خلاصه(به قلم لرد ولدمورت):

لرد سياه مرده. مرگخوارا به سختی دوباره زنده اش می کنن ولی اخلاق لرد عوض شده. تعادل روانی نداره!
عنکبوتی به نام آراگوگ پیدا می شه که قصد داره جای لرد رو بگیره. به همین منظور، به مرگخوارا می گه اگه لرد رو بکشن و توی پاتیلی که وسط گورستانه بندازن، لرد درست می شه.
ولی خود آراگوگ توسط لرد سیاه کشته، و توسط نجینی بلعیده می شه!
....................................

اسنيپ با ترديد به لرد سياه نزديك شد.

-خب سوروس... بگو ببينيم... كى آراگوگ رو كشت؟
-شما ديگه سرورم.

لرد تعجب زده به نظر ميرسيدند.
-انگار سوالمون رو درست متوجه نشدى... فرموديم كى عنكبوت آراگوگ رو كشت؟
-شما سرورم!... شما كشتينش و نجينى ميلش فرمودند!

لحظه اى بعد فرياد دردآلود اسنيپ به هوا رفت.

-مرتيكه بوقى اراجيف تحويل ما ميده! مگه ميشه ما آراگوگمون رو بكشيم؟... اون عنكبوت دست و پا بلورين ما بود. هى شما...!

مرگخواران به طور هم زمان به هوا پريدند.

-چرا ايستاديد و مثل هيپوگريف ما رو تماشا مى كنيد؟ سريعا بريد و آراگوگمون رو برگردونيد. يه پرز از اون هشتا پاش كم بشه، تك تكتون رو ميدم نجينى بخوره!

مرگخواران با ترس به نجينى كه درون شالش چمبره زده بود، نگاه كردند.
چگونه بايد آراگوگ را از معده نجينى بيرون مى كشيدند؟

- كسى ميدونه اسيد معده مار چقدر بعد از خوردن غذا ترشح ميشه؟!

در سمت ديگر، خانه ريدل ها

-دست نگه داريد.

رودولف كه فرصت طلب ترين مرگخوار خانه ريدل ها بود، با جفت دستش، دست هر ساحره اى كه دستش ميرسيد را گرفت.
-نگه داشتيم ارباب.

لرد از روى تخت با شكوهشان بلند شدند وبه سمت تل موهاى بلاتريكس رفتند.
-اين چيه؟

مرگخواران، مرگخوار هاى بسيار درسخوانى بودند.
-فوليكول مو؟
-نه... اون شفت موئه!
-مدولا!
-چى ميگين بابا؟ اين كوتيكولشه.

-اين موئه ياران ما! موى تراشيده شده! و ما از شما چى خواستيم؟... موى از ريشه... موى كنده شده! شانس آورديد كه بلامون سرطان مو داره! ببينيد... رشد كرده... بِكنيد پس...

مرگخواران، مرگخوار هاى بسيار به حرف اربابشان گوش دهى نيز بودند. پس، بدون فوت وقت، به سمت بلاتريكس حمله ور شدند كه...

-چه خبرتونه؟... نگفتيم حمله كنيد كه! يك نفر بره و تا ما حاضر ميشيم براى جراحى، موهاى بلاتريكس رو از ريشه، دونه به دونه و تار به تار بكَنه...در ضمن... زياد دردش نياد!

مرگخواران:

-پيس پيس! پيس... پييييس!... هوى پيس... آرسينوس! با توئم!

آرسينوس كه تا الان "پيس" خطاب نشده بود، با تعجب به رودولف نگاه كرد. سپس براى بازيابى اعتماد به نفسش، دستى به كرواتش...نكشيد! بلكه تاجش را روى سرش جا به جا كرد.
-پيس؟... به من ميگى پيس؟ بدم بندازنت آزكابان تا ياد بگيرى با شاه مملكتت...

اما صدايش، با چشم غره سرخ رنگ لرد، رو به خاموشى رفت. سپس، نفس عميقى كشيد و تاجش را برداشت و به پشت سرش پرتاب كرد.
-شاه؟... من گفتم شاه؟... شاه چيه؟!...لرد!... بدم بندازنت آزكابان تا ياد بگيرى جلو لرد مملكت اينجورى... غلط كردم ارباب!

رودولف كه زير بار وزن بلاتريكس، به يك طرف خم شده بود، منتظر پايان يافتن نگاه غضبناك لرد به آرسينوس نماند. در عوض، در حالى كه يك چشمش به لرد بود، با چشم ديگر، چشم غره اى به آرسينوس رفت.
-آرسينوس عزيز تر از جانم... الان وقتش نيست... پاشو... پاشو بيا اينجا بغل لرد بشين. آفرين شاه خوب... پاشو.

