دیوانه‌ساز با طمانینه از توی دهن مگاسوز بیرون اومد. مگاسوز ولی رنگش کم‌رنگ شد و خیلی آروم خوابید رو زمین.
دیوانه‌ساز به چهره‌های متعجب هم‌تیمی‌هاش نگاهی کرد و دلخوریش رو از اینکه اون‌ها جاش گذاشتن بیخیال شد.

- جستجوگر تیم اوزما کاپا هم خودش رو به مسابقه رسوند. ولی اون طرف دوتا از مهاجماشون دارن سعی می‌کنن که جلوی مهاجمای اسلیترین وایسن. معلومه که ایستادگی دربرابر بزرگ‌ترین جادوگرای قرن کار هر کسی نیست. اوه ولی مثل این که کار خانوم دارابی هست! اون چماق ماه کامل رو برداشته و باهاش می‌کوبه توی سر لرد!
- مرد چیه که بی‌دماغش چی باشه! که تازه برات دور برداره و بپیچونتت!

آلنیس که کمی عقب‌تر و نزدیک به دیوانه‌ساز وایساده بود، با دیدن این صحنه جلو رفت تا چماق رو از دست خانم دارابی بگیره. ولی دیر شده و جوزفین خطا گرفته بود.

- پنالتی برای پیامبران مرگ!
- ولی خطا که تو محوطه جریمه ما بود!
- رو حرف داور حرف نزن! پنالتی برای پیامبران مرگ!

اسکور داد زد و به لرد که حالا کله‌ش کمی باد کرده بود اشاره کرد تا جلو بره و آماده پنالتی بشه.

- لرد سیاه توپ رو پرتاب می‌کنه ولی تارزان خلاف جهت می‌پره! صبر کنین! تو لحظه آخر یه موز پرت می‌کنه سمت کوافل و از گل شدنش جلوگیری می‌کنه!

اوزما کاپایی‌ها به سمت تارزان رفتن و تشویقش کردن. اما این دفعه زود سر موقعیت‌هاشون برگشتن تا دوباره غافل‌گیر نشن.

- توپ دست آتناست. همونطوری تنهایی می‌ره جلو. کجول شاخ و برگش رو گسترش می‌ده تا جلوش رو بگیره ولی آتنا سپرش رو درمیاره و اون رو هل می‌ده عقب تا راهش رو باز کنه. ولی پیچک‌های کجول هات می‌پیچه دور کوافل و اونو از چنگ آتنا درمیاره! بلافاصله می‌ندازتش برای کاپیتان‌شون و همراه خانم دارابی با آرایش مثلثی به سمت دروازه حرکت می‌کنن.

آلنیس همونطور که جلو رفت از گوشه چشمش دیوانه‌ساز رو دید که از پشت سر دوریا داره بهش نزدیک‌تر می‌شه. آلن وایساد و از لای دندون و جوری که توجه دوریا بهش جلب نشه گفت:
- ماچش نکن!

ولی دیوانه‌ساز با قیافه مظلومی بهش نگاه کرد.

- نه معلومه که نمی‌شه! اه اسکور این دیوانه‌سازای آزکابانو چجوری تربیت کردی آخه؟ بیا جمع کن شاهکارتو، خسته‌م کرده!
- من الان اسکور نیستم و اسکورپیوس مالفویم. بعدم اونجوری اونجا واینسا وقت ما رم نگیر.

آلنیس کنارش رو نگاه کرد که هر پنج‌تا مهاجم، دست به کمر و منتظر کوافل بهش زل زدن. پس توپ رو پاس داد به خانم دارابی و خودش جلو رفت.
از اون طرف، ماه کامل که دید دیوانه‌ساز هنوز فکر ماچ کردن دوریا رو در سر داره، به سمتش رفت و با چماقش که از خانم دارابی پس گرفته بود، یه پس گردنی بهش زد. بعد یه زبون درازی کرد و سر موقعیتش کنار ریموس برگشت؛ که باعث شد گرگینه بیشتر وول بخوره و یه زوزه بلند سر بده.

- خانم دارابی باز به سمت دروازه پیامبران مرگ هجوم می‌بره. این بار لئوناردو با تفنگی که معلوم نیست کی اختراع کرده به جاروی اون شلیک می‌کنه. ریموس لوپین گرگینه طی یه حرکت قهرمانانه، یه بلاجر رو می‌فرسته جلوی مسیر گلوله تا دارابی صدمه نبینه. ولی شلیک گلوله باعث حواس‌پرتی اون می‌شه و سالازار فرصت پیدا می‌کنه که توپ رو ازش بقاپه. کامبک از سوی تیم پیامبران مرگ. آتنا و لرد از دو طرف به اسلیترین ملحق می‌شن. با تکنیک موشکی جلو می‌رن و توپ رو به تاق حلقه اوزما کاپا پرتاب می‌کنن.

تارزان پرید تا از حلقه آویزون بشه و مانع گل بشه، ولی حواسش نبود که اونا هنوز توی جهنمن و حلقه فلزی بین اون همه آتیش، داغ داغ می‌شه. بخاطر همین دستش ول می‌شه و همزمان با گل شدن کوافل، پرت می‌شه روی زمین خاری ورزشگاه. از اونجایی که هیچی تنش نبود (جز یه تیکه پارچه، باز هم برای حفظ فضای فمیلی-فرندلی ورزشگاه) خارها بدجور بدنش رو خراش دادن و کف دستاش هم شروع کرد تاول زدن.
جوزفین کادر درمانی اوزما کاپا رو فرستاد داخل زمین و آلنیس هم کنارشون رو زمین فرود اومد.
- ای لعنت به دل سیاه شیطون!

ابلیس دوباره از جایگاه وی‌آی‌پی بلند شد و مشتش رو توی هوا تکون داد.
- لعنت به دل سیاه خودت آدمیزاد!

آلنیس زبون درازی‌ای بهش کرد و بعد دستش رو گذاشت روی شونه تارزان.
- می‌تونی بازی کنی؟

تارزان با چشمای اشکی سر تکون داد. شاید تو جنگل بزرگ شده بود، ولی یه جنگلی مسئولیت‌پذیر بود!

- دمت گرم. حالا غصه نخور، موز بخور.

بعد به موزهایی که تارزان عین گلوله به کمرش بسته بود اشاره کرد؛ و اون هم یه دونه‌ش رو برداشت و خورد تا بغضشو هل بده پایین.
آلنیس سریع برگشت سمت اسکور.
- درخواست ویدیوچک دارم! رو دروازه‌بان‌‌مون خطا شده!
- خودم حواسم به همه چی بود. خطایی نشده. بازیکن خودتون پوششش نامناسب بوده. می‌دونستی اگه با همین پوشش می‌رفت بهشت چی کارش می‌کردن؟ منم نمی‌دونم. راهم ندادن تا حالا اونجا. می‌گفتن اختلاس کردی و مال مردمو خوردی. منم گفتم والا مال هیشکیو نخوردم. اصلا چرا باید خودمو برات توجیه کنم؟ برگرد سر موقعیتت.

آلنیس نفس عمیقی کشید و برگشت پیش تارزان تا درمانش تموم شد و رفت جلوی حلقه‌ها. به محض خارج شدن کادر درمانی از زمین، اسکور سوت زد و کوافل رو پرت کرد بالا. لرد روی هوا قاپیدش و به آتنا پاس داد.
همون لحظه ماه کامل یه بلاجر رو هدایت کرد سمت آتنا، ولی زودیاک زودتر رسید و با ضربه چماقش بلاجر رو پرت کرد سمت دیوانه‌ساز. دیوانه‌ساز سریع جاخالی داد و با دهن نداشته‌ش شروع کرد به خندیدن به زودیاک برای خطا رفتن ضربه‌ش؛ که بلاجر طی یه حرکت بومرنگ‌طور، برگشت و خورد پشت دیوانه‌ساز.

