هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل

لیگالیون کوییدیچ

پروژه بازسازی هاگوارتز


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۱۴:۳۲:۳۴ چهارشنبه ۱ فروردین ۱۴۰۳

هافلپاف، محفل ققنوس

روندا فلدبری


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۲۵ پنجشنبه ۱۵ تیر ۱۴۰۲
آخرین ورود:
دیروز ۱۷:۵۱:۲۴
از دنیا وارونه
گروه:
جـادوگـر
هافلپاف
جادوآموخته هاگوارتز
محفل ققنوس
پیام: 220
آفلاین
آتازاگورافوبیا یعنی ترس از فراموش شدن، ترس از جايگزين شدن، ترس از ناديده گرفته شدن...

تعداد افرادی که این اصطلاحو می دونن خیلی زیاد نیست. اما تعداد مبتلا ها به این فوبیا، ممکنه سر به فلک بکشه.

راستشو بخواین منم درگیر همچین فوبیاییم. همیشه می ترسم بقیه بذارن برن و من رو تو تنهایی خودم رها کنن تا بپوسم.
البته اگه منو بشناسید می فهمید ترسم خیلی هم بی راه نیست. با توجه به روزهایی که تجربه کردم حق هم دارم آتازاگورا فوبیا داشته باشم.

هیچکس منو نمی بینه...

-سلام!

با صدای 'سلام' از تفکراتم بیرون میام.
در آهسته باز می شه و یه نفر که چهرش مشخص نیست تو چارچوب قرار می گیره. با توجه به قد و قواره ش می فهمم ریموس لوپینه.

لوپین تنها کسیه که این روزا بهم سر میزنه. آروم داخل می شه و در رو با احتیاط می بنده. لابد از بیمارستان برگشته. از پیش پروفسور دامبلدور...
آه می کشم. پیرمرد بیچاره...
وای که چقدر دلم براش تنگ شده. اون که اینجا بود نمی ذاشت من لحظه ای احساس ناراحتی کنم.

ریموس وارد پذیرایی می شه وجعبه ی کارتنی نسبتا بزرگی رو که تو دست داره، روی میز می ذاره. کنجکاوم بدونم چی تو جعبه ست که با باز شدن در جعبه، کنجکاویم برطرف می شه.

داخل جعبه یه گرامافون جادوییه که هر آهنگی رو ازش بخوای برات پخش می کنه.

یادمه اولین بار که ریموس اونو به محفل آورد بچه ویزلیا انقدر ازش استفاده کردن که دستگاه دود کرد و سوخت. هممون خیلی از این بابت ناراحت شدیم. منم ناراحت شدم. با اینکه خیلی اهل آهنگ گوش دادن نبودم ولی گرامافونو دوست داشتم.
تازه از گرامافون یه آهنگی از یه خواننده مشنگ پخش می شد به نام: Let Me Down Slowly.
این آهنگ وضعیت و حرف دل من بود و همیشه قلبمو به لرزه در میاورد...

This night is cold in the kingdom
I can feel you fade away
From the kitchen to the bathroom sink and
Your steps keep me awake
Don’t cut me down, throw me out, leave me here to waste



با یاد آوری این آهنگ حس می کنم گوشه ای از وجودم ترک می خوره. امیدوارم ریموس نخواد تو این مکان قدیمی و خاک گرفته چنین چیزی گوش بده.

با دقت بهش خیره می شم که با احتیاط گرامافونو بیرون میاره، با یه فوت پرقدرت تمام گرد و خاک های روشو پاک و بعد سوزنشو تنظیم می کنه.


هنوز صدای آهنگ بلند نشده که در باز می شه و توجه من و ریموس رو به خودش جلب می کنه. چهره آدم های که تو آستانه ی در پدیدار می شن، اصلا معلوم نیست ولی انگاری دستاشون پر از وسایله.

- سه تفنگدار وارد می شوند!

یه دختر مو قرمز درحالی که دستمال گردگیری به سرش بسته و کلی تِی تو دستاشه، با اشتیاق وارد خونه می شه.

- ولی ما که فقط دو نفریم مونت. اینطور نیست؟

پشت سرش گوزن سخنگو با سه چهارتا سطل آب میاد تو.

- اوه راس می گوییا! البته الان رونی فلفلی هم میاد می شیم سه تا.

با تعجب بهشون نگاه می کنم.
پسر شاخدار...
دختر مو قرمز...

ریموند؟ جوزفین؟
سعی می کنم آرامشمو حفظ کنم. نکنه دارم خواب می بینم؟

ریموس با شادی میگه بچه ها! و بدو به استقبالشون میره.

چه خواب خوبی! چه رویای شیرینی! می شه تا ابد تو این رویا بمونم و هیچ وقت بیدار نشم؟ می شه زمان رو استپ کرد تا من فقط این لحظه رو زندگی کنم؟

- بقیه کی میان؟

درست شنیدم؟ گفت بقیه؟

- اونا هم تو راهن. از همین الان گفته باشم کف سالن واس خودمه!

ریموس نخودی می خنده و در جواب جوزفین می گه:
- باشه کف مال خودت. فقط باید برق بندازیشا!

دخترک موقرمز سر تکون میده.

نمی فهمم دارن راجع به چی حرف میزنن. حرفاشون گیجم کرده. اینا برای برگشتن به محفل برنامه ی قبلی داشتن؟ قصد دارن بمونن یا بازم می خوان برن و منو اینجا تنها بذارن؟ الان هدفشون چیه؟

ولی هرچی که هست اینجا بودنشون منو خیلی خوشحال می کنه.

- سلام!

با ورود آلنیس، گادفری، رزالی و روندا رشته ی افکارم پاره می شه. هر سه نفر کلی مواد شوینده و جارو و تی دستشونه. نزدیک ریموس، جوزفین و ریموند میشن و با هم احوال پرسی می کنن.

با دقت به چهره های بَشاش و شادشون خیره می شم.
کاش می شد با یه وسیله ای زمانو همینجا متوقف کرد.
دوست دارم تا ابد تو این لحظه زندگی کنم.

هنوز مدتی از خوش و بش بچه ها نگذشته که سیریوس نردبون به دست همراه یوآن داخل میاد. نردبونو یه گوشه میذاره و درحالی که گرد و خاک لباساشو پاک می کنه و خودشو به دیگران می رسونه.

چقدر این سیریوس خاکی و بامرامه! یه مرد واقعی و یه پدر خونده ی فوق العاده.

یوآن هم با شیطنت مخصوص خودش، به بقیه ملحق میشه. چقدر این روباه بامزه ست. نسبت به بقیه هم منو بیشتر می شناسه. از بچگی همینجا بزرگ شده. موندم امروز میکروفونش رو آورده تا برامو بخونه یا نه.

درحالی که اعضای محفل درحال گپ و گفت هستن صدای زیری از جیب ریموس به گوش می رسه:
- به به! جمعتون جمعه، جذابتون کمه!
- پیکت!

بوتراکل کوچولو از جیب ریموس بیرون میاد و چیزی شبیه نیشخند، به اعضایی که همگی همزمان با هیجان اسمشو فریاد زده بودن، میزنه. اعتماد به نفسی که این موجود داره واقعا قابل تحسینه.

ریموس پیکت رو روی میز میذاره. بعد هم از تو اون یکی جیبش یه نقشه قدیمی بیرون می کشه و کنار پیکت روی میز پهنش می کنه. مشتاقم بدونم محتوای نقشه چیه اما سرهای محفلیا که روی نقشه خم شدن جلوی دیدمو گرفته...

