۱.برام توضیح بدید که به نظر شما در گذشته هاگوارتز توی چه پوشش ضدماگلی ای بوده و چطور ساخته شده که ماگل ها متوجهش نشدند؟ آیا فقط جادو دخیل بوده؟ چه جادویی؟ آیا از حیله های ماگلی و جادویی با هم استفاده شده؟ با تخیلتون برام توضیح بدید! حداقل سه پاراگراف ازتون تکلیف میخوام. (۱۰نمره)

ببینید، بذارید صادقانه بگم. ما هاگوارتز رو اولش اینطوری نساختیم. یه کلبه محقر خیلی کوچیکی بود با حمام، مرلینگاه و خوابگاه مشترک. حتی خودمون که بنیانگذار و پروفسور بودیم هم کنار جادو آموزا تو یه اتاق بودیم عملا. کلاسا هم مشترک بود حتی محلشون. در این حد بود. طبیعتا در اون زمان همچین نیازی به اقدامات ضد ماگلی نداشتیم، چون اصلا ماگلی نمیومد در عمق جنگل، مگر بچه ماگلایی که دنبال رد شیرینی بودن... که خب، قبل از رسیدن به کلبه هاگوارتز میرسیدن به گرگینه های ساکن جنگل متاسفانه.

البته که کم کم تعداد جادوآموزا بیشتر شد و طبیعتا حتی نمیتونستیم نفس بکشیم توی کلبه، شروع کردیم به ساختن قلعه، تعداد زیادی جن خانگی هم استخدام کردیم که هم کمک کنیم به ایجاد شغل براشون، هم اینکه بتونیم با سرعت بیشتری قلعه رو بسازیم. البته توی این مدت سالازار غیب شده بود و هیچوقتم نفهمیدیم کجاست و چرا. اگر یه وقت تاریخدانا و اینا فهمیدن، خواهشا به منم بگن.

خلاصه که قلعه ساخته شد، منتها اونموقع چون هوا خیلی خیلی تمیز بود و ارتفاع هاگوارتز هم بالا بود، حتی از لندن هم میشد هاگوارتزو دید. طبیعتا مجبور شدیم یه قراری با پادشاه مشنگا بذاریم و بهشون بگیم که طی چند صد سال آینده سعی کنن به انقلاب صنعتی برسن، تا اونموقعم ما با جادوی توهم زا، ماگلا رو دور نگه میداریم. طبیعتا پادشاه مشنگا خوشحال شد و استقبال کرد. و مشنگا کم کم شروع کردن به تغییر جهت به سمت انقلاب صنعتی تا بتونن هوا رو آلوده کنن که دیدن هاگوارتز از فواصل زیاد سخت تر بشه. ما هم بلافاصله شروع کردیم به تسخیر کردن جنگلای اطراف هاگوارتز با انواع تله ها و توهم های بی خطر. مثلا دیدن شبح، پرتاب کردن ماگلای گرامی به فاصله چند متر به بیرون از جنگل و حتی پخش شدن انواع صداهای جیغ و داد توی جنگل واسه ماگل ها.
البته که اگر ماگل گرامی گیر سانتورها، یا گرگینه ها، یا آکرومانتیولاها، یا سایر وحشت های حاضر در جنگل نیفته و زنده برسه به تله های بی خطر ما.

۲.توی یک رول داستان خودتون درحالی که یکی از رازهای قلعه رو کشف می کنید برام بنویسید. چه رازی یا چه مکانی رو کشف می کنید؟ ممکنه اتفاق خوبی باشه یا بد! یا هردو، به خودتون بستگی داره. ازتون فضاسازی خوب و استفاده از تخیل و خلاقیتتون رو میخوام. درمورد موضوع آزادی کافی دارید. (۲۰نمره)

ساخت هاگوارتز حدود یک هفته قبل به اتمام رسیده بود و بنیان گذاران و جن های خانگی کم کم داشتن کار انتقال دادن جادو آموزا و سایر وسایل راحتی و زندگی و تدرس به قلعه رو انجام میدادن. همه چیز داشت به طور کاملا خوب و درستی پیش میرفت، غیر از یک چیز... از حدود یک ماه قبل، سالازار ناپدید شده بود و هیچکس هم ندیده بودش.
گودریک بیشتر از همه به خاطر این موضوع عصبانی بود. آخرین بار خودش با سالازار بحث نسبتا شدیدی داشت به خاطر اینکه سالازار مخالف پذیرش ماگل زادگان بود، و گودریک طبیعتا موافق بود و نمیخواست اجازه بده حتی یک قطره خون جادویی، چه اصیل و چه ماگل زاده، بدون آموزش بمونه.

گودریک توی یکی از راهروهای فرعی طبقه پنجم به روونا برخورد که داشت تابلوهای نقاشی متحرک رو به دیوارها آویزون میکرد.
- سلام روونا، روزت بخیر... احیانا از سالازار خبری نشده همچنان؟
- سلام گودریک. روز تو هم بخیر. همچنان هیچی. حس میکنم خیلی بهش بخورد توی بحثش باهات...
- تقصیر من نیست که میخواست واسه تاثیرگذاری بیشتر در رو به هم بکوبه ولی موفق نشد. واقعا تقصیر من نیست.

روونا خندید و سرشو به تایید تکون داد. و گودریک هم اونجا رو ترک کرد و به سمت طبقه دوم رفت. باید یکی از کتابخونه های طبقه دوم رو مرتب میکرد. وارد راهروی اصلی طبقه دوم شد و از بین تمام نقاشی هایی که روی دیوارها بودن و زره ها و کلاهخودهای طلسم شده توی راهرو عبور کرد.
و بعد صدایی مثل صدای فش فش مار رو از سمت راستش شنید.
در واقع اگر راهرو انقدر خلوت و ساکت نبود، نمیتونست چنین صدای ملایمی رو بشنوه. در نتیجه به سرعت از پیچ راهرو عبور کرد، چوبدستیشو در دست راستش گرفت و دست دیگه ش رو آماده روی شمشیرش گذاشت.
صدا از داخل دستشویی بانوان میومد. گودریک آروم به در نیمه باز نزدیک شد، و از لای در تونست ردای سبز سالازار رو ببینه که داشت وارد یه مجرای مخفی در وسط دستشویی میشد.
- اینجا بودی پس!

طبیعتا اونجا بود و گفتن این موضوع با صدای بلند توسط گودریک چیزیو عوض نمیکرد. بهرحال سالازار وارد مجرای مخفی شد، مشخصا صدای گودریک رو نشنیده بود یا اهمیتی نداده بود. گودریک با تمام سرعت وارد دستشویی شد و با دیدن رو شویی ها که دارن برمیگردن سر جای خودشون، با یه پرتاب سریع خودش به جلو موفق شد وارد مجرا بشه.
و بعد فهمید که مجرا با شیب نود درجه به سمت پایین میره. در نتیجه اولین واکنشش کاملا غریزی بود، و اونم جیغ زدن از ته دلش بود و بد و بیراه گفتن به ترسش از ارتفاع.

