تا حالا شده حال نداشته باشین ولی دلیلشو ندونین؟
ندونین چرا وجود افراد دور و برتون اذیتتون می‌کنه.
ندونین چرا حرفاشون رو مختونه.
ندونین...

رابستن توی همچین اوضاعی بود.
چند روزی بود که توی اتاقش نشسته بود و بیرون نمیومد.

-رابستن رفته ماموریت؟ چند وقتیه پیداش نیست.
-بود و نبودش مگه فرقی هم می‌کنه؟

فرق می‌کرد؟ هیچ نظری در این مورد نداشت.
حتی حوصله فکر کردن به این موضوع رو هم نداشت.
براش مهم نبود که بقیه بفهمن اون الان خسته‌س...تو اتاقشه...چند روزه زل زده به دیوار بالای سرش...

اصلا براش مهم نبود.

به این فکر می‌کرد که اگه بهشون بگه، چی می‌شه. دلسوزی می‌کنن؟ خوشحالش می‌کنن؟ جوابی که خودش به این سوالا می‌داد، "نه" بود.

-یاران ما، ماموریت دارین!

شاید یه ماموریت می‌تونست حالشو خوب کنه. خدمت به اربابش همیشه حالشو خوب می کرد.

از اتاقش اومد بیرون...چند روزی بود که غذا نخورده بود. سرش گیج می‌رفت. ولی باید به ماموریت می‌رسید.

ماموریت آغاز شده بود.

اوایل یک شور عجیبی توش بود. انگار دوباره زنده شده بود. ماموریت داشت زنده‌اش می کرد.
ولی...

دوباره همون رابستن چند روز پیش شد.
خواست به اربابش بگه...ولی چی می‌گفت؟ وقتی هیچ دلیلی برای این حالش نداشت. چی می‌گفت؟

از ماموریت کنار کشید.

-مگه بود و نبودش فرقی هم می‌کنه؟

تو اتاقش بود ولی می‌دونست که این جمله گفته می‌شه!

همه توی ماموریت بودن و رابستن توی خونه ی ریدل ها...تنها!
عرض خونه ی ریدل ها رو طی می‌کرد. به کاری که می‌خواست بکنه فکر می‌کرد.

کارش درست بود؟ خودش که اینجوری فکر می‌کرد.

از پله ها بالا رفت. با هر قدم مصمم تر می‌شد. 
در رو باز کرد. باد سردی به صورتش خورد.

از سرما خوشش میومد.

در رو پشت خودش بست. به رو به رو نگاه کرد. اون منظره دیگه براش مثل قبل نبود.
قبلا وقتی اونجا بود برای این بود که کارای خوبشو بلند برای خودش مرور کنه ولی الان...

کمی جلوتر رفت...پایین رو نگاه کرد و بعد چشماشو بست.

فقط یک قدم لازم بود.

توی ذهنش اونو آورد جلوی صورتش!
داشت تموم می‌شد. برای همین می‌خواست در آخرین لحظات هم اونو ببینه.

پاشو بلند کرد.

-یاران ما! کارتان عالی بود.
-ارباب منم عالی بودم؟سعی کردم که بدون کثیفی ماموریت رو انجام بدم.

انگار هنوز وقتش نرسیده بود.
هنوز باید زنده می‌موند.

با احتیاط به در خونه نزدیک شد و سعی کرد یه بارم که شده موقع در زدن رو در خونه ی ملت صاعقه نزنه!

تق! تق! تق!

درو نترکوند! می تونست یه بارم که شده بره پیش دیگران و پز اینو بده که موقع در زدن درو نترکونده!

- کیه!؟
- ارباب! منم!
- میگه منم! الان ما از کجا تشخیص بدیم، البته نکه نتونیم تشخیص بدیم! می خوایم خودت اعتراف کنی، که متوجه ابهت ما بشی!
- ارباب منم! ابیگل!

لرد درو باز کرد ولی مرگخوار غم زده ای که فکر می کرد در حال اخراج شدنه از ناکجا آباد سر در اورد.
- ارباب! می خواین منو اخراج کنین!؟
- نه سو! می خواستیم خادم جدیدمونو راه بدیم تو!

ابیگل با شنیدن کلمه خادم به حجم زیادی از ذق مرگی رسید، و ذوق مرگی مثل همیشه عواقب خوبی واسه ابیگل نداشت...


و ابیگل ترکید و تیکه تیکه شد! هر کدوم از تیکه هاشم یه وری پرت شد و بعضی از تیکه هاشم خورد تو سر و صورت مرگخوارا.

- ما دکمه ی ترکیدنشو فشار دادیم! حالا تیکه هاشو جمع کنید بچسبونید بهم!

مرگخوارا شروا به جمع کردن تیکه های ابیگل کردن.
-ارباب من چششو پیدا کردم!
- منم یه چیز پیچ پیچی پیدا کردم که احتمالا رودشه!
- خوبه! ما چون به شدت به فکر تقویت هوشتون هستیم این پازل سختو دادیم حل کنید!

با قدم های کوچکش به سمت در رفت...
-یک..دو..سه..چهار..پنج..شی

-دیاناااا زود باش درو باز کن تا با کروشیو توی سرت خوردش نکردم

صدای داد بلاتریکس رو شنید.قدم هاشو به سمت در تند کرد،وبلاخره درو باز کرد.
-بله بل..

-بله و درد چرا درو باز نمیکردی؟
داشتی چیکار میکردی؟

اون مثل همیشه نبود،چشماش.. غم داشت.اگه هر زمان دیگه ای بود با لوس بازیاش جواب بلاتریکس عزیزشو میداد،اما...

-داشتم وسایلمو جمع میکردم.

صورت بلاتریکس از حالت عصبانی به حالت ناراحت تغیر کرد،شایدم فقط دیانا اینطور حس میکرد.

-داری میری؟...از ارباب خداحافظی کردی؟

نه نکرده بود،از اربابش خداحافظی نکرده بود ....چون میترسید ،میترسید اگه بره پیشش دیگه نتونه به سفر بره.

-نه...سفر قندهار که نمیرم ،میرم خونمون و بعدش میام.

خونه؟ هنوزم به اونجا میگفت خونه؟..نه خونه ی اون اینجا بود.ریدل، زیر دستای اربابش...

بلاتریکس نفس عمیقی کشید.
-که اینطور..پس زودتر بیا اگه نباشی کی اینجارو شلوغ کنه و باعث سردرد منو شپشام بشه؟...خب فیلم هندی بسه من میرم پیش بقیه توهم اگه نمیخوای کسی بفهمه داری میری،الان حرکت کن بقیه نبیننت.

-باشه ...

سردو کوتاه درست برعکس دیانا !
دوباره درو باز کرد و بیرون رفت.

