هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۰:۵۹ یکشنبه ۲ مرداد ۱۴۰۱
#90

محفل ققنوس

پیکت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۰۵ یکشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۱
آخرین ورود:
دیروز ۲۳:۲۵:۵۲
از جیب ریموس!
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
محفل ققنوس
پیام: 40
آفلاین
خلاصه: چند نفر از محفلی ها، شامل ریموند (ریونکلاو)، سر کادوگان و آرتور ویزلی (گریفندور)، وین هاپکینز (هافلپاف)، الا ویلکینس (اسلایترین)، آبرفورث دامبلدور و پروفسور دامبلدور، توی مکانی به اسم جهنم دره آلیس گیر افتادن و طبق گفته دیو ها، راه خروج اینه که یه نماینده از هر گروه، طلسمی رو روی دروازه جهنم دره اجرا کنن. طی اتفاقاتی، ریموند و وین و دامبلدور، از بقیه جدا شدن. دامبلدور و وین ظاهراً به دیو تبدیل شدن و ریموند با خونریزی شدیدی که داره، از دستشون فرار می‌کنه.

تصویر کوچک شده



خونریزی شدید ریموند، باعث شده بود هوشیاری او به میزان قابل توجهی کاهش یابد. دویدن و کمبود اکسیژن هم فقط شرایط را بدتر کرده بود... ولی ترس، به طرز عجیبی، به پاهایش قدرت دویدن داده بود و افکار وحشتناکی که هر لحظه در سرش می‌پیچید، بر سرعتش می‌افزود. تونل های پیچ در پیچ را یکی پس از دیگری رد می‌کرد. هر کدام درست مثل قبلی. گویی یک تونل را چندین بار دویده بود. درست لحظه ای که حس کرد کم آورده، صدایی از دور دست به گوشش رسید.

- ریموند؟ ریموند! خودشه!

صدای الا ویلکینس بود. او، آرتور، سر کادوگان و آبرفورث، به سمتش می‌دویدند... هیچوقت از دیدنشان تا این اندازه خوشحال نشده بود. شور و شوقی بی اندازه او را فرا گرفته بود؛ نیرویی که حالا به او انرژی حرکت می‌داد.

* * *

کمی که نفس تازه کرد و هوشیاری اش را بدست آورد، لحظه ای دیگران را از نظر گذراند؛ هیچکدام از آنها، دیو نبودند... حداقل تا الان، شواهد چنین نشان میداد. از زیر رداهای پاره شده، هیچ دُمی به چشم نمی‌خورد و در چهره هیچ کدام، مانند دیوهایی که دیده بود، آسودگی بی مورد دیده نمی‌شد. همچنان که نفس نفس می‌زد، ماجرا را برایشان تعریف کرد. لحظه به لحظه، بر شدت تعجب همه افزوده میشد.

وقتی حرفهای ریموند به پایان رسید، همه در سکوت عمیقی فرو رفتند... برای هضم اتفاقات پیش آمده، نیاز به زمان داشتند. دقایقی بعد، آرتور سکوت را شکست.
- می‌دونی، تبدیل شدن به دیو عملا غیر ممکنه. دیو ها، دیو به دنیا میان. ممکنه بتونن خودشونو به شکل کسی در بیارن، ولی نمیتونن کسی رو «تبدیل» کنن. مثل دگرگون نما ها...
- یعنی میگی دامبلدور و وین هنوز یه جایی همین اطرافن؟!
- احتمالا. پروفسور هیچوقت ما رو اینجا تنها نمی‌ذاره. اگه تئوری ای که الان گفتی، یعنی برای خروج، به یه نفر از هر چهار گروه نیاز داشته باشیم، درست باشه، برای خروج حتما به وین نیاز داریم.
- از کجا مطمئن باشیم که این حرف درسته؟

این حرف الا، آرتور رو به فکر فرو برد.
- هوم... تنها نتیجه ای که الان میتونم بگیرم، اینه که همون اندازه که ما میخوایم از اینجا بیرون بریم، دیو ها هم میخوان. پس احتمالا برای باز کردن در، چند تا راه حل جلوی پامون میذارن.

حرف آرتور به نظر منطقی می آمد... و طبق گفته های او، حالا فقط یک راه برای خروج از جهنم دره داشتند؛ این که دامبلدور و وین را پیدا کنند و یک نفر از هر گروه، طلسم خروج را اجرا کند...


