-همه بلند شن ماموریت داریم! رژیم تراورز دچار هرج مرج شده اشغالگران اماده حمله شدن... باید جلوشون بگیریم!

-
-
_
-

مرگخواران و لرد که مشغول واکنش دادن به این قضیه بودند و حتی چاره ای جز این نداشتند... چون اگر ماموریت را انجام نمی دادند بی سر پناه میان سرما می ماندند و مرگخواران از این قضیه اطلاع داشتند و باید برای راضی کردن لرد چاره ای می اروردند.

-ارباب اگه این کار رو انجام بدیم...قول میدم پیپم رو موقعی که رفتیم بهتون میدم.
-ارباب می خواد از طریق پیپ مواد مضر رو بهتون تزریق کنه تا بعد شما لرد بشه...همش تقصیر اگلا هست ارباب!

ساکت شین مرگخواران!



هرج و مرج خانه ریدل ها را فرا گرفته بود بلاتریکس برای همه کافی بود ولی همه برای بلاتریکس کافی نبودند یا اینطور بنظر می رسید.

آن طرف در عمارت مالفوی ها میز گردی تشکیل شده بود و افراد مرگخواری دور آن نشسته بودند.

_ یعنی اگه کچل نکنیم نمیشه؟ همینجوری با همین موهای زیبا!

ملانی پس از گفتن این جمله دستی به موهایش کشید و بغضش را فرو داد.
پلاکس لباس های چریکی زیادی را روی میز گذاشت و با ماشین ریش تراش به سمت ملانی رفت:
_ چیه؟ نکنه اربابو به موهات فروختی؟ نگفتم! نگفتم خائنی! چهار تا گشنیز آبی رو نگه میداری، اونوقت اونطرف ارباب گرسنه بمونن! هی رودولف نیمرو بزنه براشون! اشکال نداره، اشکال نداره، موهای تو مهم تره ملانی!

سپس با دهن کجی یک دست لباس را با تمام توان بر سر ملانی کوبید.

_ بسته دیگه پلاکس! نه؟ فکر میکنم کافیه. حالا همه به نوبت بیاین موهاتونو بزنم؛ اول هم خودت پلاکس!

پلاکس لباس ها را روی زمین رها کرد و با حالت پوکر فیس به بلاتریکس خیره شد.
_ قرار بود اول حساب ملانی رو برسیم!

پلاکس مثلا خیلی باحال بود و میتوانست حرفش را به کرسی بنشاند! اما خب گفتیم مثلا!
برای همین دقایقی بعد بلاتریکس ماشین ریش تراش را در بین موهایش فرو برد...
مگان که از همان گوش هایش را گرفته بود تا هیچ حرفی در مورد کچل شدن نشنود با دیدن آن صحنه به رحمت مرلین رفت و برگشت‌.

دقایقی گذشت تا وقتی که پلاکس کچل شده، لباس چریکی مردانه پوشیده، کلاه کپ ارتشی گذاشته، و پاچه ها شلوارش را دو تا تا زده تا مرد بشود شده از یکی از اتاق های عمارت بیرون آمد:
_ بریم ارباب مونو نجات بدیم!

بلاتریکس کش و قوسی به خودش داد و با نفرت تمام نگاهی پر از رضایت به نتیجه کارش انداخت:
_ نوبت توئه الکساندرا ایوانا!

لرد که از شرایط موجود بسیار عصبانی و کچل بود... تصمیم گرفت بعد رهایی از این دردسر، چنان دردسری نشانشان دهد که دیگر فکر دخالت در ماموریت های مالفوی ها را نکنند...حتی انقدر عصبانی بود که به خودش قول داده بود پادگان را بعد ماموریت به جان پیجش تبدیل و به نظرش خودش نیز راه خوبی بود.
انجا خبری از خواب بعد از ظهر صبحانه کامل رعایت کردن فاصله اجتمایی نبود و هر که قیافه و هیکل نخراشیده ای داشت مسلما قدرت و جایگاه بیشتری داشت.

این اوضاع بر خلاف بقیه مرگخواران به نفع ماروولو پدر بزرگ ولدمورت بود که بر خلاف همیشه زیر شلواریش و هیکل نخراشیده ی او توجه زیادی را به خود جلب کرده بود...اما یه تغییر

-زمان سالازار همینطوری بود.. همه بو عرقشون همه رو خوشحال میکرد بوی جوارابشون همه رو خفه میکرد...یه بار یکی درباره ی بهداشت فردی حرف زد سالازار زد با جوف پا رفت تو شکمش اینده طرف او رو نابود کرد.
همنطوری که ماروولو درباره ی الان و قدیم حرف میزد در با شدت محکمی به صدا در اومد ماموریت دارید.

