آتازاگورافوبیا یعنی ترس از فراموش شدن، ترس از جايگزين شدن، ترس از ناديده گرفته شدن...
تعداد افرادی که این اصطلاحو می دونن خیلی زیاد نیست. اما تعداد مبتلا ها به این فوبیا، ممکنه سر به فلک بکشه.
راستشو بخواین منم درگیر همچین فوبیاییم. همیشه می ترسم بقیه بذارن برن و من رو تو تنهایی خودم رها کنن تا بپوسم.
البته اگه منو بشناسید می فهمید ترسم خیلی هم بی راه نیست. با توجه به روزهایی که تجربه کردم حق هم دارم آتازاگورا فوبیا داشته باشم.
هیچکس منو نمی بینه...
-سلام!
با صدای 'سلام' از تفکراتم بیرون میام.
در آهسته باز می شه و یه نفر که چهرش مشخص نیست تو چارچوب قرار می گیره. با توجه به قد و قواره ش می فهمم ریموس لوپینه.
لوپین تنها کسیه که این روزا بهم سر میزنه. آروم داخل می شه و در رو با احتیاط می بنده. لابد از بیمارستان برگشته. از پیش پروفسور دامبلدور...
آه می کشم. پیرمرد بیچاره...
وای که چقدر دلم براش تنگ شده. اون که اینجا بود نمی ذاشت من لحظه ای احساس ناراحتی کنم.
ریموس وارد پذیرایی می شه وجعبه ی کارتنی نسبتا بزرگی رو که تو دست داره، روی میز می ذاره. کنجکاوم بدونم چی تو جعبه ست که با باز شدن در جعبه، کنجکاویم برطرف می شه.
داخل جعبه یه گرامافون جادوییه که هر آهنگی رو ازش بخوای برات پخش می کنه.
یادمه اولین بار که ریموس اونو به محفل آورد بچه ویزلیا انقدر ازش استفاده کردن که دستگاه دود کرد و سوخت. هممون خیلی از این بابت ناراحت شدیم. منم ناراحت شدم. با اینکه خیلی اهل آهنگ گوش دادن نبودم ولی گرامافونو دوست داشتم.
تازه از گرامافون یه آهنگی از یه خواننده مشنگ پخش می شد به نام:
Let Me Down Slowly. این آهنگ وضعیت و حرف دل من بود و همیشه قلبمو به لرزه در میاورد...
This night is cold in the kingdom
I can feel you fade away
From the kitchen to the bathroom sink and
Your steps keep me awake
Don’t cut me down, throw me out, leave me here to waste
با یاد آوری این آهنگ حس می کنم گوشه ای از وجودم ترک می خوره. امیدوارم ریموس نخواد تو این مکان قدیمی و خاک گرفته چنین چیزی گوش بده.
با دقت بهش خیره می شم که با احتیاط گرامافونو بیرون میاره، با یه فوت پرقدرت تمام گرد و خاک های روشو پاک و بعد سوزنشو تنظیم می کنه.
هنوز صدای آهنگ بلند نشده که در باز می شه و توجه من و ریموس رو به خودش جلب می کنه. چهره آدم های که تو آستانه ی در پدیدار می شن، اصلا معلوم نیست ولی انگاری دستاشون پر از وسایله.
- سه تفنگدار وارد می شوند!
یه دختر مو قرمز درحالی که دستمال گردگیری به سرش بسته و کلی تِی تو دستاشه، با اشتیاق وارد خونه می شه.
- ولی ما که فقط دو نفریم مونت. اینطور نیست؟
پشت سرش گوزن سخنگو با سه چهارتا سطل آب میاد تو.
- اوه راس می گوییا! البته الان رونی فلفلی هم میاد می شیم سه تا.
با تعجب بهشون نگاه می کنم.
پسر شاخدار...
دختر مو قرمز... ریموند؟ جوزفین؟
سعی می کنم آرامشمو حفظ کنم. نکنه دارم خواب می بینم؟
ریموس با شادی میگه بچه ها! و بدو به استقبالشون میره.
چه خواب خوبی! چه رویای شیرینی! می شه تا ابد تو این رویا بمونم و هیچ وقت بیدار نشم؟ می شه زمان رو استپ کرد تا من فقط این لحظه رو زندگی کنم؟
- بقیه کی میان؟
درست شنیدم؟ گفت بقیه؟
- اونا هم تو راهن. از همین الان گفته باشم کف سالن واس خودمه!