یه بوتراکلِ جذاب




پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۳:۱۰ جمعه ۹ آبان ۱۳۹۹
#89

گریفیندور

اما ونیتی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۵۲ پنجشنبه ۱ آبان ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۳:۰۳:۰۴ پنجشنبه ۲۴ اسفند ۱۴۰۲
از دست رفتگان
گروه:
مرگخوار
کاربران عضو
گریفیندور
ایفای نقش
پیام: 106
آفلاین
ریموند با کمک دامبلدور ایستاد و درحالی که هنوز هم سرش گیج میرفت متوجه شد با وین و دامبلدور تنهاست.
ریموند که سعی میکرد لحن اش عادی باشد و صدایش نلرزد،پرسید:" بقیه کجا رفتن؟"

دامبلدور با لبخند عجیبی جواب داد:" ما فکر کردیم که تو دیگه به هوش نمیایی، بلاخره باید یکی پیشت میموند....برای همینم جدا شدیم که بتونیم راه های مختلف رو امتحان کنیم که شاید یکی موفق بشه و بقیه رو هم نجات بده."

وین که تا این لحظه ساکت گوشه ایی ایستاده بود، گفت:" پروفسور حالا که ری حالش خوبه بیایین ما هم دنبال راه خروج بگردیم!"

پرفسور که لبخند اش مانند ماسکی به صورتش چسبیده بود و کنار نمیرفت، با حرکت سرش حرف وین را تاکیید کرد و هر دو به راه افتادند.

پشت سر آنها ریموند که اصلا حرفهای دامبلدور را باور نکرده بود، مردد ایستاده بود. حالا دیگر شک داشت چیزی که یادش می آمد رویا بوده یا تکه ایی از واقعیت. باید چه کار میکرد؟ با آنها میرفت؟

-" ریموند نمیای؟ خوب نیست که با این خونریزی تنها بمونی!"
وین بود که سرش را برگردانده بود و او را صدا میزد.

چاره ایی نبود. هنوزم سرش گیج میرفت و معلوم نبود بتواند بقیه افراد را پیدا کند. با استرس نفس اش را بیرون داد و به دنبال آن ها به راه افتاد.

آن سه نفر مدام از راهروهای پی در پی می گذشتند و درست جایی که به نظر میرسید مسیر تمام شده است، راهروی دیگری از پس پیچی نمایان میشد. انگار درون هزارتویی بودند که پایانی نداشت. در ابتدای مسیر همه جا پر از رطوبت و خون آبه بود ولی هرچه جلوتر میرفتند مسیر خشک تر و هوا بهتر میشد و ریموند را امیدوار میکرد که مسیری که در پیش گرفته اند درست است.
در طول راه جز صدای چکه آب و صدای پای خودشان، چیزی به گوش نمیرسید. دامبلدور و وین بدون آنکه چیزی بگویند چند قدم جلوتر راه میرفتند و ریموند که همچنان به آن دو شک داشت، پشت سرشان قدم برمیداشت.
ریموند که از سکوت دامبلدور و وین تعجب کرده بود، خود را به آنها رساند و پرسید:"ام...پرفسور... شما با سابقه ایی که دارین تا حالا راجع به چنین مکانی شنیده بودین؟ یا مثلا جایی خونده باشین؟"

دامبلدور بلافاصله جواب نداد، انگار که در فکر فرو رفته بود. بعد از چند لحظه نگاه عجیبی به وین کرد و گفت:" قبل از اینکه شما رو پیدا کنیم وین هم چنین سوالی ازم پرسید... کاملا مطمعن نیستم ولی شاید اینجا جهنم دره آلیس باشه...."

ریموند که کنجکاو شده بود، با پافشاری پرسید:" جهنم در آلیس؟ چی هست؟"

دامبلدور با لحن آرامی توضیح داد:" یه افسانه قدیمی به قدمت خود مدرسه هست که میگه آلیس یه ساحره کنجکاو و دیوونه بوده که سعی میکنه برای کنترل دنیای جادویی هیولاهای توی قصه ها رو کنترل کنه و همراه خودش به دنیای واقعی بیاره... هر چقدر که بقیه بهش میگن که هیولاهای توی قصه ها واقعیت ندارن، اون قانع نمیشه و همه جا رو دنبالشون میگرده... بلاخره تلاش هاش جواب میدن و میتونه از توی یه لونه خرگوش وارد سرزمین جادویی هیولاها بشه... افسانه میگه که برخلاف تصور آلیس، هیولاها اصلا از اینکه تحت کنترل باشن خوششون نمیومده، برای همینم نمیذارن دیگه آلیس از اونجا خارج بشه و سعی میکن از مسیری که آلیس وارد دنیاشون شده وارد دنیای واقعی بشن... ولی چهار بنیان گذار هاگوارتز اون زمان یه دیوار جادویی بین دو دنیا میکشن و همه رو نجات میدن...البته افسانه میگه در شب هالوین این دیوار نازکتر از همیشه است و گاهی هم وجود نداره... برای همینم همه میگن هالوین شب ترس و وحشته....."