سکوت عجیبی حاکمه و همه منتظر دستورات لوپینن.
- خیلی خب طبق این نقشه پیش میریم. آلن تو برو آشپزخونه.

آلنیس فوری پیشبند شو می بنده و دستکشای زرد رنگ دستش می کنه. بعد با بیشترین سرعت خودشو به آشپزخونه می رسونه.

- سیریوس لطفا تو تابلو ها فرش ها رو مدیریت کن.

سیریوس لبخندی می زنه و بعد برداشتن شیشه پاک کن و دستمال، سراغ تابلوی قدیمی مادرش میره.

- یوآن تمیزکاری سقف و گردگیری دیوارا رو هم لطفا تو انجام بده. روندا تو هم شیشه ها رو پاک کن.

روندا و یوآن سری به نشونه ی تایید تکون میدن و میرن سراغ کارهایی که بهشون محول شده.

-جوز همونطور که گفتی کف سالن با توعه، فقط صبرکن اول سیریوس و من فرش ها رو جمع کنیم بعد. ریموند پرده ها هم با تو.

جوزفین و ریموند نگاهی به هم میندازن و حالت تهاجمی می گیرن و آماده‌ی انجام کارها می شن.

ریموس قیافه ی جدی ای به خودش می گیره و درحالی که نقشه رو تا می کنه تا به جیبش برگردونه، رو به گادفری میگه:
- اتاقا هم با تو و رزالی. ولی قبلش وایسین پیکت حشرات رو با روش خودش بیرون کنه. اینجوری نیازی هم به حشره کش نخواهیم داشت.
- هرچی شما بگین ریموس ساما.

بعد نگاه همه روی پیکت ثابت میمونه. که کنار پرده ها ایستاده.

پیکت چند لحظه ای به پرده ها خیره می شه، بعد یه نفس عمیق می گیره و با یه جهش مثل یه شناگر، تو دریای پرده ها شیرجه می زنه.


If you ever find yourself stuck in the middle of the sea


چند لحظه می گذره و هیچ اتفاقی نمیفته. همه نگران به پرده های خاک گرفته که بوتراکل کوچولو رو تو خودشون حل کردن، خیره می شن.

I’ll sail the world to find you

و درست زمانی که سیریوس می خواد پیکت رو صدا کنه، گله ای از پیکسی ها و داکسی ها و انواع جانوران موذی دیگه، از لا به لای پرده بیرون می ریزن و به سمت در خروجی هجوم می برن.

-جیغ!

محفلیا که هیچ وقت به این صورت مورد حمله ی حشرات موذی قرار نگرفته بودن، هرکدوم با عجله به گوشه ای میرن و سنگر می گیرن.
بعد دقایقی تقریبا طولانی پیکت از لابه لای پرده ها بیرون میاد و به همه نشون میده مثل یه دوئل باز قهاره و به تنهایی تموم حشرات رو فراری داده!

صدای تشویق اعضای خونه بلند می شه.

If you ever find yourself lost in the dark and you can’t see


ریموس لبخند زنان پیکت رو روی شونه ش میذاره و با هم به شکار بوگارت و انواع اقسام موجودات مخفی شده تو زیرشیروونی گریمولد، میرن.

I’ll be the light to guide you


ریموند سراغ پرده ها میره و با یه حرکت شاخ، خیلی ماهرانه همشونو می کنه. با این کارش نور خورشید داخل پذیرایی پخش می شه و همه چی رنگ طلایی به خودش می گیره.
ری با رضایت پرده ها رو از روی زمین جمع می کنه و داخل تشت میندازه تا ببره و بشورتشون.

حضور ریموند تو این مکان بهم آرامش میده و برام باعث دلگرمیه.

Find out what we’re made of


مطمئنم با چوبدستی کاراشون خیلی ساده تر انجام میشه اما اونا عمدا ازش استفاده نمی کنن. چرا؟
خب شاید معتقدن بدون چوبدستی کارشون بیشتر طول می کشه و می تونن زمان بیشتری رو با هم و با من بگذرونن. شایدم می خوان به معنی واقعی کلمه، محفل رو با دستای خودشون بسازن. کسی چه میدونه تو سرشون چی می گذره؟

When we are called to help our friends in need

گادفری به طبقه بالا و سراغ اتاقا میره. یکم بعد هم رزالی بهش ملحق میشه و دوتایی شروع به تمیز کردن اتاقا می کنن.

این خوناشام سلیقه‌ی معرکه ای تو چیدن وسایل اتاق و تغییر دکوراسیون خونه داره. یه دیزاینر حرفه ایه! وقتی هم کنار رزالی می بینمش خیالم از بابت شاد بودنش راحت می شه.


You can count on me like one two three
I’ll be there

تو پذیرایی روندا روی نردبون رفته و درحال تمیزکاری شیشه ها با روزنامه های ریتا اسکیتره. تصویر متحرک جادوگری که تو روزنانه ست و هی به شیشه مالیده می شه، از دست روندا حسابی عصبانیه.

مطمئنم اگه توانایی حرف زدن داشت، فحشایی بدتر از فحشای مادر سیریوس میداد.

And I know when I need it I can count on you like four three two
And you’ll be there


اوه گفتم سیریوس!

در واقع اون بالای نرده های طبقه دوم ایستاده. فرشینه های اصل و قیمتی خاندان بلک رو روی نرده ها پهن کرده و با یه راکت به جونشون افتاده. می خواد هرچی گرد و غبار طی این سالها روشون نشسته رو از بین ببره.

‘Cause that’s what friends are supposed to do, oh yeah


یوآن با یه چوب که سرش پر از پره های صورتی رنگه، به جون دیوارا و سقف افتاده و خونه عنکبوتا را رو سرشون خراب می کنه.

If you tossin’ and you’re turnin’ and you just can’t fall asleep

زیر لب هم آهنگایی می خونه که من ازشون سر در نمیارم. اما صداش خیلی خوبه.

I’ll sing a song Beside you


ری و ریموس هم که تازه کارای خودشون رو تموم کردن مشغول آب و جارو کردن کف سالن می شن.

لوپین یه سطل پر از آب رو کف سالن خالی می کنه.

And if you ever forget how much you really mean to me

جوزفین دو تا صابون آبی دستش داره و کلی طناب نازک. روی زمین می شینه و با دقت صابونا رو با کمک طناب به پاهای همیشه خدا برهنه ش می بنده. بعد خیلی آروم با کمک دیوار بلند می شه و به جلو خیز برمیداره.

- برین کنار! من دارم میااااام!

بقیه فوری از سر راهش کنار میرن و جوزفین به کمک صابونا اسکی می کنه...
تا می رسه به آشپزخونه! آلنیس اونجا درحال آشپزیه.

- جو مراقـ...

شپلخ!

- شرمنده آلن...

سعی می کنه از روی آلنیس بلند شه و همزمان لبخندی به پهنای صورتش میزنه.

نمیدونم کسی تا به حال به جوزفین گفته یا نه. ولی وقتی اون شکلی می خنده زیباترین و دوست داشتنی ترین دختر دنیا می شه. دلت می خواد فقط تو بغلت بگیری و بچلونیش.

Everyday I will
Remind you


وسیله گردگیری یوآن، قلقلکم میده و باعث می شه حواسم از جوزفین و آلنیسی که آشپزخونه رو با تموم قدرت بازسازی کرده، پرت بشه.

ولی انصافا آلنیس خیلی خوب و زحمتکشه! یه گرگ سپید اصیل که میشه همیشه روش حساب کرد.

