ترم 26 سالانه هاگوارتز

تدریس این کلاس در تابستان برعهده‌ی پروفسور جیسون سوان خواهد بود.


جلسه اول
تاریخ تدریس: چهارشنبه 15 تیر
مهلت ارسال تکالیف: تا چهارشنبه 29 تیر

جلسه دوم
تاریخ تدریس: شنبه 8 مرداد
مهلت ارسال تکالیف: تا شنبه 22 مرداد

جلسه سوم
تاریخ تدریس: سه‌شنبه 1 شهریور
مهلت ارسال تکالیف: تا سه‌شنبه 15 شهریور

سوزانا و پیتر عزیز

خیلی خیلی ممنونم بابت شرکتتون در کلاس و خیلی خوبه که برای گروهتون تلاش می‌کنید، من هم خیلی دوست داشتم امتیاز تکالیفتون رو برای گروهتون لحاظ کنم، ولی متاسفانه مهلت ارسال تکالیف به پایان رسیده. معذرت می‌خوام و ممنونم بابت وقتی که گذاشتید.

+ اینکه اگه دوست داشتید تکلیفتون امتیازدهی بشه بهم بگید تا توی پیام‌شخصی براتون ارسال کنم.

بفرمایید اینم تکلیف من http://www.jadoogaran.org/modules/new ... wtopic.php?post_id=346721

سلام پروفسور
بفرمایید
البته ببخشید می‌دونم یکم زیادی افتضاح شد

با احترامات

آخرش نفهمیدم کسی اون پسره رو نجات داد یا نه

تدریس جلسه دوم کلاس فلسفه و حکمت

صبح زود با صدای زنگ ساعت کوکیش بیدار شد. ساعت 5 صبح بود و3 ساعت به شروع کلاسش مونده بود. میدونست که مثل روزای قبل، هم گروهیاش همه خوابن. خسته شده بود از این همه تفاوت و تبعیض. تا کی باید صبح زود بیدار می شد و تنهایی کل تالارو تمیز می کرد؟ تا کی باید بقیه راحت می خوابیدن و اون جون می کند تا تمیزی و تقارن رو به تالار بیاره؟ خسته تر از همیشه، سطل و تی و وایتکسو برداشت و تو ذهنش نقشه های جدید واسه مقابله با میکروبا رو مرور کرد.

حدودای ساعت 8 صبح – کلاس فلسفه و حکمت

-هافلیا بهترن! ما سختکوش تریم و با سختکوشی هر چیزی رو به دست میاریم.
-اصالت از هر چیزی بهتره. تا احترام نداشته باشی، نمی‌تونی کسی بشی تو جامعه.
-اصلنم اینطور نیست. با سختکوشی می‌شه هر چیزیو به دست آورد.
-اصالتو نه.
-و یا حتی شجاعتو. اصالت و سختکوشی نمیتونه به کسی شجاعت بده.
-میشه بس کنین؟ این چرت و پرتا چیه میگین؟ همه اینا رو کلاه انتخاب کرده. البته الان فهمیدم چرا شما رو ننداخته ریون...

گابریل تمام مدت شاهد بحث بین دانش آموزا بود. هرجایی رو نگاه می کرد نمونه ای از تبعیض می دید. نمونه ای از خودبزرگ بینی. نمونه ای از تفاوتای بی معنی. سرشو بالا گرفت و با حفظ پرستیژ استادیش، آروم وارد کلاس شد. از کنار هر میزی می گذشت، یه سطل محلول الکل خالی می شد رو سر دانش آموزا. وقتی به میز خودش که رسید و الکل بارونش کرد، کتابا و چوبدستیش رو روی میز گذاشت و نفس عمیقی کشید.

- باز بحثتون سر چیه؟
- هیچی به مرلین.
- دیدی؟ دیدی؟ اگه شجاعت ما گریفیا رو داشتی در برابر ظلم می‌ایستادی و حرفت رو می‌زدی! ... ما راجع به برتری گریفی‌ها صحبت می‌کردیم.
- اصلنم. بحث سر اصالت ما بود.
- نخیرم. تا حرف سخت کوشی ما وسط باشه، چرا از شما بگیم؟
- هوش و دیگر هیچ.
- خب دیگه بسه وگرنه می‌زنمتون همین‌جا پخش زمین شین یادتون بره چی چیه کی کیه!
- این چرا انقد عصبانیه؟
- همین الانم باصدای فراصوتش زدمون!