ریموس نخودی می خنده و در جواب جوزفین می گه:
- باشه کف مال خودت. فقط باید برق بندازیشا!
دخترک موقرمز سر تکون میده.
نمی فهمم دارن راجع به چی حرف میزنن. حرفاشون گیجم کرده. اینا برای برگشتن به محفل برنامه ی قبلی داشتن؟ قصد دارن بمونن یا بازم می خوان برن و منو اینجا تنها بذارن؟ الان هدفشون چیه؟
ولی هرچی که هست اینجا بودنشون منو خیلی خوشحال می کنه.
- سلام!
با ورود آلنیس، گادفری، رزالی و روندا رشته ی افکارم پاره می شه. هر سه نفر کلی مواد شوینده و جارو و تی دستشونه. نزدیک ریموس، جوزفین و ریموند میشن و با هم احوال پرسی می کنن.
با دقت به چهره های بَشاش و شادشون خیره می شم.
کاش می شد با یه وسیله ای زمانو همینجا متوقف کرد.
دوست دارم تا ابد تو این لحظه زندگی کنم.
هنوز مدتی از خوش و بش بچه ها نگذشته که سیریوس نردبون به دست همراه یوآن داخل میاد. نردبونو یه گوشه میذاره و درحالی که گرد و خاک لباساشو پاک می کنه و خودشو به دیگران می رسونه.
چقدر این سیریوس خاکی و بامرامه! یه مرد واقعی و یه پدر خونده ی فوق العاده.
یوآن هم با شیطنت مخصوص خودش، به بقیه ملحق میشه. چقدر این روباه بامزه ست. نسبت به بقیه هم منو بیشتر می شناسه. از بچگی همینجا بزرگ شده. موندم امروز میکروفونش رو آورده تا برامو بخونه یا نه.
درحالی که اعضای محفل درحال گپ و گفت هستن صدای زیری از جیب ریموس به گوش می رسه:
- به به! جمعتون جمعه، جذابتون کمه!
- پیکت!
بوتراکل کوچولو از جیب ریموس بیرون میاد و چیزی شبیه نیشخند، به اعضایی که همگی همزمان با هیجان اسمشو فریاد زده بودن، میزنه. اعتماد به نفسی که این موجود داره واقعا قابل تحسینه.
ریموس پیکت رو روی میز میذاره. بعد هم از تو اون یکی جیبش یه نقشه قدیمی بیرون می کشه و کنار پیکت روی میز پهنش می کنه. مشتاقم بدونم محتوای نقشه چیه اما سرهای محفلیا که روی نقشه خم شدن جلوی دیدمو گرفته...
سکوت عجیبی حاکمه و همه منتظر دستورات لوپینن.
- خیلی خب طبق این نقشه پیش میریم. آلن تو برو آشپزخونه.
آلنیس فوری پیشبند شو می بنده و دستکشای زرد رنگ دستش می کنه. بعد با بیشترین سرعت خودشو به آشپزخونه می رسونه.
- سیریوس لطفا تو تابلو ها فرش ها رو مدیریت کن.
سیریوس لبخندی می زنه و بعد برداشتن شیشه پاک کن و دستمال، سراغ تابلوی قدیمی مادرش میره.
- یوآن تمیزکاری سقف و گردگیری دیوارا رو هم لطفا تو انجام بده. روندا تو هم شیشه ها رو پاک کن.
روندا و یوآن سری به نشونه ی تایید تکون میدن و میرن سراغ کارهایی که بهشون محول شده.
-جوز همونطور که گفتی کف سالن با توعه، فقط صبرکن اول سیریوس و من فرش ها رو جمع کنیم بعد. ریموند پرده ها هم با تو.
جوزفین و ریموند نگاهی به هم میندازن و حالت تهاجمی می گیرن و آمادهی انجام کارها می شن.
ریموس قیافه ی جدی ای به خودش می گیره و درحالی که نقشه رو تا می کنه تا به جیبش برگردونه، رو به گادفری میگه:
- اتاقا هم با تو و رزالی. ولی قبلش وایسین پیکت حشرات رو با روش خودش بیرون کنه. اینجوری نیازی هم به حشره کش نخواهیم داشت.
- هرچی شما بگین ریموس ساما.
بعد نگاه همه روی پیکت ثابت میمونه. که کنار پرده ها ایستاده.
