سلام ارباب!

ارباااااااب... شایعات رو باور نکنیدا؛ من غلط بکنم به شما بگم معتاد! اینا همش توطئه ست. من فقط می خواستم بقیه رو ورزش بدم ارباب.

این پستم رو توی زمان خیلی کمتری نسبت به قبلیا زدم. میشه نقدش کنید ارباب؟

-نهههه! من نمی خوام.
-همه باید وزن کم کنن؛ زود باشید!

صدای نفس نفس، حیاط خانه ریدل ها را پر کرده بود...
صورت همه ی مرگخواران خیس از عرق بود...
همه دهان ها خشک شده و کسی توان حرکت نداشت...

بلاتریکس از آن وضع تعجب کرده بود و دلیل آن رفتار ها را نمی دانست.
-چتونه شما؟ بذارید شروع کنیم، بعدش خسته بشید؛ هنوز سی ثانیه نشده که گفتم باید ورزش کنید!
-من اصلا وقتی به ورزش فکر می کنم نفسم بالا نمیاد!
-میشه اسمشو نیاری؟! من شبا کابوس ورزش می بینم.
-ورزش به کنار... آخه رژیم؟! نمی گید پوستم خراب میشه؟

لینی که خودش را از آن قضیه مستثنی می دانست، با خوشحالی بالای سر بقیه پرواز می کرد و از آن وضع لذت می برد.
-من که نه اضافه وزن دارم، نه نیاز به جارو!

بلاتریکس لبخند پر معنایی تحویل او داد.
-سعی نکن مخفیش کنی؛ من که خبر دارم شبها با پرنسس چه چیزایی می خورید! سوزوندن اون همه کالری بدون ورزش غیر ممکنه.

لینی که دستش رو شده و نتوانسته بود از مهلکه بگریزد، بی حال شد و روی کلاه سو فرود آمد؛ اما خود او زیر کلاهش نبود!
-پس سو کجا رفت؟

هنوز جمله لینی تمام نشده بود که سو، در حالی که به جای کلاهش، یک سر بند ورزشی دور سرش بسته بود، دوان دوان وارد حیاط شد.
-من مربی ورزش بشم؟

خلاصه:

جام آتش داره برگزار می شه و اسم رون ویزلی به همراه سه قهرمان دیگه(فلور و ویکتور و سدریک) از توی جام در اومده. رون مجبوره تو مسابقه شرکت کنه.
مرحله اول داره شروع می شه.

.............................................................................................

-همه ی ما اینجا جمع شدیم تا شاهد مسابقه ی رون ویزلی در مرحله اول باشیم... در این مرحله، قهرمان ما باید وارد تونلی که این پایین مشاهده می کنید بشه و همراه چیزی که در انتهای اون قرار گرفته، از سمت دیگه خارج بشه؛ شاید به نظر برسه که کار آسونیه... ولی هیچ کس نمی دونه اون داخل چه خبره!

گزارشگر سعی در به وجد آوردن تماشاگران داشت.
-با شماره ی سه، مسابقه شروع میشه! یک... دو... و، سه!

رون نگاهش را از جمعیت گرفت و وارد تونل شد؛ با بسته شدن درِ پشت سرش، تاریکی همه جا را فرا گرفت؛ قبل از اینکه رون بخواهد چوبدستی اش را برای ایجاد نور بالا بیاورد، چندین مشعل در سرتاسر تونل روشن شد.
دیوار های تونل از جنس سنگ بود و همه آنها پوشیده از تار عنکبوت.
با اولین نگاه، رون چیزی که باید به دست می آورد را دید.
-این... اینکه...

رون یک قدم به جلو برداشت؛ اما به سرعت از این کارش پشیمان شد.
عنکبوت هایی غول پیکر از سقف آویزان شدند و شروع به تاب خوردن کردند.
-رون... تو حق نداری به رون نزدیک بشی!
-به کی؟!
- به رون دیگه... رون مرغ!

