بدنی بریان شده که نمیشه گفت زغالم که خیلی کم سیاهه یه ذره اونطرفتر شده(بستگی به ذهن خوننده داره چقد سیاه میگم!) روی زمین، در تاریکی های زندان ازکابان افتاده بود و با سیاهی آن سِته سِت بود. لامصب آن شیمر تا جایی که می توانست فشار داده بود و در پاچه اوتو فرو کرده بود. بدنش چنان سیاه بود که آدم را یاد قحطی زده های جنوب آفریقا به جز دماخه امید نیک می انداخت.

هنوز تحت فشار جزغاله شدن درجه یک بود و نمی توانست حتی اینقد تکان بخورد! چقد؟!... اینقد! گذشته ازینا دیه لباس اینام نداشت آخه! لخت مادر زاد و عریان بریان وسط راهرو بود. خلاصه مرلین ریش بزی که می دید این بنده مرلین اگه بیاد بهشت حوریا از خوشگلیش خودکشی می کنن واس این بابا، از خیرش گذشت و ضد تو ذوق حاجیمون! در نتیجه از روی اجبار و زنده نگه داشتن عالم بالا هم که شده، به اوتو وحی نمود!
- تکوووووون بده!... تکون بده!... بدنو تکون بده!... خودتو نشون بده!... بگو بهم، تنگ شده واست دل...

در این میان بود که اوتو آرام آرام و با ریتم شروع به تکان دادن کرد. تکون دادنی که بیا و ببین! حالا یارم بیا!... دلدارم بیا... بعد از چند دقیقه ای که مرلین با دقت به او می نگریست و سرانجام از سلامتی این بنده در رابطه با زنده شدن، اطمینان حاصل کرد با پشت دست بر دهان وی بکوباند و فرمود:
- بسه دیه!... یکی ببینه می فهمی میان می کننمون تو گونی؟!
- آها حله باو...
- خو دیه، دیه نمیر وگرنه حوریا سکته مکته می زنن! افتاد؟!
- چی؟!
- هیچی...

و شترقی کرد و به عالم زیر زمین... نه یعنی عالم بالا رهسپار شد. در این هنگام اوتو که ازین حرکت انتهاری کف کرده بود، برگشت و به ته راهرو که سیاه بود، نگریست. بعدم به خودش نگریست ولی همین که چشمش به خودش افتاد... چشتون روز بد نبینه... دید لخته!
- ریش کبیییییییر! شلوار کردیممممممممو کی برد؟!... رکابیم چی پس؟!

اما فقط صدا در راهرو پیچید و پیچید و برگشت و زد تو فرق سر خودش!
- آخه احمق! وسط زندون داد می زنن شلوارم و رکابیم و شرت و مخلفات؟!
- ببین باو... واس ما افت داره بی شلوار بزنیم بیرون. تازگیشم نمی خوای نخواه! ولی خودمونیما اگه همین جوری سیاه باشه و ما هم سیاه باشیم...

سپس لامپی ازین حبابی گلابیا بالای سرش روشن و شد و زد تمام آرمان های مرلین را بر بوق فنا داد!
- بوق خوردم! نمی خواد روشن کنی حالا فضا رو می خوام تاریک باشه!... دِ خاموش شو لعنتی!... آها!

شترق!

و با نمی دونم چی زد و لامپ حبابی گلابی رو شکست...
- خو... بهتر شد!


- فرزندانم!... چراغی در دل سیاه زندان روشن شد ولی اثری از کسی نیافتم!
- باز این رف بالا منبر... بنده مرلین تو که چشات سو نداره خو کی گف بیای داور شی هان؟! کو کجاس؟!
- به ریش اعظم سو کوری نور در آن بهبهوهه دیدیم!

لینی که داشت دکمه های آبی را امتحان می کرد گفت:
- منو این همه خوشبختی محاله... محاله!... چقده دکمه! یوهووووو!... همشونم آبی!
- لینی، اینقده این دکمه اون دکمه رو فشار نده. یهو دیدی زدی تمام درای زندون باز شد...
- باشه بابا!

