هاری گراسشون Vs پیامبران مرگ اینا

سوژه: فرار

پست سوم و آخر

- بچه ها متوجهید که مسابقه‌مون تا سه ساعت دیگه شروع میشه؟
- با این وضعیت کاپیتان‌مون نمیتونیم توی مسابقه شرکت کنیم تام.
- مگه میشه توی مسابقه حاضر نشیم؟ اونم مسابقه به این مهمی؟
- حال روحی آکی از هر چیزی مهم تره. با این احوالی که همه مون داریم چطور میتونیم بازی کنیم؟

حال هیچکس خوب نبود. برای هاری گراس هرگز هدف، وسیله را توجیه نمی‌کرد. اگر هدف‌شان شرکت در مسابقه و پیروزی بود، پاک کردن همیشگی بخشی از خاطرات گذشته آکی، وسیله‌ای مناسب و اخلاقی بنظر نمی‌آمد. آکی فرار را بر قرار ترجیح می‌داد. البته چه کسی می‌تواند او را سرزنش و قضاوت کند؟ هیچ کدام از اعضای تیم هرگز در شرایطی که او تحمل می‌کرد قرار نگرفته بودند. هیولای تاریک در ذهن آکی هرگز استعاری نبود. او واقعا در ذهنش با یک هیولا دست و پنجه نرم می‌کرد. هیولایی که بعد از مدت‌ها خفتن، فربه‌تر شده بود و اندام ذهنی آکی نحیف تر از سابق. دست سرنوشت او را با تاریخ گذشته خودش مواجهه کرده بود. تاریخی که کاملا مشابه امروز او بود!

آکی اصلا نمی‌دانست که چه باید بگوید. از کجا شروع کند و چگونه ذهن مشوشش را در کلمات جاری سازد. اما در درون چشمان دیزی آرامش خاطر عجیبی وجود داشت. از آکی دعوت کرد تا روبروی شومینه بنشینند و خلوت کنند.
- هرچیزی که به زبونت میاد رو بگو. فقط همین. به هیچ چیز فکر نکن. فقط بگو. هرچی!
- خیلی عمیق تر از این حرف‌هاست دیزی. چیزایی نیست که دلم بخواد بازگوشون کنم.
- فقط باید بگی آکی. قضیه چیه؟ اگه دیگه منو دوست نداری مهم نیست. تنها چیزی که من میخوام اینه که دیگه اذیت نشی.
- تو خیلی...خوبی دیزی. خیلی زیاد! بهتره با این قطره اشک به دنیای من سفر کنی، تا با کلامم...
- نه! خودت باید بیان کنی. نکته‌ش همینه. با زبون خودت.

بیان سرگذشت خود، هرچند هم تلخ، نباید آنقدرها سخت می‌بود. خیلی ها در جهان هستی رنج هایی را به دوش کشیده‌اند که با وجود آن، لبخند بر روی لبانشان باقی است و صورت‌شان را با سیلی سرخ نگه می‌دارند. اما برای آکی مسئله متفاوت بود. مسئله از جنس غرور و وجدان بود. او در فرهنگی بزرگ شده بود که کسب افتخار و شرافت از هرچیزی والاتر جلوه می‌نمود و این حادثه در زندگی او دقیقا همین اصول را خدشه‌دار می‌کرد. چنان که با شمشیر بر پهنای شرافت، غرور و وجدان او کشیده باشد.

از قطرات خونی که در این سال‌ها از شرافت و غرور آکی جاری شده بود، هیولایی آرام آرام جان گرفته بود. زخمی که هرگز خوب نشده بود و صرفا «فرار» توانسته بود آکی را تا به اینجا بکشاند. اما ادامه دادن دیگر برای او ممکن نبود. هیولا بزرگ شده بود و خودنمایی می‌کرد. هیولای خفته، بیدار شده بود و آرام آکی را دنبال می‌کرد و صدای بلندش در تمام پیچ و خم ذهن آکی طنین انداز می‌شد. اما آکی زبان باز کرد:
- چندین سال پیش... یعنی حدودا سه سال قبل من با کسایی که حاضر بودم جونمم براشون بدم هم تیمی بودم. کسایی که احساس می‌کردم از یک جنسیم. انگار که از یک پوست و گوشت و استخون بودیم. ولی یک شب... یک شب...
- آروم باش آکی. به چشمام نگاه کن و ادامه بده.
- یک شب اتفاق خیلی عجیبی افتاد. اون شب بازی خیلی مهمی داشتیم. همه چیز خوب بود. حسابی تمرین کرده بودیم و همه چیز عالی بنظر می‌رسید. ورزشگاه پر از شور و شوق بود. تا اینکه یک عده‌ای سیاه پوش حمله کردن. اصلا شبیه آدمیزاد نبودن...
- من بهت گوش میدم آکی. خیلی خوب داری پیش میری.

اینکه آکی توانسته بود به خودش مسلط شود و درونش را جاری کند، شگفت انگیز بود. هر کلمه که به زبان می‌آورد، هیولای ذهن او کوچک‌تر و کوچک‌تر می‌شد. شجاعانه در مقابل گذشته تلخ خود ایستادگی می‌کرد و خودش هم باورش نمی‌شد که توانسته بود آنچه اینگونه بر او گذشته بود را با تمام جزئیات به خاطر بیاورد و بازگو کند. آکی ادامه داد...
- من با اینکه کاپیتان تیم بودم، سنم از همگی کمتر بود. اعضای تیم همیشه یک حس خاصی بهم داشتن. یکجور غیرت... میدونی چی میگم؟ منم همیشه این حس رو نسبت به اونا داشتم. همیشه همه خودم رو میذاشتم وسط.
- همیشه همینطور بودی آکی. همیشه.
- صدای جیغ خوشحالی ورزشگاه تبدیل شده بود به جیغ وحشت و فرار. مشخص نبود هدفشون از این قتل و غارت چیه. نمی‌دونستیم باید چکار کنیم... بچه ها نمی‌ذاشتن که من از رختکن خارج بشم. تقلاهای من هیچ فایده ای نداشت. با چشمای خودم... دیدم... دیدم که تک تک دوستام شکنجه و متلاشی میشن!