ریموند که سرگیجه ش شدت گرفته بود باز پرسید:" اگه اینجا همون جا باشه ، چه جوری بریم بیرون؟"

این بار وین جواب داد:"بذار ببینیم.... اگر چهار بنیان گذار دیوارو کشیدن پس شاید چهار نماینده از گروهای مدرسه بتونن دیوارو بشکنن؟ البته با این کار یکم هیولا هم آزاد میکنیم نه ریموند؟" بعد لبخندی به پهنای صورتش زد.
ریموند جوابی نداد. دامبلدور و وین بخاطر سکوت ریموند برگشتند و به او نگاه کردند.او چند قدم عقب تر ایستاده بود و به وحشت تمام به زمین نگاه میکرد. در واقع نگاه ریموند به زمین نبود، بلکه به دم پشمالویی بود که از انتهای شنل دامبلدور بیرون زده بود.
انگار چیزی که قبل از بیهوش شدنش دیده بود رویا نبود.... دو موجود روبروی او دقیقا چه بودند؟
ریموند قبل از اینکه بدنش از وحشت فلج شود، به خود آمد و بدون توجه به وین و دامبلدور در جهت مخالف شروع به دویدن کرد.
باید بقیه را پیدا میکرد.... افراد واقعی را....



پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۲۲:۰۰ پنجشنبه ۱ خرداد ۱۳۹۹
#88

اما دابزold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۰۱ چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۷:۰۶:۴۶ شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۲
از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 172
آفلاین
[b]خلاصه:
توی شب هالوین یک موجود یا موجوداتی با هویت ناشناخته وارد هاگوارتز میشن و الا ویلکینس(اسلیترین)، وین هاپکینز(هافلپاف)، آرتور ویزلی، سرکادوگان ( گریفیندور)، ریموند ( ریونکلاو) و دامبلدور رو با خودشون به یه جای ناشناخته می برن. دامبلدور بعد از دیدن کلمه ASYLUM( که با خون رو دیوار نوشته شده بود) داخل یه حفره می افته که بهش جهنم دره می گفتن و با وین و آبرفروث همراه میشه. ریموند هم که معلوم نیست کی شاخ هاش رو بریده با الا، کادوگان، آرتور و پیتر از یک دریچه وارد جهنم دره میشن و به بقیه می پیوندند.
همه با هم به دنبال راه خروج می گردن که ناگهان دامبلدور و وین به دیو تبدیل می شن.
-----------[/b]

- فرار کنید!

با خارج شدن این جمله از دهان سرکادوگان، همه با سرعت (در جهت مخالف وین و دامبلدور) فرار کردند.

-عجله کنید الان که بهمون برسند!

صدای غیر عادی داد و فریاد کل جهنم دره را پر کرده بود. سرکادوگان که شوالیه ای دلیر بود جلوتر از همه می دوید و از دست دیو ها فرار می کرد. پشت سر او هم آرتور، آبرفروث، الا و پیتر با عجله در حال حرکت بودند. ریموند هم نفس نفس زنان دنبال آنها می دوید.
- هی بچه ها می شه یکم آروم تر حرکت کنین؟... آهای با شما هستم!

هیچکس به حرف هایش توجه نکرد. تمام آنها بی وقفه می دویدند.
گویا یک جای کار ایراد داشت.

- وایستین!... لطفاً بایستین!... شما ها چرا اینجوری می کنید؟!

هر چقدر سرعتش را بیشتر می کرد فایده ای نداشت آنها هم که به فریاد هایش پاسخ نمی دادند. به پشت سرش خیره شد تا حداقل بببیند با دیو ها چقدر فاصله دارد که...
-آخ!
***
- ریموند خوبی؟!

نامش را صدا می زدند. سعی کرد آرام چشم هایش را باز کند ولی درد این اجازه را به او نمی داد. آرام زمزمه کرد:
-چه اتفاقی افتاده... من... من کجام؟
- چیزی نیست ری، آروم باش.

صدای دلنواز پرفسور دامبلدور توجه ری را به خودش جلب کرد. چرا انقدر در صدایش آرامش موج می زد؟

- شما مگه تبدیل به دیو نشده بودین؟ من... من... من با چشم های خودم دیدم!
- ری خواهش میکنم شلوغش نکن. به خاطر خون زیادی که ازت رفته بود یهو از حال رفتی.
- خون؟... آهان یادم اومدم... شاخ هام! فکر کردم هنوز دارم شون.

ریموند نشست و با تاسف دستی به سر خود کشید. قطرات خون آرام آرام از سر و صورتش پایین می رفتند.
ولی از بابت اینکه آن رویای مسخره حقیقت نداشت خوشحال بود.