در این هنگام بود که چون نویسنده نیاز به تریلانی داشت یهو او را وسط رول انداخت و او هم با صدای خش و خیل و ضایش شروع به پیشگویی کرد:
- همه چی بهم میریزه... خون های زیادی ریخته میشه و تاریکی زندان همه چیزو در بر میگیره!

در این حال بود که لرد به علت نداشتن حوصله چوبدستی خود را در حلق وی فرو نمود...

درود ارباب سابق دو عالم

خدمت رسیدیم جهت امر خیر نقدینگی... اگه میشه این را با نقدهایتان نابود بفرمایید.

دراکو و رودی همچون تسترال هایی در گل فرو رفتندی و بر طبقه بالا فشار آوردندی و خود را بر در و دیوار زدندی آما هیچ کدام نتوانست فکر بکری به میان آوردندی چون هر دو چیزی به نام طبقه بالا نداشتندی زیرا به اجاره رفته بودندی. پس نتیجه گرفتند با هم و برای هم و با افکار بوق آلود هم به سراغ مسئله بروند و با استفاده از ضابطه توابع مختلف و انتگرال گیری، آنها را حل بنمایند.
- رودی... سر قمه رو بگیر اون ور، توله بلاجر بوقی! رفت تو چشم!
- بینم تو این امارت به این گندگی ساحره ای چیزی نی دراک؟!
- ما رو باش به چی فک می کنیم اینو نیگا به چی فک می کنه!
- مثه که از بیخ و بن باید بزنم صاف و صوفت کنما!

و با چشمانی که خباثت از آن ها می پاچید به دراکو خیره شد و ادامه داد:
- بینم ننت خدمتکار نداره؟!

دراکو برگشت و به رودی که در حال یورتمه رفتن روی مخ او بود نگریست.
- ببین، وقت ندارم به همچین قضایایی فک کنم همین جوریم تا خرخره زیر قرضم! پول تو جیبیمم بکنه دیه طلبکارا کلا می زنن آش و لاشم می کنن!
- خو حالا تو بگو.
- گیریم که داشت.
- چن سالشه؟!
- مرلیییییین... اینو شفا نده بزار بخندیم... به تو چه آخه؟! یه ذره به اون ذهن خرابت فشار بیار ببین راهی به ذهنت میرسه اصن... نه اینکه بشین سن طرفو بپرس.
- خو خنگه به ختطر خودم نمیگم که... برو به اون بگو هر وقت رفت تو اتاقش و اینا معجونو بپیچونه! بعد بگیم کلاغ بردتش یا بگیم گم شده! چطوره؟!

دراکو سیس تفکرانه بگرفت و فرمود:
- تو بی نظیری رودی! بیا بزن قدش!

و رودی دستش را بالا آورد و زد قدش! آما ناگهان همین که دراکو دستش را پایین آورد، متوجه شد دستش نیست!
- رودی....!
- به مرلین قمه دستم بود! حواسم نبود!

دراکو فقط توانست فریاد بزند!
- احمق... دستمو قطع کردی! دستم... دستم قطع شد!

این جاست که از پشت صحنه شاره کردن سوژه رو به بوق ندم و اینا پس همون به زدن قدش کفایت می کنیم.

اندی بعد...


- غروب پاییزه... دلم غم انگیزه.... چشم فلک نم نم... اشکاشو...
- رودی خفه شو! پول تو جیبی من داره قطع میشه بعد تو می زنی زیر آواز! لامصب صداتم قشنگ نیس که...! انگار حنجره تو رو آسفالت کشیده باشن...

رودی که به شدت بوق شده بود و ترور شخصیتی و تخریب همون مورد، به دلیل نریختن ضد یخ درون رادیاتش، آمپر بالا کشید. قمه را بالا برد و بر وسط میز پایین آورد!

شترق!

دراکو که در افکار رویایی اش سیر می نمود. ناگهان از جا پرید و با میز از وسط شق شده رو به رو شد!
- تستراله اون ماله بابام بود! چه کاری بود کردی آخه! پول خونت بابتش گالیون رفته روش...!
- مرتیکه همه کارا رو من کردم همه فکرارو من کردم بعد... اصن تو به چه حقی به صدای من توهین کردی؟! هان؟!وایسا الان از وسط شقت می کنم! دِ لعنتی وایسا!

