- هیشکی نمیتونه جلوی هاگرید به پروفسور دامبلدور بی احترامی کنه!

خشم ناگهانی هاگرید و نعره‌ی نیمه‌غولی او تمام محفلی‌های دور و برش را نگران کرد.

- پروفسور دامبلدور مثل ناموس منه!

محفلی‌ها دوست نداشتند کار تا این حد به خشونت کشیده شود!

- پروفسور دامبلدور هم حق پدری گردن من داره هم حق مادری! همسری هم داره اصلا ... همه رو داره!

این میزان از حمایت، خود دامبلدور را بیش از هر کسی نگران می‌کرد.

- هر کس ریشش پروفسور دامبلدور رو آب پرتقالی کنه ... آب پرتقالشو ریش پروفسور دامبلدوری میکونم!

سرعت انتقال هاگرید در جدال با سرعت پیش روی سوژه 3 گل عقب بود. تازه ده دقیقه، ده نفره! هوریس که خیلی ریز و بی سر و صدا پیچانده بود و دور از صحنه نبرد، پشت تپه‌ها برای خودش نشسته بود و جوجه می‌زد با کره‌ای، دستش را به طنابی تغییر شکل داد و هاگرید را از میان محفلی‌ها کشید پشت تپه!

- بیا هاگرید ... بیا خون خودتو کثیف نکن دو تا لیوان نوشیدنی بزن آروم شی.

زارپ!

عبور گاومیشی که روی هوا شناور بود و از وجناتش به نظر می‌رسید از بیخ گوش دامبلدوری رد شده باشد، بطری کره‌ای و منقل را یک جا سرنگون کرد.

- هیشکی نمیتونه جلوی هاگرید کوباب و نوشیدنی رو سرنگون کنه!

-

- من گوشنمه هوری ... و نسخ ... و گوشنه! و مسئولیتش با توئه! و گوشنه!

-

نجینی که از اقدام کراب برای پرتاب کردن‌ش خشمگین بود، مدتی در کنجی چنبره زد. و پیتزاهای دلجویانه‌ای که برایش آورده شده بود را خورد. و اکنون کلاه‌خودی را روی سرش کشید و به کنار لردسیاه خزید تا در عملیات پرتاب شرکت کند.

با دُم‌ش جعبه‌های پیتزا را که ارتفاع‌شان به یک متر می‌رسید را روی هم چیده، سپس نیشی روی همه‌ی آنها زده تا در هم فرو رفته و راحتتر پرتاب شوند.

سپس دُم را دور همگی آنها پیچید و پرتاب‌شان کرد..

-

لرد سیاه از مسطح کردن آرتور خوشحال شد و پرتاب دوم را به سمت آملیا انجام داد!
ولی آملیا فرز بود و جاخالی داد.

-ارباب...پرتابتون به هدف اصابت نکرد!

مرگخواری این جمله را گفت و از شدت غم و اندوه سر به بیابان گذاشت.

-خیلی خشمگین شدیم! یاران ما...هدف را نزدیک تر کنید.

مرگخواران یک نگاه به هدف و یک نگاه به لرد سیاه کردند. گوشه های پارچه ای که لرد روی آن نشسته بود را گرفتند و به آملیا نزدیک شدند.
-بفرمایین ارباب. اینم هدف. مورد اصابت قرارش بدین.

لرد سیاه گاوش را پرتاب کرد...

این بار هیچ مرگخواری جرات نمی کرد خبر را اعلام کند. یکی از محفلی ها داوطلبانه فریاد زد.
-این یکی هم به هدف نخورد که!

لرد سیاه هرگز کم نمی آورد!
-ما خود قصد وحشت آفرینی داشتیم. اگه می خواستیم بزنیم که می زدیم!

این حرف ها روی محفلی ها تاثیر چندانی نداشت...ولی روی یک نفر چرا!
با هر کلمه ای که از زبان لرد سیاه خارج می شد، هری پاتر زخم روی پیشانی اش را می گرفت و خودش را به زمین و دار و درخت می کوبید. لرد سیاه این صحنه را دید.
-هدف ما همین بود اصلا...ما با اراده خود، ضربه ای مهلک به محفل زدیم. سریعا ما رو به سنگر برگردانید که تجهیز شویم!

چهار مرگخوار لرد سیاه را بلند کردند و بدون تغییر جهت عقب عقبی به سنگر بازگشتند.

توی اون هیاهوی پرتاب وسایل توسط مرگخوارا و داد و بیداد محفلیا که چیز میز میخورد تو مخشون، همگی دست به ریش دامبل شدن:
-پروف دستمون به ریشت. اینا دارن ما رو میکشن.
-پروف نگاه کن. باروفیو گاو آورده.
-الان شیرمو میندازم به جونشون.

