تکلیف آوردیم استاد!

2. توی یه رول کوتاه، یه روز عادی یه بوکاتو تو مغز خودتون شرح بدین. ( 10 امتیاز)

- خب، بچه ها، تکالیفتونو تحویل بدین.

رکسان بین بچه های کلاس قدم میزد و برگه هاشونو تحویل میگرفت. به دو برگه اولی نگاه کرد و سرشو به نشونه تاسف تکون داد و نچ نچ کنان به مسیرش ادامه داد. با خودش فکر کرد که این بچه ها خیلی احمقن و از ستاره شناسی هیچی نمیفهمن و کل زندگیشون به فنا رفته، تا اینکه به برگه سوم رسید.

- تلسکوپ؟ تلسکوپ چی بود؟ ستاره یعنی چی؟ این چیه؟

اینقد درگیر فهمیدن چیزایی که روی برگه نوشته بود، شده بود که متوجه نشد بچه ها با تعجب نگاهش میکنن و زیر گوش همدیگه پچ پچ میکنن.
- استاد روزیه چی میگفت؟ اسم اون چیز چی بود؟
- بوگارت؟ نه بابا، اون یه چیز دیگه بود... آها! بوکات!

سلام استاد؛
منم تکلیفمو انجام دادم.

سلام خانم معلم!
مشقمو نوشتم!
فقط لطفا بهش صفر ندید.

دفاع در برابر جادوی سیاه! یکی از مهمترین و هیجان انگیز ترین درسا واسه دانش آموزای هاگوارتز.

- استاد جدیدو دیدی؟ دیشب موقع گروهبندی نبود.
- می گفتن کتابخونه بوده.
- شایعه ها رو شنیدی؟ مثل اینکه مرگخواره!
- چی؟ استاد دفاع در برابر جادوی سیاه مرگخواره؟

انگار امسال کلاس دفاع در برابر جادوی سیاه هیجان مضاعفی داشت. همونطور که دانش آموزا از ترس سکته ها می کردن و غش ها می کردن و پارچ آب قندو دست به دست تو کلاس می گردوندن، یه دسته کتاب به ارتفاع دو متر، پاورچین پاورچین وارد کلاس شد.

- سلام بچه ها!
صدا بود، ولی تصویر نبود.
- من دروئلا روزیه هستم. استاد دفاع در برابر جادوی سیاه این ترمتون.
- استاد؟ راسته که مرگخوارین؟
- استاد استاد... میشه علامت شومتونو ببینیم؟
_ شما مادر بلاتریکس لسترنج نیستین احیانا؟
به محض ادای جمله ی آخر، همه ی کلاس ساکت شدن. حتی آجرا و پله ها و تخته و نیمکتام از پچ پچ دست کشیدن و ساکت و آروم، منتظر جواب استاد موندن. دروئلا که اوضاعو مقداری وخیم می دید، با لبخند زورکی که از پشت کتابا معلوم نبود، سعی کرد بحثو عوض کنه و تو دلش قانون ممنوعیت استفاده از طلسمای ممنوعه تو هاگوارتزو مورد عنایت قرار می داد.

- خب بچه ها... این کتابا رو واسه شما آوردم... هدیه ن. لطفا همین الان فصل اولشو آروم و بی سر و صدا بخونین.
و با یه حرکت چوبدستی، کتابا رو بع پرواز در آورد و رو میز دانش آموزا گذاشت.
- ده دقیقه وقت دارین... همین الان زمانتون شروع شد.
با برخورد کف ساعت شنی با میز استاد، صدای ورق زدن، دست در دستِ صدای غر زدن بچه ها، شروع کردن به قدم زدن تو کلاس.


ده دقیقه بعد

- وقت تمومه! تو... پسر ریونی. آره خودت. پاشو ببینم. اسمت چیه؟
- تام جاگسن نابغه.
- خیله خب نابغه ... بگو ببینم چی از فصل اول فهمیدی.
- فصل اول... فصل اول چیز بود... خیلی خفن بودا! صب کن میگم الان.
-
- یه آقاهه بود... نه یه خانومه بود... یکی بود که اسمش جیلی بود...

