-این چرا فامیلی نداره؟ لیست ناقصه؟

ماموری که جلوی ورودی های بهشت و جهنم ایستاده بود این را گفت و لیست اسامی را به همکارش نشان داد.

-کو؟ بذار ببینم... هااااا! لیست درسته؛ این فقط اسم داره. بیچاره حتی تصویر هم نداره!
-بانز بی تصویر بیاد جلو.

جمعیت کنار زده شد و صدای غر زدن های بانز به گوش رسید.
-اینجا هم؟! ازتون متنفرم. از همه‌تون!

بانز جلو رفت و سعی کرد با یک عدد سرفه ساختگی، مامور را متوجه حضورش کند.

-بهشت!

هیچکس واکنش بانز را ندید. صدایی هم از او شنیده نشد. شاید در حال ریختن عرق شرم بود؛ شاید هم حرکات سخیف همچون شادی پس از گل انجام میداد. هیچ کسی نفهمید در آن لحظه حال بانز چگونه بود، درست مثل تمام مدتی که زنده بود!

اسامی به ترتیب خوانده میشد و برخی با اشتیاق به طرف بهشت می رفتند و سایرین به قعر جهنم برده می شدند.

-ولی فکر کنم یه بلایی سر لیست امروز اومده. این یکی رو ببین؛ اسمش کلا دو حرفه!
-این همینجوریه، حتی فامیلیشم دو حرفه! تمام القابی که تو زندگیش داشته از اسمش طولانی تر بوده!

مامورین تقسیم تفریح دیگری نداشتند. مجبور بودند خودشان را با مسخره کردن اسامی اموات سرگرم کنند.
-سو لی!

سو دست پاچه شد. خواست مانند همیشه کلاهش را روی سرش مرتب کند تا آرامش بگیرد، ولی به یاد آورد لباس هایی که به او دادند کلاه نداشت.
-منم!
-به جهنم!
-بی‌تربیت! این چه طرز حرف زدن با یه خانوم محترمه؟
-برو به جهنم.
-مگه من چی گفتم؟! شما ادب ندارین؟ تربیت؟ شخصیت؟

سو هیچگاه نفهمید قصد مامور توهین نبوده و فقط به وظیفه اش رسیدگی می کرده است. چراکه دو شیطان زشت و قرمز و شاخدار آمده و او را با خود به جهنم بردند.

اطلاعیه توقف آموزش های
ترم 23 هاگوارتز

مدیریت مدرسه علوم و فنون جادوگری هاگوارتز به اطلاع جادو آموزان و خانواده هایشان می‌رساند با توجه به شیوع ویروس جرونا و اهمیت ماندن در خانه تا پايان شکست این بیماری، کلیه کلاس ها تا اطلاع ثانوی لغو می‌شود. لازم به ذکر است که قطعا کلیه امتحانات به صورت حضوری برگزار شده و هيچگونه اخلالی در برگزاری آنها پیش نخواهد آمد. بنابراین تاریخ دقیق امتحانات پس از شکست کامل بیماری اعلام خواهد شد.
از جادو آموزان گرامی و سایر اعضای جامعه جادویی تقاضا داریم تا زمانی که معجون سازان موفق به ساخت معجونی برای درمان این بیماری نشده اند، با رعايت فاصله گذاری های اجتماعی و ماندن در خانه و خودداری از آپارات‌های غیر ضروری، به حفظ سلامت خود و دیگران کمک کنند.




پ. ن: مدیریت بسیار با نمک بوده و مزاح کرده و صرفا قصدش بازی با روح و روان جادو آموزان می‌باشد؛ چرا که کلیه امتحانات لغو شده و ترم به پایان رسیده است. به زودی اطلاعیه های نهایی پایان ترم نیز منتشر می‌شوند.

ستاد برگزاری شانزدهمین دوره انتخابات وزارت سحر و جادو
اطلاعیه شماره 2: تمدید مهلت ثبت نام کاندیداها

با توجه به تصمیم ستاده برگزاری انتخابات وزارت سحر و جادو، مهلت ثبت نام به مدت سه روز تمدید شده و اعضای گرامی ایفای نقش میتوانند تا پایان روز 19 فروردین به مرکز پذیرش کاندیداهای وزارت سحر و جادو مراجعه نموده و با پر کردن فرم مربوطه، تمایل خود برای کاندیدا شدن در انتخابات وزارت سحر و جادو را اعلام نمایند.

