بسمه تعالی
- عجب!
آلبوس دامبلدور در مقابل آینه بزرگی ایستاده و با دقّتی وسواس گونه تک تک تار موها و ریشش را بررسی می‌کرد. موهای بلندی که در نگاه اوّل یک پارچه به نظر می‌رسیدند، ولی اکنون می‌دید جدا از هم ایستاده و حتی می‌توانست بگوید که مقداری ظالمانه در هم تنیده شده‌اند.
- منفصلشان بنمای.
پیرمرد از جا پرید و نگاهی به بالا تا پایین اتاق انداخت.
کسی نبود. پس کف دستش را بررسی کرده و سپس آن را بو کرد.
- این هوریس دست دادن باهاشم مسئله داره...
کف دستانش را با پشت ردایش پاک کرده و سپس با دست‌هایی عاری از کره، به سبیلش تابی داد و با خرسندی تاب آنان را تماشا کرد.
- عرض بنمودیم منفصلشان بنمایید مملوء از فسفرآ.
گوشه لبان دامبلدور به پایین کشیده شده و ابروهایش در هم گره خورد.
- باباجان، دلبندم، من از این شوخی‌ها خوشم نمی‌آد. نکن.
- مزاح نونمودیم متریّش‌آ.
- ها؟
- بگفتیم که مزاح نمی‌نماییم متریش‌آ.
-دیگه کم‌کم باس سوپ پیاز و کنار بذارم، اوضام داره خیلی خراب می‌شه.
دامبلدور با نگرانی نگاهی به رنگ و رویش درون آینه انداخته، سپس پلک‌هایش را به پایین کشیده و چشمانش را معاینه کرد.
- فرتوت‌آ! مگر خود خویشتن خویشمان مرض می‌باشیم که چنین می‌نمایید؟
- خب مگه مرض نیستی؟
- خیر نمی‌باشیم... ولی ایشان می‌باشند.
- کی؟
- آشان، می‌گویند نامشان آمنژیا می‌باشد.
دامبلدور با دهان باز به اطراف نگاه می‌کرد، گویی در حال محاسبه چیزی بود.
- خب... باباجان می‌گم الان شما و این منیژه کجا هستین؟
پیرمرد با زیرکی دریچه زیرشیروانی را زیرزیرکی نگاه می‌کرد.
- خود خویشتن خویشمان اینجا می‌باشیم. آمنژیا نیز درونتان می‌باشد.
پیرمرد بی درنگ پیرنش را بالا زده و گوشش را جایی بالاتر از ناف چسباند، سپس زمزمه کرد:
- منیژه، باباجان خوبی؟
- پیرآ شرم بنموده، روی ز نسوان بر بگیر.
- تو شیکم خودمه!
دامبلدور با دلخوری سیخونکی به شکم خودش زد.
- بر سرای جنابمان سیخونک مزن، کهن مرد.
همان صدای قبلی بود، یک هوا نازک تر.
- خودتی؟
- خیر، خویشتن نبوده، آمنژیا می‌باشیم.
-
پیرمرد خسته و کلافه مشغول خاراندن ریشش شد.
- منفصلش بنمای.
- نمی‌خوام، مال خودمه!
- خیر، ما نیز در این سرای حق آب و گل دارای می‌باشیم.
- کدوم سرا؟
- جنابتان.
- تو من؟!
- بلی.
- برو باباجان.
دامبلدور درون آینه نگاهی به خودش انداخت.او کارهای زیادی برای انجام دادن داشت، وظایفی بزرگ و سنگین. وقت برای تلف کردن پای یک صدا نداشت. لبخند پدرانه‌اش را بر لب نشانده، از در اتاق بیرون رفت.
- پیرآ.
با دست چند ضربه به در اتاق‌ها می‌زد و به سمت راهرو به راه افتاد.
- بچه‌ها بجنبید که صبونه از دهن می‌افته‌ها! بدووید.
- ای آنکه دامبل خویش را در دوردست‌ها نگه می‌دارید.
رقص کنان و لبخندزنان پله‌ها را دوتا یکی کرده و در نیمه راه از روی نرده‌ها تا پایین سر خورد.
-
لالالالالالالالالالابرای یک لحظه صدای جیغ و دادها در گوشش مثل ضربه‌ای تعادلش را از او گرفت. دندان‌هایش را روی هم فشرده و به سمت آشپزخانه به راه افتاد.
- سلام ری، امروز چطوری؟
-
لالالالالالالالالالالاللالالالا!پیرمرد سپس شیشه نوشابه پنه‌لوپه را قاپ زده و چند قلپ از آن نوشید.
- چه خوشمزه‌اس، چیه؟
-
لالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالا!در مقابل در آشپزخانه وین سر راهش سبز شد.
- خلام پروفسور، خالتون خوبه؟
-
لالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالالا!-
خفه شو دیگه!- نمی‌دونستم پروفسور اینقدر رو خالش حساس باشه.
- حالا معلوم نیست خال‌ه کجاست.
وین بغض کرده و بعد زمین را کنده و محو شده بود دیگر محفلیون نیز در سکوت و با نگاه هایی سنگین پراکنده شدند. پیرمرد روی زمین زانو زده و نفس نفس می‌زد. دستانش را روی گوش‌هایش گذاشته و چشمانش نمناک بود.
- چی از جونم می‌خوای آخه.
- آنچه ز جنابمان مسروق نموده‌اید؟
- چی؟
- جنابمان را.
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
بعد از این که لرد ولدمورت تصمیم به ترک سرزمین جادوگران به مدتی نامعلوم گرفت، ارتش تاریکی بر سر رهبری که هدایت مرگخواران را برعهده بگیرد، به تکاپو افتاده است!