ترسیم خشونت وقایع، برای همگی اعضای تیم هاری گراس تلخ و وحشتناک بود. حتی بی‌روح ترین و تاریک‌ترین افراد حاضر در جمع هم حالت انزجار از چهره‌شان معلوم بود. داستان آکی تمام این سال‌ها در دلش دفن شده بود و هیچکس از آن خبر نداشت. زنده ماندن خود او نیز برای همه یک معما بود!
- تو چطور زنده موندی؟
- من همون روز تقریبا مُردم! وقتی که بچه ها به زور توی اتاق جاروها قایمم کردن و مشغول مبارزه شدن... من داشتم می‌دیدم و هیچکاری نکردم. هیچکاری! میفهمی؟
- این وحشتناک ترین چیزیه که تا به امروز شنیدم آکی! اما حالا تونستی به زبون بیاریش. دیدی شدنیه؟
- من نمیخوام شمارو ناامید کنم. نمیخوام این بازیو از دست بدید و درگیر من بشید. ولی نمیتونم دوباره باهاشون مواجه بشم!

جمله پایانی آکی، باعث تعجب همگی شد. قرار بود آکی با چه کسانی دوباره مواجه شود؟ پیامبران مرگ! آکی ماه ها بعد از آن واقعه در زندگی‌اش یافته بود که پیامبران مرگ چنین صحنه‌ای را رقم زده بودند. ترور و وحشت، برای آن‌ها لازمه هدف عالی‌شان بود. هدفی که باید پیام آور مرگ برای خون‌های ناخالص می‌بودند تا آرمان‌شان تحقق پیدا کند. برای آکی دیگر «فرار» بی معنا شده بود. او با بزرگترین دشمنش، یعنی خودش مواجهه بود و دیگر قصد فرار نداشت. هیولای درون او، اکنون ضعیف تر از هر زمانی شده بود. سیریوس به سمت آکی رفت و دستش را بر شانه‌ او گذاشت. نگاهی به دوستانش کرد و گفت
- منظور آکی پیامبران مرگه! اونها کسایی هستن که همه چیز رو قربانی اهداف خودشون کردن.
- درسته سیریوس. خودشونن!
- و الان دقیقا وقتیه که باید ضربه آخر رو بزنی! تو با بزرگترین ترست مواجه شدی. حالا وقتشه مقابلشون قرار بگیری و خودت رو نشون بدی.

آکی جان تازه‌ای گرفته بود. اعضای تیم هاری گراس هم از دیدن وضع به مراتب بهتر کاپیتان‌شان، حال و هوای تازه‌ای پیدا کرده بودند. بنظر می‌رسید خیلی مصمم تر از قبل آماده این مسابقه هستند. هدفی یافته بودند که هرگز یک مسابقه کوییدیچ نمی‌توانست به آن‌ها بدهد. مقابله جوانمردانه و تن به تن با پیامبران مرگ!

ساعتی بعد - میدان مسابقه - مجموعه ورزشی طبقه هفتم جهنم

مسابقه شروع شده بود و هیجان ورزشگاه بسیار بالا بود. هواداران هردو تیم سنگ تمام گذاشته بودند و ورزشگاه را یک بمب اتمی، منفجر کرده بودند. در هیچ مسابقه ای اعضای تیم هاری گراس اینگونه با تمام قدرت بازی نکرده بودند. پیامبران مرگ از این میزان آمادگی و تسلط هاری گراس در بازی کاملا شوکه شده بودند. هرگز باورشان نمی‌شد که اعضای تیم هاری گراس اینگونه با جان و دل مسابقه بدهند چرا که پیشتر در هیچ مسابقه‌ای انگیزه کافی برای مبارزه را نداشتند.

برای هاری گراس این مسابقه، بیشتر بوی غیرت و غرور می‌داد. با هر پاس و ضربه نهایی هاری گراس به سمت دروازه پیامبران مرگ، ورزشگاه به هوا می‌رفت و صدای هواداران به فلک می‌رسید. پیامبران مرگ هم از همیشه آماده تر بودند و در رداهایی سیاه و جاروهایی پرسرعت در مسابقه حاضر شده بودند. می‌دانستند که این بهترین فرصت آن‌ها برای رسیدن به مرحله بعدی و قهرمان شدن است. قهرمانی که رنگ و بوی قدرت می‌داد. قدرتی که باید هر روز بیشتر می‌شد و هر روز گستره‌اش بیشتر می‌شد تا اهداف آرمانی‌شان را اجرایی کنند.

هواداران هاری گراس به مراتب کمتر از پیامبران مرگ بودند. اما با جان و دل و تا آخرین نفس فریاد شادی می‌زدند. گویا دل‌هایشان به دل‌های اعضای تیم راه یافته بود و می‎‌دانستند که این مسابقه معنایی دیگر دارد. امتیازات به طور مرتب تغییر می‌کرد و هراز گاهی هرکدام از دیگری جلو می‌افتادند. در این رقابت سخت و نفس گیر، پیروزی طعم دیگری داشت.

هیچکس گوی طلایی را نگرفت و زمان مسابقه پایان یافت. و این امتیازات بودند که حرف آخر را می‌زدند. جوانمردانه ترین چیزی که وجود داشت. تعداد گل‌ها! داور سوت پایانی را به صدا در آورد. به اختلاف 50 امتیاز هاری گراس پیروز مسابقه شده بود. پیروزی که اینبار بسیار متفاوت بود. بسیار!

پایان!

بشریت، موجود عجیبی‌ست. تبهکار، بی‌رحم و خیانتکار... با اینکه معنای دقیق این کلمات را نمی‌دانند، اما افسونشان آنچنان نیرومند است که از نوزاد تا پیرمردش را وادار به فرار می‌کند. بله! آدمی تبهکار و بی رحم است، درحالی که مدام از تبهکاران می‌گریزد. بشریت، از خودش گریزان است.

آکی کنار دیزی نشسته بود و سعی می‌کرد با بچه ها همراهی کند. هنگامی که همگی با خوشحالی به سر و کله یکدیگر می‌زدند و به جی‌پی‌تی می‌خدیدند، هنگامی که کیک می‌خوردند و حتی هنگامی که مثل همیشه، شروع به دعوا و بحث با یکدیگر کرده بودند، همانجا بود و در عین حال آنجا نبود. در تمام مدت، دور بود. بی نهایت دور! درحالت غم و ناامیدی... در عالمی دیگر، آنجا که پر از صدای جیغ و گریه‌ی جمعیت بود. آنجا که تابوتِ عزیز ترین دوستانش به روی شانه های لرزانش سنگینی می‌کرد و خورشید از شرمِ جان‌سوزِ خیانت، خودش را پشت ابر ها پنهان کرده بود.

