سلاااام پروفسور!
خوبین؟
نگفتین یکیمون باید پست اون یکی رم باید بذاره یا نه، ولی واس خودمو گذاشتم (به دلیل امتحانا و اینکه مجبورم با گوشی بیام و نمیشه!) و بعد همگروهم میذاره.: )
من و سوروس اسنیپ همگروهی هستیم.=))
اینم تکلیفم!:))

تدریس جلسه سوم ماگل شناسی

صدای زنگ در راهروهای هاگوارتز پیچید. دانش آموزان دسته دسته به سمت کلاس‌ها راه افتادند. بعضی‌ها آن زنگ امتحان داشتند و کتاب در دست، از آخرین لحظات باقی مانده استفاده می‌کردند تا وردی را حفظ کنند یا نحوه‌ی هم زدن معجونی را مرور کنند، یک عده‌ هم در پیچ و تاپ راه پله‌های مرتب جا به جا شونده، طبقه را اشتباه رفته بودند و با عجله سعی داشتند قبل از تاخیر خوردن، راهشان را به سمت کلاسشان پیدا کنند. یک عده مادر مرده هم کلاس ماگل شناسی با استاد منتخب گریفندور داشتند!

عده‌ی مذکور همه روی نیمکت‌هایشان نشسته، قلم پر در دست و کاغذ پوستی در مقابل، به میز خالی رو برویشان خیره شده بودند. چند دقیقه‌ای به همین منوال گذشت تا درست وقتی که زمزمه‌های منحل شدن کلاس بین دانش آموزان پیچید، شوالیه‌ی زره پوشی سوار بر یک اسب کوتوله، شمشیر به دست داخل یکی از تابلو‌های آویزان به دیوار پرید!
-درود بر شرف پاک تک تک شما همرزمان با غیرت!

همه‌ی دانش آموزان از جا پریدند و چند تایی از صندلی‌شان به پایین افتادند. همه منتظر استاد سوجی، پرتقال متین و مودب بودند و کسی انتظار شوالیه‌ی عربده زن را نداشت!
- استاد سوجی کسالت داشت و طبق معمول، هر وقت هر کسی از مسولیتش کنار میره و جایگزینی نیست، سر وقت من میان!

نگاه نگرانی بین دانش آموزان رد و بدل شد. احتمالاً کادوگان راجب آن دفعه‌ای صحبت می‌کرد که چون کسی حاظر به پذیرفتن نگهبانی در ورودی تالار گریفندور نبود، تابلوی بانوی چاق با تابلوی سر کادوگان تعویض شده بود، و کادوگان سیریوس بلک چاقو به دست را که آن موقع هنوز مضنون اصلی قتل پتی گرو به حساب می‌آمد را به داخل تالار راه داده بود!

-خب! میریم سر مبحث اصلی! به من بگید ما از ماگل ها چی می‌دونیم؟
- مشنگن؟
-جادو بلد نیستن؟
-ما ازشون برتریم؟
-با دست غذا می‌پزن؟

-دقیقا غلطه! دقیقاً هیچی! ما هیچی از ماگل‌ها نمی‌دونیم! بنده خودم در طی عمر شریفم در رکاب حضرت مرلین، در ارتش شاه آرتور ماگل زاده شمشیر می‌زدیم و دلاوری می‌کردیم! ولی خود ما هم زیاد ماگل ها رو نمی‌شناسیم که بخوایم ماگل شناسی تدریس کنیم. حالا به من بگید وقتی یه چیزی برای ما ناشناخته است چیکار میکنیم فرزندان؟
-راجبش کتاب می‌خونیم؟
- از هرمیون می‌پرسیم؟
-حمله! به سمتش حمله می‌کنیم همرزمان! خودمان را در دل موقعیت قرار می‌دیم و با چشم خودمون یاد میگیریم!
- الان باید به دل یه ماگل حمله کنیم؟

کادوگان آهی کشید و از این تابلو به اون تابلو، به سمت تخته سیاه رفت. شمشیرش را بیرون کشید و در حالی که دل‌ های همه از صدای ناشی ریش ریش می‌شد، با آن شروع به نوشتن کرد:

تکلیف این جلسه:
دو به دو با هم گروه های دونفره تشکیل بدید و به تاپیک متروی لندن برین. هر گروه یک پست دنباله دار دو پستی مینویسید (هر نفر یک پست) و توی این دو پست، به دنیای مشنگ‌ها میرین، یک زوج مشنگ رو می‌کنید تو گونی ، خودتون رو به جای اون زوج جا می‌زنید و یک روز رو در دنیای مشنگی زندگی می‌کنید و چیز یاد میگیرید.

*زوج در اینجا به معنی هر دو نفر مشنگ حقیقی و یا تخیلیه که همیشه اسمشون تداعی اسم همدیگه است، برای مثال لورل و هاردی، شرلوک هلمز و دکتر واتسون، رستم و سهراب، برادران رایت. اینکه چجوری مشنگ ها رو توی گونی می‌کنید و یا دست به سرشون میکنید و اینکه چجوری خودتون رو جاشون جا میزنید، چه اتفاقاتی براتون میفته و کجاها میرید بسته به خودتونه. اینکه چقدر از داستان توی پست نفر اول باشه و چقدرش توی پست نفر دوم هم اختیاریه و الزاما طول پست ها نباید برابر باشه. بیشتر راجب اتفاقات و عجایب یک روز زندگی مشنگی از دید یک جادوگر بنویسید.

*نمره‌ی هر شخص به صورت انفرادی به خود اون شخص داده میشه، اما برای شرکت در کلاس به هم تیمی نیاز دارید، چون پست های تک نمره داده نمیشن.

*از اونجایی که موضوع این کلاس یاد گرفتن تفاوت‌هاست، گروه هایی که اعضاشون از دو گروه متفاوت گروه های چهارگانه هاگوارتز یا دو گروه متفاوت محفل و مرگخواران باشند، به ازای هر تفاوت، هر کدوم یک نمره‌ی تشویقی اضافه کسب میکنن.

-حمله!

1- به نظرتون به جز قابلیت پرواز و نامرئی شدن، با جادو چه قابلیت‌های دیگه‌ای میشه به خودروهای ماگلی اضافه کرد؟ (5 نمره)

آخ پروفسور، یعنی من عاشق این سوال شدم.
نمیدونی چه دل پری دارم از این ماشینای ماگلی، البته این ماشین ها هیچ موشکلی چی؟ ندارن!
اصل مشکل خود راننده هان، البت بغل دستیاشونم هستن، یا مثلا پشت خط تلفنیای راننده، یا جونورای ریز میزه ای که کیلویی سوار این فینگیلی های اغلب سفید میشن و از مدرسه میرن خونه!

خو حالا چی بشه که بهتر بشه؟ الان میگم!

یَک) یه لوله جادویی و کوچولو از اگزوز و بکشن تو صورت راننده، بعد بهش بگن حالا الکی گاز بده، حالا برو مبدل کاتالیستیت و بردار تا ماشینت نفس بکشه، حالا برو معاینه فنیت و بپیچون و...
البت راننده ی محترم ما میتونه پنجره ماشینش و بکشه پایین و از هوای لذت بخش بیرون تنفس کنه که دقیقادهمون همون تأثیر و داره، حتی خرج کمتری هم رو دست وزارت جادو میذاره!

دِو) نمیشه یه طلسم کوچیک بزنیم به ماشینایی که این پوست از تخمه گرفته تا پرتقال:) و که از شیشه میپاشن توی خیابون دیگه نپاشن؟
مثلا همشون بره تو یقه ی پیراهن اون ماگل منگلی که این کاری میکنه؟ مخصوصا ته سیگاراشون و!

سه) اصل موشکِل من همینه که آقو یه بلایی سر ماشینا بیاریم که مورچه های روی زمین و له نکنن.
والا خسته شدیم از بس آب میوه ی مورچه، پیشی، هاپو، گونگیشک و...( البت که گوزن حتی) رو از رو زمین جمع کردیم!
(#حامی حقوق بی حقوقان باشیم!(اَنیمالز))

چُهار) آیا نباید کاری کرد که اون ماشینی که شیش صبح از کنارت رد میشه و آب زیر لاستیک هاش و تا موهات(شاخام:() بالا میاره، راننده اش هم بی نصیب نشه؟

پنج) نمیشه انیشتین و زنده کنیم قانون پایستگی انرژیش و لغو کنه ماشینا مون همینجوری بدون سوخت برن جلو؟

شیش) ...
میترسم برگه کم بیارم مگه نه هنوز هست:)


2- طی یک رول، تلاش کنید یک وسیله‌ی مشنگی جدید رو با جادو ترکیب کنید تا کاراییش بیشتر شه یا قابلیت‌های جدیدی بهش اضافه بشه. (15 نمره)

-خب عرضم به حضورت آرتی که، تو این دنیای بزرگ یه جای خعلی خعلی دور افتاده و پرت و پلا از بقیه جا ها وجود داره که به بوی بدش معروفه.
البت اون جای پرت، الکی الکی بو نمیده ها، یا مثلا فاضلاب خونه هاش بالا نزده و کوچه هاش آشغال دونی نیست.
خلاصه آره آرتی جونم، پشت سر اون جای پرت و پلا حرف در نیار گناه داره.
اصل ماجرای این شهر بو گندو اینجاست که مردمش از آب میترسن و سالی یه بارم چی؟

مسئول سیبلو و بالا دست آرتور که لپ سرخ و یخ زده ی آرتور رو میکشید ادامه داد
-حموم چی؟ آره، نمیرن!
حالا اینکه بوی بد این شهر چه ربطی به تو داره رو من نمیدونم ولی پروژه شوماست دیگه، ببینم چیکار میکنی!
فقط تا آخر هفته وقت داری آرتی، حواست و جمع کن که دوباره گند چی؟ نزنی! چی؟ خدافففظ! چی؟...

پشت سر سیبلیو آرتور که مثل بید مجنون از سرما میلرزید حتی نا نداشت که حرف زدن سیبیلو رو مسخره کنه!
ولی هر چی بود خوشحال بود که یک هفته رو میتونست خارج از این اتاق یخ زده و داغون اداره بگذرونه، حتی اگه قصد سیبیلو از قطع کردن سیستم گرمایشی اتاق آرتور یا فرستادنش به این ماموریت بی ربط و بی فایده صرفا اذیت کردن آرتور میبود هیچ وقت موفق به قول خودش چی؟ نمیشد.
( زیرا آرتور آن پهلوان پهلوانان عاششششق کارش بود!)

اما!

شیش روز از فرصت یک هفته ای آرتور میگذشت و تحقیقات آرتور بی نتیجه مونده بود، البت به یه نتایجی هم رسیده بود منجمله اینکه مردم اون شهر بوگندو بیشتر از اینکه بخوان از آب بترسن حس و حال حموم رفتن و نداشتن، کلا هر کاری میکردن ها ولی پای حموم رفتن که وسط میومد انگار قراره سخت ترین کار دنیا رو بذارن جلوشون هیچکی زیر بار این مسئولیت نمیرفت!

در این لحظه های سخت آرتور همچنان مات و مبهوت جلوی ماشین لباسشویی داغون و قدیمی ای که دور از چشم مالی تو زیر زمین خونه روشن میکرد نیشسته بود و گردنش و همراه با لباس چرکی که تو ماشین میچرخید میچرخوند!

به ناگه برقی در چشمان آرتور جهیدن گرفت و از پلکان عمودی مغز خاک خورده اش بالا رفت و لامپ بالای سرش را روشن نمود.:|

آرتور سرا سیمه ماشین لباسشویی و رو زیر بغل زد و راهی کوچه دیاگون شد، البته یکم کمرشم درد گرفت ولی خب شور اشتیاق آرتور مثل مسکن عمل میکرد و هر چی به مغازه ی مورد نظر نزدیک تر میشد چراغ بالای سرش پر نور تر میشد!

پاقققق

آرتور خیلی با هیجان و با کوبیدن در مغازه وارد شده بود و چندی بعد با همون شور و هیجان از مغازه خارج شد!

اگه کنجکاوین بدونین مغازه چی بود باس بگم که به زودی میفهمین! شایدم نفهمین!

آرتور ماشین لباسشویی و محکم توی یه پارچه گنده بسته بود و این بار راهی معجون فروشی هکتور شد، معجونی روغنی و بد رنگ هم زد زیر اون بغلش و اینبار راهی شهر بو گندو شد!

سردر شهر بو گندو!

آرتور که تمام راه تا شهر بو گندو رو با جاروی داغون و کول کردن لباسشویی و معجونی سنگین به دست پرواز کرده بود نای نفس کشیدن هم نداشت، اما باز هم با شور و اشتیاق مخصوص خودش وسط میدون شهر معرکه ای گرفت و مردم و به سرعت دور خودش جمع کرد!

-آهای آرتور چه برایمان آورده ای؟
-اکسیری آورده ام از دیاگون زمین، از بین برنده ی بوی بد بدن، همراه با آنزیم های پاک کننده ی چربی! مطابق با استاندارد های شست و شوی عمه خانوم!

در این لحظه ی با شکوه، آرتور پارچه ی سفید رنگ روی ماشین لباسشویی رو برداشت و همزمان هم فریاد ها بود که به هوا خواسته ‌شد!

ورودی ماشین لباسشویی،(اره دیگه همون درش، یک و سه چهارم برابر بزرگتر شده بود:|) طوری که تا اون روز هیچ ماشین لباسشویی ای اونقدر درب ورودی بزرگی نداشت.

