خلاصه:

در نیروگاه اتمی، انفجاری رخ داده و لرد به جای دوری پرت شده. مشنگ ها لرد رو به بیمارستان روانی منتقل می کنن و همراه دامبلدور که اونم بخاطر ظاهر عجیبش به همون بیمارستان منتقل شده تحت نظر می گیرن. لرد سیاه و دامبلدور با اینکه تمایلی به همکاری ندارن اما ناچارا با هم دنبال راهی برای فرار از تیمارستان می گردن.

...................

لرد سیاه خسته شده بود. نفسش بند آمده بود. فشار خونش بالا رفته بود. مایل نبود بیشتر از آن از اکسیژن یک اتاق مشترک با دامبلدور استفاده کند.
شانه های دامبلدور را گرفت و به شدت تکان داد.
-به خودت بیا پیرمرد. ما باید فرار کنیم. می فهمی؟ فرار...

با هر تکان، سر دامبلدور به دیوار پشت سرش می خورد و لبخند می زد و لرد سیاه را می بخشید و تکرار می کرد:
-فرار... فرار... فرار کنیم!

لرد سیاه ملافه های روی تخت را برداشت و به هم گره زد.
-کافی نیست... احتیاج به یه چیزی مثل طناب داریم که...

چشمش به ریش دامبلدور افتاد.
-همینه!

دامبلدور دو دستی ریشش را گرفت.
-حرفش را هم نزن فرزند. کل ابهت من به همین است. تازه زیرش کلی خالکوبی از دوران سیاه بودنم دارم که محفلیا نباید ببینن.

لرد سیاه راه حل دیگری داشت.
-خب لازم نیست از صورتت جدا بشه. همینجوری بمون. ملافه ها رو به ریش تو می بندم و ازش پایین می رم. خوبه؟

-خب دامبلدور، بلاخره بیدار شدی!
+آره فرزندکم!
-من فرزندک تو نیستم مردک خرفت! خودت را جمع و جور کن و بیا به نقشه فرار فکر کنیم!
لرد با نگاهی ترسناک به دامبلدور نگاه کرد، اما دامبلدور هیچ چیز نفهمید و به خوردن پیازش ادام داد...
-فرزندکم چرا نارحت و عصبانی هستی؟! تو فرزندک عزیز من هستی! من نمی توانم غم و غصه ات را ببینم!
-مردک، کاری نکن که اگه دفعه پیش نمردی این دفعه بمیری!
-آه، چرا قلب این پیرمرد خسته رو می شکنی؟ فرزندکم!
و بعد دامبلدور با نگاهی مظلوم به او نگاه کرد و لرد هر ثانیه که می گذشت عصبانی تر می شد!
-مردک... مردددددککککککک... می کششششششششمممممتت! آووووووددددداااااکدددااووواااارااا!
-ععهههه! نه! غلط کردممم!
اما بعد هر دو دیدند هیچ اتفاقی نیفتاده، چرا که لرد چوبدستی اش را گرفته بودند و هیچ چیز جز خودش همراهش نداشت!

-پرستار خنگ! زمانی نیاز داریم نیست و وقتی هم که میاید این گونه خشکش می زند!

پرستار با صدایی لرزان و چشمانی نگران گفت:

●دکتر... قاتل... یه قاتتتتتللللللل اینجاست!

○چی میگی پرستار؟! نکنه توهم زدی؟!

●نه دکتر... در رو باز کنید!

لرد با عصبانیت پیش خود گفت:

-چه کنیم؟! بگذار اندیشه کنیم ببینیم چه باید کرد؟

○وایسا الان در رو باز می کنم...

و بعد از دیدن آن صحنه، دکتر سکته قلبی کرد و به رحمت مرلین رفت...

●دکتر!

◎چیییییی؟ اون بی موعه این پیرمرد و دکتر رو کشت!

●باید به پلیس خبر بدیم!

◎شاید ما رو هم بکشه!

●چطوری؟ اون هیچی نداره!