گودریک با نشیمنگاه فرود اومد. بدون طلسمی برای کم کردن سرعت سقوطش. بدون هیچ صدا و حرفی حتی. در واقع شدت ضربه انقدر زیاد بود که نفسش بند اومد و برای چند ثانیه کبود شد.
و بعد شمشیرشو کشید، از شمشیرش به عنوان عصا استفاده کرد و در حالی که نمیتونست کمرشو صاف کنه، شروع کرد به راه رفتن از توی فاضلاب.
طبیعتا به خاطر نو ساز بودن مدرسه و سیستم فاضلابی، همه چیز کاملا خشک و حتی تمیز بود... در واقع گودریک متوجه شد که فاضلاب، حتی زیادی تمیزه... انگار که هر چند ساعت یک بار تمام کف، دیواره ها و سقفش با شدت ساییده و تمیز شده و جسم دایره ای و بزرگی از توش حرکت داده شده.

گودریک به فکر فرو رفت. ولی نه در حدی که بخواد متوقف شه. همونطور فکر کرد و دولا دولا با کمک شمشیرش جلو رفت.
انقدر رفت تا به یه تالار عظیم رسید.
اولین چیزی که توجهشو جلب کرد، کاملا خالی و تاریک بودن تالار نبود. حتی رطوبت زیاد و عجیب تالار هم اذیتش نکرد. بلکه سنگ تراشی بسیار عظیمی از صورت سالازار بود که دهانش به طرز عجیبی باز و تاریک بود... گودریک چشماشو تنگ شد تا شاید بتونه سالازار رو پیدا کنه...

تق!

صدای برخورد دو جسم محکم با همدیگه به گوش رسید و گودریک که کاملا گیج شده بود روی زمین افتاد و بیهوش شد.

- آبلیوی ایت!

سالازار به نرمی گفت.
- هیچوقت نباید این پایین رو به یاد بیاری دوست من. الان زمانش نیست. نه برای تو و نوادگانت.

سلام پروفسور قشنگ ریشو!

سوال اول:

به نظر من اونا از یه پرده ی سفید استفاده کرده بودن. البته یه پرده ی سفید خالی نه. بنظرم نشستن قسمتی از دشت و دره و که قرار بوده مدرسه بشه رو با هم روی پرده کشیدن و بعدش با جادو رو هوا نگهش داشتن. اینجوری هرکی رد میشده، فکر میکرده دشت هنوز سر جاشه و با صدای ساخت و سازی که معلوم نبوده از کجا میاد، از ترس فرار میکرده.
البته چند تا احتمال شکستم وجود داشته. مثلا ممکن بوده نقاشی یکی از بنیان گزار ها بد بوده باشه و نقاشی کلی، بسیار نا متقارن در بیاد.
و ممکن هم بوده گاهی وقتا باد بیاد و پرده رو ببره کنار و کارشون فاش بشه. شاید برای همینه تو هاگوارتز زیاد باد نمیاد؟ چون جادوی ضد بادشون هنوز کمابیش پا بر جاعه؟


سوال دوم:

-قاقارو! بهتره جعبه ی آبنباتامو پس بدی... اگه جونتو دوست داری!

کتی در عجب بود. قاقارو چگونه میتوانست با آن پاهای کوچک و به درد نخورش، اندازه ی جت سرعت داشته باشد؟

- نمیدم. مال خودمه!
- عه؟ خودم پولشو دادما.

اگر بار اولشان بود، جادو آموزان دیگر با کنجکاوی و تمسخر، نگاهشان می کردند. اما خوشبختانه، به گرگم به هوای کتی و قاقارو عادت کرده و یاد گرفته بودند که برای سالم ماندن، بهتر است مسخره شان نکنند. سوزن هایی که کتی روی صندلی هایشان میگذاشت و آبرنگی که ناگهانی روی سر و کلشان میریخت، خیلی بد بود.
دنبال کردن پشمالو و صاحبش، به راهروی تاریکی کشیده شد که جز مشعل های کم نور متصل به دیوار، نور دیگری نداشت. زمین کثیف و پر از آشغال راهرو، به هیولایی میمانست. کتی، سرعتش را کم کرد و به قاقارو نیز، هشدار داد که همین کار را بکند. اما در کمال تعجب، قاقارو با سرعت به سمت جهت مخالف حرکت کرد و در بغل کتی کز کرد.
- یه... چیزی... اونجا بود!

کتی، دوپا داشت و چهار پای دیگری هم قرض کرد و پا به فرار گذاشت. هر دو، آنقدر ترسیده بودند که متوجه نشدند جن خدمتکار از سایه ها بیرون آمده و با جارو و خاک اندازش، متعجب به آنها نگاه میکند.
اما، این نقطه ی اوج کتی و قاقارو بود. چون چند روز بعد، شایعه ی کشف محترمانه و پیروز مندانه ای، در کل مدرسه چرخید.

- هی، میدونستی یه هیولا داره تو یکی از راهرو های مدرسه زندگی میکنه؟ کتی و قاقارو اون رو دیدن. شنیدم که میگفتن حتی از یه باسیلیسکم ترسناک تر بوده! با اینحال بازم زنده بیرون اومدن. اون دوتا فوق العادن!

نقل قول:
رکسان که طبق معمول داخل قلعه با گربه کوچکش که کیکی نام داشت ، بیخود و بیجهت پرسه میزد
ناگهان کیکی از بغل رکسان در آمد و شروع به دویدن کرد
رکسان:کیک..
و انگار زمین دهان باز کرد و کیکی عزیزِ رکسان محو شد
رکسان که کم مانده بود در اشک هایش غرق شود فریاد میزد:کیکی..کیکی عزیزم..قول میدم هرچی بخوای واست بگیرم فقط..فقط خودتو نشون بده باشه؟!
رکسان چندین بار درنقطه ای که کیکی در آن ناپدید شده بود رفت و آمد! آخرین دفعه که از روی آن نقطه رد شد خودش هم درجایی که چه گویم.. خلاصه رکسان هم از ناکجا آبادی زیبا درکنار کیکی سردراورد
رکسان که با بغض لبخند میزد گفت:کی..کیکی خودتی ؟!
و سر کیکی را نوازش کرد :)))
کیکی که اهمیت نمیدهم خاصی در چشم هایش نمایان بود به خوردن غذایش ادامه داد
رکسان:وایسا ببینم ..
اینجا کجاست!؟غذای کیکی از کجا آمد!؟
در این فکر بود که چندی بعد به همان نقطه که از طریق آن وارد آن دنیا عجیب شده بود بازگشت.‌
انگار نه انگار.. کیکی به بغل اندرون قلعه
رکسان در به در دنبال بهترین دوستش..یا شاید تنها دوستش میگشت.
بهترین دوستش:هی رکس به کجا چنین شتابان؟!
رکسان:خدای من اینجایی..داشتم دنبالت می‌گشتم..
بهترین دوستش:چیزی شده؟!
رکسان: مرلینی یه اتفاقاتی افتاد که باورت نمیشه،بشین من باید واست تعریف کنم.
رکسان از سیر تا پیاز ماجرا را تعریف کرد
بهترین دوستش: این همون اتاق قدیمی معروف نیست که..اسمش..اسمش یادم نیست ولی همون.
رکسان:نه نه‌.
بهترین دوستش:باشه،کیکی به غذا نیاز داشته و همچنین تو به کیکی نیاز داشتی پس فکر کنم فقط فکر کنم..
رکسان وسط حرفش پرید
رکسان:اون اتاق شخص رو به چیزی که بهش احتیاج داره می‌رسونه..
بهترین دوستش:اره دقیقا.سوال اینجاست اسم اون اتاق چیه ؟!
رکسان:اینو باید از خانومِ کیکی بپرسیم که کشفش کرده
و هردو خندیدند :))))
پ ن:هنوزم که هنوزه کسی اسم اون اتاق عجیب و دوست داشتنی رو نمیدونه!