پس از اتمام مهلت ثبت نام، تمامی کاندیداها توسط شوای زوپس، تایید یا رد صلاحیت میشوند و اسامی کاندیداهای تایید صلاحیت شده، در روز 20 فروردین طی اطلاعیه ای اعلام خواهد شد.

برنامه زمان بندی شانزدهمین دوره انتخابات وزارت سحر و جادو:

10 تا 19 فروردین: ثبت نام از کاندیداهای وزارت سحر و جادو
20 فروردین: اعلام اسامی نامزدهای نهایی انتخابات
21 تا 27 فروردین: فعالیت ستادهای انتخاباتی و تبلیغاتی
28 و 29 فروردین: رای‌گیری نهایی

-نمیشه تمومش کنید؟

شپلخ!

-خب پس نمیشه.

تام، دمپایی سو را از صورتش جدا کرد؛ بیخیال گریه و زاری ساحره ها شده و به طرف خوابگاه پسران رفت.

-مرلین لعنتت کنه مرلین!
-این همه آرزو... اینو باید برآورده می کردی؟
-من می دونم؛ این بلا سرم اومد چون همین بلا رو سر بلا آوردم. بمیرم برات دخترم.

هر یک از ساحره های تیم کوییدیچ ریونکلاو، گوشه ای نشسته و برای بخت خود اشک می ریخت. بقیه ساحره ها هم اشک می ریختند، ولی نه به اندازه بازیکنان تیم. چرا که علاوه بر بدبختی عظیم ازدواج با رودولف، بدبختی عظیم تری همچون حضور بلاتریکس در تیم مقابل، نصیبشان شده بود.
-بریم تمرین کنیم؟
-نچ.
-من که تمرینم نمیاد.
-منم انقد گریه کردم چشمام جایی رو نمی بینه. چه برسه به اسنیچ!
-منم که کلا توی روز دید خوبی ندارم.

بازی آخر زمان خوبی برای فهمیدن این واقعیت نبود؛ ولی سایر بازیکنان در شریطی نبودند که به وضعیت ربکا رسیدگی کنند.

-درباره نحوه حمله و پوشش مدافعا تصمیم بگیریم؟
-نچ.
-من که این یکیمم نمیاد.
-منم که انقد گریه کردم مغزم خشک شده، نمی تونم فکر کنم.
-منم که کلا توی روز خسته ام. تمرکز ندارم.

لینی اولین ساحره ای بود که با حقیقت تلخ کنار آمده و به انتظار روز بازگشایی دادگه خانواده نشسته بود. ولی به نظر نمی رسید بقیه اعضای تیم شرایط روحی مناسب مسابقه را داشته باشند!

-پس لااقل بریم استراحت کنیم. برای بازی فردا یکم انرژی داشته باشیم.
-آره.
-چقد خوابم میاد!
-منم انقد گریه کردم، خسته شدم.
-الان که تازه آفتاب داره غروب می کنه؟ مگه میشه خوابید؟!

ربکا کم کم صبر هم تیمی هایش را به اتمام می رساند!

***

-در خدمت شما جادوآموزان تماشاگرنما هستیم که هر کدومتون دارین راجع به برنامه‌هاتون برای تعطیلات صحبت می کنید و هیچ اهمیتی به گزارشگر خوش صدا و هنرمند مسابقه نمیدین. بی لیاقتا!

یوآن که باز هم با دیدن میکروفون و جایگاه گزارشگری خودش را از دست داده بود، از ساعتی قبل از شروع مسابقه گزارشش را شروع کرده و اضطراب بازیکنان درون رختکن را به بالاترین حد رسانده بود.

-ببینید، درسته ما تمام بازی های قبلو باختیم؛ ولی...
-اینم می بازیم؟

ربکا از همان ابتدا امید را باخته بود.

-نه. ولی مطمئن باشید که ما...
-آخر میشیم!

ربکا با حقیقت به خوبی کنار آمده بود.

-ما باید به خودمون...
-دلداری بدیم!
-بیخیال! بریم تو زمین و سعی کنیم نبازیم.

با رسیدن به در رختکن و مشاهده‌ی داخل زمین، ته مانده انگیزه‌ی تیم بر باد رفت. نه با دیدن تیم آماده‌ی اسلیترین؛ نه با دیدن جمعیت تماشاگران اسلیترین که چندین برابر هواداران ریونکلاو بودند. بلکه با دیدن داور مسابقه و همسر ارشدش که یکی نگاهی سرشار از خشم بر دیگری و آن دیگری نگاه بر آسمان داشت و رنگش به سفیدی ریش دامبلدور شده بود!