◎همونطور که پیرمرد رو کشت!

●راست میگی! پس بهتره فرار کنیم!

◎آره بزن بریم!

و بعد پرستار اول و دوم دوان فرار کردند...

لرد که هنوز هم در حال فکر کردن بود با خود گفت:

-بگذار امتحانش کنیم شاید بیدار شد...

و بعد لرد راه های زیادی را امتحان کرد...

-هی دامبلدور! مردک پول هایت را زدند...

-عههه... یادم اومد! پیاز! راه حل تمام مشکلات!

و بعد لرد به دنبال پیاز رفت...

-هی پیاز ندارید؟!

-آهاااااا! اینم از پیاز! بگذار جلوی این دماغ بزرگش بگذاریم! هی دامبل, پیاز...

+آییی... پیاز! بده بخوریم فرزندم!

-من فرزند تو نیستم!

و بعد دامبلدور یک لبخند مضحک زد و لرد دوباره عصبی شد!

لرد درِ اتاقش که با دامبلدور فقید آن را شریک بودند کمی باز کرد و به راهروی بیمارستان نگاهی انداخت.
-ناراحتیم! وقتی که نیازی به پرستار ها نداریم بهمون میچسبن و وقتی که نیاز داریم گم و گور میشن!
آهااااااای! کسی اینجا نیست تا به ما رسیدگی کنه؟!

لرد که دید جوابی از پرستار های گم شده دریافت نمیکند برگشت و به دامبلدور خیره شد.
خم شد و با نوک انگشت هایش آستین دامبلدور را گرفت و دست شل و ول او را از روی زمین بلند کرد و شروع به تکان دادن کرد.
-یعنی جدی جدی مردی؟

به نظر نمیرسید دامبلدور که دراز به دراز کف اتاق افتاده بود، قصد جواب دادن به او را داشته باشد. لرد با بی حولگی دست او را رها کرد و دست با صدای شترقی کف اتاق افتاد.
-چطور جرئت میکنی ما رو اینطوری سر کار بذاری؟! به نظر ما تو و همه ی اون پرستارهای ملعون ما رو سر کار گذاشتین!

لرد با عصبانیت به دیوار های نفرت انگیز اتاق نگاه کرد.
-اصلا خودمون تو رو کشتیم پیرمرد! آهاااااای! ما یه پیرمرد رو کشتیم! دیگه زنده نمیشه. ما قوی هستیم. حالا هم از این مخروبه بیرون میریم.

لرد از روی بدن دامبلدور پرید و درِ اتاق را بار دیگر، اما این بار برای فرار باز کرد.
پرستاری تخته شاسی به دست، در حالی که از در نیمه باز با نگرانی به جسد دامبلدور خیره شده بود نمایان شد.
لرد در را بست.

لرد ناگهان به خود آمد، افکار شیطانی او در ذهنش پراکنده شده بودند و احساساتش گیج بودند. نمی‌دانست که احتمال دهد دامبلدور مرده یا مطمئن شود که فقط نقش بازی می‌کند و بیش از حد در نقشش فرو رفته. از آن‌طرف نمی‌دانست اگر دامبلدور مرده باشد باید خوشحال باشد یا از رفتن درصدی از شانس فرارش ناراحت.
یا اگر دامبلدور خودش را به موش‌مردگی زده باشد باید خوشحال باشد که پیرمرد انقدر در موش‌مردگی ماهر است یا ناراحت باشد که گول پیرمرد را خورده و لحظه‌ای فکر کرده او دار فانی را وداع گفته.

هرچه بود و هراتفاقی که می‌افتاد، لرد مطمئن شد که افکار و احساساتش از شدت قدرتمندی‌شان لایق او بودند و حتی باعث وجود توهم در وجودش شده‌اند. لرد فقط لحظه‌ای توهم زده بود که چوبدستی دارد و از قبل فکر کرده بود که پرستارها رسیده بودند. لرد به افکارش..
-به افکارمان افتخار می‌کنیم.