- شمشیر؟ آها من فهمیدم! کاتانای آکی... نه؟ اونم سیریوسه؟ سگ؟ ای بابا تام! اصلا پانتومیم بلد نیستی.
- اتفاقا خوب بلده. یبار دیگه اجرا کن تام. آهان ببین، اون کاتانای آکیه، اونم که سیریوسه توپ کوئیدیچو گرفته بین دندوناش. اونم خودِ تامه که روی صندلی ذخیره نشسته. کلمه‌ای که می‌خواد اجرا کنه، هاری گراسه!
- یه امتیاز دیگه برای تیمِ سیگنس و جی‌پی‌تی!
- دیگه نجیب زاده‌ای گفتن، مرگخواری گفتن، محفلی‌ای گفتن. باید بین ما یه تفاوتی باشه یا نه!

سیریوس با اخم و دست به سینه به تام نگاه می‌کرد. اکبر و اصغری که کنارش نشسته بودند هم دست کمی از سیریوس نداشتند. دیزی به آکی تکیه داده بود و با صورتی که از حرص و خشم سرخ شده بود، به سیگنس نگاه می‌کرد. تنها کسانی که از بازی خوششان آمده بود، سیگنس و تامی بودند که پیشنهاد تیم شدن و پانتومیم بازی کردن را داده بودند.

- این عادلانه نیست! من تک نفره دارم جلوی شما رقابت می‌کنم. آکی اصلا همراهی نمی‌کنه.

جمله‌ی دیزی، باعث شد سیگنس دوباره به گفتگویِ چند ساعت پیشش با آکی فکر کند. برای لحظه‌ای لبخندش از بین رفت و غم دوباره در چشمانش جا خوش کرد.

- شاید بهتره یه بازی دیگه بکنیم... جرات و حقیقت چطوره؟
- بد نیست! من شروع می‌کنم. سیگنس، جرات یا حقیقت؟
- حقیقت.
- خب، تا حالا عاشق شدی؟
- معلومه که نه! من همیشه از عشق فرار می‌کردم. عشق آدمو ضعیف می‌کنه.
- منو آکی که ضعیف نشدیم. مگه نه آکی؟
- هوم؟ ها... اره.
- باشه حالا نوبت سیریوسه که صد در صد حقیقتو انتخاب می‌کنه.
- من که هنوز حرف نزد_
- هیشش! دایی‌ت داره میگه حقیقتو انتخاب می‌کنی. حالا بگو ببینم، تاحالا شده بخاطر فرار از خونه پشیمون بشی؟
- هم آره و هم نه! منظورم اینه که، من خانوادمو پشت سر گذاشتم با اینکه دوسشون داشتم. ولی اینم می‌دونستم که توی خاندان بلک، جایی برای من وجود نداره.
- پس با اینکه پشیمونی، می‌دونی کار درستی کردی. حالا نوبت آکیه، جرات یا حقیقت؟
- من... همون حقیقت.
- بزرگترین اشتباهی که تاحالا مرتکب شدی، چیه؟

سوال سیگنس مثل زنگوله‌ای در مغزش صدا داد. چشمانش گرد شدند و با اضطراب به سیگنس نگاه کرد. رفتار غیر عادی‌اش توجه بقیه را نیز به خود جلب کرد. طولی نکشید که همه با تعجب به آکی خیره شده بودند. مغزش به شکل ناخودآگاه، نگاه های پر از نگرانیِ دوستانش را به نگاه های تنفرآمیز و منزجرانه تبدیل می‌کرد. آکی به سرعت از جایش بلند شد، دست سیگنس را گرفت و به اتاق خود کشید.


فلش بک به سه ساعت پیش.

- مدام سعی می‌کنم ازشون فرار کنم... اما سرعت اونا بیشتره سیگنس. خیلی سریع پیدام می‌کنن، نابود و خردم می‌کنن!

سیگنس در سکوت به چشمان اشکی کاپیتانش نگاه می‌کرد. در فکر فرو رفته بود، نمی‌دانست چه باید بگوید. اهمیتی نداشت اگر آکی دوستش بود یا نه، برای بهبود عملکرد تیمشان هم که شده، باید کمکش می‌کرد.

- می‌خوای ازشون فرار کنی؟ چرا فقط... باهاشون رو به رو نمیشی؟
- نمیشه. ما از هیولاها فرار می‌کنیم چون می‌دونیم که نمی‌تونیم شکستشون بدیم. دیوونگیه اگه بخوای مقابلش بایستی.

سیگنس با فکر به چیزی، لحظه‌ای مکث کرد و سپس با تردید گفت؛
- من می‌تونم بهت کمک کنم آکی... می‌تونم خاطراتتو پاک کنم.

آکی ابتدا با تعجب به سیگنس نگاه کرد. اما کم کم تعجبش از میان رفت و آسودگی خیال، جایش را پر کرد. به نظر پیشنهاد بدی نبود، اما در آن صورت تمام خاطراتِ مهمش با دیزی، و حتی نحوه‌ی آشنا شدنشان را نیز فراموش می‌کرد. آیا ارزش داشت؟ البته که داشت! او حاضر بود هرکاری انجام دهد تا این بار سنگین را از روی دوشش بردارد.

- قبوله. همین الان انجامش بده!
- اروم باش آکی، من اینکارو می‌کنم به شرطی که امروز دست از خاطراتت برداری و فقط خوش بگذرونی. از دیزی خداحافظی کن و بجای اینکه توی افکارت زندگی کنی، امروز رو با ما زندگی کن.

آکی می‌ترسید، هرکسی جای او بود هم می‌ترسید. فکر می‌کرد اگر دوباره دیزی را ببیند، هیچوقت قادر به دست کشیدن از خاطراتشان نخواهد شد. سیگنس متوجهِ تردید آکی شده بود، پس قبل از اینکه فرصت هر فکر دیگری را به او بدهد، دستش را گرفت و مقابل آینه کشاند. اول گیسوان سیاه رنگش را مرتب کرد و با کشیدن گونه هایش، لبخندی مصنوعی به روی لبانش نشاند.