گابریل سعی کرد به خودش مسلط باشه و پرستیژش رو از دست نده. پس یه جرعه وایتکس نوشید و سعی کرد به خودش مسلط باشه.

- ببینید بچه ها، این تفاوتا، این تبعیضا، همه بی معنین. ریونیا، گریفیا، هافلیا و بچه های اسلی، همه دانش آموزن. تفاوتی ندارن. تفاوت بی معنیه. تبعیض بده. اصلا این کاراتون درست نیست. باید این تبعیضا رو از بین برد. تفاوتی بین سیاه و سفید نیست. جفتشون رنگن. تفاوتی بین خوب و بد نیست. جفتشون صفتن. بریزین دور این تفکراتو. به عنوان تکلیفم یه خاطره از خودتون توی دفترچه خاطرات بنویسین. از وقتی که واسه شما و طبق شخصیت و ویژگی‌هاتون تبعیض قائل شدن و خیلی بهتون برخورد.

نفس عمیق دیگه ای کشید، وسایلشو برداشت و بدون هیچ حرفی، کلاس رو ترک کرد.

- خجالت نمی‌کشه، یه ربعه در می‌ره از کلاس. پولی که می‌گیری حرومت باشه!

نقل قول:

-و حالا برای داوطلب اول، نیاز به یک فرد با شخصیت، جنتلمن، با جذبه، قدرتمند و شجاع داریم که مثل سوپرمن بیاد و...

مایل ها دورتر از کلاس فلسفه و حکمت، حس خودنمایی تام پیغام های صوتی گابریل دلاکور را دریافت کرد و درحال زمزمه ی شعر ((دارم میام به هاگوارتز، دارم میام به هاگوارتز!)) به سمت مدرسه جادویی حرکت کرد.

تام پای پیاده هزاران هزار کیلومتر را طی کرد، از کوه ها و بیابان ها گذشت و کل اقیانوس اطلس را کرال پشت زنان پیمود.
سوار بخش ویژه ی قطار کینگزکراس شد و بعد از خوردن سه بسته ساندیس و تیتاپ بالاخره به هاگوارتز رسید.


-داشتم میگفتم، نیاز به یه داوطلب داریم که...

ناگهان در کلاس با لگد باز شد و تام با لباس سوپرمن که این آرم روی آن نقش بسته بود وارد شد. باد غیر طبیعی که معلوم نبود از کجا میوزید به شنل تام پیچ و تاب میداد.
-و این هم از من!
-شما کی باشی اون وقت؟

به مشهوریت تام برخورد، خیلی هم برخورد... مشهوریت بلند شد و به نشانه ی اعتراض رفت تا در کلاس دفاع در برابر جادوی سیاه شرکت کند.

-من همون داوطلبم با اون ویژگی های که گفتید!

گابریل خوشحال از اینکه داوطلب پیدا شده بود، بی توجه به اتفاقات قبلی، شیشه شکسته شده را به دست تام داد.
-خب حالا دستتو ببر و حکمتشو...

اما نیازی به بریدن نبود، به محض اینکه شیشه به دست ظریف و حساس تام برخورد کرد، خون فوران کرد و تمام کلاس از رنگ قرمز پوشیده شد، تمام دانش آموزها جیغ زنان...
-چی میگی؟ اینا همش تخیل نویسندس، این که چیزیش نشده!

اما تام روی زمین افتاده بود و از درد به خود میغلطید، گویا از دستش خون بی رنگی فوران میکرد.

بعد از اینکه بدن نیمه جان تام به بیمارستان منتقل شد، گابریل برای احتیاط کل کلاس را با مخلوط وایتکس و جوهرنمک شست. سپس دوباره به سمت شیشه شکسته شده رفت.
-حکمت موجود در این اتفاق، این بود که وقتی توانایی کاریو نداریم براش داوطلب نشیم! خب داوطلب بعدی کیه؟