رون جرئت تهدید کردن یا مبارزه با عنکبوت ها را نداشت؛ بنابراین سعی کرد از در مذاکره وارد شود.
-ببینید دوستان ما از اینا تو خونمون زیاد داریم...

بعد از به زبان آمدن آخرین جمله، نزدیک ترین عنکبوت به رون توقف کرد...
عنکبوتی که کمی از قبلی دورتر بود، دست از تاب خوردن کشید...
عنکبوت سوم و چهارم و پنجم هم سر جایشان ثابت شدند...
شعله های آتش بی حرکت ماندند...
صداهای بیرون قطع شدند...
زمان متوقف شد و تاریخ در هم پیچید...

فقط عنکبوت آخر، که نزدیک ترین عنکبوت به ران مرغ بود بعد از چند بار پلک زدن لب به سخن باز کرد.
-چرا دروغ میگی جانور؟!
-خب بالاخره یه چندتایی که داریم...

این بار عنکبوت آخر هم بی صدا سر جایش ماند.

-نداریم؟! یه دونه چی؟

باز هم همه جا غرق در سکوت بود.

-حالا شما ام چه گیری دادیدا... تو هاگوارتز که داریم!

عنکبوت ها سری تکان داده و ابراز تاسف کردند؛ سپس همگی به حالت قبل بازگشته و مشغول تاب خوردن شدند.

-یعنی عوض نمی کنید؟
-نه... این مال خودمونه و به کسی نمی دیمش.
-هیچ راهی نداره؟
-اگر بتونی از سد ما عبور کنی، مال تو میشه و میتونی برش داری؛ ولی اگر نتونی...

رون آب دهانش را قورت داد و نفس عمیقی کشید.
-اگر نتونم چی میشه؟
-میری پیش رون!
-چی؟! یعنی خودتون من رو میذارید اونجا؟! واقعا راضی به زحمت نیستم.

عنکبوت آخر که حالا روی ران نشسته بود، لبخندی زد و دندان هایش را به نمایش گذاشت .
-نه... تو هم میشی غذامون!

سلام!
خوب هستین ارباب؟ میخوام دیگه اگر اجازه بدین ارباب صداتون کنم.
اجازه می دین ارباب؟!

1-هرگونه سابقه عضويت قبلي در هر يک از گروه هاي مرگخواران / محفل را با زبان خوش شرح دهيد!
راستش من اصلا اهل سابقه نیستم! کلا آدم سابقه داری نیستم؛ همیشه کارامو تمیز انجام میدم که ردی نمونه ازم! الانم اومدم که در خدمتتون باشم و راه سیاهی و ترقی رو در پیش بگیرم.

2-به نظر شما مهم ترين تفاوت ميان دو شخصيت لرد ولدمورت و دامبلدور در کتاب ها چيست؟
ارباب فقط به اهداف بلند و آینده فکر میکنن و مثل دامبلدور چیزی برای پنهان کردن توی گذشتشون ندارن!

3-مهم ترین هدف جاه طلبانه تان برای عضویت در گروه مرگخواران چیست؟
در خدمت ارباب باشم و هوش ریونیم رو در اختیارشون قرار بدم.

4-به دلخواه خود یکی از محفلی ها(یا شخصیتی غیر از لرد سیاه و مرگخواران) را انتخاب کرده و لقبی مناسب برایش انتخاب کنید.
مالی: کدو حلواییِ له شده

5-به نظر شما محفل ققنوس از چه راهی قادر به سیر کردن شکم ویزلی هاست؟
با هیپنوتیزم بهشون القا کنن که سیرن!

٦-بهترین راه نابود کردن یک محفلی چیست؟
خاموش کردن لامپ ها!
توی تاریکی دووم نمیارن.

7-در صورت عضویت چه رفتاری با نجینی(مار محبوب ارباب)خواهید داشت؟
اول از همه یه برنامه غذایی مناسب براشون تهیه میکنم که هیکلشون بهم نریزه! البته با پیتزای فراوان...