همین امر عجیب باعث شد که مردم شهر بو گنده نعره زنان و تو سر زنان خودشون بیان و کمی از معجون بد رنگ هکتور به خودشون بمالن و کنار هم توی ماشین لباسشویی بشینن تا مطابق این مد جدید، شسته بشن!

و اینگونه بود که آرتور با حل کردن مشکل شهر بو گندو جایزه خلاقانه ترین روش شست و شوی قرن رو به خودش اختصاص داد.

حالا اینکه چه جادویی توی اون ماشین لباسشویی به کار رفته بود که هم ترس از آب مردمون بو گندو رو از بین برده بود و هم درب ورودیش و یک و فلان قدر بزرگتر کرده بود و حتی اینکه چه جوری همه ی مردم شهر بو گندو با هم توی ماشین لباسشویی جا میشدن و منم نمیدونم.

والا آرتور از وقتی که اون جایزه خلاقانه ترین روش شست و شو رو گرفته واسه ما کلاس میذاره و این فوت کوزه گری ته کارشو برامون نمیگه! اسم اون مغازه هه رو هم بم نمیگه!
آرتور بد:(


3- جامعه‌ی جادویی لندن رو تصور کنید، با این تفاوت که جادوگرها نسبت به تکنولوژی دیدِ منفی ندارن و به طور روزمره از انواع لوازم ماگلیِ جدید و جادو شده استفاده می‌کنند. بخشی از زندگی روزمره‌ی یک جادوگر رو در همچین دنیایی توصیف کنید.

صبح خیلی خیلی زود بود و مثل همیشه دامبلدور در حالی که انگشت شستش و می مکید و سعی داشت ناخون شست پاش رو هم زیر ریش گرم و نرمش جا بده انتظار قوقولی قوقوی خروس محفل و میکشید تا نوید بخش صبح جدیدی باشه، اما، اما، امااا، این خیالی بیش، نبوووود!

دینگ دینگ... دی دینگ دینگ...

زنگ خیلی خیلی ملایم گوشی جدید( کادوی تولد ایشون) سعی داشت پروفسور و از خواب ناز بیدار کنه و این یعنی اینکه تا سال های سال طول میکشید محفل شاهد از خواب بیدار شدن پروفسورشون باشه!

زیر اتاق دامبلدور اما قضیه کمی فرق داشت، شب نشینی محفلی محفلیون به صرف مسابقات زنده و لایو کالاف دیوتی هنوز تایمی برای خواب به ریموند و سوجی نداده بود و کمکم میشد دید که سوجی از بی خوابی تبدیل به نارنگی شده بود و ریموند شاخ اندازی کرده بود.

از پله های زیر شیرونی محفل که بالا تر بریم اتاق اشتراکی آملیا و ماتیلدا هم وضع بهتری نداشت.
آملیا سخت خودش رو مشغول دیدن ستاره هایی میکرد که زیر میکروسکوپ گذاشته بود.
حالا آملیا به این نتیجه رسیده بود که دیدن جنگ بین دو تا تک سلولی زیر میکرسکوپ از کاوش بین ستاره های آسمون بهتره، حالا شاید این کار آملیا رنگ بویی از علم داشت اما وضعیت ماتیلدا اصلا جالب نبود.

درست بعد از اونکه که ماتیلدا دیگه مجبور نبود برای یه لحظه دیدن عشقش جرالد، تا گردن توی آتیش شومینه فرو بره، به جاش یا تایپ میکرد یا ایز تایپینگ جرالد و میدید و تهشم تماس تصویری و از این حرفا...
آره دیگه، خبری از صبحونه هایی که صبح ها ماتیلدا درست میکرد نبود، صبحونه های ماتیلدایی تو سرم بخوره اون دختر دیگه خودشو کشته بود!

بین همه ی محفل و محفلیون هاگرید اما استفاده ی درستی از تکنولوژی میکرد، طوری که از اتاق دم دریه هاگرید حتی کوچیکترین صدایی به گوش نمیرسید.
هاگرید روزه ها میشد که محو تماشای سریال جدیدی شده بود و حالا فقط یک بهانه ی کوچیک میگرفت و سعی میکرد با لوس کردن خودش برای دامبلدور صفحه نمایش جدید 8کا رو صاحب بشه تا توی عمق سریال هاش محو شه!
والبته زبان انگلیسیشو کاملا بهبود ببخشه!

و اینگونه بود که محفلیون هیچ وقت نفهمیدند جنبه ی تکنولوژی جدید ماگلی رو ندارن !

البت این رویه تا اونجایی ادامه داشت که جامعه ی جادوگری وقتی خالی از عشق محفل شد مجبور به ممنوعیت دوباره ی استفاده از تکنولوژی ماگلی شد، تا شاید دوباره سر و کله ی عشق بین جادوگرای لندن پیدا شه!

سلام پروفسور!

1- به نظرتون به جز قابلیت پرواز و نامرئی شدن، با جادو چه قابلیت‌های دیگه‌ای میشه به خودروهای ماگلی اضافه کرد؟ (5 نمره)
می شه جادویی به خودروها اضافه کرد که کاری کنه تا خودروها با هیچ چیز دیگه ای برخورد نکنن و بتونن بدون هیچ مشکلی از موانع عبور کنن، انگار که هیچی جلوشون نیست. درواقع جادویی که به خودروها یه حالتی بده تا بتونن از توی هرچیزی با هر جنس و اندازه ای رد بشن. اینجوری دیگه هیچ تصادفی در کار نخواهد بود و هیچ دو ماشینی با هم برخورد نمی کنن!


2- طی یک رول، تلاش کنید یک وسیله‌ی مشنگی جدید رو با جادو ترکیب کنید تا کاراییش بیشتر شه یا قابلیت‌های جدیدی بهش اضافه بشه. (15 نمره)
سدریک در اتاقش رو به روی پنجره نشسته و به خیابان زل زده بود. درهمان حال که به درختان و آدم هایی که رد می شدند نگاه می کرد، ناگهان دختربچه ی کوچکی را درحال دوچرخه سواری دید.
خاطرات کودکی اش زنده شدند؛ که چقدر در کودکی دلش می خواست دوچرخه سواری کند اما چون وسیله ای ماگلی بود، با مخالفت خانواده و مسخره شدن از طرف دوستانش رو به رو می شد.

اما حالا تصمیم دیگری داشت؛ می خواست دوچرخه ای بخرد و با جادو تغییراتی در آن ایجاد کند تا بتواند در برابر هرکسی که مسخره اش کرد، از آن بعنوان وسیله ای جادویی دفاع کند.
بنابراین به سرعت از خانه خارج شد تا دوچرخه ای برای خود تهیه کند.

نیم ساعت بعد

سدریک در حیاط ایستاده و به دوچرخه ی مشکی و قرمزی در مقابلش خیره شده بود و به این فکر می کرد که چگونه می تواند آن را به وسیله ای جادویی تبدیل کند.

مدتی گذشت و سرانجام به نتیجه ای رسید. تصمیم داشت چرخ هایش را طوری جادو کند که بصورت خودکار، وقتی سوارش می شود، شروع به چرخیدن کنند؛ بدون این که نیازی به رکاب زدن باشد.

چوبدستی اش را بیرون آورد و وردی را چند بار پشت سر هم خواند. نوری در اطراف چرخ ها پدیدار و به سرعت محو شد. سدریک تصمیم داشت اول تغییرات دیگر را نیز در دوچرخه ایجاد و سپس آن را امتحان کند.

بنابراین دوباره به فکر فرو رفت و بعد از گذشت چند دقیقه، چوبدستی اش را بالا برد و وردی را بر زبان آورد. می خواست به دوچرخه قدرت سخنگویی و شنوایی ببخشد تا بتواند هر موقع که سوارش می شود، مقصد را با صدای بلند اعلام کند تا دوچرخه او را به آنجا ببرد.

پس از ایجاد تغییرات دیگری مثل ماساژور و دستگاه گرمایشی در هوای سرد در صندلی، سرعتِ بینهایت و همچنین سرو قهوه در صورت تقاضا و قابلیت پرواز همچون جاروی نیبموس ۲۰۱۹، تصمیم گرفت که امتحانش کند.

نفس عمیقی کشید و سوار دوچرخه اش شد. با صدای بلند مکانی را اعلام کرد و در کمال ناباوری و خرسندی متوجه شد که دوچرخه به راه افتاد. اندکی بعد، دکمه ی ماساژور صندلی و گرمایِش را فعال کرد و با خیالی آسوده در صندلی که البته یک پشتی نرم نیز به آن اضافه شده بود، لم داد.

دقایقی بعد، سفارش لیوانی قهوه را داد که متوجه شد همراه با لیوانی که دوچرخه به دستش داد، دودی نیز در هوا بلند شد. با حیرت متوجه شد دود از دوچرخه ی خودش بلند می شود. به این نتیجه رسید که بیشتر از توان دوچرخه در یک ساعت از او کار کشیده است.

اما سدریک زمان زیادی برای جمع بندیِ این کشفیاتش نداشت و درست زمانی که تصمیم گرفت دوچرخه را متوقف کند و از آن پیاده شود، دوچرخه با صدای مهیبی منفجر و سدریک به کیلومترها آن طرف تر پرتاب شد.

3- جامعه‌ی جادویی لندن رو تصور کنید، با این تفاوت که جادوگرها نسبت به تکنولوژی دیدِ منفی ندارن و به طور روزمره از انواع لوازم ماگلیِ جدید و جادو شده استفاده می‌کنند. بخشی از زندگی روزمره‌ی یک جادوگر رو در همچین دنیایی توصیف کنید.
خیابان ها شلوغ هستند و مملو از جادوگران و ساحره هایی که به هیچ وجه نمی شود از ظاهرشان فهمید که ماگل نیستند. ساحره ها و جادوگرانی که به خوبی لباس های ماگلی را با هم ست کرده و پوشیده اند و هر یک، موبایلی در دست دارند که یا با آن حرف می زنند و یا فقط کار می کنند. حالا علاوه بر چوبدستی، موبایل نیز به وسایل ضروری که همیشه باید همراهشان می بود، اضافه شده بود.

مغازه های ماگلی مثل لباس فروشی ها، دو برابر قبل مشتری دارند؛ زیرا حالا علاوه بر خودِ ماگل ها، جادوگران و ساحره ها نیز برای خرید به آنجا می روند. ساحره هایی که با اشتیاق به لباس های ماگلی نگاه می کنند و هر یک، بدون استثنا چند دست برای خود می خرند.

اینجا و آنجا جادوگرانی سوار بر ماشین هایی با مدل های مختلف هستند که از نشستن بر صندلیِ راحت اتوموبیل، احساس خرسندی و رضایت می کنند. همچنین در پیاده رو ها، بچه های جادوگر و ساحره دیده می شوند که با ذوق مشغول دوچرخه سواری هستند.

در میان این هیاهو و شلوغی، در خانه ای کوچک کنار خیابان، جادوگری با صدای زنگِ بیداریِ موبایلش از خواب بیدار می شود. چشمان خواب آلوده اش را باز می کند و پس از قطع کردن زنگ، سلانه سلانه به طرف آشپزخانه اش راه می افتد.
قهوه جوش را روشن می کند تا لیوانی قهوه برای خود بریزد و در همان حال، به کمک چوبدستی اش، ظرف های نشسته ی دیشب را درون ماشین ظرفشویی می گذارد و آن را روشن می کند.

پس از خوردن صبحانه، به اتاقش می رود تا لباس های اداری اش را بپوشد. زیرا علاوه بر شغل جادویی اش، شغل دومی نیز در اداره ای ماگلی دارد که صرفا جهت علاقه اش به آنجا رفته است. سه روز در هفته را صرف کار جادویی و سه روزِ دیگر را در اداره می گذراند.
ماشینش را از پارکینگ بیرون می آورد و به طرف اداره رهسپار می شود.

حدودای عصر، با تمام شدن ساعت کاری اش به خانه بر می گردد. لباس هایش را عوض می کند، لیوانی نوشیدنی کره ای بر می دارد و جلوی تلویزیون بزرگش می نشیند و با دیدن فیلم مورد علاقه اش، خستگی اش را در می کند.

بقیه ی ساعت های روزش را با لپ تاپِ مارک دمنتورش، صرف جستجو در گوگل برای مقاله ای با عنوان" استفاده از وردهای نوین در زندگی روزمره" می کند.

با فرا رسیدن شب، شامش را می خورد و به طرف تختش می رود. در موبایلش زنگِ بیداری را برای فردا صبح می گذارد و می خوابد تا فردا، روز جدیدی را در دنیای جادوییِ مدرن، آغاز کند.

1- به نظرتون به جز قابلیت پرواز و نامرئی شدن، با جادو چه قابلیت‌های دیگه‌ای میشه به خودروهای ماگلی اضافه کرد؟ (5 نمره)

جامعه‌ی جادوگری، بسیار ازدواجی تشریف داره. (اصلا با بلا و رودولف نیستم.) حتی اگر ازدواجی هم نباشه، عاشق بچه‌س و حاضره زن نگیره ولی بچه داشته باشه. (با رابستن که اصلا و به هیچ عنوان نیستم.) وزارتخونه رو هم دیدین جدیدا؟ شعار تازه‌ای نصب کردیم روی بورد، بر این مبنا که "فرزند بیشتر، زندگیِ بهتر" ! البته تاکید شخص من بر این بود که "فرزندِ ساحره‌ی بیشتر، زندگی بهتر" رو بنر کنیم که معاونت گفتن انقدر تابلو نباش و نتیجتا بیخیالش شدیم.
در راستای همین ها که بالاتر گفته شد، باید امکانی برای اتومبیل‌های مشنگی فراهم بشه تا به قولی، کِش بیاد. دقیق بخوام توضیح بدم ینی هر چی آدم بره توی ماشین، بازم جا داشته باشه و ظرفیتی نامحدود رو بتونه سوار کنه که مردمِ ما مشکل حمل و نقل نداشته باشن و نگران هیچی نشن، و از طرفی هم آلودگی هوا کمتر بشه!