اون روز، روز بدی بود!
گرمای شومینه و بوی مطبوع قهوه ی دمِ صبح توی تالار میپیچید.
ولی اون روز، روز بدی بود!
صدای خنده، جیغ های سر صبح و شور و هیجان همیشگی خوابگاه دخترا، همه ی خوابالو ها رو سر حال میاورد.
ولی اون روز، روز بدی بود!
نه برای همه، برای دختری که بر عکس مهمونی مخفیانه ی شب گذشته، کاملا غمگین و پژمرده شده بود!
مسلما عضویت توی گروه های کوچیک و بزرگِ دخترونه و اونم با دیوونه بازیای مخصوص این جور گروه ها، بهترین تفریح دخترای کم تعداد و سال اولی ریونکلاو بود!
ریون کلاوی که واسه ی تازه واردینش کسل کننده بود!
تعداد اعضای ریون که همیشه مشغول مطالعه نباشن و علاقه ای هم به جز مطالعه نداشته باشن، توی ریونکلاو به اندازه ی انگشت های دست نمیشد.
تازه امسال که ریونکلاو کمترین تعداد عضو جدید رو گرفته بود این وضعیت برای برخی ناراحت کننده تر بود!
راه کار دختر های سال اولی البته برای زنده نگه داشتن حس ماجراجویی و شیطنت های دخترونشون تشکیل همین گروه مخفی ای بود که اخر شب ها توی یکی از اتاق های مخفی تالار ریون دور همی برگزار میکرد!
دور همی هایی که پر بود از چالش هایی عحیب و غریب!
ولی اون روز صبح... روز خوبی نبود!

سارا که از ماجرای دیشب خواب به چشماش نیومده بود، حالا،صبح زود با سر و صدای بقیه دخترا از خواب بیدار شده بود، برای لحظه ای انگار همه چیز و فراموش کرده بود ولی وقتی اتفاقات دیشب و به یاد آورد، سراسیمه از تخت بلند شد و باند سفیدی که دور دستش پیچیده بود رو باز کرد، زیر لب خدا خدا میکرد که همه چیز پاک شده باشه ولی...
جای زخم عمیقی که روی دست سارا بود هیچ بهبودی پیدا نکرده بود و فقط ترکیب خون و معجونی که روی زخم گذاشته شده بود وضع دست سارا رو بد ریخت تر میکرد!
سارا به درد دستش توجهی نداشت فقط... فقط نگران وضع دستش بود!

بر خلاف سارا بعضی از دختر های تالار که از خواب بلند میشدند با افتخار زخم مشابهی رو به هم نشون میدادن و به یاد اتفاقاتی که بقیه اعضای خوابگاه ازش خبر نداشتند با افتخار به دست زخمی ها نگاه میکردند!
حتی بعضی از سال اخری های ریون که عضو گروه شبانه این دخترا بودن از وجود این زخم روی دستشون احساس غرور میکردند!
پیوندی که اونها اون شب با هم بسته بودند بیش از این ها ارزش داشت! ولی سارا...

سارا هم یکی از همون سال اخری هایی بود که خسته از درس خوندن های همیشگی ریونکلاو، عضو این گروه دخترونه شده بود و بالاجبار و در کنار بقیه اعضا برای پیوندی که بسته میشد دستش رو با چاقو بریده بود، اما...اما هیچکدوم از بقیه ی دختر ها قرار نبود روز بعد حلقه ی نامزدی به دست کنن...

زخم دست سارا شاید از دید اِدوارد چیز مهمی نبود اما واسه ی سارا خیلی اهمیت داشت که وقتی ادوارد حلقه ی نامزدی رو دستش میکنه اون زخم لعنتی روی دستش نباشه!

اون روز سر کلاس فلسفه سارا با دست هایی که زیر لباس سفیدش مخفی کرده بود گوشه ای از کلاس کنار ادوارد نشسته بود!
اما به جای اینکه به درس گوش بده یا دست شو توی موهای ادوارد فرو کنه سرش و روی میز گذاشته بود و خیره به بیرون از کلاس نگاه میکرد!
درست توی همین اوضاع بود که موضوع بریدن دست توی کلاس مطرح شد!

ناگهان برق شادی گوشه ی چشم های سارا نشست و چاقویی که دست به دست میشد و محکم توی دست گرفت، قبل از اینکه ادوارد بتونه جلوش رو بگیره جای زخم قبلیش و دوباره برید و چاقوی خونی رو بدون پاک کردن به ادوارد داد!

عصر اون روز، ادوارد و سارا هر دو با دست هایی باند پیچی شده کنار دریاچه ی هاگوارتز مشغول دیدن غروب افتاب بودن و هر دو از اینکه به شدت جو گیر شده بودن و دست هاشون و بد جوری بریده بودن میخندیدن!
حالا حلقه ی نامزدی ادوارد فقط قابل تماشا کردن بود و نمیشد از روی باند بزرگ و سنگین اون رو دست سارا کرد و مراسم محبوب سارا مجبور بود عقب بیفته!
خورشید که پشت درخت های جنگل پایین میرفت، جمعیت هم از کناره دریاچه دور میشد فقط سارا بود که لب ها شو رو لب های ادوارد قفل کرده بود و ...