-شیش‌...هفت..هشت...نه
من برمیگردم ..ده..یازده.‌ خیلی زود ..دوازده ..منتظرم باش ...سینزده.. چهارده ،ریدل عزیز😼

سرک کشید...

کاری که زیاد انجام می داد؛ هر چند که خیلی هم با ظاهر شخصیت خشن و پر ابهتش سازگار نبود.

-ارباب...کاری داشتین؟

لو رفته بود.

اولین بار نبود که لو می رفت. همیشه به شکلی سرو ته قضیه را هم می آورد. هر چند مخاطب فعلی اش کمی زرنگ تر از قبلی ها بود...و بدبختانه خیلی بیشتر از بقیه او را می شناخت. همین بود که کمی دستپاچه اش کرده بود.

-ما...کاری نداشتیم. می خواستیم بگیم روی ما اصلا حساب نکن و ما نیستیم!

صدایش لرزید. ناخودآگاه...
لرزش صدایش را اصلا دوست نداشت.
یعنی بلاتریس هم متوجه اش شده بود؟ سعی کرد از چهره اش حدس بزند...ولی موفق نشد.

بلاتریکس لبخند تلخی زد.
-می دونم ارباب...خوب می دونم.

لرد سیاه ولی، نمی دانست که بلاتریکس واقعا می داند یا نه. واقعا منظورش را فهمیده یا نه. ولی با شنیدن "ممنونم" زیرلبی، ولی از ته دل بلاتریکس، مطمئن شد که منظورش را درک کرده.
بعضی از انسان ها لازم نیست زیاد حرف بزنند...معانی عمیق پشت حرف هایشان برای پر کردن جای خالی کلمات کافی است.

-ما داشتیم رد می شدیم...سرک نمی کشیدیم. نگران هم نبودیم. از زیر در سایه دیدیم. سایه غول...سایه افسردگی. آخه می دونین که آدما افسردگی می کنن. افسردگی نمی گیرن. ما اینو می دونیم. توضیح هم داره، ولی به شما نمی گیم. خیلی پیچیده اس. خودتون بفهمین. به هر حال. ما سایه ها رو دیدیم که هی دور و بر شما بودن. ما خواستیم بیرونشون کنیم. چرا که تحمل هیچ سایه ای جز سایه خودمونو نداریم. به نظر ما یارانمون فقط باید زیر سایه ما باشن. می فهمین که؟

بلا می فهمید.
لرد سیاه هم می فهمید.
می فهمید و نگران می شد. بدتر از همه، نمی دانست چگونه به سادگی دست روی شانه بلاتریکس گذاشته و محکم و مستقیم به او بفهماند که کنارش است. که لازم نیست به تنهایی نگران شود. غصه بخورد یا حتی افسردگی کند. مردم چطور این کار را انجام می دادند؟

می خواست بگوید که می فهمد...که گاهی همه چیز سخت می شود...گاهی حتی سخت تر...
کمی از این بار را می شد تقسیم کرد...می شد شریک شد.
فقط می خواست بلاتریکس احساس تنهایی نکند.

-ما...الان می ریم...روی ما حساب نکنین. به هیچ وجه...ما غول می کشیم. زیاد می کشیم. ما هر چی موجود قوی و به ظاهر شکست ناپذیره رو شکست می دیم. اینا رو نگفتیم که روی ما حساب کنین. نه...فقط بدونین. ما همین نزدیکی ها هستیم. تنها دلیلش هم اینه که اتاقمون نزدیک اینجاست، نه چیز دیگه...

گفت و رفت...ظاهرا رفت...

ولی بلاتریکس، چیزی را که باید می فهمید، فهمیده بود.

روزها می‌گذرن... جوری که فکرشم نمی‌کنی، با بی‌رحمی میگذرن.
یه روز... فکر می‌کنی امروز ته دنیاست. فک می‌کنی فردایی وجود نداره و امشب قطعا آخرین شبیه که زندگی می‌کنی... اما وقتی خواب سراغت میاد، می‌خوابی... یهو از خواب می‌پری و می‌بینی روز بعد شروع شده و تو با دست خالی، درست وسطش هستی.

آدم‌ها قوی‌تر از چیزی هستن که حتی تو قهرمانانه‌ترین خواب‌هاشون می‌بینن. حتی تو اون خوابی که با یه دست خالی و یه دست نسبتا خالی‌تر، با سه اژدهای شاخ دم مجارستانی می‌جنگی و اونارو تو یه قوطی کبریت زندانی می‌کنی.

یه روز با یه اتفاق فکر می‌کنی این دیگه از توان من خارجه... دیگه نمی‌شه... دیگه ممکن نیست.
اما با شروع روز بعد، می‌بینی که نه... هنوز سرپایی. هنوز هم می‌تونی... باور کن!

بلاتریکس هم از این قضیه مستثنا نبود.
اون روز درست از همون روز‌ها بود.
از روزهایی که اگه با بلاتریکس رو در رو شی، با موجودی رو‌به‌رویی که صد رحمت به اون سه اژدهای شاخ‌دم مجارستانی.
از اون روز‌ها که موهاش تو کل خونه ریخته بود و شبیه تیغ جوجه تیغی فرو می‌رفت تو دست و پای هرکی که سهوا بهشون بر‌می‌خورد.
لپ کلام این که بلاتریکس عمیقا ناراحت بود.
چراش رو نه من می‌گم، نه شما بپرسین؛ چون حقیقتا نمی‌دونم.
اما قضیه جدی بود. در حدی که رودولف حتی نخواست شانسش رو امتحان کنه. خودش بالشتش رو برداشت و رفت تو راهرو، پاشو به میز بست و خوابید.

بلاتریکس موند و اتاقش و غول غصه‌اش، که هی داشت بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد. یعنی خود مشکلش غول نبود‌ها... بزرگ بود راستش... اما غول... نه خب.
اما خب فکر کنین که موندین تو اتاق، با یه مشکل بزرگ... هی هم دارین افسردگی می‌کنین... خب غول می‌شه دیگه!
می‌دونین که؟... آدم‌ها افسرده نمی‌شن... افسردگی می‌کنن... نفهمیدین؟ توضیح می‌دم خدمتتون.
ببینین شما وقتی خیلی غصه دارین، ترجیح می‌دین بشینین زل بزنین به دیوار و هی به خودتون تلقین کنین که چقدر بدبخت و بی‌چاره‌این و به همه چیزای بد دنیا فکر می‌کنین تا حالتون بدتر بشه... یعنی هی افسردگی می‌کنین. اگه اینجوری نیستین... بهتون تبریک می‌گم... چون یا تا‌حالا عمیقا غصه نخوردین، یا مغزتون عمیقا سالمه! که در هرحال امیدوارم همیشه همینجوری بمونین.