Find out what we’re made of
When we are called to help our friends in need


عطسه ای می کنم که کلی گرد و خاک رو به هوا بلند می کنه. با بلند شدن گرد و خاک، یوآن بالاخره راضی می شه اون وسیله گردگیری پر دار رو ازم دور کنه. از روی چهارپایه پایین میاد و چهره‌ی رضایت بخش به خودش می گیره.

You can count on me like one two three
I’ll be there


- بچه ها رنگ یه گوشه هایی از سقف رفته. کسی هست بخواد رنگش...
- من! من! من! بدینش من رنگ کنم!

و قبل از اینکه کسی حرفی بزنه روندا با عجله سراغ سطل رنگا میاره و روی نردبون می پره. از این کارش خندم می گیره.
تازه وارد محفل چقدر پر انرژی و فعاله!

And I know when I need it I can count on you like four three two

And you’ll be there
Cause that’s what friends are supposed to do, oh yeah

Ooh, ooh


Yeah, yeah

***


آتازاگورافوبیا یعنی ترس از فراموش شدن، ترس از جايگزين شدن، ترس از ناديده گرفته شدن...
راستشو بخواین منم درگیر همچین فوبیاییم. همیشه می ترسم بقیه بذارن برن و من رو تو تنهایی خودم رها کنن تا...

نه!

دیگه بسه!


نباید خودمو اینطوری معرفی کنم! باید یه شروع جدید داشته باشم:

اینجا محفل ققنوسه... منم مقر این گروه پر نورم... درسته که نامرئیم و به چشم نمیام... درسته که بین خونه ی یازده و سیزده میدان گریمولد مخفیم... درسته که گاهی فراموش می شم... درسته که گاهی محکوم به تنهاییم... اما نباید یادم بره که مثل اسم این محفل، منم ققنوسم! بعد هربار سوختن می تونم بلند شم و به درخشش ادامه بدم.

مثل همون آدمایی که درون منن و درخششون هرگز تغییر نمی کنه.

I’ll never let go
Never say goodbye


آلنیس با سینی پر از تارت لیمویی وارد پذیرایی می شه و همه رو به صرف شیرینی های خوشمزه که دست پخت خودشه دعوت می کنه.
بچه ها هم که گویا منتظر همچین لحظه ای بودن یهویی سمت آلن یورش می برن و مشت مشت شیرینی ها رو از داخل سینی می قاپن. قیافه هاشون حسابی بانمک شده. شبیه بچه های پنج شیش ساله شدن نه اعضای عاقل و بالغ محفل.

نگاهشون که می کنم، می فهمم حالشون خیلی خوبه. همشون دارن می خندن... اگه اونا می تونستن لبخندای یه خونه رو بببینن متوجه می شدن منم دارم می خندم. می خوام ازشون محافظت کنم. از این لبخندا. همونطور که اونا ازم محافظت کردن...
و می کنن!

You can count on me ‘cause I can count on you


count on me...


×نوشته شده توسط کوین کارتر×




پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۳:۳۰:۴۶ پنجشنبه ۱۹ بهمن ۱۴۰۲

ریونکلاو، محفل ققنوس

گادفری میدهرست


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۹ سه شنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
امروز ۲:۱۳:۴۴
از خونت می خورم و سیراب میشم!
گروه:
جـادوگـر
جادوآموخته هاگوارتز
محفل ققنوس
ریونکلاو
پیام: 305
آفلاین
پست مرتبط

زاویه ی دید: بنجامین

زیر بغل گادفری را گرفته بودم و در حالی که میان برف ها قدم برمی داشتیم، او را به سمت غاری در آن نزدیکی می بردم. او حالا ساکت بود و نه قهقهه می زد و نه فریاد می کشید، اما می دانستم که سم هنوز در بدنش فعال است. به صورتش نگاه کردم، سفید مرمری با گونه ها و لب هایی که به خاطر نوشیدن خون گوزن سرخ شده بود، چشم های درشت و کشیده اش بی آن که پلک بزند، به نقطه ای نامعلوم خیره شده بود، انعکاس مژه های سیاه و بلندش در عنبیه ی عسلی طلایی چشمانش پیدا بود و موهای سیاه و مواجش با بی قیدی روی شانه هایش ریخته بود.

چهره ی عاری از احساسش در دلم آشوب انداخته بود. می دانستم که مسمومیتش جدی نیست و می توانم به راحتی درمانش کنم، اما برایم سخت بود که او را در این حالت ببینم. بالاخره به غار رسیدیم و وارد آن شدیم. گادفری را با ملایمت روی زمین نشاندم، پشتش را به دیوار تکیه دادم، بازوهایش را گرفتم و گردنش را کج کردم تا دندان هایم را در آن فرو کنم.

در همین لحظه بود که چشمانش گشاد شد، گردنش را به سرعت صاف کرد و سعی کرد دستان مرا از بازوهایش جدا کند، ولی به خاطر ضعف ناشی از سم موفق نشد و تنها توانست با انگشتان کشیده اش به دستانم چنگ بیندازد. دستم را کنار صورتش گذاشتم و با صدایی ملایم گفتم:
- آروم باش، فقط می خوام سمو از بدنت بکشم بیرون.

سرش را به علامت نفی تکان داد و با صدایی که به سختی از گلویش خارج می شد، گفت:
- نه... تو می خوای... منو بکشی!

به چشمانش خیره شدم و با لحنی اطمینان بخش گفتم:
- نه، این کارو نمی کنم، هیچ وقت. من بهت قول دادم، مگه نه؟

اشک در چشمانش حلقه زد و حالتی درمانده روی چهره اش نقش بست. دهانم را به سمت گردنش بردم و لب هایم را روی رگ برجسته ای که زیر پوست نازکش می تپید، گذاشتم.

گادفری شروع کرد به هق هق.
- بنجامین... خواهش می کنم... بذار زنده بمونم.

با شنیدن این حرف قلبم لرزید، قبلا هم این جمله را شنیده بودم، بارها و بارها از زبان خون آشامان دیگر، خطاب به خودم.

می خواستم چیزی بگویم و گادفری را از حسن نیت خودم مطمئن کنم، ولی ذهنم پر از خالی شده بود. پس فقط لب هایم را از هم گشودم و دندان های نیش تیزم را در گردنش فرو کردم. او فریاد خفه ای سر داد و دستانش را دو طرف صورتم گذاشت.

شروع کردم به مکیدن. خونش به سرعت از بدنش خارج می شد و با خون قدرتمندی که داخل بدن من جریان داشت، ترکیب و سم درونش تا حدی محو می شد. همان طور که مشغول مکیدن بودم، صحنه ای در ذهنم ظاهر شد.

اسقف اعظم با ابروهای پرپشت در هم کشیده، ریش خاکستری بلند و ردای سرخ باشکوهش پشت به محراب مقابل من ایستاده بود.
- تاریکی چنگال های شومش را در روح تو فرو کرد و شیطان هدیه اش را در پوست و گوشت و خونت فرو برد. ولی حالا روشنایی تو را به سمت خود فراخوانده. باشد که دعوتش را پذیرا شوی و سیاهی و چرک و پلیدی را از جسم و روحت پاک سازی.

زانو زدم و او دستش را جلو آورد تا نگین انگشترش را ببوسم.

- باشد که پروردگار مرا رستگار سازد.

صحنه عوض شد و خودم را دیدم که بالای سر جنازه ی زنی ایستاده بودم و به پوست رنگ پریده، چشمان باز و دندان های نیشی که از بین لب هایش معلوم بود، نگاه می کردم. دشنه ای در قلب او فرو رفته بود. من او را کشته بودم، ولی نه کاملا، هنوز نه. چوبدستی ام را از جیبم بیرون کشیدم و تکانی به آن دادم. شعله های آتش جسد زن را در خود گرفت و من با حالتی مبهوت به این صحنه خیره شدم، صحنه ی قتل هم نوعم به دستان خودم.