دروئلا با آرامش تمام و قدمای بلند، به سمت تام رفت. تو یه حرکت با یه دست سر تامو گرفت و اون یکی دستشو تا آرنج تو بینی تام برد. بعد از کلی تقلای تام واسه نجات و خونریزی شدید، دروئلا موجودی رو از بینی تام بیرون آورد و سر تامو ول کرد تا بیوفته و خون مثل فواره از بینیش بزنه بیرون و مثل بادکنک پربادی که ولش کرده باشی، تو کلاس بگرده و بالا پایین بره و همه جا رو خونی کنه.

- این موجود، اسمش بوکاته. پسر عموی بوگارته و لای کتابا زندگی می کنه. بوکاتا از طریق گوش و بینی و چشم، وارد مغزتون می شن و نمی ذارن چیزیو که می خونین متوجه شین.
- خانوم اجازه؟ چجوری از شرشون خلاص شیم؟
- باید از طلسم...
با برخورد تام به دروئلا و برخورد سر دروئلا به گوشه ی میز و بعد کف کلاس، دانش آموزا به صورت خود مختار کلاسو تعطیل کردن و شروع کردن به جمع کردن وسایلشون.

- ت... تکلیف... تکلیف ددا... دارین...


تکالیف:

1. هکتور یه معجون درست کرده و اسمشو گذاشته حلال مشکلات. ولی معجون به جای اینکه مشکلیو حل کنه، باعث میشه افراد بعد از خوردنش، شخصیتی کاملا مخالف با شخصیت اصلیشون پیدا کنن. تام که بشدت فرد درس خونیه، این معجونو خورده و الان تنبل و درس نخون شده. ولی دروئلا بعد از اتفاقی که تو کلاسش افتاد، معتقده که تو مغز تام هنوز بوکات هست.
اینجا در مورد تام و اتفاقایی که میوفته بنویسین. حواستون باشه که سوژه ادامه داره. پس پستای همو ادامه بدین. حتما هم لینک پستتونو اینجا بدین وگرنه تکلیف در نظر نمیشه و امتیازی نمی گیره. ( سال اولیا: 20 امتیاز - ارشدا: 15 امتیاز)

2. توی یه رول کوتاه، یه روز عادی یه بوکاتو تو مغز خودتون شرح بدین. ( 10 امتیاز)

دوباره پیامی از آن سوی دروازه:

نقل قول:

امتحان دفاع

کلاس دفاع آن روز پر از پیچک و بوته ی زرشک و تمشک و میوه های تابستانی شده بود و همه ی دانش آموزان با دستبرد به این درختان، استرس امتحان شان را از تن بیرون می کردند. همه جز یک نفر!

هرماینی با عجله فصل آخر کتاب را ورق می زد و به مرور طلسم های مقابله با موجودات خبیث تاریکی می پرداخت.
-استوپفای و فرار راحت ترین راهه... ولی اگه ازشون رد بشه... .

-اهم اهم.

استاد بونز که حالا روح شفافی شده بود با اخم ملایمی به طرف دانش آموزانی که کله هایشان در بوته ها بود نگاه کرد و شروع به غرغر کرد.
-شما اومدید اینجا که امتحان بدید فرزندانم. نه اینکه شکمتون رو پر کنید.

بعضی از دانش آموزان خجالت کشیدند و به طرف نیمکت هایشان رفتند اما بعضی دیگر با پررویی ادامه دادند یا مثل رون ویزلی قادر نبودند از جا برخیزند.

-من و دستیارم استاد بلک برای امتحانتون اتاقی برای مبارزه تدارک دیدیم که تموم تکالیف ترمتون رو باهاش مرور می کنید. نمیگم که با چی روبرو میشید، تا غافلگیر شید. دوربین هایی بهتون نصب میشه تا عملکردتون رو محاسبه و امتیازگذاری کنه. مطمئنم که از پسش برمیاید. خب حالا کی داوطلبه؟

هرماینی چند روز بود که به دلیل استرس امتحان دفاع نمی توانست یک جا آرام بنشیند به هنین خاطر اولین دستی که بالا رفت مال او بود.

-اوه، البته. موفق باشی خانوم گرنجر عزیز.

هرماینی ردایش را درآورد و با اعتماد به نفس و چوبدستی در دست وارد اتاق شد. دیوارهای اتاق سفید بود و هیچ موجودی در آنجا به چشم نمی خورد، اما هرماینی سرمای مرموزی را در هوا حس می کرد. طلسم آشکار سازی را در چهارطرفش خواند اما تنها صدای فس فسی را از پشت سرش شنید. اتاق همچنان خالی بود.
-نامرئیه! چه موجودی نامرئی بود؟ حتما شکارچیه... فکر کن!

