؟... سر و وضعت چرا اینجوریه؟ نیمه ی اسمت کجاست؟ مگه نگفتیم ربع و نیمتونو جایی جا نذارید؟...

دلفی در حالی که به یک دست و یک پای شکسته و سر باندپیچی شده اش اشاره میکرد گفت:
-ارباب نیممون سر جاشه فقط دیگه کار نمیکنه...اسقاط شدم.
-و اسمت چرا این طوری شده؟
-ارباب قسمت"فی" رو که دیگه کار نمیکنه از اسمم جدا کردم.الان فقط"دِل" ام.
-مغزمون برات سوخت واقعا. ولی این باعث نمیشه با ارزش ترین داراییتو نابود نکنی دِل.

دلفی دستش را از روی عصایش کشید تا چوبدستی اش را بیرون بیاورد اما پیش از این که موفق شود صدای مهیبی از در خانه ریدل که حالا دیگر وجود نداشت به گوش رسید.
همه مرگخواران با تعجب به وینکی که کم کم از میان گرد و غبار ناشی از ترکیدن در پیدا شد و در حال فوت کردن سر مسلسل هایش بود نگاه کردند.

-وینکی برگشته.وینکی باید اربابو کشت. باید دستورو اجرا کرد.
وینکی پیش از آن که هر کسی بتواند کاری بکند مسلسل را سمت لرد سیاه گرفت و ماشه آن را کشید...
و لرد سیاه محو شد! کاملا... بدون هیچ اثری!
هنوز مرگخواران در حالت پیش گریه قرار داشتند که دیدند ارباب دوباره در جای خودش پیدا شد.
همه در حالت پیش شادی قرار گرفتند اما با شنیدن صدای ارباب حالت همه شان به پیش ترس و در ادامه آن ترس تبدیل شد.

-یکی از هوکراکسامونو حروم کردی جن! حالا فقط ده هز... فقط شیش تا برامون مونده! برو و توی محدوده هزار فرسنگی ما نپلک! نبینیمت جن!

وینکی که نسبت به گونه انسانی از پردازنده کند تری بهره میبرد تازه از حالت پیش ترس به حالت ترس در آمد و در رفت ولی با خودش گفت:
-برمیگردم... وینکی جن به دستور عمل کننده خوب!

بعد از دک کرد وینکی نوبت به روشن شدن تکلیف دلفی میرسید. او که در طی این کش مکش ها چوبدستی اش را به زحمت بیرون آورده بود آن را به سوی ارباب گرفت و گفت:
-ارباب... بفرمایید.
-چوبدستیتو میدی به ما؟ انتظار داری باور کنیم با ارزشترین داراییته؟

دلفی که متوجه شده بود خوب منظورش را نرسانده با دستانی لرزان و یک قلق خاص چوبدستی اش را فشرد. صدای تق کوچکی آمد و در کوچکی در انتهای چوبدستی اش باز شد.
-بیداری عزیزم؟

بقیه مرگخواران که نمیتوانستند از آن فاصله چیزی که درون چوبدستی است را ببیند مشغول پچ پچ شدند.

-ساکت! خوابه!

حتی لرد سیاه هم کنجکاو شده بود تا بداند چه چیزی توی چوبدستی دلفی پنهان شده.
-اون چیه دِل؟ چی توی چوبدستیته؟

دلفی برای این که چیزی که داخل چوبدستی است را نشان دهد چند قدمی نزدیک تر شد و چوبدستی را جلوی لرد سیاه گرفت و گفت:
-ارباب خلوت تنهاییم و قسمت "اِل"مه. میبینین چه ناز خوابیده؟ موهاشم ریخته تو صورتش ارباب...

لرد سیاه نگاهی به محفظه کوچک و خالی چوبدستی دلفی انداخت. سپس نگاه کوتاهی به دلفی انداخت و گفت:
-این خالیه دِل.
-نه ارباب... مگه میشه؟ نگاش کنین الان غلت زد.

لرد سیاه نگاه دیگری به دلفی کرد و گفت:
-خب‌... نابودش کن!
-ارباب این طوری من "اِل"مو از دست میدم. این طوری فقط میشم "د" یه دال مسکون ارباب. یه دال مسکون یا کلا یه حرف مسکون خونده نمیشه ارباب، صدا نداره، من بی هویت میشم ارباب.

لرد سیاه کمی درنگ و تامل کرد و جوانب مختلف قضیه را سنجید. جنبه اول این بود که دلفی مشکل حاد مغزی یا بینایی دارد که البته این مسلم بود! بنابر این لرد سیاه جوانبی به غیر از جنبه اول را سنجید.
-خب... ما تصمیمونو گرفتیم دِل! از اونجایی که ما خلوت تنهاییتو نمیبینیم، پس وجود نداره! هر چیزی که ما نبینیم یعنی وجود نداره...

در این میان بانزِ وجود ندار با بهت سعی در هضم این جمله داشت.

-وقتی خلوت تنهاییت وجود نداره ما اون رو به عنوان ارزشمند ترین داراییت به حساب نمیاریم.

اساسا چیزی که وجود ندارد را هم نمیشد داشت که بخواهد دارایی باشد!

-پس از روی سخاوتمون بهت یه فرصت دیگه میدیم... برو و ارزشمند ترین داراییت که وجود داره رو بیار دِل! این "فی"ت رو هم زود برگردون دوست نداریم راه به راه یکی از اعضای بدنمون رو به جای تو خطاب قرار بدیم. خصوصا که این عضو با عشق ورزیدن ارتباط قوی داره. ما سال هاست با دلمون قطع رابطه کردیم.اونوقت توی یه روز این همه خطابش کردیم!
-چشم ارباب.

دلفی در چوبدستی اش را بست و با دلسوزی آن را سر جایش گذاشت. بعد آنجا را به قصد یافتن ارزشمندترین دارایی اش ترک کرد.

-نفر بعدی بیاد و پیشکشش رو درست جلوی چشممون ساقط کنه.