اون شب سارا خسته تر از همیشه ولی با حس و حالی قشنگ روی تختش دراز کشیده بود و به زخم دستش نگاه میکرد!
حکمت اون همه دست بریده توی کلاس واسه ی سارا یه عصر رویایی کنار ادوارد بود، درسته که مراسم خواستگاری کنسل شده بود ولی سارا مجبور نبود به خاطر یه زخم مسخره ادوارد و محبور کنه که یه روز دیگه ازش خواستگاری کنه.
اتفاقات جور دیگه ای رقم خورد!

- چه حکمتی داره! هه! مسخرس! خوب دختره‌ی خیره سر بی استعداد آینده ندار! خودت بریدی! می‌خوای حکمت هم داشته باشه؟ تف!

هوریس وقتی که برای شرکت در کلاس خکمت* و به امید کشیده شدن لپش توسط پروفسور دلاکورِ پریزاد، خودش را به شکل دانش‌آموزی خردسال و نمکی درمی‌آورد، فکرش را هم نمی‌کرد که از این کار پشیمان شود. اما شده بود. مثل فنگ!

- برم یه بطری کره‌ای بزنم دردش ساکت ... یا ریش مرلین!

جمله هوریس به پایان نرسیده بود که چند جادوگر جوان دامبلدورنما او را دوره کردند و یک گونی برنج بر سرش کشیدند.

- کره؟ پس اهل کره خوری هستی؟

- نوشیدنی می‌خواین؟ خوب اینو از اول بگین! این چه طرز برخورده؟

- پس نه تنها مصرف داری ... پخش کننده هم هستی؟

- پخش؟ نه ولی تو مرامم تکخوری نیست. هر وقت یکی ازون بطریای جن ساز قدیمی باز کنم بالاخره یکی باید کنارم باشه دیگه. امشبم قرعه افتاد به اسم شما.

- بطری‌ها؟ استغفرالمرلین ... ما رو ببر پیش بطری‌ها!

- بابا چقد نسخین شما! بریم خوب.

هوریس که از زیر گونی متوجه خالت* چهره دامبلدورنماها نمی‌شد با خوش‌خیالی آن‌ها را به دفترش راهنمایی کرد.

- می‌گم جوونا! شما شاگرد هاگوارتزین؟ چطوریه که من ندیدمتون!

- خیر! ما از کمیته اومدیم.

- انضباطی؟

- کمیته خالی. مثل این که شما خبر ندارید آقای «روخ المرلین*» امروز از تبعید جزایر بالاک برگشتن! ده روز دیگه انقلاب آسلامی جادویی رخ می‌ده.

هوریس چیزی از صخبت‌های* دامبلدورنماها نمی‌فهمید. اما فرصت فکر کردن به آن را هم به دست نیاورد. به مخض* رسیدن به دفترش، یکی از آن‌ها دست او را گرفت و به «جایی که عرب نی انداخت» آپارات کرد.

- برو تو سلولت!

- سلول؟ نوشیدنی نمی‌خوریم؟

- خیا* کن انقدر اسم نجسی‌ها رو نیار! برادرا مشغول انهدام و سوزوندن اون بطریای نجسی هستن.

گونی از روی سر هوریس برداشته شد تا او با سلولش آشنا شود. و البته هم سلولی‌اش.

- این چیه دارین میارین تو سلول من؟ دستش خونیه! کف سلولو نجس کنه من چه گلی به سر بگیرم؟

دامبلدورنماها که هوریس متوجه شده بود همگی برادر هستند نگاهی با تردید به یکدیگر انداختند. زندانی خق* داشت! نجسی شوخی بردار نبود.

- چاره ای نیست برادرا. راست می‌گه. یکم باند و یکم کره صنعتی بیارید دستشو بانداژ کنیم.

چشمان هوریس برق زد. از آن زمان به بعد برنامه روزانه او مشخص بود! خودش را زخمی می‌کرد و بعد از رفتن برادرها، کره‌ی زیر باند را می‌مکید. البته برنامه روزانه تا پیش از اجرای خکم* جادوگر سیاهی به نام خلخالیوس!



* پی نوشت: گرفتن کره برای بانداژ زخم نکته انخرافی بود. خکمت اصلی این بود که روی تمام خ های رول یک قطره خون افتاده. غلط تایپی نیست.
پی نوشتی دیگر: خانم اجازه؟ ما قوانین هاگوارتزو نخوندیم. نمیدونیم ارشد مخسوب میشیم یا نه.