- الان بهتری؟ می تونی بلند شی ری؟


مزه خونه به همینه... همیشه می دونی درش به روت بازه... می تونی سر تو بندازی پایین و بیای تو و لازم نباشه توضیح بدی به کسی که چیکاره ای اونجا... چون جوابش معلومه... خونت اونجاست... حتی اگه فقط گهگداری بهش سر بزنی!


پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۵:۰۳ پنجشنبه ۱ خرداد ۱۳۹۹
#87

اما دابزold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۰۱ چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۷:۰۶:۴۶ شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۲
از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 172
آفلاین
- فرار کنید!

با خارج شدن این جمله از دهان سرکادوگان، همه با سرعت (در جهت مخالف وین و دامبلدور) فرار کردند.

-عجله کنید الان که بهمون برسند!

صدای غیر عادی داد و فریاد کل جهنم دره را پر کرده بود. سرکادوگان که شوالیه ای دلیر بود جلوتر از همه می دوید و از دست دیو ها فرار می کرد. پشت سر او هم آرتور، آبرفروث، الا و پیتر با عجله در حال حرکت بودند. ریموند هم نفس نفس زنان دنبال آنها می دوید.
- هی بچه ها می شه یکم آروم تر حرکت کنین؟... آهای با شما هستم!

هیچکس به حرف هایش توجه نکرد. تمام آنها بی وقفه می دویدند.
گویا یک جای کار ایراد داشت.

- وایستین!... لطفاً بایستین!... شما ها چرا اینجوری می کنید؟!

هر چقدر سرعتش را بیشتر می کرد فایده ای نداشت آنها هم که به فریاد هایش پاسخ نمی دادند. به پشت سرش خیره شد تا حداقل بببیند با دیو ها چقدر فاصله دارد که...
-آخ!
***
- ریموند خوبی؟!

نامش را صدا می زدند. سعی کرد آرام چشم هایش را باز کند ولی درد این اجازه را به او نمی داد. آرام زمزمه کرد:
-چه اتفاقی افتاده... من... من کجام؟
- چیزی نیست ری، آروم باش.

صدای دلنواز پرفسور دامبلدور توجه ری را به خودش جلب کرد. چرا انقدر در صدایش آرامش موج می زد؟

- شما مگه تبدیل به دیو نشده بودین؟ من... من... من با چشم های خودم دیدم!
- ری خواهش میکنم شلوغش نکن. به خاطر خون زیادی که ازت رفته بود یهو از حال رفتی.
- خون؟... آهان یادم اومدم... شاخ هام! فکر کردم هنوز دارم شون.

ریموند نشست و با تاسف دستی به سر خود کشید. قطرات خون آرام آرام از سر و صورتش پایین می رفتند.
ولی از بابت اینکه آن رویای مسخره حقیقت نداشت خوشحال بود.

- الان بهتری؟ می تونی بلند شی ری؟


مزه خونه به همینه... همیشه می دونی درش به روت بازه... می تونی سر تو بندازی پایین و بیای تو و لازم نباشه توضیح بدی به کسی که چیکاره ای اونجا... چون جوابش معلومه... خونت اونجاست... حتی اگه فقط گهگداری بهش سر بزنی!


پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۲:۱۷ یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۹
#86

گریفیندور، مرگخواران

پیتر جونز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۵۳ دوشنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۹:۴۱:۵۲ پنجشنبه ۵ بهمن ۱۴۰۲
از محله ی جادوگران جوان تحت آموزش هاگوارتز
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
مرگخوار
گریفیندور
پیام: 234
آفلاین
پیتر به اطراف نگاه کرد.
این کدوم جهنمی بود؟
چرا اصلا اون باید...

_پیتر؟ نمیای؟ الان اون هیولاهه بهت می رسه ها.
ریموند در حالی که با امیدواری به پیتر نگاه می کرد تا شاید همون جا بمونه و اون دیو بیاد بخوردش ولی هیچی به هیچی!

_الان میام ری!
پیتر درحالی که می دوید دنبال ریموند این حرف رو زد. ولی ری اصلا از این حرف خوشش نیومد!
_حالا زودم پسرخاله نشو ها!
ولی پیتر حرف ریموند را نشنیده گرفت و دنبال پروف و بقیه به راه افتاد. اون اصلا نشنید که ریموند همین جور که دنبال بقیه می دوید زیر لب می گفت:
_من مطمئنم این کار مرگخوار های لرد سیاهه، پیترم آوردن تا مطمئن شه ما محفلیا می میریم!

ولی هیچ کس به حرف ری گوش نمی داد و همه به راه خودشون ادامه می دادن.