8-به نظر شما چه اتفاقی برای موها و بینی لرد سیاه افتاده است؟
خواستن جذابیتشون رو بیشتر به نمایش بذارن، برداشتنشون.

9-یک یا چند مورد از موارد استفاده بهینه از ریش دامبلدور را نام برده، در صورت تمایل شرح دهید.
باهاش برای پرنسس شال گردن ببافیم که توی زمستون سردشون نشه!

سلام سو.
الان از ارباب پرسیدم. فرمودن خوبن.
این چه وضعشه؟ چرا باید اربابم رو با همه تقسیم کنم؟ خیر قبول نیست. تایید نمی‌کنم اصلا.

ولی از پاسخ اول خوشم اومد. آفرین. منم همیشه می‌گم. می‎‌گم کشتن فایده نداره. ردش می‌مونه... باید بیاریمشون تو شکنجه‌گاه که قشنگ ردشون رو پاک کنیم. تهش یه گوشی چشمی چیزی میمونه که اونم میدیم تسترال‌ها بخورن. اون طفلی ها هم گوشت خوارن خب. غذا می‌خوان.
هوش ریونی لینی و لا کم بود... یه هوش ریونی دیگه!

تشریف بیارید هوش ریونیتون رو نشونمون بدین.

تایید شد و جرئت دارین بیاین تو! خوش اومدین.

-سلام!

مرلین با شنیدن صدا، تصمیم گرفت چشمانش را باز نکند. تا قبل از آن، خوشحال بود که در بارگاه ملکوتی اش، درخانه ریدل ها، آرامش دارد و فقط مرگخواران را می بیند، ولی آگهی هایی که با مظمون پاسخ گویی به تمام سوالات، مشکلات و آرزوهای شما توسط شخص مرلین! در سطح لندن پخش کرده بود را فراموش کرده بود.

عصا موفق شد خودش را به داخل اتاق برساند.
-من بهشون گفتم سر شما شلوغه ها، ولی...
-مشکلی نیست،میتونی بری!

کم آوردن در برابر یک ساحره معمولی، ابهت مرلین را خدشه دار می کرد. او می توانست خودش را کنترل کند... قطعا می توانست!
تمام عزمش را جزم کرد، نفس عمیقی کشید و چشمانش را باز کرد.
-سلام بر تو سو! چه مشکلی داری؟
-مشکل؟!
-مشکل، آرزو، سوال... هر بدبختی که به خاطر اون از بین جمعیت بیرون، خودتو رسوندی اینجا و قدم روی اعصاب ما نهادی.
-آهان... سوال!

سو بعد از گفتن عبارت آخر سکوت کرد و با لبخند همیشگی اش به مرلین خیره شد.
دقایق از پی هم می گذشتند و مرلین که از آن وضع کلافه شده بود و چیزی نمانده بود که از خشم منفجر شود، دوباره سوالش را تکرار کرد.
-نمیگی؟! الکی داری وقت ما رو تلف میکنی؟ مگه ندیدی چند نفر منتظر مشکل گشایی ما هستند؟
_گفتنی نیست سوالم! نشون دادنیه.
-خب پس چرا ماتت برده! نشونمون بده.
-نشون دادم دیگه!

مرلین چیز جدیدی را در اطرافش حس نمی کرد. حتی حرکت کردن سو را هم ندیده بود که بخواهد برای آوردن چیزی از جایش تکان خورده باشد!
-ما ندیدیم!
-اممم... چطوری بگم... شما یه لحظه این جا رو نگاه کن.