-بازیکنای هر دو تیم وارد زمین شدن و روی جاروهاشون نشستن. به جز لینی که کلا احتیاجی به جارو نداره! همه آماده‌ن... ولی انگار داور قصد شروع بازی رو ندارن!

حرف یوآن، توجه همه را به رودولف جلب کرد.
-بلا... میخوای بعدا صحبت کنیم؟ الان همه دارن نگاهمون می کنن.
-من که راحتم. تو اگه دوست داری یه آرزویی، چیزی بگو. شاید مرلین دوباره برآورده کنه برات عزیزم. :ysmile:
-بلا؟ مسابقه چی؟

بلاتریکس سرش را از جلوی چشمان رودولف عقب برد و چوبدستی‌ش را هم از درون گوش رودولف خارج کرد.
-بعد از مسابقه چشماتو در میارم. فقط مراقب باش حین بازی کار دست خودت ندی.

بلاتریکس بسیار نگران همسرش بود!

-بالاخره بلاتریکس یقه‌ی رودولفو ول می‌کنه و کنار هم تیمیاش می ایسته. حالا رودولف سوتش رو به صدا در میاره و همزمان سرخگون رو پرتاب می کنه.

جستجوگر ها به سرعت بالا رفته و در زمین به جستجو مشغول شدند. اما طولی نکشید که توقف کرده و با تعجب به میانه‌ی زمین خیره شدند.

-وایسا! وایسا کاریت ندارم!

بلاتریکس به سرعت به طرف سو پرواز می کرد و کروشیو میزد و از سو میخواست جارویش را متوقف کند.

-دروغ میگی بلا! میخوای بزنی!

سو هم جاخالی می داد!
با صدای سوت رودولف، هر دو سرجایشان ماندند و به طرفش برگشتند.
-چته؟
-چیزه بلا... نباید کروشیو بزنی بهش. تازه سرخگون هم دست اون نیست که!
-آره دیگه! باید ازش طرفداری کنی. سرخگون هم از قصد انداختی طرف این.
-آخه من کِی... غلط کردم اصلا! بذار بازی رو ادامه بدیم.

بار دیگر صدای سوت و بازیکنانی که به پرواز در آمدند. البته این بار بدون خشونت و اعتراض. چرا که رودولف مستقیما سرخگون را به طرف بلاتریکس پرتاب کرده و خانم بلک هم صورت گابريل را هدف گرفت.

-بلاتریکس چند متر جلو رفت ولی حالا متوقف شده و سرخگون رو رها کرده! این چه معنی ای میده؟

بلاتریکس با سرعت به طرف سو رفت و سو هم که پس از حمله قبلی احتمال این اتفاق را می داد، با آخرین سرعت از او فرار کرد.

-سرخگون رو انداختی طرف من که بخوره تو صورتم و از ریخت بیفتم؟ می کشمش!

بلاتریکس اصلا هم دنبال بهانه نبود!

-درست می بینم؟ سرخگون واقعا داره نزدیک سطح زمین حرکت می کنه؟

درست می دید، ولی نه کامل! یک عدد لینی زیر سرخگون بود.

- اوه، اون‌جا رو ببینین! لینی قصد داره از غفلت بلاتریکس و تیم اسلیترین سوء استفاده کنه و سرخگون رو وارد درواه کنه! ... ولی... با توجه به این‌که کمی زیر سرخگون له شده به نظر می‌رسه زیاد موفق نبوده. گابریل به کمکش می‌ره و سرخگون رو از روش بر می‌داره و از اعماق زمین خارجش می‌کنه و بعد دوباره اوج می‌گیره! وا چرا سرخگون دستش نیست؟

نگاه‌ها به طرف گابریل معطوف شد.

- چرا سرخگونو ول می‌کنی همون پایین؟
- واقعا فکر کردین بعد اینکه بدون دستکش برش داشتین من بهش دست می‌زنم؟ حالا اگه اجازه می‌دادین الکل وایتکسمو با خودم بیارم تو زمین یه چیزی!
-
- حالا سو سعی می‌کنه از دست بلا خلاص بشه و سرخگون رو به دست بگیره و سعی کنه یه گل بزنه، نزدیک دروازه‌ می‌شه، داره می‌ره!