خلاصه... بلاتریکس همینجور نشست غصه خورد. تا اینکه هکتور جرئت به خرج داد و با پاتیل کوبید فرق سر بلا... بلا به خواب نازی فرو برده شد... خب به زور بود... اما مهم این بود که خوابید.
وقتی صبح با یه شاخ رو سرش که در اثر ضربه هکتور بوجود اومده بود بیدار شد، دید سر ظهره... باورش نمی‌شد اما دیشب از غصه دق نکرده بود... صبح شده بود و اون باید به سر‌کارش می‌رفت... چندین پرونده داشت که باید بهشون رسیدگی می‌کرد... متاسفانه یا خوشبختانه، کار غم و غصه سرش نمی‌شد. محفلیونی که باید از زیر زبونشون حرف بیرون می‌کشید، تو شکنجه‌گاه منتظرش بودن، تسترال‌ها به غذا احتیاج داشتن و مرگخوارای آینده، منتظر خالکوبی مرگخواریشون بودن. و همین کار اونو برای چندین ساعت از غول غصه حفظ کرد.
غول کوچک و کوچک‌تر شد و در آخرین ساعات کار، تنها یه مشکل بزرگ ازش موند. هنوز بزرگ بود... اما از وحشتناکیش کم شده بود. الان فقط یه مشکل بزرگ بود که نمی‌تونست بلاتریکس رو بکشه و فقط می‌تونست چندساعت قبل خواب، روانش رو به هم بریزه.
هنوز ناراحت بود... هنوز این غصه رو دلش سنگینی می‌کرد... هنوز افسردگی می‌کرد... هنوز هی می‌گفت اگه بازم اینجوری شه چی؟ اگه بازم این اتفاق بیوفته چی؟ اگه کاری از دستم برنیاد چی؟ اگه اینبار از اینم بدتر شه چی؟ اما می‌دونست فردا صبح، زندگی باز شروع می‌شه و چه بخواد و چه نه، باید زندگی کنه.

خلاصه که همین... زندگی ادامه داره!

دم دم های غروب بود اما ابرهای سیاه به پیشواز شب رفته بودند...گویی خورشید هم نمی خواست شاهد رنج های آن روز رهگذر پریشان باشد. ناگهان صاعقه در آسمان درخشید و سپس باران... بارانی که هر لحظه شدید و شدید تر میشد. قطرات آب از شکاف کفش های کهنه زن به درون نفوذ میکرد و پاهایش را در سرما فرو میبرد.

کوچه دیاگون هر روز میزبان جمع کثیری از جادوگران و ساحران مشتاق بود که به ویترین مغازه ها زل میزدند و اشیاء پشت ویترین را لبخندزنان بهم نشان می دادند؛ اما آن روز فقط آن زن بود و باران بی امان.

می لرزید... اما قدم هایش با نوعی حس اراده همراه بود. می دانست هدفش چیست... می دانست مقصد کجاست.
ناگهان ایستاد... از پشت پنجره بخار گرفته مغازه، شعله ی شمعی سو سو میزد... شمع.
در افکارش غرق شد... یاد شمعی افتاد که به مناسبت سالگرد ازدواجشان، شب گذشته روشن کرده بود. ازدواجی که مروپ فکر میکرد عمری دراز خواهد داشت... شاید برای همیشه!
_تام... حدس بزن امروز چه روزیه؟
_عزیزم مگه من سالگرد ازدواجمونو فراموش میکنم؟ امروز روزیه که یک سال پیش من عاشق زنی شدم که حالا همه ی دنیای من در اون خلاصه میشه.

مروپ لبخند زد... این لبخند دروغین بود... همانگونه که حرف های مرد دروغی بیش نبود. غم زیادی پشت لبخندش بود که مروپ دوست داشت به زبان بیاورد... اما نه ...نمیتوانست.
اگر آن مرد بعد از فهمیدن حقیقیت رهایش میکرد چه؟ اگر متوجه می شد یکسال با ساحره ای زندگی کرده که به او معجون عشق نوشانده و هر روز به او دروغ های بیشتری گفته که مبادا از دستش بدهد چه؟ آیا با او می ماند؟

مروپ به چشم های سیاه و مشتاق مرد خیره شد. مردی که مدت ها از پشت پنجره ی خانه گانت از فاصله ای دور به تماشای او می نشست... حالا آن مرد درست رو به رویش نشسته بود. دلش می خواست تا ابد همانجا بنشیند و به تام ریدل نگاه کند... اما آیا میتوانست جلوی آن وجدان مزاحم را بگیرد؟
_تو بهش دروغ گفتی! تو اونو با جادو و به شکل ننگ آوری عین یه زندانی کنار خودت محبوس کردی! مروپ... مگه تو نمیگی که عاشقشی؟ پس چطور تونستی اونو از خونوادش کیلومتر ها جدا کنی و تبدیلش کنی به موجودی بی اختیار!؟
_نه من اینکارو نکردم... خواهش میکنم راحتم بذار... اون تنها کسی هست که تو این دنیا برام مونده.
_پدر و برادرت که با بی رحمی فراموششون کردی چی؟ الان اونا تو آزکابان چیکار میکنند؟ به نظرت زنده اند؟ چیزی خوردن؟ حالشون خوبه؟
_اونا مگه اهمیتی به من میدادن که حالا من دلم براشون بسوزه؟
_تو حتی به خودتم دروغ میگی.

مروپ سوزشی را در قلبش احساس کرد. وجدان انسان ها هرگز دروغ نمی گفت! او پدر و برادرش را دوست نداشت... همیشه مورد نفرت و آزارشان بود...اما مروپ با تمام بی رحمی هایشان نگرانشان بود... هر چه باشد آنها بخشی از هویتش بودند.

_یک بار هم که شده با خودت صادق باش... با اون مرد صادق باش! اثر اون معجون رو از بین ببر و بذار خودش تصمیم بگیره. حداقل بخاطر اون بچه... تو هرگز پدری نداشتی که واقعا از ته قلبش دوستت داشته باشه. میخوای بچه ت هم مثل تو باشه؟
_نه!

پاسخ با صدای بلندی از حنجره اش بیرون آمد... همان موقع بغض گلویش را فشرد اما مهارش کرد... کاری که از وقتی از خانه گانت ها فرار کرده بود خیلی خوب آموخته بود. چشمهایش را بست ... ناگهان از جایش برخاست.

_چیشده عزیزم؟ مگه قرار نبود کیک سالگرد ازدواجمونو بخوریم؟
_صبر کن تام...بذار یه چای داغ بیارم که کیک بیشتر بهمون بچسبه.

دوباره لبخندی تو خالی زد و به سمت آشپزخانه رفت. فنجانی چای داغ ریخت و قطره ای از پادزهر معجون عشق... پادزهری که برای همه مرهمی بر روی درد ها و سختی هایشان بود اما برای مروپ مانند خنجری تیز بود که مستقیم بر قلبش فرو می رفت.
کنار همسرش برگشت...فنجان چای را جلویش گذاشت و آرام به او چشم دوخت.