مدتی بعد...
_پروفسور گفتین شما کجا به دنیا اومدین؟
پیتر در حالی که با دامبلدور قدم می زد اینو می گفت.

_هی! به توچه! پروف توی دره گودریک به دنیا اومدن اینو همه می دونن!
ریموند به چشم غره به پیتر زل زد و به جای دامبلدور این حرف رو زد.

پیتر به دامبلدور نگاه می کرد که چهره اش تغییری نکرده بود.
_پروف؟ شما چند تا از خاصیت خون اژدها رو کشف کردین؟

دامبلدور چیزی نگفت و به پیتر زل زد،

_پروف 12 تا از خاصیت خون اژدها رو کشف کردند ملعون!

دامبلدور گفت:
_بله... بله ... آفرین زیموند... نه یعنی ریموند!

پیتر صبر کرد که دامبلدور و وین از کنارشون رد بشن و بعد کادوگان و الا و (به زور) ریموند دور هم جمع شدن!
_شما به همون چیزی که من فکر می کنم فکر می کنید؟
_حباب؟!
_نه! پیتر تو بگو!
_من حس می کنم دامبلدور قلابیه! انگار تغییر شکل داده!
_نخیر! پروف هیچ وقت...
_ساکت ری! منم همین فکر رو می کنم... باید دنبال دامبلدور و وین واقعی باشیم!
همه سر تکون دادند و آماده شدند که به سراغ دامبلدور و وین تقلبی برن که...

_مشکلی پیش اومده؟

گروه به جایی که قرار بود وین و دامبلدور باشند نگاه کردند و دوتا دیو بزرگ رو دیدن، اونا محاصره شدن...




پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۳:۱۱ شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۹
#85

اما دابزold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۰۱ چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۷:۰۶:۴۶ شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۲
از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 172
آفلاین
- پرفسور دامبلدور شما اینجا چی کار می کنین؟

سکوت سنگینی بر فضا حاکم شد. واقعا آنها در آن مکان چه می کردند؟

- ما خودمون هم نفهمیدیم چه طور از اینجا سر در آوردیم... ولی مهم نیست بالاخره به کمک هم می ریم بیرون. نباید کار زیاد سختی باشه.
- هرچی شما بگین پرفسور.

ریموند با لحنی نچندان گرم و صمیمی این را گفت و بعد به اطراف خیره شد. هیچ دلش نمی خواست این بازی مسخره را ادامه دهد؛ به اندازه کافی عذاب کشیده بود. ولی چاره ای جز گوش کردن به حرف پرفسور دامبلدور را نداشت.

- راستی این کیه با خودتون آوردین؟

منظور دامبلدور پیتر جونزی بود.
- من پیترم... پیتر جونز.
- تو هم می خوای عضو محفل بشی پسرم؟

به پیتر برخورد!
او تا ابد به لرد سیاه وفادار می ماند و هرگز جبهه ی خود را تغییر نمی داد.

- پرفسور ایشون مرگخوار هستن و... این موضوع اصلا خوب نیست. به نظرم باید مراقب باشیم.
- ری انقدر نگران نباش، فکر نمی کنم پیتر برامون خطری داشته باشه، اونم مثل ما تو این جهنم دره گیر افتاده. من... من بهش اعتماد می کنم!
- ممنون جناب دامبلدور.

پیتر لبخندی به ری و زد ولی ریموند چشم غره ای برایش رفت و آرام گفت:
- من یکی حواسم بهت هست. وای به حالت اگه بخوای...

خخششخش

صدای کشیده شدن پنجه های موجودی روی دیوار همه را از جا پراند و باعث شد حرف ریموند نصفه باقی بماند.

- فکر کنم باید هرچه زودتر از اینجا بریم!


مزه خونه به همینه... همیشه می دونی درش به روت بازه... می تونی سر تو بندازی پایین و بیای تو و لازم نباشه توضیح بدی به کسی که چیکاره ای اونجا... چون جوابش معلومه... خونت اونجاست... حتی اگه فقط گهگداری بهش سر بزنی!


پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۵:۲۲ شنبه ۳۰ فروردین ۱۳۹۹
#84

گریفیندور، مرگخواران

پیتر جونز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۵۳ دوشنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۹:۴۱:۵۲ پنجشنبه ۵ بهمن ۱۴۰۲
از محله ی جادوگران جوان تحت آموزش هاگوارتز
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
مرگخوار
گریفیندور
پیام: 234
آفلاین
ریموند همین جور که سعی میکرد توجه سر و الا رو به در آهنی روی زمین جلب کنه یهو صدای آرتور و یه صدای ناشناس از طرف در اومد.

