تو یه روز سرد و ابری هاگوارتز که حتی بید کتک زن هم اگر خودشو تکون میداد، خرد میشد، دانش آموزا با اجازه کتبی اولیاشون رفته بودن هاگزمید و خوش میگذروندن. البته یه عده شون هم بودن که چون امتحانات پایان ترم نزدیک بود، به جای رفتن به هاگزمید رفته بودن کتابخونه و داشتن درس میخوندن، البته کتابخونه زیاد وسایل گرمایشی نداشت و مجبور بودن با قندیل هایی که از سوراخ های بینیشون بیرون زده بود هم کنار بیان.

یکی از این دانش آموزا، فنریر گری بک پونزده ساله بود که نشسته بود و کتاب تاریخ قطورش رو با بی حوصلگی ورق میزد، گاهی هم با قندیلای آویزون از بینیش بازی بازی میکرد و به سیستم گرمایشی هاگوارتز درود میفرستاد.

بعد از چند دقیقه، حوصله فنریر از ورق زدن و بازی کردن با قندیلاش سر رفت و در نتیجه روی یکی از صفحات متوقف شد تا کتاب رو بخونه...

فلش بک به سال 1847میلادی، خیابان جلوی شهرداری لندن، انگلستان،

- ... و اکنون این انقلاب بزرگ در صنعت حمل و نقل را به تمام جامعه تبریک میگم. سرویس اتوبوس لندن پس از آخرین اصلاحات و اطمینان از امنیت به زودی در اختیار جامعه قرار میگیره!

جمعیت کم کم داشتن از جلوی شهرداری پراکنده میشدن... به غیر از دو مرد که با کت و شلوار سیاه و بیش از حد گشاد، دورتر از بقیه وایساده بودن و نگاه میکردن.
- آب دهنتو جمع کن ویزلی... داری زیادی توجه جلب میکنی!
- نمیتونم ارنی... نمیتونم. این اختراع میتونه دنیای مشنگی رو عوض کنه... همچنین دنیای جادویی رو.
- توئم با این افکار مسخره ت... اول صبحی چرا اصن منو کشوندی آوردی اینجا؟
- اومدیم اختراع ببینیم خب... اونم اختراع مشنگی!
- که چی؟
- که یه نمونه شو بدزدیم و واسه جادوگرا هم بسازیمش؟
- نه ها؟ بدون اطلاع وزارت؟
- آره بابا! وزارت کِی به فکر مردم بوده که الان باشه؟ فقط ویزلی ها همیشه در خط اول خدمت رسانی بو...
- باز شروع شد.

آرچیبالد ویزلی و مردی که اسمش ارنی بود، رفتن به سمت یه کافه کوچیک. پشت یه میز دو نفره نشستن و برای خودشون نوشیدنی سفارش دادن. اونا جادوگرای خوشحال و خوش گذرونی بودن.
آرچیبالد توی وزارت خونه کار میکرد. توی بخش حفاظت از اطلاعات جادویی در مقابل مشنگ ها. یه مرد لاغر و قد بلند با موهای قرمزی که تا روی شونه هاش بلند شده بودن. همیشه هم عینک آفتابی به چشم داشت.
ارنی هم یه مرد میانسال بود با عینک ته استکانی. اونم از خانواده اصیل زاده پرنگ بود. هیکلش لاغر بود، قدش متوسط بود و موهاش داشتن جو گندمی میشدن.

آرچیبالد و ارنی نوشیدنی هاشون رو خوردن... و بعد از چند دقیقه شخصی اومد و کاغذ صورت حساب رو جلوشون گذاشت.

- میگم ارنی... تو پول مشنگی داری؟
- من فکر میکردم تو داشته باشی.

ارنی و آرچیبالد بهم نگاه کردن. و بعد آرچیبالد گارسون رو صدا کرد.
- آشپزخونه کجاست ما بریم ظرفا رو بشوریم؟

ساعتی بعد:

آرچیبالد و ارنی از در عقب کافه با اردنگی به بیرون پرت شدن. انتظار چنین برخوردی بعد از شستن ظرف هارو نداشتن. دو جادوگر از روی زمین بلند شدن و به آسمون که تاریک شده بود نگاه کردن.
- فردا صبح اول وقت دم ساختمون شهرداری میبینمت. دوتا جوراب بلند هم با خودت بیار.

آرچیبالد بلافاصله بعد از گفتن این جمله، با صدای پاق بلندی غیب شد و ارنی رو تنها گذاشت.