- لبخند بزن آکی. می‌دونی که اگه دیزی بفهمه هیچوقت اجازه‌ی همچین کاری رو بهت نمی‌ده. پس باید طبیعی رفتار کنی.

سیگنس نمی‌خواست خاطراتِ کاپیتانش را پاک کند. شاید او جزو شرورترین افرادِ روی زمین بود، یا شاید هیچوقت عشق را درک نکرده بود اما پیوندِ بین آکی و دیزی را دوست داشت. نمی‌توانست اجازه دهد اشخاصی که زیر فرسنگ ها خاک پوسیده بودند چنین پیوندی را خراب کنند. به همین دلیل با اینکه به خوبی می‌دانست چقدر برای آکی سخت و طاقت فرساست، دستش را رها نکرد. سیگنس همه چیز را می‌دانست و با آگاهی کامل، آکی را از اتاق تیره و تاریکش خارج کرد.

پایان فلش بک!


- همین الان انجامش بده!
- آکی... آروم باش.
- گفتی خاطراتمو پاک می‌کنی. پس همین الان انجامش بده!
- دارم میگم آروم باش.

صدای داد سیگنس، تعجب آکی را بیشتر کرد. سیگنس طعنه و کنایه می‌زد، خودخواهانه رفتار می‌کرد اما آکی تا به حال عصبانیتش را ندیده بود. او چوبدستی‌اش را از آستین پیراهنش بیرون کشید و به سمت گلوی آکی نشانه گرفت. خشم و هیجان زبانش را روان کرده بود؛ کلمات آسان و سیل آسا جاری می‌شدند.

- فکر می‌کنی فقط خودت اشتباه می‌کنی؟ منم اشتباهات زیادی مرتکب شدم. اما هیچوقت ازشون فرار نکردم. ترجیح دادم خودم باشم، شرور و منفور اما واقعی باشم تا اینکه یه موجودِ توخالی و پاک بشم.
- من... همچین چیزی نخواستم. فقط دردش برای من غیر قابل تحمله.
- پس مثل ترسو ها ولش می‌کنی؟ یعنی اگه دستت زخمی بشه، حاضری قطعش کنی اما دردشو تحمل نکنی؟
- اینا باهم فرق دارن.
- هیچ فرقی ندارن! کاپیتانی که من می‌شناختم ضعیف و ترسو نبود. اونم وقتی می‌بینه که همه‌ی ما منتظرشیم!
- منظورت چیه؟
- احمق نباش آکی. همه‌ی ما... یه تیم کامل تمام مدتی که سعی داشتی فرار کنی، منتظر بودن تا تو باهاشون حرف بزنی، مشکلتو بیان کنی تا بتونیم بجای فرار، با همدیگه حلش کنیم! همه‌ی ما حاضریم کنار تو درد بکشیم تا راحتتر تحملش کنی. و تو فقط به فکر فراری.
- من نمی‌دونستم...
- احساساتت کورت کرده! گفتم یه روز صبر کن و با ما وقت بگذرون تا شاید بفهمی که به جای گذشته، باید به ما نگاه کنی آکی. اما تو نفهمیدی.

چشمان آکی دوباره پر از اشک شده بود. نمی‌دانست چه بگوید و چگونه از خودش دفاع کند، وقتی که به طور مشخصی خودش مقصر بود. صدای بلندِ سیگنس، توجه همه اعضای تیم را جلب کرده بود. مدتی میشد که پشت در ایستاده بودند و به سخنان آن دو گوش می‌دادند. تا آن لحظه جرعتِ ورود به اتاق را نداشتند، اما وقتی گفتگوی بین سیگنس و آکی به اتمام رسید، دیزی با ترسِ اینکه سیگنس واقعا بخواهد خاطرات آکی را پاک کند، سریع در را باز کرد و درحالیکه بی اختیار کلمات روی زبانش جاری می‌شدند، سیگنس و آکی را از هم جدا کرد.

- فکر می‌کردم این چند روزه یه اتفاقی افتاده باشه... سکوت کردم تا راحت باشی و با خودت خلوت کنی اما نمی‌دونستم انقد حالت بد میشه. متاسفم آکی.

قبل از اینکه آکی فرصتی برای پاسخ داشته باشد، دستان گرم دیزی دور بدنش حلقه شدند. آکی به سختی معشوقه‌ی مهربانش را به آغوش کشید. دلش می‌خواست تمام غم و ناامیدی که تمام مدت در دلش ریخته بود را بیان کند. می‌خواست بگوید که دیزی چیزی برای عذرخواهی ندارد! اما کلمات از زبانش فرار می‌کردند. همیشه فکر می‌کرد ″فرار″ تنها راه برای آرامش ذهنش باشد. خاطراتش مانند چاله‌ای تاریک و عمیق بودند و آکی هیچوقت جرأت نگاه کردن به آن چاه را نداشت. اما برای اولین بار، تصمیم گرفته بود درِ چاه قدیمی را باز کرده و با حجم عظیمی از خاطرات تلخش مقابله کند.

هاری گراسشون Vs پیامبران مرگ اینا

سوم سپتامبر بود. به سقف سفید اتاق زل زده بود و لحظات در سکوت برایش سپری می‌شد. نفس کشیدن لحظه به لحظه سخت تر از قبل میشد و هر لحظه احساس فشار بیشتری رو گلو و فکش میکرد.

ـ بهت گفتم که تو خیلی خیلی ضعیفی!

قطره اشکی همچون دانه مروارید از چشمانش جاری و روی صورتش افتاد. همزمان تمامی خاطرات بد و تیره و تارش بر ذهنش چیره شدند و در آنی آرامش و پایداری را از ذهن او همانند راهزنی ربود. نفس هایش به مراتب کند تر از قبل بود. رگ های دستش بیرون زده و دوباره فشار خونش بالا رفته بود. دستش را به سمت میز برد و لرزان لرزان دستش را به لیوان آب روی آن رساند؛ به سختی لیوان را نزدیک دهانش برد و جرعه از آن را نوشید.