جلسه اول کلاس تاریخ جادوگری!

-حالا یکم برو اونور، هروقت اومد من صدات میکنم به مرلین.
-نخیر! باید خودم ببینم!

جادوآموز که از سمج بودن خورشید خانوم کلافه و گرمازده شده بود از نیمکتش که جلوی پنجره بود بلند شد تا جای بهتری پیدا کنه. اما همه صندلی ها از قبل پر شده بود.
پس ترجیح داد پرده های بزرگ کلاس رو بکشه تا آب پز نشه. مثل اینکه خورشید هم میخواست تاریخ جادوگری رو پاس کنه!

کلاس تاریخ جادوگری همیشه یکی از خسته کننده ترین کلاسهای هاگوارتز بود. اما از وقتی که مشخص شد آلبوس دامبلدور به جای روح پیر،پروفسور بینز، تدریس میکنه همه کنجکاوانه هجوم آوردن تا ببینن این کلاس ایندفعه چطور از آب درمیاد.
شاید هم چون مدیر مدرسه درس خودشو جزو دروس پایه و درس اجباری اعلام کرده بود همه اومده بودن، کسی چه میدونه.

جادوآموزان مشغول پچ پچ و حدس و گمان بودند که صدای قدم هایی از بیرون اومد و چنددقیقه بعد آلبوس دامبلدور با ردای بلند بنفش و لبخند بر لب وارد شد.
-فرزندان عزیزم، به هاگوارتز خوش اومدید. خوشحالم که چهره های خوشحال و سرحالتون رو میبینم. سال تحصیلی جدید رو...
-آقا اجازه؟ ما جشن ورودی رو گذروندیم ها، الان تو کلاسیم!

-چه زود دارید پیشرفت می کنید، چرا فضا رو یکم روشن تر نکنیم؟

با اشاره چوبدستی دامبلدور، پرده های کلاس کنار رفتند و دانش آموز جلوی پنجره زیر لب شروع به غرغر کرد.

خورشید تمام کلاس را روشن کرده بود و دامبلدور با شادی مضاعف شروع به قدم زدن کرد.
-میدونم که ناامید شدید که پروفسور بینز به کلاستون نیومد. ایشون ترجیح دادن یک ترم رو به مرخصی برن و از مزیت روح بودن برای گردش دور دنیا استفاده کنن. این ترم رو من بهتون درس میدم و میدونم که شما هم مشتاق یادگیری هستید.

دامبلدور از پشت عینک هلالی اش به جادوآموزانی که از خبرِ نبودن پروفسور بینز نیششان باز شده بود نگاهی کرد.
نیش آنها به سرعت بسته شده و همه شروع به گشتن درون کیف و جیب کرده و بعضی به هوا و اجرام شناور نگاه کردند.
-خب، چونکه احتمالا همتون کتاب تاریخچه هاگوارتز رو خوندید...

دامبلدور در همین حین کتاب قطوری را از درون ریشش درآورد و باز کرد.
-من براتون یکی از کتابهای قدیمی خودم رو آوردم.

بچه ها با دیدن قطر کتاب با ناراحتی سر جاشون جابجا شدند، اما هنوز کنجکاو بودند که چه اتفاقی قراره رخ بده.

-همونطور که میدونید در جهان، مدرسه های جادوگری متفاوتی وجود داره. هرکدوم از مدرسه ها معماری خودشون رو دارن و همچنین رازها و قوانین خودشون. مدرسه هاگوارتز هم در طی سالیان سال و با پروسه دقیق و رازآلود ساخته شده... هیچکس جز خود چهار بنیان گزار از همه رازهای قلعه خبر ندارن. حتی خود چهار بنیان گزار هم بعضی وقتا یادشون میرفته که راهرو مخفی یا اتاق خاصی در فلان قسمت قلعه تعبیه کردند و پس از مدتی خود قلعه هم از این سورپرایزها خوشش اومد.
-پروفسور! یعنی قلعه زنده س و فکر میکنه؟
-اصولا ما به چی میگیم زنده فرزندم؟ قلعه هاگوارتز با جادو و خاطرات اعضایی که توش بزرگ شدن عجین شده و بعد از اینهمه مدت، میتونه بهشون کمک کنه یا حتی سرکارشون بذاره. من تو این سالها نتونستم مدرک مشخصی برای زنده بودن یا خودمختار بودن قلعه پیدا کنم. اما درواقع علاقه ای هم نداشتم بدونم.

دامبلدور جامی پر از آب آلبالو حاضر کرد تا خودش و دانش آموزا گلویی تر کنن. مسلما کدو حلوایی توی تابستون پیدا نمیشد تا بتونن آب کدوحلوایی به ملت برسونن.
-مثلا بارها شده که من وارد راهروهایی شدم که فقط یکبار تونستم ببینمشون. بعضی هاشون تاریک و پر از راز و بعضی چشمه آب گرم و حمام دلگشا. بذارید قسمتی از این کتاب که خاطرات چهار بنیان گزاره براتون بخونم.

روز بیست و دوم-روونا ریونکلاو
-امروز بلاخره قسمت غربی قلعه تموم شد. ارتفاع قلعه برامون دردسر ساز شده بود چون ممکن بود ماگل ها از فاصله چندصدمتری مارو مشغول ساخت و ساز روی برج و باروها ببینن. اول سعی کردیم از پایین کارها رو انجام بدیم اما حاصلش برج کج و معوجی شبیه به برج پیزا شد که سالازار اصرار داشت که درخور جادوگران اصیل نیست و گودریک بهش گفت... خب، این قسمت رو میگذریم... بعله... بعد از مدتی، تعداد ماگل های حیران و گیج در شهرهای اطراف زیاد شد و ما تصمیم گرفتیم به جای طلسم گوهومیاستینوس(برو-خونه-چیزیو-جا-گذاشتی) از چیزی که کمتر جلب توجه کنه استفاده کنیم. اول از حیله ی یه خونه تسخیر شده توسط ارواح استفاده کردیم و خودمون هم گریم ها و لباسهای ترسناک به تن کردیم. برج شرقی هم با این وضع ساخته شد اما عده ای از ماگل های عشق خطر و به اصطلاح شجاع وارد عمارت میشدن و وقتی یکیشون با دیدن هلگا که گریم نکرده بود از هوش رفت، به احساسات هلگا خیلی ضربه خورد و ما تصمیم گرفتیم نقشه رو عوض کنیم. شاید باید قسمت مرکزی رو در پوشش اینکه اینجا تشعشعات مضر داره بسازیم؟ یا چیزی که خود ماگل ها دوست دارن و بعد میگیم زیرساخت نداشت و نشد؟

جادوآموزان نیمی خواب و نیمی ذوق زده به دامبلدور گوش می دادند. تاحالا چیزی از خاطرات بنیان گزاران در هبچ کتابی ندیده و نشنیده بودند.