صبح روز بعد، جلوی ساختمان شهرداری:

ازدحام جمعیت و نیروهای امنیتی جلوی ساختمان شهرداری به حدی زیاد بود که سگ هم میتونست صاحبش رو گم کنه. البته چندتا سگ هم صاحبشون رو جدی جدی گم کرده بودن.
و بعد بالاخره در محاصره نیروهای پلیس، یک عدد اتوبوس بنفش از خیابون کناری جلو اومد. اتوبوس بعد از اینکه چند نفر رو له کرد، جلوی ساختمون شهرداری ایستاد و شهردار ازش پیاده شد.
شهردار پشت میز سخنرانیش رفت و توی میکروفون گفت:
- این شما و این هم اولین اتوبوس دنیا که به ملکه عزیزمون تقدیم شده و به عبارت دیگه ای اتوبوس سلطنتیه! ملکه عزیزمون امروز اندکی کسالت داشتن و نتونستن در بین ما باشن، ولی از دیدن این اختراع شگفت انگیز، بسیار خرسند شدن.

ملت فریادهای شادی کشیدن و شهردار هم دستور داد بین ملت کیک و شیرینی پخش بشه که خیلی دیگه خوشحال بشن، که ناگهان...

- هیچکس از جاش تکون نخوره! این یه سرقت مسلحانه ست!

آرچیبالد ویزلی که یه جوراب سیاه رو روی صورتش کشیده بود این رو با نعره گفت، در حالی که یه ترکه چوب رو توی دستش به سمت ملت گرفته بود.
ملت مطمئن بودن آرچیبالد تا دو دیقه قبل اونجا نبوده. همچنین مطمئن بودن راننده اتوبوس ازش پیاده شده. ولی در اون لحظه یه نفر توی اتوبوس بود و داشت سعی میکرد روشنش کنه.
- میگم که... من بلد نیستم اینو روشن کنم.

آرچیبالد زد توی صورت خودش. کاملا به استیصال رسیده بود. و بعد هم در حالی که ملت پوکرفیس شده بودن و حتی پلیس ها هم نمیدونستن باید با دوتا خل وضع چیکار کنن، رفت سمت اتوبوس.

و بعد به پشت سرش نگاه کرد و هجوم نیروهای پلیس رو دید. در نتیجه با یه طلسم درهای اتوبوس رو قفل کرد. اتوبوس کاملا ضد گلوله و ضد ضربه بود و جلوی همه ضربات نیروهای پلیس که سعی میکردن بدون آسیب زدن بهش وارد بشن رو میگرفت.

- خب... چیکار کنیم حالا؟

ارنی از شدت نگرانی داشت عرق میریخت. ولی آرچیبالد آروم تر بود. اون به سمت پنجره های اتوبوس رفت و تک تک پرده های مخملی رو کشید تا مشنگ ها نتونن داخل اتوبوس رو ببینن.

- الان میشه بگی چیکار کنیم آقای مغز متفکر؟
- ها؟ آها! صبر کن یه لحظه.

آرچیبالد دستش رو تا آرنج کرد توی جیب شلوارش و شروع کرد به گشتن. یه تیکه سوسیس در آورد، یه تیکه کیک، چندتا گالیون، یک عدد بابانوئل زنده در اندازه واقعی، سه چهارتا پری... و در نهایت یک عدد گوی بلوری که به رنگ بنفش میدرخشید.
آرچیبالد به گوی نگاه کرد. بعدشم به ارنی...

- میگم آرچی، چشمات چرا همچین شدن؟

آرچیبالد چیزی نگفت. به جاش رفت جلوی ارنی، و بعد قبل از اینکه ارنی بتونه حرکتی انجام بده، گوی رو کرد توی حلق ارنی.
ارنی به حالت "وات د هان؟" به آرچیبالد نگاه کرد... و بعد نور بنفشی پوستش و چشماش رو روشن کرد.
چند ثانیه بعد، یه موجود مربعی با شلواری مکعبی از توی سوراخ دماغ ارنی خارج شد...
- کی جرئت کرده آرامش من رو بهم بزنه؟

آرچیبالد که پشت یکی از صندلی های تخت خواب شوی اتوبوس قایم شده بود، آروم سرش رو بیرون آورد و گفت:
- درود بر روح بابا اسفنجی کبیر... درخواستی ازتون داشتم که...
- درخواست؟ فانیِ بی ارزش! تو داری با جد بزرگ خاندان شلوار مکعبی که توی آناناس زندگی میکنن صحبت میکنی! درخواست میکنی؟ دماغوی مو قرمز!
- ببینید جناب شلوار مکعبی، پیشنهادی که دارم واقعا از زندگی تو یه گوی کوچیک خیلی بهتره. yworry:
- قبل از گفتن پیشنهادت، من چندتا شرط دارم.