هرماینی با فکر کردن به قهرمانی گروهش سپر مدافعی ساخت. سمور آبی او در همه طرف چرخید و در سمت چپ او محو شد. دو چشم قرمز با مردمک های آبی در آن نقطه ظاهر شدند و به او خیره شدند. کم کم چند دندان هم در آنجا ظاهر شد و هرماینی جیغ کشید.
-یا مرلین! یه تیفان.

موجود با جهشی به طرف هرماینی پرید و صداهای چندش آوری از خودش درآورد. حالا همه بدنش به رنگ های مختلف می درخشید. تیفان موجودی موذی و با ذاتی اهریمنی بود که از خون جادوگران تغذیه می کرد و استاد استتار بود.

هرماینی همانطور که طلسم های مختلفی را می گفت، دیوانه وار به دنبال در خروج می گشت اما همه طرف دوباره تبدیل به دیوار شده بود. چاره ای به جز مبارزه نداشت. تیفان به دور او می چرخید و از طلسم های او با زرنگی جاخالی می داد. رنگ های بدنش کم کم محو می شدند و بدنش آماده برای پرش نامرئی دیگری بود که هرماینی یاد بهترین طلسمش افتاد و با پرش موجود روی هوا طلسم را فریاد زد.
-تلدراسیل!

تیفان بهت زده شد،بر روی زمین افتاد و دیوانه وار تقلا کرد. هرماینی عقب عقب رفت و نتیجه ی کارش را تماشا کرد. در آخر در محلی که موجود وحشتناکی در آنجا افتاده بود، آفتاب پرست مظلوم و گوگولی ای نشسته بود. هرماینی با صدای تشویق به خود آمد و با لبخندی بر زمین نشست.

جلسه ی اول
جلسه ی دوم
جلسه ی سوم
جلسه ی آخر

سلتم پروفسور بونز!
امیدوارم خوب باشین آخر ترمی:)


+++

- امتحانی برگزار نمی‌شه!

سکوت تمام فضای سالن امتحانات هاگوارتز را فرا گرفت.

- چی... چی؟!
- پروفسور بونز قبل مرگشون توی وصیت‌ نامه‌ای که جدیدا به دستمون رسیده گفتن که نباید از دانش آموزا امتحان دفاع گرفته بشه.
- ولی آخه اون که مرگش خیلی ناگهانی بود! وصیت نامه کجا بود آخه؟
- ماتیلدا جان مثل این که از وصیت استاد دفاع بی اطلاعی!

ماتیلدا اخمی از روی بی اطلاعی کرد و به پنی که اینو گفته بود خیره شد.
- نه... ولی آخه... پروفسور بونز که اهل وصیت نوشتن نبود!

پروفسور اسلاگهورن که مامور اطلاع دادن محتوای وصیت ادوارد بونز به دانش آموزان بود، چشماشو ریز کرد. درواقع امروز از معدود روزایی بود که میخواست حواسش جمع باشه پس خبری از بطری نوشیدنی نبود.
- نبود؟ منظورت چیه دوشیزه استیونز؟
- من شخصا چندباز ازش شنیدم که میگفت از مرگ بیزاره و قرار نیست به سرنوشت بقیه دچار شه و حتی بعد از اونم از این کارا خوشش نمیاد، پس این وصیـ... آخ! چته وحشی؟

پنی که از حرص، دندوناشو با حرص بهم فشار میداد و کم کم داشت خردشون میکرد، یه چشم غره جانانه به ماتیلدا رفت.
- به مرلین یه کلمه دیگه از دهنت بیاد بیرون، با وردنه صاف میکنم!

اما در اون لحظه، ماتیلدا انگار درصدی از مغز و البته گوشش رو نداشت!
- صداتو نمیشنوم! چرا انقدر آروم حرف میزنی؟

پروفسور اسلاگهورن چشماشو ریزتر کرد. در حدی که فقط دوتا نقطه دیده میشدن.
- چیزی گفتی دوشیزه کلیرواتر؟
- نه... راستش...

