شهردار، با قلم پرش چانه اش را خاراند و با حالتی متفکرانه گفت:
- خب... نظافتچی قبلی مدتیه استغفا داده. فکر می کنی بتونی نظافتچی بشی؟

قیافه دیزی طوری شد که انگار رویش یک سطل نوشیدنی آتشین خالی کرده اند. برای پیدا کردن کار، فقط از ریش دامبلدور آویزان نشده بود، حالا پس از آن همه تلاش، باید با جارویی که پرنده هم نبود، زمین را تمیز می کرد؟
چه خیال هایی که با خودش نکرده بود. فکر می کرد دفتر کاری مجلل با میزی از چوب درخت بید نصیبش می شود، اما مثل این که قرار نبود به غیر از یک جاروی غیر پرنده و چند وسیله ماگلی و اجق وجق دیگر، چیزی گیرش بیاید.

- یعنی بعد اون همه تلاش، باید زمینو جارو کنم؟

شهردار که نه تنها طاقت نداشت کسی با پیشنهادش مخالفت کند، بلکه اعصاب درست و درمانی هم نداشت، کلافه دستی به موهایش کشید و گفت:
- همینه که هست. می خوای بخواه، نمی خوایم برو به سلامت.

دیزی باید عاقلانه فکر می کرد. اگر این فرصت را از دست می داد، معلوم نبود فرصت بعدی کی باشد. اگر این بار هم موفق نمی شد، باید خانه ریدل را می بوسید و کنار می گذاشت و در این صورت، کارتن خواب می شد، ممکن بود گرگینه ای به او حمله کند، کسی به دادش نرسد و در تنهایی بمیرد.
- باشه، قبوله. کارمو از کی شروع کنم؟

دیزی خوشحال و از خود بیخود شد. کل روزنامه های نیازمندی هایش را پاره کرد و روی زمین ریخت.

طولی نکشید که شهردار با یک جارو از نوع غیر پرنده و یک سطل برگشت.

چشمان دیزی پر از اشک شد.
- بعد از این همه جستجو برای کار، باید نظافتچی بشم؟

شهردار پاسخ داد:
- خیر! فعلا این روزنامه ها رو که ریختی جمع کن تا ببینیم چی می شه.

برق چشمان دیزی برگشت. با خوشحالی و دقت روزنامه ها را جارو کرد و زمین را برق انداخت. او قرار نبود نظافتچی شود و این بسیار خوب بود. شهردار حتما شغلی در خور شخصیتش برای او در نظر گرفته بود. دفتر کاری شیک و تمیز و میزی بزرگ از چوب درخت بید.

دیزی با شوق نتیجه کارش را به شهردار نشان داد.

شهردار به فکر فرو رفت.
- می گما... الان که دقت می کنم... خیلی خوب جارو کردی. توجهمو جلب کرد.

شهردار نگاهی به زمین می کرد و نگاه دیگری به دیزی که نگاه دوم دیزی را بسیار نگران کرده بود.

چند ساعتی از منتشر شدن آگهی ها گذشته بود و توجه مردم جادوگر و ماگل به آن جلب شده بود. در گوشه به گوشه شهر حرف از جشنواره استعداد یابی بود‌. در یکی از همین گوشه ها، دختر جوانی از شدت هیجان و ذوق در پوست خود نمی گنجید !

چندی بعد_ سالن بزرگ نورث

دیزی نگاهی به آگهی استعداد یابی و نگاهی به صف طویل روبه رویش انداخت. از صبح تسترال خون اینجا حاضر شده بود ولی هم اکنون نزدیک به ظهر بود و فقط عده ی کمی توانسته بودند ، به داخل سالن رفته و هنر خود را به نمایش بگذارند.

- هل نده آقای محترم بلاخره نوبت همه مون میشه دیگه!

نفرات یک به یک وارد سالن می شدند و با چهره های شاد و بعضاً غمگین خارج میشدند . هر کدام از آن چهره های غمگین دلهره و استرس عجیبی را به افراد حاضر در صف طویل انتظار انتقال میداد. دیزی نیز از این قضیه مستثنی نبود ‌.آن ذوق و هیجان اولیه کم کم داشت جایش را با استرس عوض میکرد. سعی داشت با صاف کردن کراوات و روحیه دادن به خودش، از استرسی که داشت، بکاهد ولی گویا این کار ها هم فایده نداشت.