_سر کادوگان مگه آرتور رو نیاوردی تو ؟؟

هرسه گشتند ولی آرتور پیدا نکردند و فهمیدند آرتور را پشت در جا گزاشتند.
همین که سرکادوگان رفت تا درو باز کنه که ریموند اومد جلوش:
_آقا اون آرتوره درست ولی من اون صدا هرو نمیشناسم درو بازنکن خدا رحمت کنه آرتورو

سر که خوب صدای پشت درو میشناخت رفت و درو بازکرد:
پیتر جونز و آرتور پشت در بودن آرتور خیلی وضعش خراب بود.

همین که پیتر شروع کرد به حرف زدن:
_هی... چرا ارتور اینجوریه...

نتونست حرفشو تموم کنه چون ریموند با چاقو زیر گلوشو نشونه گرفته بود:
_هی تو کی هستی برا کی کار میکنی... زود باش بگووووو

سر چاقو رو از دست ریموند کشید بیرون:
_این پیتره تو تالار گریفیندور... من میشناسمش.
پیتر ادامه داد:
_آره من از خواب بیدار شدم دیدم سر نیست و یه عالنه رد خون هست بعد دنبالش رو گرفتم و اومدم اینجا.

ریموند که هنوز با شکاکی به پیتر نگاه میکرد ازش دور شد.

_هی یه در اونحاست... نگاه کنید شاید بتونیم کمک بیاریم...
پیتر با لبخند پیروزمندانه در آهنی رو زمینو نشون داد و اینو گفت.

_آفرین برتو فرزندم دمت گرم
سر به پیتر آفرین گفت و آماده شد که اول درو باز کنه و بره پایین.

زبون ریموند بند اومده بود:این پیتر همینجوری اومده بود و تازه کشف ریموند هم به نامش زده بود.
باید حسبشو میرسید.

چند دقیقه بعد
بالاخره به فرماندهی سر کادوگان الا،ریموند و پیتر از نردبون آهنی پایین رفتن و

_ریموند،سر خودتونید؟؟

بچه ها دامبلدور و وین رو دیدند که از دیدن اونا خوشحال شدند.
البته ریموند هنوز شکاک بود:شاید اینا واقعا دامبلدور و وین نباشن...




پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۳:۵۵ چهارشنبه ۲۷ فروردین ۱۳۹۹
#83

محفل ققنوس

ریموند


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۵۰ چهارشنبه ۱۴ فروردین ۱۳۹۸
آخرین ورود:
دیروز ۲۲:۵۵:۳۹
از میان قصه ها
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
محفل ققنوس
پیام: 315
آفلاین
-چه کا کنم... چه کا کنم... چه کا کننننننمممم...


چلیک

الا قبل از اینکه ریموند از فرط ندونستن تلف شه درب رو قفل کرد!
اما هر کسی که پشت در بود سخت تلاش داشت در و باز کنه!
-کسی اونجاست؟ کمکککک... یکی این در و بازه کنه... سِر مقاومت کن...

از داخل اتاق اما صدای کسی که سعی داشت در و باز کنه به سختی شنیده میشد!

-چی گفت؟
-هیچی باو، بِلا بِلا بِلا... فک کنم خون آشامه!

از فرضیه ای که الا به زبون آورد مو به تن هر دو سیخ و چوب دستی ها ناخود آگاه به سمت در بالا گرفته شده!
هر کسی که پشت در بود لحظه به لحظه بیشتر تقلا میکرد!
و البته کم کم، صداهای مبهم بیشتری از پشت در به گوش میرسید!

الا گوشش رو به سینه ی در چسبوند و به دقت گوش داد!

-سِر... این در باز نمیشه این دیگه آخر راه ماست!
-تسلیم نشو همرزم، من سرگرمشون میکنم تو در و باز کن!


الا لحظه ای به فکر فرو رفت، صدا انگار شبیه صدای آرتور بود! اِلا، آرتور رو قبلا توی هاگوارتز دیده بود!
-رِی باید در و باز کنیم! آرتور پشت دره به کمک نیاز داره!

ریموند ابتدا از شنیدن اسم آرتور خوشحال شد ولی بلافاصله جلوی الا رو گرفت و مانع از باز کردن در شد!
-از کجا معلوم که خودش باشه؟ شاید یه خون آشامه که اَدای آرتور و در میاره!
-ریموند چی میگی اونا به کمک...

ریموند سُمش رو جلوی دهن الا گرفت و ضربه ای به در زد و بعد با صدایی بلند شیهه کشید!
-به ما ثابت کن که تو آرتوری!

چند لحظه همه جا ساکت شد!
تا اینکه...
-ری؟ ری خودتی؟ باز کن... وای مرلینا نجات پیدا کردیم! سِر طاقت بیار...