سوت!

- چرا سوت؟
- به مرلین تقصیر من نیست! چوبدستیش تو چشممه!

بلاتریکس که عامل سوت به نظر می‌رسید لبخندی از روی رضایت زد و بعد از یک پس‌گردنی دیگر، اوج گرفت و سرخگون را در هوا شکار کرد.
- خطا کردین خب!

رودولف می دانست حق کاملا با بلاتریکس است و وقتی او می‌گوید خطاست، یعنی خطاست!

شپلق!

بزرگترین اشتباهی که ممکن بود در آن بازی رخ دهد، رخ داد! به بدترین شکل ممکن هم رخ داد.

-بلا، اشتباه کرد! جوونه، خامه... ببخشش!

ربکا، بی خبر از همه جا، در انتظار تشویق هواداران، پس از ضربه موفقش بود. ولی چیز دیگری نصیبش شد.
بلاتریکس گردنش را با یک حرکت جا انداخته و با یک حرکت دیگر، ربکا را در هوا قاپیده و به گوشه زمین رفت.
جمله ی بعدی یوآن، مانع از مشخص شدن سرنوشت ربکا شد.
-در حالی که جاگسن داره روی جاروش چرت می زنه، سو لی با سرعت پیش میره و رابستن هوریس رو پشت سر میذاره! خانم بلک و هکتور پشت سرش راه میفتن ولی فاصله‌شون خیلی زیاده!

-سول؟

سو لحظه ای قبل از پرتاب سرخگون به شدت ترمز کرده و سرخگون را خلاف جهت دروازه اسلیترین پرتاب کرد.

-سیاست تیم اسلیترین در انتخاب دروازه بان حرف نداره!

با رها شدن سرخگون از دستان سو، هوریس ارتفاعش را کم کرده به طرفش شتاب گرفت. اما همین که دستش به سرخگون رسید، صدای سوت رودولف، زمین را پر کرد.
-ببخشید... معذرت میخوام... خیلی خیلی متاسفم ولی دروئلا اسنیچو گرفت!

صدای تشویق ضعیف تماشاگران در زمین پیچید. ولی صدای مهمتری از گوشه زمین به گوش رسید!
-رودولف؟ عزیزم؟
-بلا، باور کن تا آخرین لحظه تلاش کردم!
-اون مهم نیست؛ بیا برات غذا درست کردم. سوپ خفاش دوست داری؟

می دونید تیم خوب چه تیمیه؟ تیمی که هیچوقت تموم نشه!

***

-امکان نداره! حرفشم نزنید.

لینی شانه ای بالا انداخت و بال بال زنان به طرف بلیت هایی رفت که روی میزش چیده شده بودند.
-ولی واقعا فوق العاده ست. برای من که جزو بهترین تجربه هام بوده.
-منم همینطور!

فنریر همانطور که سرش را می خاراند، نگاهی به لینی انداخت و حرف او را تایید کرد. سپس به کارش ادامه داد. برنامه‌ی لیگ، باید روز بعد به تیم ها اعلام می شد.

-ولی من اصلا کوییدیچ دوست ندارم. از همون موقع که پرواز با جارو رو یاد گرفتم، خوشم نیومد ازش. اصلا دلم نمی خواد شرکت کنم.
-خودت می دونی.

پس از این حرف لینی، همگی در سکوت به کارهایشان پرداختند. به جز سو که به پوستر آغاز لیگ کوییدیچ، خیره شده بود.


تق تق تق...


جغد خاکستری رنگی پشت پنجره بود و با نوکش به شیشه‌ی آن ضربه میزد. سو با حرکت چوبدستی اش پنجره را باز کرد تا جغد داخل شود. جغد، چرخی در دفتر زوپس زد و وقتی که بالای سر سو رسید، نامه را روی میزش رها کرد.
سو متوجه نشد که جغد چه زمانی آنجا را ترک کرد. توجه او فقط معطوف نامه بود. نامه ای که چشمان سو با دیدنش پر از اشتیاق شد.
-خودشه! گابریل برگشته. مسافرتش تموم شده؛ و فردا می رسه اینجا!
-کی؟!
-گابریل.

لینی جیغی کشید و همانطور که زیر لب غر میزد، از سوراخ قفل در، خارج شد.
سو، بلافاصله قلم پری برداشت و شروع به نوشتن کرد.
-به خاطر... اممم... آها!