- اگه باز مثل همیشه بهم بگن نه چی؟!.... این سری قبولم نکن باید با خونه ارباب اینا هم خداحافظی کنم و ببوسمش بذارمش کنار.... اگه بعد اینکه از خونه ارباب اینا خداحافظی کردم ، شب جایی پیدا نکنم بخوابم ، کارتن خواب شم چی؟! ....اگه وقتی کارتن خواب شدم، گرگا بخورنم چی؟!

همانطور که افکار چرت و پرت به داخل مغزی دیزی حمله ور شده بودند ، صف روبه رویش دقیقه به دقیقه کوتاه تر میشد تا وقتی که نوبت به او رسید.

- این سری میشه، من می‌دونم!

خودش هم آن قدری به جمله ای که به خودش گفته بود، اعتقادی نداشت. چند ثانیه بعد دقیقا او روبه روی شهردار ایستاده بود.

- من منتظرم تا استعدادتون رو ببینم!
- من استعداد خاصی ندارم.... راستش اینجا اومدم دنبال کار!

تا به خودش آمد دید هر چیزی که در مغزش بوده را بر زبان آورده. شک نداشت که شهردار کوین به او محکم می توپد و باید دم نداشته اش را روی دمش گذاشته و به سرعت برود.

- چند ثانیه صبر کن شاید بتونم یه کاری برات جور کنم!

ظاهرا ورق برگشته بود!

سوژه جدید:

- آقای شهردار می تونم بیام تو؟

با صدای مردی که پشت در ایستاده و منتظر گرفتن اجازه‌ی ورود بود، کوین از خواب پرید. با تعجب اطراف را نگریست و چند دقیقه ای طول کشید تا بخاطر آورد کجاست.
مثل همیشه داخل دفتر شهرداری لندن بود و طبق معمول بخاطر سر رفتن حوصله اش بازهم روی میز خوابش برده بود.

- آقای شهردار اونجایین؟
- آره. آره هشتم! می تونی بیای تو.

در باز شد و مردی کت و شلواری سلانه سلانه وارد اتاق گشت. همزمان با ورود مرد، کوین فوری روی صندلی نشست و بج سینه ای را که رویش نوشته بود "شهردار لندن" مرتب کرد. باید شهردار خوبی به نظر می رسید تا اعتماد مردم را جلب کند.
-شلام آقای جونژ! حیلی حوش اومدین! حتما حبر باحالی دارین نه؟

آقای جونز مختصر سلامی کرد و بعد کاغذی را روی میز گذاشت.
- خبر باحال که نه. فقط یه سری رسید مربوط به گل کاری کنار خیابون و میدونا براتون آوردم تا بهشون رسیدگی کنین.

با این حرف او، کوه هیجان و شادی کوین، به یکباره فرو ریخت و اخم هایش درهم رفت.
از کارهای اداری و پشت میز نشستن متنفر بود. حوصله اش را سر می بردند ولی ذره ای از انرژی اش را خالی نمی کردند.
- هیچ کار هیجان انگیز دیگه ای برای انجام دادن ندارم آقای جونژ؟

مرد سرش را تکان داد.
- نه متاسفانه جناب شهردار.

بچه بغض کرد و با این کارش همان یک ذره حالت آقامنشانه ای را که به زور به خود گرفته بود، از دست داد.
- این ژندگی حیلی حوشله شر بره. کاش می شد وشط تبلیغاتای رنگی رنگی تلویژیون ژندگی کنم!... چرا یکی باید مجبور باشه اژ شبح تا شب با کلی ورقه شر و کار بژنه و پشت یه میژ بژرگ بشینه؟ اینم شَبک ژِندگیه آحه؟ حتی پادشاها هم وقتایی که روی تحتای شاهانشون می نشَشتَن یه دلقکی شعبده باژی چیژی میومد براشون نمایش اجرا می ک‍... هی!