تام ریدل دستش را دور فنجان حلقه کرد و آن را به سمت دهانش برد. مروپ آخرین نگاه را به مرد عاشق پیشه اش انداخت... مرد آرزوهایش... در دل می دانست که این آخرین دیدار است؟

و فنجان نوشیده شد... تا آخرین جرعه اش.

_من کجام؟ تو کی هستی؟

او چه کسی بود؟ حالا چه نقشی در زندگی آن مرد داشت؟
_مَ... من...
_صبر کن... تو همون دختره نیستی که با اون دوتا مرد ترسناک توی اون کلبه خرابه زندگی میکنه؟ چرا تو همونی... برادرت بارها منو مورد توهین و آزار قرار داده... شماها از جون من چی میخواین؟ حتما چشمتون دنبال ثروت منه... بله خودشه... ثروت من...ثروت ریدل ها.

مروپ دیگر آن مرد را نمی شناخت.
_تام ... من... من همسرتم!
_چی گفتی؟! به چه جرعتی با اون خانواده دیوانت می تونی چنین ادعایی داشته باشی؟ بگو چه نقشه ای تو سرته؟
_تام... عزیزم...
_به من نگو عزیزم... تو هیچ نسبتی با من نداری... تو منو فریب دادی.

به سمت در رفت اما قبل از آنکه در را پشت سرش ببندد، مروپ آخرین جملات را با لحنی عاجزانه به زبان آورد.
_پس بچمون چی؟ تو پدر اونی... چطور میتونی رهاش کنی؟ من و تو تنها خانوادشیم... گذشته و آیندش... تنهاش نذار.

در محکم بسته شد و بغض مروپ همراه با آن ضربه بلاخره شکست.
_مهم نیست پسر عزیزم... مامان خیلی دوستت داره... من تا روزی که نفس میکشم کنارت می مونم و ازت مراقبت میکنم...خودم به تنهایی ... من مادر توام... تا ابد.

به شمع که بر روی کیک آب شده بود نگاه کرد. از افکارش خارج شد.
در مغازه را باز کرد و به فضای گرم و غبار آلود آن وارد شد. اشیایی که حتی ظاهرشان نشان می داد با جادوی سیاه طلسم شده اند، در همه جا به چشم میخوردند. کمد های کهنه... ظروف تار عنکبوت بسته ای که اشیاء عجیبی در آنها به چشم می خورد.

خیس و لرزان خود را به پیشخوان مغازه رساند. مردی با چهره ای که تمام اجزاء و چروک هایش پیام دهنده بی رحمی و نیرنگ بازی اش بود به او لبخندی زد... لبخندی شیطانی که مروپ را آزار میداد.
_بفرمایید خانم ... امرتون؟
_میخوام این قاب آویز رو ازم بخرید... قاب آویزه سالازار اسلیترینه.
_اوه ... خیلیا توی این مغازه همچین ادعاهایی کردند.

لبخندی تمسخر آمیز صورت صاحب مغازه را پوشاند. مروپ دستش را به سمت گردنش برد و قاب آویز را از زیر لباسش بیرون آورد. قاب آویزی زیبا و خوش تراش... مزین به نقش افعی زمردین...حالا برای اولین بار توسط غریبه ای لمس می شد... غریبه ای که از نوادگان سالازار اسلیترین نبود.

مرد در همان نگاه اول درخشش افعی زمردین را دید و چشمهایش گشاد شد... خوب می دانست آن قاب آویز چقدر ارزشمند است... هرچه باشد سالها با عتیقه های قیمتی سرکار داشت.
_هشت گالیون... بیشتر نخواه چون این قاب آویز ارزشی بیش از این نداره.
_این یه دروغه! تو خوب می دونی این قاب آویز خیلی ارزشمند تر از ایناست... اگر کل مغازت هم بدی نمیتونی بهای این قاب آویز رو پرداخت کنی... من به این پول احتیاج دارم... این تنها دارایی هست که برام باقی مونده.

در صدای مروپ بغضی وجود داشت... بغضی که فقط مادر ها بخاطر فرزندانشان در دل دارند.
لبخند تمسخر آمیز مرد شدید تر شد.
_ده گالیون...اگر بیشتر میخوای از اینجا برو... من به گداها پول بیشتری نمیدم!

ده گالیون را روی پیشخوان گذاشت و زنجیر قاب آویز را در دستانش فشرد و به زن چشم دوخت.
مروپ به قاب آویز درخشان در دستان مرد نگاهی کرد، سپس به سکه های روی پیشخوان... می دانست فرزندش در حال حاضر به آن پول کم، بیشتر از آن قاب آویز قیمتی نیاز دارد.

با دستانی لرزان سکه هارا از روی پیشخوان جمع کرد و نگاهی حاکی از نفرت به مغازه دار انداخت.
در حالی که برای آخرین بار به قاب آویز جدش چشم دوخته بود از مغازه خارج شد و به سوی دنیای تاریک و سرد بیرون، به راه افتاد.

کریس آرام آرام رفت و روی کاناپه ی خانه ی ریدل دراز کشید. باید فکر میکرد... به گذشته...

کریس به یاد آورد وقتی به هاگوارتز میرفت، سال دوم عاشق دختری گریفیندوری شده بود، مگی.

کریس همیشه سعی کرده بود توجه او را به خود جلب کند، اما چندان موفق نبود، در عوض دختر گریفیندوری ناخواسته توجه کریس را به خود جلب میکرد و در این امر بسیار موفق بود.

مثل آن مسابقه ی کوییدیچی که بین ریونکلاو و اسلیترین برگزار شد. وقتی کریس سرخگون را درون دروازه ی اسلیترین فرستاد، از بین همهمه ی صدها دانش آموز صدای مگی را شنید که او را تشویق میکرد... صدایش را از بین آن همه آدم شنید.
و همان جا بود که بلاجری سرکش محکم به صورت کریس برخورد کرد و باعث شد یک ماه در بیمارستان بستری باشد.

آخرین بار در سال هفتم، معلم دفاع در برابر جادوی سیاه تصمیم گرفته بود بار دیگر از لولوخورخوره به عنوان واحد عملی درس استفاده کند. وقتی نوبت کریس شد، بدون هیچ ترس و هیجانی جلوی صندوقچه ایستاد... چیزی جز صحنه ی مرگ عزیزانش از موجود درون صندوقچه نمایش داده نمیشد، که البته با گذاشتن بالش زیر سرشان و تظاهر به خوابیدن آنها همه چیز حل میشد.

اما همه چیز غیرقابل انتظار پیش رفت.