مرلین نگاه کرد ولی چیزی ندید... خیلی هم تلاش کرد! ولی سو جز پلک زدن هیچ واکنش حیاتی دیگری از خودش نشان نمی داد. قبل از اینکه مرلین چیزی بگوید، سو پیش دستی کرد و سوالش را علاوه بر رسم شکل، با حرف زدن هم بیان کرد!
-به نظر شما الآن این لبخند من رو روی اعصابه؟

مرلین تازه دستگیرش شده بود که چرا جمعیت بیرون هیچ اعتراضی نسبت به ورود سو نکرده بودند!
از نظر او، و خیلی های دیگر، چیزی روی اعصاب تر و هیپنوتیزم کننده تر از لبخند هایی که سو برخی اوقات میزد نبود. البته این برخی اوقات، خیلی زیاد پیش می آمدند!
چیزی که مرلین در آن هیچ شکی نداشت، این بود که حتی اگر قدرتش مثل گذشته بود هم نمی توانست کاری برای درمان آن لبخندها بکند.
بنابر این، مرلین برای رهایی از آن وضعیت، مجبور شد بزرگ ترین دروغی که در طول عمر بسیار طولانی اش می توانست بگوید را به زبان بیاورد.
-اصلا روی اعصاب نیست فرزند! می تونی بری!
-شما مطمئنید؟! ولی همه میگن...
-با من بحث نکن! وقتی میگم نیست، یعنی نیست... نفر بعدی!
-آخه...

مرلین اجازه نداد سو حرفش را تمام کند؛ عصایش را را صدا زد و عصا هم با درایت منشیانه ی خود، سو را کشان کشان بیرون برد...

-ما منتظر نفر بعدی هستم!

مرگخواران بعد از اینکه نگاهی که در آن یک فقط متوهم شدنش مونده بود خاص نهفته بود به لینی انداختند و سری تکان دادند، به بحثشان ادامه دادند.
-چاره ای نیست، باید این کارو انجام بدیم.
-من به دماغم دست نمی زنم آ!
- مگه ندیدین ارباب فرمودن حرف مرلین حرف خودشونه؟!

بلاتریکس که تا آن لحظه به پیشواز غم از دست دادن موهایش رفته بود و حرف نمیزد، با آمدن اسم لرد از افکارش بیرون آمد و سعی کرد بر خودش مسلط شود.
-حرف نباشه! به نوبت می شینید و موهاتون رو کوتاه می کنید.
-با چه نوبتی؟
-از کوچیک به بزرگ، لینی بدو بیا.
-من اگه اندازم از بقیتون کوچیکتره دلیل نمیشه که سنم هم کمتر باشه! دیانا بیا که نوبت خودته.
-ام... چیزه، اول بزرگترا موهاشون رو کوتاه کنن که من استرس نگیرم.

همه با لبخندی سرشار از ذوق و هیجان، به طرف مرلین برگشتند. مرلین سعی کرد توجه ها را از خودش دور کند. برای همین حرف بلا را اصلاح کرد.
-کوتاه نمی کنید! کاملا از ته می زنید!
-با چی؟

با این سوال لینی، سکوت کامل در میان مرگخواران حکم فرما شد. هیچ کدام از آنها ماشین اصلاح مشنگی نداشتند. حتی لایتینا! قیچی کراب هم حتی اگر موفق میشد مو کوتاه کند،از ته کوتاه نمیشد.
مرلین ایده بسیار هوشمندانه و خلاقانه ای به ذهنش رسیده بود و آنقدر از بابت آن به خودش می بالید که فراموش کرد حرفش را به سبک پیامبرگونه بگوید.
-لینی، برو و بلای جان ارباب رو بیار. حتما می تونی پیداش کنی. هرکدومتون که چند دقیقه با اون صحبت کنید، نه تنها موهای سرتون، بلکه ابروهاتون هم می ریزه!

لینی اصلا مایل نبود به دنبال سو لی برود و او را به خانه ریدل بیاورد. بدترین بخشش این بود که بخواهد در طول مسیر با او هم صحبت شود! دفعه قبل که با هم صحبت کرده بودند، تا دو روز مثل چشمک زدن های سو بال میزد.
-سو؟ چیزه... ام... اون الآن نیستش. رفته سفر.