2- طی یک رول، تلاش کنید یک وسیله‌ی مشنگی جدید رو با جادو ترکیب کنید تا کاراییش بیشتر شه یا قابلیت‌های جدیدی بهش اضافه بشه. (15 نمره)

شب از نیمه گذشته بود و همه جا بسیار ساکت و فرورفته در خواب بود. البته، همه جا به جز اتاق گابریل.

- چقدر پشه و مگس اینجاست! خسته شدم دیگه!

گابریل چشم غره‌ای به مگسی که روبروش ویز ویز می‌کرد، رفت و پتو را روی سرش کشید.
- می‌شه یه جوری به هر مگسی که نزدیکم می‌شد آواداکداورا بزنم؟

با اینکه کمی ناممکن به نظر می‌رسید، اما گابریل واقعا سعی داشت روی این موضوع فکر کند که البته، صدای ویزویزی که انگار دقیقا توی گوشش است باعث می‌شد نتواند نتیجه‌ای بگیرد. نتیجتا سر جایش نشست و با چوبدستی، همان مگس‌های مزاحم را کشت.
- باید یه کاری کنم که تا نزدیک می‌شن، چوبدستیم بهشون طلسم مرگ بزنه!

پس از چند دقیقه تامل و تعمق، گابریل بالشتش را برداشت. به طرف کمدش رفت و چهار چوبدستی‌ای که جهت رسیدگی بیشتر به پاکیزگی خانه و بالا رفتن سرعت کارها از اطرافیانش کش قرض گرفته بود را به سنسور صدا و حرارت و نور و هر محرکِ موجود در جهان مجهز کرد. حالا تنها کاری که باید می‌کرد، این بود که چوبدستی ها را در چهار گوشه‌ی بالشتش نصب کند. پس از نصب ِ چوبدستی‌ها، بالشت او شبیه حصار زندان شده و آماده‌ی سرویس کردن دهان مگس‌ها بود.

هر چند صبح روز بعد تیتر همه‌ی روزنامه‌ها این بود که قتل سریالی‌ای از طرف یک بالشت مجهز رخ داده‌است و هفتاد و سه نفر به محض ورود به اتاق مرده‌اند اما، گابریل تا ابد از ایده‌ی خود راضی بود و مصمم بود تا روز مرگش از آن بالشت استفاه کند.





3- جامعه‌ی جادویی لندن رو تصور کنید، با این تفاوت که جادوگرها نسبت به تکنولوژی دیدِ منفی ندارن و به طور روزمره از انواع لوازم ماگلیِ جدید و جادو شده استفاده می‌کنند. بخشی از زندگی روزمره‌ی یک جادوگر رو در همچین دنیایی توصیف کنید.

تصور کنید صبح از خواب بیدار می‌شه و قبل از هر کاری، با یک کروشیو ساعت زنگ‌دارش رو خاموش می‌کنه. سپس گوشی‌ش رو برمی‌داره و به هوای چک کردن، دو سه ساعتی رو گوشی به‌ دست روی تخت‌ می‌گذرونه. بعد که می‌بینه دیگه واقعا دیر شده بلند می‌شه و به جای اینکه چوبدستی‌ش رو برداره و با آگوامنتی از آب استفاده کنه، از شیر آب با چشم مصنوعی استفاده می‌کنه.

وقتی می‌خواد از خونه خارج بشه به جای استفاده از شبکه پودر پرواز و دودی شدن، یا استفاده از جاروی پرواز و سرما خوردن، یا اینکه غیب و ظاهر بشه و کل غذایی که تازه خورده رو -گلاب به روتون- برگردونه، سوار ماشین آخرین مدلش می‌شه تا همزمان گزینه‌های سرعت، سلامتی، زیبایی و شیک بودن، و همچنین مخ‌زنی رو تیک بزنه.

وقتی از سر کار برگشت خونه، برتی باتز با طعم چوب رو توی سطل آشغال تف می‌کنه و یه شکلات خوشمزه‌ی ماگلی رو امتحان می‌کنه که به‌ هیچ وجه امکان نداره مزه‌های عجیب غریب بده. بعدش غذا می‌خوره و همین‌طور که چوبدستیش رو به سراغ ظرف‌های کثیف می‌فرسته تا بشوردشون، به‌ طرف سیستم گیمینگش می‌ره و رد دد ریدمپشن ۲ رو شروع می‌کنه. ()

کنیچیوا!
امم... پرفسور!؟ هنوز زنده هستید؟ فنریر نخوردتون!؟... خب اگه تبدیل به شیرین پلو نشدید، باید بگم متاسفانه من تکلیف آوردم. می دونم خوب نشده ولی شما به شیرینی خودتون ببخشید.

۱.


می تونیم کاری کنیم، ماشین خود به خود تغییر رنگ بده و قیمت و مدلش بالا بره. با جادو می شه کاری کرد ماشین ها وقتی کثیف شدن خودشون به صورت خودجوش، خودشون رو تمیز کنن. می شه با جادو کاری کرد که ماشین باهات حرف برنه! با جادو می شه کاری کرد که ماشین هیچ وقت بنزین و گاز تموم نکنه! مخزن هیچ وقت خالی نشه. با جادو می تونیم کاری کنیم که از اگزوز ماشین به جای دود، رنگین کمان بیاد بیرون.


۲.

شب بود و باد خنکی از بیرون قلعه به داخل آن می وزید. اکثر بچه ها شامشان را خورده و به تالارهای خود رفته بودند ولی عده ای همچنان مشغول خوردن بودند. چند روز دیگر کریسمس بود و همه بچه ها سر میز شام با هم در مورد کریسمس حرف می زدند. آنها این که می خواهند به خانه بازگردند یا نه را از یکدیگر می پرسیدند. کم کم سالن داشت خالی می شد و بچه ها به تالارهای خود باز می گشتند. اما دابز نیز با عجله غذای خود را خورده و به تالار گریفیندور بازگشت. او می خواست امسال هدیه ی خانواده ی دابز را خودش با جادو خاص کند.
- رمز!
- آبنبات جنی!

بانو چاق کنار رفت و اما وارد تالار شد. او خیلی برای جادو کردن دفترچه مشنگی ذوق و شوق داشت. می دانست که اگر در این کار موفق شود، خاله کتی اش بسیار شادمان می گردد.
اما دفترچه ( کاملا معمولی) را برداشت و کنار شومینه نشست. حال باید فقط چند ورد معمولی خوانده و دفترچه را جادو می کرد.
- خیلی خب دفترچه، الان یه کاری می کنم که همه از دیدنت تعجب کنند. شروع می کنیم!

اما چوبدستی اش را بلند کرد و به سمت دفترچه نشانه رفت.


نیم ساعت بعد!

- پس... پس... پس مشکل از کجاست؟ این که مثل همون روز اوله.
- سلام اما! چی شده؟ چی کار می کنی؟

اما سرش را بلند کرد و آلکتو را دید که وارد تالار شده و با تعجب کارهای او را زیر نظر دارد.

- سلام آلکتو. کی اومدی داخل؟ ... ببخشید، متوجه حضورت نشدم.
- همین چند دقیقه پیش اومدم! با این دقتی که تو برای انجام کار داری، نبایدم متوجه می شدی. راستی گفتی داشتی چی کار می کردی؟

اما به دفترچه اش اشاره کرد و گفت:
- داشتم این دفترچه ی معمولی رو جادو می کردم. می خواستم اون رو تبدیل به یک هدیه ی خاص کنم.
- حالا موفق هم بودی؟
- نه!
- تا حالا چه طلسم هایی رو امتحان کردی؟
-من... خب... خب فقط افسون دلسردی رو روش امتحان کردم.
- شوخی می کنی!؟ یعنی نیم ساعت فقط داشتی این طلسم رو روش امتحان می کردی!؟
- نه... یعنی... آره! اصلا تو از کجا فهمیدی نیم ساعته؟
- حالا چه جوری فهمیدم مهم نیست! این طلسم به زور رو آدم تاثیر می ذاره، اون وقت تو انتظار داری راحت این دفترچه نامرئی بشه!؟
- راحت نه، ولی انتظار داشتم حداقل بعد از ده بیست بار امتحان نامرئی بشه.
- خب حالا فرض کنیم نامرئی شد، طرف چه طوری می خوادمرئیش کنه؟
- به نکته خوبی اشاره کردی! خانم دابز ماگله نمی تونه جادو رو خنثی کنه...
- پس چرا چیز دیگه ای انتخاب نکردی؟
- خب چیز دیگه ای به ذهنم نرسید، ولی تو اگه ایده ای داری بگو!

آلکتو دست راستش را زیر چانه اش گذاشت و شروع کرد به فکر کردن. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که فریاد زد:
- فهمیدم! فهمیدم! :vid:
- چی رو فهمیدی آلکتو جان؟

آلکتو لبخندی زد و چوبدستی را به سمت دفترچه نشانه رفت سپس وردی خواند.
- این طلسم دقیقا چی بود؟
-طلسم مقاومت!
- یعنی...
- آره! یعنی الان این دفترچه در برابر هر بلای آسمونی مقاومه!

اما دفترچه را از روی زمین برداشت و سر تا پایش را برانداز کرد.
- می گم آلکتو جان مطمئنی کاملا مقاومه؟
- بعله! تو شک داری اما؟

اما واقعا شک داشت. این موضوع را خیلی راحت می توانستی از چشمانش بخوانی.
-حالا که شک داری امتحانش می کنم تا شکت برطرف بشه.

آلکتو با یک دست دفترچه را از اما گرفت و نگه داشت سپس از ناکجا آباد یک چوب بیسبال آورد. همین که خواست ضربه ای به دفترچه بزند...
- چی کار می کنی؟ چرا نذاشتی ...
- می خوای خراب بشه آلکتو جان؟ من به این طلسم اطمینان ندارم!

اما که دفترچه را از دست آلکتو قاپیده بود، رفت گوشه ای نشست.

- پس چه جوری به تو ثابت کنم که طلسم کار می کنه؟
- نمی دونم! خب... می تونی اول رو یه چیز دیگه امتحان کنی! بعد می تونی بیای سراغ این.
- باشه! چرا اینقدر سخت می گیری؟ اصلا بذار روی این شیشه امتحان کنم ببینی که کار می کنه!
- ولی اون شیشه خون های...

حرف اما به اتمام نرسیده بود که آلکتو چوب بیسبالش را بالا برد و محکم ضربه ای به شیشه زد.
- ای وای! آلکتو ببین چی کار کردی! تمام تالار رو الان خون می بره. وای حالا به آستریکس چی بگیم!؟

اما سرش را به سمت آلکتو چرخاند به او خیره شد. آلکتو با تعجب داشت چوبدستی اش را معاینه می کرد.
- عجیبه! واقعا عجیبه! طلسم باید کار می کرد.
- شاید یه جایی رو اشتباه کردی ولی مهم نیست! بیا اینجا رو تمیز...
- آره شاید یه جایی اشتباه کردم. باید دوباره امتحان کنم.
- آخه آلکتو...
- به من اعتماد نداری اما؟ تو به هم گروهی خودت اعتماد نداری؟
- چرا، دارم ولی...
- ولی؟...
- ولی خب می ترسم مثل این شیشه بشه.
- نه نمی شه نگران نباش! اصلا از قدیم می گن که به شیشه نباید اعتماد کرد.
- حرفی ندارم بزنم!
- خیلی خب پس بیا امتحان کنیم. از چی شروع کنم حالا؟... آهان این خوبه! تازه ماگلی هم هست.

آلکتو چوبدستی اش را بالا برد و بعد از خواندن ورد، با چوب بیسبالش ضربه ای نچندان محکم به پریز زد.
- دیدی چیزیش نشد اما.
- به خاطر اینکه تو خیلی آروم ضربه زدی. اگه به شیشه هم مثل این ضربه می زدی قطعا سالم می موند!
- پس بازم راضی نشدی؟... الان یه ضربه محکم می زنم تا ببینی و باور کنی!

آلکتو به جان پریز برق های ماگلی آرتور افتاد. او پشت سر هم به پریز ها ضربه می زد.
- آهای!... شما... شما دارید چی کار می کنید؟ ... اونا!... اونا پریزهای من نیستند!؟

یک لحظه همه چیز متوقف شد و همه در جای خود ثابت ماندند. آلکتو در حالی که چوب بیسبال را ثابت نگه داشته بود( چوب فقط یک ذره با پریزهای خرد شده فاصله داشت) رو به آرتور (که به همراه آستریکس تازه وارد تالار شده بودند) کرد و گفت:
- سلام آرتور!... خوبی؟

آرتور با چشمانی که از تعجب گرد شده بودند به پریزهای نصف شده چشم دوخت.
- آلکتو... تو، دقیقا چی کار کردی؟
- من فقط... فقط می خواستم به اما نحوه ی طلسم کردن چیزهای ماگلی رو یاد بدم...
- اونم رو شیشه خون جادویی من!

نگاه ها همه به سمت آستریکس چرخید که به شدت عصبانی بود و خون جاری روی زمین را می نگریست.
- آلکتو، آستریکس و آرتور ببخشید همه چیز تقصیر من بود. کاش از آلکتو نخواسته بودم که این طلسم رو امتحان کنه!
- چیزی نیس اما. تو که نمی دونستی طلسم من جواب نمی ده. خوشحالم که دفترچه ت خراب نشد.
- آهای آلکتو! پریزهای عزیز من رو مثل اولشون کن!
- شیشه خون من رو هم پس بده!