- مرلین وکیلی این دیگه خطا بود!
- اورموند کارت زرد لازمیا! اینقدر به من نگو چی خطائه چی نیست! اصلا من داورم یا تو؟!

همونطور که آلنیس و اسکور داشتن دعوا می‌کردن، دیوانه‌ساز اون طرف داشت از درد به خودش می‌پیچید. آناتومی دیوانه‌سازا طبیعتا مثل انسان‌ها یا هر موجود دیگه‌ای نیست، ولی دلیل نمی‌شه درد رو حس نکنن. اون یکم پیچ و تاب خورد و بعد با صدایی که سوهان روح بود، همه توجه‌ها رو به خودش جلب کرد. کلاه شنلش عقب رفت و از سوراخ روی کله‌ش هاله‌های خاکسری‌ کوچیک و بزرگی خارج شدن. ضربه بلاجر به مخزن روحش فشار آورده و مجبور به تخلیه شده بود.
روح‌های کوچیک و بزرگ هر کدوم یه سمت رفتن. بعضیا از استادیوم و حتی جهنم خارج شدن و چندتایی به سمت جایگاه تماشاچیا حرکت کردن. ولی اون وسط، بزرگ‌ترین روح داشت می‌رفت پایین، روی زمین خارپوشیده استادیوم، درست جایی که مگاسوز خوابیده بود. زیر نگاه‌های کنجکاو و حیرت‌زده همه، روح وارد بدن رنگ و رو رفته اسب شد و بخاطر همین، رنگ سرخ عنابیش دوباره به پوستش برگشت.
مگاسوز آروم بلند شد و شیهه‌ای کشید. جوری که انگار رم کرده باشه، دور ورزشگاه دوید و حتی چندتا از حلقه‌ها رو هم از جا درآورد. بازیکنای دو تیم تا جایی که تونستن از زمین فاصله گرفتن تا آتش خشم اسب گریبان‌گیرشون نشه. ولی مگاسوز حق داشت، هر کس روحت رو بخوره و بعد بالا بیاره باید از دستش عصبانی بشی. البته اون اسب بود و نمی‌دونست باید از دست یه نفر خاص خشمگین باشه و خون جلوی چشماش رو گرفته بود. چنگ انداختن به معده‌ش و گرفتن روحش دقیقا پشت سر هم واقعا اعصاب اسبیش رو خط خطی کرده بود.
مگاسوز سرش رو بالا آورد و موجودات جاروسواری رو دید که عین مگس‌های مزاحم بالای سرش بودن. و اون با مگس‌ها چی کار می‌کرد؟ می‌خوردشون، مثل هر چیز دیگه‌ای دم دستش می‌اومد. پس جهشی زد و دهنش رو اندازه تمساح باز کرد و هر چهارده نفر رو توی یه چشم به هم زدن بلعید.

- چه نمایش جالبی! بازی کوییدیچ به داخل شکم اسب جهنمی منتقل شد. اوه البته وضعیت اینجا واقعا قرمزه. نه اون قرمز که همه جای جهنم هست، قرمز ترسناک. هر چه سریع‌تر برای حفظ جون خودتون هم که شده از اینجا دور بشین. من الستور مونم و ممنون که پای گزارشم بودید. برین به درک!

تماشاگرای حاضر در ورزشگاه با بیشترین سرعت ممکن از در اصلی که چیزی ازش نمونده بود خارج شدن. دقایقی بعد، مگاسوز توی ورزشگاه خالی، دیگه آروم گرفته بود چون کسی هم نبود که حضورش رو اعصابش باشه.


دو هفته بعد

اعضای تیم هاری گراس، با احتیاط وارد استادیوم شدن. آکی در حالی که یه دستش روی کاتاناش بود، اطراف رو نگاه کرد.
- سلام؟ صابخونه؟ کسی نیست؟

چرا، کسی بود. یه اسب گنده قرمزرنگ وسط زمین ورزشگاه خوابیده و خروپف می‌کرد.

- این دیگه چه جهنمیه!

آکی نزدیک‌تر شد.
- بهش نمی‌آد خطرناک باشه. ولی چرا اینجاست؟

سیریوس از بالای شونه آکی به اسب نگاه کرد.
- آره. من که فکر می‌کنم یه هدیه خوش‌آمدگوییه. می‌بینی ورزشگاه چقدر ساکته و هیچکس نیست؟ احتمالا می‌‌خوان سورپرایزمون کنن.
- سورپرایز که خیلی خوبه!

آکی با هیجان گفت که باعث شد اسب تکون بخوره. مثل اینکه داشت بیدار می‌شد.

- ای بابا. هدیه‌مونو بیدار کردی که.

هدیه بلند شد و سایه‌ای روی تیم هاری گراس انداخت. چشم‌هاش رو باریک کرد و نفسش رو از بینیش داد بیرون.
قطعا که سورپرایز بود، ولی رفتارش اصلا مثل یه خوش‌آمدگویی نبود...

- عـــــا
- عـــــا
- عـــــا

تالاپ!

- الان... چی شد؟ چرا اینجا آنقدر تاریکه؟
- هیچی دیگه، داشتیم توی مری اسبه سُر می‌خوردیم، الان هم احتمالا رسیده باشیم به معده‌ش.

قلپ قلپ قلپ!

- ریموس از سنت خجالت بکش! چقدر بهت گفتم خوراک لوبیا کم بخو-
- آلنیس من جلوی روتم. صدا از سمت راستته.

شلپ!

شولوپ!

- کمک! بلقلقلقلقل!
-کجول آروم باش، آوردمت بیرون. ام... می‌گم که... ریموس این دست توئه من گرفته‌م؟
- نه...
- صبر کنید من کبریت تموم‌نشدنی همراهم آورده‌م.

فش!

- آخیش! روشن شد.

آلنیس، نگاهی به چیزی که از استرس توی دستش فشرده می‌شد انداخت. پای اسکلتی که از دیواره معده اسب جهنمی آویزون بود.

- یا حضرت ولف‌استار.

آلنیس دستش رو عقب کشید و استخون ران اسکلت، به وسط اسید سرخ‌رنگ معده‌ی اسب پرتاب شد.

- یا جیمز پاتر مرحوم اسیـــــد الان می‌سوزیـــم.
- آلن دراماکویین‌بازی رو بذار کنار و یک نگاه به خودت و اطرافت بنداز.

آلن گرگ خوبی بود. تصمیم گرفت به حرف سرپرستش، ریموس، گوش بده و محیط رو با نگاهش وارسی کنه. از بالای سر خودش شروع کرد. یک عدد تارزان جنگلی بی‌لباس، که خیلی اسپایدرمن‌طور با انگشت‌هاش از سقف آویزون بود و اطراف رو می‌پایید، یک عدد کجول درختی که توی دست راست آلن، بالاتر از سطح اسید جهنمی معلق بود، یک عدد صورت خش‌دار گرگینه‌ای که به کرم ضدآفتاب جهنم مجهز بود، و باقی ریموسی که به دستکش‌های مامان‌دوز کیک‌پزی و چکمه‌های گاوچرونی ضدخار مجهز شده بود. خود آلنیس هم چنین لباس‌هایی پوشیده بود. لباس آشپزهایی که توی رستوران‌های میان‌جاده‌ای تگزاس کار می‌کنن و هرلحظه امکان داره هفت‌تیرشون رو دربیارن و یک مگس سرگین‌پسند رو شکار کنن.