سکوت لحظه ای تمام فضای پارک رو فرا گرفت. ناگهان شیر سنگی از زیر زمین مثل گاو های باروفیو سر بیرون نهاد و مثل خر گاز گرفت. ولی این شیر ها واسه لرد سیاه، شیر پاستوریزه بودن.
-پروف شیرت تاثیری نداشت.
-فرزندانم نگران نباشید. بیاید به آن ها چیز با ارزشی رو هدیه بدهیم.
-پروف دارن میزنن ما رو. چی بهشون هدیه بدیم؟ من میگم بیاید با مایتابه های مالی بیافتیم به جونشون.
-تو میخوری بسه.
-دعوا نکنید فرزندانم. شما ها خودی هستید. بیاید به مرگخواران آتش عشق رو اهدا کنیم.

و پروف دوان دوان به سمت لرد رفت:
-بیا بغلت کنم عمو ببینه.
-سمت ما نیا ای پیرمرد خرفت.

در همین لحظه لرد گاوی از گاو های باروفیو رو به سمت پروف و محفلیون پرت کرد و پروف با یک حرکت ماتریکسی خم شد و جا خالی داد. با جا خالی که پروف داد، گاو روی سر آرتور فرود اومد.
-هِدشاتمان را در تاریخ ثبت خواهند کرد.
-پرتاب خوبی بود ارباب.

مرگخوارا به وجد اومدن. هر کدوم می خواستن بزرگترین چیزی که داشتن رو بیارن و پرتاب کنن.

لینی هم بال بال زنون بزرگترین چیزی که داشت رو آورد.
_ بفرمایید ارباب.

لرد به شونه ی کوچیکی که تو بال لینی بود نگاه کرد.
منظورمون یه چیز واقعا بزرگ بود.

هکتور چندتا پاتیل آورد. آریانا چندتا ماهیتابه. گابریل چندتا تی بزرگ. لرد دیگه داشت عصبانی می شد. یه چیز بزرگ می خواست نه وسایل آشپزخونه.

که یهو باروفیو با گله ی گاومیش وارد شد.
_ گاومیش ره آوردم ارباب.

-ارباب! من چاق بودم گره نخوردم!

کراب قصد داشت مشکلات را به تنهایی و بدون تکیه بر هیچ هکتور و سو و بلاتریکس و لینی ای حل کند. بلندگویی برداشت و رو به محفلی ها کرد.
-سفیدهای بی خاصیت...سریع با زبان خوش آتش زنه را پس دهید!

-دادند؟

-ندادن ارباب...ولی اصلا نگران نباشین. الان بمبارانشون میکنم. نیست و نابودشون میکنم. یک....دو...بگیر که اومد...سه...چهار...پنج....

لرد سیاه از فاصله ای دورتر شروع به تشویق کراب کرد.
-آفرین کراب...تو بی نظیری. بزن. تو سر اون یکی هم بزن...محکم تر ...اونا چین پرت میکنی؟

کراب که از حرف های لرد به وجد آمده بود با قدرت بیشتری پرتاب کرد.
-چیز خاصی نیستن ارباب...یکی دو تا زنجیر و لیوان و دفتر و یه انگشتر زشت و اینجور چیزا...

لرد سیاه خواست به تشویق کردن ادامه بدهد که دید کراب نجینی را بلند کرده و قصد پرتابش را دارد...
و اینجا بود که حقیقت همچون پتکی بر سر لرد سیاه فرود آمد.
-هورکراکس های ما!

کراب متوجه گندی که زده بود شد.
-ارباب...جبران میکنیم!

کراب هم داوطلبانه و با پای خودش رفت و به بقیه مرگخواران گره خورد.

لرد سیاه چیزهای زیادی از دست داده بود...
با آرامش رفت و گره یارانش را باز کرد.
-یاران ما...قضیه جدی شد. بزرگترین چیزی که دم دست دارید بیاورید ما پرتاب کنیم تو سر اینا!

لرد با انزجار به آتش عشق محفلیا که با آتش آتش زنه آمیخته شده بود، نگاه میکرد.
- اون لباس تابستونه ما رو بیارین، داریم کباب میشیم تو این گرما! گرمای هوا کم بود، اینا هم آتشکده راه انداختن! برین اون گربه رو بیارین، سوختیم!

و مرگخوارا، اون لباس تابستونه لرد رو آوردن و دور هم جمع شدن تا برای برگردوندن آتش زنه، راهی پیدا کنن.

- ببین، تو از اون ور برو، تو هم از اون ور، منم از این ور میرم!
- چرا تو از اون ور بری؟ من از اون ور میرم!
- اصلا چرا تو تعیین کنی کی از کدوم طرف بره؟ ما مرگخواریم! نباید به قانون پایبند باشیم! به هیچی نباید پایبند باشیم! پاشین بریم!