آلکتو با اشاره به اما گفت که به خوابگاه برود ولی اما قبول نکرد.
- من باعث شدم تو دردسر بیفتی آلکتو جان. من...
- این جرو بحث مربوط به بزرگتر هاست، به سال اولی ها مربوط نمی شه!
- ولی تقصیر...
- گفتم برو خوابگاه تا من بیام.
- آخه...
- گفتم برو بالا وگرنه دیگه تو هیچ درسی کمکت نمی کنم!
- اهم اهم... ما هم اینجا منتظریم!
- الان خدمت می رسم دوستان!... إ تو که بازم اینجایی! برو زود داخل خوابگاه! زود باش!


آلکتو با خشم اما را نگریست و این باعث شد اما زود به سمت خوابگاه برود.

- خب کجا بودیم دوستان؟...
- می...
اما وارد خوابگاه دختران شد و دیگر صدایی نشنید. آرام گوشه تخت خود نشست و به دفترچه چشم دوخت. گرچه هم او و هم آلکتو در جادو کردن دفترچه نا موفق بودند ولی این دلیل بر این نبود که او نتواند دفترچه را جادو کند. اما اگر می خواست می توانست! آری او باید یکبار دیگر شانسش را امتحان می کرد ولی این بار کمی با تفاوت. او باید دقت به خرج می داد و یک طلسم مناسب پیدا می کرد، طلسمی که نه برای خودش دردسر ساز باشد نه برای دیگران.
- چنین طلسمی رو چه طوری پیدا کنم؟

اما شروع کرد به راه رفتن در طول خوابگاه. هیچ ایده خاصی نداشت و از طرفی نگران این بود که اگر ایده اش را نیز بیابد نتواند طلسم را دقیق و درست انجام دهد.
- بذار این رو امتحان کنیم! باید پرواز کنه.

ولی دفترچه ثابت ثابت بود.
- الان یه کاری می کنم تغییر رنگ بده... اه بازم که نشد... خب شاید بتونم کاری کنم حرف بزنه!... یعنی امکان داره خاطرات رو تا ابد داخل خودش ذخیره کنه؟... مثل اینکه نمی شه... شاید بتونم...

اما دابز انواع اقسام طلسم ها را امتحان کرد تا به هدف اصلی خود برسد ولی گویی طلسم ها سر سخت تر از آن بودند که بتوانند روی دفترچه اثر گذاشته و آن را جادویی کنند.

یک ساعت بعد!

- وای عجب کیفی کردیم.
- امروز خیلی خوب بود...

بچه ها کم کم وارد خوابگاه شدند و به سمت تخت خواب هایشان رفتند.
- اما چی کار می کنی؟
- دارم تلاش می کنم این دفترچه رو جادو کنم ولی انگار نمی شه جینی!
- خب شاید... شاید طلسم رو از ته قلبت نمی گی!
- منظورت چیه جینی؟
- یعنی مثلا... مثلا تو الان چند تا طلسم انتخاب کردی که بودن یا نبودنشون فرقی نمی کنه! چون ویژگی خاصی نداره ولی مثلا می تونی چیزی انتخاب کنی که انسان رو به یاد یه خاطره خوب می اندازه. تو باید خاطرات خوب رو ببینی و نقطه مشترکشون رو پیدا کنی.
- یعنی خود این چیز خوب چی می تونه باشه!؟

اما کنار شیشه نشست و به فکر فرو رفت. در آن سوی شیشه قطرات باران آرام آرام می باریدند و روی شیروانی هاگوارتز سرسره بازی می کردند.
- خاطرات... خاطرات خاله کتی شامل خیلی چیزهاست... از یک روز سرد بارونی که زنی دختری به نام اما رو بهش می سپاره شروع میشه و تا وقتی که اما بزرگ میشه و به هاگوارتز میاد ادامه داره. نقطه مشترکی بینشون نمی بینم.

اما پنجره را باز کرد و سرش را بیرون برد.
- پاییز هم تموم شد و وارد زمستون شدیم.

او سرش را داخل آورد و به دلیل باد سوزناکی که می آمد پنجره را بست.
- فکر کنم... فهمیدم چی کار کنم.

اما چوبدستی اش را بالا گرفت، ولی نه با استرس بلکه با آرامش، دست خودش نبود ولی به درست از آب در آمدن این طلسم باور قلبی داشت. ورود را خواند و عقب رفت.
- یعنی درست شده؟... دفترچه این بار جادو شده؟

تنها یک راه برای فهمیدنش وجود داشت. امتحان! هیچکس هواسش به اما نبود که با شوق به دفترچه خیره شده و داشت با قلم پر درون آن چیزی می نوشت.
-... این هدیه تقدیم به خاله کتی عزیزم. از طرف اما.

وقتی اما نوشتن را تمام کرد صفحه اول دفترچه حالت عادی خود را از دست داد و تبدیل به یک صفحه بارانی شد. به طوری که قطرات باران دست انسان را خیس می کرد ولی نوشته ها را نه.

- خیلی خوب شد... آخه تنها چیزی که بین خاطره ها اهمیت داره زمان و فصل هاست... این دفترچه کمک می کنه که بفهمیم و به خاطر بیاریم هر اتفاقی در چه فصلی برامون اتفاق افتاده و هوا اون لحظه چه طور بوده.

بله اما موفق شده بود. او از ته قلب یک چیز را خواسته و به آن رسیده بود. او...
- خب دخترا زودتر بخوابید که فردا خیلی کار داریم!

اما لبخند زد و دفترچه را داخل کیفش گذاشت، هدیه اش برای چند روز دیگر کاملا آماده بود. او حال به خود افتخار می کرد و دوست داشت هدیه را زود تر به خانم دابز بدهد. با این فکر سرش را روی بالش گذاشت و به خواب رفت.

۳.


یک روز دلپذیر و زیبای دیگرشروع شده بود. همه مردم مشغول انجام دادن کارهای خود بودند و از اینکه در شهری پیشرفته زندگی می کنند بسیار خرسند و راضی به نظر می رسیدند.
- سلام شهروندان گرامی! ما امروز اینجا جمع شدیم تا تلکابین پرنده را افتتاح کنیم.

همه مردم شروع کردند به دست زدن.
- از آنجایی که حمل و نقل و رفت و آمد برای خیلی از جادوگران ساکن در لندن سخت بود، وزارت سحر و تکنولوژی تصمیم به ساخت این پروژه را گرفت. ما پروژه را با اینکه خیلی زمان بر بود به مرحله آخر خود رساندیم و حالا می خواهیم آن را در اختیار شما جادوگران و ساحران شهر لندن قرار دهیم...ولی حالا قبل از هر چیز دیگری دعوت می کنم از جناب الیور ویزلی و همکار گرامی شان خانم نانسی استو! لطفا این دو مخترع بزرگ رو تشویق کنید تا روی صحنه حاضر بشن! تشویق کنید!

دوباره مردم با شادی شروع کردن به کف زدن. در این هنگام بود که گوشی رز فریاد زنان گفت: تد! تد! تد!
مردم با تعجب رز را نگریستند و رز سریع از جمعیت حاضر در جلسه عذرخواهی کرد و رفت تا جواب تلفنش را بدهد.
- سلام تد!
- سلام مامان. خوبی؟ کجایی؟
- تد مگه من نگفتم که وقتی میام سر کار دیگه بهم زنگ نزن. تو وزارت سحر و تکنولوژی ام.
- ببخشید مامان. از این به بعد ساعت اداری زنگ نمی زنم.

لحن حرف زدن رز نرم تر شد.
- خواهش می کنم عزیزم. باشه، لطفا دیگه تکرار نشه.
- چشم مامان قول می دم تکرار نمی شه! قول می دم.
- خب حالا ول کن. خودت خوبی؟ باز که دسته گل به آب ندادی؟
- نه! چه دسته گلی!؟
- پس واسه چی زنگ زده بودی؟
- آهان! واسه دادن یک خبر خوب.
- حالا چه خبری تد؟
- حدس بزن!
- ببین پسرم اگه من واقعا وقت حدس زدن داشتم این کار رو می کردم ولی متاسفانه این زمان رو ندارم. پس خودت بگو.
- باشه مامان... من... من... من نامه هاگوارتز رو دریافت کردم! نمی دونی چقدر خوشحالم.
- تبریک می گم عزیزم. منم خیلی خوشحال شدم که این رو شنیدم.
- می تونم وسایلم رو از دیاگون بخرم؟
- باشه بخر ولی بدون حواسم بهت هست! جاهای خطرناک نرو!
- ممنون مامان. فقط میرم دیاگون، بعد شاید یه سری هم به بابابزرگ زدم.
- رز! آهای رز... زودباش بیا!

- خیلی خب پسرم مراقب خودت باش. من باید برم. کاری نداری؟
- نه مامان. دوستت دارم خداحافظ.
- منم خیلی دوستت دارم. تولدتم مبارک. خداحافظ.

رز با عجله گوشی را قطع کرد و رفت تا در جلسه حضور یابد.

کمی قبل: خانه رز

- تد!... بیدارشو... بیدارشو... صبح شده.
- ال سی و دو ولم کن می خوام بخوابم.
- تد... بیدارشو ... بیدارشو... دیر وقته!

تد به زور چشمانش را باز کرد. ربات هوشمندش، ال سی و دو آماده خدمت به تد بود.
- صبح بخیر تد!...این صبح بخیر از طرف من... صبح بخیر تد... این از طرف مادر... صبح بخیر تد!... این از طرف پدر... صب...
- وای ال تمومش کن! لازم نیست صبح بخیر رو ده بیست بار تکرار کنی.
- باشه... باشه... دیگه تکرار نمی کنم.

تد در تخت خواب نشست و با بی حوصلگی فریاد زد: شونه! در این موقع در اتاق باز شد و یک شانه پروازکنان به سمت تد آمد و شروع کرد به شانه زدن موهای تد.
- خب ال امروز چه اطلاعاتی داری که بخوای در اختیارم بذاری؟
- اطلاعات... الان... میاد.

با گفتن این حرف، ال چوبدستی هوشمندش را بالا برد و به طرف در نشانه رفت.
- من... فرکانس های روزنامه رو دریافت می کنم... روزنامه اومده!... می رم بیارم.
- باشه ال سی دو برو بیارش.

تد این را گفت و دوباره روی تختش ولو شد.
- بذار تا ال روزنامه رو بیاره خودم از اخبار جهان جادوگری آگاه بشم.

تد دستش را در جیب شلوارش فرو برد و یک موبایل بیرون آورد.
- لطفا رمز را بگویید!
- چه عالی!
- رمز مورد تایید قرار گرفت. صدای شما در وزارت سحر و صدا شناسایی شد! روز خوبی داشته باشید.
- تو هم روز خوبی داشته باشی!... امان از این وزارت سحر و صدا. نمی دونم چرا اینقدر روی این اطلاعات حساسه... خب حالا بریم سر وقت... این دیگه چیه!؟

تد به صفحه ی موبایل جادویی اش خیره شد و چشمانش از شادی برق زد!
- این... این... این واقعا! این واقعا عالیه!
- من... برگشتم!... من... روزنامه رو...آوردم!.... تد تو .... چرا اینطوری... نگاه... می کنی؟
- ال! ال! من... من... من نامه هاگوارتز رو گرفتم! من قراره برم هاگوارتز!
- اوه... چه خوب تد!... تبریک می گم!... هم تولدت رو... هم هاگوارتز... رفتنت رو!
- ممنون! باید به مامانم خبر بدم.

تد صفحه ایمیل هایش را ( که تصویر نامه ی هاگوارتز در آن وجود داشت) بست و لبخندی زد. تصویر مادرش را فشار داد و شماره مادرش را گرفت...

کمی بعد: آشپزخانه.

- این شگفت انگیزه!... من می تونم خودم برم دیاگون! حالا رمز رو دارم...
- تد... باید...اول صبحونه تو... بخوری!
- باشه ال سی! باشه!
- من ال سی ... نیستم! من... ال سی و دو... هستم!... آخرین مدل از... ربات ها... شما می تونید من... رو ال... صدا کنید... ولی ال سی نه... چون... سی... دو تا... قدیمی تر از منه!... من ال س...
- دید ارباب؟ دید که ربات مشکل داشت! دید که خراب بود...
- تو از... کجا... اومدی!؟ مگه... قول ندادی... دیگه نیای!؟
- ربات ساکت شو! از ارباب من دور شو. از اینجا برو.
- من... مراقب... دوستم... هستم.
- ایشون دوست تو نبود! ایشون ارباب بود!
- میشه بس کنید؟ خسته شدم از بس هر روز دعواهای شما رو شنیدم. شما تا کی می خواید دعوا کنید؟
- ارباب، هوتی معذرت خواست! هوتی قدر اربابی چون شما را دونست.
- تد... من هم... معذرت می خوام... ال سی و دو... معذرت می خواد... ولی قبلش باید... این... جن خونگی رو... ادب کنه!

