آندریا پنی و لینی هر سه میان دسته ای از قیچی بدست ها گیر افتاده بودند..
-خب بالتو بیار جلو لینی!
-ببند!
به محض اینکه پسرک با قیچی به لین نزدیک میشود کریس با نیمبوس بالای سر آنها قرار میگیرد.
-بپرید بالا!
هر سه روی نیمبوس مینشینند.(البته لینی رو شونه ی آندریا میشینه)
کریس که با سرعت به سمت در تالار میرود میگوید:
-فک کنم امروز دوبار نجاتتون دادم!
هر سه با هم میگویند:
-مرسی!
-باید برید درو باز کنید!من لا رو سرگرم میکنم شما میتونید بچه های جلوی درو بیهوش کنید قبل از اینکه نصفتون کنن!
بعدشم بچه های ریون فرار میکنن!لااا!من اینجام!
و سه نفر را به پایین پرت میکند.

چند دقیقه بعد
پنج نفر نگهبان در قیچی به دست ها بیهوش روی زمین افتاده اند در باز میشود و کریس همه ریونی ها را به سمت آن فرا میخواند
-زود باشید برید بیرون!
لایتینا که انگار هیچ چیزی از این توطعه نمیفهمد همچنان دنبال کریس و هدفونش است.
با تلاش های مکرر بچه های ریونی،قیچی بدست ها شکست میخورند و همه از تالار خارج میشوند.جز کریس،لایتینا،لینی،آندریا ،پنی و قیچی بدست ها.
-خب بریم!
کریس با سرعت به سمت در میرود.
-فک نکنید نفهمیدم میخواید منو قال بزارید!در ضمن هر رفتی یه اومدی داره دیگه نه؟
-کریس...
کریس خارج میشود و در را از پشت میبندد
-خدافظ!با لا و قیچی بدست ها خوش بگذره!

- چرا ما کمک کنیم؟

-پس کی کمک کنه؟

-لینی کمک...

-یارو تلف شدآ

آندریا با نگاهی ارمان گرایانه به لایتینای فاز ادواردی برداشته و کریس که ناشیانه سعی میکرد تعادلش رو جوری حفظ کنه که نه از در و دیوار بخوره نه از لا گفت:
-فرضا که ما رضایت مبنی بر کمک رسانی به این بنده مرلین رو امضا کردیم بعدش چی؟چه نوع خاکی بر روی موهای نسبتا خشک جواب میده؟

پنی ماشین حساب و سر رسید به دست درحالی که عینک مربعی زده بود با لحن جدی ای گفت:
-بر طبق محاسبات اخیر من و با فرمول قراردادی جدیدی که طی چندین سال با تکیه بر تلاش علم و بی حد و مرز ریونیان نامدار هاگوارتزمان ابداع شده ... بنظرم بهتره از منشا کمک بگیریم.

لینی که تحت تاثیر قرار گرفته بود گفت:
-خو این یعنی چی؟

آندریا با لحن جدی ای گفت:
-یعنی بهتره فرار کنیم چون لا بنظر خیلی رو فرم نمیاد...

در این مورد بخصوص حق با آندریا بود و اگه لینی بالهاشو پنی موهاشو و آندریا لباساشو دوست داشت بهتر بود هرچه زودتر از زیر سایه پر از خشم و حرص لا که حتی صدای قیچیش تهدید مرگبار جلوه میکرد فرار کنن.
آندریا اولین کسی بود که لغب ادم فروشی را به جان خرید و ران اوی کرد ولی اون نمیدونست که گذشتن از لشکر قیچی بدست لا به این اسونی ها هم نخواهد بود...

لایتینا خنده ای شیطانی سر میدهد.
-خب خب خب...
و به سمت هر سه آنها راه میفتد.به یک قدمی آنها که میرسد صدایی از پایین پله ها به گوش میرسد.
-لا.فکر نمیکنی که هدفونت ازگوشت افتاده باشه؟؟
چشمان لایتیناگرد میشود.
-معلومه که...
و روی گوش هایش دست میکشد.
-چطور ممکنه؟هیچ وقت این اتفاق...کریس!بیارش!
-من نمیتونم بیام خوابگاه دخترونه لا!
لایتینا متوجه لحن شیطنت آمیز کریس میشود.
-نکنه تو میخوای با من مخالفت کنی کریس؟بچه ها هنوزبا قیچی نصفت نکردن؟
-اتفاقا همون پسره که پیرهنش روش عکس عقاب بود کتاب کوییدیچ در گذر زمان منو پاره کرد!خب منم یه وردی روش خوندم...به هرحال فکر نمیکردم از پنجره پرت شه پایین!
لایتینا به طور آشکاری عصبانی شده است.
-الان میام اون پایین...
-من سوار نیمبوس شدم لا!دستت بهم نمیرسه!
لایتینا بدون توجه به سه نفر دیگر از پله ها پایین میرود.
لینی نفس عمیقی میکشد.
-مرلین رو شکر!
و سپس به پنی و آندریا میگوید:
-اون مارو نجات داد.ماهم باید الان بریم اونو نجات بدیم!اینجا یه تالار سر بسته است. سوار آذرخش هم که باشه لا میگیرتش!