آلن به خاطر می‌آورد. زمین ورزشگاه طبقه هفتم جهنم، عاری از چمن و درعوض مملو از خار بود. علت وجود چکمه‌های گاوچرونی ریموس و آلنیس هم همین بود. یا حتی دستکش‌های مامان‌دوز کیک‌پزی. اون‌ها رو هم از رزالین کش رفته بودن. دستکش‌ها بارها از آزمایش‌های ریموس و آلنیس در مقابل گرما، سربلند بیرون اومده بودن. از شکوندن تخم‌مرغ توی روغن کاکائو گرفته تا گرفتن شعله‌افکن روی لایه رویی کرم‌بروله.

پس اگه لباس‌هاشون می‌تونست از پس آتیش جهنم و خارهای زمین کوییدیچ بربیاد، چرا از عهده اسید معده یه اسب برنیاد؟

ولی این فقط درمورد ریموس و آلنیس صدق می‌کرد. آلن سرش رو چرخوند تا بیشتر از شرایط اطرافش باخبر شه و بیشتر از قبل دختر خوب و حرف‌گوش‌کنی باشه.

کمی اون‌طرف‌تر، ماه کاملی که میون یه پارچه برزنتی پیچیده شده بود غوطه‌ور بود و دمنتور هم بالای سرش، توی هوا شنا می‌کرد و خودش رو به دیوار معده اسب می‌کوبید. آلن که از تکرار واژه «اسب» خسته شده بود، تصمیم گرفت برای اسبه یه اسم بذاره. ولی چون اون لحظه چیزهای مهم‌تری برای بررسی داشت، تصمیم گرفت به‌جای اسب، به اسب بگه اسبه.

معده اسبه، از اتاق آلنیس توی خونه شماره دوازده گریمولد هم بزرگتر بود. می‌تونست برای خودش از این گوشه به اون گوشه بره، بدون این‌که با میز تحریر یا تخت دیواریش برخورد کنه. یا حتی بدون این‌که ریموس بخواد از سر و صداش ایرادی بگیره. اما توی معده، تنها سختگیری ریموس نبود که می‌تونست موثر باشه. بلکه اونجا عاملی وجود داشت، حتی سختگیرتر، به اسم خانوم دارابی. اما بعید بود که صدای اعتراضات خانوم دارابی، به‌مدت بیشتر از دو دقیقه بخواد به گوش نرسه، و حدودا پنج دقیقه‌ای می‌شد که زندگی جهنمی‌شون رو اونجا سپری می‌کردن.

آلن، بیشتر دور و برش رو نگاه کرد. توی معده اسبه این‌طرف و اون‌طرف رفت و حتی سمعک گذاشت. اما خبری از صدای جیغ و فریاد نبود.

- می‌گم بچه‌ها، خانوم دارابی کو؟

آلنیس به ریموسی نگاه کرد که ازش ناامید شده و سر تکون می‌داد. ولی آلنیس دختر خوبی بود. هر روز خونه گریمولد رو جارو می‌کرد و اتاقش رو تمیز نگه می‌داشت. حتی مسئولیت خریدها رو هم به عهده گرفته بود. می‌دونست که حتی دخترهای خوب هم به جهنم می‌رن و این طبیعیه. ولی آلن فراموش کرده بود که اونجا جهنمه و توی جهنم، نه شامه گرگی کاربردی داره و نه اسپایدرسنس. جهنم ساخته شده تا بسوزونه. جهنم جاییه که چوب می‌ره توی آستین افراد. یا حتی گاهی، توی ملاج افراد...

- آخ!

گرگ‌دخت سفید خوب، چرخید و با خانوم دارابی‌ای مواجه شد که چماق‌به‌دست، لباس فضانوردی جاسا رو پوشیده بود و درحالی که اخم‌هاش رو در هم کشیده بود، سعی داشت تا رکورد امینم رو بشکنه. اما خبر نداشت لباس‌های فضانوردی از پنجره‌های دوجداره هافمن هم قوی‌ترن و صدا رو از خودشون عبور نمی‌دن. خانوم دارابی سعی داشت با چشم‌غره آلنیس رو ببلعه، ولی آلنیس لبخند می‌زد. چون این کاریه که دخترهای خوب انجام می‌دن. و اگه آلنیس دختر خوبی نمی‌بود، دیگه خبری از شکلات‌داغ‌های ریموس، موقعی که ابرها از همیشه عصبانی‌تر می‌شن نبود. یا از شکار عصرگاهی توت‌های وحشی، توی حیاط پشتی خونه شماره دوازده، بعد از این که ریموس گردگیری آشپزخونه رو به پایان رسونده. پس آلنیس لبخند زد. لبخندی سرشار از «یک دختر خوب بودن».

اما ریموس سکوت کرده بود و در آرامش، میون همه این جنجال‌ها، دخترخونده‌ش رو تماشا می‌کرد. دختر‌خونده‌ای که با دست‌های خودش بین روزهای گرم و سرد ازش مراقبت کرده و بزرگش کرده بود. همونی که با کمک سیریوس، پوشکش رو عوض کرده و توی شرایط نداری و بی‌پولی، براش کهنه بسته بود. حتی دوسه‌تایی از پینه‌های دست ریموس هم بابت همون کهنه‌شستن‌ها بود... ریموس به دخترخونده‌ش افتخار می‌کرد و خوشحال بود که قدر زحماتش دونسته می‌شه. می‌دونست که اگه یک روز نباشه، چراغ خونه گریمولد روشن نگه داشته می‌شه. می‌دونست میراثی که از خودش به جا می‌ذاره... ریموس با دیدن آلنیسی که دستش تا آرنج درون بینی‌ش ماجراجویی می‌کرد، تصمیم گرفت چندان به تعریف و تمجید ادامه نده و خودش تنهایی چراغ خونه گریمولد رو روشن نگه داره.

- اینا قبول... کجول چطور نمی‌ســوزه؟
- بابا اسپری ضدآتیش دیگه، فراموش کردی؟

آلنیس که سرش رو به چپ و راست تکون داد تا یک‌کم به حال خودش بیاد. تکون‌های مسیر تاثیرات مختلفی روش گذاشته بودن و موجب شده بودن موارد زیادی رو از خاطر ببره. مواردی که داشتن کم‌کم براش روشن می‌شدن. من‌جمله علت حضورشون در اونجا.

- ای وای مسابقه‌مون! حالا چطور به بازی برسیم؟
- وایسا یه لحظه... این صدای اسکورپیوس نیست؟

اعضای تیم اوزما کاپا، همه به سمت صدا رفتن و گوش‌شون رو به دیواره معده اسبه چسبوندن تا صدا رو بهتر بشنون.
- تیم اوزما کاپا هنوز حاضر نشده؟

- ای وای حالا چیکار کنیم؟

صدای جلز و ولز سرها رو به سمت خودش برگردوند. پارچه برزنتی ماه کامل، تقریبا توسط اسید حل شده بود و گوشه‌هاییش بیرون زده بود.

- ریموس تو نظری نداری؟ آم... ریموس؟
- پخعخعخعخع
- عه، ریموس؟ چرا سکته ناقص زدی؟
- خشعشعشعشع
- ریموس! ریــمــوس! عه... بذار ببینم... آره دیگه.