ال سی و دو با نفرت تمام به جن خانگی که هوتی نام داشت خیره شد و او هم همینطور ال را نگریست.
- الان مشکل کجاست؟
- من میگم ارباب. من دونست که کار ها همه تقصیر ال بود.
- نخیر!...تقصیر....توی دور مونده از تکنولوژیه!
- ساکت دیگه.
- تقصیر تو بود!
- نخیر تقصیر هوتی بود!
- ال سی!
- من... ال سی و دو هستم... تقصیر تو بود.
- باشه کافیه!
- من نبود ارباب، ال بود!
- هوتی!
- ال!
- ساکت.
- هوتی زشت!
- ال دکمه ای!
- هوتی چروک.
- ال خش دار.
- بی خیال! بچه ها.
- جن خونگی پیر!
- ربات شارژی!
- من... شارژی نیستم!
- من پیر نیستم!
- بسه دیگه.
- تو پیر و زشت هستی!
- تو هم بی مصرف و به درد نخور بود!
- کافی...
- من... بیشتر... مراقبشم!
- نخیر مراقب ارباب بود! حتی بیشتر از تو.
- من... خیلی... بیشتر!
- نخیر علاقه من بیشتر از علاقه تو بود.
- بب...
- ما... دوست... هم هستیم!
-ما...
- گفتم ساکت بشید!

تد با عصبانیت به جن و ربات چشم دوخت.
- تد... ال معذرت...می خواد!
- هوتی هم بسیار شرمنده بود! هوتی معذرت خواست.
- مگه نگفته بودم که دعوا ممنوعه!؟
- تد... تقصیر...هوتی...بود.
- نخیر من به حرف ارباب گوش کرد! این ال سی و دو بود که شروع کرد. اون بی ادبی کرد.
- تو الان... چی گفتی؟
- گفتم ال بی ادب بود!

ال و هوتی دوباره به جان یکدیگر افتادند و تد نتوانست کاری کند. بنابر این بدون زدن حرفی رفت و گوشه ای نشست. گوشی اش را برداشت و رمز ورود به دیاگون را داخل لیست خریدش پیدا کرد.
- خیلی خب! اینم از رمز. حالا فقط باید شبکه پرواز گوگل رو فشار بدم تا به دیاگون برسم.

همین که تد صفحه را لمس کرد وارد دنیایی مجازی وشبیه سازی شده، شد.

- اینجا چه باحاله پسر! کاش زودتر یازده ساله می شدم. این دیگه چیه؟

تد به صفحه بزرگی که جلویش ظاهر شده بود خیره نگریست.
- سلام سال اولی! خوش اومدی به شبیه ساز جادویی دیاگون. اینجا می تونی هر چیزی که دلت خواست برای رفتن به هاگوارتز خریداری کنی. اسمت چیه؟
- سلام. من تد هستم. اولین باره که میام دیاگون. اینجا دقیقا چه جور جاییه؟
- تد اینجا می تونی به مغازه هایی که دوست داری سر بزنی و کتاب و چوبدستی بخری، می تونی هم لیست خرید هات رو اینجا بنویسی تا من تو رو به مغازه مورد نظرت ببرم.
- باشه! ممنون.

تد به صفحه ی سفید رنگی نزدیک شد و شروع کرد به خواندن:
کاربران آنلاین در شبیه ساز دیاگون، جمعیت حاضر در دیاگون:۹۵۸۴۳۷۸ نفر. ۳۷۸ تا سال اولی، ۱۶۸تا سال دومی و...
- بی خیال این اطلاعات! بذار لیست خریدم رو بدم و سریع خرید کنم.
- تد شما باید اطلاعات زیر را پر کنید.

تد اطلاعات خود را وارد کرد و دکمه برو را فشار داد.
- کاربر گرامی اطلاعات شما به درستی وارد وزارت جادو و اطلاعات شد. باری دیگر ورود شما را خوش آمد می گویم. اگر می خواهید می توانید به سایت بانک، جادو، تکنولوژی یا همان گرینگوتز سابق بروید و حساب خود را چک کنید. ما نیز pdf کتاب های مورد نظر شما را جستجو کرده و وارد صفحه شخصی خودتان می کنیم. شما با وارد کردن این کد می توانید به هرجایی که دلتان می خواهد بروید. پس معطلتان نمی کنیم! با آرزوی روزی خوب برای شما خداحافظ.

تد لبخندی سرشار از شیطنت زد. چقدر خوشحال بود که توانسته وارد دیاگون شود.
- خیلی خب اول بریم ردا فروشی.
- اطلاعات خود را وارد کرده و ردا را سفارش دهید.
- خب ببینم چی گفته. قد، وزن، جنس، رنگ و...

تد آدرس را وارد کرد و منتظر ماند. ناگهان دید که ردا پوشیده و خیلی شیک ایستاده.
- خواهش می کنم مدل مورد نظرتان را انتخاب کنید. برای تعویض ردا دکمه بعدی را فشار دهید.

تد آنقدر با شوق دکمه بعدی را فشار داد که ردا ها به اتمام رسید و او مجبور شد که بالاخره یکی را انتخاب کند.
- ردای انتخاب شده شما به زودی به دستتان می رسد. حالا به کارخانه چوبدستی سازی بروید و چوبدستی خود را انتخاب کنید.
- چه عالی! بزرگ شدن چقدر خوبه! مخصوصا تو عصر جادو تکنولوژی.
تد به فکر فرو رفت. او می خواست به هاگوارتز برود و گروهبندی شود( آن هم با جدیدترین مدل گروهبندی، یعنی تنها با یکبار برخورد انگشتش با صفحه حسگر، او می توانست گروهبندی شود.) برایش مهم نبود داخل چه گروهی می افتد. فقط دوست داشت که برای بالا بردن آن گروه تمام تلاشش را بکند. دوست داشت به ساعت شنی دیجیتالی زل بزند و امتیاز گروهش را بالا تر از همه بببیند.
- چوبدستی شما از چوب درخت کاج درست شده و حافظه ی زیادی دارد...
- کوچه ناکرتن! یکجا برای جادو آموزانی که علاقه به جادوی سیاه دارند و می خواهند تکنولوژی سیاه را نیز ببینند.
- یعنی من... من می تونم برم؟...مامان بفهمه من رو زنده نمی ذاره. ولش کن.
- آیا شما از ورود می ترسید؟ می خواهید راهکاری پیشنهاد کنیم!؟
- اممم... خب...
- تد! تد!

با این صدا تد از جا پرید و از سایت دیاگون بیرون آمد.
- تد! سلام. تولدت مبارک نوه گلم.
- سلام بابا بزرگ خوش اومدی.
- چه طوری پسر؟ می بینم که با تکنولوژی خوب رفیق شدی.
- خوبم ممنون بله بابابزرگ. دیگه الان عصر،عصر تکنولوژیه! زندگی بدون جادو و تکنولوژی جریان نداره.
- داره پسر داره.
- ببین بابابزرگ خودتم داری از تکنولوژی استفاده می کنی.
- اگه می تونی نام ببر من از چه تکنولوژی استفاده می کنم.
- خب صبح ها روزنامه هوشمند می خونید، به جای جن های خونگی، ربات ها واسه شما کار می کنند، لیوان هوشمندتون موقع نوشیدن چای برای شما موسیقی پخش می کنه، وقتی میرید بیرون، سوار ماشین های جادویی می شید، اگه گم شدید جی پی اس جادویی شما رو به مکان مورد نظر می بره. دوست داشته باشید دستگاه...
- بس کن تد، قانع شدم عزیزم. حق با تو بود، زندگی بی تکنولوژی جریان نداره.
- بله.
- راستی تد به من سر نمی زنی؟
- چرا، سر می زنم اتفاقا می خواستم بیام.
- پس منتظرتم پسر.
- باشه بابا بزرگ. فعلا خداحافظ.
- خداحافظ تد.

تصویر پدر بزرگ از جلوی چشمان تد محو گشت. او دوباره به ناکرتن بازگشته بود.
- آیا مایلید وارد شوید؟
- نه من مایل نیستم. من به جای اینجا می خوام برم خونه بابابزرگم.
- خرید شما کامل شد، آیا مایل به بازگشتید؟
- بله.

تد این را گفت و اینترنت جادویی را بست سپس با عجله به سمت پله برقی خانه راه افتاد. تد بسیار از اینکه در چنین دوره ای زندگی می کند خوشحال بود، زیرا در این دوره تکنولوژی آغشته به جادو اجازه خسته شدن به هیچ جادوگری را نمی داد.

1.

+ میشه قابلیت سپر دفاعی بهشون اضافه کرد به اینصورت که هر طلسمی بهشون برخورد کنه، برگشت بخوره!
+ قابلیت سفر به فضا! میشه جادوشون کرد تا بتونن در جو فضا حضور داشته باشن و مثل یک سفینه فضایی سفر راحتی در فضا فراهم کنن
+ قابلیت تبدیل شدن به راکتور هسته ای و سانتیفیوژ
+ قابلیت تبدیل شدن به ربات مبارز همانند فیلم ها با این تفاوت که می تونه طلسم هم اجرا کنه

2.

چیزی که می خوام با جادو ترکیبش کنم کتابه!

کتاب یکی از بهترین وسیله های دنیای مشنگیه که در جهان جادوگران نیز حضور پررنگی داره اما میشه با جادو خیلی باهاشون حال کرد. یکی از این قابلیت ها که ساده هست ، قابلیت سخنگو شدنش هست! کتابو باز می کنی و یک زن خوش سیما و اندامی از توش درمیاد و کتابو برات می خونه! حتی می تونی در مورد کتاب باهاش حرف بزنی و بحث کنی! میشه وسط کتاب خوندن هم یه زنگ تفریحی داد و با همون خانوم خوش سیما رفت پیاده روی

قابلیت دیگه هم که خیلی خوبه ، قابلیت واقعیت مجازیه کتابه! به این صورت که خواننده کتاب وارد کتاب میشه و خودش رو وسط وقایع کتاب می بینه و بجای خوندن کتاب ، اون رو می بینه! فک کنید ببینید چقدر زیبا میشه! شما میری وسط داستان آرزو های بزرگ و زجر کشیدن های پیپ رو از نزدیک می بینی!

3.


صحنه ای که گودریک از زمان بیدار شدنش میدید، بی نظیر بود. تمام دیوار های اتاقش پوشیده از نمایشگر هایی بودند که منظره ی بیرون را به نمایش می گذاشتند. واحد گودریک در طبقه ی 123م قرار داشت و اکنون به کمک این تکلونوژی ماگلی ، به هر طرفی از خانه اش می رفت ، لندن زیر پایش قرار داشت و گویی معلق در آسمان لندن بود.

- ساعت 8 صبح می باشد، قهوه ی اسپرسو شما آماده است!

این صدای ربات هوشمند خانه اش بود که در جای جای خانه می چرخید. این ربات تمام وسایل الکتریکی خانه را تحت کنترل دارد. سر موقع دستگاه اسپرسو ساز را روشن می کند ، سر موقع تلویزیون ماگلی را روشن می کند، سر موقع رادیو را که روی شبکه ویزنگاموت تنظیم شده، روشن می کند تا گودریک بتواند اخبار را بشوند.

واحد گودریک بسیار کوچک است اما به کمک معماری مدرن ماگلی بسیار کاربردی می باشد. تخت خواب بزرگ گودریک کاملا قابلیت تا شدن دارد و گودریک آن را بعد از بیدار شدن ، تا می کند و تبدیل به یک صندلی راحت می کند. دیوار جنوبی خانه اش یک دستگیره دارد که در صورت کشیدن آن یک قفسه بزرگ کتاب که چرخ دارد ، بیرون می آید و اتاقش را تبدیل به یک کتابخانه بزرگ می کند.

گودریک بعد از خوردن صبحانه و اسپرسو خود، از خانه بیرون می رود و سوار آسانسور مقابل در خانه خود می شود. دکمه ی طبقه همکف را می زد و آسانسور شروع به پایین رفتن می کند. صدایی موسیقی روشن می شود و نمایشگر هایی که دور تا دور آسانسور را احاطه کردند نیز روشن می شود و فضای بیرون را به نمایش در می آورند. نکته ی جالب آسانسور این است که زیر پای مسافرانش نیز نمایشگر قرار داده شده است و زیر پای شما را نمایش می دهد و مسافر را به ترس می اندازد.

آسانسور 12 ثانیه بعد به طبقه ی همکف رسیده بود و درش باز گشته بود. گودریک بیرون می رود و در خیابان های شلوغ لندن قدم می گذارد. ماگل های زیادی در حال رفته آمد بودند و بیشتر آنها گوشی هوشمند در دست داشتند. گودریک نیز از همین وسیله های مشنگی داشت و آن را از جیب شلوارش بیرون آورد.

دوربین آن را باز کرد و به طرف بالا گرفت. موبایل هوشمند او توانایی شناسایی جاودگر ها را داشت و رهگذرانی که جادوگر بودند را با علامتی مشخص می نمود. تقریبا نصف رهگذارن رویشان علامت قرار داشت.

گودریک به سمت پارکینگ آپارتمان رفت و از آنجا دوچرخه خود را بیرون آورد اما این دوچرخه همانند دوچرخه های معمولی مشنگی نبود. همینکه گودریک سوارش شد ، صفحه نمایش کوچکی که بر وسط فرمان آن قرار داشت روشن شدن و نقشه شهر لندن را به تصویر گذاشت!

- خوش آمدید گودریک گریفیندور! لطفا مقصد خود را در نقشه مشخص کنید.

صدای مشاور هوشمند دوچرخه بود که گودریک را متوجه خود کرده بود. گودریک روی نقشه دروازه شماره 12 به کوچه دیاگون را پیدا کرد و روی آن ضربه زد.

- لطفا امکاناتی که می خواهید در سفر همراه شما باشند را انتخاب کنید.

چندین گزینه روی نمایشگر دوچرخه نمایان شد که شامل "نامرئی شدن" ، "پرواز" ، "سرعت صوت" و "حرکت خودکار" بود اما گودریک همه ی آن را در حالت غیر فعال قرار داد و همانند ماگل ها شروع به راندن دوچرخه کرد.