_ارباب ما هم به افتخار شما کچل کردیم بعد برداشتنو ما را هم آوردند.
_ارباب آنجا را نگاه کنید. اگلا هم هست که!
_وای ارباب نگاه کنید! سدریک رو!

و سدریک کچل رو در خواب ناز دیدند.

_وای ارباب هکتور هم آنجاست!
_ای وای بابا تو که همین الان خونه بودی اینجا چی کار میکنی؟

و لوسیوس کچل متعجب رو هم اون گوشه دیدند.

_چرا همه مرگخواران اینجا هستند؟

و نگاهی به نصف مرگخواران سرباز خود کرد.

_نصف بقیتون کوشن؟
_ارباب اونها خانم بودند دیگه نذاشتن بیان، یعنی خودشون هم نمیخواستن.
_خب مرگخواران از شما بی عرضه ها که کاری بر نمی آید پس الان خانم ها باید نجاتمون بدن. وای که تو یک روز ۲ بار خوار شدیم.

خاطرات مارکوس فنویک سال 2021 (البته یه قرن دو قرن اونورتر البته من اون موقع مرده بودم)
--------------------------------------------------------------

-اینجا کجاست ما را آورده ای مردک؟

-پادگان سربازی! احترام بگزارید!

-دراکو اگر ما را از اینجا خارج نکنی !خون خودت ،،، خانواده ی مالفوی ،،، این پادگان گردن تو خواهد بود.

-سرهنگ وارد میشود! احترام بگذارید!

-دراکو اینجا همه مانند سرهنگ دارای اضافه وزن هستند؟

-ارباب به این اضافه وزن نمیگن که .میگن عضله. 180 کیلو عضله ی خالص.

-نه خوشمان آمد. اگر تو ماموریتت را انجام بدهی من از این سرهنگ می خواهم در استخر خصوصی به من تعلیم عضله در آوردن بدهد.

-ارباب به این میگن بدن سازی نه عضله درآوردن ارباب.

-دراکو نیاز نیست تو به ما ارباب سیاهه لرد....

-خوش خوشانتونه آره بعد از اینکه مجبورتون کردم روی ذغال پا به رهنه راه برید اونوقت میفهمید باید سر جلسه ی سخرانی من کسی لب تر کنه!

- به ما رحم کنید ای سرهنگ!

-ارباب از شما بعید بود.

-خب به شما رحم میکنم . چون بار اولتون بود. سرباز!

-بله قربان؟

-برو ذغال رو آماده کن

تام جاگسن: صبر کنید!

-تام تو در این پادگان چکار می کنی؟

سوژه جدید:

خورشید به تازگی طلوع کرده بود و محوطه اطراف قصر مالفوی ها را روشن کرده بود. با اینکه چندان خبری از درخت در حیاط خانه شان نبود، اما صدای چند گنجشکی که شاید فقط در حال عبور از آنجا بودند، برخاسته بود. اما صدای گنجشک ها در برابر صدای همهمه ای که از داخل خانه مالفوی ها بیرون میامد، چیزی نبود. اعضای خانواده مالفوی ها از صبح زود بیدار شده بودند و در حال تدارک برای سفر تنها فرزندشان بودند.

- خب مامان فدات بشه، همه وسایلتو برداشتی؟
- آره مامان جون. برداشتم.
- لباس گرم که یادت نرفته؟
- نه.
- لباس سرد چی... چیز ینی، لباس راحتی اینا؟
- آره مامان. همه چی رو برداشتم.
- الهی مامان قربون تک پسر کچلش بشه که بزرگ شده و میخواد بره مرد بشه.

نارسیسا این رو گفت و نگاهی سرشار از عشقِ سیاه، گونه از ای عشق که فقط در بین مرگخواران و نسبت به یکدیگر بود، به پسرش انداخت و دستی به سر کچل او کشید. لوسیوس نیز با افتخار به پسرش نگاه کرد که بالاخره به سنی رسیده بود که می توانست یکی از قدم های بزرگ زندگی اش را بردارد. دستش را روی شانه پسرش گذاشت و گفت:
- بهت افتخار می کنم پسرم.

دراکو لبخندی زد ولی هنوز ترس در چشمانش مشهود بود.

- هنوز چند دقیقه مونده تا بیان. بیا بشین تا یه چیزی برای راهت آماده کنم.
- باشه مامان.

در حالی که خانواده مالفوی ها مشغول بودند، با صدای پاق مهیبی، لرد سیاه در داخل خانه شان ظاهر شد. مالفوی ها با شنیدن صدا ترسیدند ولی با دیدن اربابشان، فورا تعظیم کرده و به او خوشامد گفتند.
- خیلی خوش اومدین سرورم. ما رو مفتخر کردین.
- سلام و درود خدمت لرد سیاه. خوشحالمون کردین ارباب.