آلنیس پاها و دمش رو توی آب تکون داد و به سمت ماه کامل رفت. با نوک انگشت اشاره و شست، پارچه رو گرفت و کشید.
- حالا شد! خب، همگی پناه بگیرید.

مردمک چشم‌های ریموس فراخ شدن. ناخن‌هاش به حالت مثلثی تغییرشکل دادن و از منافذ جای‌جای پوستش مو دراومد. لباسِ همینجوری پاره و پینه‌خورده‌ش پاره‌تر شد و از دل یک محفل‌گردان و شکلات‌ساز مهربون، یک آقا گرگه‌ی مامان‌بزرگ شنل قرمزی خوار بیرون اومد.

گرگینه‌ی تازه بیدارشده، نگاهی به اطرافش انداخت و با اوزما کاپایی‌هایی مواجه شد که مثل بچه‌های کلاس اولی‌ای که می‌خوان توی عکس خوب بیفتن، لبخند زورکی می‌زدن. شام حاضر بود. ریموس خیز برداشت تا به سمت بقیه شکارهاش شیرجه بره، ولی اسیدهای جهنمی، چندان با تن و بدن گرگینه‌ها سازگار نیستن.

- عاعــــــو!

ریموس زوزه‌ای از سر درد سر داد. به دیواره معده اسبه چنگ انداخت و بالا رفت. اسبه که فکر می‌کرد فلفل‌ها نفخ‌آور بوده‌ن و ترش کرده، تکونی به خودش داد و گرگینه مظلوم رو پایین انداخت. اما ریموس سخت‌جون‌تر از این حرف‌ها بود. حتی توی حالت گرگینه‌ایش هم سخت‌جونی خودش رو حفظ می‌کرد. ریموس، مرد تنهای شب بود. کسی که به‌تنهایی یک خونه رو گرم نگه می‌داشت. شده به قیمت سوزوندن پرده‌های اتاق گادفری... ریموس تسلیم نشد. دوباره به دیواره معده اسبه چنگ انداخت و خودش رو بالا کشید. ولی اسبه چندان از این اتفاق راضی نبود. اسب جهنمی از درون می‌سوخت. هرچی هم نباشه، اوزما کاپاست که بر ما کاپاست. یادش اومد که شربت معده‌ای که براش تجویز شده رو مصرف نکرده. اما دیر شده بود. درحالی که به خودش می‌پیچید دوتا اوق زد. دهانه بالای معده‌ش باز شد و عضلات مری‌ش شروع کردن به تکون‌خوردن.

- عه نور می‌بینم... ریموس آخرش هم کار خودت رو کردی. آقاجون وایسا که دارم می‌آم.

معده اسبه تکونی به خودش داد و بازیکن‌ها رو به سمت دهن موجود هدایت کرد. همگی پرواز می‌کردن و توی مری بال‌بال می‌زدن. هرچی به دهن اسبه نزدیک‌تر می‌شدن، صدای اسکورپیوس براشون قابل فهم‌تر می‌شد.

- طبق قوانین اگه تا 10 دقیقه دیگه اعضای تیم اوزما کاپا داخل ورزشگاه حاضر نشن بازی به نفعِ-

اسبه یکم آروم گرفت. به خیال خودش، توی معده‌ش خالی بود. اما خبر نداشت که روح سیاه دمنتور، چندان هم خالی محسوب نمی‌شه.

دمنتور نگاهی به اطرافش انداخت. تنها شده بود. با تنهایی و سکوت اونقدرها هم مشکل نداشت. عادت داشت که وقتی وارد جایی می‌شه، همه از ترس سکوت کنن و منتظر بمونن تا دمنتور در آرامش روح اون‌ها رو بمکه. اما دمنتور، اون‌طوری که به‌نظر می‌رسید هم بی‌احساس نبود. هرچی هم که نباشه، کلی احساس و خاطره خوش توی عمرش مکیده و چشیده بود. می‌دونست احساسات چه مزه‌ای دارن. حتی کلی از اون‌ها رو درون دلش جا داده بود. ولی خب، چیکار می‌تونست بکنه؟ چاره‌ای نداشت. هرچی هم که بود، اون یک دمنتور بود. طبیعتش همین بود. باید از روح موجودات تغذیه می‌کرد تا به بقا ادامه بده. انتخاب دیگه‌ای نداشت. مثل انسان‌ها نبود که هروقت اراده کنه دست به هرکاری که می‌خواد بزنه. براش مقدر شده بود که ارواح رو بمکه و احساسات رو بدزده. گاهی همین براش انگیزه می‌شد تا کارش رو راحت‌تر انجام بده. گرفتن انتقام از انسان‌هایی که از همون روز اول این توانایی رو داشتن. می‌تونستن تصمیم بگیرن. می‌تونستن بخوان. اما شاید، انگیزه دمنتور اونقدرها هم بی‌رحمانه نبود. شاید صرفا می‌خواست با خوردن احساسات انسانی، بتونه بیشتر شبیه اون‌ها بشه. بتونه که بخواد. بتونه که بتونه.

ولی دمنتور، توی شکم یک اسب گیر کرده بود. یک اسب جهنمی، که بگی‌نگی اون هم حق دمنتور رو خورده بود. جهنم، حداقل اون‌طور که به‌نظر می‌رسید، برای دمنتور و هم‌نوعانش خلق شده بود. که روح‌ها رو بمکن، سوهان بکشن و موجب عذاب بشن. دمنتور احساساتی از خودش نداشت، اما می‌دونست انسان‌ها در چنین مواقعی چه رفتاری از خودشون نشون می‌دن. می‌دونست که اگه بخواد، می‌تونه حق خودش رو از یک جونیور بی‌مصرف که صرفا علف‌های فلفلی رو مصرف و وعده‌های پیشینش رو نشخوار می‌کنه بگیره.

اطرافش رو نگاه کرد. توی جسم یک موجود زنده بود. و تمامی موجودات زنده روح دارن... شروع کرد به مکیدن روح اسب. روحی که از آتیش هم سوزاننده‌تر بود، ولی دمنتور به این سادگی‌ها کنار نمی‌اومد. این بار تصمیمش نه از روی غریزه، و بلکه از روی غرض بود. اسب به خودش می‌پیچید. درحالی که جون از بدنش خارج می‌شد، دست‌وپا می‌زد و تقلا می‌کرد.

دمنتور، تا ذره‌ی آخر روح موجود جهنمی رو، مثل یک جاروبرقی، به درون دهان بی‌انتهای خودش کشید. حالا می‌تونست بیرون بره. می‌تونست آزاد باشه. و می‌تونست اراده کنه...