ریموند از شنیدن صدای آرتور خیالش راحت شده بود ولی نه کاملا!
ریموند با خودش فکر کرد که اگه این واقعا صدای آرتور نباشه چی؟
-آرتورِ ما که صداش اینقد کلفت نبود اگه راست میگی دستت و از زیر در بیار تو ببینم!

ترقققق

همونطور که ریموند با وسواس سعی داشت متوجه بشه آرتور پشته دره یا نه الا درب و باز کرد و در محکم به پیشونی ریموندی برخورد کرد که پشت در خم شده بود!

زمانی که گوزن بی شاخ و، سَرْ کوفتهِ شده، از درد به خودش روی زمین های آغشته به خون می پیچید آرتور و سرکادوگان با سرعت وارد اتاق شدن و درب و پشت سرشون بستن!
آرتور به در تکیه داد وشروع کرد به نفس نفس زدن.
-سِر... کوتوله کوش؟

کادوگان بر خلاف همیشه که شوالیه ای دلیر و محکم بود، روی زانو بند های زرهی خودش افتاد و همونطور که زانو زده بود، گریه و زاری سر داد!
-کوتوله از پسش بر نیومد... آه اِی همرزم دلیر... درست در میانه ی میدان از هم جداشدیم...

اِلا کنار کادوگان خم شد، دستی به شونه اش گذاشت و با لحنی ملایم شروع به دلداری دادن کادوگان کرد!
-اونجا چه خبر بود سِر....

گومپپپ گومپپپ


با صدای ضربه های محکمی که به درب چوبی و زمخت اتاق خورد همه علاقه شون و به فهمیدن اینکه کادوگانِ زخمی که خون از بازوش می چکید با چه موجود یا موجوداتی می‌جنگیدند منصرف شدن.

کادوگان با تکیه به شمیرش از روی زمین بلند شد، شمشیرش رو بالا گرفت و با لحن شجاعانه ای که دوباره به خودش گرفته بود فریاد زد:
-همرزمان به خط! این درب دیگه طاقت نمیاره باید آماده نبردی بزرگ باشیم! نبردی که تا پای جان، دوش به دوش هم...
-این چیه؟

ریموند که روی زمین به خود میلولید و بسی ملول شده بود، دریچه ی آهنی و زنگ زده ای پیدا کرده بود که ما بین کثافت های کف اتاق مخفی شده بود!









ویرایش شده توسط ریموند در تاریخ ۱۳۹۹/۱/۲۷ ۱۴:۰۵:۴۱
ویرایش شده توسط ریموند در تاریخ ۱۳۹۹/۱/۲۷ ۱۴:۱۲:۱۰


پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۶:۳۲ سه شنبه ۲۶ فروردین ۱۳۹۹
#82

گریفیندور، مرگخواران

پیتر جونز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۵۳ دوشنبه ۲۶ اسفند ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۹:۴۱:۵۲ پنجشنبه ۵ بهمن ۱۴۰۲
از محله ی جادوگران جوان تحت آموزش هاگوارتز
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
مرگخوار
گریفیندور
پیام: 234
آفلاین
ریموند به بالای سرش نگاه کرد که این باعث شد قطره ای خون روی چشم هایش بیفتد و چشمش بسوزد.
تا یک مدت چشم هایش تار میدید تا این که دیدش واضح و واضح تر شد تا اینکه یه دختر رو دید. دختر هنوز متوجه ریموند نشده بود و با استرس پشت سر هم میگفت:
_حباب،حباب، حباب،.......
ریموند دختر را شناخت :الا بود از گروه اسلایترین. کسی که عاشق حباب ها بود.
ریموند همان جور که به پهلو با تخت روی زمین افتاده بود به الا نگاه کرد و گفت:
_ پیس،پیسسس. الا به من نگاه کن...
الا دست از گفتن حباب برداشت و به ریموند نگاه کرد:
_عه... سلام ریموند، خوبی؟؟ میدونی اینجا کجاست؟ من خیلی می ترسم....
ریموند در حالی که سعی میکرد به الا ارامش بده گفت:
_ببین الا کنار تخت یه میز هست. روی میز یه چاقو هست ببین میتونی تکون تکون بخوری و و چاقو رو بندازی زمین؟؟

الا به ریموند نگاه کرد و فکر کرد.سپس گفت:
_باشه فقط باید یه چیزی بهم بگی که هیجان زدن کنه که هی تکون بخورم.
_این چطوره؟ حباب

الا یهو شروع به لرزیدن کرد.
_حباب حباب حباب حباب ................