پیکت چند لحظه ای به پرده ها خیره می شه، بعد یه نفس عمیق می گیره و با یه جهش مثل یه شناگر، تو دریای پرده ها شیرجه می زنه.
If you ever find yourself stuck in the middle of the sea
چند لحظه می گذره و هیچ اتفاقی نمیفته. همه نگران به پرده های خاک گرفته که بوتراکل کوچولو رو تو خودشون حل کردن، خیره می شن.
I’ll sail the world to find you
و درست زمانی که سیریوس می خواد پیکت رو صدا کنه، گله ای از پیکسی ها و داکسی ها و انواع جانوران موذی دیگه، از لا به لای پرده بیرون می ریزن و به سمت در خروجی هجوم می برن.
-جیغ!
محفلیا که هیچ وقت به این صورت مورد حمله ی حشرات موذی قرار نگرفته بودن، هرکدوم با عجله به گوشه ای میرن و سنگر می گیرن.
بعد دقایقی تقریبا طولانی پیکت از لابه لای پرده ها بیرون میاد و به همه نشون میده مثل یه دوئل باز قهاره و به تنهایی تموم حشرات رو فراری داده!
صدای تشویق اعضای خونه بلند می شه.
If you ever find yourself lost in the dark and you can’t see
ریموس لبخند زنان پیکت رو روی شونه ش میذاره و با هم به شکار بوگارت و انواع اقسام موجودات مخفی شده تو زیرشیروونی گریمولد، میرن.
I’ll be the light to guide you
ریموند سراغ پرده ها میره و با یه حرکت شاخ، خیلی ماهرانه همشونو می کنه. با این کارش نور خورشید داخل پذیرایی پخش می شه و همه چی رنگ طلایی به خودش می گیره.
ری با رضایت پرده ها رو از روی زمین جمع می کنه و داخل تشت میندازه تا ببره و بشورتشون.
حضور ریموند تو این مکان بهم آرامش میده و برام باعث دلگرمیه.
Find out what we’re made of
مطمئنم با چوبدستی کاراشون خیلی ساده تر انجام میشه اما اونا عمدا ازش استفاده نمی کنن. چرا؟
خب شاید معتقدن بدون چوبدستی کارشون بیشتر طول می کشه و می تونن زمان بیشتری رو با هم و با من بگذرونن. شایدم می خوان به معنی واقعی کلمه، محفل رو با دستای خودشون بسازن. کسی چه میدونه تو سرشون چی می گذره؟
When we are called to help our friends in need
گادفری به طبقه بالا و سراغ اتاقا میره. یکم بعد هم رزالی بهش ملحق میشه و دوتایی شروع به تمیز کردن اتاقا می کنن.
این خوناشام سلیقهی معرکه ای تو چیدن وسایل اتاق و تغییر دکوراسیون خونه داره. یه دیزاینر حرفه ایه! وقتی هم کنار رزالی می بینمش خیالم از بابت شاد بودنش راحت می شه.
You can count on me like one two three
I’ll be there
تو پذیرایی روندا روی نردبون رفته و درحال تمیزکاری شیشه ها با روزنامه های ریتا اسکیتره. تصویر متحرک جادوگری که تو روزنانه ست و هی به شیشه مالیده می شه، از دست روندا حسابی عصبانیه.
مطمئنم اگه توانایی حرف زدن داشت، فحشایی بدتر از فحشای مادر سیریوس میداد.
And I know when I need it I can count on you like four three two
And you’ll be there
اوه گفتم سیریوس!
در واقع اون بالای نرده های طبقه دوم ایستاده. فرشینه های اصل و قیمتی خاندان بلک رو روی نرده ها پهن کرده و با یه راکت به جونشون افتاده. می خواد هرچی گرد و غبار طی این سالها روشون نشسته رو از بین ببره.
‘Cause that’s what friends are supposed to do, oh yeah
یوآن با یه چوب که سرش پر از پره های صورتی رنگه، به جون دیوارا و سقف افتاده و خونه عنکبوتا را رو سرشون خراب می کنه.
If you tossin’ and you’re turnin’ and you just can’t fall asleep
زیر لب هم آهنگایی می خونه که من ازشون سر در نمیارم. اما صداش خیلی خوبه.
I’ll sing a song Beside you
ری و ریموس هم که تازه کارای خودشون رو تموم کردن مشغول آب و جارو کردن کف سالن می شن.
لوپین یه سطل پر از آب رو کف سالن خالی می کنه.