-بذارید یکم هم از رازهای قلعه براتون بخونم، هوم... کدوم صفحه بود.

دامبلدور به تندی شروع به ورق زدن کرد و جادوآموزان خواب هم بیدار شدند تا رازهای قلعه را بدانند و بعد فیلچ را سرکار بگذارند که ناگهان چیز سفیدی از کتاب بیرون آمد و با دامبلدور دست به یقه شد.
-دامبلدور مدیر بد! دامبلدور نبایست خاطرات رو برای هرکسی خوند. اگه کتاب به دست نااهلش افتاد چی؟ سینگی نذاشت، سینگی قسم خورد تا از اسرار قلعه محافظت کرد!

دامبلدور با زحمت تمام سعی کرد تا دماغش را از دست جنی که نصف بدنش از کتاب بیرون آمده بود رها کند.
-شینگی، من مدیلم، ول کن!

دانش آموزان جرئت نداشتند بخندند و خداروشکر هنوز طلسمی اختراع نشده بود تا بتوانند از آن صحنه تماشایی فیلم گرفته و آبرو و حیثیت مدیر هاگوارتز را ببرند. چند نفر سریع شروع به نقاشی و طرح برداری کردند اما قبل از اینکه طرحشان تمام شود دمبلدور دماغش را از دست جن کتابی درآورد و کتاب را ورق زد.
-شرمنده، هنوز چندین جن کتابی تو این کتاب زندگی میکنن که با هیچ طلسمی بیرون نمیان! ققنوس همش انقد میخنده که چندبار آتیش میگیره.

جادوآموزان که تا آن لحظه به سختی جلوی خودشان را گرفته بودند با صدای بلند از خنده منفجر شدند و خود دامبلدور هم درحالی که دماغش را می مالید شروع به خندیدن کرد.
-خب، قسمت جالب ماجرا، من همیشه شبا به این قسمت سرک میکشم. جن اش خیلی خوابالوعه.

کلاس در سکوت فرو رفت و دامبلدور ادامه داد.
روز چهارصدو هفتادم-گودریک گریفیندور
-روونا پیشنهاد داد که هرکدوم از ما فکر کنیم و ایده هایی رو برای جادویی و خاص تر کردن قلعه پیشنهاد بدیم. فکر کنم با مدیر دورمشترانگ کل انداخته! ما خیلی فکر کردیم اما نفری تونستیم یه ایده بدیم! من بهش گفتم که دیهیمش رو بده تا به نوبت امتحان کنیم و ایده های بیشتری بدیم اما اون به جای دیهیم طلسمی به سمتم فرستاد که... خوب شد بهم نخورد. بگذریم، آخرش هم خودش اکثر ایده هارو داد و ما هم تایید کرده و شروع به اجراشون کردیم. حدودا ۶۰۸ ایده داریم که توی کل قلعه پخششون کنیم. من با ایده هایی که شامل وسایل جادویی مثل ایکس فاکس(نسخه پیشرفته وسیله ماگلی!) و اتاق های خاص مثل اتاق کهکشانی که خلا داره اما در عین حال با جادو میشه توش حرکت کرد کیف میکنم... اما سالازار طبق معمول ساز مخالف میزنه و تو نگاهش برق مرموزی داره. من به هلگا گفتم که مراقبش باشه اما هلگا میگه که اون خیلی خوش تیپه و اصلا قصد بدی نداره فقط ایده آل هاش فرق داره. ایده آل هاش... بعله، خب، خب، اوهوم، خلاصه ش اینه که هر بنیان گزار قسمت های مرموزی رو به این قلعه اضافه کرده. بعضی هاشون دردسرسازن و بعضی ها حتی فرد قانون شکن رو پرت میکنن توی شومینه ی شیشه ای اتاق مدیر.
اینو من تازه وقتی که وسط کلاس آوازم یکی رو توی شومینه اتاقم دیدم فهمیدم. بنظرم اون دانش آموز در همون مدت به اندازه کافی مجازات شد.
کنجکاوی زیاد ممکنه باعث دردسرتون بشه اما من شمارو از کشف کردن رازهای قلعه به اندازه اعتدال منع نمیکنم. خود قلعه هم دوست داره که بیشتر بشناستتون.
-مگه نگفتید زنده نیست؟
-گفتم؟
خورشید خانوم بپر بپر کنان رفت تا برای همه جدال جن کتابی با دماغ مدیر مدرسه را تعریف کنه و دامبلدور هم بدون نگرانی از چهره پر از شیطنت و کنجکاوی دانش آموزان کتاب قطور را به درون ریشش برگرداند و با چوبدستی به سمت تخته کلاس رفت.

تکالیف این جلسه!

۱.برام توضیح بدید که به نظر شما در گذشته هاگوارتز توی چه پوشش ضدماگلی ای بوده و چطور ساخته شده که ماگل ها متوجهش نشدند؟ آیا فقط جادو دخیل بوده؟ چه جادویی؟ آیا از حیله های ماگلی و جادویی با هم استفاده شده؟ با تخیلتون برام توضیح بدید! حداقل سه پاراگراف ازتون تکلیف میخوام. (۱۰نمره)

۲.توی یک رول داستان خودتون درحالی که یکی از رازهای قلعه رو کشف می کنید برام بنویسید. چه رازی یا چه مکانی رو کشف می کنید؟ ممکنه اتفاق خوبی باشه یا بد! یا هردو، به خودتون بستگی داره. ازتون فضاسازی خوب و استفاده از تخیل و خلاقیتتون رو میخوام. درمورد موضوع آزادی کافی دارید. (۲۰نمره)

بهتره که تکالیفتون رو در دو پست جدا توی همین کلاس بفرستید. اگه سوالی یا ابهامی درمورد تکالیف داشتید میتونید برام جغد بفرستید. من در اولین فرصت راهنماییتون خواهم کرد. موفق باشید!

ترم 26 سالانه هاگوارتز

تدریس این کلاس در تابستان برعهده‌ی پروفسور آلبوس دامبلدور خواهد بود.