ـ لعنت بهم... باز نزدیک بود؛ پنیک کنم.

با دوستش سرش را گرفت و سعی کرد راه عبور را از آن افکار مزاحم که پی در پی همانند مهمانی ناخوانده وارد مغزش میشد را بگیرند ولی فایده ای نداشت. افکار همانند سیل عظیمی سد مقاومت بی خیالی را شکست و دوباره راه را برای آورثینک و خودخوری ذهنش اش باز کرد. افکاری که تا الان به او نشان میداد چه کاپیتان به درد نخوری برای تیمش بوده، چه همسر نالایقی برای همسرش، یک رفیق ناباب برای دوستانش و در نهایت آدم پوچ و بی هدفی برای زندگی خودش!

ـ بهت گفتم که تو خیلی خیلی ضعیفی!
ـ من ضعیف نیستم... من ضعیف نیستم.
قطرات اشک تند تند و پشت سر هم از چشمانش جاری شده بود و بر روی سرامیک طوسی رنگ کف خانه می ریخت. مردی با موهای بلند آشفته همانطور که سرش پائین بود کم کم شروع به فریاد زدن کرد و سکوت اتاق را در هم شکست.

ـ آره من ضعــیــفم... آره هستم که نمیتونم تیمم رو جمع کنم... نمیتونم یه بار داخل اون لیگ لعنتی برنده باشم... یه بار شوهر خوبی برای خانمم باشم... آره هستم! دست از سر من برمیداری؟!
ـ هـــه! دست از سرت بردارم؟! تازه دارم شروع میکنم.
هاله تاریک و سیاه در مغزش جمله اش را تمام کرد و زیر خنده زد. تمام نورون ها و رگ های داخل مغزش گویی با هر موج خنده مرد دچار لرزش می‌شدند و چند ثانیه بعد آرام می‌گرفتند.

ـ چیکار کنم که دست از سرم برداری؟! چطور میتونم از دستت فرار کنم لعنتی؟ داری زندگیم رو به فنا میدی!
ـ من اونقدارا هم که فکر میکنی بد نیستم... عه دیدی چی شد... یاد اون شب افتادم... یادت بیارم؟
ـ نــه... نه! ازت خواهش میکنم.
ـ دیگه دیره!
جمله اش را تمام کرد و دوباره زیر خنده زد. خندیدن او همانا و لرزش دوباره رگ های مغز آکی نیز همانا. آن هاله نشخوار فکری گویا قرار نبود دست از سرش بردارد. خنده اش که تمام شد خاطرات آن شب را بازیابی کرد.

بیستم اکتبر_ سه سال قبل

جارویش را از روی نیمکت برداشت و به سمت تیم درختکن رفت. از جلوی آینه رختکن رد شد ولی برگشت و کمی خودش را برانداز کرد. جلیقه آبی رنگ بر تن داشت و موهایش که به زور تا سر شانه هایش می‌رسید را با کش مویی با مشقت فراوان بسته بود. بیخیال آینه شد و از رختکن بیرون رفت. لبخند پر رنگی بر روی صورتش نقش بست و امید و جان تازه با دیدن هفت نفر دیگر بر جانش تزریق شد.

ـ میبینم که همتون خوشتیپ کردید... نه بابا خوشم اومد.

مرد جوان با موهای سفیدش به سمت او آمد.دستی بر شانه او زد و پوزخندی زد. قرار بود کمی شیطنت کند و با کاپیتان تیمش شوخی ریزی بکند.

ـ تو برای کی خوشتیپ کردی کاپیتان؟! آهان یادم اومد! اون دختره مو بلوند که نیست؟! همون ریونیه!

سرخ شد، سفید شد. با شک و بهت به دوستش ماند.

ـ تو ام میدونی؟
ـ تنها کسی که نمیدونه کاپیتان روونا است! اینجوری اون هر بازی ازت هواداری می‌کنه، طرفداری پرسپولیس ایران برای تیمشون نمی‌کنند.

خنده اعضای تیم بالا رفت. با هر نگاهی که به نگاه دیگری برخورد می‌کرد صدای خنده بیشتر و بیشتر میشد. از چشمان بعضی اشک جاری شده بود و فضا غرق در قهقهه بود.
ـ هی شما چند تا! مثلا بازی دارید امروز! یالا!

مرد نگهبان با خشم فراوان به سمت آکی رفت. گوشش را گرفت و او را کشان کشان به سمت در خروج برد.
ـ آقای محترم این رفتارتون اصلا شایسته کاپیتان تیم ما نیست! من گزارش میدم.
ـ گزارش کی؟! گزارش من رو؟جمع کن خودتو‌ پسر جون.

مرد نگهبان برگشت و با دستش آزادش یقه پسرک مونارنجی را کشید و کشان کشان او را هم همراه آکی به سمت درب خروج برد. بقیه اعضا که شرایط را اصلا مناسب نمی دیدند دوان دوان پشت سر مرد نگهبان به راه افتادند.

ـ سلام... صدتا سلام! من ویلیامم و اینجا ورزشگاه بزرگ طبقه هفتم جهنمه! شاهد بازی دو تیم جوجوتسو کایزن و تیم بلک دریم هستیم. تیم بلک دریم رو در گوشه از زمین میبینید و همزمان تیم جوجوتسو هم وارد زمین شدند.

آکی نوجوان همراه با تیم نوپایش وارد زمین شد. صدای تماشاچی ها و بزرگی ورزشگاه در وهله اول باعث شکه شدن او شد. ورزشگاهی که در آمیخته با پارچه های سیاه و تزئیناتی شبیه به تزئینات کلیسا های کاتولیک بود. خودش را همچون مورچه ای بر روی صخره ای بزرگ میدید و نزدیک بود از زیبایی ورزشگاه خود را گم کند.

ـ داور بازی به سمت دو کاپیتان میره و از اون ها میخواد که باهم دست بدن... اوه اوه‌‌‌... کاپیتان بلک دریم انگار با سامورایی نوجوان خصومت شخصی داره... این چه طرز دست دادنه؟!

دستش رو به زور از لای دست پسر بی اعصاب رو به رویش بیرون کشید و سعی کرد خونسرد باشد.

ـ هی مرتیکه چشم بادومی امروز حالیت میکنم جات اینجا نیست جوجه!