به نظر نمي آمد كه آرسينوس، با آن نگاه هاى غضبناك لرد، قصد جا به جايى داشته باشد.

مرگخواران با شك به قفس نگاه كردند.
-جغد؟ يعنى اين همه سال فريبمون دادن؟... يعنى اين همه سال من از يه جغد حساب مى بردم؟

بلاتريكس با تكان چوبدستى اش مرگخوار مذكور را ساكت كرد. البته با تكان چوبدستى اش، رودولف كه به وسيله باند، از چوب او آويزان بود، به هوا رفت و با آرنج، روى صورت مرگخوار مذكور، فرود آمد.

-آقا، ببينين... اين يه ماره... يه باسيليسكه. البته باسيليسكش نكُشه... يعنى وقتى به چشماش نگاه كنى، نميكشه... ام... بگذريم... ببينين اين دختر ارباب مائه. دختر... ارباب... ما! پسش بده... زود!

مرد فروشنده، با تعجب به پيكسى آبى رنگ رو به رويش نگاه مى كرد.
-چند؟!... اين پيكسى حرف ميزنه... اينو چند به من ميفروشيد؟

هكتور نگاه مرموزى به مرد انداخت. سپس تورى از جيب ردايش درآورد و در كسرى از ثانيه، لينى را به دام انداخته و درون شيشه اى زندانى كرد.
-مفت!... مجانى... بيـ...

براى بار دوم، بلاتريكس از فن آرنج رودولف استفاده كرد... اين بار براي ساكت كردن هكتور.
-خير! مفت نيست. عوض ميكنيم... اين پيكسى رو ميديم، اون نجينى تو قفس رو ميگيريم. قبوله؟

اما لرد سياه كه هر كس نبودند.
-آواداكداورا.

بلاتريكس كنترل شده بود!

-ترجيح داديم تو اوج بميره.

با صداى لرد سياه، ملت مرگخوار از شوك صحنه پيش رو در آمدند و رودولف، پاتيل و ملاقه هكتور را برداشته و دور جسد بلاتريكس ضرب گرفته و بالا و پايين ميپريد.
-مُرد!... زن من مُرد... ديگه...
-رودولف!

رودولف در حالى كه سعى مي كرد از خوشحالى سكته نكند و جوان مرگ نشود، ساكت شد.

-مُرد! ديگه من... فقط من ناظر اسليترينم. هيچكس ديگه اى نيست... بلاتريكس نيست. فقط من!
-مُرد... بريم لكه سياه ننگش رو برداريم و بياريم واسه خودمون.

-بسه! نفر بعد... هكتور! بيا ببينيم.

هكتور به سمت ميز رفت و دستانش را روى گوي گذاشت.

-مُـــــــرد!

رودولف با تكان چوبدستى لرد سياه، روى حالت بى صدا رفت و گوى، شروع به نمايش كرد.

‏سوژه جديد

جماعت محفلى دور ميز چوبى خانه گريمولد كه به ضرب جادو، چند برابر اندازه حقيقى اش شده بود و پايه هايش زير اين فشار مى لرزيدند، نشسته و پياز هاى مالى ويزلى را پوست كنده و بحث مى كردند.

-معجون مركب؟...مطمئنين فرزندان روشنايى؟

آمليا اشك هايش را پاك كرد.
-بله بله... ستاره ها ميگن كه...

اما صدايش توسط پيازى كه به سمتش پرتاب شد، رو به خاموشى رفت.

-منظور آمليا اينه كه بله پروفسور... ما با چشم خودمون ديديم كه اسمشو نبر رفت تو گرينگوتز... ما مطمئنيم كه اونجا يه چيز با ارزش پنهان كرده. وگرنه چرا خودش رفت؟... ميتونست يكي از مرگخوارا رو بفرسته... نميتونست؟!

دامبلدور به فكر فرو رفته بود.
-خب... پس ميگيد با معجون مركب پيچيده يكيمون تبديل به تام و وارد گرينگوتز شه... دقيقا كاري كه هرى، پسرم، با هوش و زكاوت و تكيه بر نيروى عشق و...

جماعت محفلى:

-اهم... داشتم چى ميگفتم؟... آها... پس ما به يه تيكه از تام احتياج داريم!
-تيكه؟!... اسمشو نبر كه تيكه نداره... يعني اصلا مو نداره... يعنى...يعنى ميگين كه بريم و مثلا گوشش رو ببريم؟!

‏خانه ريدل ها

بلاتريكس رو به روى آينه اتاقش در خانه ريدل ها ايستاده و با برس گره خورده درون موهايش درگير بود.
-اه... خسته شدم از اين همه مو. ارباب لعنتت كنه رودولف... سوسك شى به حق رداى ارباب. به زمين محفل ققنوس بخورى!