برای زیاد شدن تیم ها!
این دلیلی بود که نوشت. امیدوار بود با همین دلیل، راضی شود.
و البته شد!
نقل قول:

آن روز بعد از ظهر، دوتایی در کافه سه دسته جارو نشسته و به افرادی فکر می کردند که ممکن بود بازی کردن در تیمشان را بپذیرند.
-نه، اون نمیشه. براش جغد فرستادم دیشب. اصلا جوابم رو هم نداد.
-خب پس... آها! آندریا. بهش بگیم؟
-اونم یکی از تیما باهاش صحبت کردن. قبول نکرد.
-چیزه...

گابریل چند ثانیه ای به سقف خیره شد و بعد با صدایی که از ته چاه در می آمد، اعتراف کرد.
-اون رو من بهش گفتم نره. نمی خواستم تابستون رو درگیر کوییدیچ باشه. اون وقت نمی شد تعطیلات رو با هم باشیم.
-تو... چکار کردی؟!
-اشکال نداره حالا. اگه بهش بگم برای مسخره بازی داریم میریم، قبول میکنه. الان جغد میفرستم.

به توجه به سو با حیرت به او خیره شده بود، شروع به نوشتن یادداشت کوتاهی کرد. چند ساعت بعد، همراه آندریا، جلوی ساختمان فذراسیون کوییدیچ ایستاده و با بغض به لیست خالیِ بازیکنان بدون تیم چشم دوخته بودند.
-تموم شدن!
-دیگه نمی تونیم تیم بدیم!
-اونا چرا اونجا نشستن؟

آندریا چشمانش را ریز کرده و به افرادی خیره شده بود که با ظاهر عجیب، روی پله های ورودی ساختمان نشسته بودند.
-من آندریا و اینا هم سو و گابریل‌ن. شما چرا اینجا نشستین؟
-من سونامی، اینا هم چوپان و پیتزان. چون زمان ثبت نام توی لیست بازیکنان بدون تیم تموم شده.

برق امیدی در چشمان سو نمایان شده بود.

-ولی اینجوری بازم یه بازیکن کم داریم.
-خب کلاه منم می تونه مهاجم باشه!

تیم کامل بود. البته تا قبل از آنکه گابریل گرسنه شود!

-د آخه پیتزا رو چرا خوردی؟
-عه مال تو بود؟ شرمنده!
-اون بازیکن تیممون بود! الان تو نیم ساعت چجوری بازیکن گیر بیاریم؟
-اون چطوره؟

گابریل سرش را به سر سو چسبانده و این را به آرامی در گوشش گفت. سو مسیر انگشت اشاره گابریل را ادامه داده و به دامبلدوری رسید که جلوی مغازه آبنبات فروشی، با ذوق به ویترین خیره شده بود.

-کوییدیچش خیلی خوبه!

حق با گابریل بود. زیاد طول نکشید تا آن مسئله بر همه روشن شود.

***

-واقعا هیچ ایده ای ندارم!
-یه کاری کنیم... هر کسی به سمت راستش نگاه کنه و اولین چیزی که دید رو بگه. از همونا استفاده می کنیم.

ایده‌ی ساده‌ی دامبلدور، فوق العاده عمل کرد!

***

-نمیشه! همه چیزمون رو فروختیم. ولی هنوزم برای پرداخت بدهی فدراسیون کم داریم.
-بیا سو... موهای منم بفروش. شاید زیاد گرون نباشه؛ ولی تنها چیزیه که فعلا دارم.

موهای صورتیِ درهم آندریا، بدهی سو را برطرف کرد!

***

-اسنیچم... وای بیچاره شدم! معلوم نیست کجاست. حالا چجوری تمرین کنم؟

گابریل قدمی جلو آمد و دستمالی به سو داد تا اشک هایش را پاک کند.
-نگران نباشیا! خودم میشم اسنیچ اصلا. بیفت دنبال من؛ سعی کن این در بطری وایتکس رو که میذارم روی جاروم، برداری.

آن تمرین سو را از همیشه آماده تر کرد!

***

-سو! نمی خوای جواب اون بلیتا رو بدی؟ ملت منتظرن!