لولوخورخوره به شکل مگی از توی صندوقچه در آمد. مگی که به سمت کریس میاید... کریس جرات نداشت هیچ کاری کند، بدنش فرمان نمیبرد... و چوبدستی از دستش افتاد.

-کریس!

صداها به صورت بم به گوشش میرسید... در آخرین لحظه وقتی چشمانش رو به سیاهی میرفت چوبدستی اش را برداشت و...

ساعت ها بعد در درمانگاه به هوش آمد، بچه ها میگفتند که در آخرین لحظه ورد را گفته و مگی را در لباس عروسی قرار داده است.

-یعنی انقد از مگی میترسی؟ چیکارت کرده مگه؟

کسی نمیدانست بی هوش شدن کریس در مقابل مگی از روی ترس نبود... کریس باورش نمیشد از رو در رو شدن با مگی بیشتر از همه چیز بترسد.

و مثل همه که بالاخره روزی با ترسشان مواجه میشوند، کریس نیز روز آخر هاگوارتز تصمیم گرفت با شجاعت به ترسش غلبه کند.

مگی چمدانش را جمع کرده بود و دم واگن قطار از معلمان که به بدرقه آمده بودند خداحافظی میکرد. کریس وارد قطار شد و دقیقا پشت سر مگی ایستاد.
-مگی... چیزه میدونم الان اصلا وقت مناسبی نیست...

مگی برگشت و به چشمان کریس خیره شد، مثل همیشه لبخند روی لبانش بود.

-من میخواستم که... بگم... دوست دارم؟!

احساسی ترین جمله ای که از زبان کریس خارج شد همین بود، حتی زبانش هم نمیخواست از عقلش پیروی کند.

ناگهان چهره مگی در هم رفت، هر چقدر هم جمله نامفهوم بود، مگی منظور آن را فهمیده بود.
-فکر میکردم دوستمی!

سپس چمدانش را برداشت و از کریس فاصله گرفت.
-از همه انتظار داشتم که این حرفو بزنن جز تو!

اشک در چشمان قهوه ای رنگ کریس جمع شد، لبانش را به هم فشار داد و آرام گفت:
-خب اشتباه میکردی...

و عاقبت این انتظار شش ساله ی کریس برای بیان احساساتش همین بود...



کریس دیگر هیچوقت مگی را ندید و خبری از او نشنید، تا همین امروز که در خانه ی ریدل از زبان مرگخواران شنید مگی عضو محفل شده، و بعد لرد ولدمورت آمد و خبر از ماموریت داد... حمله به خانه ی گریمولد که رمزش فاش شده بود.

هنگامی که مرگخواران در دسته های سه نفره به سوی خانه گریمولد حرکت کردند، کریس فقط به این فکر میکرد که کاش مگی آنجا نباشد...

اما هیچ جای این قصه قرار نبود به میل کریس پیش برود...

درست وقتی در خانه ی گریمولد باز شد و محفلی ها از آن بیرون آمدند تا با مرگخواران بجنگند، کریس صدایش را شنید، همیشه صدایش را حتی از بین همهمه میشنید.

-در راه محفل بجنگید!

کریس دستانش را روی چشمانش گذاشت، دلش میخواست میتوانست تا ابد این کار را کند، تا ابد در دنیای سیاه و بی کران ذهن خودش زندگی کند و هیچوقت دستش را از روی چشمانش برندارد، برای اینکه هیچوقت نمیخواست ببیند مگی روبرویش ایستاده و چوبدستی اش را به سمت او گرفته است.

-مگی... برو...

کلماتی به صورت بریده بریده از دهان کریس خارج میشد، بغض گلویش اجازه نمیداد درست حرف بزند.
-خواهش میکنم... برو...

مگی که در نگاه اول کریس را شناخته بود، با نیشخندی به او نگاه کرد.
-از همه انتظار دارم اینجا منو بکشن، جز تو!

سپس برگشت تا با مرگخواری دیگر مبارزه کند. کریس دیگر نتوانست جلوی اشک هایش را بگیرد. با صدایی لرزان گفت:
-خب...اشتباه میکنی...

سپس با دست اشک های روی صورتش را پاک کرد.
-مثل همیشه.

جمله ی دوم آن قدر محکم گفته شده بود که مگی را سر جای خود میخکوب کرد. اگر او برمیگشت و کریس صورتش را میدید دیگر نمیتوانست کاری بکند، نباید میگذاشت برگردد، باید همانجا کار را تمام میکرد.
-آواداکداورا.

ورد برخلاف همیشه به آرامی و بدون هیچ هیجانی گفته شده بود، کریس منتظر نماند تا ببیند مگی با صورت محکم به زمین میخورد و زندگی اش تمام میشود، بنابراین بدون توجه به اتفاقات پیرامونش آرام آرام به سمت دیگری رفت و دستانش را زیر سرش گذاشت. دراز کشید و به خورشید خیره شد... فقط به خورشید خیره شد.

کاش هر چه زودتر همه چی تمام میشد... کاش...

دوباره سیرازو!

انگار رابستن هم یه جایی رو برای تنهایی هاش پیدا کرده بود. درست عین داداشش!

چرا اونجا بود؟ چرا نیاز به تنهایی داشت؟
خودشم نمی دونست. ولی اینو می دونست که می خواد تنها باشه.

بهش نیاز داشت.

شروع کرد به راه رفتن.

-من که کاری نکردم.

با خودش حرف می زد...راه می رفت و حرف می زد.

سردرگم بود.

-من که چیزی نگفتم.

هنوز کم تجربه بود. نمی دونست باید چطوری حرف بزنه...ولی اشتباهی بود که انجام داده بود.

-چیکار کنم الان؟ عذر خواهی کنم؟ به چه دردی می خوره؟ من باید مراقب می بودم که کار به اینجا نکشه.

گیج شده بود...کاملا گیج!
می خواست گریه کنه.

-یک مرگخوار هیچوقت گریه نمی کنه!

همیشه حس می کرد که اگه اینکارو کنه این جمله رو می شنوه!

ایستاد.
سعی کرد بغضشو قورت بده...موفق شد...همیشه موفق می شد.

-عذر خواهی کنم؟

دوباره این فکر!
تنها فکری بود که به ذهنش می رسید.
تنها کاری بود که می تونست بکنه.

-عذر خواهی می کنم.

-ما نمی فهمیم...این چه قانونیه؟

جادوگری که نشان وزارت سحر و جادو روی سینه اش می درخشید، به وضوح ترسیده بود؛ ولی سعی می کرد این ترس را پنهان کند.

با دستپاچگی شروع به ورق زدن کتابچه ای که در دست داشت کرد.
-اییییناااا....قواااانین...جدییییید هستن. برای ایجاد تعادل. برای حفظ نظم. وضعیت شما خوبه. گروه های دیگه چند نفر اضافه دارن. ارتش شما فقط یک نفر. کافیه یک نفر کم بشه. یک نفرو کم کنین، بعد می تونین بصورت عادی و قانونی به فعالیتتون ادامه بدین.