شترق!
سیلی محکمی را حوالی فرد روبه رویش کرد. در لحظه کنترلش را از دست داده بود و در یک آن نتوانست بر اعصابش مسلط باشد.

ـ چه غلطی کردی؟! حیوون تقاص این کارت رو پس میدی!

کاپیتان تیم بلک دریم نگاه عصبی اش را نصیب آکی کرد‌. به سمت اعضای تیمش رفت و با لب زدن چیزی را به آنها گفت. تمام اعضای تیمش سرشان را به نشانه تایید تکان دادند و بدون حاشیه و دیگری سوار جارویشان شدند‌. آن سمت اما اعضای جوجوتسو نگرانی در صورتشان موج میزد.

ـ آکی چیکار کردی؟
ـ این پسره خیلی بده! پا رو دمش گذاشتیم.
ـ مرلین به خیر کنه.

با صدای سوت داور سوار جارو هایشان شدند و یک دست و همزمان به هوا بر خاستند. بازی با هیجان بالایی شروع شد. اعضای تیم دریم بلک خیلی سرعتی عمل میکردند اما جوجوتسو با متانت و سرعت متوسط کار خود را ادامه میداد.

ـ میتونم بگم تا اینجا از بازی که در حال حاضر داریم می بینیم کاملا راضیم... دو تیم پا به پا دارن پیش میرن‌... هردو تونستن تا به الان 50 امتیاز کسب کنند... فقط باید منتظر عمل و سرعت جستجوگر ها باشیم.

آکی نگاهی به بالای سرش انداخت. مک، جستجو گر تیمش با دقت مشغول جستجو اسنیچ طلایی بود. خیالش راحت شد و به سمت توپ بازدارنده ای رفت که به سمت گوجو، پسر سفید موی شیرین زبان تیم در حال حرکت بود. هنوز به توپ نرسیده بود که صدای سوت داور باعث توقف تیم شد.

ـ کاپیتان دو تیم همراه من بیاید. بقیه اعضای تیم برید سمت رختکن ها! به زودی بهتون اعلام میشه چرا بازی متوقف شده.

به سمت زمین رفت و فرود آمد‌. با گام های تند و بدون دقت به سمت داور رفت تا جویای جریان توقف بازی شود.

ـ چیزی نپرس سوگیاما، لازمه با من بیاید دفتر داوری!

همراه کاپیتان تیم دریم بلک پشت سر داور راه افتاد. پوزخند عجیبی که روی صورت کاپیتان تیم مقابل بود آزارش میداد ولی باید تحمل میکرد. درون راه تاریک و باریکی به سمت دفتر داوری راه افتاد.

چند دقیقه بعد

با اعصابی خورد به سمت رختکن تیمش راه افتاد. زیر لب غر میزد و در تلاش بود هر چه زودتر به رختکن برسد. به در رختکن رسید و به سرعت در را باز کرد.

ـ هی بچه ها! اسکلمون کردن... سر یه طلسم ساده بازی رو متوقف کردن... انگار ما مسخره شونیــ... هی شما ها خوبید؟

جنازه شش پسر جوان بر روی زمین افتاده بود. بوی گاز کل اتاق رختکن را در بر گرفته بود و نفس کشیدن را سخت میکرد. به سمت جنازه کوچکترین عضو گروه رفت
.
ـ دنی پاشو... پسر باید بازی رو ادامه بدیم... یالا پاشو ... پاشو.... ... یالا بلند شید... ‌.

صدای داد و بیدادش بیش از اندازه بود . همزمان اشک می ریخت و اسم تک تکشان را بر لب می آورد ولیکن انگار آب در هاون می کوبید.

ـ هی چشم بادومی! این دوستت بهت گفت"پا روی دمش گذاشتیم! ". اینم تلافی سیلی که بهم زدی! بدیش اینه نمیتونی ثابت کنی کار من بوده‌. بلاخره گاز و خفگیش! نه ؟!

بلند خندید و از آن اتاق دور شد. صدای کاپیتان جوجوتسو را از دور می شنید ولی خب دیگر برای نجات جان آن چند نفر درون اتاق خیلی دیر شده بود.

پایان فلش بک

غرق در گریه بود. مرور خاطرات عذابی که تحمل میکرد را چندین برابر میکرد و هر بار همانند خنچری وارد قلبش میشد.
ـ لعنت بهت! چرا هر بار باید یاد این خاطرات مسخره بیفتم ... هان؟! اونا رفتن... اونا مردن... دست از سر من بردار.

با پایان هر جمله، جمله بعدی را با داد و هوار بیشتری می‌گفت. کلافگی و سر افکندگی در تک تک حرف هایش نمایان بود. خسته بود و هیچ راهی برای فرار و گریختن از این نشخوار فکری سراغ نداشت.

ـ هی کاپیتان خوبی؟! اوضاعت انگار جالب نیست!
سرش را به سمت درب برگرداند. سیگنس در میان در ایستاده بود و مات و مبهوت به او نگاه می کرد.

ـ از کی اینجایی؟
ـ نمیدونم... از وقتی اومدم یه سره داشتی گریه میکردی، حس کردم باید بمونم تا حالت بهتر شه.
ـ خوبم... میتونی بری!
ـ ولی من اینطور حس نمیکنم... میخوای حرف بزنیم؟
ـ حوصله ش رو داری؟
ـ آره... آره.

صندلی را از گوشه اتاق برداشت و کنار صندلی سامورایی شکسته دل گذاشت. عقربه دقیقه شما جلو و جلو تر می‌رفت، سامورایی قصه گذشته شیرینش با دوستانش را برای مرد جوان مو به مو تعریف کرد. هر چه داستان جلو تر می‌رفت سیگنس بیشتر و بیشتر یا سامورایی حس هم پنداری میکرد. حسی که باید به زودی هردو آن از آن گریخته و به رهایی می رسیدند.

دیوانه‌ساز با طمانینه از توی دهن مگاسوز بیرون اومد. مگاسوز ولی رنگش کم‌رنگ شد و خیلی آروم خوابید رو زمین.
دیوانه‌ساز به چهره‌های متعجب هم‌تیمی‌هاش نگاهی کرد و دلخوریش رو از اینکه اون‌ها جاش گذاشتن بیخیال شد.