جلسه اول
تاریخ تدریس: چهارشنبه 15 تیر
مهلت ارسال تکالیف: تا چهارشنبه 29 تیر

جلسه دوم
تاریخ تدریس: شنبه 8 مرداد
مهلت ارسال تکالیف: تا شنبه 22 مرداد

جلسه سوم
تاریخ تدریس: سه‌شنبه 1 شهریور
مهلت ارسال تکالیف: تا سه‌شنبه 15 شهریور

قبل از اعلام نمرات، می‌خواستم بگم که این ترم، بهترین ترم تدریسی بود برای من. ممنونم ازتون. خوشحالم از پیشرفت بارز تک تکتون. امیدوارم از حالا به بعد، همه ی این انرژی و پیشرفتتون رو توی ایفا ادامه بدین. خسته نباشین.

گابریل شوجو: 17 + 7
گابریل عزیزم، ممنونم بابت شرکت خوبت تو کلاسا. آخرین وصیت کاتانا اینه که لطفا یه عالمه دیالوگ نیم خطی پشت هم ننویس.

زاخاریاس شونن : 19.5 + 9
زاخاریاس عزیزم، از همون اول هم پستات رو می‌پسندیدم. لطفا محض رضای کاتانا به نیم‌فاصله روی بیار تا بلکه ناظر رستگار شی!

سیوروس شونن : 19 +10
اینکه نشد 20 بدم بهت، دسته ی کاتانا رو به درد آورد. ایده‌ت عالی بود ولی متاسفانه مقادیری ایراد نگارشی و تایپی داشتی که باعث می‌شد نتونم امتیاز کامل بهت بدم.
نقل قول:
فقید شدیم ولی بزرگ نه.

-موفق باشید، شونن شوجوهای من.

این موفق باشید در پایان سوالات سمج میتوانست به عنوان بدترین فحش تاریخ ثبت شود، منتها مورخ ها کمکاری کردند و کاری هم نمیتوان کرد.
سیوروس با این غر غر های زیر لبی از کلاس خارج شد.
قدم زدن در حیاط مدرسه، تنها چیزیست که میتوانست استعدادش را شکوفا و خلاقیتش را بهکار بگیرد، همیشه!
-بهتره از کتاب های طلسم کمک بگیرم، اگر چیزی نسیبم نشد اونوقت باید یه فکر دیگه ای برای این سمج کرد.

بعد از گذشت ساعت ها مطالعه کتاب های طلسم سیوروس همان طور که روی صندلی پشت میز مطالعه کتابخانه نشسته بود، سرش را بین ستون های بلند کتاب ها، روی آخرین کتاب گذاشته و به خوابی عمق فرو رفته بود. لا اقل این چیزی بود که دیده میشد.

-باید طلسم جداسازی روح کار کرده باشه. اصلا فکرشم نمیکردم فیزیک و جادو با هم به چنین موفقیتی برسند. اول از همه باید قلم و دفتری برای ثبت پیدا کنم.

سیوروس نگاهی به ساعت جیبی بلندزنجیرش انداخت و بعد از جا دادن ساعت در جیب جلیقه مشکی اش به سمت خروجیه کتاب خانه به راه افتاد.
راه رو های هاگوارتز دیگر بوی وایتکس های کریچر و گابریل را نمیداد، فقط بوی مرگ و خستگی بود که به مشام میرسید.
این رو میتوانست با هر قرمی که برمیدارد، به هر سو که مینگرد و در هر نفس با تمام وجود حس کند.

همه جا را کثیفی و چرک فرا گرفته بود و با خودش فکر میکرد یعنی به همین زودی تمام وایتکس های گابریل که در دوران وزارتش خرید و در قلعه انبار کرد را تمام کرده اند؟
راهش را به سمت زیر زمین که همان خوابگاه اسلیترین باشد در پیش گرفت. تابلو ها خالی از اشخاص بودند و پله ها بی رمق و کند تر ازز همیشه.

با وجود اینکه فرای فیزیک و متافیزیک عمل کرده بود و با گذشتن از بُعد های مختلف زمان و دریچه های پنهان، خستگی توصیف ناپذیری روحش را میآزرد، باید به کارش ادامه میداد. شکاف زمان به زودی و در زمانی که ماه به بالاترین نقطه خود در آسمان شبانگاه می رسید، ترمیم میشد و باز کردنش آنهم بدون قدرت گرفتن از جسم انسانی اش ممکن نبود.
-اوه خیله خب نباید سخت باشه، باید امیدوار باشم رمز تالار عوض نشده باشه! (ςιγτξζψωη)
امکان نداره! چرا باز نمیشه؟ یعنی رمز عوض شده؟

سیوروس بار ها و بار ها رمز را تکرار کرد اما در باز نشد. استرس و اضطرابی که در مورد تمام شدن زمان این سفر طولانی اما کوتاهی که برایش مقرر شده بود به جانش افتاد بود کار را سخت تر میکرد.
-خب بهتره تمرکز کنم، چی باعث میشه نتونم رمز رو بگم؟ ... اوه باورم نمیشه فراموش کرده باشم! من جسم ندارم پس چطور در میتونه صدامو بشنوه؟ سر بارون هم یه روح بود پس،... باید این کارو بکنم! هر چند چندش آور باشه که بدنت بخواد به میلیون ها ذره تبدیل بشه تا بتونه از حفره های میکروسکوپیه اجسام رد بشه، و بعد دوباره به هم متصل بشن.

پیدا کردن دفتر و قلم چندان سخت نبود، حد اقل برای یک روح!
-بهتره از خود قلعه شروع کنم. و بهتره بدونم امروز چه روزیه؟

سیوروس همه جا را گشت تا بالاخره روزنامه ای پیدا کرد، روی روز نامه تاریخ را این چنین نوشته بود(۲۱:۱۰:۲۰۴۰).

پاسخ نامه سمج - کلاس تاریخ جادوگری.
با تدریس پروفسور موتویاما.

خواننده محترم، این نگاشت نامه که اکنون در دست شماست آینده ای فرای باور ها و ساخته و پرداخته یک ذهن بیمار نیست، بلکه آن آینده ای است که تصمیمات شما سازنده اش هستند. آنچه تفکر شماست میتواند بدترین عصر و یا درخشان ترینش را رقم بزند. مدرسین محترم، از شما درخواست میکنم فرزندان و نسل ها را جوری تربیت کنید که خائن به آیندگان نشوید .

و آنچه که میبینم:

امروز بیستو یکم از ماه دهم سال دوهزار و چهل و در ساعت نوزده و یازده دقیقه، قلعه هاگوارتز.

اینجا خبری از شور و نشاط و خنده ها، و یا حتی غلغله و اعتراضات جادوآموزان نیست.
فضا را سراسر مه و غبار کسل کننده ی افسردگی فرا گرفته.
در کتابخانه و راه رو ها و حتی در تالا و خوابگاه اسلیترین اثری از دانش آموزان نیست.
کلاس ها خالی از صدای پروفسور هاست.
راهی تالار اصلی میشم. از در میگذرم و حالا با جمع کثیری از جادوآموزان رو به رو هستم که صف به صف در ردیف هایشان نشسته اند و مدیر مدرسه در حال سخنرانی است.
او را میشناسم! سوجی در قامت مدیر مدرسه ایستاده است و با تاسف و تاثر، خبری ناگوار را بیان میکند.
به دقت تلاش میکنم همه سخننان اش را برایتان یاد داشت کنم.