آرچیبالد از توی جیبش یه دفترچه یادداشت در آورد، و بعد با انگشت تفیش شروع کرد به یادداشت کردن.

- شرط اولم اینه که تمام ثروت خاندانتون به نسل های آینده خاندان من میرسه و شما فقیر میشید، شرط دومم اینه که تمام پسرهای نسل های آینده ت هم کچل میشن.
- A small price for salvation. حالا میشه من بگم چه درخواستی دارم؟
- بگو!
- ببین، شما باید با این اتوبوس و ارنی ترکیب شی و به این اتوبوس سرعت بالا و قابلیت انعطاف پذیری بدی که بشه اتوبوس دنیای جادویی و جادوگرا خیلی خفن بشن و راحت مسافرت کنن.
- جدی جدی از زندگی تو گوی بهتره ها... گوی زیاد جای حرکت نداشت.
- آره بابا. ارنی هم الکی ادای راننده هارو در میاره حتی که راحت باشی تو و نخوای جواب ملتو بدی.
- قبوله. کجا رو امضا کنیم؟
- مبارکه آقا... امضا هم نمیخواد. فقط الان مارو از اینجا ببر بیرون جان من. دارن از سر و کول اتوبوس میرن بالا این مشنگا.

روح پدر جد باب اسفنجی که قراره در آینده هم کارتونش توی شبکه های مشنگی ساخته بشه، رفت توی ماشین، خودش رو با ارنی و ماشین مخلوط کرد، به ارنی زندگی جاودانه بخشید و ماشین رو با تمام سرعت راه انداخت و مشنگارو له کرد و رفت تا اتوبوس شوالیه برای اولین بار شروع به کار کنه!

پایان فلش بک!

فنریر سرشو از روی کتاب بلند کرد و یه نگاه به اطرافش انداخت.
- خواب دیدم فکر کنم. بلند شم برم آشپزخونه یه چندتا جن خون... چیز... غذا بخورم.

سلام دفترچه خاطرات عزیز.
من دیروز ،مثل همیشه بعد از کلاس به کتابخانه رفتم. در بخش کتاب های تاریخی به دنبال کتابی مناسب می گشتم تا بخوانم . در این موقع چشمم به کتاب کهنه و رنگ و رو رفته ای افتاد که روی آن نوشته بود:"افسانه اولین جارو" با خودم فکر کردم این کتاب حتما کمکی به انجام تکلیف پرفسور سوجی می کند . پس :
اولین جارو پرنده در جهان توسط "جولی ریچاردز" در آمریکا ساخته شد . جولی یکی از بردگان سیاه پوستی بود که به همراه اروپایی ها ( که به تازگی قاره آمریکا را کشف کرده بودند) به آمریکا رفته بود . همانطور که قبلا گفتم ، جولی یک سیاه پوست بود ، پس برای برخی سفید پوستان نوعی کالا محسوب می شد و سفید پوستان اروپایی حقی در خرید و فروش او داشتند . دوشیزه ریچاردز بعد از رفتن به آمریکا، توسط خانواده رابرت خریداری شده و در خانه ی آنها مشغول به کار شد ، آن هم کاری بسیار سخت و طاقت فرسا . کار او از قبل از طلوع خورشید شروع شده و تا ساعت ها در نیمه شب ادامه داشت . خانواده رابرت ( به علت نژاد پرست بودن) زیاد با او مهربان نبودند و تا حدامکان از او کار می کشیدند .آنها از آن دسته آدم هایی بودند که فکر می کردند ، صاحب و مالک همه چیز و همه کس هستند و کسی حق اعتراض از آنها را ندارد ، مخصوصا سیاه پوستان ...
بگذریم!

جولی در خانه خانواده رابرت از وضعیت مناسبی بر خوردار نبود. غذای کم ، کار زیاد ، سروصدای فراوان بچه ها و... و البته از سویی دیگر دوری از خانواده بسیار آزارش می داد . در آن زمان هیچ مکانی خاصی برای جادوگران وجود نداشت و جادوگران مجبور بودند همراه مشنگ ها زندگی کنند . بیشتر جادوگران خود را از چشم مشنگ ها پنهان می کردند به همین خاطر هیچکس به وجود چنین افرادی در جامعه پی نمی برد . دوشیزه ریچاردز نیز از این گروه بود . جادوگری زبر دست و ماهر که بدون نیاز به چوبدستی ( که در آن زمان معمولا فقط گیر افراد خوش شانس می آمد) همه کاری می کرد ، البته ناگفته نماند که دور از چشم مردم ، همه کاری می کرد ...