در همین لحظه صدایی مرا به خود آورد.
- بنجامین!

چشمانم را باز کردم و متوجه شدم کف غار دراز کشیده ام. گادفری بالای سرم نشسته و دستم را در دستش گرفته بود و فشار می داد. در حالی که احساس ضعف می کردم، زیر لب گفتم:
- تو... حالت خوبه؟

لبخند مهربانی زد.
- من خوبم.

بعد بطری خونی را از جیب لباسش درآورد، چوب پنبه ی آن را برداشت و لبه ی بطری را با ملایمت روی دهانم گذاشت.
- خون خرس قطبیه.

شروع کردم به نوشیدن و پژمردگی ناشی از سم کم کم جسمم را ترک کرد.

- بنجامین، متاسفم که بهت شک کردم.

صحنه ی قتل آن خون آشام دوباره در ذهنم ظاهر شد.
- متاسف نباش، گادفری.








ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۳۵:۴۰
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۳۷:۲۹
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۳۹:۴۶
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۴۲:۰۴
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۵۱:۴۳
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۱۹ ۲۳:۵۲:۴۵
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۲۰ ۸:۱۶:۵۶
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۲۰ ۸:۴۸:۳۲


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۲:۱۷:۰۵ پنجشنبه ۲۱ دی ۱۴۰۲

جینی ویزلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۹:۴۳ پنجشنبه ۴ آبان ۱۴۰۲
آخرین ورود:
۱۵:۳۴:۰۳ دوشنبه ۳۰ مهر ۱۴۰۳
گروه:
مـاگـل
پیام: 99
آفلاین
آهی می کشم و به پنجره چشم می دوزم. تاریکی، ظلم و ستم در سراسر جهان، پخش شده است. دیگر می توان گفت، کسی ذره ای مهر و محبت ندارد.

خسته ام، اما هنوز، امید کوچکی، در قلبم است. تا وقتی امید دارم، می توانم به پیش روم.

همه، ظالم و ستمگر شده اند و کمتر کسی است که ظلم و ستم نکند.

گاهی فکر می کنم، انسان ها در واقع، چیزی به نام انسانیت ندارند. زیرا، هیچکس نیست که خالصانه، مهر و محبت کند و ظلم نکند.

گاهی دوست دارم، انسان ها را، بخاطر انسان نبودن، سرزنش کنم. بخاطر، مظلومانی که از مظلومیت خود دم نزدند. و بخاطر کسانی که به آنها ظلم و ستم شد.

اما، می دانم سرزنش کردن افرادی که، انسانیت ندارند، مثل، فرو کردن میخ چوبی، در آهن است. حرف، را گوش نمی کنند و در آنها اثری ندارد.

دوست دارم برای مظلومیت کسانی که به آنها ظلم شد، اشک بریزم.

ایکاش، انسان ها انسانیت داشتند. ایکاش، به یکدیگر ظلم و ستم نمیکردند. ایکاش، یکدیگر را مسخره نمی کردند، ایکاش، یکدیگر را به قتل نمی رساندند. ایکاش... .

دوست دارم تمام این ایکاش ها، تبدیل به واقعیت شود. اما، به نظر، امری محال می رسد.

دوست دارم بدانم که چگونه، و چطوری، من می توانم آسوده باشم، در حالی که دیگری، ناراحت است. چگونه می توانم سیر باشم، در حالی که دیگری، گرسنه است. چگونه می توانم در جایی شیک، زندگی کنم، در حالی که دیگری، حتی جایی برای خواب ندارد.

امیدوارم، ظلم و ستم از جهان برود. امیدوارم... .


یک گریفندوریتصویر کوچک شده!


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۱۱:۳۳:۰۶ چهارشنبه ۲۰ دی ۱۴۰۲

گریفیندور

ساکورا آکاجی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۲۰:۵۲ دوشنبه ۴ دی ۱۴۰۲
آخرین ورود:
۱۱:۰۳:۵۳ پنجشنبه ۳ آبان ۱۴۰۳
گروه:
گریفیندور
جادوآموخته هاگوارتز
جـادوگـر
پیام: 141
آفلاین
دلش برای سفیدی برف تنگ شده بود، برای نوازش آهسته ی سرما بر روی دست های برهنه و تب دارش. دلش میخواست دوباره با تمام وجود روی برف ها دراز بکشد و اجازه دهد سرما تن خسته اش را در بر بگیرد و دانه های جدید برف رقص کنان روی او فرود آیند.

دلتنگ پاکی برف بود، دلتنگ زمانی که خودش هم مانند آن پاک بود و تنها اندوهش دیدن اشکال زیبا و بی نقص برف بود که با فرود روی دستان کوچکش به سرعت آب می شدند و او را از دیدن زیبایی خودشان محروم می ساختند. نفس گرمش دانه های برف روی دستکش هایش را هم آب می کرد و اخم های کوچکش را در می کشید.

شاید برای همین از ابتدا می خواست سرد شود، شاید برای این گرما را دوست نداشت. شاید آغوش گرم مادرش یا نوازش های گرم پدرش را دوست داشت اما بدون وجود آنها تحمل گرما برای غیر ممکن شده بود.

گرما او را از دیدن بلور های زیبای روی دستش محروم می کرد اما اکنون که در سرمای خشک روی زمین دراز کشیده بود و خون سرخش گرما را از تن خسته اش خارج می کرد لبخند زده بود، چون هیچ چیز دیگر نمی توانست او را از دیدن آن بلور های زیبا محروم سازد.

فقط حیف که برف نمی بارید. زمستانی بی برف بود و سرد که تنها سرما زدگی را به زمین هدیه میکرد. سرد بود اما نه به سردی جسم خسته دختر.

تنها به شوق دیدن برف چشم هایش را رو به آسمان دوخته بود. برف را میخواست حتی اگر سفیدی اش چشم هایش را رو به سیاهی ببرد حیف که آسمان قهر کرده بود.

همچنان سرخی خون به چشم می خورد ام این بار شبح مبهمی از شخصی دید که چوبش را بالا می برد و دانه های سفید شروع به پرواز می کند. چشم هایش در آخرین لحظه درخشیدند و لب هایش به سختی به سمت بالا حرکت کردند و با بوسه اولین دانه ی برف بر روی لب هایش روح از تن خسته ی دخترک با شادی پر کشید و قطره اشکی که در آخرین دم خود را مهمان چشم دخترک کرده بود بر روی صورت بی جانش چکید.


It's all game...want this or not you are player. soo let's play!wwwwww


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۳:۴۵:۲۰ سه شنبه ۱۹ دی ۱۴۰۲

ریونکلاو، محفل ققنوس

گادفری میدهرست


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۹ سه شنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
امروز ۲:۱۳:۴۴
از خونت می خورم و سیراب میشم!
گروه:
جـادوگـر
جادوآموخته هاگوارتز
محفل ققنوس
ریونکلاو
پیام: 305
آفلاین
نمی دانم خالق وجود دارد یا نه. اما چیزی هست که می توانم با قطعیت از آن سخن بگویم، زمانی بود که به او اعتقاد داشتم. مدت های طولانی زانو می زدم، با او راز و نیاز می کردم و حس می کردم نور الهی اش را بر وجود کوچک و ضعیفم تابانده و مرا در آغوش گرفته.

