بلاتريكس از روى صندلى بلند شد و به سمت لرد سياه رفت.
-سرورم!
-رضايت نامه، بلا!
بلاتريكس دستش را در جيب ردايش فرو برد. نبود!
-الان تقديم ميكنم ارباب!
دست در جيب ديگرش كرد. باز هم نبود.
-يه لحظه ارباب!
كل ردايش را گشته بود... خالى بود.
در انتها، دستش را در ميان موهايش فرو برد و كمى گشت.
-چاقو...خنجر... بطرى حاوى روح مامان رودولف... وينكى...وينكى؟ تو تو موهاى من چيكار ميكنى؟
-وينكى چمن زن حياط رو گم كرده بود... براى اينكه جن بد نشد، دنبال چمن زن گشت...وينكى جن خوب؟!
بلاتريكس، وينكى را روى زمين پرتاب كرد و به جستجو ادامه داد. لحظه اى بعد، دستگاه چمن زن را نيز از لا به لاى موهايش بيرون كشيد!
-بيا...ديگه هيچوقت بدون اجازه من نرو تو موهام جن!
-رضايت نامه ما چى شد بلاتريكس؟
بلاتريكس كروشيويى به خاطر معطل كردن لرد سياه، روانه جن وزير كرد و با صدايى بلند تر از فرياد هاى دردآلود جن، فرياد زد:
-ببخشيد سرورم! الان تقديم ميكنم!
لحظه اى بعد، تابلويى را بيرون كشيد و رو به روى لرد سياه گرفت.
-بفرماييد ارباب! مادرم...چون مرده بود، تابلوش رو آوردم كه خودش رضايتش رو بهتون اعلام كنه!
لرد نگاهى به پيرزن داخل قاب انداختند.
-شما از دخترتون رضايت داريد؟
-چى؟!
-پرسيديم كه شما...
-بلند تر بگو... نميشنوم!
بلاتريكس قاب را به طرف خودش گرفت و فرياد زد:
-مامان... تو از من راضى هستي؟!
-چرا داد ميزنى دختر؟ فك كردى من كرم؟ بله... تو حق اسم بلك هارو ادا كردى... من راضيم... سالازار هم ازت راضي باشه!
لرد سياه به قلم پر روى ميز اشاره كردند و قلم نيز چيزى را روى كاغذ رو به روى ايشان نوشت.
-باشه بلا... بشين.
بلاتريكس وسايلى را كه كنار ميز ريخته بود، جمع كرد و سر جايش بازگشت.
نوبت نفر بعدى بود.