-جادوآموزان مدرسه شبانه روزی هاگوارتز! همه شما در کلاس تاریخ جادوگری راجع به فاجعه ی سال ۲۰۲۰ شنیده اید و خوانده اید. سالی که بلایایی بسیار بر ماگل ها وارد شد.
اما در آن سال فاجعهی هم داشتیم در دنیای سحر و جادو و عاملش همان کلاس تاریخ بود!
پروفسور موتویاما فقید در تلاش بود تا به جادوآموزان علومی بیاموزد اما چیزی که نباید میشد رخ داد.
جادوآموز سیوروس اسنیپ از میان تمام راه های سفر در زمان، علوم ناشناخته ای را به وجود آورد و به وسیله آن از خطوط زمان گذشت و به بیست سال بعد سفر کرد. سال ۲۰۴۰!
این تابوتی که در تالار اسلایترین نگهداری میشود و هر سال برای تقدیسش دور هم جمع میشویم حامل جسم زنده اما بی روحه سیوروس است. ما هر سال برای او دعا میکنیم تا روحش آزاد شود ، به دنیای ارواح بپیوندد یا به زمان خود بازگردد.
او بعد از گیر افتادن در زمان و حلقه های زمانی هرگز به جسمش برنگشت و در زمان گم شد. به زمان های مختلف سفر میکرد و با نشانه گذاری هایی سعی در ایجاد تغییر در تاریخ کرد و این کار باعث هرج و مرج هایی شد.
امروز اینجاییم تا لنگری برای روحش بسازیم و او را به جسمش ازگردانیم. این راه کار چندین سال پیش کشف شد. بار ها بر روی مدت زمان های کوتاه امتحان شد و امیدواریم برای این بازه بیست ساله هم کار برد داشته باشد.
زمان لنگر سازی درست زمانی خواهد بود که ماه به بالا ترین نقطه خود در آسمان برسد.

-پروفسور موتویاما امید وارم این نوشته ها به دستتون برسه.
این اشتباه سوجی باعث میشه من توی زمان گیر بیفتم و نتونم برگردم، لنگر من جسمم هست و اگر سعی کنن لنگر دیگه ای بسازن من توی زمان گم میشم.
چیز قابل ذکر دیگه ای بنظرم نمیرسه، ترجیح میدم برای برگشتنم تلاش کنم تا جمع آوریه اطلاعات از آینده.

پایان

سیوروس که با ورد فرمان قلم پر را برای نوشتن به کار گرفته بود از نوشتن باز ایستاد و دفتر و قلم را با وردی به ردای روحش متصل کرد تا هر جا میرود همراهش باشند.
سراسیمه خود را به کتاب خوانه رساند.
باید اول راهی پیدا میکرد که نتوانند لنگر جسمش را بشکنند و سپس منتظر می ایستاد برای باز شدن دریچه زمان.
همه کتاب های ورد های فیزیک و جادو را جمع کرده بودند، به فکرش رسید کتابخوانه ممنوعه را جستجو کند.

-اوه این عالیه اون اینجاست! فقط کافیه صفحه پنج هزار و شش که راجب لنگر بود رو ازش جدا کنم.
اون کجاست؟

سیوروس بار ها و بار ها با ورد کتاب را گشت اما صفحه پنج هزار شش ناپدید شده بود و فقط ردی از براده های کاغذ بین صفحه پنج هزار و چهار و پنج هزاروهفت مانده بود.

به ساعت جیبی نگاهی انداخت، فقط هفت دقیقه تا زمان موعود باقی مانده بود و هیچ ایده برای پیدا کردن صفحه توضیحات لنگر،یا توقف مراسم نداشت.

-هی سیوروس تو اونجایی؟
-لیلی!
-میدونستم میتونم پیدات کنم.
-اما چطوری؟
-دفتر ثبت وقایعت رو روی میزم پیدا کردم، درست همون سالی که ناپدید شدی.
اونو به پروفسور موتویاما دادم اما گفتم تا برنگشتیم حق نداره بخونتش.
-چیکار کردی؟ این ممکنه تو رو بکشه!
-باید نجاتت میدادم، تو خیلی چیزا توش نوشتی. اینکه از سال بیست بیست به عقب نمیتونی بری و اینکه تو یه حلقه زمان گیر افتادی اما هر بار به جای جدیدی میری و خیلی چیز های دیگه و حتی راه برگشت رو هم نوشتی. گفته بودی صفحه پنج هزارو شش کتاب طلسم های ممنوعه فیزیک و جادو رو برات از کتاب جدا کنم ، بهت برسونم یا نابودش کنم.
-خب ننوشته بودم که باید چیکار کنیم؟
-هیچی فقط روی دستت بنویس نباید طلسم زمان رو انجام بدم وگرنه توی حلقه گیر میفتم و صبر کنیم تا دریچه باز شه.
-خیله خب پس بیا این کارو زود تر انجام بدیم.

*چند ساعت بعد*

-موفق باشید، شونن شوجوهای من.

-بخورش،بخورش،بخورش،بخورش...

این ندای قلبیش بود که پیام میداد.هر لحظه قرص را در دستش محکم تر فشار میداد اما لحظه ای بعد دوباره ول میکرد.نمیدانست سرنوشتش با این قرص چه خواهد شد.اصلا شاید این قرص کار نمیکرد.تمام اجناس کوچه ناکترن که درست کار نمیکنند!
شنیده بود که در 20 سال آینده همه زود تر به نظارت میرسند.در به در دنبال راهی گشت تا به بیست سال آینده سفر کند.زمان برگردان ها و انگشتر های مختلف را امتحان کرده بود اما هیچکدام جواب نداده بودند تا اینکه با دستفروشی ناشناس در کوچه ناکترن آشنا شد.چند صد گالیون پول ناقابل را خرج کرد و بالاخره به دستش آورد.حالا قرص قرمز و سفیدی به دست آورده بود که در دستش قل میخورد:
-نخورش،نخورش،نخورش...
-بخورش،بخورش،بخورش...
-دروغ میگه.نخور به سلامتیت آسیب میزنه.
-بخور بخور. نگران نباش.هیچیت نمیشه.

عرق از سر و روی زاخاریاس ریخت.دستش میلرزید.قرص را بالا انداخت و سریع همراه آن لیوان آبی خورد.لرزش دست و پایش شدیدتر شد.بارانی از عرق سرازیر شد و با فریاد بلندی زاخاریاس بیهوش شد.

....