"اجرای نمایش" باعث شد لامپی بالای سر کوین روشن شود. اگر او نیاز به دیدن چیزهای جالب داشت مطمئنا خیلی ها هم بودند که نیاز به دیده شدن داشتند. اگر او می توانست زمینه را برای آنها آماده کند، دیگر حوصله‌ی خودش هم سر نمی رفت. تازه با این کار لندن را محبوب تر هم جلوه می داد.
بچه که با ایده‌ی خودش خیلی حال کرده بود، لبخندی بزرگ زد و آن را با آقای جونز در میان گذاشت.

چند روز بعد_شهر لندن

شهر خیلی شلوغ تر از قبل به نظر می رسید و همه جا پر از پوسترهای رنگارنگی شده بود که نوید برگزاری یک مسابقه‌ی بی نظیر را می دادند.
متن درون پوستر این بود:

هاگرید هنوز دو قدم به جلو برنداشته بود که ناگهان با صدای گرومپ مهیبی پخش زمین می‌شه و با مخ می‌ره تو آسفالت.

درسته که دیو سپید گشنگی بالاخره خوابیده بود، ولی به نظر میومد سایر سلول‌های بدن هاگرید به فکر کردن به چیزایی به جز خوردن عادت نداشتن و برای همین وقتی که کل تمرکز سلول‌های هاگرید معطوف حمله شده بود، چندان دقت کافی نداشتن و موجب شتک شدن صاحبشون شده بودن.

اما نه هاگرید و نه سلول‌هاش اینو پایان کار نمی‌دونن. در حالی که ملت پر شور از این که حمله با زمین خوردن رهبرشون متوقف شده بود، در شوک بودن و جمعیت جلویی با بهت و حیرت نظاره‌گر هیکل پخش شده‌ی هاگرید بودن و عقبی‌ها به سختی سرک می‌کشیدن تا ببین چی شده و عقب‌تری‌ها تنها با شگفتی از هم می‌پرسیدن که چرا هاگرید دیده نمی‌شه، فرمان جدیدی برای هاگرید صادر می‌شه.

خیلی برای این فرمان هیجان‌زده نشین چون چیزی نبود جز دستور بلند شدن از زمین و تکوندن گرد و خاک نشسته بر روی رداش. هاگرید دوباره روی دو پاش می‌ایسته و این‌بار چتر صورتیشو بیرون میاره و رو به مردم می‌گیره که حالا با بلند شدنش خیالشون راحت شده بود.

- ای مردم! این چتر رو نماد خودمون می‌گیریم و... بریـــم!

نعره‌ی هاگرید به قدری بلند بود که حتی پرندگان چند کیلومتری اون منطقه هم از درخت‌ها پریده و سر به آسمون می‌ذارن.
هاگرید این بار با احتیاط بیشتری برای رهبری این حرکت مردمی به حرکت در میاد.

-هی هی! یه چیزی میبینم!

ملت سلول خاکستری که آکسون و دندریت و موی همدیگه رو در دست داشتن دست نگه داشتن و به سلول بینایی چشم دوختن.

-یه سایه هایی دارن میان طرفمون!

سلول عصبی شنوایی دستش رو از توی چشم سلول عصبی بویایی درآورد و با چند تا کلیک صدای اطراف رو پخش کرد.

-هاگرید غول طلایی، امید تیم مایی!
-همه به پیش، همه به پیش!
-تا هاگریدو پس نگیریم آروم نمیگیگیریم.

سلول های خاکستری اشک توی چشماشون حلقه زد. بقیه به سرنوشت اونا و کاری که کرده بودن اهمیت میدادن. اون بیرون به کار سخت و توانایی های اونا احتیاج داشتن.
پس سلولها با هم روبوسی کردن و جنگ داخلی رو کنار گذاشتن و پیام هدف غایی:تصرف وزارتخانه دوشادوش مردم قهرمان رو به مغز هاگرید مخابره کردن.

هاگرید از جا بلند شد. جمعیت دورش حلقه زدن و تشویقش کردن، دست هاشونو مشت کردن و جو مهیج رو به همدیگه منتقل کردن. هاگرید هم که برای اولین بار به چیزی جز غذا فکر میکرد نعره ای به نشانه ی دنبال من بیاید سر داد و به سمت ساختمون شلنگ تخته انداخت.
دیو سپید گشنگی بلاخره خوابیده بود. البته فعلا.