لرد سیاه هنوز هم نمی فهمید...
این قانون نمی توانست معنایی بجز این داشته باشد که وزیر جدید می خواست همه چیز را تحت کنترل خودش نگه دارد.

به دفترش برگشت و روی صندلی نشست.

چند دقیقه ای که گذشت چشمش به نجینی افتاد که در گوشه ای چنبره زده بود. کلاه کجی روی سرش گذاشته بود و قلم مویی در دهان داشت.
قلم دیگری را با دمش گرفته بود و بوم سیاه رنگی در مقابلش قرار داشت.
گهگاهی مخفیانه و زیر چشمی به او نگاه می کرد.
چه لزومی به پنهان کاری بود؟ نجینی چیزی جز خودش و لرد سیاه نمی کشید. یا حداقل هر چیزی که می کشید با محوریت خودشان بود.

-فیس!

"فیس" فقط سه حرف بود...ولی لرد سیاه خوب می دانست دنیایی از عشق داخلش پنهان شده. عشقی که هرگز تمایل به تقسیم شدن با دیگران نداشت.

مطمئن بود که چند ساعت بعد نقاشی تقدیم خودش خواهد شد. نجینی را به حال خودش رها کرد و سرگرم بررسی پرونده ها شد.

پرونده ای آبی رنگ بالاتر از بقیه بود. آن را برداشت و باز کرد. به محض باز کردن چشمش به جسم ریز سوزن مانندی افتاد و صدایی داخل سرش پیچید.
-می رم مسافرت...ولی این نیش رو می ذارم این جا. اگه کسی ناراحتتون کرد لطفا نیشش بزنین! از آواداکداورا موثر تره. تف هم خوبه...ولی هیچی مثل نیش نمی شه. نگران نباشین. بازم نیش دارم.

-برگرد لینی...
-به زودی...به زودی...

لینی، با جثه کوچک و قدرت ناچیزش نقش خیلی عمیق و مهمی در زندگی اش داشت.

پرونده را بدون لحظه ای فکر کنار گذاشت و سراغ بعدی رفت. این یکی چند خاطره نزدیک به هم را برایش زنده کرد.

-یاران ما...امروز متوجه شدیم که دشمنی در این نزدیکی داریـ....

بوم!

لرد سیاه برگشت که ببیند چه اتفاقی افتاده...و با لبخند رضایتمندانه هوریس مواجه شد.
-دیگه ندارین ارباب! حل شد. مورد بعدی؟ یادتون نمیاد؟ مهم نیست. ساعت چهار و سیزده دقیقه میاییم ازتون می پرسیم. همون موقع هم می تونیم درباره ویژگی های ژنتیکی ویزلی ها...
-دور شو هوریس!

دور شد...ولی نه خیلی دور. باید در فاصله ای باقی می ماند که مطمئن می شد در صورت لزوم می تواند خودش را برساند.
هوریس دیوار دفاعی اش بود. اطمینان خاطرش بود. پرونده اش خیلی سریع به پرونده لینی پیوست.

دو ضربه به در اتاقش خورد و در به سرعت باز شد.
-ببخشید ارباب، پرونده منو هنوز بررسی نکردین؟ پنج دقیقه و دوازده ثانیه اس که این کار رو شروع کردین و هنوز نوبت پرونده من نشده...

-صبر داشته باش!
-چشم ارباب، ولی در این مدتی که صبر می کنم می شه اول به بخش گزارشا و بعد به دفتر دوئل سر بزنین؟
-چرا؟ دوئل داری؟
-نه ارباب...گفتیم شاید یکی داشته باشه. راستی ارباب...می شه؟
-نمی شه تام...نمی شه!

چوب دستی اش را به طرف در گرفت.
-فقط دو روزه اومدی جاگسن...دست از سر ما بردار! به همه کارا به موقع می رسیم.

و در رابست و ناخودآگاه لبخند زد.

-دم نوش بابونه...

لبخندش را جمع و جور کرد و خیلی زود اخم جایگزین آن شد. دور و برش را نگاه کرد.
-کسی در دفتر ماست؟

کسی نبود. صدا را دز ذهنش شنیده بود. دم نوش بابونه برای آرامش اعصابش خوب بود. یادش می آمد که این را مادرش به او گفته بود. مادری که کل روز، تمام فکر و ذکرش سلامتی جسمی و روحی او بود.
حتی نه فقط خود او...مادرش نقش پرستار کل ارتش سیاه را به عهده گرفته بود.

مطمئن بود که خود مروپ بیشتر به دمنوش بابونه احتیاج داشت...ولی آن قدر قوی بود که خم به ابرو نمی آورد.

-آریانا! همینه... این یکی رو می تونم بیرون کنم! دامبلدور هم که هست.

با خوشحالی در حال نوشتن اسم آریانا بود که به خاطر آورد که آریانا اصلا مرگخوار محسوب نمی شد.
او فقط یک روز اشتباها سر از خانه ریدل ها در آورده بود و همان جا ماندگار شده بود.
آریانا سمج بود! نمی رفت!
با تعجب دریافت که نه چند ثانیه قبل خوشحال بوده و نه حالا غمگین!

-خب...آریانا رو نمی تونیم اخراج کنیم...هکتور رو که می تونیم!

جای هکتور روی شانه آریانا بود. درست از وقتی که آریانا باعث مرگ هکتور شده بود.
جریان را به خوبی به یاد نمی آورد...ولی هکتور زمانی هم آزمایشگاهش را روی شانه خود او بنا کرده بود. برای هکتور هر نقطه ای می توانست یک آزمایشگاه سیار باشد.
لرزش های دائمی و سرو صدای تمام نشدنی هکتور دیوانه اش می کرد.
با ناامیدی به یاد باشگاه دوئل افتاد.

-هکتور...دوئل!
-فردا...فردا می خونم...فردا سوژه تعیین کنیم...فردا پست نتیجه رو می نویسم! فردا ارباب...فردا! همه چی فردا!

-نمی شه...کی می تونه جای هکتورو بگیره؟ اخراجش می کنیم. ولی امروز نه...شاید فردا!

پرونده ها را ورق زد. بلیز و مورفین و وندلین و سلوین هم کنار گذاشته شدند.
-سلوین درگیر کوییدیچه... قبلا هم دود می کرد...اصلا مشخص نیست چیش به چیشه. باید بمونه که کشفش کنیم.

پرونده سو لی را برداشت. سنگین بود. به وضوح سنگین تر از قبل.
-این...بزرگ شده؟

ابعاد پرونده را بررسی کرد. مطمئن بود همین چند ماه پیش پرونده بسیار کوچک و خالی بود. حالا پر شده بود...خیلی پر!