اسب گنده قرمزرنگی، بعد از کمی چریدن توی دشت‌های آتشین جهنم برگشت سمت آخورش تا غذا بخوره. سرش رو کرد توی یونجه‌های فلفلی موردعلاقه‌ش و نصف ظرف رو یکجا بلعید. همونطور که غذا از گلوش پایین می‌رفت، یکم احساس سوزش کرد؛ ولی اون یه اسب بود و نمی‌‌تونست به سوزش گلوش اهمیت بده. جدا از اینکه اسمش روش بود، فلفلی، و همیشه یکم سر معده‌ش رو می‌سوزوند.
بعد از اینکه یه دل سیر یونجه فلفلی و سیب سمی و هویج گندیده خورد، تصمیم گرفت برگرده و بازم بچره. یورتمه‌کنان رفت و با هر قدم، از زیر سم‌هاش آتیش می‌زد بیرون. همه عاشق خوی وحشی و یال زردرنگش بودن که مدل تیفوسی کوتاه شده بود. قدم‌های آتشینش که دیگه دل هر موجود جهنمی‌ای رو با خودش می‌برد. پوست سرخ عنابی‌ش هم میون اون همه رنگ قرمز توی جهنم جلوه خاصی داشت.
وقتی به برکه مواد مذاب رسید، چندتا اژدها براش عشوه اومدن. یکم جلوتر رفت تا از لاوا بنوشه و سیراب بشه، ولی یکی از اژدهاها نزدیکش شد و خواست با عشوه اژدهایی اغفالش کنه. جهنم بود به هر حال، پر فسق و فجور. ولی اسب هم هرچقدر جهنمی بود، دلش نمی‌خواست توسط یه اژدها اغفال بشه، پس با سریع‌ترین حالت ممکن از برکه دور شد و رفت. اژدها که دید اسب داره ازش فرار می‌کنه، بال‌هاش رو باز کرد و دنبالش پرواز کرد.
اسب، همونطور که می‌دوید هر از گاهی برمی‌گشت و پشت سرش رو نگاه می‌کرد تا ببینه اژدها هنوز دنبالشه یا نه، و وقتی می‌فهمید که بعله، سرعتش رو بیشتر می‌کرد. ولی فایده چندانی نداشت؛ به هر حال یه اسب بخار بیشتر نبود. بخش جونورای قوی و خشن حالا بیشتر شبیه حیوونای سریع و خشن شده بود.
اونا بالاخره به محله انسان‌نشین جهنم رسیدن. تعقیب و گریز بین ساختمونای عجیب و غریب و خیابونای پیچ‌درپیچ جهنم کار آسونی نبود؛ ولی اسب همچنان با فاصله محسوسی داشت فرار می‌کرد. وقتی یه پیچ رو پیچید، یه در گنده (که از خودش هم گنده‌تر بود) روبه‌روی خودش دید که دوتا نگهبان هم دو طرفش بودن.
نگهبان‌ها که دیدن یه اسب غول‌پیکر جهنمی داره بهشون نزدیک می‌شه، نیزه‌هاشون رو ضربدری جلوی در گرفتن و یکی‌شون فریاد زد:
- هی نرّه خر! ورود جک و جونورا به استادیوم ممنوعه، مگه اینکه نامه از فدراسیون داشته باشی که عضو تیمی!

قطعا اسب زبون آدمیزاد حالیش نبود. جز چند کلمه‌ی: «بشین، بخواب، غلت بزن، دست بده.» که اونا رو هم در اثر هم‌نشینی با سگ‌های جهنمی یاد گرفته بود. البته که حتی اگه حرف نگهبان رو می‌فهمید، سرعتش بیش از حد مجاز بود و به راحتی نمی‌تونست ترمز کنه. این شد که همینجور که سم‌هاش داشتن زمین رو می‌ساییدن تا اصطکاک نگهش داره، از روی نگهبانا رد شد و در استادیوم رو شکوند و بالاخره وسط زمین خارپوشیده متوقف شد.
ولی اژدها بزرگ‌تر از اونی بود که بتونه از قاب در رد بشه، و خنگ‌تر از اون که بدونه از بالای می‌تونه پرواز کنه و از بالای استادیوم بره داخل. پس غرش نارضایت‌مندانه‌ای کرد و دور زد تا برگرده پیش دوستای اژدهاییش. اسب حالا وسط ورزشگاه نشسته بود و نمی‌دونست بیرون امن هست که بره یا نه. ولی توجهش به خارهای کف ورزشگاه جلب شد. قطعا که هیچکس انتظار نداشت ورزشگاه طبقه هفتم جهنم با چمنای سرسبز و تازه کوتاه شده میزبان بازی‌‎‌ها باشه. و البته اسب هم یه اسب معمولی نبود و جهنمی بود، پس طبیعتا بوته‌های خار رو به چمن و علوفه معمولی ترجیح می‌داد. این شد که شروع کرد به خوردن و چریدن.
چند دقیقه بعد، صدای ویژ چندتا جارو از اطراف شنیده شد و اعضای تیم پیامبران مرگ، برای گرم کردن قبل از مسابقه (که البته تو جهنم معنایی نداشت) و مرور تاکتیک‌ها وارد ورزشگاه شدن. ولی طولی نکشید که موجود عظیم‌الجثه وسط زمین رو دیدن و متوقف شدن.
- اینو کی راه داده داخل؟! مگه نگفتم امروز بازی داریم حواستون باشه هرکسی نیاد تو!

دوریا در حالی که با پوتین‌های ضد خار روی زمین فرود اومد، گفت. اونم به سمت در بزرگی که از جا کنده شده بود و نگهبانایی که روی زمین کتلت شده بودن و باید با کفگیر اون وری‌شون می‌کردن تا یه روشون نسوزه.
پشت سر دوریا هم باقی اعضای تیم فرود اومدن.

- این مگاسوزه. داداش پگاسوس. منتها پگاسوس همیشه محبوب‌تر بود، بخاطر همین مگاسوز حسودی کرد و مثل آدم بده‌ی همه فیلما از راه به در شد و افتاد جهنم. ولی اینکه الان اینجا چی کار می‌کنه رو فقط خود زئوس می‌دونه.

آتنا هوش ریونکلاوی ایزدیش رو به رخ بقیه کشید و براشون توضیح داد، که باعث شد سوالای بیشتری برای اعضای تیم پیامبران مرگ پیش بیاد.
- حالا چرا مگاسوز؟ یه جوری نیست؟
- چون سُم آتیشی داره مصرف سوختش بالاست. ده به توان 6 برابر سوخت بیشتری می‌دن بهش.
- ولی چرا الان وسط زمین مسابقه ماست؟ اونم درست یه ساعت قبل مسابقه؟
- احترامت واجبه لرد، ولی ما هم هم زمان با خودت رسیدیم اینجا و اندازه خودت می‌دونیم.

به نظر جواب آتنا برای لرد ولدمورت قانع‎‌کننده بود، چون به فکر فرو رفت.

- ممکنه یه پیشکشی باشه؟

سرها به سمت هیدس چرخید.

- هر چی باشه ما خداییم! معمولا این فانی‌ها... منظورم با شما نیست فانی‌های جادویی قدرتمندم. فانی‌های ضعیف و معمولی رو می‌گم. اونا معمولا زیاد برای ما قربانی و هدیه و پیشکشی می‌آرن.

آتنا به نشونه تایید سر تکون داد.

- من فکر می‌کنم این هم یه هدیه از طرف تیم حریف‌مونه. اسمشون چی بود؟ اسکل کله؟
- اوزما کاپا.
- هر چی. احتمالا اونا از ابهت ما ترسیدن و خواستن اینجوری بهمون رشوه بدن که بهشون آسون بگیریم.


سالازار که شنل سبزرنگش احتمالا با یه طلسم به اهتزاز دراومده بود، جاروش رو توی دستش چرخوند و لبخند اسلیترینی‌ای زد.
- من که می‌گم این هدیه رو همین جا نگه داریم تا وقتی داور و تماشاگرا و خبرنگارا اومدن، قضیه رو بفهمن و نقشه کوچولوشون رو نقش بر آب کنیم. اینجوری از نظر روانی هم در هم می‌شکنن و روحیه‌شون هم خراب می‌شه. هر چی رقیب کمتر، بهتر.