حالا ترجیح می دهم فکر کنم او وجود ندارد. نبودش به مراتب قابل تحمل تر از بودنش است. نمی خواهم فکر کنم که هست، جایی آن بالا روی تخت پادشاهی اش لم داده و با بی تفاوتی و یا شاید بدتر از آن ریشخندزنان به سیاه روزی مخلوقاتش نگاه می کند، می بیند که چه طور در باتلاق متعفن دنیایی که خلق کرده، دست و پا می زنند؛ می بیند که چه طور زاده می شوند، شلاق های روزگار را پذیرا می شوند، بارها و بارها با صورت به زمین کوبیده می شوند و دوباره برمی خیزند؛ خنجرهای پرنده پروازکنان به سمتشان می آید، بدن هایشان را تکه تکه می کند و آن ها هم چنان امیدوارانه نفس می کشند، در مسیری که تصور می کنند خالق مهربانشان برایشان گسترانیده، جلو می روند و در نهایت... در نهایت مزد زحماتشان چگونه پرداخت می شود؟ با نیستی، با رفتن به زیر خاک و تبدیل شدن به غذای کرم ها.

دنیای بعد از مرگ؟ فکر می کنم اگر وجود داشته باشد هم به ترسناکی خالقش است. جهنمی که مخلوقان در آن می سوزند، به خاطر گناهی که مرتکب اصلی آن خود خالق است. مخلوق ها چه طور می توانستند در دنیایی که تار و پودش از پلیدی تنیده شده، عاشق، مهربان، نیکوکار، پرهیزگار و غیره و غیره باشند؟

- عزیزم، داری به چی فکر می کنی؟

رزالی است که دعایش را به پایان رسانده و با چهره ی غرق در افکار من مواجه شده. هر وقت او را در حالت دعا می بینم، ارتش افکار تاریک به مغزم هجوم می آورد.

لبخند می زنم و می گویم:
- به هیچی فکر نمی کنم، عشقم.



پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۲:۵۶ چهارشنبه ۱۰ آبان ۱۴۰۲

اما دابز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۳۰ جمعه ۷ مهر ۱۴۰۲
آخرین ورود:
۸:۵۵:۴۱ یکشنبه ۱۸ شهریور ۱۴۰۳
از بین کلمات کتاب
گروه:
جادوآموز سال‌پایینی
جـادوگـر
پیام: 46
آفلاین
اگر، زیر بارون قدم میزنی و از سرما ناراحتی یا از خیس شدن خوشت نمیاد باید بگم برای لذت بردن از رنگین‌کمون ،اون رقص نور خیره کننده اول باید با بارون روبه رو به رو بشی!
وقتی تو یه روز گرم تابستونی بشدت از همه چی نا امید میشی ،
کافی چوبدستیت رو تکون بدی و ورد ساخت رنگین کمون رو زیر لب زمزمه کنی، اگر حال حوصله ورد هارو نداری ، پشت به خورشید با یک اسپری بزرگ، روبه روی خودت آب اسپری کن ، به این صورته کار رنگین‌ کمان شما تشکیل میشه ...
اگر شب بود هم لازمه سرت رو بالا بگیری و به آسمون پر ستاره نگاه کنی !
درسته که تاریکی هست ،
اما اگر امید داشته باش! یعنی به خودت جرئت دیدن ستاره ها رو دادی!
اگر از تاریکی بترسی و سرت رو به سمت آسمون تاریک ترین شب بالا نبری نمیتونی زیبایی فوقالعاده ستاره هارو ببینی ‌...


تصویر کوچک شده


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۳:۵۲ جمعه ۵ آبان ۱۴۰۲

ریونکلاو، محفل ققنوس

گادفری میدهرست


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۹ سه شنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
امروز ۲:۱۳:۴۴
از خونت می خورم و سیراب میشم!
گروه:
جـادوگـر
جادوآموخته هاگوارتز
محفل ققنوس
ریونکلاو
پیام: 305
آفلاین
حس برگشتن به خانه. دقیقا چه حسی بود؟ گادفری دوست داشت آن را به یک طعم بی نظیر از خون توصیف کند، خونی که با تمام خون هایی که تا آن زمان نوشیده بود، فرق می کرد، خونی که تا به حال آن را نچشیده بود و در انتظارش بود، در جست و جویش بود، خونی که نه شیرین بود، نه ترش، نه تلخ و نه تند و با نوشیدنش، گادفری حس می کرد خالی از جسمش شده و در هوا معلق شده، بله، بودن در خانه ی گریمولد چنین حسی داشت، حس نوشیدن همان خون را، یا حداقل گادفری تصور می کرد که باید همین طور باشد. شاید همین فکر بود که باعث می شد گادفری صبور باشد و در تلاش برای یافتن آن خون خودش را به کشتن ندهد.

بعد از مدت ها آوارگی در خیابان ها و کوچه پس کوچه ها دوباره به خانه ی گریمولد عزیزش برگشته بود. معلوم نبود طی آن مدت چه چیزی ذهنش را تسخیر کرده بود. انگار غباری مغزش را در خود فرو برده بود و تمام افکارش و تمام چیزهایی که برایش مهم و عزیز بودند، رنگی خاکستری به خود گرفته بودند، تمام افکارش جز یک چیز، فکر آن خون ناب و شگفت انگیز، خونی که گادفری به دنبال آن همه جا را می گشت و دندان هایش را در پوست و گوشت هر جادوگر یا ماگلی که می دید، فرو می کرد و هر بار، آن حس خلسه ی مرموز، اقیانوسی بی کران که گادفری در آن فرو می رفت و بدون آن که نیاز به نفس کشیدن داشته باشد، در آن غوطه می خورد و سرانجام با آن یکی می شد. ولی هم چنان این حسی نبود که مشتاق، تشنه و درمانده اش بود. در نهایت وحشت به سراغش آمده بود، ترسی فزاینده از غرق شدن در آن اقیانوس و دفن شدن در اعماق تاریکش. چه می شد اگر گادفری کنترل خود را از دست می داد و آن قدر خون قربانی اش را می نوشید که هر دو به کنام مرگ فرو روند؟

- گادفری، هی، گادفری!

سرش را بالا گرفت و متوجه شد که سیریوس داشته صدایش می کرده.
- اوه، ببخشید، یه لحظه رفتم تو فکر.

- خیلی خسته و داغون به نظر میای. شاید این مدت درست غذا نخوردی.

و بعد آستینش را بالا زد و دستش را به سمت گادفری گرفت. گادفری با حالتی معذب در صندلی اش جا به جا شد.
- نه، من تازه خوردم.

و واقعا هم همین طور بود، ولی بوی خون سیریوس داشت وسوسه اش می کرد. همیشه به خودش می گفت که نباید از خون دوستانش بخورد، ولی آن ها همیشه به او اصرار می کردند و گادفری هم آن قدر قوی نبود که در برابر این مهربانی دوستانش مقاومت کند. هر بار سعی می کرد که لااقل با حالتی متمدنانه این کار ر انجام دهد، آرام و با وقار دهانش را به سمت رگ دستانشان می برد، دندان هایش را روی پوست قرار می داد و با ملایمت آن را سوراخ می کرد و به آرامی شروع می کرد به بالا کشیدن خون، ولی در نهایت زمانی به خودش می آمد و می دید که دارد مثل یک جانور وحشی خون را پمپاژ می کند و دوستش با حالتی وحشت زده به او خیره شده. در این لحظه بود که گادفری دندان هایش را به زور از داخل گوشت بیرون می کشید و با شرمندگی به دوستش نگاه می کرد.

- ای بابا، تعارف نکن.