و به دنبال دراکو تاخت. این بدو، اون بدو، تا کی به هم برسن.
- بابا... بابا... این رودی داره منو می کشه! کمک!... کمکککککک!
- وایسا الان شق الکمرت می کنم!
- این جا چه خبره؟!
- بابا... این می خواید شق کنه!
- چی؟!
- منظورم شق الکمره... می خواد کمرمو از وسط شق کنه!

لوسی نگاهی به دراکو انداخت و گفت:
- کار خوبی می کنه... رودی من می گیرمش شوما بزن شقش کن!

در این گیر و دار و شقو شق کنون ناگهان خدمتکار بانو نارسیسا وارد شد و با دهانی به کف چسبیده به صحنه خیره ماند! رودی که تازه متوجه خدمتکار شده بود، با لبخندی ملیح دراکو را رها کرد، جلو رفته و همچنان که گلی به طرف او می گرفت، زانو زد.
- آه... ای بانوی گرام. شما بسیار زیبا و سفی... اهم اهم یعنی با کمالات هستین. می تونم بپرسم افتحار آشنایی با چه کسی را دارم؟!

و سرش را بالا کرد تا تاثیرات حرفا هایش را ببین که...

شترق!

درود بر هاگرید و اون آنتن بوقی...

رو ما هم حساب ویژه باز اینا کنین آما روز پنح شنبه باوشه بهتره چون روز بعدش تعطیل ایناس راحت تریم تا اینکه شنبه باشه و...

مخلصات فراوون!

اوتو آرام سرش را به پنجره یخ زده تکیه داده بود و به مناظر مه آلود اطراف نگاه می کرد. همه چیز از آن چیزی که فکر می کرد سریع تر رخ داده بود. خیلی زود یازده ساله شد، خیلی زود نامه به او رسید، خیلی زود مادرش مُرد و خیلی زود به هاگوارتز پا گذاشت. از همان دقایق اول سکوت را پیشه کرده بود. حتی وقتی همه دوست پیدا می کردند و با هم حرف می زدند هم او هیچ چیز نمی گفت و فقط به بیرون نگاه می کرد. افکارش فوران می کردند ولی خودش آرام به نظر می رسید.
- ببینم اسم تو چیه؟
- اوتو...
- چه اسم باحالی... حدس می زنی تو کدوم گروه بیفتی؟!
- برام مهم نی...

دو پسر کناری اش پوزخندی زدند و با هم پچ پچ کردند. لونا که پچ پچ آن ها را دید رو به اوتو کرد و گفت:
- اینا اسلیترینی هستن... عوضی و مغرور!
- مواظب حرف زدنت باش!
- تو هم مواظب خودت باش!

اوتو برگشت و به آن دو نگاه کرد. چشم هایش خشمگین و دست هایش مشت شده بود. می خواست هر دو آن ها را بدرد. هرگز توهین را قبول نمی کرد نه تا این حد!
- یا بلند شید گورتونو گم کنید یا همین جا گردنتونو می شکنم!

دو پسر کمی عقب رفتند و سپس با عصبانیت از کوپه خارج شدند. لونا نگاهش را از آن ها گرفت و به اوتو انداخت...



- سال اولیا از این طرف!

هاگرید را می شناخت. تقریبا همه جا حرف از او بود پس اوتو هم او را می شناخت شاید کم تر ولی می شناخت. همه با چشم هایی نگران به دنبال هاگرید رفتند.

هاگرید قدم هایش سریع و بزرگ بود و برای رسیدن دانش آموزان به او مجبور بودند بدوند. سرانجام هاگرید پشت در بزرگی که زن مسنی هم أن جا بود ایستاد.
- خوب من میرم. ایشون پروفسور مک گونگال هستن و باید به حرفشون گوش کنید.

سپس از پله ها بالا رفت و گم شد. چشم ها به سوی مک گونگال که حال یک طومار بزرگ در دست داشت خیره شد.
- مایکل کرنر!
- حاضر...
- اوتو بگمن.
- حاضر...
- لونا لاوگود.
- حاضر...
- ...