سپس، با حالتی که انگار فکری درخشان از آسمان بر سرش افتاده باشد،ادامه داد:
-چطوره هکتور معجون از بین برنده ی مو درست کنه؟

آرام آرام در کوچه ها حرکت میکرد؛ اضطرابی آزار دهنده وجودش را گرفته بود. از نگاه کردن به چهره‌ی مردم واهمه داشت. فکر میکرد بقیه با نگاه کردن در چشمان او میتوانند ذهنش را بخوانند و هدفش را بفهمند!
سرگردان و پریشان بود؛ دائم مسیرش را تغییر میداد. نمی دانست از چه راهی باید برود. مسیر سختی در پیش داشت که سختی آن، نه به خاطر رسیدن به مقصود، بلکه به خاطر کنار آمدن با خودش بود؛کنار آمدن با تصمیمی که هنوز از بابت آن مطمئن نبود.
آندریا، دلسرد و کلافه، قدم برمی‌داشت؛ دلسرد از دیگران و کلافه از نگاه ها و حرف هایشان. آنقدر دلش از بی رحمی ها گرفته بود، که تنها راه باقی مانده را انتقام میدانست؛ انتقام از همه کسانی که با نگاه ها و حرفهایشان، مدت های طولانی او را آزرده بودند؛ و این انتقام، با پیوستن به ارتش سیاهی برایش ممکن میشد!
نمی توانست از کسی آدرس بپرسد. هیچ کسی نبود که در جواب به سوال مقر مرگخواران کجاست؟ پاسخی عادی و درست دهد. اما آنقدر به ستوه آمده بود، که نمیتوانست صبر کند؛ تصمیم داشت خودش آنجا را پیدا کند. اما ساعت ها بود که تلاشش بی نتیجه مانده بود.
آفتاب در حال غروب بود و این، برای آندریایی که حتی نمی دانست کجاست، اصلا خبر خوبی نبود. خسته و تنها، روی پله‌ی مغازه ای نشسته بود. از قرار معلوم، صاحب مغازه هم از کارش رضایتی نداشته و خیلی زودتر از سایر مغازه ها رفته بود.
با شروع بارش باران، ابرهای دیده‌ی آندریا هم بغضشان شکست و هم نوا با آسمان باریدند. رهگذران، بی توجه از کنار او می‌گذشتند و سعی می‌کردند سریعتر خود را به خانه هایشان، و نزد خانواده هایشان برسانند.
آندریا نمی دانست چه مدت است که آنجا زیر باران نشسته است؛ فقط سقوط قطرات باران بر روی صورتش را حس میکرد.
باران هم اورا تنها گذاشت! حضور کسی را در کنار خود احساس میکرد. چشمانش را باز کرد؛ سرش را که بالا آورد، چهره‌ای را دید که با مهربانی به او خیره شده بود و چتری را هم بالای سرش گرفته بود.
-به نظر میرسه کسی نیاز به کمک داره!

آندریا بدون اینکه حرفی بزند، دستی که به طرفش دراز شده بود را گرفت و از جایش بلند شد. لباس گرمی شانه هایش را پوشاند. در یک لحظه، با آپاراتی سریع، به جایی دیگر رفتند. میخواست بداند به کجا آمده است؛ نزدیک ترین تابلو را خواند.

گریمولد!

دقایقی بعد، آندریا در خانه ای بود، که برخلاف حال روزهای اخیرش، گرم بود! همه چیز آن گرم بود؛ از فضای آن گرفته، تا رفتار دوستانه‌ی اهالی آن. آندریا دیگر علاقه ای به انتقام نداشت؛ چون آرامشی که میخواست را به دست آورده بود! او به جایی که به آن تعلق داشت رسیده بود!

سلام
اگر ممکنه نقد این پست رو انجام بدید.
به نظر خودم خیلی سریع سوژه رو پیش بردم و دیالوگ های ضعیفی هم شدن.

هکتور ویبره زنان جلو آمد و در یک قدمی نجینی ایستاد. نجینی سعی کرد دور کمر هکتور بپیچد؛ ولی از آنجایی که هکتور ویبره میرفت، دائم بالا و پایین می‌رفت و نمی‌توانست دمش را به خودش برساند. همین باعث میشد که هکتور را قلقلک بدهد و ویبره های هکتور بیشتر شود.