سیریوس مچ دستش را به دهان گادفری چسباند. چشمان گادفری گرد شد، سرش را با حرکتی سریع عقب کشید و با حالتی بغض آلود گفت:
- من نمی تونم، سیریوس. این خجالت آوره. واقعا خیلی ناجوره و شماهام دیگه نباید تشویقم کنین که این کارو انجام بدم.

سیریوس به او خیره شد. حس همدردی در نگاهش موج می خورد، اما گادفری آن را با یک چیز دیگر اشتباه گرفت.
- فکر می کنی من رقت انگیزم؟

سیریوس دستش را روی شانه ی گادفری گذاشت و اندکی فشار داد.
- نه، رفیق. تو فقط خسته ای و مدت زیادی از خونه دور بودی. بعد از یه استراحت درست حسابی حالت جا میاد. بیا... بیا ببرمت بذارمت تو تابوتت.

گادفری به خنده افتاد، او مثل بقیه ی اعضای خانه ی گریمولد در تخت می خوابید، نه تابوت. سیریوس بازوی گادفری را گرفت و با همدیگر از آشپزخانه خارج شدند و به سمت پله ها رفتند. حالا افکار منفی از ذهن گادفری بیرون رفته بود و قلبش در آرامش بود. او در خانه بود.


ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۸/۵ ۲۳:۵۶:۲۱
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۸/۵ ۲۳:۵۸:۳۷
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۸/۶ ۱۸:۵۹:۰۶
ویرایش شده توسط گادفری میدهرست در تاریخ ۱۴۰۲/۸/۶ ۱۹:۰۱:۵۲


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۲۱:۳۹ یکشنبه ۲۳ مهر ۱۴۰۲

گریفیندور، مرگخواران

تلما هلمز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۱۱ جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲
آخرین ورود:
۱۵:۴۴:۵۸ پنجشنبه ۵ مهر ۱۴۰۳
از من دور شو! تو خیلی مشکوکی!
گروه:
شـاغـل
جـادوگـر
جادوآموخته هاگوارتز
گریفیندور
مرگخوار
پیام: 193
آفلاین
موضوع:دوئل با اسنیپ


_"جادوآموزان محترم.اینجا باشگاهه دوئله و شما قراره دوئل کردن،و جنگیدن رو یاد بگیرین.شما قراره ابتدا با هم و برنده نهایی دوئل ها با پروفسور اسنیپ مبارزه میکنه."
تلما به راحتی هر فردی را میبرد و این باعث تشویق دیگران میشد؛در نهایت تلما همه را برد و مبارزه با اسنیپ نصیب او شد.
در همان حال سوروس اسنیپ وارد کلاس شد.
_"سلام خدمت همگی.بنده سوروس اسنیپ،پروفسور معجون سازی شما هستم.قراره که من حریف فرد برنده در مسابقه باشم.برنده دوشیزه هلمز بود؟...اهمم...دوشیزه هلمز...تشریف بیارید."
با به هم خوردن نگاه های تلما و سوروس،تلما با محبت و شجاعت نگاه عمیقی به سوروس انداخت.محبت های سوروس را وقتی پدر و مادرش مرده بود تا عمر داشت،فراموش نمیکرد...اما اکنون وقت رزم و دوئل کردن بود نه محبت؛ناگهان نگاه پر از محبت و علاقه تلما به نگاهی جاه‌طلبانه و حریص تبدیل شد.در آن لحظه سوروس به یک چیز فکر میکرد...تلما چقدر به پدرش شباهت داشت...و چقدر سوروس او را دوست داشت...تلما شبیه لی‌لی نیز بود و همین سوروس را وادار به محبت کردن به او میکرد؛و برای اینکه نمی خواست تلما را نیز همانند لی‌لی از دست دهد،باید در درس خواندن به او سخت میگرفت.در همان حال نگاه سوروس نیز به نگاهی خشک تبدیل شد؛مثل همیشه...
_"پروفسور اسنیپ،دوشیزه هلمز،لطفا بیاین وسط و در حالت اماده باش قرار بگیرید."
سوروس و تلما آرام نزدیک شدند...
_"به سه شماره شروع میکنیم...
یک...
دو...
سه..."
سوروس:"اکسپلیارموس"
درست است که تلما نمیدانست ولی مادرش یک نیمه الف بود و همه میدانند که الف ها تیراندازی ماهر و بسیار سریع هستند.
به دلیل داشتن خون الفی،بسیار سریع و راحت از جلوی طلسم خلع‌سلاح سوروس کنار رفت و چوب‌دستی اش را جلو آورد و گفت"وینگاردیوم لویوسا"
با این ورد میزی را به سمت سوروس فرستاد ولی سوروس سریع واکنش نشان داد"اکسپولسو"و میز را منفجر کرد.
صدای جیغ و هورا و تشویق بچه ها بلند شد.
سوروس فریاد زد:"لوکوموتور مورتیس" ولی برخلاف تصور سوروس تلما با ورد "پروته‌گو" طلسم سوروس را دفع کرد.
سوروس نفس‌نفس میزد ولی تلما تازه گرم شده بود.
نقشه ای به ذهن تلما آمد؛او فریاد زد:"مافلیاتو" همه گوش هایشان را گرفته بودند تا شاید وزوز درست شود ولی درست نمیشد.
تلما اینبار فریاد زد:"اوپاگنو"و پرنده هایی وحشی به سمت سوروس فرستاد و سوروس درگیر مبارزه با پرندگان شد.
در ان حال تلما که نمیخداست سوروس را به طرز بدی ببرد ارام گفت:"اکسپکتو پاترونوم"و نوری براق از چوبدستی اش بیرون امد و به روباه تبدیل شد و بعد اژدها شد و در نهایت تبدیل به ققنوسی نورانی شد و به سمت سوروس رفت و او را زمین زد.
و در نهایت تلما برنده دوئل شد.
چند دقیقه بعد...
تلما به تنهایی در پلاس دویل مانده بود که با صدای آشنایی به پشت برگشت؛سوروس بود.
_"میبینم یاد گرفتی یه مردی که بهت مثل پدر بهت رسیده رو شکست بدی...آفرین تلما...افرین..."
"من ممنونم بهم سخت نگرفتی...دوستت دارم..."
و یکدیگر را محکم در آغوش گرفتند.


نقد میخوام از اون گنده هاش...