- اوتو بگمن!

استرسی عجیب داشت و همهمه آن را شدت می بخشید. قدم هایش آهسته ولی پایدار بود تا اینکه به چهار پایه رسید. هاگرید او را بلند کرد، روی چهار پایه نشاند و مک گونگال کلاه را روی سر او گذاشت. ابتدا هیچ چیز نبود. نه صدایی و نه حالت عجیبی اما ناگهان...
- خوب، چیزای زیادی در تو میبینم! هوش زیاد، سکوت، مرگ، مهربان، آرامش و استوار... بهترین گروه برای تو ...ریونکلاوه!

صدا در سرسرا پیچیده شد و بچه های میز ریونکلاو با هوا رفتند!

عالم دو طبقه پایین تر

- خوب، هکتور می تونی معجونتو بسازی. عواقب کارت پای خودته و اگرم لرد بفهمه گیبن نیستی... زنده زنده میدیم وینکی امشب برامون جیگر زلیخا سولاخ سولاخ شده درس کنه.

آرسینوس این را گفت و سپس روی صندلی ای، دست به سینه نشست. به همراه او دیگر مرگخواران نیز در گوشه و کناری خود را مشغول کردند و منتظر ماندند تا معجون آدم کش که هیچ، مرلین کش هکتور آماده شود.
- بدو بابا... نشسته اینهو هیپوگریف به ما نگا می کنه!

هکتور ابتدا کمی در افکار لرزانش سرچ و سپس شروع به درست کردن معجون کرد.

عالم دو طبقه بالاتر

گیبن آرام از جلوی در کنار رفت و وارد راهروی نیمه تاریک شد. هنوز قدم اول را بر نداشته بود که پایش به چیزی گیر کرد و با صورت به آغوش زمین شتافت! همزمان با افتادن وی و صدای ترکیدن گیبن، صدای لرد در راهرو پیچید.
- آه نجینی عزیزمان، فکر کنیم مهاجم کلا از بیخ ترکید!
- هکتور می کشمت، این بار نوبت توئه!

پس بلند شد و با دماغی فرو رفته به حرکتش ادامه داد...

عالم دو طبقه پایین

هکتور در حال ریختن اسید سیتریک درون معجون کف مانند صورتی رنگش بود. دستش از شدت ویبره اش می لرزید و نمی توانست یک قطره اسید را که در دستور العمل بود، در پاتیل بریزد.
- آرسی... نمی خوای بیای به من کمک کنی؟ به مرلین دیگه پیر شدم. نمی تونم ببینم یه قطره چقدره! چشام سوشو از دست داده!

آرسی نقابش را بالاتر کرد و گفت:
- خودم کردم که لعنت بر خودم باد! عمرا... اصلا... هرگز!
- کلا کسی نی به منه عاجز کمک کنه!

در این هنگام بود که وینکی دست در جیبش کرد و یک سکه یک گالیونی در آورد.
- بیا!
- بابا اون کمک نه که! کمک تو ساخت معجونشو میگه!
- آها... وینکی جن سخاوتمند... هکتور عجله کرد وگرنه وینکی، هکتور سولاخ سولاخ درست کرد!

هکتور که می دید، بدجور ضایع شده، بر روح خود درود هایی پس بسیار فرستاد و به ادامه کارش پرداخت.

ربعی بعد...

هکتور با وجود تمام لرزه های ۲ ریشترش، چشم های بی سویش و دستورالعمل پیچیده معجون، سرانجام آن را به پایان رساند!
- خوب، اون تار رو بده!

آرسی هنوز قدم اول را برای دادن تار بر نداشته بود که در به طور ناگهانی باز شد و همه به فضای خالی و تاریک پشت در خیره شدند...

درود بر ریش دو عالم

۱- هدف و انگیزه تون از عضویت در محفل ققنوس؟!
به لطف ارباب از مرده خورا طرد شدیم!