به هوش آمد. جلوی کاخی در آسمان ها خوابیده بود که ارتفاعش تا آسمان میرسید و صد ها آسانسور بین زمین و آسمان رفت و آمد میکردند.زاخاریاس کاخ را میشناخت. این کاخ زوپس بود اما چرا در آسمان ها بود؟در موقعی که او زندگی می کرد،کاخ زوپس روی یک کوه قرار داشت نه آسمان.شناسه اش را باز کرد.اولد شده بود و زمان آخرین آنلاین شدنش به بیست سال قبل بر میگشت.پس به راستی او در بیست سال بعد بود. سوار آسانسور های زوپسی شد و به سمت کاخ با آن پرواز کرد.جلوی در کاخ دربان هایی بودند که تنها افرادی را قبول میکردند که شناسه نمایشی داشتند.به سمت یکی از دربان ها رفت:
-ببخشید ولی،چرا ورود به کاخ زوپس برای عموم آزاد شده؟

دربان جا خورد و گفت:
-چی پسر جون؟اون برای بیست سال قبل بود که ورود برای همه آزاد نبود. الان قلمرو جادوگران رو گذاشتیم تو کاخ و بقیه رو کردیم سایت های دیگه.

زاخاریاس دیگر به تاثیر این قرص یقین پیدا کرده بود:
-اولد قبول نمی کنید.نه؟خب پس حالا کجا بلیط بدم؟
-چی میگی پسر جون؟ بلیط پونزده ساله منسوخ شده.الان همه رو در رو با مدیرا حرف میزنن.

توجهش به ایستگاهایی جلب شد که در آن تمام افراد مستقیم با مدیران حرف میزدند.صفحه فرستادن بلیط حالا به مانیتور هایی تبدیل شده بود که مافلدا هاپکرک از
آن با بقیه حرف میزد.یک ایستگاه خالی شد.زاخاریاس دکمه صحبت با مدیران را زد و مافلدا هاپکرک در مانیتور ظاهر شد.
-چه کمکی میتونم بکنم؟

صدای کسی که پشت چهره مافلدا صحبت میکرد به شدت آشنا بود.لهجه او به مانند حرف زدن تسترال ها بود و هر از گاهی صدای تسترالی نیز از پشت میامد. او تام جاگسن بود!
-تام؟!!!!!
-زاخاریاس؟!!!!

تصویر مافلدا قطع شد و سپس تصویر واقعی تام در مانیتور ظاهر شد.پشت سر او مرلین در اتاق داشت فرمان میداد و صدای ضعیفی نیز میامد.
-این صدای چیه؟
-ا راستی این صدای حسنه. خیلی وقته از کار افتاده و فقط به صورت مستشاری مشاوره میده و میره.

دوربین حرکت کرد و رو به روی مردی ویلچری ایستاد. تمام موه های حسن سفید شده بودند و تمام سر و کله او پر از چین و چروک شده بود.بغض زاخاریاس ترکید و اشک همه در ایستگاه و اتاق فرمانده ای سرازیر شد.
-واقعا مرد خوبی بود حسن.دکترا میگن قراره دو ماه دیگه توی تاپیک چه خالی میرفت. از همه ما خداحافظی کنه.

دوربین سریعا به سمت تام چرخید و او گفت:
-حالا بیا گذشته رو ول کنیم.خوش برگشتی به ایفای نقش.بیا این نامه رو بگیر و مستقیما برو «شخصیت خود را معرفی کنید». محفل بهت نیاز داره.

تصویر قطع شد و نامه از پایین ایستگاه افتاد.محفل به او چه احتیاجی داشت؟ در این بیست سال چه شده بود؟به سمت تاپیک شخصیت رفت و با دادن نامه،old از نام او پاک شد و دسترسی هافلپاف و محفل به او برگشت. معطل نکرد.سوار یکی از تاکسی های هوایی شد که اکنون به جای پودر پرواز اعضا را به انجمن ها میرساندند. تاکسی جلوی در تاپیک محفل ققنوس ایستاد و زاخاریاس پیاده شد. سوار اسکیت هایی شد که بین تاپیک ها اعضا را جا به جا میکردند و جلوی یک تاپیک ناشناس و قفل به نام ققنوس ققنوس ها پیاده شد.زاخاریاس دستش را در منوی پیام شخصی هایش برد و نامه ای پیدا کرد که عنوان آن بود:
نقل قول:

نامه را جلوی دستش گرفت و گفت:
-امیدوارم کار کنه.یعنی میشه؟ جغد زرد!

ناگهان تاپیک از وسط باز شد و انجمن خصوصی محفل به نام (***********) نمایان شد. نفسی کشید و وارد انجمن شد.دم در انجمن عکس دامبلدور با نوار سیاهی کنارش نمایان شد. زاخاریاس اهی کشید و گفت:
-استالین رحمتش کنه.الان کی ناظر محفله یعنی؟

سوار یکی از اسکیت ها شد و جلوی تاپیکی به نام (آشپزخانه *******) پیاده شد. وارد تاپیک شد و در باکس جلویش نوشت:
نقل قول:

ناگهان سیر عظیمی از محفلی ها سرازیر شدند و زاخاریاس را بغل کردند و با پیام هایی نظیر خوش اومدی پیر مرد از زاخاریاس استقبال کردند اما او هیچکس را در میان آنها نمیشناخت. یعنی چه کسی از دوران او باقی مانده بود؟
به سرعت جوابش را گرفت. هری پاتر و گابریل تیت وارد تاپیک شدند و گفتند:
-سلام زاخاریاس. کجا مونده بودی تو این بیست سال؟
-هیچی در غیبت بودم.به کجا رسیدین شما ها؟

هری جلو رفت و گفت:
-من شدم ناظر محفل و گابریل هم ناظر الف.دال. اوضاع عالیه و روز به روز به تعداد ما اضافه میشه.
-چه خوب.نیوت کجاست؟

صدای خنده بلدی از تمام اعضای محفل آمد و گابریل گفت:
-نیوت بالاخره پونزده سال بعد از تو با شناسه سی و چهارمش به محفل رسید اما روز بعد از ورودش به علت رول خوشامد گوییش به بیست و هفت سال زندان محکوم شد.

زاخاریاس هم مثل بقیه خندید و گفت :
-چه بد. حالا چی بود که به من نیاز داشتین؟

ناگهان همه محفل ساکت شد. هری جلو آمد و گفت:
-راستش دامبلدور ده سال پیش فوت شد و جوزفین شناسه اون رو گرفت.اما جوزفین هم چند ماه قبل از اومدن تو از همه اعضای سایت خداحافظی کرد.الان جای یه دامبلدور توی محفل کمه.راستش،میخواستم بگم که...

زاخاریاس مضطرب شد.عینک آفتابیش را برداشت و گفت:
-چیه؟چی شده؟ به منم بگین.
-راستش...دوست داری شناسه پروفسور رو بگیری و ناظر محفل شی؟

زاخاریاس از خوشحال بال در آورد. بلند شد و تک تک ویزلی های محفل را بوسید و گفت:
-من دارم ناظر میشمممممممم.من دارم ناظر میشمممممممم.