- جستجوگر تیم اوزما کاپا هم خودش رو به مسابقه رسوند. ولی اون طرف دوتا از مهاجماشون دارن سعی می‌کنن که جلوی مهاجمای اسلیترین وایسن. معلومه که ایستادگی دربرابر بزرگ‌ترین جادوگرای قرن کار هر کسی نیست. اوه ولی مثل این که کار خانوم دارابی هست! اون چماق ماه کامل رو برداشته و باهاش می‌کوبه توی سر لرد!
- مرد چیه که بی‌دماغش چی باشه! که تازه برات دور برداره و بپیچونتت!

آلنیس که کمی عقب‌تر و نزدیک به دیوانه‌ساز وایساده بود، با دیدن این صحنه جلو رفت تا چماق رو از دست خانم دارابی بگیره. ولی دیر شده و جوزفین خطا گرفته بود.

- پنالتی برای پیامبران مرگ!
- ولی خطا که تو محوطه جریمه ما بود!
- رو حرف داور حرف نزن! پنالتی برای پیامبران مرگ!

اسکور داد زد و به لرد که حالا کله‌ش کمی باد کرده بود اشاره کرد تا جلو بره و آماده پنالتی بشه.

- لرد سیاه توپ رو پرتاب می‌کنه ولی تارزان خلاف جهت می‌پره! صبر کنین! تو لحظه آخر یه موز پرت می‌کنه سمت کوافل و از گل شدنش جلوگیری می‌کنه!

اوزما کاپایی‌ها به سمت تارزان رفتن و تشویقش کردن. اما این دفعه زود سر موقعیت‌هاشون برگشتن تا دوباره غافل‌گیر نشن.

- توپ دست آتناست. همونطوری تنهایی می‌ره جلو. کجول شاخ و برگش رو گسترش می‌ده تا جلوش رو بگیره ولی آتنا سپرش رو درمیاره و اون رو هل می‌ده عقب تا راهش رو باز کنه. ولی پیچک‌های کجول هات می‌پیچه دور کوافل و اونو از چنگ آتنا درمیاره! بلافاصله می‌ندازتش برای کاپیتان‌شون و همراه خانم دارابی با آرایش مثلثی به سمت دروازه حرکت می‌کنن.

آلنیس همونطور که جلو رفت از گوشه چشمش دیوانه‌ساز رو دید که از پشت سر دوریا داره بهش نزدیک‌تر می‌شه. آلن وایساد و از لای دندون و جوری که توجه دوریا بهش جلب نشه گفت:
- ماچش نکن!

ولی دیوانه‌ساز با قیافه مظلومی بهش نگاه کرد.

- نه معلومه که نمی‌شه! اه اسکور این دیوانه‌سازای آزکابانو چجوری تربیت کردی آخه؟ بیا جمع کن شاهکارتو، خسته‌م کرده!
- من الان اسکور نیستم و اسکورپیوس مالفویم. بعدم اونجوری اونجا واینسا وقت ما رم نگیر.

آلنیس کنارش رو نگاه کرد که هر پنج‌تا مهاجم، دست به کمر و منتظر کوافل بهش زل زدن. پس توپ رو پاس داد به خانم دارابی و خودش جلو رفت.
از اون طرف، ماه کامل که دید دیوانه‌ساز هنوز فکر ماچ کردن دوریا رو در سر داره، به سمتش رفت و با چماقش که از خانم دارابی پس گرفته بود، یه پس گردنی بهش زد. بعد یه زبون درازی کرد و سر موقعیتش کنار ریموس برگشت؛ که باعث شد گرگینه بیشتر وول بخوره و یه زوزه بلند سر بده.

- خانم دارابی باز به سمت دروازه پیامبران مرگ هجوم می‌بره. این بار لئوناردو با تفنگی که معلوم نیست کی اختراع کرده به جاروی اون شلیک می‌کنه. ریموس لوپین گرگینه طی یه حرکت قهرمانانه، یه بلاجر رو می‌فرسته جلوی مسیر گلوله تا دارابی صدمه نبینه. ولی شلیک گلوله باعث حواس‌پرتی اون می‌شه و سالازار فرصت پیدا می‌کنه که توپ رو ازش بقاپه. کامبک از سوی تیم پیامبران مرگ. آتنا و لرد از دو طرف به اسلیترین ملحق می‌شن. با تکنیک موشکی جلو می‌رن و توپ رو به تاق حلقه اوزما کاپا پرتاب می‌کنن.

تارزان پرید تا از حلقه آویزون بشه و مانع گل بشه، ولی حواسش نبود که اونا هنوز توی جهنمن و حلقه فلزی بین اون همه آتیش، داغ داغ می‌شه. بخاطر همین دستش ول می‌شه و همزمان با گل شدن کوافل، پرت می‌شه روی زمین خاری ورزشگاه. از اونجایی که هیچی تنش نبود (جز یه تیکه پارچه، باز هم برای حفظ فضای فمیلی-فرندلی ورزشگاه) خارها بدجور بدنش رو خراش دادن و کف دستاش هم شروع کرد تاول زدن.
جوزفین کادر درمانی اوزما کاپا رو فرستاد داخل زمین و آلنیس هم کنارشون رو زمین فرود اومد.
- ای لعنت به دل سیاه شیطون!

ابلیس دوباره از جایگاه وی‌آی‌پی بلند شد و مشتش رو توی هوا تکون داد.
- لعنت به دل سیاه خودت آدمیزاد!

آلنیس زبون درازی‌ای بهش کرد و بعد دستش رو گذاشت روی شونه تارزان.
- می‌تونی بازی کنی؟

تارزان با چشمای اشکی سر تکون داد. شاید تو جنگل بزرگ شده بود، ولی یه جنگلی مسئولیت‌پذیر بود!

- دمت گرم. حالا غصه نخور، موز بخور.