سو تکانی خورد و با تعجب به لینی خیره شد.
-چیزی گفتی؟
-بلیتا... اصلا معلوم هست کجایی؟

برای خودش معلوم بود. باز هم غرق شده بود در خاطراتی که تکرار نشدنی بودند. ارزشمند ترین خاطراتی که آن سال برایش ساخته بود. هیجان انگیز ترین و شیرین ترین تابستانی که در عمرش تجربه کرده بود. حرف های تلخی که از دیگران شنیده بود و حضور دوستان بی نظیرش آنها را شیرین کرده بود.
نگاهی به دیوار خالی کنارش انداخت که چند ماه قبل، پوستر لیگ کوییدیچ بر آن نصب شده بود. لیگی که در آن همکاری و لذت را تجربه کرده بود؛ از ته دل خندیده بود و حتی عاشق شده بود! با یادآوری نگهبانان خانه‌ی آقای مافیایی لبخند عریضی روی لب هایش نشست.
شاید لیگ تمام شده بود... ولی ترنسیلوانیا تا ابد ادامه داشت!

به لرد سیاه کمی برخورد. چرا که ایشان نه تنها چیزهای معلوم، بلکه بسیاری از چیزهای غیر معلوم را نیز می دانستند. اما علت محبوبیت دامبلدور را، خیر!
-غول! جواب واضح بده به ما. بررسی کردیم و معلوم نبود. چرا دامبلدور محبوبه؟
-محبوبه؟
-میگن هست.
-کی؟ محبوبه؟
-محبوبه چیه؟

به نظر می رسید مغز هاگرید اتصالی کرده و حافظه کوتاه مدتش به بلند مدت تبدیل نشده است.
-محبوبه دیگه. همون ساحره کیک فروشه که توی دیاگون کیک فروشی داره... کیک! گوشنمه.
-یاران ما... این غول ما را به سخره گرفته؟
-به ریش دامبلدور خندیده اگر این کارو بکنه، ارباب!

لرزش لرد سیاه بخاطر عصبانیت بیش از اندازه و چوبدستی ای که در دستش هر لحظه بالا تر می رفت، زنگ خطری بود که مرگخواران باید هر چه سریعتر چاره ای برای آن می اندیشیدند.

-یاران بی عرضه‌ی ما... یک نفر هم کافی بود.

اصولا دستورهای لرد سیاه داوطلبان زیادی برای انجام داشت. به خصوص مواقعی که پای آرامش لرد در میان بود و اخلال در آن گریبان گیر خود مرگخواران می شد.

-نه اونجوری نکنید... اول باید پای هوریس رو از دهن فنریر در بیارید. بعد دست ربکا رو از دو سانت بالا تر از آرنجش قطع کنید تا گره موهای بلا باز بشه و سدریک بتونه گردنش رو در بیاره.

لینی در تابلو می چرخید و مرگخوارانی که با باز شدن در، روی هم افتاده و به یکدیگر گره خورده بودند را در رها شدن از توپ مرگخواری راهنمایی می کرد. اوضاع آنقدر به هم ریخته بود که کسی متوجه دودهای خارج شده از گوش های لرد سیاه نشد.

-این کفش کیه که گیر کرده بین دنده های من؟
-کفش نیست. پاتیل منه!
-کاهو سکنجبینای مامان، اگر کسی دندون منو پیدا کرد پسش بده.

صبر لرد سیاه رو به اتمام بود.

-اینطور که از اینجا معلومه، تا وقتی بلا دستشو از توی چشمای پالی در نیاره درست نمی شید.
-یاران ما، درست شوید!

به چیز بیشتری نیاز نبود. دستور لرد سیاه همه چیز را درست می کرد!

-بـــــــعــــــدی!

مدیر کمپ که تقریبا شنوایی‌ش را از دست داده بود، با فریادی که زد، به خانواده درون اتاق فهماند که بیرون بروند و دست از گریه و زاری برداشته و خود را از روی زمین جمع کنند.

صدای جیغ بچه معیاری برای تعیین خانواده اش شده بود و وسیله ای برای ناشنوا ساختن مدیر کمپ. حتی زمانی که بچه بعد از دیدن مالی و آرتور نگاهی به درختان درون اتاق انداخته و از حرکت شاخه ها فهمیده بود این ها همانند که باید باشند، مدیر کمپ زیر بار نرفت و اصرار ورزید که بچه باز هم جیغ زده است، ولی گوش های او به فنا رفته اند!

-آقا میگم جیغ نزد! بیا از خودش بپرس.
-من نمی دونم. باید ثابت کنین بچه مال شماست.

