هوا بسيار سرد بود و مه عظيمي سرتاسر دهكده را فرا گرفته بود. مهي كه انگار،جنازه ي صدها جادوگر را در خود بلعيده بود.


اردوگاه قبيله ي هرو

- چه هوايي...اگه اين طوري پيش بره ،فردا چطوري مي خوايم بجنگيم؟حتما شكست مي خوريم...

تولوني با تعجب به پدرش نگريست.سپس با حالت اعتراض آميزي گفت:
-پدرجان مگه قرار نبود...

رئيس قبيله،دستش را بالا برد و اين باعث شد پسرك حرف خود را ادامه ندهد.
- به همين خيال باش...

تولوني با نگراني به چشمان پدرش نگريست...

تقريبا ساعت 9 صبح بود كه افراد دو قبيله متوجه شدند كه هوا بهتر شده و ديگر مهي وجود ندارد.


اردوگاه قبيله ي واكاري

سامياني كه از ديدن آسماني صاف و بدون ابر،به وجد آمده بود،با اشتياق فراواني پدرش را صدا زد و گفت:
-پدر...پدر هوا خوبه...

تيگالا با مهرباني به دخترش نگريست.
-آره...خيلي خوبه.دخترم،تو برو به اون قبيله نقشه ت رو توضيح بده تا ببينيم چي مي شه.

سامياني از پدرش اطاعت كرد و به طرف اسبش رفت.در نيمه هاي راه بود كه با تولوني جوان روبرو شد.

-اوه تولوني!

تولوني كه از ديدن سامياني تعجب كرده بود،گفت:
-سامياني! خوشحالم كه مي بينمت...من يه نقشه دا...

سامياني حرفش را قطع كرد:
-چه جالب!منم يه نقشه دارم.و نقشه اينه كه به جاي اينكه بجنگيم،معما طرح كنيم و جواب بديم.

تولوني با تعجب گفت:
-عجيبه...منم همين فكر رو مي كردم...در هر صورت،اميدوارم هر دو تو مسابقه موفق بشيم و من...و من به تو برسم...
دخترك زير لب گفت:
-اميدوارم...

در باغ مالويا،محل برگزاري مسابقه بين دو قبيله

پسر جوان شروع به خواندن معمايي كرد كه توسط قبيله اش براي واكاري ها طرح شده بود،كرد.

-آن چيست كه ما تصور مي كنيم او را مي خوريم اما در حقيقت او ما را مي خورد؟

سران قبيله ي واكاري با تعجب بهم نگريستند.سامياني سرفه اي كرد و به اعضاي قبيله ي ديگر گفت:
-بهتر نيست كه كمي ما رو تنها بذاريد تا راحت تر مشورت و فكر كنيم؟
-البته!

رئيس قبيله با سامياني موافقت كرد و براي مدتي كوتاه همراه قبيله اش آنها را تنها گذاشت.

-پدر جان...شما جواب سوال رو مي دونين؟
پدرش دستي به ريشش كشيد و گفت:
-من مطمئنم جواب معما خوراكي نيست!يعني يك جور احساس بايد باشه...احساس بد...

يكي از اعضاي قبيله گفت:
-شايد آب باشه...چون ما هم مي تونيم آب بخوريم هم آب مي تونه ما رو بخوره!

يكي ديگر فورا گفت:
-نه...شير هم مي تونه باشه...چون هم ما...

سامياني با جديت نظر بمناس رو قطع كرد.
- نه!چه فكراي احمقانه اي مي كنين...اهه من رو بگو كه اين قدر براي شما غصه مي خورم...

يكي از افراد،بلافاصله گفت:
-غصه!جواب معما غصه ست!

پس از اندكي مشورت، اعضاي قبيله ي واكاري به اين نتيجه رسيدند كه "غصه"مناسب ترين جواب براي اين چيستان است؛بنابراين پيش قبيله ي هرو رفتند و جواب را به آنها گفتند.

تولوني به كاغذي كه معما و پاسخش در آن جا نوشته شده بود ،نگاهي كرد.سپس با ناراحتي به اعضاي قبيله ي واكاري نگريست و اين موجب نگراني آنها شد.

-پاسخ شما...
-پاسخ ما چي؟
- پاسخ شما درست بود...بهتون تبريك مي گم.

اعضاي گروه با اشتياق فراواني بهم نگريستند و برنده شدنشان را به يكديگر تبريك گفتند.