پیامبران مرگ به فکر فرو رفتن. نقشه بسیار ناجوانمردانه‌ای بود، و طبیعتا این کمترین چیزی بود که توی طبقه هفتم جهنم می‌شد پیدا کرد. پس از نظر سایرین، مسئله‌ای نداشت که همچین چیزی رو عملی کنن.
اون هفت نفر جاروهاشون رو برداشتن؛ البته جز لئوناردو که اصرار داشت سوار ماشین پرنده دست‌سازش بشه. همه بی توجه به اسب غول‌پیکر وسط زمین، ارتفاع گرفتن تا استراتژی بازی‌شون رو مرور کنن.
حدودا نیم ساعت به بازی مونده بود که مردم جهنمی، کم کم وارد استادیوم شدن و صندلی‌ها رو پر کردن. صدای پچ پچ کل استادیوم رو فرا گرفته بود. مگاسوز چیزی نبود که به راحتی بشه نادیده‌ش گرفت. عده‌ای احتمال دادن تیم پیامبران می‌خواد یه اسب قربونی کنه تا چشم نخوره، چند نفری هم معتقد بودن این موجود، چیرلیدر جدید تیمه. در نهایت چیزی که توی ذهن همه می‌گذشت، این بود که مگاسوز وسط زمین مسابقه چیکار می‌کنه.
یکم دیگه هم گذشت ولی کسی ندید تیم اوزما کاپا وارد استادیوم بشه. بازی باید دقایقی دیگه شروع می‌شد. اسکورپیوس که لباس ضدآتیش مخصوص جهنمش رو پوشیده بود، با جارو پرواز کرد وسط زمین.
- تیم اوزما کاپا هنوز حاضر نشده؟

ملت به هم دیگه نگاه کردن و شونه بالا انداختن.

- طبق قوانین اگه تا 10 دقیقه دیگه اعضای تیم اوزما کاپا داخل ورزشگاه حاضر نشن بازی به نفعِ-

حرف اسکور با خرخر مگاسوز ناقص موند.
اسب بیچاره انگاری که علوفه‌ش بهش نساخته باشه، داشت تو خودش می‌پیچید.
وزیر سحر و جادو هم که باشی، وقتی یه اسب گنده آتشین وسط زمین مسابقه تو خودش بپیچه هیچکس کوچک‌ترین اهمیتی به تو نمی‌ده؛ چه برسه به اینکه صرفا داور مسابقه کوییدیچ باشی.
بعد از چندتا خر غلت زدن و صداهای سوزدار، مگاسوز به خس خس افتاد و یهو اعضای تیم اوزما کاپا عین توپ که در شده باشه، از دهن اسب شوت شدن بیرون.
ورود خیره‌کننده و عجیبی بود، و البته به موقع. اعضای تیم که ظاهرا نگران دیر رسیدن‌شون بودن، به محض پرت شدن، روی هوا سوار جاروهاشون شدن و آلنیس کوافل رو که از دست اسکور رها شده بود قاپید.
تیم اوزما کاپا اونقدری هول کرده بودن که نذاشتن چند ثانیه از حضورشون بگذره و همون لحظه آلنیس کوافل رو پرت کرد سمت حلقه دروازه حریف. اولین گل به ثمر رسید درحالی که تماشاچیا هنوز از صدای مگاسوز ترسیده بودن و پیامبران مرگ هم توی شوک ورود اوزما کاپا. حتی الستور که به صورت افتخاری گزارش این بازی رو قبول کرده بود هم فرصت نکرد میکروفونش رو روشن کنه.
اوزما کاپایی‌ها بعد از گل خودشون هم هاج و واج به بقیه نگاه کردن چون جو ورزشگاه جوری بود که انگار بازی به صورت رسمی آغاز نشده بود، ولی وقتی جوزفین از گوشه زمین سوت زد و گل رو اعلام کرد، هوادارای اندک اوزما کاپا که یه گوشه جایگاه نشسته بودن، جیغ زدن و تابلوهای حمایت‌شون رو تکون دادن.

- مثل اینکه تیم مهمان خیلی عجله داره که حتی فرصت نداد من پشت میکروفونم بشینم. خب خب خب، سلام رفقای آتیشی من. الستور مونم و صدای منو از رادیو 666 می‌شنوین! الان شاهد بازی دو تیم پیامبران مرگ و اوزما کاپا تو طبقه هفتم جهنم هستیم! بازی هنوز شروع نشده، کاپیتان تیم اوزما کاپا یه گل زده و تیمش رو ده – هیچ جلو انداخته.

پیامبران مرگ با صدای الستور بالاخره به خودشون اومدن. آتنا روی جاروش خیز برداشت و دندون قروچه‌ای کرد.
- You dare to use my own spells against me, Evermonde?! من خودم مغز متفکر پروژه تروآ بودم! فکر کردی کی هستی که از من و فامیلام کپی می‌کنی؟!
- ما که اصلا برای این برنامه‌ریزی نکرده بودیم، ولی به هر حال هر اثر بی‌ارزشی یه کپی شاهکار داره دیگه.

آلنیس نه تنها باید یاد می‌گرفت که بعد یه گل شاخ نشه، بلکه نباید با یه ایزد در می‌افتاد!
آتنا از اینکه تیم مقابل توسط حقه خودش گول‌شون زده بودن شاکی بود، ولی از نفرین کردنشون صرف نظر کرد و به جاش به سمت کوافل روی زمین شیرجه زد و اون رو برداشت.

- مثل این که تیم اسلیترینی‌ها تصمیم گرفتن بازی کنن. آتنا، مهاجم فرازمینی این تیم رو می‌بینیم که کوافل رو به لرد ولدمورت پاس می‌ده. لرد از نجینی کمک می‌گیره تا مهاجم‌های حریف رو گیج کنه و بتونه ازشون رد بشه.

خانم دارابی از اینکه توسط یه مرد کچل بی‌دماغ و مار خونگی‌ش پیچونده شده خشمگین شد و فریاد زد، ولی کلاهش دوجداره بود و صداش فقط تو سر خودش پیچید.
سالازار هم از فرصت استفاده کرد و از بغل اونا رد شد. لرد که اون رو نزدیک دروازه اوزما کاپا دید، بهش پاس داد و سالازار همون پاس رو مستقیم به سمت حلقه سمت چپ پرتاب کرد که...

- تارزان همونطور که از جاروش آویزونه یه موز سمت کوافل پرت می‌کنه تا از مسیرش منحرف بشه! البته اگه بشه اسم اون رو جارو گذاشت... فکر می‌کنم فقط یه شاخه درخته که سر راه‌شون کنده‌ن و آوردن. شاید بهتر باشه بعد این گزارش یه پادکست درباره انواع جاروها بدم بیرون.

کجول به سمت جایگاه گزارشگر فریاد زد:
- نه‌خیر، از درختا شاخه نکندن! غلط کردن همچین کاری کنن! مگه من خشک شدم که هر ننه قمری بیاد و یه شاخه بکنه ببره؟!

رگ، یا شاخه غیرت کجول بیرون زده بود و کوافلی که از سمت دروازه‌شون به سمتش اومد رو ندید. همین باعث شد سالازار دوباره صاحب توپ بشه و برگرده سمت دروازه.

- اسلیترین کم نمیاره و دوباره کوافل رو پرتاب می‌کنه. برخلاف دفعه قبل، این دفعه موزی نیست که دروازه اوزما کاپا رو نجات بده و بعله! ده – ده مساوی می‌کنن بازی رو.