مدیر کمپ با مسئولیت پذیری بیجا، نقشه‌ی مرگخواران را در خطر انداخته بود!

مالی چشم هایش را ریز کرده و با دقت به بچه خیره شد.
-آرتور... مطمئنی اینم مال ماست؟
-نیست؟ موهاش قرمزه ها!
-ممکنه نباشه.
-بچه... اسمت چیه؟
-بچه هستنیم.

مالی و آرتور شاد شده و با لبخند به یکدیگر نگاه کردند.
-مال ماست!
-احتمالا جزو این آخریاست که هنوز براشون اسم انتخاب نکردیم.
-آقا ای‍...

آقای مدیریت کمپ نبود.
البته بود... ولی کامل نبود! فقط تعدادی از انگشتان و بخشی از لاله‌ی گوشش که با وجود تمام تلاش های بلاتریکس در دهان فنریر جا نشده بود، گوشه اتاق افتاده بود که خیلی هم جلب توجه نمی کرد.

-حالا چجوری رد یابیشون کنیم؟
-نگران بودن نباشید. من بوی بچه رو از سه تا شهر دور تر هم تشخیص دادن میشم!

اما نه آنقدر دشوار که سیل پیشنهادات مرگخواران را در پی نداشته باشد!
-دیوار کنار مرلینگاه چطوره؟
-عالیه!
-نه! اونجا تهِ پیچ راهروئه. وسعت دیدم کمه. دلم می گیره!
-من که میگم تو اتاق خودش آویزونش کنیم.
-عالیه!
-نه! اونجا خاطراتم از دوران زنده بودنم برام تکرار میشه. بغضم می گیره.

مرگخواران ادامه می دادند. هر بار یک ایده از میان جمعیت شنیده می شد و پس از تشویق سایرین، لینی با آن مخالفت می کرد.
-میخوای توی آشپزخونه بذاریمت؟ حوصله‌ت هم سر نمیره اونجا.
-عالیه!
-نه! اونجا هی غذاهایی که نمی تونم دیگه بخورم رو می بینم، دلم می شکنه.

لرد سیاه نگاهی به معنای "مگه وقتی زنده بودی چقدر غذا می خوردی؟" به لینی انداخت؛ ولی چیزی نگفت. سکوت او نشانه ای از نارضایتی‌ش بابت مرگ پیکسی بود. هرچند سکوت لرد سیاه هم بسیار با ابهت و سرشار از ناگفته ها بود!
سیل پیشنهادات مرگخواران، اکنون به موج ضعیف پیشنهاد تبدیل شده بود، ولی لینی هنوز محل نصب تابلویش را انتخاب نکرده بود.

-نظرت چیه توی راهروی اصلی آویزونت کنیم؟
-افتضاحه!
-راهروی اصلی...

سوال اگلانتاین خشم مرگخواران، سکوتِ آمیخته با گره ابروان لرد سیاه و تفکر عمیق لینی را به همراه داشت.

-هیچ کدوم مادر... ما فقط به یک نقاش توانمند در امر کشیدن پیکسی‌مون نیازمندیم.
-نبینم تربچه‌ی مامان ناراحت باشه ها. تام گور به گور نشده‌ی مامان، اون ساطور منو بده!

تام خاطرات خوبی از این جمله نداشت. اصولا مروپ ساطورش را برای تهدید و گاها تقسیم مرگخواران استفاده می کرد. ولی عمل نکردن به خواست مروپ مساوی بود با ناراحتی او و تهدید به رفتن به خانه سالمندان که خشم لرد سیاه را در پی داشت و تام از این مورد آخر اصلا خاطرات خوبی نداشت!

و شپلخ!

با فرود آمدن ساطور بر سر چغندر بخت برگشته‌ی مامان، لکه های سرخ رنگی روی صورت مروپ و مرگخوارانی که نزدیکش بودند نقش بست.
-سوی مامان، بیا این چغندرا رو ببر بجوشون تا رنگ قرمزش در بیاد. برای کشیدن موهای پیکسی لازم دارم.

سو رفت و پاتیلش را روی اجاق گذاشت و در کنار مرگخواران دیگر، به انتظار خارج شدن رنگ از میوه ها و گیاهان مروپ نشست.

-ما همیشه می دونستیم کاربرد میوه ها چیزی غیر از خوردنشونه!