رودولف ابتدا نگاهى به موزى كه به صورت قاچاقى به داخل خانه آورده و مشغول خوردنش بود، سپس نگاهى به بلاتريكس درون آينه انداخت.
-من الان نشستم اين گوشه و دارم موزم رو ميخورم... به من چه آخه كه من رو لعن و نفرين ميكنى؟!

بلاتريكس چشم غره اى به رودولف رفت.
-به جاى غر زدن، عجله كن... جلسه الان شروع ميشه.

‏چندى بعد، جلسه مرگخواران

-بله... داشتيم ميگفتيم... ما تصميم به كاشت مو گرفتيم. يكيتون بايد به ما موى طبيعى بده... موى از ريشه!

در كسرى از ثانيه، همه نگاه ها به سمت بلاتريكس برگشت.

پست پايانى

بله!... جن خانگى!
از جن خانگى هرچى بگى بر مياد. ميگيد نه؟ خب... اثبات ميكنيم.
جن خانگى، موجوديه كوچك، با گوش هاى دراز. چشم هاى گنده و ورقلنبيده، يكى اينقدر!
كار خونه ميكنه... هرچى كه بگى. ميشوره، ميپزه، ميسابه، كهنه بچه عوض ميكنه و يخ حوض ميشكنه.
تا اينجاش بسيار موجود به درد بخوريه.
به درد نخوريش از اونجا شروع ميشه كه ميفهمي دست بزن داره. اصلا يه دو تخته كم داره اين موجود.
كافيه بهش بگى "نرو" و اون اشتباها بره! از انگشت تا سيخ داغ فرو ميكنه تو چشمش، تا اون باشه بار ديگه رو حرف اربابش حرف نزنه.
كافيه حس كنه تو خطريد! شده گردنتون رو بشكنه، ميشكنه، اما نميذاره خودتون رو تو خطر بندازيد!

و حالا چي شده؟
لرد قصه ما، تبديل شده به وينكى. و وينكى كيه؟! يه جن خانگى!
لرده ها... اربابه ها... اما فرو رفته تو جسم يه جن خانگى ديگه!
يه جن خانگى كه نشسته يه گوشه و يهو ميبينه كه يه گله جادوگر دارن حمله ور ميشن بهش!

-اينا دارن ميان سمت ما. دستور ميديم كه...
-دستور نميديم! وينكى زير بار خفت مردن نرفت. وينكى خودش خودش رو كشت.

حالا هى لرد درون داره ميگه بـــابــــا ما لرد مملكتيم! خودكشى چيه؟!
ولى مگه وينكى بيرون، اين حرف ها حاليش بود؟! خير! دست آخرم جسم وينكى از روى يك دندگى و حرف منطق گوش نكردن، تنظيمات كارخونه رو برگردوند رو انفجار و در نهايت... منفجر شد و قصه ما هم به سر نرسيد.

پايان

بررسى پست شماره ١٥٣، جانورنماها، شما ايچيكاوا:

نقل قول:

شما، بخش اول ديالوگ خوب بود، اما بقيه اش تكرارى... عينا از پست قبل برداشته بود. يه كم خلاقيت ميتونست بهترش كنه. مثلا لرد بگه نه، اون يكى آرسينوس.
و آرسينوسم با جديت دنبال اون يكى آرسينوس مى گشت.
نقل قول:

با صدای قیچی های ادوارد، آرسینوس به خودش آمد...
او شاه مملکت بود!

اين فاصله، به خواننده اين اجازه رو ميده كه صحنه رو درك كنه و شاه بودن آرسينوس رو جدى بگيره.
نقل قول:

شلوغه! خيلى هم شلوغه.
ما بين ديالوگ و توضيحات بعديش هميشه يه فاصله ميذاريم كه اين هارو از هم جدا كنه.
اما در مورد توضيحات بعد از ديالوگ، اگه توضيحاتمون راجع به لرده، ديالوگ بعدش هم ديالوگ لرده، فاصله لازم نيست. اما اگه توضيحات راجع به آرسينوسه(مثل بالا) و ديالوگ متعلق به لرد، يه فاصله ميذاريم كه معلوم شه ديالوگ متعلق به شخص ديگه ايه. البته اين فاصله ها رو شما هم ميذاريد هميشه. اينبار فراموش شده احتمالا.

آرسینوس یک قدم هم برنداشت اما سایر مرگخوران از ترس اینکه نفر بعدی باشند آرسینوس را بلند کرده و روی صندلی نشاندند. با صدای قیچی های ادوارد، آرسینوس به خودش آمد. او شاه مملکت بود.
_نههههههههه!
_چی نه؟
_من شما رو خیلی دوست دارم ارباب.
_چه ربطی داشت؟! ادوارد کارتو بکن.
_ادوارد کارتو نکن! ارباب من استایل خاص خودمو دارم. شما منو میشناسید. ارباب من وقت ازدواجمه اصلا!