الا جوری ویبره میرفت که نه تنها چاقو بلکه وسایل دیگه ای هم مثل:ناخون کش و.... از میز پرت شدند پایین.
ریموند با تخت خودشو میکشید به سمت چاقو تا بهش رسید.و با چاقو طنابای دور دست و پاهاشو برید.
بعد همین کارو با الا کرد.

هردو شون بلند شدن و دنبال چوبدستیشون گشتن .

_یافتتممم
الا در حالی که دو تا چوبدستی را از یه کیف مشکوک در می آورد یکی رو به ریموند داد.

ریم.ند با خوش حالی گفت:
_بزن بریم بیرون

هردو با هم به سمت در رفتن که یک دفعه صدای چرخیدن کلید توی قفل رو از در شنیدن.
یکی داشت میومد تو که شاید همون قاتل بود.

ریموند گفت:
_وای نه........




پاسخ به: اتاق خون!
پیام زده شده در: ۱۸:۳۴ یکشنبه ۲۴ فروردین ۱۳۹۹
#81

سوجی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۲۰ چهارشنبه ۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۳:۴۸:۴۹ یکشنبه ۸ بهمن ۱۴۰۲
از یخچال گریمولد
گروه:
کاربران عضو
پیام: 91
آفلاین
صداهای مبهمی شنید. مبهم ولی آشنا. حس می‌کرد کلمه‌ای که دارد می‌شنود را قبلاً هم شنیده... کلمه‌ای که با صدای «و» شروع می‌شد... وی... وین.

- وین!

اسمش بود! وین به سختی چشمانش را باز کرد و در خماریِ بعد از بیهوشی، صورت پروفسور دامبلدور را دید که بالای سرش زانو زده بود. نفس گرم دامبلدور را روی صورتش حس می‌کرد.

- وین؟ وین؟ بیدار شدی؟

کم‌کم حواسش سر جایشان آمدند. یادش آمد کجاست و چه اتفاقی افتاده. چشمانش را تنگ کرد و آن کنار، آبرفورث را دید که به او لبخند می‌زد. سرش را دوباره به سمت دامبلدور چرخاند و با صدای لرزانی گفت:
- چه اتفاقی افتاد پروفس؟ فهمیدین چی شده و این جهنم‌درّه که توشیم کجاست؟

پروفسور دامبلدور به طرز عجیبی نگران به نظر نمی‌رسید. لبخند به لب داشت و چشم‌هایش در نور قرمز رنگ و مرموز دالان برق می‌زدند. وین به خوش‌بینی و نترس بودنش غبطه می‌خورد. دامبلدور دستش را به دیوار دالان گرفت و بلند شد. نگاهی به مسیر پشت سر و پیش رویشان انداخت و گفت:
- وین، من نمی‌دونم که چطور شده از اینجا سر درآوردیم. اما یه چیزی رو خوب می‌دونم؛ اینکه شخص یا نیروی قدرتمندی که ما رو به اینجا کشونده قصد کشتنمون رو نداشته. اگر می‌خواست بمیریم، یا حتی آسیب ببینیم، تا الان فرصت زیادی داشت که به هدفش برسه.

وین هم از جایش بلند شد و لباسش را تکاند. او هم مثل دامبلدور به دو انتهای دالان نگاه کرد؛ اما چیزی معلوم نبود. دالان تا جایی که چشم کار می‌کرد ادامه داشت. دامبلدور به راه افتاد و آبرفورث و وین هم پشت سرش شروع به حرکت کردند. بعد از این سکوت چند ثانیه‌ای، دامبلدور ادامه داد:
- هدفش کشتن ما نیست، اما بی‌هدف هم نیست. این به‌نظرم شبیه یه معماست وین، یا یه جور بازی. البته که قطعاً هدفش سرگرمی نیست. به هرحال، برای اینکه از اینجا خارج شیم باید معما رو حل کنیم... و برای حلّش باید اول تشخیص بدیم اصلاً این معما چی هست!

وین که گیج شده بود، پرسید:
- نمی‌فهمم پروفسور... از چه معمایی حرف می‌زنید؟ من که فقط یه دالان طولانی می‌بینم. کاش یه سرنخی داشتیم حداقل.
- اتفاقاً یه سرنخ بزرگ داریم. این توهمِ تصویری‌ای که داره دنبالمون میاد اولین سرنخمونه... یه سرنخ بزرگ! مطمئنم یه جایی برای حل این معما به دردمون می‌خوره.

وین به صورت آبرفورث نگاه کرد. رنگ به چهره نداشت اما لبخند زده بود و بی‌صدا او و دامبلدور را دنبال می‌کرد. تازه متوجه شده بود که چشمان آبرفورث چقدر بی‌روح‌اند.








شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.