روزی از روز ها ارباب جولی با او و سایرین بسیار بد رفتاری کرد ، در این هنگام جولی از شدت خشم کنترل خود را از دست داده وبه کمک جادو باعث شد گلدان های فرانسوی وگران قیمت آقای رابرت بشکند . خلاصه بعد از این اتفاق ، جولی به شدت تنبیه شد تا یادبگیرد قدرت خود را کنترل نموده و درس عبرتی برای دیگران باشد. و در ضمن او دیگر حق نداشت شب ها بخوابد ، مگر اینکه کل. خانه و حیاط را( که به بزرگی یک قصر بود) جارو بزند . جولی همیشه خانه را مانند دسته گل کرده ولی تا می رفت بخوابد ، خورشید طلوع می کرد بنابر این او بیشتر اوقات را بیدار می ماند و با مشکل کمبود خواب مواجه شده بود . یک شب جولی از شدت خستگی بسیار ، ایستاده به خواب رفت . در خواب خود را دید که به دیارش باز گشته و دارد با هم نژادان خود در خوبی زندگی می کند .
ناگهان از خواب می پرد و پی می برد ، احساس عجیبی نسبت به جاروی داخل دستانش دارد ، نه منظورم احساس نفرت نیست! بلکه احساس علاقه است ، او پس از درک نزدیکی به جارو ، آن را برداشته و یک سری تغییرات روی آن جاروی مشنگی ایجاد می کند. سپس با اشتیاق فراوان جاروی خود را امتحان کرده و برای همیشه از خانه رابرت ها دور می شود .
برخی از منابع نشان می دهند مدت ها بعد نوادگان دوشیزه ریچاردز جارو سازان ماهری می شوند و پاک جارو هایی می ساند که خیلی به درد جادو گران. برای پرواز و حمل و نقل می خورد.

- هی.

آه کشید.
دلش می‌خواست سرش را بالا بگیرد و رو به آسمان، چشم در چشم ماه نصفه نیمه‌ با نسیمی که به صورتش می‌وزد آه بکشد. اما نه بادی بود و نه ماهی. آسمان سرخ غروب بود. خورشیدی رو به زوال و ابرهای تیره درشت که با خستگی می‌خزیدند و پیرمرد بود و سر روی گردن افتاده و نگاه خیره به اعماق تاریکی.

- تو چطوری فوکس؟

پرنده با معصومیتی رشک برانگیز، برخواسته از ناآگاهی محضش نگاهی به اطرافش انداخته و سپس به زمین زیرپایش نوک زد.

- خوبی؟

پرنده در آغوش پیرمرد جهیده و روی پایش جا خوش کرده بود. فارغ از نگاهی که همچنان به جای سابقش خیره شده و ملتمسانه جوابی را تمنّا می‌کرد.
سر دوباره برگشت و از گردن آویزان شد، مردمک‌ها خسته و گشاد پایین افتاده و مشغول وارسی پرنده پف کرده شدند.

- بگذریم...

و در بالاترین برج مدرسه علوم و فنون جادوگری هاگوارتز غرق شد.

- پروفسور اینجایی؟

قبل از آنکه برگردد چشمانش را باز کرد، یک لبخند روی لبش چپاند و سعی کرد چیزی که توی گلویش بود را فرو دهد.
- آره باباجان، کاریم داشتی؟

پسرک موهای بلندی داشت که تا روی شانه‌هایش می‌رسید و عینک طلایی به چشم و لبخند عریض مشتقانه‌ای که به دندان‌های خرگوشی‌اش مزیّن شده بود.

- آره... نمی‌دونم هافل چی‌چی خورده؟ از صبح تا حالا داره ناله می‌کنه...

وین نگاهی به گورکن چاقی که در بغلش بود انداخت. خسته و مریض بود و خرخر می‌کرد.
- الان پروفسور خوبت می‌کنه هافل... غصه نخور، می‌شه دست کنید تو دهنش تا چیزی که خورده رو بالا بیاره؟ انگشت من تا ته گلوش نمی‌رسه.