پنی به دنبال یه ناجی گشت تا اونو از این وضعیت نجات بده.با این که همیشه آدمای قهرمان و ناجی یه شنل میپوشن و نقاب میزنن اما این دفعه هرمیون هم میتونست ناجی خوبی برای پنی باشه. پس پنه لوپه پیس پیسی کرد که حواس هرمیون جمع شه و بعد به ماتیلدا اشاره کرد.
هرمیون هم کسی بود که کلاه شک داشت بندازتش ریونکلاو و به همین دلیلم آدم باهوشی بود و اصلا هم شبیه ماتیلدا نبود و خیلی آروم و زیر پوستی ماتیلدا رو تو گونی کرد و برد!

پنه لوپه نفس راحتی کشید و مشغول صحبت با مدیر شکاک شد.
- آقا پروفسور بونز این چند وقت برعکس اوایل، خیلی محافظ کار شده بود. بیشتر راجع به مرگ فکر میکرد. همیشه هم راجع بهش باهاشون صحبت میکرد.
- پس دوشیزه استیونز... عه. کجا رفت؟
- ماتیلدا؟ خب... اممم... راستش این چند وقت حسابی بی ادب شده! همش سر به سر معلما میذاره و فرار میکنه. حالام ارتقا پیدا کرده سر به سر مدیر میذاره. شما ببخشیدش.
- اوه... اشکالی نداره. پس اونطور که میگی وجود وصیت نامه پروفسور بونز اصلا چیز عجیبی نیست.
- معلومه که نه.

پرفسور اسلاگهورن اصلا آدمی نبود که خودشو درگیر پیچیدگی‌ها بکنه و از طرفیم تا همین اینجاشم خیلی مسئولیت پذیری و دقت به کار برده بود. تازه چشماشم دیگه بیشتر از این ریز نمیشد! بنابراین بیخیال این موضوع شد و گفت:
- خلاصه این که امتحان ندارین و آخرین نمرات کلاسیتون رو به عنوان نمره امتحان در نظر میگیریم. ولی دیگه از نوشیدنی و کیک سر جلسه خبری نیست.

بعد با فکر اون همه نوشیدنی ای که سهم بچه ها بود و حالا مال خودشه، لبخندی زد و رفت. و چند ثانیه بعد سالن امتحانات از شدت جیغ و داد بچه‌ها درحال ترکیدن بود.

مکانی نامعلوم

- هی چرا من به جای این که راه برم دارم قل میخورم؟!

یه عدد گونی پر و متحرک روی زمین قل میخورد و سعی میکرد حرکت کنه.

- چون تو گونی‌ای ماتیلدا.
- پروفسور بونز؟ شما اینجا چیکار میکنین؟
- منم کردن تو گونی این جادوآموزای بی چشم و رو. بلای سرتون میارم که حتی با جادوهای دفاع هم نتونید جلوشونو بگیرین. اون روی سیاهمو نشونتون میدم.


........
[آخریشurl=http://www.jadoogaran.org/modules/newbb/viewtopic.php?post_id=330937]اول[/url]
دوم
سوم

امتحان دفاع در برابر جادوی سیاه

لیزا در تالار گریفیندور روی مبل کنار شومینه‌ی خاموش نشسته بود و درحال خواندن کتاب‌های بی‌سرو تهش بود. صدای خندیدن رون و آرتور از طرفی و صدای فریاد هرمیون بر سر گربه‌اش از طرفی دیگر و صداهای متفرقه‌ به گوش میرسید.
لیزا بیحوصله چند صفحه به جلو رفت تا کتاب مسخره‌اش را تمام کند. مگس‌هایش دو روز بود که غیبشان زده بود و او از این وضع کاملا ناراحت بود. کمی بعد که جملات کتاب در مغزش نفوذ کرده بودند ناگهان صداهای اطرافش قطع شد واو تا زمانی که فقط صدای پاشنه کفشی آمد متوجه نشد.
به عقب برگشت تا خرافاتی شدن خود را به خود ثابت کند. اما هیچ موجود زنده‌ای در آن دور و بر نبود، آب دهانش را با صدا قورت داد.
- هرمیون؟ عمو آرتور؟ رونالد؟