۲- سیاهی دل مرگخوارا رو با چه چیزی تمیز و پاکیزه میکنین؟
با لیف

۳- چند مورد از فواید ریش پروفسور دامبلدور رو نام ببرید؟
۱- ضد سرطان
۲- ضد ریزش مو
۳- ضد حساسیت
۴- و ابزار خوبی برای پاک کردن صورت به هنگام شست و شو

۴- خلاقیت سفیدتون رو به کار بندازین و سه تا لقب ناقابل برای ولدمورت اختراع کنین!
مماخ عملی
کچل کچل کلاچه!
بی (موی+مماخ) (فاکتور گرفتم)

۵- به نظرتون بهترین راه نابودی و از صحنه روزگار خارج کردن سیاهی و تاریکی چیه؟
روشن کردن لامپ!

۶- با چه روشی ولدمورت رو به عشق دعوت میکنین؟
با یه گلی چیزی دیه!

۷- اسم رمز ورود به دفتر پروفسور دامبلدور؟
ریش کبیر!

هوم! برادر لودو بگمن؟ مرگخوار سابق؟ معمولا سخت مرگخوارای سابقو قبول میکنیم ولی خب، به نظر میاد این چند وقت فعالیتت خوب بوده، منم که بهت اعتماد کامل دارم پسرم.

تایید شد!

هوا بسی ناجوان مردانه سرد بود. بعد از امتحانی با چنان شدت فشاری(حدودا ۱۰-۱۵ ریشتر)، حال بچه های ریون به سوی مزارع اطراف در حرکت بودند. نسیم صبحگاهی از هر سو موهای زیبای ساحره های جوان را می رقصاند و لباس های زیبایشان را زیر نور طلایی خورشید به نمایش می گذاشت.(مرتیکه هیز بوقی!)

دریاچه، طبق معمول رول ها، ساکت و آرام به همراه موج هایی کوچک در آن میان خودنمایی می کرد. صدای چهچهه بلبل و قار قار افتضاح کلاغ با هم آمیخته شده بود و ویالون زندگی را بر سر مشکلات می کوباند.

ریتا، اوتو و یه بنده خدای دیگر که اسمش را فراموش کرده ایم و حال در این رول می گذاریم ایسک، قدم زنان به سویی که معلوم نبود کدام سویی، می رفتند. در آن سوی دریاچه هم بر و بچ اسکی یعنی اسلی یورتمه کنان و شیحه(همین مدلیه دیه؟) کشان، در این میان نما را به کل به بوق فنا می دادند. اوتو که ظاهرا امتحان ادبیات جادویی را که از بیخ و بن قهوه ای-مشکی متمایل به سبز داده بود، رو به ریتا کرد و گفت:
- قرچ!

ریتا همچنان که پوکر می نمود، جواب داد:
- قارچ؟!
- نه قرچ!

آقای ایسک به میان آمده، فرمودند:
- باد آمد و بوی سوسن آورد!
- بینم باز رفتی تو نخ ادبیات؟! آخه مرد مومن بکش بیرون بابا. بیا با هم برقصیم از ریتا هم نترسیم؟! چطوره؟!
- نوچ، حسش نی!
- په چه کنیم؟!
- بریم بینیم می تونیم هاگریدو بچیپونیم!
- هستم.
- هستم.
- خوب بریم کلبش بینیم اندر خم کدوم کوچس!

کلبه هاگرید، کلبه که نه ویرانه ای بس باشکوه با نمایی اریب در پایین تپه، نگاه ها را به خود خیره می کرد. سه دسته بیل باهم به پایین رفتند و آرام در زدند.

تق توق تیق

- هاپ هوپ هاپ هاپ هاپ!
- واق واق ووق!
- احمخ این چه مدل حرف زدنه؟!
- مگه نمی بینی داره پارس می کنه؟!
- هاگرید؟!
- نه بابا سگشو میگم مومن!

در آهسته باز شد غول بی شاخ و دم ولی ریش دار دوان دوان اوتو را در آغوش کشید. اوتو قبل از اینکه در میان دستان تنومند آن ژنده فیل قرچ شود نمایی بسته از مشخصات هاگرید را نظاره کرده بود که شامل: ریشی تا زیر ناف، قدی دو سه برابر من، بازووانی آه(!) و صورتی دفتر نقاشی شده از زخم! به سراغ سر و وضعش نمی رویم که از پشت صحنه اشاره به ناکار کردن بنده!
- سلام هری!
- من..‌ هری... نیستم!... خفه!
- هاگرید... کشتیش!