نگاه و لحن صادقانه پسرک خنده قلابی پیرمرد را واقعی کرد.

- سعی‌م رو می‌کنم... امیدوارم انگشتم به اندازه کافی بلند باشه.

به اندازه کافی بلند بود.
جانور چندباری عق زده و دست آخر محتویات نه چندان دلچسب معده‌اش را خالی کرد. محتوایی به رنگ سبزتیره همراه با تکّه‌های فلز ریز و درشت. سپس خرسند و آسوده خاطر زوزه‌ای کشید.

- خوب شدی هافل!

پسرک غافل از نگاه پرحسرت پیرمرد، جانور را سخت در آغوش کشید تا او را در خیالاتی دور و دراز غرق کند. همه آنچه از روزگاران قدیم تا امروز گذرانده بود. آدم‌هایی که بودند، آدم ‌هایی که دیگر نبودند...

- ممنون پروفسور!

وین قسمتی از کمر پیرمرد را - تا آنجا که دستش می‌رسید- در آغوش گرفته و صورتش را درون ریش او فرو کرد تا دامبلدور را از خواب و خیالاتش بیرون بکشد.

- وین پروف رو پیدا کردی؟... سلام پروفسور!

سر پنه‌لوپه از شکاف در بیرون زده و به آن دو خیره شده بود.

- پروف هافل رو نجاتش داد!

پسرک با خرسندی فریاد زده و جانور را مثل جام بالای سرش گرفت.

- حیف شد... گفتم دیگه از دستش خلاص شدیم.

وین آهسته جانور را تا روی سینه‌اش پایین آورده و هر دو با هم اخم کردند.
- چی... گف... تی؟

دخترک اخم کرده و چشم‌هایش را تنگ کرد.
- گفتم دیگه داشتیم از دست! یه موجوده! خرابکاره! تنبله! سیاه و سفیده_
- هافل دمش زرده!
- خب پس! عجیب الخلقه هم هست!

پنه‌لوپه با شیطنت زبانش را برای وین درآورده و بلافاصله پشت در ناپدید شد.

- پوست کله‌ت رو می‌کنم! بدو بریم بگیریمش.

در چشم بر هم زدنی پیرمرد دوباره با پرنده و غروب تنها مانده بود.
با پرنده و غروب و آه...