ناگهان پشت سرش صدای ویزویزی شنید. خوشحال به پشت برگشت و با صحنه‌ی غیرقابل باوری رو به رو شد. دختری با موهایی قرمز آتشین، لباس‌هایی سرتاپا سیاه و صورتی سرد و بی‌روح مانند نظامیان جنگی، چوبدستی به دست رو به رویش ایستاده بود. کنار او مگس‌های لیزا به شکل دو دست بزرگ قرار داشتند.
خواست از روی مبل قرمز تالار بلند شود که با اشاره‌ی کوتاه دختر مو قرمزی مگس های دستی او را با شدت به مبل چسباندن.
-اینجا چه خبره؟ تو کی هستی؟ اینا چرا اینجوری میکنن؟

جادوگر سیاه‌پوش با پوزخندی گوشه لب روی میز نشست.
- کمتر حرف بزن. اگه ملانی اینجا بود حتما یه دور تفریحی میدادم حرصت بده. من آینده تو هستم، نه راستش من تو نیستم.من برای زندگیم به مرگ تو احتیاج دارم.
-چی؟ مرگ من؟ اما چرا؟
- تا الانشم زیادی برات توضیح دادم.

دختر مو قرمز چوبدستی‌اش را که پر از نقش و نگار و سیاه بود را به طرف مگس ها گرفت و وردی را زیر لب زمزمه کرد.
مگس‌ها اینبار به طرف گلوی او فشار آوردند. لیزا جیغ میزد و کمک میخواست تا اینکه به خس خس افتاد.
- اما... چرا من؟
- چون خاص نبودی.

و در آخر جادوگر سیاه بالای سر او ایستاد و چوبدستی‌ا‌ش را به طرفش گرفت.
- پیف پافیو.

لیزا بی‌جون در کنار مگس‌هایش جان داد و مرد. همان لحظه دختر موقرمزی محو شد و به جای او روح ادوارد و هوریس پیدا شد.
- وای ادوارد این چه طراحی امتحانی بود که تو کردی؟

هوریس به طرف لیزا رفت و با چوبدستی‌اش و رعایت اسلام، شک به لیزا وارد کرد اما فایده‌ای نداشت. روح لیزا کم کم از بدنش جدا شد و در کنار آنها قرار گرفت و قسم خورد تا آخر عمر روحیش انتقامش رو از روح ادوارد بگیرد.

سلام پروفسور بونز!

در کلاس دفاع در برابر جادوی سیاه نشسته و در انتظار پروفسور بونز بودیم. مطالب کتاب را در ذهنم مرور می کردم مبادا در امتحان فراموش کنم. درحالی که زیر لب زمزمه می کردم پروفسور بونز با سرخوشی وارد شد.

_ سلام بچه های عزیزم! همون طور که همتون می دونین امروز امتحان دفاع در برابر جادوی سیاه دارین. امتحانی که من براتون در نظر گرفتم، یه امتحان عملیه و هیچ نیازی به بلد بودن کتاب نداره.

با دهانی باز به پروفسور خیره شدم. یعنی چه که نیازی به کتاب نداشت؟ پس یعنی من تمام طول هفته ام را هدر داده بودم؟ با ناراحتی به ادامه ی حرف های پروفسور گوش دادم.

_ چند دقیقه منتظر باشید تا من ابزار و وسایل مورد نیاز برای امتحانتونو بیارم.

در طول مدتی که پروفسور بونز از کلاس بیرون رفت، همهمه ی جادو آموزان کلاس را فرا گرفت. با عصبانیت رو به نیمفادورا گفتم:
_ یعنی چی که گفت لازم نیست کتابو بلد باشیم؟ باید زودتر اینو می گفت! همه ی روزام هدر رفت.

اما به جز من کسی از این موضوع شکایتی نداشت؛ ظاهرا هیچ کس تلاش چندانی برای حفظ مطالب کتاب نکرده بود که الان بخواهد از این بابت ناراحت باشد.

همان طور که با انگشتانم روی میز ضرب گرفته بودم و لعنت می فرستادم، پروفسور همراه با سه جادوگر تنومند وارد کلاس شد.

سه جادوگری که همراه پروفسور بودند، ظاهر عجیب غریبی داشتند؛ آن ها ردایی سه لا از جنس هیپوگریف به تن داشتند و به جای کلاه های نوک تیز، کلاه های گرد به سر گذاشته بودند. طول ردایشان به قدری دراز بود که تمام زمین پشت سرشان را جارو می کردند. از همه عجیب تر، نوع چوبدستیشان بود؛ چوبدستی هر سه آنان خمیده بود و حالت ژله ای داشت و به هر حالتی که میخواستند، تغییر شکل می داد.