-این چه وضعیه؟ این پرونده که خیلی بزرگه. کسی نمی تونه حملش کنه. باید همین جا بمونه. تازه، اگه سول نباشه، ریس نفر اول می شه...و این اصلا خوب نیست. سول باید بمونه. همیشه بمونه...و نزدیک!

کریس!

این گزینه هم در کمال تاسف کنار گذاشته شد.
ولی قبل از کنار گذاشتن کمی تردید کرد.
کریس یک لحظه از او جدا نمی شد...و دائما سعی می کرد تمام حواسش را جلب خودش کند.
-ارباب ماموریت نمی دین؟ ارباب درخواست نقد کنم؟ پست معمولی بزنم؟ خلاصه کنم؟ ارباب خودم نقد کنم اصلا؟ اتاق سو رو می دین بهم؟ مرگخوار بشم؟ مدیر بشم؟ وزیر بشم؟
-وزیر شو ریس!
و وزیر شده بود. مدتها از آن دوران می گذشت. حالا شخص دیگری وزیر بود، ولی کریس همچنان همراه او بود و هنوز هم زیاد سوال می کرد!

بوی وایتکس به مشامش رسید...
کاملا مطمئن بود که این بو از کدام پرونده است!
-گابریل...بیخودی خودنمایی نکن! تو رو اخراج نمی کنیم. نمی شناسیمت اصلا. تازه واردی!
تازه وارد بود؟...پس چرا به هیچ عنوان چنین حسی نداشت؟
گابریل تازه وارد ارتش سیاه شده بود، ولی مدت خیلی طولانی تری بود که در زندگی اش حضور داشت. از حضورش خوشحال بود. حتی فکر حذف کردنش را هم نمی کرد. لحن حرف زدنش را می شناخت...جمله هاش را...آرامش خاصش را. گاهی حتی مطمئن می شد که نوشته هایش به او لبخند می زنند.

-هزار بار گفتیم از وایتکس استفاده نکن...مگه گوش می کنه؟

غر می زد...ظاهرا...ولی از همین "گوش نکردن" هم راضی بود.
گابریل گوش نمی کرد...ولی همیشه می فهمید...همیشه درک می کرد.

پرونده ای با اسم سرخ رنگ اشلی ساندرز بر روی آن، را برداشت!
این یکی آرام و بی دردسر بود. گلیم خودش را از آب بیرون می کشید و خودش مراقب خودش بود. با وجود این، گاهی نگران می شد...گاهی تردید می کرد، و برای برطرف کردنشان، مستقیم به سراغ خودش می آمد.

-اش باید بمونه! لازمش داریم. لازممون داره.

بین پرونده ها به دنبال اسم بانز گشت.

گشت و گشت و گشت...

ولی پیدا نکرد!
-یعنی چی؟ پرونده اش هم دیده نمی شه؟ این یکی رو می تونستیم اخراج کنیم. قرار بود معرفی شخصیتشو عوض کنه...ولی نکرد! وعده های واهی به ما داد.
حسود و پررو و زیرآب زن هم که هست...
زیر آب زن؟
اگه بانز نباشه کی به ما اطلاع بده در اطرافمون داره چی می گذره؟ بهتره بمونه و خبرچینی کنه! گاهی سول و هکتور رو هم حرص می ده ما شاد می شویم! این مو چیه این جا؟

مویی مشکی و پر پیچ و تاب، لای یکی از پرونده ها بود. شک نداشت که مو، سهوا در آن جا نیفتاده.
مو مسئولیت مهمی به عهده داشت. مسئولیت یادآوری بلاتریکس به لرد سیاه.
ولی چیزی که بلا نمی دانست این بود که برای این یادآوری، هیچ احتیاجی به یک تار مو نبود.
-مو گذاشته برای ما...ما خود حافظه ای داریم بسیار قوی! به جای این کار بیا کمکمون...

-بله ارباب؟ چه کاری باید انجام بدم؟

بلاتریکس آماده کمک بود...حتی اجازه نمی داد جمله ها به پایان برسند. او کمک می کرد. بی قید و شرط همراهش بود.

بلا را رد کرد...و به داوطلب همیشگی بعدی رسید.
این یکی برای هر کاری داوطلب بود. حتی اهمیتی نمی داد که کار در چه موردی باشد.

-خسته شدیم...کاش یکی ما رو می کشت.
-بکشم ارباب؟

چپ چپ به فنریر نگاه کرده بود. فنریر ولی، لبخندش را حفظ کرده بود.
-ارباب یه آلبوم براتون بفرستم؟
-نه فنر...سلیقت مزخرفه!
-یه آهنگ؟
-نه!
-نصف آهنگ...یک چهارمش؟ فقط شروعشو؟ خودم بخونم براتون؟ لینک بازی بدم؟ یه فیلم؟ عکس؟ یه چیزی براتون بفرستم؟ هر چیزی که باشه...دیروز گفتین مریض شدین...یه قرص بفرستم؟ نه؟ حداقل عکس قرصو بفرستم...نسخه پزشک؟

فنریر، لرد سیاه را در کمک غرق می کرد!

پرونده بعدی نقره ای رنگ بود. با پرونده کوچک اضافه ای که با سنجاق قفلی به آن وصل شده بود.
-برای بچش هم پرونده تشکیل داده؟...با اون حرف زدنش.

-ارباب من بچه دار شدن بشم؟ همین جا روی شونه هام حملش کردن می کنم. سرو صدا نمی کنه. چیز خاصی هم خوردن نمی کنه. با من میاد و با من می ره. می شه شدن بشه؟

طول کشیده بود تا رابستن، رابستن بشود! زمان برده بود...رابستنی که مدت ها قبل می شناخت، شباهتی به رابستن فعلی نداشت. رابستن سردرگم گذشته، حالا خودش را بهتر می شناخت و این اولین قدم برای ساخته شدن رابستن قوی و محکم آینده بود.
قیافه رابستن را تصور کرد...در حالی که اخراج شده و با چشمانی اشک آلود، همراه بچه، خانه ریدل ها را ترک می کند.
قلبش فشرده شد.
و بله...هنوز قلب داشت. هر چند سعی می کرد معمولا آن را نادیده بگیرد.

پرونده بعدی سوراخ سوراخ بود.

سوراخ ها در نگاه اول، بی نظم و بی معنی به نظر می رسیدند...ولی وقتی دقت کرد، جمله حک شده روی جلد پرونده را خواند.
-وینکی جن مپرونده خوب؟

وینکی خوب بود...هر کاری را بسیار خوب انجام می داد.
-بدون تو نمی شه...