-معجون ضد ویبره دارم؛ بدم؟

نجینی نمی توانست به معجون های هکتور اعتماد کند، اگر برعکس عمل میکرد، هیچ راهی برای اندازه گرفتن دور کمر او نبود. بالاخره بعد از زحمات بسیار زیاد، توانست دمش را به خودش بچسباند، البته مجبور شد کمی، فقط کمی خودش را محکم دور هکتور بپیچد که باعث مشکل شدن تنفس برای هکتور شد، ولی اهمیتی نداشت!
هنوز مشکلی وجود داشت؛ نجینی چشمان بسیار تیزبینی داشت، ولی ویبره های هکتور برای او آزار دهنده بود و نمیتوانست عدد را بخواند. برای همین به تهدید متوسل شد.
-فس!

بلاتریکس فورا تهدید را به فرصت تبدیل کرد، جلو آمد و گفت:
-میفرماین اگر ثابت نمونی کاری باهات میکنن که کروشیو های من برات آرزو باشه.

هکتور ترسید، خیلی هم ترسید؛ برای همین تلاش کرد، خیلی هم تلاش کرد! و در نهایت تلاشش جواب داد و توانست برای چند ثانیه ثابت بماند. نجینی بلافاصله اندازه را گرفت و پایین پرید.
-فسس!
-هشتاد و هفت سانتی متر. کراب یکم از هک یاد بگیر! همش تحرک داره، نمیذاره اضافه وزن بگیره. با این حال، هکتور تو هم تا یک ماه سهم غذاتو به بانو نجینی میدی که یاد بگیری هرجایی نباید ویبره رفت.

نجینی با اینکه به خاطر تکان های شدید چند دقیقه قبل حالت تهوع داشت، از آن وضع لذت میبرد و برایش اهمیتی نداشت که چرا بلاتریکس حرف هایش را آنقدر به نفع او معنی میکرد.
-ففس.
-بعدی!

بلافاصله بعد از بسته شدن در کلبه، پنه که در آن مدت کوتاه حسابی از کارهای هاگرید حرص خورده بود، فرصت را غنیمت شمرد و با تمام توان مشتی به هاگرید زد. ولی هاگرید هیچ چیزی احساس نکرد و به راهش ادامه داد.

-آهای! معلوم هست کجا میری؟
-چی بود؟ صدا واسه کی بود؟

پنه و ماتیلدا در این فکر بودند که چرا داشتند به حافظه‌ی هاگرید اعتماد میکردند. ماتیلدا شنل را کنار زد و به هاگرید گفت:
-هاگرید، مگه قرار نشد بری و برای هوریس نوشیدنی بیاری؟مگه یادت نیست برای چی اومدیم اینجا؟!
-نوشیدنی؟ نوشیدنی که همیشه توی جیبم هست!

پنه آهی سرشار از خشم کشید و گفت:
-پس راه بیفتید دیگه!


چند دقیقه بعد، درون کلبه

اسلاگهورن سکسکه ای کرد و با لبخند به هاگرید نگاه کرد.
-راستی هاگرید، چی شد که اومدی این طرفا؟
-نمیدونم... فک کنم واسه این بود.

هاگرید کاغذ مچاله شده ای را از یکی از جیب های پالتویش در آورد و روی میز گذاشت.

-این چیه هاگرید؟

اسلاگهورن کاغذ را برداشت و نگاهی سرسری به آن انداخت؛اما یک مرتبه حالتش عوض شد و گفت:
-این رو از کجا آوردی؟

پنه و ماتیلدا، زیر شنل، از ترس نفسشان بند آمده بود و رنگشان مثل گچ سفید شده بود. نمیدانستند اگر نقشه شان لو رفته باشد، باید چه بکنند. اسلاگهورن کاغذ را روی میز انداخت.
-هاگرید، نگو که به کتاب خوندن علاقه‌مند شدی!

و خنده ای سرخوشانه سر داد...