دعوا هنوز ادامه داشت. سلولهای خاکستری با هم دعوا می کردند و نتیجه این دعوا حرکت های وحشیانه‌ ی هاگرید به هر سو و خرابکاری ها و اغتشاش های مداوم بود.
سرباز های وزارتخانه که می‌دیدند هاگرید در آسیب زدن به اموال عمومی است وارد عمل شدند تا جلوی او را بگیرند. شاید حتی با این کارشان می توانستند قدرت خود را به معترض نشان دهند و شورش را در دم خفه کنند.
ماموران سعی کردند با باتوم و انواع طلسم ها هاگرید را از پا در بیاورند اما هاگرید بیدی نبود که به خاطر این باد ها بلرزد. هر سربازی که به هاگرید نزدیک می شد به آن سوی وزارت پرتاب میشد.
پس چند دقیقه تمام ارتش و ماموران از پای در آمدند.

- هستم ولی خستم.
از آن سوی سلول های خاکستری در حال دعوا باهم برای جای مخابره بودند و اصلا خبر نداشتند چه آسیبی به هاگرید زده آمد.
مردم که قدرت و زور و حتی عقب نشینی و تار مار شدن مامور های وزارت خانه را دیده بودند به سمت وزارتخانه یورش بردند و وارد وزارتخانه شدند تا آن را تصرف کنند.

سلول های خاکستری، رگباری، به این طرف و آنطرف میرفتند و دنبال منبعی برای مخابره میگشتند. اما متوجه نبودند که کنترل بدن در دست آنهاست و هنگام این طرف و انطرف رفتن، هاگرید را به دنبال خود نیز میکشیدند. هاگرید، به این طرف و آنطرف میرفت و دیوار هارا خراب میکرد، لباس های روی بند رختی را روی زمین می انداخت و از ساختمان بیرون میپرید.
ملت در خیابان، از اینکه میدیدند هاگرید از ساختمان پایین افتاده و سپس سالم و سر حال از جایش بلند شده و به این طرف و آنطرف میدود، وحشت کرده بودند و هر کسی، به جایی فرار میکرد.

- غول! فرار کنین! غول!

هاگرید، سر راهش، پنج ماشین، ده موتور، سه دوچرخه ی پنج جارو را له کرد. در ذهنش، سلول ها، هنوز در حال درگیری بودند و نمیدانستند که کجا را باید مخابره کنند.

- اینجا باید مخابره بشه!
- نه! اینجا!
- من رئیستم... تو باید از من دستور بگیری!
- از کی تا حالا جناب عالی شدن رئیس روئسای من؟ هان؟

لاا

هاگرید بدون توجه به اینکه جهت غذا از دیوار رد می شود و دری یا دالانی آنجا نیست، در جهت غذا سرعت گرفت و لحظاتی بعد... در میان خرابه ی دیوار و خاکی که همه جا را فرا گرفته بود نشسته بود.
-من کوجام؟

مغز هاگرید تکان خورده بود. سلول های خاکستری از دیو سپید گشنگی خسته شده بودند، جانشان به لبشان رسیده بود.
با خوردن به دیوار، سلول ها هم نماینده ای از طرف خود را به طرف دیو سپید فرستادن. اما نه برای مذاکره!
-عه، این سلولها هم خوشمزه ن ها!

نماینده ی سلولها به دهن دیو سپید گشنگی پرتاب شد تا حواس او را پرت و قدرتش را محدود کند.
بقیه سلولها با شعارهای «دیو چو بیرون رود سلچل خردمند درآید» و «می کشم می کشم هرکه برادرم کشت» و همچنین پاسداری از یاد آن شهید خردمند به دیو حمله کرده و او را تبدیل به دیو سپید پای در بند کردند.
هاگرید حالا گشنه اش نبود. هیچ غایت و هدفی نداشت و با پوچی و اگزیستانسیالیسم در میان خرابه ها دست و پنجه نرم می کرد.
سلول های خاکستری هرچه زودتر باید هدفی پیدا می کردند تا مخابره کنند.