دفترچه خاطرات عزیزم
امروز رفتم خونه پدر بزرگم تا پارسیس برادرم رو بهش بسپارم و برم خونه گریمولد تا تو آشپزخونه فوت و فن آشپزی رو از خانم ویزلی یاد بگیرم ولی... طبق معمول پدر بزرگم منو نگه داشت تا یکی از اون داستانای خواب آورشو برام تعریف کنه.
- باباجان میخوام برات قصه شنگول و منگول و ...
-پدر بزرگ اون مال بچه هاست.
-آهان راست میگی میخواستم قصه شنل قرمزی...
-اونم مال بچه هاست.
-آهان قصه دیو و دلبر...
-پدر بزرگ مطمئنی برای من داستان میخوای بگی یک وقت منو با پارسیس اشتباه نگرفتی؟
-بابا جان یعنی من اینقدر پیرم که فرق تو رو با اون جقل بچه ندونم؟
-ببخشید!
-بزار فکر کنم... آهان میخواستم داستان اختراع جادویی جدتو بگم.
-پدر بزرگ.
-بله باباجان.
-مگه شما پدر پدرم نیستید.
-چرا باباجان.
-مگه شما و پدرم جادوگرین؟
-نه باباجان.
-پس چطوری از خاطرات جادویی میگین و جد من چطور تونسته اختراع کنه؟
-من منظورم جد مادر ته باباجان.
-شما...
-میشه اینقدر سوال پیچم نکنی؟ پدر بزرگ دیگت برام گفته. سوال دیگه ای داری؟
-نه بابا جا... نه ندارم پدر بزرگ.
پدر بزرگم یک کاسه بزرگی از روی میز برداشت و روی پاش گذاشت.
-این دفعه من تعریف نمیکنم خودت میبینی.
-پدر بزرگ این قدح اندیشه...
اما قبل از اینکه دوباره سوال کنم سرم تو قدح فرو رفت و زن و مردی با لباسای کهنه که روی لباس های مرد پارگی هایی که مثل رد پنجه و سوختگی بود رو دیدم. همون لحظه کنترلی رو تو دست پدر بزرگم دیدم.
-باباجان هرجا نیاز به توضیح داشت برات استپ میکنم.
-مگه فیلمه؟
-اینقدر سوال نپرس.خب اون پسر جوون مو برنز که اسمش توماسه جدته اون خانم مو سیاه با چشمای آبی که کنار شه و اسمش مالیه و خیلی شبیه تویه همسرشه. خب این جد تو یک مربی اژدها است و دختری به اسم نو لا دارن که اون دیگه خیلی شبیه تویه موهاش حناییه و چشا شم قرمزه. چرا دستتو جلوت گرفتی؟
- موهای خانمه سیاهه نمیتونم نگاه کنم.
پدر بزرگم هم زمان با تاسف خوردن با تکون دادن سر دکمه کنترل رو زد و صحنه شروع به وول خوردن کرد.
- تام عزیزم من خیلی میترسم هر روز میری و اون اژدها های مجارستانی رو رام میکنی و آخر شب برمیگردی بعضی وقتا هم که خیلی دیر بر میگردی من دلم قد یک گنجیشکه با خودت نمیگی زنم نگرانه سریع تر برم خونه.
- عزیزم من مجبورم آخه اگه یک روز کار نکنم که برای شام نمیتونیم چیزی بخوریم تازه مدرسه نولا چی میشه دختر به این باهوشی حیفه که درس نخونه.
یک نگاه به اون خونه فکستنی انداختم فقط یک شومینه و صندوقچه کهنه نو ترین وسایل به نظر میرسیدن در چوبی نیم سوخته اتاق نظرمو جلب کرد. به سمت در رفتم و وارد شدم. صدای تام و مالی قطع شد و دخترک داخل اتاق روی تختش نشست اون نولا بود.
- من برای بابام نگرانم. باید یک چیزی بسازم که همیشه بدونم بابام چی کار میکنه. نگاهی به ساعت روبروش کرد و به فکر فرو رفت. بعد از دقایقی از اتاق بیرون رفت و چوب مادر شو آورد و ساعت رو آورد پایین. کاردستی هایی ساخت که روی هر کدوم اسم یکی از اعضای خانواده اش به چشم میخورد. عقربه های اضافه ای روی ساعت تنظیم کرد و جادو هایی رو اجرا کرد. بعد از شیش ساعت وقت گذاشتن روی ساعت که برای من با سرعت می گذشت ساعت رو پیش مادرش برد.
-مامان مامان نگاه کن این ساعته که ساختم میگه که هر کدوممون کجاییم و خطر در اطرافمون چجوریه ببین بابا حالش خوبه و دم دره.
و همون لحظه در باز شد و تام با چهره ای خسته در حالی که نامه ای دستش بود وارد شد. دختر که خیلی خوشحال بود رفت و تو بغل پدرش جا خوش کرد.
-مالی نامه هاگوارتزه.
دستی شونمو گرفت و از قدح خارج شدم. پس حالا فهمیدم ساعت ویزلی هارو کی اختراع کرده.
-پدر بزرگ میشه بقیه زندگی نو لا رو بهم بگی.
-نه دیگه باباجان الان فقط بهت میگم که اون از اولین بچه هایی بود که به هاگوارتز رفت و در ریونکلاو جا خوش کرد. بقیه داستان روز ای دیگه.
-پدر بزرگ...
-نه دیگه من اونهمه پیش پدر بزرگت نبودم که بیام برای تو خلاصه تعریف کنم.
نگاهی به ساعت کردم و دیدم همه خونه هستن. خونه...
-وای خدا دیرم شده باید برم خونه گریمولد.

- چی شد پس، آگ؟
- اومدم زن، اومدم!

تصویر، آگلانتاین پافت رو نشون میداد، که موهای سیاه داشت و خیلی جوون تر بود.
آگلانتاین دستمال ها رو برداشت و وارد آشپزخونه شد.

- ببین، قشنگ اینجا رو برق میندازی. خواهرم اینا امشب میان خونه، نمیخوام فکر کنن من کد بانو نیستم و این حرفا. ببین، مثل همیشه هشت ساعت طولش ندیا!
- چشم.

خانم پافت، سری به نشونه رضایت تکون داد و بیرون رفت، سوار جاروی دوستاش شد و زن ها، جیغ زنان به پرواز در اومدن، و آگلانتاین موند و یه آشپزخونه کثیف.

شش ساعت بعد

آگلانتاین نفس نفس زنان، نشست و به نتیجه کارش نگاه کرد.
- لعنتی، حتی نصف آشپزخونه هم تمیز نشده، این زن هم تا پنج دقیقه دیگه میاد! کاش میشد از جادو...