حقیقتا وقت ازدواج آرسینوس نبود. اما او برای حفظ موهایش هر کاری می‌کرد.

_اره، میشناسیم سینوس! ادوارد کارتو بکن.
_ادوارد کارتو نکن. ارباب کلید ازدواج کردن من فقط شمایید!

لرد کمی سکوت کرد.
_مارو دوست دارید؟
_بله!
_وقت ازدواجتونه؟
_بله!
_کلید ازدواجتون ماییم؟
_بله!


شروع پست خوب بود، روند پست خوب بود. آرسينوس رو شروع كرديد و خودتون هم تمومش كرديد. ديالوگ ها و طنزشون خوب بودن(اون "ميخوايد با ما ازدواج كنيد" هم خنده دار بود حتى!) اما شكلك هاى آرسينوس تكرارى بود. يعنى معمولا هرجا حرف از آرسينوسه، اين شكلك رو هم مى بينيم. و اين خوب نيست. يه شكلك رو به يه شخصيت اختصاص نديد. وسطاى پست، حوصله خواننده سر ميره و ديگه براش جذابيت نداره.
خب... برسيم به پايان... پايان پست يه كم جاي حرف داره. لرد به اين سادگى كوتاه نمياد. بهتر بود يا به دليل خيلى احمقانه كوتاه ميومد، يا به يه دليل واضح و ساده.
اما رو هم رفته پست خوبى بود.

موفق باشيد.

در همان حال كه آرسينوس و هكتور مشغول كشيدن نقشه هاى پليد دزديدن مهر هاگوارتز، براى درست كردن كارنامه ها و تقديمشان به لرد سياه بودند، بلاتريكس در گوشه اى رودولف را گير انداخته و ناخن انگشت اشاره اش را زير مژه هاى پلك پايين او فشار ميداد.
-ميگى يا همچين فشار بدم كه چشمت بلوپ، بزنه بيرون؟!

رودولف حتى نميدانست كه چه چيز را بايد بگويد.
-ميگم... ميگم!

بلاتريكس از رودولف فاصله گرفت.

-اول تو بگو اين ناخونا از كجا اومدن؟! تو مگه سوژه ات يه چيز ديگه نبود؟!
-حس ميكنم كه روح فرشته ناخن تو بدنم حلول كرده... بگو حالا!
-چي بگم؟!

بلاتريكس كاغذ پوستى اى را جلوي چشم رودولف تكان داد.
-اين نمره هارو چجورى درست كنم؟

در همان حال كه مرگخواران در گوشه و كنار خانه ريدل ها، در تقلا براى اصلاح نمراتشان بودند، ثانيه ها در حال گذشتن بودند و لحظه تحويل كارنامه ها به لرد سياه، نزديك و نزديكتر ميشد!

رودولف نيز به سمتي كه همه نگاه ميكردند، برگشت.
-زن كيه؟! نفس كش... بيا جلو ببينم. چرا قايم شدي؟ بيا حسابت رو بذارم كف دستت!

آرسينوس قدمى به رودولف نزديك شد.
-اهم... رودولف...

ولى رودولف كه جانش و سلامتش را در خطر مي ديد، بي توجه به نگاه هاى سايرين، به فرو رفتن در نقشش ادامه داد.
-نه آرسينوس...پا در ميونى نكن! ولم كن... ولــــــم كن بذار حقش رو بذارم كف دستش!
-ترجيح ميدم جناب پادشاه صدام كنى... در ضمن، من كه نگرفتمت.

رودولف به سرعت به سمت آرسينوس رفت، كه از غيب، افرادى سياه پوش، با نقاب هاى عجيب و غريب پشت به آرسينوس و رو به رودولف ظاهر شدند و چوبدستى هايشان را به سمت او گرفتند.
-جناب پادشاه، ببخشيد كه پشتم به شماس... تو! چطور جرئت ميكني به سمت پادشاهت حمله كني؟! عقب بايست...عقــــــــب!

و رودولف عقب ايستاد!

-اهم... خب رودولف... از بلاتريكس مراقبت ميكني يا...

و به مأموران چوبدستي به دست اشاره كرد.

-آخ كه ارباب نگذره ازتون به حق چهار مؤسس هاگوارتز! اين همه ساحره اينجاس كه نياز به مراقبت يه مرد دارن... اونوقت بلاتريكس آخه؟!...مراقبت ميكنم... مراقبت ميكنم.