اما حالا نوبت قبيله ي هرو بود كه معماي واكاري ها را پاسخ دهد.

دقايقي بعد...

- آن چيست كه راه مي رود و مدام سرش به سنگ مي خورد؟

سران قبيله ي هرو با شنيدن اين چيستان خنده اي سردادند.رئيس قبيله كه به زور جلوي خنده اش را مي گرفت،مغرورانه گفت:
-اوه...چه معمايي!حداقل يكم سخت تر طرح مي كردين...!

سامياني لبخندي زد و مودبانه گفت:
-تنهاتون مي ذاريم تا جواب معما رو بدست بياريد...!

نيم ساعت بعد

اعضاي قبيلۀ هرو با نا اميدي ، به سوي رقيبشان بازگشتند.هيلومارنوس - رئيس قبيله - با سرافكندگي و صدايي لرزان گفت:
- متاسفيم...چون...جواب معما رو نمي دونيم...

تيگالا نفس عميقي كشيد و گفت:
-ما هم متاسفيم... با اين حساب قبيلۀ ما برنده شد...

هيلومارنوس گفت:
-خوب...بهتون تبريك مي گيم...

سپس به طرف رئيس قبيله ي واكاري رفت و دستش را به سوي او دراز كرد.تيگالا هم با خوشحالي به او دست داد.اما اين خوشحالي بيشتر از يك لحظه دوام نداشت...

-آواداكدوارا!

جسد بي جان تيگالا،پدر سامياني،بر زمين افتاد. هيلومارنوس قهقهه اي سر داد و با چهره اي خشونت بار ،به سامياني نگريست.

- حالا كي برنده شد،عروس عزيزم؟!

صدای شر شر ِ آب از بالای کوه تنها صدایی بود که در چادر روسای قبیله ی واکاری به گوش میرسید ، مدتی بود که همه در حال فکر کردن به موضوع مطرح شده بودند و باید بهترین راه را انتخاب میکردند ، از این رو باید چند ساعتی را فکر میکردند.

پس از ساعاتی بالاخره سامیانی دهان باز کرد و گفت:بهترین راه همان راه است باید معمایی طرح شود.

یکی از روسای قبیله پرسید:اما چه معمایی؟معمای ما باید اونقدر زیرکانه باشه که قبیله ی هِرو در هم بشکنه و ما پیروز میدان باشیم!

چشمان سامیانی برقی زد و بالافاصله گفت:من اون معما رو پیدا کردم، مطمئنم جواب معما حتی به عقل جن هم نمیرسه!

نگاه های تردید بر روی سامیانیه جوان سایه انداخت اما او مصمم بود که معمای او را هیچکس قادر به جواب نیست ، از این رو پدر و برادرش به او اطمینان کاملی داشتند زیرا او باهوش ترین فرد در قبیله ی آن ها بود.

در همین هنگام سربازی وارد چادر شد و گفت:پیکی از قبیله ی هِرو اومده و خبر مهمی براتون داره.

پدر سامیانی اجازه ی ورود پیک را داد و او وارد چادر شد، سریع شروع به بیان کردن خبر شد.

- رئیس قبیله ی هِرو تصمیم گرفته به جای جنگیدن با طرح معما جنگ رو شروع کنه، از طرف قبیله ی هِرو و قبیله ی واکاری دو معما طرح میشود و قبیله ای که جواب صحیح بدهد ، او پیروز است.

افراد حاضر در چادر با تعجب به یکدیگر نگریستند چطور ممکن بود هر دو قبیله با یکدیگر یک نوع تصمیم را بگیرند؟این نیز خود یک معما بود!



چند روز بعد هر دو قبیله در مکانی بین دو کوه که مرز بین دو قبیله را تعیین میکرد قرار گذاشتند و هر یک معما را بر روی پارچه ای چرمین نوشته و به محل خود رفتند.

قبیله ی هِرو:

پسر جوان ، تولونی شروع به خواندن معما کرد.

- روزی عروسی بود که در خانه ی مادر شوهرش زندگی میکرد، او به قدری نخود چی دوست داشت که هر روز مقداری از آن را میدزدید و میخورد !طولی نکشید که کیسه ی نخود چی ها به پایان رسید و مادر شوهرذ به قضیه مشکوک شده بود و عروس این را میدانست ، او همیشه با خود میگفت«من مطمئنم که او دزد نخود چی هاست!چون تنها کسی است که وارد این خانه شده»عروس که فهمیده بود مادر شوهر از ماجرا باخبر شده است به عمد نخود چی را روی زمین گذاشت و سپس با گفتنه دو کلمه مادر شوهر را قانع کرد که او دزد نیست!آن دو کلمه چیست!؟[i]
تولونی چندین بار معما را خواند ولی جوابی برای آن نیافت!