خوابگاه دختران

پنی و آندریا همچنان درگیر بازی مسخره‌شون بودن و نتونسته بودن حدس بزنن مخاطبشون کیه که...

- قیچ قیچ قیچ قیچ قیچ قیچ!

دو دختر با حیرت برمی‌گردن و از لای در خوابگاه که حین ورود لینی نیمه‌باز مونده بود، به سایه‌ی ترسناک و بلندی که در حال نزدیک شدن بهشون بود نگاه می‌کنن.

- یعنی اون چیه؟
- یه موجود جادویی مخوف!
- چرا یه موجود جادویی مخوف؟
- پس چی؟

- نــــه اومد! یادتون باشه من اینجا نیستم!

لینی پارازیتی وسط گفتگوی تکراری آندریا و پنی می‌ندازه و بلافاصله شیرجه‌ای پشت تخت‌خواب‌ها می‌زنه و از دیده‌ها پنهان می‌شه. همون موقع سایه بالاخره به در می‌رسه و درو با صدای قیژی باز می‌کنه.

- اوا اینکه لایتینا بود!
- پس این صداها چی بود از خودش در میاورد؟

لایتینا قیچیشو تهدیدکنان بالا می‌گیره.
- چه موهای رنگی خوشگلی. یعنی چی می‌شه اگه ببرمشون؟

آندریا و پنی که نمی‌دونستن مخاطب لایتینا کدومشونه، با ترس آب دهنشونو قورت می‌دن.

- چرا ما؟
- پس کی؟
- لینی!

انگشت اشاره‌ی هر دو به جایی پشت تخت‌خواب‌ها نشونه می‌ره. اما هدف قرار دادن لینی به معنای نجات آندریا و پنی از این بازی‌ای که لایتینا به راه انداخته بود نبود، بلکه به معنای گیرافتادن هر سه‌شون بود!

خوابگاه دختران

پنی و آندریا همچنان درگیر بازی مسخره‌شون بودن و نتونسته بودن حدس بزنن مخاطبشون کیه که...

- قیچ قیچ قیچ قیچ قیچ قیچ!

دو دختر با حیرت برمی‌گردن و از لای در خوابگاه که حین ورود لینی نیمه‌باز مونده بود، به سایه‌ی ترسناک و بلندی که در حال نزدیک شدن بهشون بود نگاه می‌کنن.

- یعنی اون چیه؟
- یه موجود جادویی مخوف!
- چرا یه موجود جادویی مخوف؟
- پس چی؟

- نــــه اومد! یادتون باشه من اینجا نیستم!

لینی پارازیتی وسط گفتگوی تکراری آندریا و پنی می‌ندازه و بلافاصله شیرجه‌ای پشت تخت‌خواب‌ها می‌زنه و از دیده‌ها پنهان می‌شه. همون موقع سایه بالاخره به در می‌رسه و درو با صدای قیژی باز می‌کنه.

- اوا اینکه لایتینا بود!
- پس این صداها چی بود از خودش در میاورد؟

لایتینا قیچیشو تهدیدکنان بالا می‌گیره.
- چه موهای رنگی خوشگلی. یعنی چی می‌شه اگه ببرمشون؟

آندریا و پنی که نمی‌دونستن مخاطب لایتینا کدومشونه، با ترس آب دهنشونو قورت می‌دن.

- چرا ما؟
- پس کی؟
- لینی!

انگشت اشاره‌ی هر دو به جایی پشت تخت‌خواب‌ها نشونه می‌ره. اما هدف قرار دادن لینی به معنای نجات آندریا و پنی از این بازی‌ای که لایتینا به راه انداخته بود نبود!

از طرف دیگه لایتینا حسابی داشت از این وضعیت لذت میبرد. قیچی رو تو دستش گرفته بود و درحالی که هی بازو بسته‌ش میکرد ملتو تهدیدم میکرد.
- بیا جلو تا لباستو به دو قسمت تبدیل کنم.

ریونکلاوی بنده خدا یه نگاه به لباس مامان دوزش کرد و یه نگاه به قیچی تیز لایتینا.
- نه!
- نه به درد من نمیخوره، نتیجتا میتونی به لباس عزیزت خداحافظی کنی.

ریونکلاوی مذکور روی تیشرتش عکس یه عقاب خفن و گولاخ بود که عینک زده، نتیجتا اصلا دلش نمیخواست که لباسش پاره پوره شه.
- خب منم بهت میپیوندم اگه اینجوریه.

لایتینا لبخند شرارت آمیزی زد و یه قیچی از ناکجا آباد ظاهر کرد و به دست ریونکلاو تیشرت دوست داد.

- نه! ردام رو مفت خریده بودم از چهارشنبه بازار.
- تیشرتم رو عمه‎‌ی دایی بابام بافته بود!
- از بهترین پارچه کل کهکشان بود لعنتی.