And if you ever forget how much you really mean to me
جوزفین دو تا صابون آبی دستش داره و کلی طناب نازک. روی زمین می شینه و با دقت صابونا رو با کمک طناب به پاهای همیشه خدا برهنه ش می بنده. بعد خیلی آروم با کمک دیوار بلند می شه و به جلو خیز برمیداره.
- برین کنار! من دارم میااااام!
بقیه فوری از سر راهش کنار میرن و جوزفین به کمک صابونا اسکی می کنه...
تا می رسه به آشپزخونه! آلنیس اونجا درحال آشپزیه.
- جو مراقـ...
شپلخ! - شرمنده آلن...
سعی می کنه از روی آلنیس بلند شه و همزمان لبخندی به پهنای صورتش میزنه.
نمیدونم کسی تا به حال به جوزفین گفته یا نه. ولی وقتی اون شکلی می خنده زیباترین و دوست داشتنی ترین دختر دنیا می شه. دلت می خواد فقط تو بغلت بگیری و بچلونیش.
Everyday I will
Remind you
وسیله گردگیری یوآن، قلقلکم میده و باعث می شه حواسم از جوزفین و آلنیسی که آشپزخونه رو با تموم قدرت بازسازی کرده، پرت بشه.
ولی انصافا آلنیس خیلی خوب و زحمتکشه! یه گرگ سپید اصیل که میشه همیشه روش حساب کرد.
Find out what we’re made of
When we are called to help our friends in need
عطسه ای می کنم که کلی گرد و خاک رو به هوا بلند می کنه. با بلند شدن گرد و خاک، یوآن بالاخره راضی می شه اون وسیله گردگیری پر دار رو ازم دور کنه. از روی چهارپایه پایین میاد و چهرهی رضایت بخش به خودش می گیره.
You can count on me like one two three
I’ll be there
- بچه ها رنگ یه گوشه هایی از سقف رفته. کسی هست بخواد رنگش...
- من! من! من! بدینش من رنگ کنم!
و قبل از اینکه کسی حرفی بزنه روندا با عجله سراغ سطل رنگا میاره و روی نردبون می پره. از این کارش خندم می گیره.
تازه وارد محفل چقدر پر انرژی و فعاله!
And I know when I need it I can count on you like four three two
And you’ll be there
Cause that’s what friends are supposed to do, oh yeah
Ooh, ooh
Yeah, yeah
***
آتازاگورافوبیا یعنی ترس از فراموش شدن، ترس از جايگزين شدن، ترس از ناديده گرفته شدن...
راستشو بخواین منم درگیر همچین فوبیاییم. همیشه می ترسم بقیه بذارن برن و من رو تو تنهایی خودم رها کنن تا...
نه!
دیگه بسه! نباید خودمو اینطوری معرفی کنم! باید یه شروع جدید داشته باشم:
اینجا محفل ققنوسه... منم مقر این گروه پر نورم... درسته که نامرئیم و به چشم نمیام... درسته که بین خونه ی یازده و سیزده میدان گریمولد مخفیم... درسته که گاهی فراموش می شم... درسته که گاهی محکوم به تنهاییم... اما نباید یادم بره که مثل اسم این محفل، منم ققنوسم! بعد هربار سوختن می تونم بلند شم و به درخشش ادامه بدم.
مثل همون آدمایی که درون منن و
درخششون هرگز تغییر نمی کنه. I’ll never let go
Never say goodbye
آلنیس با سینی پر از تارت لیمویی وارد پذیرایی می شه و همه رو به صرف شیرینی های خوشمزه که دست پخت خودشه دعوت می کنه.
بچه ها هم که گویا منتظر همچین لحظه ای بودن یهویی سمت آلن یورش می برن و مشت مشت شیرینی ها رو از داخل سینی می قاپن. قیافه هاشون حسابی بانمک شده. شبیه بچه های پنج شیش ساله شدن نه اعضای عاقل و بالغ محفل.
نگاهشون که می کنم، می فهمم حالشون خیلی خوبه. همشون دارن می خندن... اگه اونا می تونستن لبخندای یه خونه رو بببینن متوجه می شدن منم دارم می خندم. می خوام ازشون محافظت کنم. از این لبخندا. همونطور که اونا ازم محافظت کردن...
و می کنن!
You can count on me ‘cause I can count on you
count on me...
×نوشته شده توسط کوین کارتر×