خیابان های لندن پر از ماشین های ماگلی بود اما دوچرخه جادویی گودریک هرگز به چیزی برخورد نمی کرد حتی اگر گودریک حواسش به راه نباشد. دوچرخه در مواقع ضروری ترمز می گرفت و جهت حرکت را عوض می کرد.

گودریک در میانه راه گزینه سرعت صوت را روشن نمود و به یکباره سرعت دوچرخه بسیار زیاد شد. 32 ثانیه بعد دوچرخه در جای خود ایستاد و گودریک خود را مقابل مکانی که گذرکاهی به کوچه ی دیاگون بود، دید.

گذرکاه ورود به کوچه همانند یک باجه عابر بانک درست شده بود. گودریک نزدیک شد و کارتی مخصوص وارد دستگاه کرد. به یکباره باجه تبدیل به یک تونلی کوچک شد که در پس آن کوچه ی دیاگون نمایان بود.

کنیچیوا!
امم... پرفسور!؟ هنوز زنده هستید؟ فنریر نخوردتون!؟... خب اگه تبدیل به شیرین پلو نشدید، باید بگم متاسفانه من تکلیف آوردم. می دونم خوب نشده ولی شما به شیرینی خودتون ببخشید.

۱.


می تونیم کاری کنیم، ماشین خود به خود تغییر رنگ بده و قیمت و مدلش بالا بره. با جادو می شه کاری کرد ماشین ها وقتی کثیف شدن خودشون به صورت خودجوش، خودشون رو تمیز کنن. می شه با جادو کاری کرد که ماشین باهات حرف برنه! با جادو می شه کاری کرد که ماشین هیچ وقت بنزین و گاز تموم نکنه! مخزن هیچ وقت خالی نشه. با جادو می تونیم کاری کنیم که از اگزوز ماشین به جای دود، رنگین کمان بیاد بیرون.


۲.

شب بود و باد خنکی از بیرون قلعه به داخل آن می وزید. اکثر بچه ها شامشان را خورده و به تالارهای خود رفته بودند ولی عده ای همچنان مشغول خوردن بودند. چند روز دیگر کریسمس بود و همه بچه ها سر میز شام با هم در مورد کریسمس حرف می زدند. آنها این که می خواهند به خانه بازگردند یا نه را از یکدیگر می پرسیدند. کم کم سالن داشت خالی می شد و بچه ها به تالارهای خود باز می گشتند. اما دابز نیز با عجله غذای خود را خورده و به تالار گریفیندور بازگشت. او می خواست امسال هدیه ی خانواده ی دابز را خودش با جادو خاص کند.
- رمز!
- آبنبات جنی!

بانو چاق کنار رفت و اما وارد تالار شد. او خیلی برای جادو کردن دفترچه مشنگی ذوق و شوق داشت. می دانست که اگر در این کار موفق شود، خاله کتی اش بسیار شادمان می گردد.
اما دفترچه ( کاملا معمولی) را برداشت و کنار شومینه نشست. حال باید فقط چند ورد معمولی خوانده و دفترچه را جادو می کرد.
- خیلی خب دفترچه، الان یه کاری می کنم که همه از دیدنت تعجب کنند. شروع می کنیم!

اما چوبدستی اش را بلند کرد و به سمت دفترچه نشانه رفت.


نیم ساعت بعد!

- پس... پس... پس مشکل از کجاست؟ این که مثل همون روز اوله.
- سلام اما! چی شده؟ چی کار می کنی؟

اما سرش را بلند کرد و آلکتو را دید که وارد تالار شده و با تعجب کارهای او را زیر نظر دارد.

- سلام آلکتو. کی اومدی داخل؟ ... ببخشید، متوجه حضورت نشدم.
- همین چند دقیقه پیش اومدم! با این دقتی که تو برای انجام کار داری، نبایدم متوجه می شدی. راستی گفتی داشتی چی کار می کردی؟

اما به دفترچه اش اشاره کرد و گفت:
- داشتم این دفترچه ی معمولی رو جادو می کردم. می خواستم اون رو تبدیل به یک هدیه ی خاص کنم.
- حالا موفق هم بودی؟
- نه!
- تا حالا چه طلسم هایی رو امتحان کردی؟
-من... خب... خب فقط افسون دلسردی رو روش امتحان کردم.
- شوخی می کنی!؟ یعنی نیم ساعت فقط داشتی این طلسم رو روش امتحان می کردی!؟
- نه... یعنی... آره! اصلا تو از کجا فهمیدی نیم ساعته؟
- حالا چه جوری فهمیدم مهم نیست! این طلسم به زور رو آدم تاثیر می ذاره، اون وقت تو انتظار داری راحت این دفترچه نامرئی بشه!؟
- راحت نه، ولی انتظار داشتم حداقل بعد از ده بیست بار امتحان نامرئی بشه.
- خب حالا فرض کنیم نامرئی شد، طرف چه طوری می خوادمرئیش کنه؟
- به نکته خوبی اشاره کردی! خانم دابز ماگله نمی تونه جادو رو خنثی کنه...
- پس چرا چیز دیگه ای انتخاب نکردی؟
- خب چیز دیگه ای به ذهنم نرسید، ولی تو اگه ایده ای داری بگو!

آلکتو دست راستش را زیر چانه اش گذاشت و شروع کرد به فکر کردن. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که فریاد زد:
- فهمیدم! فهمیدم! :vid:
- چی رو فهمیدی آلکتو جان؟

آلکتو لبخندی زد و چوبدستی را به سمت دفترچه نشانه رفت سپس وردی خواند.
- این طلسم دقیقا چی بود؟
-طلسم مقاومت!
- یعنی...
- آره! یعنی الان این دفترچه در برابر هر بلای آسمونی مقاومه!

اما دفترچه را از روی زمین برداشت و سر تا پایش را برانداز کرد.
- می گم آلکتو جان مطمئنی کاملا مقاومه؟
- بعله! تو شک داری اما؟

اما واقعا شک داشت. این موضوع را خیلی راحت می توانستی از چشمانش بخوانی.
-حالا که شک داری امتحانش می کنم تا شکت برطرف بشه.

آلکتو با یک دست دفترچه را از اما گرفت و نگه داشت سپس از ناکجا آباد یک چوب بیسبال آورد. همین که خواست ضربه ای به دفترچه بزند...
- چی کار می کنی؟ چرا نذاشتی ...
- می خوای خراب بشه آلکتو جان؟ من به این طلسم اطمینان ندارم!

اما که دفترچه را از دست آلکتو قاپیده بود، رفت گوشه ای نشست.

- پس چه جوری به تو ثابت کنم که طلسم کار می کنه؟
- نمی دونم! خب... می تونی اول رو یه چیز دیگه امتحان کنی! بعد می تونی بیای سراغ این.
- باشه! چرا اینقدر سخت می گیری؟ اصلا بذار روی این شیشه امتحان کنم ببینی که کار می کنه!
- ولی اون شیشه خون های...

حرف اما به اتمام نرسیده بود که آلکتو چوب بیسبالش را بالا برد و محکم ضربه ای به شیشه زد.
- ای وای! آلکتو ببین چی کار کردی! تمام تالار رو الان خون می بره. وای حالا به آستریکس چی بگیم!؟

اما سرش را به سمت آلکتو چرخاند به او خیره شد. آلکتو با تعجب داشت چوبدستی اش را معاینه می کرد.
- عجیبه! واقعا عجیبه! طلسم باید کار می کرد.
- شاید یه جایی رو اشتباه کردی ولی مهم نیست! بیا اینجا رو تمیز...
- آره شاید یه جایی اشتباه کردم. باید دوباره امتحان کنم.
- آخه آلکتو...
- به من اعتماد نداری اما؟ تو به هم گروهی خودت اعتماد نداری؟
- چرا، دارم ولی...
- ولی؟...
- ولی خب می ترسم مثل این شیشه بشه.
- نه نمی شه نگران نباش! اصلا از قدیم می گن که به شیشه نباید اعتماد کرد.
- حرفی ندارم بزنم!
- خیلی خب پس بیا امتحان کنیم. از چی شروع کنم حالا؟... آهان این خوبه! تازه ماگلی هم هست.

آلکتو چوبدستی اش را بالا برد و بعد از خواندن ورد، با چوب بیسبالش ضربه ای نچندان محکم به پریز زد.
- دیدی چیزیش نشد اما.
- به خاطر اینکه تو خیلی آروم ضربه زدی. اگه به شیشه هم مثل این ضربه می زدی قطعا سالم می موند!
- پس بازم راضی نشدی؟... الان یه ضربه محکم می زنم تا ببینی و باور کنی!

آلکتو به جان پریز برق های ماگلی آرتور افتاد. او پشت سر هم به پریز ها ضربه می زد.
- آهای!... شما... شما دارید چی کار می کنید؟ ... اونا!... اونا پریزهای من نیستند!؟

یک لحظه همه چیز متوقف شد و همه در جای خود ثابت ماندند. آلکتو در حالی که چوب بیسبال را ثابت نگه داشته بود( چوب فقط یک ذره با پریزهای خرد شده فاصله داشت) رو به آرتور (که به همراه آستریکس تازه وارد تالار شده بودند) کرد و گفت:
- سلام آرتور!... خوبی؟

آرتور با چشمانی که از تعجب گرد شده بودند به پریزهای نصف شده چشم دوخت.
- آلکتو... تو، دقیقا چی کار کردی؟
- من فقط... فقط می خواستم به اما نحوه ی طلسم کردن چیزهای ماگلی رو یاد بدم...
- اونم رو شیشه خون جادویی من!

نگاه ها همه به سمت آستریکس چرخید که به شدت عصبانی بود و خون جاری روی زمین را می نگریست.
- آلکتو، آستریکس و آرتور ببخشید همه چیز تقصیر من بود. کاش از آلکتو نخواسته بودم که این طلسم رو امتحان کنه!
- چیزی نیس اما. تو که نمی دونستی طلسم من جواب نمی ده. خوشحالم که دفترچه ت خراب نشد.
- آهای آلکتو! پریزهای عزیز من رو مثل اولشون کن!
- شیشه خون من رو هم پس بده!

آلکتو با اشاره به اما گفت که به خوابگاه برود ولی اما قبول نکرد.
- من باعث شدم تو دردسر بیفتی آلکتو جان. من...
- این جرو بحث مربوط به بزرگتر هاست، به سال اولی ها مربوط نمی شه!
- ولی تقصیر...
- گفتم برو خوابگاه تا من بیام.
- آخه...
- گفتم برو بالا وگرنه دیگه تو هیچ درسی کمکت نمی کنم!
- اهم اهم... ما هم اینجا منتظریم!
- الان خدمت می رسم دوستان!... إ تو که بازم اینجایی! برو زود داخل خوابگاه! زود باش!


آلکتو با خشم اما را نگریست و این باعث شد اما زود به سمت خوابگاه برود.

- خب کجا بودیم دوستان؟...
- می...
اما وارد خوابگاه دختران شد و دیگر صدایی نشنید. آرام گوشه تخت خود نشست و به دفترچه چشم دوخت. گرچه هم او و هم آلکتو در جادو کردن دفترچه نا موفق بودند ولی این دلیل بر این نبود که او نتواند دفترچه را جادو کند. اما اگر می خواست می توانست! آری او باید یکبار دیگر شانسش را امتحان می کرد ولی این بار کمی با تفاوت. او باید دقت به خرج می داد و یک طلسم مناسب پیدا می کرد، طلسمی که نه برای خودش دردسر ساز باشد نه برای دیگران.
- چنین طلسمی رو چه طوری پیدا کنم؟

اما شروع کرد به راه رفتن در طول خوابگاه. هیچ ایده خاصی نداشت و از طرفی نگران این بود که اگر ایده اش را نیز بیابد نتواند طلسم را دقیق و درست انجام دهد.
- بذار این رو امتحان کنیم! باید پرواز کنه.

ولی دفترچه ثابت ثابت بود.
- الان یه کاری می کنم تغییر رنگ بده... اه بازم که نشد... خب شاید بتونم کاری کنم حرف بزنه!... یعنی امکان داره خاطرات رو تا ابد داخل خودش ذخیره کنه؟... مثل اینکه نمی شه... شاید بتونم...

اما دابز انواع اقسام طلسم ها را امتحان کرد تا به هدف اصلی خود برسد ولی گویی طلسم ها سر سخت تر از آن بودند که بتوانند روی دفترچه اثر گذاشته و آن را جادویی کنند.

یک ساعت بعد!

- وای عجب کیفی کردیم.
- امروز خیلی خوب بود...

بچه ها کم کم وارد خوابگاه شدند و به سمت تخت خواب هایشان رفتند.
- اما چی کار می کنی؟
- دارم تلاش می کنم این دفترچه رو جادو کنم ولی انگار نمی شه جینی!
- خب شاید... شاید طلسم رو از ته قلبت نمی گی!
- منظورت چیه جینی؟
- یعنی مثلا... مثلا تو الان چند تا طلسم انتخاب کردی که بودن یا نبودنشون فرقی نمی کنه! چون ویژگی خاصی نداره ولی مثلا می تونی چیزی انتخاب کنی که انسان رو به یاد یه خاطره خوب می اندازه. تو باید خاطرات خوب رو ببینی و نقطه مشترکشون رو پیدا کنی.
- یعنی خود این چیز خوب چی می تونه باشه!؟

اما کنار شیشه نشست و به فکر فرو رفت. در آن سوی شیشه قطرات باران آرام آرام می باریدند و روی شیروانی هاگوارتز سرسره بازی می کردند.
- خاطرات... خاطرات خاله کتی شامل خیلی چیزهاست... از یک روز سرد بارونی که زنی دختری به نام اما رو بهش می سپاره شروع میشه و تا وقتی که اما بزرگ میشه و به هاگوارتز میاد ادامه داره. نقطه مشترکی بینشون نمی بینم.