این از اون ور رفت، اون از این ور، این از این ور... و همه مرگخوارا در هم گره خوردن!

- چیز... ارباب... ما گره خوردیم!
- کروشیومون بر شما باد که هیچ کاری رو نمیتونین درست انجام بدین!

آتش زنه از توی تونلی که مرگخوارا کنده بودن، رسیده بود به محفلیا و از وسط سفره پیک نیک محفلیا بیرون اومده بود.
محفلیا که خودشون از گرمای عشق پر بودن، زیاد گرمای آتش زنه رو حس نکردن.
آتش زنه هم البته گرمای عشق محفلیا رو حس نکرد.
آتش زنه بی احساسی نبود. ولی خب با گرمای عشق و این جور چیزا غریبه بود. گربه کنت الاف بود بهرحال، گرمای خانه ریدل رو تامین میکرد حتی!

دامبلدور به آتش زنه لبخند پدرانه ای زد.
آتش زنه جوابی به لبخند دامبلدور نداد. و البته که دامبلدور زیاد توجهی به این موضوع نکرد.
- چه گربه زیبایی به سویمان اومده فرزندان روشنایی. برید و مارشمالوهارو بیارید.

محفلیا، مارشمالوهاشون که پر از نیروی عشق بود رو آوردن و به سیخ های چوبی زدن.
و دامبلدور هم با لبخند پدرانه و پر محبتش، دستکشی از جنس پوست اژدها رو دستش کرد و شروع کرد به نوازش آتش زنه که سعی میکرد ریشش رو آتیش بزنه.

البته ریش دامبلدور به مقدار زیادی کز خورد. ولی دامبلدور توجهی نکرد. در اون لحظه سرشار از نیروی عشق به آتش زنه شده بود و محفلیا هم داشتن فرصت طلبانه مارشمالوهاشون رو نزدیک آتش زنه کباب میکردن.

لرد سیاه در اون طرف نگاه ترسناکی به الاف و مرگخوارا انداخت.
مرگخوار هم نگاه پر ترسی به لرد سیاه انداختن.

- یاران سیاه دل ما، تلافی کرده و آتش زنه رو هم برگردونید. هرچه سریعتر!

سمت محفلیا

- دیدی فرزندم؟ امید همیشه جواب میده!
- بله پروف! امید جواب میده.
- امید چه پسر خوبیه!

همه با تعجب به ماتیلدا که بعد از مصدومیت توی دو سه تا سوژه و نا توانی در رزرو، تازه سرحال اومده بود نگاه کردن.
- امید کیه؟
- امید... چیز... جرالد! بیا که اینا ماتیلداتو کشتن! ...

قبل از اینکه فریاد ماتیلدا راه به جایی ببره، فریاد الاف شنیده شد و بلافاصله، تونلی از جنس مرگخوار، رویت!

- آتش زنه ایز آن فایر!

فرزند یک مشت چمن رو با امید پرتاب کرد... فایده ای نداشت، دو مشت رو با امید پرتاب کرد... باز هم فایده ای نداشت.

- فرزندم، امیدت کمه، امیدت رو بیشتر کن!

فرزند یک گونی چمن رو با خیلی امید و مقدار زیادی زور زدن پرتاب کرد... ولی اینبار فایده داشت! گونی رفت و رفت و توی کله هکتور جا باز کرد.
هکتور که زیر خرواری از چمن دفن شده بود با صدایی گرفته گفت:
- پرد، پم نمپیتوپم تپون بپورم!
- هکتور صدایت را نمی‌شنویم، بهتر. این محفلی ها بالاخره یک کار مفید توی زندگیشون کردند!

بلاتریکس که همچنان چشمانش غرق در خون بود،خودش رو به پیش محضر لرد رسوند.

- ارباب فراموش نکنید. توهین به مرگخواران، توهین به ارتش، توهین به...
- خودمان. معلوم هست که یادمان می‌ماند بلاتریکس! آنها اول سعی داشتند ما را آتش بزنند وحالا یک گونی چمن به سمت مان پرتاب می‌کنند. چمن مهم نیست، حتی هکتور هم مهم نیست. مهم اینه که گونی را با امید به سمت ما انداختند.
- آتیش؟

الاف طبق معمول کلمه آتیش رو که شنید گوش هایش تیز شد.

- اربابا، اونا سعی کردند شما را آتش بزنند؟
- بله الاف، تو مگر مسئول گرمایش خانه ریدل نیستی؟ پس چرا کاری نمی‌کنی؟
- الساعه جناب لرد، راهو باز کنید!

مرگخواران تونلی برای گربه ای که از دور می‌اومد ساختند.

-آتش زنه ایز آن فایر!