تصویر کوچک شده


پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۰:۱۸ جمعه ۲۱ مهر ۱۴۰۲

هلگا هافلپاف


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۰۱ چهارشنبه ۲۹ شهریور ۱۴۰۲
آخرین ورود:
۱۹:۳۶:۴۵ پنجشنبه ۱۴ دی ۱۴۰۲
از جایی که فکرش هم، زمان رو متوقف میکنه🌚
گروه:
مـاگـل
پیام: 29
آفلاین
گاهی در هیاهوی سیاه شبی که بدون ماه سر میکند و ابرهایی که تمام آسمان را پوشانده اند ،وزیدن بادی باعث درخشش ماه میشود!
به سختی های زندگی در روزهایی که زندگی طاقت فرسا شده اینگونه نگاه کن مثل یک باد!که گاهی باعث کنار رفتن ابرهای تیره می‌شود و درخشش ماه و نور امیدی برای صبح شدن!
من عزیز !
چشمهایت را ببند اگر که فکر میکنی امروز برایت سخت و تاریک گذشته ،و فکر کن که چگونه خورشید را درصبح فردا پیدا کنی!؟
هلگا دفترش را بست امروز هم بدنبال نوری در تاریکی میگشت!
هوا آفتابی و دلنشین بود و یکی از روزهای مورد علاقه هلگا!برای پرورش گیاهان و صدرصد آشپزی زیر نور خورشیدی که از لابه لای برگهای درخت گردوی پیر توی حیاط خانه اش میافتاد،وتماشای زیبایی رنگ آبی آسمان و ابرهای سفید و تپلی که مانند برهای کوچک تازه متولد شده بالا و پایین میرفتند!صدای آواز زیباترین پرنده ها! البته چیزی به اسم زیباترین وجود ندارد زیرا همه چیز زیباست
حتی در نقص زیبایی عمیقی هست!گاهی حتی خود هلگا هم از این همه در لحظه از زندگی لذت بردن خود در عجب بود!
شاید همه فکر کنند یک روز خوب روز آفتابی مانند این است!؟اما نه ،هر روز روز خوب است حتی اگر هوا ابری باشد و چه روزی بهتر از روزی که باران میبارد!! هیچ گاه طبیعت زیبایی را از ما دریغ نکرده ولی تنها روزهایی خوب نیستند که در آن حال قلبمان خوب نیست!که البته این روزها هم پیش زمینه ای بر روزهای زیبا هستند
روزهای تاریک و شب های تیره و قلبهای اندوهگین باعث میشوند قدر روزهای روشن،شب های مهتابی و قلبهای شاد را بدانیم از بابت آنها سپاسگذار خواهیم بود و خواهیم ماند!


🦋💛

ما در سایه ها میجنگیم تا به روشنایی خدمت کنیم



پاسخ به: **همانند يك سفيد اصيل بنويسيد**
پیام زده شده در: ۹:۰۹ یکشنبه ۱۲ بهمن ۱۳۹۹

هافلپاف، محفل ققنوس

گابریل تیت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۹:۳۵ چهارشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۶:۵۷:۴۰ چهارشنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۳
از کتابخونه
گروه:
جادوآموخته هاگوارتز
هافلپاف
محفل ققنوس
جـادوگـر
پیام: 565
آفلاین
در همه حالت


نور خورشید به زور خودش رو از بین پرده های زرد رنگ خوابگاه هافلپاف رد کرد و به اتاق دایره ای شکل خوابگاه جانی دوباره بخشید.
پس از دقایقی، ذره ذره بچه های هافلپافی چشمانشون رو باز میکردن و به بدن خودش کش و قوسی میدادن.
گابریل تیت هم جزوی از همین گروه بود. بلند شد و موهای سیاه رنگش رو از روی صورتش کنار داد؛ به بدنش کش و قوسی داد و به روز پیش رو فکر کرد.
امروز گزینش کوییدیچ هافلپاف بود. سدریک بعد از کلی گفت و گو تونسته بود پرفسور اسنیپ رو راضی کنه که هفته ی دیگه تمریناتشون رو شروع کنن و به خاطر همین اسنیپ کلی مجازات برای سدریک در نظر داشت، اما انگار سدریک بعد از اتمام حجت به خواب زمسانی رفته بود و زمان مجازات هاش رو نشنیده بود.
با این فکر لبخندی محو بر لبانش نشست؛ حتی فکر کردن به اینکه اسنیپ اعصابش بهم بریزه لذت بخش بود.
خوابگاه رفته رفته خلوت شد تا جایی که تنها گابریل و پومانا مونده بودن.

-مگه امروز گزینش کوییدیچ نیست؟
-ها؟چی؟...آهان...چرا هست.
-خب پس چرا هنوز اینجا نشستی؟
-...
-اگه یکم دیگه بشینی در این حالت،10 نوع مرض مختل...کجا میری؟

گابریل از پله های خوابگاه بالا رفت و کمی بعد خودش رو در کنار شومینه ی تالار یافت.
نگاهی به ساعت مچیش انداخت، تنها 10 دقیقه وقت برای صبحونه داشت!

-اگه حساب کنیم...کلا به اندازه ی جویدن یه نون برشته وقت دارم.

بدون لحظه ای وقفه دریچه ی تالار رو باز کرد و از جلوی آشپزخونه رد شد. وقتی که تازه به دم در چوبی سرسرا رسیده بود ساعت بزرگ نه صبح رو نشون میداد.
به سمت میز هافلپاف دوید و با یک حرکت دست، تعدادی نون برشته، چند تا هویج پخته و یک ظرف نیمرو از روی میز قاپید و به سمت زمین کوییدیچ دوید.
وقتی که تازه به زمین کوییدیچ رسیده بود تونسته بود هویج های پختش و نیمرو هاش رو بخوره اما نون برشته هاش تقریبا تبدیل به خمیر شده بودن، چون اونارو محکم در دستی که جاروش قرار داشته بود، گرفته بود.

-حتی فنگ هم اینارو نمیخوره.

نون برشته رو در باغچه ای که در کنار بود انداخت و وارد رختکن شد. کیف دستیش رو بر روی نیمکتی گذاشت و لباس زرد قناری هافلپاف رو پوشید، از داخل کیفش تعدادی کتاب درآورد و همراه با نیمبوس 2000 اش وارد زمین شد.

-سلام سدریک...دیر که نیومدم؟
-پس بهتره بدونین که اگه پارسال تو تیم بودین دلیل نمیشه که امـ...اوه سلام گب!...نه اصلا...بهتره بیای و به ما بپیوندی...خوبه،همونجا واستا...خب، داشتم میگفتم که اگه پارسال تو تیم بودین دلیل نمیشه که امسال هم تو تیم باشین؛ پس بهتره بهترین بازیتون رو به نمایش بدید.

سدریک لحظه ای مکث کرد و نگاهی به آسمون کرد.

-درضمن...چون هوا آفتابی هست و اصلا حتی یک دونه ابر هم توش نیست،نمیخوام بهونه ی اضافی بشنوم.

لحظاتی بعد سدریک اونارو به گروه های ده نفری تقسیم کرد. اولین گروه، شامل داوطلبین دروازه بان بود.
هر داوطلب به سمت یک از تیرهای میرفت و منتظر میشد تا سدریک سرخگون رو به سمتش پرتاب کنه،هر فرد 5بار بیشتر فرصت نداشت. از بین داوطلبین اونی که بیشتر از همه می تونست توپ هارو بگیره برای دروازه، انتخاب میشد.
بعد از گزینش دروازه بان، نوبت به مدافعین میرسید. گروه مدافعین به طرز عجیبی شلوغ بود. بیشتر کسانی که در دروازه بانی رد شده بودن، حالا به تیم مدافعین هجوم اورده بودن. پس از یک ساعت نیم دو مدافع برای تیم انتخاب شد. البته، دست سدریک آنچنان هم باز نبود. یکی از مدافعان سال پیش تیم امروز در درمانگاه بود، چون به مریضیه عجیبی مبتلا شده بود.
برای گزینش جستوجوگر تعداد زیادی داوطلب شده بودن اما سدریک که خودش جستوجوگر بود اونارو با کلی داد و فریاد از زمین بیرون کرد.
بالاخره بعد از سه ساعت نوبت به گزینش تنها یک مهاجم شده بود.دوتا از مهاجمان تیم همچنان در تیم باقی موندن و حالا تنها باید یک نفر انتخاب میشد.

-خب...تبدیل به گروهای سه نفری بشید. هر دو گروه باهم به بازی می پردازن. باید بتونین مهاجم های گروه دیگه رو رد کنین...

اما سدریک خوابیده بود. رز که انگار بسیار منتظر مونده بود با ویبره ای خطرناک داد زد:
-با شماره ی سه...یک...دو...سه!