پرونده کراب را هم برداشت و بدون مکث به سمت دیگر منتقل کرد.
-اگه اینو بیرون کنیم، داور دوئل از کجا بیاریم؟

داوری دوئل بهانه بود...حضور کراب برایش خیلی پررنگ تر و با ارزش تر از این حرف ها بود. حتی با وجود ظاهر عجیب و غریب و نامتعارفش!

دستش را به طرف پرونده ای برد...ولی پرونده از جا بلند شد و با عصبانیتی واضح به گوشه ای از اتاق رفت و پشتش را به او کرد و نشست.
-پاشو بیا این جا ببینیم...کی بهت اجازه داده چنین رفتاری داشته باشی؟

پرونده جایی را که باید شانه هایش می بود بالا انداخت و حرفی نزد.

-قهر هستی که باش...ما نیز قهریم و اخراجت نمی کنیم لیسا. کی برگشتی که ما ندیدیم؟

دروغ می گفت...خوب دیده بود! همیشه زیر چشمی نگاهش می کرد.

پرونده رودولف را دید و اخم هایش را در هم کشید.
-این که رفته بود...ما نگفتیم اینو اخراج کنین؟

جمله اش را با صدای بلندی گفت. ولی آنقدر بلند که مطمئن باشد از اتاق خارج نمی شود؛ چون خودش هم خوب می دانست که هرگز چنین دستوری نداده بود.
منتظر مانده بود.
در نبود رودولف باید چه کسی را "ممنوع الغر" و "ممنوع النقد" و "ممنوع الماموریت" و "ممنوع الدوئل" اعلام می کرد؟
تمامی ممنوعیت های دنیا برای رودولف ساخته شده بودند.
چقدر هم که به قوانین اهمیت می داد...

پرونده بعدی را که برداشت، پرونده به صورت ناگهانی و خودبخود آتش گرفت.
وحشت زده آن را روی زمین انداخت...
پرونده سوخت و خاکستر شد...و از لابلای خاکسترها پرونده جدیدی سر بر آورد!
-الاف! صد دفعه گفتیم برای ما ققنوس بازی در نیار! زندگیمون خاکستری شد!

خاکسترها از روی زمین بلند شده و دوان دوان خود را به شومینه رساندند و مرتب روی آن نشستند.
الاف همیشه فکر همه جا را می کرد. جایی برای بهانه گیری اش باقی نگذاشته بود.

-آلک! همین خوبه. اینو بیرون کنیم!

نمی کرد!

گاهی بود و گاهی نبود...ولی مرگخوار گریفیندوری اش را دوست داشت.
-اصلا هم دوست نداریم...یه جوری حرف می زنه! ما گاهی اصلا نمی فهمیم چی می گه. ولی این خوبه! این یکی هم بمونه که با استفاده ازش توانایی درک مطلبمونو بالا ببریم.
می رسیم به...

-می رم ارباب...ولی می دونین که بر می گردم!
-می دونیم مل...برو...

ملانی رفته بود و او منتظرش مانده بود. همانطور که فکر می کرد به قولش عمل کرده و برگشته بود. در واقع هیچوقت بطور کامل نرفته بود. حواسش پیش او بود، و حالا پرونده اش در کنار آخرین پرونده روی میز قرار داشت.
-اینیگو ایماگو...این یکی تازه اومده. نمی تونم اخراجش کنم. هنوز حتی فرصت نکرده خودشو نشون بده.
این دو تا رو که نمی شه نیومده رد کرد...

و پرونده ها را کنار گذاشت.

اتفاقی که طی یک ساعت گذشته افتاده بود این بود که کوه پرونده های انباشته شده در مقابلش، از سمت چپ میز به سمت راست منتقل شده بود.

-نمی شه...بدون هیچ کدومشون نمی شه...

از اتاق خارج شد.

-امروز کسی از این جا خارج نمی شه. هیچ کس.

و منظورش دقیقا همین بود.

حتی وقتی که وزیر جدید سحر و جادو تا پایان ساعت کاری منتظر مامورش ماند و کسی به وزارتخانه مراجعه نکرد.

روز بعد هم همین وضعیت ادامه داشت.

لرد سیاه نگاهی به دژ مرگ انداخت. جایی که نماینده فرستاده شده از وزارتخانه در آن حبس شده بود؛ و با خود فکر کرد:
-اگه لازم باشه می جنگیم...حتی برای یک نفر!

-ایناهاش دیگه... اینجا! همین بغل مژه آخریم!

لینی به بلاتریکس نزدیک‌تر شد و چشم‌هاش رو ریز تر کرد.
-نه والا... نه بلا!
-نه! تو دوری... نمی‌بینی... بیا نزدیک‌تر.
-نزدیک‌تر؟... بلا...! چشمم تو چشمته، پام رو صورتته، بالم داره میره تو مژه‌هات! نزدیک‌تر از این میرم تو چشمت! نیست... نیست!

ساعتی قبل، بلاتریکس لینی رو کشون کشون برده بود تو اتاقش، تا چک کنه که گوشه چشمش چروک شده یا نه.

-ببین لینی... تو حشره‌ای... ریزی! شاید نمی‌تونی ببینیش.... میگم خودم دیشب دیدم چروک شدم.

چروکی که دیشب بود و امشب نیست؟... تشخیص لینی برای بلاتریکس جنون بود.

-خودت مجنونی! بزنم لهش کنم ها.

لینی به سرعت از لنگه کفش دست بلاتریکس فاصله گرفت.
-بلا... همه آدم‌ها وقتی می‌خندن، گوشه چشمشون چروک میوفته. همه! حتی بچه رابستن.

می‌دونست... اما این تنها دلیل منطقی بود که به ذهنش می‌رسید.
نه اینکه حسودیش شده باشه‌ها... نه! رودولف اصلا براش مهم نبود. فقط کنجکاو شده بود که دلیلش رو بفهمه.
اما شاید هم دلیلش مهم نبود... شاید فقط باید صورت سوال رو پاک می‌کرد. هرچند که رودولف اصلا براش مهم نبود. مگه کسی جز لردسیاه هم برای بلاتریکس اهمیت داشت؟... نه!

-اگه رودولف رو دیدین، بگین ارباب کارش دارن.

و نتیجه داد! رودولف دوان دوان خدمت لردسیاه رفت.
و این یعنی...

دکه خالی بود!

-ببین دکه! به خودت نگیری قضیه رو ها... ولی اگه تو نباشی، رودولف دیگه جایی واسه قرار گذاشتن با ساحره‌ها نداره. نه که فکر کنی برام مهمه‌ها!... نه اصلا!

یه ثانیه طول کشید و بعد...
دکه داشت تو آتیش می‌سوخت.
البته بلاتریکس اینقدر‌ها هم نامرد نبود. صندلی بزرگی که دور‌تادورش میخ‌های برعکس کوبیده شده بود رو دم در دکه گذاشت.

-خب... یه جایی باید بشینه دیگه!