اما پنجره را باز کرد و سرش را بیرون برد.
- پاییز هم تموم شد و وارد زمستون شدیم.

او سرش را داخل آورد و به دلیل باد سوزناکی که می آمد پنجره را بست.
- فکر کنم... فهمیدم چی کار کنم.

اما چوبدستی اش را بالا گرفت، ولی نه با استرس بلکه با آرامش، دست خودش نبود ولی به درست از آب در آمدن این طلسم باور قلبی داشت. ورود را خواند و عقب رفت.
- یعنی درست شده؟... دفترچه این بار جادو شده؟

تنها یک راه برای فهمیدنش وجود داشت. امتحان! هیچکس هواسش به اما نبود که با شوق به دفترچه خیره شده و داشت با قلم پر درون آن چیزی می نوشت.
-... این هدیه تقدیم به خاله کتی عزیزم. از طرف اما.

وقتی اما نوشتن را تمام کرد صفحه اول دفترچه حالت عادی خود را از دست داد و تبدیل به یک صفحه بارانی شد. به طوری که قطرات باران دست انسان را خیس می کرد ولی نوشته ها را نه.

- خیلی خوب شد... آخه تنها چیزی که بین خاطره ها اهمیت داره زمان و فصل هاست... این دفترچه کمک می کنه که بفهمیم و به خاطر بیاریم هر اتفاقی در چه فصلی برامون اتفاق افتاده و هوا اون لحظه چه طور بوده.

بله اما موفق شده بود. او از ته قلب یک چیز را خواسته و به آن رسیده بود. او...
- خب دخترا زودتر بخوابید که فردا خیلی کار داریم!

اما لبخند زد و دفترچه را داخل کیفش گذاشت، هدیه اش برای چند روز دیگر کاملا آماده بود. او حال به خود افتخار می کرد و دوست داشت هدیه را زود تر به خانم دابز بدهد. با این فکر سرش را روی بالش گذاشت و به خواب رفت.

۳.


یک روز دلپذیر و زیبای دیگرشروع شده بود. همه مردم مشغول انجام دادن کارهای خود بودند و از اینکه در شهری پیشرفته زندگی می کنند بسیار خرسند و راضی به نظر می رسیدند.
- سلام شهروندان گرامی! ما امروز اینجا جمع شدیم تا تلکابین پرنده را افتتاح کنیم.

همه مردم شروع کردند به دست زدن.
- از آنجایی که حمل و نقل و رفت و آمد برای خیلی از جادوگران ساکن در لندن سخت بود، وزارت سحر و تکنولوژی تصمیم به ساخت این پروژه را گرفت. ما پروژه را با اینکه خیلی زمان بر بود به مرحله آخر خود رساندیم و حالا می خواهیم آن را در اختیار شما جادوگران و ساحران شهر لندن قرار دهیم...ولی حالا قبل از هر چیز دیگری دعوت می کنم از جناب الیور ویزلی و همکار گرامی شان خانم نانسی استو! لطفا این دو مخترع بزرگ رو تشویق کنید تا روی صحنه حاضر بشن! تشویق کنید!

دوباره مردم با شادی شروع کردن به کف زدن. در این هنگام بود که گوشی رز فریاد زنان گفت: تد! تد! تد!
مردم با تعجب رز را نگریستند و رز سریع از جمعیت حاضر در جلسه عذرخواهی کرد و رفت تا جواب تلفنش را بدهد.
- سلام تد!
- سلام مامان. خوبی؟ کجایی؟
- تد مگه من نگفتم که وقتی میام سر کار دیگه بهم زنگ نزن. تو وزارت سحر و تکنولوژی ام.
- ببخشید مامان. از این به بعد ساعت اداری زنگ نمی زنم.

لحن حرف زدن رز نرم تر شد.
- خواهش می کنم عزیزم. باشه، لطفا دیگه تکرار نشه.
- چشم مامان قول می دم تکرار نمی شه! قول می دم.
- خب حالا ول کن. خودت خوبی؟ باز که دسته گل به آب ندادی؟
- نه! چه دسته گلی!؟
- پس واسه چی زنگ زده بودی؟
- آهان! واسه دادن یک خبر خوب.
- حالا چه خبری تد؟
- حدس بزن!
- ببین پسرم اگه من واقعا وقت حدس زدن داشتم این کار رو می کردم ولی متاسفانه این زمان رو ندارم. پس خودت بگو.
- باشه مامان... من... من... من نامه هاگوارتز رو دریافت کردم! نمی دونی چقدر خوشحالم.
- تبریک می گم عزیزم. منم خیلی خوشحال شدم که این رو شنیدم.
- می تونم وسایلم رو از دیاگون بخرم؟
- باشه بخر ولی بدون حواسم بهت هست! جاهای خطرناک نرو!
- ممنون مامان. فقط میرم دیاگون، بعد شاید یه سری هم به بابابزرگ زدم.
- رز! آهای رز... زودباش بیا!

- خیلی خب پسرم مراقب خودت باش. من باید برم. کاری نداری؟
- نه مامان. دوستت دارم خداحافظ.
- منم خیلی دوستت دارم. تولدتم مبارک. خداحافظ.

رز با عجله گوشی را قطع کرد و رفت تا در جلسه حضور یابد.

کمی قبل: خانه رز

- تد!... بیدارشو... بیدارشو... صبح شده.
- ال سی و دو ولم کن می خوام بخوابم.
- تد... بیدارشو ... بیدارشو... دیر وقته!

تد به زور چشمانش را باز کرد. ربات هوشمندش، ال سی و دو آماده خدمت به تد بود.
- صبح بخیر تد!...این صبح بخیر از طرف من... صبح بخیر تد... این از طرف مادر... صبح بخیر تد!... این از طرف پدر... صب...
- وای ال تمومش کن! لازم نیست صبح بخیر رو ده بیست بار تکرار کنی.
- باشه... باشه... دیگه تکرار نمی کنم.

تد در تخت خواب نشست و با بی حوصلگی فریاد زد: شونه! در این موقع در اتاق باز شد و یک شانه پروازکنان به سمت تد آمد و شروع کرد به شانه زدن موهای تد.
- خب ال امروز چه اطلاعاتی داری که بخوای در اختیارم بذاری؟
- اطلاعات... الان... میاد.

با گفتن این حرف، ال چوبدستی هوشمندش را بالا برد و به طرف در نشانه رفت.
- من... فرکانس های روزنامه رو دریافت می کنم... روزنامه اومده!... می رم بیارم.
- باشه ال سی دو برو بیارش.

تد این را گفت و دوباره روی تختش ولو شد.
- بذار تا ال روزنامه رو بیاره خودم از اخبار جهان جادوگری آگاه بشم.

تد دستش را در جیب شلوارش فرو برد و یک موبایل بیرون آورد.
- لطفا رمز را بگویید!
- چه عالی!
- رمز مورد تایید قرار گرفت. صدای شما در وزارت سحر و صدا شناسایی شد! روز خوبی داشته باشید.
- تو هم روز خوبی داشته باشی!... امان از این وزارت سحر و صدا. نمی دونم چرا اینقدر روی این اطلاعات حساسه... خب حالا بریم سر وقت... این دیگه چیه!؟

تد به صفحه ی موبایل جادویی اش خیره شد و چشمانش از شادی برق زد!
- این... این... این واقعا! این واقعا عالیه!
- من... برگشتم!... من... روزنامه رو...آوردم!.... تد تو .... چرا اینطوری... نگاه... می کنی؟
- ال! ال! من... من... من نامه هاگوارتز رو گرفتم! من قراره برم هاگوارتز!
- اوه... چه خوب تد!... تبریک می گم!... هم تولدت رو... هم هاگوارتز... رفتنت رو!
- ممنون! باید به مامانم خبر بدم.

تد صفحه ایمیل هایش را ( که تصویر نامه ی هاگوارتز در آن وجود داشت) بست و لبخندی زد. تصویر مادرش را فشار داد و شماره مادرش را گرفت...

کمی بعد: آشپزخانه.

- این شگفت انگیزه!... من می تونم خودم برم دیاگون! حالا رمز رو دارم...
- تد... باید...اول صبحونه تو... بخوری!
- باشه ال سی! باشه!
- من ال سی ... نیستم! من... ال سی و دو... هستم!... آخرین مدل از... ربات ها... شما می تونید من... رو ال... صدا کنید... ولی ال سی نه... چون... سی... دو تا... قدیمی تر از منه!... من ال س...
- دید ارباب؟ دید که ربات مشکل داشت! دید که خراب بود...
- تو از... کجا... اومدی!؟ مگه... قول ندادی... دیگه نیای!؟
- ربات ساکت شو! از ارباب من دور شو. از اینجا برو.
- من... مراقب... دوستم... هستم.
- ایشون دوست تو نبود! ایشون ارباب بود!
- میشه بس کنید؟ خسته شدم از بس هر روز دعواهای شما رو شنیدم. شما تا کی می خواید دعوا کنید؟
- ارباب، هوتی معذرت خواست! هوتی قدر اربابی چون شما را دونست.
- تد... من هم... معذرت می خوام... ال سی و دو... معذرت می خواد... ولی قبلش باید... این... جن خونگی رو... ادب کنه!

ال سی و دو با نفرت تمام به جن خانگی که هوتی نام داشت خیره شد و او هم همینطور ال را نگریست.
- الان مشکل کجاست؟
- من میگم ارباب. من دونست که کار ها همه تقصیر ال بود.
- نخیر!...تقصیر....توی دور مونده از تکنولوژیه!
- ساکت دیگه.
- تقصیر تو بود!
- نخیر تقصیر هوتی بود!
- ال سی!
- من... ال سی و دو هستم... تقصیر تو بود.
- باشه کافیه!
- من نبود ارباب، ال بود!
- هوتی!
- ال!
- ساکت.
- هوتی زشت!
- ال دکمه ای!
- هوتی چروک.
- ال خش دار.
- بی خیال! بچه ها.
- جن خونگی پیر!
- ربات شارژی!
- من... شارژی نیستم!
- من پیر نیستم!
- بسه دیگه.
- تو پیر و زشت هستی!
- تو هم بی مصرف و به درد نخور بود!
- کافی...
- من... بیشتر... مراقبشم!
- نخیر مراقب ارباب بود! حتی بیشتر از تو.
- من... خیلی... بیشتر!
- نخیر علاقه من بیشتر از علاقه تو بود.
- بب...
- ما... دوست... هم هستیم!
-ما...
- گفتم ساکت بشید!

تد با عصبانیت به جن و ربات چشم دوخت.
- تد... ال معذرت...می خواد!
- هوتی هم بسیار شرمنده بود! هوتی معذرت خواست.
- مگه نگفته بودم که دعوا ممنوعه!؟
- تد... تقصیر...هوتی...بود.
- نخیر من به حرف ارباب گوش کرد! این ال سی و دو بود که شروع کرد. اون بی ادبی کرد.
- تو الان... چی گفتی؟
- گفتم ال بی ادب بود!

ال و هوتی دوباره به جان یکدیگر افتادند و تد نتوانست کاری کند. بنابر این بدون زدن حرفی رفت و گوشه ای نشست. گوشی اش را برداشت و رمز ورود به دیاگون را داخل لیست خریدش پیدا کرد.
- خیلی خب! اینم از رمز. حالا فقط باید شبکه پرواز گوگل رو فشار بدم تا به دیاگون برسم.

همین که تد صفحه را لمس کرد وارد دنیایی مجازی وشبیه سازی شده، شد.

- اینجا چه باحاله پسر! کاش زودتر یازده ساله می شدم. این دیگه چیه؟

تد به صفحه بزرگی که جلویش ظاهر شده بود خیره نگریست.
- سلام سال اولی! خوش اومدی به شبیه ساز جادویی دیاگون. اینجا می تونی هر چیزی که دلت خواست برای رفتن به هاگوارتز خریداری کنی. اسمت چیه؟
- سلام. من تد هستم. اولین باره که میام دیاگون. اینجا دقیقا چه جور جاییه؟
- تد اینجا می تونی به مغازه هایی که دوست داری سر بزنی و کتاب و چوبدستی بخری، می تونی هم لیست خرید هات رو اینجا بنویسی تا من تو رو به مغازه مورد نظرت ببرم.
- باشه! ممنون.

تد به صفحه ی سفید رنگی نزدیک شد و شروع کرد به خواندن:
کاربران آنلاین در شبیه ساز دیاگون، جمعیت حاضر در دیاگون:۹۵۸۴۳۷۸ نفر. ۳۷۸ تا سال اولی، ۱۶۸تا سال دومی و...
- بی خیال این اطلاعات! بذار لیست خریدم رو بدم و سریع خرید کنم.
- تد شما باید اطلاعات زیر را پر کنید.

تد اطلاعات خود را وارد کرد و دکمه برو را فشار داد.
- کاربر گرامی اطلاعات شما به درستی وارد وزارت جادو و اطلاعات شد. باری دیگر ورود شما را خوش آمد می گویم. اگر می خواهید می توانید به سایت بانک، جادو، تکنولوژی یا همان گرینگوتز سابق بروید و حساب خود را چک کنید. ما نیز pdf کتاب های مورد نظر شما را جستجو کرده و وارد صفحه شخصی خودتان می کنیم. شما با وارد کردن این کد می توانید به هرجایی که دلتان می خواهد بروید. پس معطلتان نمی کنیم! با آرزوی روزی خوب برای شما خداحافظ.