پدر و پسر بعد از تعظیم بلند بالا و خوشامد گویی های بسیار، سر خود را بالا آورده و با تردید به لرد نگاه کردند. اطمینان نداشتند که دلیل حضور وی در آن لحظه چه بود.

- ما اومدیم تا پسرت رو بدرقه کنیم و بهش ماموریت مهمی بدیم.
- یا مرلین. بازم ماموریت؟
- چی؟
- هیچی ارباب. منظورم این بود که... بازم ماموریت!
- حالا بهتر شد. ما فهمیدیم که می خوای بری سربازی و قراره بری یکی از دورافتاده ترین پادگان هایی که هست. بهت این ماموریت رو میدیم که اونجا هر سربازی که دیدی، به خدمت ارتش سیاه در بیاری. در غیر اینصورت ارتش سیاه به خدمت خانواده ت خواهد رسید.
- ولی ارباب.... چطوری...
- چطوری نداریم! این ماموریتی هست که باید انجام بدی.

مالفوی پسر سرش رو پایین انداخت و به فکر فرو رفت که چگونه باید این کار رو بکنه. هیچ ایده ای نداشت که چطور می تونه یه مشت سرباز معلوم الحال رو به خدمت ارتش سیاه در بیاره. اونجا کمدی هم نبود تا بتونه باهاش رفت و آمد کنه. در حالیکه دراکو در این فکر ها بود، صدای زنگ در آمد.
- فکر کنم خودشونن. اومدن که همراهیت کنن.
- من در رو باز می کنم.

دراکو این را گفت و وسایلش را برداشت و به سمت در رفت و آن را باز کرد. مامورین پادگان سربازی پشت در بودند و با دیدن دراکو، نگاه خشمگینی بهش انداختند.
- خب زود باش پسر. همین الان باید خودت رو معرفی کنی.
- باشه.
- باشه چیه؟! چشم قربان!
- چشم قربان!
- کجا با این همه عجله؟ اون یکی مونده.

مامور اشاره ای به لرد سیاه کرد.
- اونم باید بیاد دیگه.
- اون عمته! ما ارباب هستیم. و جایی نمیاییم.
- قانون میگه هر کسی که کچله، باید بیاد سربازی!
- کچل خودتی و این پسره! ما مادرزادی مو نداریم. در ضمن، ما بالاتر از قانونیم. قانون در خدمت ماست.
- من این چیزا حالیم نمیشه. اونجا به افسر فرمانده توضیح بده.

مامور قبل از اینکه لرد سیاه یا هر کدام از مالفوی ها بتوانند واکنشی نشان دهند، چوبدستی اش را تکان داد و لحظه ای بعد، مامور، دراکو و لرد سیاه غیب شده بودند.

مایل ها و مایل ها آنطرف تر، وسط دورترین جای ممکن، پادگان سربازی:

- اینجا دیگه کجاست ما رو آوردی؟
- پادگان سربازی! احترام بذارید!

(پست پایانی)


-بشینین سر جاتون ببینم!

صدای فریاد نارسیسا، محفلی ها را سر جایشان نشاند.
-چه خبره؟ مگه شما مهمون نیستین؟ بگیرین بشینین خب!

ولی گوش محفلی ها به این حرف ها بدهکار نبود. بچه ویزلی های متعدد مانند تیری از کمان پرتاب شده و در سطح خانه پراکنده شدند.

دو دقیقه بعد، در تمامی اتاق ها باز بود و مالفوی ها به همراه دراکو که حالا به خانه بازگشته بود، دست و پای بچه ویزلی ها را گرفته بودند و کشان کشان به طرف پدر و مادرشان می بردند.

درهای باز اتاق ها باعث شد لرد سیاه و مرگخوارها، اتاق ها و آشپزخانه خالی را ببینند!

-نارسیسا؟ اینجا چه خبره؟

نارسیسا کمی فکر کرد. او ساحره باهوشی بود.
-ارباب... خونه رو به سیستم ضد غارت ویزلی ها مجهز کردیم. به محض ورود یک ویزلی، خونه خود بخود خالی می شه. که نتونن چیزی بدزدن!

لرد دستی به چانه اش کشید.
-فکر خوبی کردین! ما پسندیدیم! ولی خانه خالی دوست نداریم.از قیافه شما و اینا هم خسته شدیم! به خانه ریدل های خودمان باز می گردیم! یارانمان... آماده باشید! مادر... شما اگه دوست دارین می تونین مدتی همینجا بمونین.