خانم دارابی به تارزان که داشت موز می‌خورد و پوستش رو برای مگاسوز که پایین پاشون نشسته بود می‌انداخت، چشم غره‌ای رفت و برگشت سمت بقیه هم‌تیمی‌هاش که چیزی با فاصله چند سانتی از صورتش رد شد.

- بغلو بپا.

هیدس یه بلاجر رو به سمتش فرستاده بود که مرلین به خانم دارابی رحم کرد و از بیخ گوشش گذشت. قبل از اینکه فرصت کنه برگرده و سمتش هوار بکشه، کجول کوافل رو برداشت و بازی رو از سر گرفت.

- کجول که مثل هوای اینجا هاته توپ رو بین شاخه‌هاش پاس‌کاری می‌کنه و بعد پاس می‌ده به آلنیس اورموند. آلنیس برمی‌گردونه به کجول و حالا یه پاس‌کاری تمیز با خانم دارابی. اوه زودیاک یه بلاجر دیگه رو می‌فرسته سمت مهاجمای اوزما کاپا! و نه، حمله توسط ماه کامل دفع می‌شه. الان یه دونه به چاله‌ چوله‌هاش اضافه شد. برگردیم به بازی. یه پرتاب قوی به سمت دروازه پیامبران مرگ توسط کجول. لئوناردو با کمک تابلوی مونا لیزا کوافل رو دور می‌کنه. اوه اوه، مونا چه پوزخندی هم می‌زنه به تیم مقابل! توپ می‌افته دست لرد. پاس می‌ده به... اونجا رو نگاه کنید! مثل اینکه کاپیتان بلک اسنیچ رو دیده! الان حتی منم می‌‌تونم برق طلاییش رو ببینم. آیا بازی همونطور که غیرمنتظره شروع شد، غیرمنتظره تموم می‌شه؟

دوریا با سرعت داشت به سمت اسنیچ پرواز می‌کرد و دستش رو دراز کرده بود تا بگیرتش. ولی تو یه لحظه اسنیچ لای شعله‌های آتیش گم شد و دوریا ترمز گرفت.
آلنیس بی‌توجه به آتنا که داشت به سمت دروازه‌شون می‌رفت، چرخید و عربده کشید:
- دیوانه‌ساز حسابی پس تو کارت چیه تو این تیم؟! جستجوگری مثلا! باید بری دنبال اون اسنیچ کوفتی و قبل دوریا بگیریش! شیطونه می‌گه برت گردونم همون آزکابان، ملت رو ماچ کنی!
- نه والا من هیچی نگفتم.

ابلیس از جایگاه وی‌آی‌پی به جمله آخر آلنیس اعتراض کرد، ولی اون اهمیتی نداد. در عوض سعی کرد جستجوگر تیم‌شون رو پیدا کنه؛ ولی همه شنل‌پوش‌های داخل استادیوم قرمزرنگ بودن و نه سیاه.
- بچه‌ها؟ دیوانه‌ساز کو؟ کسی اصلا از وقتی از شکم اسبه دراومدیم دیدتش؟

ریموس گرگینه که هنوز اندازه یه جو ( و نه جوزفین) عقل انسان توی کله‌ش بود، شونه بالا انداخت.

- اصلا مطمئنی همراهمون اومد بیرون؟

- بفرمایید سوار شید!

ریموس، به ماشینی ماگُلی و رنگ‌ و رو رفته تکیه داد و در را برای تیم خوابالود گیج‌و‌منگش باز کرد.

- ماشینت اینه؟

فلش بک
شب گذشته:

- گورومپ!
- صدای چی بود؟

کجول، هراسان از سر جایش بلند شد و کله اش به سقف خانه آلنیس گیر کرد. دستی به سرش کشید و یکی از فلفل‌های سبز شده روی سرش را به طرف آلنیس پرت کرد.
- می‌مُردی سقف خونت رو بلند تر درست می‌کردی؟

گرگ سفید، خرامان به طرف آشپزخانه رفت تا ببیند صدا از چیست. گرچه وسط راه تنه‌ای محکم به درخت سان بدبخت زد و او را به گوشه ای پرت کرد.
- مشکل چیه؟ تو زیادی درازی!

کجول، فلفل دیگری را کند و به طرف ریموس پرتاب کرد که خروپفش تا آن سر کوچه شنیده می‌شد.

- یا مرلین!

ریموس، از صندلی پایین پرت شد و با خوردن سرش به دیوار دوباره از هوش رفت.

- هی بچه ها! یه دقیقه بیاین!

کجول، برگو را روی شانه اش گذاشت و به حالت قوز درآمد تا بتواند مسافت هال تا آشپزخانه را طی کند.
- چی شده؟
- برای مسابقه فردا جغد فرستادن.

جغدی که برای آنها فرستاده بودند، جغد احمقی بود که از لوله ی تنور روی سقف، وارد خانه شده بود و تقریبا به همه چیز گند زده بود. آلنیس، به حالت انسانی درآمد و با نوک انگشت، جغد از حال رفته را بلند کرد. نامه را از پایش باز کرد و پرنده‌ی وارفته را از پنجره بیرون انداخت.
- جغد بی مصرف!

کجول، شانه هایش را بالا انداخت و مشغول ور رفتن با موهای سپید و بلند آلنیس شد.

- راستی، ریموس کو؟
- چمی‌دونم، یه گوشه افتاده. فکر کنم مرده. شایدم نه؟

آلنیس خندید ولی کجول نخندید. لبخندش ماسید و شتابان رفت تا ببیند ریموس زنده است یا نه.
ریموس، شل و وا رفته کف زمین افتاده بود و چشم هایش نیمه باز بود. کجول شوخی نداشت. درخت‌سان ها بسیار جدی هستند.
پس از چندی، با ریختن چند سطل آب به سر و صورت و خوراندن انواع دارو های مربوط و نامربوط به گرگینه از هوش رفته، بالاخره به هوش آمد.

- چی شده؟ من کجام؟

کجول، خیلی جدی ریموس را از یقه‌اش بلند کرد و روی مبل نشاند.
- بالاخره زنده شدی! پاشو ببینیم چیکار باید بکنیم. نامه فرستادن که فردا باید بریم جهنم برای مسابقه.
- هان؟ خب؟

ریموس، هنوز در باقالی ها بود.

- نوشته با تلپورت نمی‌تونید بیاید. باید با یه وسیله نقلیه بیاین.

آلنیس، اشک هایش را پاک کرد و بعد از اینکه مدتی طولانی ریموس را بغل کرده بود، سراپا ایستاد تا ایده بدهد.
- درسته دیروقته، ولی باید تا فردا یه چیزی جور کنیم. جارو هامون تحمل اینهمه مسافت رو ندارن. شاید باید...
- اینکه دیگه فکر کردن نمی‌خواد.

از باقالی ها درآمده بود. با خوشحالی دست هایش را باز کرد و دو هم تیمی‌اش را بغل کرد.
- اولش پشیمون بودم، ولی حالا که از اینکه خریدمش خیلی راضیم. به بقیه خبر بدین فردا صبح دم‌ در خونه من باشن.

آلنیس و کجول، به یکدیگر نگاهی انداختند.

- فقط... فردا به یکم زور نیاز داریم.