با کف دست، اونقد محکم به پیشونی خودش کوبید که روی پیشونیش، جای دستش موند. چرا اینهمه سال به ذهنش نرسیده بود؟! اون یه جادوگر بود و میتونست توی این همه سال، به جای اینکه روزی هشت ساعت آشپزخونه رو با دست، دستمال بکشه، با جادو تمیز کنه! با این فکر، چوبدستیشو به سمت دستمال گرفت.

پنج دقیقه بعد

در با شدت باز شد و به دیوار برخورد کرد. آگلانتاین با صدا از خواب پرید.
- اومدم عزیزم! و خواهرم اینا هم تو راهن... وای به حالت اگه...

حرف خانم پافت، با دیدن آشپزخونه تر و تمیز و براق، قطع شد و دهنش باز موند.
وقتی تونست دهنشو جمع کنه، با تحسین به آگلانتاین نگاه کرد.
- واو، عزیزم! خیلی قشنگ تمیز شده! فکر نمیکردم بتونی زودتر از هشت ساعت تمیزش کنی!

آگلانتاین سرشو به نشونه تشکر تکون داد، و زیر چشمی نگاهی به دستمال آشپزخونه جادویی ش انداخت که پشتش گرفته بود.

دفترچه خاطرات عزیز:

یادمه در زمانی که پدربزرگم زنده بود یک خاطره برام تعریف کرد من تا چندین سال متوجه اون خاطره نشده بودم تا اینکه در کوچه دیاگون به دوره گردی برخورد کردم که اون اتفاق باعث شد تمامی خاطرات پدربزرگم برام تداعی بشه

ماجرا این از این قرار بود که پدربزرگم برام تعریف کرده بود که ساعت هایی که در خانه های ما به صورت جادویی بود در ابتدا در خانه های ماگلی وجود داشت من هیچ موقع این را باور نمیکردم. پدر بزرگم بارها برام تعریف کرده بود که چطوری این ساعت ها به صورت جادویی در آمده بودند و تغییر کرده بودند . خاطرات پدربزرگم به این مورد اشاره میکرد که اولین بار حساسین بالادین در دهکده تالاشان کشور ایتالیا با ساعت در خانه غریبه ای ماگلی به نام ناتاشیا آشنا شده بود و آن ساعت را با یک تکه پارچه ای جادویی که منزل را به صورت جادویی تمیز میکرد تعویض کرد .
بعد از آن ساعت را به کشور آمریکا برد و به همراه برادر خود به وسیله جادوهای زیادی سحر کرد ولی تغییراتی در داخل آن به وجود نیامد بنابراین در آن زمان از طریق برادر خود که در بازار جادوهای سیاه آشنایی داشت با جادوگر تبه کار معامله ای کردند و از او یک فنر کشنده دریافت و در داخل ساعت قرار دادند و از طریق جادوهای سیاه ساعت جادویی را راه انداختند .

روزی که من به دوره گردی در کوچه دیاگون برخورد کردم با خود چیزی را زمزمه میکرد که من درجا خشک شدم ... وسیله ای که آن ها با جادوگر سیاه تعویض کرده بود ... چوب دستی دریا ... تنها چوب دستی ای که در داخل آن آب دریا وجود داشت را به جادوگر سیاه داده بودند و فنر سیاه را دریافت کرده بودند . دوره گرد با خود زمزمه میکرد :

آب دریا چوب دستی 400 گالیون ...

پس خاطره ی پدربزرگ من درست بود ... ساعت های جادویی ساخته ماگل ها بود با جادوی سیاه ...

چند روز بود كه سميوس (اسم ساختگي)احساس خستگي ميكرد.همه چيز او را ناراحت كرده بود.همه چيز!

از خانواده مشنگش گرفته تا روزي كه خبر محاكمه اش رسيده بود.حالش خيلي بد بود.

در حالي كه در خستگي هايش فرو ميرفت ناگهان صداي مادرش آمد:سميوس بيا برادرت يه شطرنج گرفته.

-باشه الان ميام ويه دست بازي ميكنم حداقل خستگيم در ميره.

فكري به ذهنش رسيد:ميتونم واسه ي جامعه جادوگري يه فكربكر بسازم.

او بعد از پنج روز شطرنج جادوييش را ساخت.

-حالا فقط بايد برم به وزارتخانه نشونش بدم.

او آماده شد و آماده ي رفتن شد.