اما برای لایتینا و همراهانش اصلا مهم نبود که جنس پارچه چقدر خوبه یا چه روزی خریده شده یا این که عمه‌ی دایی باباشون بافته یا دایی‌ عمه‌ی ملت.
فقط مهم بود که ملت رو آزار بدن

و همه باید انتخاب میکردن که میخوان همراه لایتینا باشن یا رو به روش باشن و با لباساشون خداحافظی کنن.

در همین آشوب - خوابگاه دخترانه ریونکلاو

-آخ...همه دست پاهام میسوزه پنییی!

-احتمال زنده موندمون از دست این استادا تا آخر سال فکر کنم تقریبا به صفر رسیده

-چرا صفر درصد؟!

-پس چند درصد؟

-منفی بیست و یک درصد

-چرا منفی بیست و یک درصد؟

-پس چند درصد؟
...
دو همکلاسی بی انکه بدانند چه بازی مضخرف و بی پایانی را شروع کرده اند به ان ادامه میدادند که ناگهان چیز کوچک و آبی رنگی به سرعت خود را به درون خوابگاه پرت کرد که بسی خوشبختانه موجب پایان یافتن این بازی رو اعصاب بین آندریا و پنی شد.
در نگاه اول نه پنی نه آندریا نتوانستند حدس بزنند چه کسی مزاحم بازی جدیدی که کشف کرده بودند شده است، او انقدر ریز کوچک بود که اگر صدای بلند نفس نفس زدنش را نمی شنیدند اصلا نمی فهمیدند که او انجاست (خب شاید هم علت دیگرش میتواند نزدیک بین بودن آندریا و پنی و نداشتن عینک بود. تیپشان را خراب می کرد خب )

-پشه خاکیه

-چرا پشه خاکیه؟

-پس چیه؟

-زنبور گاویه

-چرا زنبور گاویه؟

-پس...

آندریا میخواست حدسیات بس غیر قابل باورش را تحمیل کند و بازی را ادام دهد که ناگهان لینی گفت:

-بســــــه دیگه!من استادتونم

-استادمونه؟

-گری بکه

-چرا گری بکه؟

لینی که دید دو دانش آموز از بس حدس زدند دارند اور دوز میکنند تصمیم گرفت کمی راهنمایی کند بنابراین با لحن تو دل برویی گفت:

-بابا اون استاد خوشگله که خیلی باهوش بود!

بچه ها با افکت «کجا بود این استاد خوشگل و باهوش تا حالا که ما ندیدیمش؟» سوالی به لینی نگاه می کردند. و لینی همینطور که حرس میخورد و سعی می کرد موهایش را بکند اما دلش نمی امد فکر می کرد که تولد این دو کی است تا از برایشان تحفه ای به نام عینک تهیه کند

لینی با تعجب برمی‌گرده و نگاهی به لایتینا می‌ندازه.
- چی شده احوال‌پرسی می‌کنی تو؟ اصولا پا برهنه می‌پری وسط همیشه! مشکوکیوس.

لینی از قبل جیغش رو کشیده بود، اما مطمئنا اگه می‌دونست لا قصد داره با قیچی بُرانی تهدیدش کنه، نفسشو نگه می‌داشت برای جیغ‌های بعدی که زدنشون لزوم بیشتری داشت!

پایان فلش‌بک

ریونی‌ها که از به هم خوردن این‌چنینیِ تمرکزشون راضی به نظر نمی‌رسیدن، سعی می‌کنن علت جیغ‌های بنفش لینی و دویدن بی‌پایان لایتینا به دنبالش رو کشف کنن. طولی نمی‌کشه که برق درخشان قیچی‌ای که تو دستای لا حضور داشت، چشم همه‌ی ریونی‌ها رو کور می‌کنه.

تری که تمام این مدت در حال سرکشی زیر کاناپه‌های تالار بود بلکه شکلاتی برای خوردن پیدا کنه، بالاخره با پیدا کردن قورباغه شکلاتی‌ای گل از گلش می‌شکفه!
- آخ جون! شکلات. بیا برو تو شکم خاله ببینم. عــا... آخ!

به محض بیرون اومدن تری از پشت کاناپه و در دهان قرار دادن شکلاتش، قیچی‌ای پروازکنان یکراست بر فرق سرش برخورد می‌کنه که موجب سقوط شکلات از دهنش به زمین می‌شه.
- این چی بود دیگه؟! از وسط نصف شدم! داشتم شکلات می‌خوردم خیر سرم!

چند دقیقه‌ای طول می‌کشه تا حواس تری سرجاش برگرده. اما به محض اینکه همه جا صاف و صوف می‌شه و دیگه سرش گیج نمی‌ره، با صحنه‌ای رو به رو می‌شه که از روونا می‌خواد کاش زیر کاناپه مونده بود و هرگز نمی‌دید!

ملت ریونی همگی از دم رم کرده بودن! بعضیا به تبعیت از ناظرشون قیچی به دست دنبال قربانی می‌گشتن و بقیه فرار کردن و سپر کردن وسایل رو تنها راه چاره برای فرار می‌دیدن!