زاخاریاس به سرعت دکمه خروج در منوی خودش را زد و از کاخ زوپس به بیرون پرتاب شد. دوباره به جای اولش برگشته بود. همانجایی که از خواب بیدار شده بود. به سرعت سوار آسانسوری شد که به مرکز ساخت اکانت در جادوگران میرفت.فرم را پر کرد و با اکانت «زاخی.دامبل»به سمت ایستگاه بلیط ها رفت.دکمه ارتباط را فشار داد و ایندفعه مرلین جلوی مانیتور ظاهر شد:
-بله بفرمایید.
-مرلین.زاخاریاسم.میخوام شناسمو ببندم و با شناسه دامبلدور وارد شم.من دارم ناظر محفل میشمممم.
-با این که به ما ایمان نداری اما میبخشیمت.بیا این نامه را بگیر و هر چه دلت میخواهد در قسمت شخصیت بنویس.تایید شدی.

زاخاریاس از ایستگاه خودکاری برداشت و با عجله معرفی شخصیتش را پر کرد.وقتی نقطه آخرش را گذاشت ناگهان شکل نامشخصش از بین رفت و دامبلدور با ریش سفیدش جای پیکر ظاهر شد.زاخاریاس سوار تاکسی شد.با اسکیت به انجمن خصوصی رفت.تاپیک آشپزخانه را باز کرد و گفت:
-سلام بابا جان.

روزی از روزهای پاییزی بودش که داشتم از کتابخونه برمیگشتم؛ اما حواسم چهار چشمی به کتابی که توی دستام بود، که یکهویی به یه سال اولی اسلی برخورد کردم و افتادم زمین! اون از ترس من سریع از اونجا دور شد اما وقتی حواسش نبود یه چیز براق از تو جیبش افتاد پایین! من رفتم ببینم چیه که دیدم یه زمان برگردان برنزی روی زمین افتاده. برش داشتم و رفتم به سمت خوابگاهمون.

خوابگاه هافلپاف

-سلام تیت!
-سلام زاخاریاس.
-سلام گابریل!
-سلام پومانا.
-سلام گابریل!
-سلام رز.
-سلام تیت!
-سلام سدریک، سلام رکسان،سلام ارتمیسیا، سلام ارنی، سلام رودولف و سلام حسن!

گابریل تند تند به همه سلام کرد و دوان دوان به سمت تختش رفت!

-خب بذار ببینم...هوممم یه زممان برگردان!...خیلی عجیبه چون خیلی کمیاب هستن!

گابریل زمان برگردون رو زیر و رو کرد اما هنوز به نظرش کم بود...

-یک کتاب گرفته بودم از خانم پینس...اهان ایناهاش"زمان برگردان ها" بذار ببینم چی توش نوشته؟

زمان برگردان یک وسیله ی فلزی هستش که در بازار به رنگ ها و جنس های متفاوتی فروخته میشه. اما اگر قصد استفاده از زمان برگردان را دارید متاسفم! زمان برگردان ها فقط و فقط با اجازه ی وزارت خونه به فروش میرسند و کسی نمی تواند بدون نظارت وزارتخونه از زمان برگردان ها استفاده کند!
طبق گفته ی رییس وزلرت سحر و جادو حاجی تراورز" ما زمان برگردان های زیادی قبل از جنگ جادوگری دوم داشتیم اما متاسفانه با شروع جنگ جادوگری دوم اکثریت زمان برگردان هامون نابود شد!"

پاقق

گابریل کتاب زمان برگردان هارو بست! بیشتر از این نمی خواست ادامه بده واسه همین تصمیم گرفت خودش کاشف کار با زمان برگردان بشه...

-خب حالا فکر کنم باید این چرخ رو بچرخونم...امم چند دور بچرخنم؟...5 تا چطوره؟اره 5 تا خوبه!

گابریل زمان برگردان رو پنچ بار چرخوند اما زمان برگردانی که دست گابریل بود خراب بود و به جای رفتن به گذشته به اینده میرفت!

20 سال بعد:

-اینجا کجاست؟...من الان باید توی هاگوارتز باشم!...چرا اینجام؟

گابریل به اطرافش نگاه کرد، اینجا هیچ شباهتی به هاگوارتز خودشون نداشت!
کم کم که دقت کرد دید توی دهکده ی هاگزمید هستش اما دهکده کلا عوض شده بود.
کافه ی سه دسته جارو خیلی تغییرش به چشم میومد، تبدیل شده بود به اسمان خراش هایی که گابریل تو مدتی که تو شهر بودن میدید. مادام رزمرتا مرده بود و به جاش زنی قد بلند، با صورتی بوتاکس زده و رژ لب قرمز جیگری به مردم نوشیدنی کره ای میداد.
اما حالا نوشیدنی کره ای تنها نوشیدنی معروف جادوگرا نبود، همراهش چند نوع سوپ مختلف و ساندویج به مردم داده میشد؛ بچه های هاگوارتز با کمک قطار از هاگوارتز به دهکده میومدن.
گابریل نگاهی به مغازه های اضافی و دهکده نگاه کرد" بیشتر از 10 تا مغازه ی لباس فروشی افتتاح شده بود و زنهای دهکده به تک تک مغازه ها هجوم میاوردن. دوک های اصلی تبدیل شده بود به شعبه ی 3 بانک گرینگوتز و مغازه ی شوخی های زونکو شده بود لباس فروشی زیک زاگ!
گابریل بغض کرده بود،باورش نمیشد که این آینده ی جادوگرا باشه. تصور کرد اگه چهل سال جلوتر میرفت دیگه هیچ جادوگر یا ساحره ای نبود و همه مشنگ بودن حتی خانواده های اصیل زاده!

-باید برگردم به زمان خودمون...اونجا بهتر و قشنگتر از اینجاست!

گابریل 5 بار زمان برگردون رو به جهت مخالف عقربه های ساعت چرخوند...

زمان حال:

-اینجا خیلی بهتر از اونجاست!

گابریل از خستگی روی تخت خوابش برد و فردا به دخمه ها رفت و زمان برگردان رو از بین برد.

پایان.

جادو آموزان دلبندم، خیلی ممنونم ازتون که با پیشرفتتون در طول این ترم، کاتانا رو خوشحال کردین. به عنوان امتحان ازتون می‌خوام با هر وسیله و طلسم و معجونی که به ذهنتون می‌رسه (خودساخته یا ذکر شده در کتاب‌ها) به آینده ای (حداقل 20 سال دیگه) برین و مثل یک تاریخ‌نگار، وضعیت آینده رو شرح بدین.

مدت زمانی که توصیف می‌کنین، اختیاریه. می‌تونین حتی آینده ای رو توصیف کنین که جامعه به شدت پسرفت کرده و شبیه عصر حجر شده و یا آینده ای رو متصور بشین که تکنولوژی و جادو بی‌نهایت پیشرفت کردن.


تخیل‌تون رو به کار بگیرین و کاتانا رو خوشحال و دلنشین کنین.

موفق باشید، شونن شوجوهای من.