بعد از سه ساعت رسيد.
از پله ها به بالا رفت.
در فكر بود كه چرا اينجا آسانسور ندارند.
به بخش ساخت و ساز رسيد.طرح شطرنج جادويي را نشان رييس بخش داد و او گفت:همم خستگي آدم از تنش در مياد،باشه پنج گاليون ميفروشمش

-واقعا سپاسگزارم
طي ده روز طرح او شده بود صفحه اول روزنامه ها!

دفترچه خاطرات عزیزم!

هفته ی پیش بدترین هفته ای بود که در کل عمرم گذرانده بودم. جغدم را گرفته بودند و نمی توانستم با هیچکس ارتباط برقرار بکنم. مثل این بود که یک هفته را در زندان آزکابان به سر برده باشم؛ یا حتی مثل این بود که یک دیوانه ساز به من بوسه زده باشد و من شادی ام را از دست بدهم. حتی نتوانستم در ماموریت محفل ققنوس هم شرکت بکنم. برایم بسیار دردناک بود که حتی نتوانستم کوچکترین کمکی به همرزمانم بکنم. تمام این هفت روز برایم مثل یک کابوس گذشت؛ کابوسی که از درون ازارم می داد و ناراحتم می کرد. از همه بدتر، دلتنگی بود. دلم برای همگروهی هایم و همرزمانم خیلی تنگ شده بود؛ حتی یک روز ندیدن گل های تالار خصوصی هافلپاف هم برایم دیوانه کننده بود. حالا هم برگشتم تا همه ی انها را جبران کنم و نمی دانی چقدر خوشحال هستم که همگروهی هایم را می بینم! چقدر دلم برای تالار هافلپاف تنگ شده بود! وین فلفلی، برگشته است!

دیر دایری:
امروز از اون روزهایی بود که آرزو می کردم ثور مرا با چکشش از وسط دو نیم کند تا اینکه این همه اتفاق را تحمل کنم.
همه چیز از صبح زود شروع شد،وقتی جغدم با کله به پنجره ی اتاقم برخورد کرد .اما این تازه اول ماجرا بود.
وقتی وارد سالن ریونکلاو شدم،یه عده از بچه ها را دیدم که دور ریموند حلقه زدند و پشت به شومینه نشسته اند درحالیکه قصد دلداری دادن او را دارند .برای پی بردن به ماجرا وارد عمل شدم :
-ریموند؟
-
-ریموند جان؟دلبندم؟
-هیچوقت فکر نمی کردم این کارو با من بکنه.
-کی؟
-این ته ته نامردی بود.

بالاخره،از حرف های نصفه و نیمه ریموند متوجه شدم که شومینه ،نامه هایی که ریموند آن ها را درون شومینه انداخته بود تا برای همیشه نیست و نابود شوند را بلند برای همه خوانده بود.(پیش خودمان بماند ولی خیلی ناراحت شدم که آن لحظه را از دست داده بودم).
تنها یک چیز می توانست امروز را تبدیل به یکی از بدترین روزهای زندگی ام کند.آن هم این بود که ماتیلدا با من قهر باشد و خودش هم دلیلش را نداند.
نمی دانم چجوری چهره ام را برایت توصیف کنم اما چیزی حدود این بود:

در آخر می توانم اشاره ای به سوختن موهایم در کلاس معجون سازی کنم و چهره ای که به هیچ وجه مثل همیشه،بی تفاوت به نظر نمی آمد.

-اینه؟
-آره.
{دفتر روی میزرا گشاده . قلم پر را به دست گرفته و روی صندلی نشسته و بر دفتر مصلت گشته و آماده نوشتن شده!سپس آرد را اضافه... عع آشپزی نیس که!بگذریم.}
-سوروس تا من بر میگردم بنویسیا!
-باشه! فهمیدیم ماموریته.
-سلام خواننده دفتر خاطرات هاگوارتز! من سوروس اسنیپم! شاهزاده غلط املایی.
بعد از اینکه نه تو محفل راهم دادن نه تو مرگخوارا برای اینکه بیش از حد تو راهرو های هاگوارتز بیکار نباشم و ولگردی نکنم به الف. دال رفتم و از بس خالی از عضو بود با آغوش بسیار گسترانیده شده منو پذیرفتن و گفتن برای ماموریت اول بیام یه چیزی اینجا بنویسم!
حالام نوشتم دیگه.
موفق باشید مرلین دعاگویتان باد.
{دفتر را بسته و به سوی اتاقش میرود تا با نامه ای عربده کش اتمام ماموریت را اعلام دارد}