تد لبخندی سرشار از شیطنت زد. چقدر خوشحال بود که توانسته وارد دیاگون شود.
- خیلی خب اول بریم ردا فروشی.
- اطلاعات خود را وارد کرده و ردا را سفارش دهید.
- خب ببینم چی گفته. قد، وزن، جنس، رنگ و...

تد آدرس را وارد کرد و منتظر ماند. ناگهان دید که ردا پوشیده و خیلی شیک ایستاده.
- خواهش می کنم مدل مورد نظرتان را انتخاب کنید. برای تعویض ردا دکمه بعدی را فشار دهید.

تد آنقدر با شوق دکمه بعدی را فشار داد که ردا ها به اتمام رسید و او مجبور شد که بالاخره یکی را انتخاب کند.
- ردای انتخاب شده شما به زودی به دستتان می رسد. حالا به کارخانه چوبدستی سازی بروید و چوبدستی خود را انتخاب کنید.
- چه عالی! بزرگ شدن چقدر خوبه! مخصوصا تو عصر جادو تکنولوژی.
تد به فکر فرو رفت. او می خواست به هاگوارتز برود و گروهبندی شود( آن هم با جدیدترین مدل گروهبندی، یعنی تنها با یکبار برخورد انگشتش با صفحه حسگر، او می توانست گروهبندی شود.) برایش مهم نبود داخل چه گروهی می افتد. فقط دوست داشت که برای بالا بردن آن گروه تمام تلاشش را بکند. دوست داشت به ساعت شنی دیجیتالی زل بزند و امتیاز گروهش را بالا تر از همه بببیند.
- چوبدستی شما از چوب درخت کاج درست شده و حافظه ی زیادی دارد...
- کوچه ناکرتن! یکجا برای جادو آموزانی که علاقه به جادوی سیاه دارند و می خواهند تکنولوژی سیاه را نیز ببینند.
- یعنی من... من می تونم برم؟...مامان بفهمه من رو زنده نمی ذاره. ولش کن.
- آیا شما از ورود می ترسید؟ می خواهید راهکاری پیشنهاد کنیم!؟
- اممم... خب...
- تد! تد!

با این صدا تد از جا پرید و از سایت دیاگون بیرون آمد.
- تد! سلام. تولدت مبارک نوه گلم.
- سلام بابا بزرگ خوش اومدی.
- چه طوری پسر؟ می بینم که با تکنولوژی خوب رفیق شدی.
- خوبم ممنون بله بابابزرگ. دیگه الان عصر،عصر تکنولوژیه! زندگی بدون جادو و تکنولوژی جریان نداره.
- داره پسر داره.
- ببین بابابزرگ خودتم داری از تکنولوژی استفاده می کنی.
- اگه می تونی نام ببر من از چه تکنولوژی استفاده می کنم.
- خب صبح ها روزنامه هوشمند می خونید، به جای جن های خونگی، ربات ها واسه شما کار می کنند، لیوان هوشمندتون موقع نوشیدن چای برای شما موسیقی پخش می کنه، وقتی میرید بیرون، سوار ماشین های جادویی می شید، اگه گم شدید جی پی اس جادویی شما رو به مکان مورد نظر می بره. دوست داشته باشید دستگاه...
- بس کن تد، قانع شدم عزیزم. حق با تو بود، زندگی بی تکنولوژی جریان نداره.
- بله.
- راستی تد به من سر نمی زنی؟
- چرا، سر می زنم اتفاقا می خواستم بیام.
- پس منتظرتم پسر.
- باشه بابا بزرگ. فعلا خداحافظ.
- خداحافظ تد.

تصویر پدر بزرگ از جلوی چشمان تد محو گشت. او دوباره به ناکرتن بازگشته بود.

1.
احسنت به این پروفسور بخاطر این سوالش.
اولین چیزی که به ذهن من می رسه، زه بغل پرایده! می دونی، زهو برداشتن و به عنوان آپشن می فروشنش. با جادو یه زه براش می سازم.
دومیش کارت معاینه فنی فور اوره!
سومیش هم می تونه چیزی باشه که باهاش دستگاه پلیس نتونه جریمه ات کنه!

2.
رابستن چند روزی بود که درگیر آب میوه گرفتن بود. مروپ گانت فقط بلد بود بگه:
-عزیز مامان، آب پرتقال بخور!

خب آخه خانوم! چیزی رو که می گی، خودتم درستش کن دیگه. از قدیم گفتن که تا عمل همراه با حرف نباشه، حرف به درد نمی خوره! ولی خب مروپ گانت بود و احترامش واجب! برای همین رابستن بدون اینکه بهش چیزی بگه به حرفش گوش می داد.

رابستن آب پرتقال می گرفت و غر می زد.
-از بس آب پرتقال گرفتن شدم، شبیه آب پرتقال شدن شدم. این آب میوه گیری دستی هم که اصلا کمک کردن نمی شه. با دماغم آب میوه گرفتن بشم بهتر آّبش گرفته شدن می شه.

دستای رابستن دیگه توان کار کردن نداشت. رابستن باید یه کاری می کرد، ولی چیکار؟

-بابا با جادو همه کار شدن می شه کرد؟

بچه همیشه به موقع به داد رابستن می رسید. سوال بچه باعث شد که رابستن یه ایده به ذهنش برسه. چوب دستیشو در آورد تا کاری کنه که پرتقالا به طور خودکار آب گیری بشن. ولی خب طلسمی برای این قضیه ساخته نشده بود. یکم فکر کرد ولی هیچ ایده ای به ذهنش نرسید.

-راب! اون آب پرتقالا چی شد؟

باز انگار مروپ گانت به پسرش وعده ی آب پرتقال داده بود.
رابستن باید بیخیال جادو می شد وگرنه غر غر های مروپ در انتظارش بود. شروع کرد به آب میوه گرفتن. نصف لیوان رو پر کرد و خسته شد. اون روز بیست و سه لیوان آب پرتقال گرفته بود. نگاهی به چوب دستیش انداخت. اگه فکری به ذهنش نمی رسید تا شب نشده از آب میوه گرفتن، تلف می شد.

-گرفتن شدم!

چوب دستیشو گرفت تو دستشو طلسم وینگاردیوم له ویوسا رو روی آب میوه گیری اجرا کرد و چوب دستی رو گذاشت توی یه ظرفی که با سرعت در حال چرخش بود. آب میوه گیری هم با همون سرعت می چرخید و رابستن خوشحال و خندان پرتقال هارو نصف می کرد و می ذاشت روی آب میوه گیری و در کسری از ثانیه، آب پرتقالا گرفته می شد.

-بابا! این پرتقال چشم داشتن می شه؟

رابستن نگاهی به پرتقالی که توی دستش بود انداخت.
-فکر کردن بشم! توی اتاق شکنجه بودن می شد. ندونستن می شم که کی این پرتقال تر و تازه رو اونجا انداختن شده!

بعد پرتقال رو از وسط نصف کرد و خون سوجی روی دستاش ریخت.
-دیدن کن بچه! پرتقال خونی بودن می شه!

3.
-بالاخره این آیفون 11 لعنتی رو خریدمش!

زخم جادوگر کمی درد گرفت. جادوگر پیرهنشو کنار زد و جای بخیه ها رو چک کرد.
-لعنتی چقد درد می کنه. ولی می ارزید. این آیفون به همه چی می ارزه!

منظور جادوگر از همه چی، یکی از کلیه هاش بود که برای اینکه پول لازم برای خرید آیفون 11 جور بشه مجبور شده بود درش بیاره و بفروشتش.

جادوگر داشت توی خیابون راه می رفت و به اولین آیینه ای که رسید، وایساد. گوشیش رو در آورد. یه جوری گرفتش که سیب گاز زده و اون سه تا دوربینش دیده بشه. بعد اون یکی دستش رو سفت کرد تا پشت بازو هاش معلوم بشه و بعد از خودش عکس گرفت.
-اینم اولین عکس با آیفون 11! اینو باید همین الان پست کنم!

اینستاگرام رو باز کرد و عکس رو انتخاب کرد و خودش و پیج "only merlin" رو روی عکس تگ کرد و کپشن هم نوشت:
نقل قول:
-این یعنی زندگی با آیفون 11!

و پستش کرد.

1- به نظرتون به جز قابلیت پرواز و نامرئی شدن، با جادو چه قابلیت‌های دیگه‌ای میشه به خودروهای ماگلی اضافه کرد؟ (5 نمره)


ما که چیزی ع این وسایلای ماگلی سرمون نمی شه؛ ولی به نظرم خوب می شد اگه:
1. یه وردی چیزی بخونیم که ملت ع ماشینه دور کنه جوری که هر کی خواس به ماشینه چپ نگا کنه شتکش کنه.
2. یه وردی بخونیم که ماشینه خودش خود به خود حرکت کنه.
3. قابلیت عبور ع دریا، صحرا، کوهستان و ... داشته باشه!
4. تو سه سوت غذا واست آماده کنه بذاره جلوت!
5. می تونیم حتی با جادو کوچیک و جیبیش کنیم!



2- طی یک رول، تلاش کنید یک وسیله‌ی مشنگی جدید رو با جادو ترکیب کنید تا کاراییش بیشتر شه یا قابلیت‌های جدیدی بهش اضافه بشه. (15 نمره)


آلکتوِ خسته نالان، با لباس های پاره پوره و قیافه ای درب و داغان، در حالی به زور چوب بیسبالش را دنبال خودش می کشید، در کوچه ای خلوت راه می رفت. دومین بار بود که در دعوا می باخت. تا آن موقع سابقه نداشت که او برنده نشود؛ بنا براین بسیار ناراحت بود.
- ای بابا! مث اینکه دیگه پیر شدیم ع پس دعوا ها بر نمیایم.
این را درحالی که نگاه غم زده اش را به چوب بیسبالش دوخته بود، گفت.
- مث اینکه هر دومنون ع کار افتاده شدیم رفیق!

چوب بیسبال آلکتو بسیار کهنه و قدیمی شده بود. او از بدو تولد چوب بیسبالش را داشت. چوب بیسبال او در همه لحظات زندگی اش حضور داشت. از وقتی که دندان درآورد گرفته تا آخرین دعوایی که امروز داشت. آن ها مثل دو دوست جدانشدنی بودند، دو رفیق، یک روح در دو بدن. دلیل بسیاری از پیروزی های آلکتو چوب بیسبالش بود.
در حالی که سعی داشت اشک هایش را کنترل کند دستی به چوب بیسبالش کشید.
- مث اینکه باس ع هم جدا بشیم رفیق! هر کی بره سی خودش!

آلکتو چوب بیسبالش را روی زمین گذاشت و از آن فاصله گرفت و دور تر شد. لحظه ای بس غم انگیز بود. درست لحظه ای که آلکتو می خواست دوان دوان محل را ترک کند، فکری به ذهنش رسید.
داده های مغزش را یک به یک بررسی کرد. پیش چوب بیسبالش برگشت.
- یه لحظه صب کن ببینیم! تو یه چوب بیسبالی! یه وسیله ای مشنگی که ع قضا جدیدم هسی! می تونیم قابلیت هاتو افزایش بدیم تا دیگه مجبور نشیم ع هم دیگه جدا شیم.
آلکتو این را گفت و با شادمانی چوب دستی اش را بیرون کشید.
ـ بیتارو!
این ورد به چوب بیسبال کمک می کرد تا به صورت خودکار و خستگی ناپذیر دیگران را کتک بزند.
آلکتو چوب بیسبالش را روی شانه اش گذاشت و برای دعوای بعدی اش آماده شد.



3- جامعه‌ی جادویی لندن رو تصور کنید، با این تفاوت که جادوگرها نسبت به تکنولوژی دیدِ منفی ندارن و به طور روزمره از انواع لوازم ماگلیِ جدید و جادو شده استفاده می‌کنند. بخشی از زندگی روزمره‌ی یک جادوگر رو در همچین دنیایی توصیف کنید. (می‌تونه در قالب یک رول کوتاه باشه یا صرفاً توصیف، هر کدوم که راحت‌ترید.) (10 نمره)

صب که ملت ع خواب ناز پا می شن اول می رن دست و روشون رو می شورن، دندوناشون رو با مسواک برقی که جادو شده و به صورت خودکار دندون رو مسواک می کنه، مسواک می کنن، بعد صبحونه شون رو که رباط شخصی شون درست کرده می خورن.

تو این جامعه جارو و پودر پرواز بسیار قدیمی شده ن مردم برای حمل و نقل از ماشین ها یا اتوبوس های جادویی مثل ماشین آرتور ویزلی استفاده می کنن.

خانم های خانه دار خونه شون رو با جارو برقی هایی که توسط جاد به صورت خود کار کار می کنن، جارو می کنن، بچه ها از تکنولوژی روز دنیا بی خبر نیستند و همه شون تلفن همراه دارن.

جادوگر ها و مشنگ ها کنار هم زندگی خوبی رو دارند و نه مشنگ ها از اونها می ترسند، نه جادوگر ها تعصب های قدیمی رو دارند؛ حتی گاهی اوقات با هم هم فکر و همکار هم هستن.

جادوگر ها تلوزیون هایی دان که به صورت سه بعد و واقعی کار می کنن و افراد درون تلوزیون می تونن تماشاگر ها رو ببینن و حتی می تونن از درون تلوزیون بیرون بیان.

تلفن های جادویی شون جوری هستن که افراد اگه اراده کنن می تون از توی تلفن سفر کنن و به پیش هم بیان.

کلا تکنولوژی زندگی جادوگر ها رو خیلی متنوع تر از قبل کرده.