برای همین همان‌طور که سر و افکارش را به نرمی نوازش می‌کرد دوباره به در اتاق کوبید.
-بیایید و این پیرمرد را دریابید! مرده است!

و پس از نگرفتن جوابی از پرستاران، باز هم به در کوبید.
-پرستارها! این پیرمرده مرده است‌ها!

اینگونه نمی‌شد، جوابی نگرفت. لرد بلند شد و پس از نگاه کردن به دامبلدوری که هیچ تغییری نکرده و هنوز مرده رویش را برگرداند و دوباره صدا زد.
-برای من مهم نیست ولی این پیرمرده مرده!

لرد نفس عمیقی کشید. پرستارها کجا بودند؟

ارباب عصبی شد و گفت:

-این هم از نقشه فرارمان، پیرمرد خرفت الحق که مدیر آبنباتی هستی.

لرد باز هم با خود گفت:

-چه کنیم؟ چه نکنیم؟ ای مشنگ های پست!

مشنگ جلو در پرسید:

-چرا به ما فحش دادی بی مو؟

-واقعا که تو به ارباب تاریکی با این همه ابهت گفتی بی مو؟! الان حالیت می کنم مردک!

و بعد لرد دید چوبدستی اش را هم گرفتن.

-وقتی از اینجا بیرون به حساب همه تان می رسم باید باز هم نقشه بکشم...

- وقت ما ما را تلف نکن ، اگر مردی ادای مرغ در بیار . اگر خوابیدی ادای اردک در بیار . اگر هم خودت را به مردن زدی ادای کبوتر در بیار . زود باش!

دو دقیقه بعد

- گزینه ی هیچ کاری نکردن نداشتیم پیرمرد . عجله کن !

پنچ دقیقه بعد

- مردک مسخره ! وقت ما را تلف کردی! حالا مجبوریم ببینیم ممکن است تو به خاطر کم هوشی و مشکلات قلب و کلیه از هوش رفته باشی یا نه . اصلا بعید نیست ! اما اصلا مایل نیستیم بهت دست بزنیم . مجبوریم به مشنگ های جلوی در اتاق بگوییم.

ناگهان به در لگد زد و فریاد زد :
- مشنگ ها ! بیایید این پیرمرد را بردارید ببرید . ببینید چه اش شده.

خلاصه:

در نیروگاه اتمی، انفجاری رخ داده و لرد به جای دوری پرت شده. مشنگ ها لرد رو به بیمارستان روانی منتقل می کنن و همراه دامبلدور که اونم بخاطر ظاهر عجیبش به همون بیمارستان منتقل شده تحت نظر می گیرن. لرد سیاه و دامبلدور با اینکه تمایلی به همکاری ندارن اما ناچارا با هم دنبال راهی برای فرار از تیمارستان می گردن.
حالا دامبلدور ایده میده که خودشونو به موش مردگی بزنن تا مسئولای تیمارستان دنبال دکتر برن و توی این فرصت بتونن فرار کنن اما مسئولین تیمارستان متوجه نقشه بودن این ماجرا میشن و به لرد که خودشو به موش مردگی زده اهمیتی نمیدن.



-ما از مرگ نفرت داریم اما مدت های مدیدیست که خود را به موش مردگی زده ایم! دستان و پاهای مبارک ما که در هوا شناورند و در اثر کاهش جریان خون در رگ هایشان دچار مقادیر زیادی خشکی و سیاهی شده اند. این علائم به ما نشان می دهد که دیگر در کل زندگیمان نباید به نقشه یک پیرمرد ریشو یا غیر ریشو توجه ای کنیم.

دامبلدور به پرنده ای که بر روی کف پای لرد سیاه در حال غذا دادن به جوجه های خود در لانه گرم و نرمشان بود نگاهی انداخت.
-تام، پسرم، انسان های موفق در تاریخ افرادی بودند که با شکست نقشه هاشون هیچ وقت تسلیم نشدند بلکه دفعه بعد با نقشه ای بهتر دوباره از اول تلاش کردند.