بعد به موزهایی که تارزان عین گلوله به کمرش بسته بود اشاره کرد؛ و اون هم یه دونه‌ش رو برداشت و خورد تا بغضشو هل بده پایین.
آلنیس سریع برگشت سمت اسکور.
- درخواست ویدیوچک دارم! رو دروازه‌بان‌‌مون خطا شده!
- خودم حواسم به همه چی بود. خطایی نشده. بازیکن خودتون پوششش نامناسب بوده. می‌دونستی اگه با همین پوشش می‌رفت بهشت چی کارش می‌کردن؟ منم نمی‌دونم. راهم ندادن تا حالا اونجا. می‌گفتن اختلاس کردی و مال مردمو خوردی. منم گفتم والا مال هیشکیو نخوردم. اصلا چرا باید خودمو برات توجیه کنم؟ برگرد سر موقعیتت.

آلنیس نفس عمیقی کشید و برگشت پیش تارزان تا درمانش تموم شد و رفت جلوی حلقه‌ها. به محض خارج شدن کادر درمانی از زمین، اسکور سوت زد و کوافل رو پرت کرد بالا. لرد روی هوا قاپیدش و به آتنا پاس داد.
همون لحظه ماه کامل یه بلاجر رو هدایت کرد سمت آتنا، ولی زودیاک زودتر رسید و با ضربه چماقش بلاجر رو پرت کرد سمت دیوانه‌ساز. دیوانه‌ساز سریع جاخالی داد و با دهن نداشته‌ش شروع کرد به خندیدن به زودیاک برای خطا رفتن ضربه‌ش؛ که بلاجر طی یه حرکت بومرنگ‌طور، برگشت و خورد پشت دیوانه‌ساز.

- مرلین وکیلی این دیگه خطا بود!
- اورموند کارت زرد لازمیا! اینقدر به من نگو چی خطائه چی نیست! اصلا من داورم یا تو؟!

همونطور که آلنیس و اسکور داشتن دعوا می‌کردن، دیوانه‌ساز اون طرف داشت از درد به خودش می‌پیچید. آناتومی دیوانه‌سازا طبیعتا مثل انسان‌ها یا هر موجود دیگه‌ای نیست، ولی دلیل نمی‌شه درد رو حس نکنن. اون یکم پیچ و تاب خورد و بعد با صدایی که سوهان روح بود، همه توجه‌ها رو به خودش جلب کرد. کلاه شنلش عقب رفت و از سوراخ روی کله‌ش هاله‌های خاکسری‌ کوچیک و بزرگی خارج شدن. ضربه بلاجر به مخزن روحش فشار آورده و مجبور به تخلیه شده بود.
روح‌های کوچیک و بزرگ هر کدوم یه سمت رفتن. بعضیا از استادیوم و حتی جهنم خارج شدن و چندتایی به سمت جایگاه تماشاچیا حرکت کردن. ولی اون وسط، بزرگ‌ترین روح داشت می‌رفت پایین، روی زمین خارپوشیده استادیوم، درست جایی که مگاسوز خوابیده بود. زیر نگاه‌های کنجکاو و حیرت‌زده همه، روح وارد بدن رنگ و رو رفته اسب شد و بخاطر همین، رنگ سرخ عنابیش دوباره به پوستش برگشت.
مگاسوز آروم بلند شد و شیهه‌ای کشید. جوری که انگار رم کرده باشه، دور ورزشگاه دوید و حتی چندتا از حلقه‌ها رو هم از جا درآورد. بازیکنای دو تیم تا جایی که تونستن از زمین فاصله گرفتن تا آتش خشم اسب گریبان‌گیرشون نشه. ولی مگاسوز حق داشت، هر کس روحت رو بخوره و بعد بالا بیاره باید از دستش عصبانی بشی. البته اون اسب بود و نمی‌دونست باید از دست یه نفر خاص خشمگین باشه و خون جلوی چشماش رو گرفته بود. چنگ انداختن به معده‌ش و گرفتن روحش دقیقا پشت سر هم واقعا اعصاب اسبیش رو خط خطی کرده بود.
مگاسوز سرش رو بالا آورد و موجودات جاروسواری رو دید که عین مگس‌های مزاحم بالای سرش بودن. و اون با مگس‌ها چی کار می‌کرد؟ می‌خوردشون، مثل هر چیز دیگه‌ای دم دستش می‌اومد. پس جهشی زد و دهنش رو اندازه تمساح باز کرد و هر چهارده نفر رو توی یه چشم به هم زدن بلعید.

- چه نمایش جالبی! بازی کوییدیچ به داخل شکم اسب جهنمی منتقل شد. اوه البته وضعیت اینجا واقعا قرمزه. نه اون قرمز که همه جای جهنم هست، قرمز ترسناک. هر چه سریع‌تر برای حفظ جون خودتون هم که شده از اینجا دور بشین. من الستور مونم و ممنون که پای گزارشم بودید. برین به درک!

تماشاگرای حاضر در ورزشگاه با بیشترین سرعت ممکن از در اصلی که چیزی ازش نمونده بود خارج شدن. دقایقی بعد، مگاسوز توی ورزشگاه خالی، دیگه آروم گرفته بود چون کسی هم نبود که حضورش رو اعصابش باشه.


دو هفته بعد

اعضای تیم هاری گراس، با احتیاط وارد استادیوم شدن. آکی در حالی که یه دستش روی کاتاناش بود، اطراف رو نگاه کرد.
- سلام؟ صابخونه؟ کسی نیست؟

چرا، کسی بود. یه اسب گنده قرمزرنگ وسط زمین ورزشگاه خوابیده و خروپف می‌کرد.

- این دیگه چه جهنمیه!

آکی نزدیک‌تر شد.
- بهش نمی‌آد خطرناک باشه. ولی چرا اینجاست؟

سیریوس از بالای شونه آکی به اسب نگاه کرد.
- آره. من که فکر می‌کنم یه هدیه خوش‌آمدگوییه. می‌بینی ورزشگاه چقدر ساکته و هیچکس نیست؟ احتمالا می‌‌خوان سورپرایزمون کنن.
- سورپرایز که خیلی خوبه!

آکی با هیجان گفت که باعث شد اسب تکون بخوره. مثل اینکه داشت بیدار می‌شد.

- ای بابا. هدیه‌مونو بیدار کردی که.

هدیه بلند شد و سایه‌ای روی تیم هاری گراس انداخت. چشم‌هاش رو باریک کرد و نفسش رو از بینیش داد بیرون.
قطعا که سورپرایز بود، ولی رفتارش اصلا مثل یه خوش‌آمدگویی نبود...