هاگرید دستانش را باز کرد و لش اوتو را در آن میان یافت! اوتو آش و لاش شده، آب از دهان جاری، اشک در چشمان، استخوان های آرد شده، لبخند کم رنکی نثار آن جان نثار کرده در افق های محو آفرینش به سیر پرداخت.
- عزیزم چرا وقتی داشتم بغلت می کردم نگفتی اوتو ام؟
- من... غلط... کردم!
- خوب بی خیال حالا که هیچی نشده، خسارتشم که بیمه پرداخت می کنه! بریم داخل؟!
- اصن تو بی نظیری! اوه یادم رفت بفرمایین!

و با دست در نیمه باز را تا خرخره باز نمود. خانه ای نقلی بود با یک تخت فنر در رفته، شلواری بر روی اجاق که خشتکش متاسفانه... جوراب هایی در لیوان آب، پاره گوشتی گندیده در یخچال و... بی خیال!
- به کاخ من خوش اومدید!

ریتا که اعتماد به سقف کاذب هاگرید را می دید، سری از روی تاسف تکان داد و گفت:
- یاد حادثه غم انگیز هیروشیما افتادم! بینم اورانیوم غنی می کنی اینجوری ترکیده؟!
-نه به مرلین ریش بزی! فقط بعضی وقتا میشینیم با بر و بچ میریم فضا!

در این هنگام بود که ناگهان زنگ به صدا در آمد و همه به از جمله سه دسته بیل به تاخت به سوی قلعه روانه شدند و حتی جواب خداحافظ های هاگرید را هم ندادند...

درک بنمایید زیادی زیاد شده...

اولا درگذشت سوروس اسنیپ رو تسلیت عرض می کنم و بهتون میگم فردا ظهر در گورستان ریدل همراه به صرف ناهار، دفن می شود...

ثانیا لرده دیه انتخاب ما!

از: پرستار
به: ممد پاتر فیلانی!

قلم را بر می دارم و دوباره در حلق روزگار فرو می برم. آخر می دانم برای نوشتن این نامه باید تایپ کرد نه با قلم نوشت. این بار می خواهم بی پرده بنویسم و مواظب ذهن از بنیه منحرف به چپ شما هم باشم!

روزی بود که من هم مثل بقیه عاشق بودم. من هم مثل بقیه دیوانه بودم ولی دیوانه ای نه چندان ناسالم. اولین بار که دیدمش هیچ وقت هرگز لحظه ای به فکرم هم نمی رسید، روزی اینقدر در رویاهایم، بارها و بارها با او پرواز کنم و هر چه می خواهم را فقط وقتی او هست، داشته باشم. اما دریغ می دانستم خواهد رسید روزی که باید یاد بگیرم فراموشی را...!

مثل همه سکانس های عاشقانه او هم رفت. رفت و نیم نگاهی هم به پشت سرش نینداخت که ببیند قلب که هیچ، کسی پشت سرش شکست که هرگز نشکسته بود. روزگاری آمد، ابتدا داغم کرد، آرام آرام دیوانه ام کرد و آخر سر رها. تا بدانم قصه روزگار تلخ تر از قهوه هایی است که سال هاست با تلخی هایشان می گذرانم.

خاطرات یکی یکی می آیند و از جلوی چشمان خسته ام می گذرند. خاطرات دورانی که خنده هایی تکرار نشدنی را رقم زدند و دیگر تکرار نخواهند شد. همان هایی که در میان ابر ها دست در دست هم می رفتیم تا بی کرانه های عشق. کی رفتیم تا قصه ای جدید، نه لیلی و مجنون و نه شیرین و فرهاد، را بسازیم.

حال که نامه تمام شد، نمی دانم مقصد را کجا بنویسم. بگویم خانه نامرد یا بی معرفت... شما بگویید کدام بهتر است؟!