یک کرم از نوک پرنده مادر رها شد و بر روی سر لرد فرود آمد.

-فعلا که فقط ما داریم تلاش می کنیم. چطور است این بار تو تلاش کنی؟

لرد سیاه از جا بلند شد و لانه پرنده را به دامبلدور داد.

-باشه پسرم. من که به این نقشه اعتماد کامل دارم.

و ناگهان جسم پیرمرد با همان آغوش باز بر روی زمین نقش بست.

-حالا به نظرمان لازم نبود کف زمین خود را به موش مردگی بزنی. بر روی تخت هم میشد.

لرد نگاهی به دامبلدور انداخت تا نشانه ای از شنیدن صحبتش را در او مشاهده کند.
دامبلدور کاملا بی حرکت بود.

-آهای پیرمرد...صدای مبارک ما را شنیدی؟ فرمودیم روی تخت هم می توانستی بمیری!

دامبلدور همچنان بی حرکت بود.

-خودمان را شکر نکند جدی جدی مردی؟!

(اونطرف تیمارستان، اتاق لرد و دامبلدور)

-خب ۱،۲،۳ که گفتم خودت را به موش مردگی بزن تام و یک نکته را هرگز فراموش نکن که دلت به حال...
-
-خب
۱...
۲...
۳!
حالا تام بابا!

لرد با عصبانیت خود رو به موش مردگی زد.
-کمک!کمک!فرزندان روش... اهان چیز، پرستاران کمک!
این تام بابا مرده!
دیگه قلبش نمیزنه!
دیگه نفس نمیکشه!
تازه رنگ پوستش آبی شده!
دماغشم کامل محو شده!
کمک!
کمک!
کمک!
کمک!
کمک!
هیهیهیهی...(افکت نفس نفس زدن)
کمک!
کمک!
کمک!
کمک!

دامبلدور که دید هیچ فایده ای نداره ساکت شد

-خب این نقشه که جواب نداد...
باید فکر یه نقشه ی دیگه باشم...
فکر کردن بدون ریشم چه سخته...
آها! تام بابا میتونه بدون چوبدستی جادو کنه!

-آفرین باباجان! همینجوری خوبه!
-ولی ما الان نیم ساعته داریم اینکارو انجام میدیم. چرا هیچ اتفاقی نیفتاده!
-این قضیه یه جورایی مشکوکه!
دامبلدور به فکر فرو رفت. دستی به ریش نداشته اش کشید. هنوز تفکر بدون ریش برایش سخت بود! آنقدر فکر کرد تا بالاخره نقشه ای دیگر به ذهنش رسید.
-خب باباجان! ببین تو خودتو به موش مردگی بزن. من هم داد و فریاد میکنم که تو مردی!
لرد این نقشه را در ذهنش کنکاش کرد و سعی کرد از همه جوانب آن را بسنجد. اما دید که راه دیگری جزقبول این نقشه ندارد.
-پیرمرد! این آخرین باری هست که من! لرد ولدمورت دارم دارم این کار رو انجام میدم. اگه فقط یه بار دیگه همچین درخواستی از ما بکنی، قول میدهیم بدون چوبدستی و با دستهایمان تو را در همینجا خفه کنیم.
-هی تام! دلت..
-اگه جرئت داری اون جمله لعنتی رو تکرار کن!
-خب تام. کارمون رو شروع می کنیم.
.
.
.
(آن طرف تیمارستان )
-خانم دکتر به نظرتون با این دوتا چی کار کنیم؟ بیاین به اتاق دوربین های مدار بسته. فیلم های صحبتشون رو ظبط کردیم!
-خب! فیلم ها رو پخش کن! ... خب پس این دوتا دیوونه میخوان سر ما رو شیره بمالن؟ رفتار هاشون داره خطرناک میشه! باید یه کاری بکنیم!