1-
بالاخره تن به این ذلت دادم!2-
- آخ! آی! اوی... رسیدم!
بوکات با کلی گیر و دار بالاخره تونست خودشو از مسیر پر پیچ و خمِ روده (از ارائه توضیحات بیشتر در رابطه با نحوه رسیدن به روده معذوریم! :oh3:) به مغز تام برسونه.
- اینجا چرا میلرزه؟!
عه عه... زلزله!
زلزله ای که بوکات ازش حرف میزد یه زلزله ی عادی نبود! در واقع صدای موسیقی ای بود که تام داشت گوش میکرد.
- الو سامان خودتی؟!
- نه والا من بوکاتم!
بوکات فکر کرده بود که مخاطب خواننده ی آهنگ خودشه!
- آخه مگه من
تو رو
که میگی چرا؟!
بوکات از شنیدن این حجم از فحش آب شد و به پایین تر از مغز تام رفت.
- از دست مرتیکه ی فحاش که راحت شدیم حالا اینجا کجاس؟
بوکات در جلوی خودش چندین حفره و لوله می‌دید که پر از مایعی به سرخیِ
خون شهدای معظم جمهوری اسلامی توت فرنگی می‌دید!
- قیافش که به جای بدی نمیخوره.
بوکات در نزدیکیِ خودش گلبولی رو دید.
- سلام آقا/خانم گلبول!
گلبول مذکور چند ثانیه به بوکات و
چهره ی عجیبش خیره شد و شنیده ها حاکی از این است که چند بسم الله الرحمن الرحیم نیز به زبان آورد! (
)
- جنابعالی کی هستن میشی؟!
- بوکات هستم. خواستم ببینم اینجا کجای بدنه؟
گلبول به عقل بوکات شک کرد، البته بوکات اگه عقل داشت که وارد بدن یه میزبان خل و چل نمیشد!
- واقعا که!
یعنی فهمیدن نکردی که اینجا قلبه؟
بوکات حق داشت نفهمه، چون تا حالا وارد قلب نشده بود، پس تصمیم گرفت دوباره به مغز که حوزه ی کاریِ اصلیِ خودش بود برگرده...
درون مغز تام...بوکات چند ساعتی بود که سرگردان درون مغز تام رو برای کمی عقل و مغز می‌گشت اما هیچی که هیچی... برای همین تصمیم گرفت تا از مغز تام خارج بشه و وارد مغز شخص دیگری بشه، پس از گوش تام پایین پرید.
- خب میرم سراغ کی دیگه
اما وقتی به روبرویش نگاه انداخت دید که تام گوشه ای در حال کتاب خوندنه... اون وارد مغز رابستن شده بود!
نخستین مرجع فارسی زبان داستان های شگفت انگیز هری پاتر