همین طور که همگی از ورود ناگهانی مردان عجیب مات و مبهوت مانده بودیم، پروفسور شروع به حرف زدن کرد:
_ بچه های عزیز، من این جادوگرای شریف و بزرگوارو دعوت کردم تا برای کمک به من به هاگوارتز بیان. اونا زحمت کشیدن و از قطب شمال اومدن. شما قراره که برای امتحانتون با یکی از این سه جادوگر دوئل بکنین.

با وحشت نگاهی به هیکل آنان و سپس خودم کردم. سعی کردم با این تفکر که اندازه مهم نیست، مهم هوش و ذکاوت است، خود را آرام کنم؛ اما کار سختی بود.

_ اصلا نگران نباشین؛ اگه همه ی وردایی که تو کلاس بهتون یاد دادمو خوب بلد باشین، می تونین نمره خوب و کاملی بگیرین. به نوبت صداتون می کنم تا جلو بیاین و شروع کنین.

نفر اول، دختر سال اولی ریونکلاوی ای بود که به محض رو در رو شدن با حریفش، غش کرد و به درمانگاه منتقلش شد. نفر دوم نیز با وضعی مشابه از کلاس خارج شد.
نفرات سوم و چهارم وضعیت بهتری داشتند و حداقل پنج دقیقه دوام آوردند، اما بعد با سر و وضعی خونین از کلاس خارج شدند.

بالاخره پروفسور من را صدا کرد. با دیدن سرنوشت نفرات قبلی ام، اصلا دلم نمی خواست جلو بروم. هر طور که بود، خود را به جلوی کلاس رساندم.

رو به روی حرف قرار گرفتم. قدش حداقل دوبرابر قد من و از لحاظ عرضی نیز به اندازه ی سه تای من بود. نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم وردها را در ذهنم مرور کنم.

از شدت استرس چوبدستی در دستم می لغزید. انگشتانم را دور چوبدستی فشار دادم. نباید در قدم اول تسلیم می شدم.

پس از احترام، دوئل آغاز شد. لحظه ای به یک دیگر خیره شدیم و بعد، بطور همزمان یک ورد را به کار بردیم.
_ استیوپفای!
_ استیوپفای!

دو ورد به یک دیگر برخورد کرد و آسیبی به هیچ کداممان وارد نشد. سپس به سرعت وردی به زبان آورد که من تا به حال نشنیده بودم. اما من عکس العمل سریع تری داشتم و جاخالی دادم. در اثر اصابت ورد با تابلوی پشت سرم، تابلو پودر شد و سپس آتش گرفت.

پس از دیدن اثر این ورد، متوجه دو نکته شدم؛ یک این که ورد هایی بلده که من حتی به خواب هم ندیدم، و دو این که به قصد کشت داره دوئل می کنه و رحمی تو کارش نیست!

با صدای بلند وردها را به زبان می آوردیم، ورد ها باهم قاطی شده بودند و معلوم نبود هر یک چه می گوییم. تا الان یک ربع گذشته و با هم برابر بودیم، هنوز هیچ یک آسیبی ندیده بودیم.

در همین حال که خوشحال بودم از اینکه رکورد بقیه را شکستم و مدت بیشتری دوام آوردم، وردی گفت که مستقیم به من اصابت کرد. حدود سه متر به عقب پرتاب شدم و مچ دستم شکست.

با خشم از جایم بلند شدم. عصبانیت درونی ام کمک کرد تا بتوانم علاوه بر شکستن دماغش، باعث سرگیجه اش هم بشوم!

همین دو حرکت کافی بود تا حریفم به نهایت خشمش برسه. خشمی که تا به حال نذیرش را ندیده بودم. طلسمی که به سمتم روانه کرد، باعث شد سه روز بعد، توی درمانگاه به هوش بیایم.

وقتی به هوش آمدم، متوجه شدم پروفسور بونز به همه نمره ی کامل داده، چرا که همه بدون استثناء به فجیع ترین حالت ممکن راهی درمانگاه شدند و پروفسور به این نتیجه رسیده که اگر نمره ی کامل ندهد، نهایت بی انصافی را در حق جادو آموزانش کرده است...