پایان فلش بک

- هفتامون باید تو این ابوقراضه جا شیم؟
- چند تامون میتونن تو صندوق عقب جا شن.
- این ماشین حتی پروازم نمیکنه! اصلا بلدی چجوری باهاش رانندگی کنی؟ گواهینامه داری؟

گرگ سفید، با چشم هایی پر از استرس در حال خودخوری بود. چرا حرف های ریموس را دیشب باور کرده بود؟ باید همان دیشب می‌رفت و چیزی از جایی جور می‌کرد. قیافه ی ریموس، به علامت سوال شبیه شد.
- گواهینامه چیه؟

آلنیس تا دم غش کردن رفت.
- احمق تر از شما دوتا منم که حرفتونو گوش میدم.

خانم دارابی، سیلی محکمی به ریموس زد.
- بدون گواهینامه می‌خوای رانندگی کنی؟
- اینکه غصه نداره. من رانندگی می‌کنم. یه گواهینامه ام دارم. البته توقیفی!

خانم دارابی این را نشنید.
کجول، که هنوز قوز دیشب بر پشتش مانده بود، سعی کرد با زور خودش را در صندلی راننده جا کند. آلنیس آهی کشید و کمکش کرد تا سوار شود.
گرچه در نهایت و با کلی زور زدن در ماشین جا شد، ولی دو پایش از پنجره بیرون ماند.
- ببین! من فرمونو می گیرم. تو گازو نگه دار، ریموس کلاجو.

آلنیس آب دهانش را قورت داد.
- کودوم گازه کودوم کلاج؟

بعد از اینکه با حجم عظیمی از داد و بیداد، کجول نشانشان داد گاز چیست و کلاج چیست و چگونه کار میکنند، هر سه، سوار شدند تا راه بیوفتند. گرچه، پایشان در حال گره خوردن به همدیگر بود.
استعداد زیادی می خواست که سه نفر با هم ماشین برانند. ولی مشکلی نبود! آنها تیم اوزما کاپا بودند. بسیار هماهنگ... و احمق!
بعد از اینکه مسافتی طولانی را با سرعت
لاکپشت وار طی کردند، به این نتیجه رسیدند که مسافت طولانی طی نکرده اند، بلکه تنها از آنجا تا سر کوچه رفته اند. همه اش هم تقصیر آلنیس بود که می‌ترسید با فشار دادن بیش از حد گاز، در دیوار فرو بروند.
پس، در حرکتی انتحاری، آجری را روی پدال گاز گذاشتند و صاف توی دیوار رفتند.

- لعنت به ایده‌هات ریموس!

پس از رایزنی های فراوان، کجول به این نتیجه رسید که برگ ها باید حق رانندگی نیز داشته باشند. پس برگو را کنار پدال گاز گذاشت تا گاز بدهد.
هر سه، به این نتیجه رسیدند که برگو بسیار بهتر از آلنیس گاز می‌دهد و آلنیس تنها باری اضافه است. ( گرگ سفید مدتی با آن دو قهر کرد.)

- راستی... ما چیزیو جا نذاشتیم؟

به یکدیگر نگاهی انداختند. چگونه توانسته بودند چهار عضو دیگر را جا بگذارند؟

- یه موضوع دیگه‌ای که هست اینه که... کی تو صندوق عقب میره؟

هر دو به آلنیس خیره شدند.

- چرا به من نگاه می‌کنین؟ مگه دیوانه سازه نباید بره تو صندوق عقب؟

خانم دارابی، تارزان و آلنیس روی صندلی عقب نشستند، ماه کامل را روی سقف بستند و دیوانه ساز را در صندوق عقب جا کردند. ( با زور و کتک‌کاری و تهدید.)
تا به خود جهنم برسند، آلنیس هفت بار غش کرد، ریموس دو بار سکته کرد، (ولی بسیار متعهد بود و لِنگش را همچنان بر روی کلاج نگه می‌داشت.) همشان کتک سیری از خانم دارابی خوردند، تارزان ماشین را با جنگل اشتباه گرفته بود و چند بار با مسدود کردن دید کجول، نزدیک بود بروند تو جدول، و ماشین چهار در و شیشه‌ی جلویش را از دست داد؛ جدا از خسارات وارده بر بدنه‌ی ماشین.

- ماشینم!

همگی پیاده شدند و ریموس گریان را تنها گذاشتند تا با درد خود گریه کند.

- هویت‌هاتون رو تک به تک بگید.

گرگ سفید، نفس عمیقی کشید و درخت سان پوکرفیس را که داشت برگو را برای اینکه ریموس را گاز گرفته تشویق می‌کرد، کنار زد.
- من که یه گرگم. این نردبون یه درخت‌سانه، اونی که اونجا داره زار میزنه هم یه گرگینس. اینی که شبیه بوزینه‌هاست و لباس درست درمون نداره هم از جنگل فرار کرده، این یکی هم...

ابروی نگهبان دم در جهنم بالا پرید.
- اسم‌هاتون رو خواستم... ولی اشکال نداره فهمیدم کجا باید بفرستمتون. شما همتون از جنگل اومدید پس...

قبل از اینکه آلنیس بتواند چیزی راجب مسابقه کوییدیچ بگوید، یا خانم دارابی بتواند اعتراض کند، نگهبان آنها را با جادویی قوی هل داد درون یک دروازه.

- ریموس جا موند!

گرگینه‌ی گریان، از هوا روی آنها پرت شد.

- جا نموند.

ریموس و آلنیس سراپا ایستادند و به سمت نگهبان دیگری که رو‌به‌روی سه در ایستاده بود رفتند. کجول آن سمت، در حال کمک کردن به برگویی بود که زیر ریموس له شده بود.

- سلام، ام... از کودوم در باید بریم تو؟

نگهبان نگاهی به قیافه‌های آنها کرد و به در سوم اشاره کرد. بالای در نوشته بود: ضعیف و کوچک.

صدای دادی از پشت سر به گوش رسید.

- تبعیض؟ خجالت نمی کشید؟
- وای نه! ریموس یه کاری کن. آتیشش اگه روشن بشه دیگه نمی...

گرگ سفید خودش به گوشه‌ای پرت کرد و ریموس برای حفظ جانش در گوشه‌ای از دیوار همان اطراف مخفی شد.
درخت‌سان، با فلفل‌هایی که روی سرش در حال رشد کردن بود، به سمت نگهبان هجوم برد.
- درسته ما کوچیکیم! ولی ضعیف نیستیم! چجوری میتونید همچین تبعیضی قائل بشید؟ ما چه فرقی با اونهایی که داخل در بزرگ و خشنن داریم؟ ما چیمون از اونها کمتره؟ چطور میتونید انقدر ظاهر‌بین باشین؟ شما...

نگهبان با اعصابی خط‌خطی و قبل از اینکه کجول بتواند حرف دیگری بزند، آنها را پرت کرد داخل دری که نوشته بود: بزرگ و خشن.

برگو، همچنان در حال له شدن زیر آنها بود.
جایی که نگهبان آنها را فرستاده بود، انگار مزرعه ی غول ها بود. آنجا علف‌هایی داشت که حتی از قد کجول هم بلند‌تر بودند.

- راستی بچه‌ها، من قبل از اینکه اون نگهبان اولیه مارو وارد دروازه کنه انگار یه اسم بالای دروازه دیدم.

صدای یورتمه‌ی ترسناکی به آنها نزدیک می‌شد که داشت گوششان را کر می‌کرد.

- انگار نوشته بود حیوانات جهنمی...

اسب عظیم‌الجثه‌ای، آنها را که میان علف‌ها بودند، قورت داد.