نارسیسا مطمئن بود که مروپ قبول نمی کرد. او نمی توانست از پسرش جدا بشود. برای اولین بار در طول زندگی اش، محفلی ها به دردش خورده بودند!
-لوسیوس... جغد بفرست به وزارتخونه. ستاد امحاء متصرفین مزاحم. بیان اینا رو ببرن!


پایان.

دراکو همین طور به لاوندر که در حال دور شدن بود نگاه می کرد. به نظر می رسید استعداد هایش چندان هم مفید نبودند. پس از مدتی دوباره برای جستجوی یک ضامن به راه افتاد و در طول راه به این فکر می کرد که چه کسی ممکن است ضامن او شود.

-یعنی از کجا می تونم یه ضامن پیدا کنم؟ اگه ضامن پیدا نشه پول هم گیر نمیاریم. اگه پول گیر نیاریم ارباب...ارباب.

-جیغ نزن بچه جان.

دراکو با شنیدن صدای پیرمرد به سمتش چرخید و درست زمانی که می خواست چیزی به او بگوید، توجه اش به تابلویی که بالای یک مغازه نصب کرده بودند، جلب شد.




دراکو با دیدن کلمه ضامن روی آن تابلو با خوشحالی و به سرعت وارد مغازه شد، اما او فقط بخشی از تابلو را دیده بود که می خواست ببیند و خبر نداشت که در آن مغازه چه چیزی در انتظارش است. او نمی دانست که کلمات همیشه فقط یک معنی ندارند.


آن طرف. قصر خانواده مالفوی


-پروفسور حالا چی کار کنیم؟
-پنج دقیقه و چهل ثانیه ست اومدیم تو ولی به هیچی نرسیدیم.

دامبلدور پس از کمی فکر کردن گفت:
-محفلی های بابا. مگه فقط تو آشپزخونه غذا نگه می دارن. وقتشه یه بازدیدی از این عمارت کنیم.

بار دیگر همه هورا کشیدند و به راه افتادند.

لاوندر در حالی که داشت کوچه ها را یکی یکی و بی هدف رد میکرد، مستقیم به پسری با موهای بلوند برخورد.
-دراکو؟
-عه سلام!
-سلام.

سکوت.

-لاوندر میگم چقدر جوراب هات قشنگه منو به یاد خدمتکار بوگندو مون میندازه ...
-چی گفتی؟
-نه به یاد یه خاطره خوش میندازه .
-اوهوم.
-یا موهات منو به یاد جارو های های حصیری میندازه ... چی بود...
-چی گفتی؟ من الان اعصاب ندارمااا!
-نه بابا... میخواستم بگم که... کلا همه چیه تو منو به یاد خاطره های خوبم میندازه .
-واقعا؟
-آره واقعا!

لاوندر شصتش خبردار شد که طرف آن قدر ها هم راستگو تشریف ندارد، اما راستی که این تعریف ها چه دلنشین بود! ولی...
-خب که چی دراکو؟
-اینکه... خب تو الان برای چی توی خونه ی ما نیستی؟
-دلم نمیخواد اونجا باشم.
-آمممم...

دراکو دیگر حرفی برای گفتن نداشت.

-نکنه میخوای مزاحم یه دوشیزه بشی که داره به سمت... یه جایی میره؟
-من؟ نه به مرلین!
-قسم دروغ میخوری؟ اونم به مرلین؟
-نه!
-حرف نزن! کروشیو!

ده ثانیه بعد دراکو روی زمین افتاده بود. لاوندر چوبش را غلاف کرد.
-پسره ی نکبت!

راهش را کشید و به سوی مقصد نامعلومش رفت.

دراکو فکر کرد ،کمی بیشتر فکر کرد ، باز هم فکر کرد و وقتی در باره ی اینکه نباید زیاد فکر کند فکر کرد، با خودش گفت دیگر وقت عمل است !
پس تصمیم گرفت از محفلیان استفاده کند! و با وعده های خود آنها را خام کند ولی در آخر موقع حل شدن مشکلات زیر وعده هایش بزند چون فریب ، پاچه خواری و دروغگویی به همراه چرب زبانی از ویژگی های دراکو بود و خود دراکو از ویژگی هایش راضی و خشنود بود !

- لاوندر میگم چقدر جوراب هات قشنگه منو به یاد خدمتکار بوگندو مون میندازه نه به یاد یه خاطره خوش میندازه .
یا موهات منو به یاد جارو های های حصیری میندازه ... چی بود کلا همه چیه تو منو به یاد خاطره های خوبم میندازه .

دراکو که فهمید حرف هایش دارد در دل لاوندر رسوخ میکند یک درود به پدر مادرش فرستاد که او را اینگونه بزرگ کرده اند و یک افرین به خودش بابت استعدادش !