لحظاتی بعد داوطلبین گروه اول به هوا رفتن. در بین این افراد تنها چهره ی آنتونی ریکت برای گابریل آشنا بود.
گروه "الف" که بر روی لباس های زرد قناریشون ردای سیاه بسته بودن به سرعت سرخگون رو دست به دست کردن و پس از رد کردن یک سال دومی 10 امتیاز کسب کردن. بعد از لحظه ای دو گل دیگر هم توسط یک دختر سال سومی زده شد و به تمرین پایان داد.
رز بدون معطلی در سوتش دمید و گروه دوم رو به هوا فرستاد. ایندفعه سرخگون در دستان گروه "ب" قرار داشت، اما طولی نکشید که گروه "الف" اونو گرفتن و اولین گلشون رو به ثمر رسوندن.
گابریل به رز نگاهی کرد که در دورترین حالت ممکن از مهاجمین قرار داشت. دوروبرش رو نگاه کرد، بی تردید همه محو بازی آموس شده بود که تا الان دو گل به ثمر رسونده بود.
آروم سوار جاروش شد و از پشت به رز نزدیک شد.

-اممم...سلام رز!
-شوت کن آموس...عه گب.
-سلام...میخواستم بدونم که تو دسته ی چنـ...
-بعدی!

رز اینو گفت و با جاروش از گابریل دور شد. نگاهی به رز کرد که حالا داشت برنده ی دسته که گروه "الف" بود رو اعلام میکرد.

-یعنی الان من...
-گب بیا دیگه نوبتته!

دستش بدون هماهنگی مغزش سر جاروش رو به جلو هل داد و به سمت دایره ی وسط زمین رفت. انگار که تک تک اجزای بدنش حالا مستقل بودن.
چشماش بدون هماهنگی به دسته ای که باهاش یار شده بودن کرد؛ لورا، علی ، یک سال ششمی و نیکلاس.

-با شماره ی سه...یک...دو...سه!

بازی شروع شد. سرخگون دست لورا بود، لورا بعد از رد کردن یه سال پنجمی هیکلی سرخگون رو بدون هماهنگی به طرف نیکلاس پرت کرد اما چون نیکلاس هنوز قدرت تجزیه و تحلیل این اتفاق رو نداشت یک از مهاجمین گروه مقابل حمله ور شد و سرخگون رو در هوا گرفت. مهاجم که کمی بعد معلوم شد کسی جز رودولف نبود، به سمت دروازه حرکت کرد. گابریل که تازه اختیار بدنش رو به دست گرفته بود، سر جاروش رو چرخوند و به سمت رودولف هجوم برد. اما رودولف سرخگون رو برای یار دیگرش پرتاب کرد اما علی در راه تونست سرخگون رو به چنگ بیاره. پس بدون وقفه به سمت دروازه ی مقابل هجوم برد؛ در راه دوتا از مهاجمین رو رد کرد و تونست گل اول رو بزنه.

-آفرین علی!

گابریل که اندکی سرخورده شده بود عزمش رو جذب کرد که حداقل یک گل، از دو گل بعدی رو بزنه. با شروع دوباره ی بازی، گروه مقابل به طرز وحشتناکی بازی ای خشن و خطرناک رو برگزیدن!به طوری که صدای داد و فریاد پومانا از جایگاه تماشاچیان تمام صداهای اطراف رو از بین می برد.
پس از چند تنه و چنگول کشیدن بالاخره رودولف تونست دروازه رو باز کنه. گروه مقابل که بسیار شاد به نظر می رسید بعد از سوت دوباره ی رز کمی به خودش استراحت داد، اما گابریل که بسیار مصمم بود همین که نیکلاس با حرکتی کند سرخگون رو به طرفش پرت کرد، به سرعت به سمت دروازه هجوم برد. اما در راه سه پسر هیکلی سال پنجمی راهش رو سد کردن و چاره ای جز اوج گرفتن برای گابریل باقی نموند.
دسته ی جاروش رو به سمت بالا کشید و سرخگون رو دست به دست کرد. باد همچو تازیانه به صورتش ضربه میزد. چشماش پر از اشک شده بود و به زحمت می توانست روبه روش رو ببینه.
کمی که بالا رفت ایستاد. بیشتر از صدمتر با زمین فاصله داشت! اولین راهی که به ذهنش اومد رو انجام داد؛ کتابش رو از زیر ردای مشکی درآورد و شروع به خواندن کرد:
- "در اولین برخورد باید آرامش خود را حفظ کنید."...خب حالا من آرامش خودم رو حفظ کردم..."در دومین حرکت اگر میتونید چندبار درخواست کمک کنید."...اممم،به نظر نمیاد صدام رو بشنون..."اگر بعد از دومین برخورد کسی به کمکتان نشتافت،چوبدستی خود را بیرون بکشید و جرقه ی قرمز به هوا بفرستید."...من که خودم میتونم برگردم پایین!

گابریل کتاب بدست سرجاروش رو به پایین هل داد و با بیشترین سرعت به سمت پایین هجوم برد. چشماش پر از اشک بود اما می ترسید که مبادا از روی دسته ی جارو به پایین بلغزد. در همین حال بود که صدای "ترق"ی به گوشش رسید.
با ترس به عقب نگاه کرد. در نظر اول چیزی شبیه یک دیوانه ساز به صورتش نزدیک شد اما بعد از لحظاتی متوجه شد که ته جاروش تیکه شده و حالا به صورتش برخورد کرده!

-پس این یعنی...

بله! بدون اینکه متوجه بشه دسته ی تیکه پاره شده ی جاروش از دستش پرواز کرد و در هوای مه آلود گم شد. اما گابریل همچنان بر روی تیکه ی دیگری از جاروش بود که هر لحظه به سرعتش افزوده میشد.

-نــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه! کمــــــــــــــــــــــــــــــک! جیـــــــــــــــــــــــــغ!

اما کسی صداش رو نمی شنید.

-نــــــــــــــــه!...باید...یه...کاری کنم...کتاب!

کتابش رو که هنوز در دستش قرار داشت باز کرد و با سرعت سرسام آوری شروع به خوندن کرد.

-"درخواست کمـ...نه نمیتونم!..."اگر تمام راه هارو امتحان کردید و جواب نداد...تمام اطلاعات مهمتون رو در گوشه ی ذهنتون دفن کنید و با خود به گور ببرید!"

لحظه ای از خوندن دست برداشت. یعنی این پایان کار بود؟هنوز بیش از 15 متر با زمین فاصله داشت. قطعا می مرد! باید اطلاعات مهمش رو به گور می برد؟
لحظه ای درنگ کرد و بعد در مغزش به دنبال اطلاعات مهمش گشت.

-خونه ی شماره ی 12 گریمولد...دیگه چی؟...آهان...مجازات های دلورس آمبریج...دیگه؟...فکرکنم اون هفته که به کتابخونه نرفتم هم جزو اطلاعات مهم هست...و برای آخرین خاطره...فهمیدم! اونروز که شاهد بـ...

اما گابریل محکم به زمین برخورد کرده بود!

***


چند روز از گزینش تیم کوییدیچ هافلپاف میگذشت. خاطره ی تلخ برخورد "گابریل تیت" از فاصله ی 100 متری به زمین در تمام مدرسه پخش شده بود. از همه بیشتر پومانا به خودش سرکوفت میزد که گابریل رو مجبور کرده از تخت خواب برخیزد و به سمت زمین کوییدیچ برود.
اما همچنان ذره ای امید در دل هافلپافی ها بود. بعد از برخورد، گابریل رو به سنت مانگو برده بودن و حالا یک هفته بود که همچنان بی هوش در بیمارستان بر روی تخت شماره ی 267 افتاده بود.


only Hufflepuff
تصویر کوچک شده







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۳-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.