قبیله ی واکاری:

معما به شرح زیر طراحی شده بود:

- [i]روزی انگشتر دختر ضاضی را دزدیند و قاضی برای یافتن دزد آن هایی را که مشکوک تر به نظر میرسیدند به میهمانی دعوت کرد و به میهمانان چوب هایی را داد که نام آن ها را :چوب های حقیقت» گذاشته بود و گفت صبح هنگام صبحانه ، چوب ها را نزد من آورید کسی که چوبش بلندتر است دزد است!صبح هنگام همه به نزد قاضی آمدند و او یکی یکی چوب های آنان را با چوب خود مقایسه کرد و در پایان زنی را که چوبش از همه کوتاه تر بود دزد شناخته شد!همه تعجب کردن چگونه ممکن بود قاضی گفته بود دزد کسی است که چوبش از همه بلند تر باشد!

افراد قبیله ی واکاری در فکر فرو رفتند.


اما در بین این دو کوه که هر طرف افراد هر قبیله بودند پیرمردی غیب شد!


سرانجام هر دو جواب ها را یافتند، در اصل هیچ کدام جواب را نمیدانستند و همه ی این ها زیر سر آن پیرمرد جادوگر بود، او بود که در گوش افراد هر دو قبیله این راه حل را زمزمه کرد و او بود که معما را در گوش سامیانی زمزمه کرد و در آخر خودش را جای یکی از افراد قبیله جا زده بود و جواب ها را به هر دو گروه داده بود و آن ها به او مدیون بودند.

نتیجه:هر دو قبیله برنده مبارزه شدند.

صبح روز بعد

آرکو ،محافظ شخصی تولونی، وحشت زده وارد چادر باشکوه اربابش شد و فریاد زد :
-ارباب ! ارباب!
تولونی به او پرخاش کرد :
-صد بار به تو نگفتم که باید اول ورودت رو اطلاع بدی و بعد داخل بشی ؟ دستور میدم یک روز تمام از پا آویزونت کنن !
آرکو که به شدت نفس نفس می زد گفت :
- ارباب ! یه... یه نفر از طرف .....قبیله واکاری داره... به سمت ما میتازه!

تولونی احساس کرد قلبش فرو ریخت . با عجله از چادر بیرون رفت به سمت حاشیه اردوگاه دوید . عده زیادی از فرماندهان و سربازان در کنار حصار های اردوگاه جمع شده بودند و سواری را که به سمت آنها می تاخت با دست به هم نشان می دادند . تولونی آنها را کنار زد و جلوتر از همه ایستاد تا بتواند به خوبی فرد را ببیند . سوار هر لحظه به آنها نزدیک تر می شد و پشت سرش ابری از گرد و خاک به جا می گذاشت . تولونی به دقت به او خیره شد . مردی با لباس پیک های قبیله واکاری که به رنگ سرخ بود . نفس راحتی کشید و اضطرابش از بین رفت؛ مرد شمشیری به همراه نداشت.

آرکو از پشت سرش گفت:
-قربان ، شما نباید اینجا بایستید . ممکنه اون بخواد به شما آسیبی بزنه !
- نگران من نباش . اون یه قاصده. برو بگو بزرگان و فرماندهان توی چادر فرماندهی دور هم جمع شن . قاصد رو اونجا ملاقات می کنم . بعدش هم برو فرمان قبلی رو انجام بده!
آرکو با سردرگمی پرسید :
- قربان ، کدوم فرمان؟!
-باید از پا آویزونت کنن ، نادان!


چادر فرماندهی هرو

پیک واکاری به تولونی ادای احترام کرد و نگاهی به بزرگان و افسر ها که دورش حلقه زده بودند انداخت . تولونی که روی تخت شاهانه ای جلوس کرده بود از او پرسید :
- چرا به اردوگاه ما اومدی؟ ما با قبیله ی شما در حال جنگیم! اگه دلیل قانع کننده ای نداشته باشی دستور میدم گردنت رو بزنن .
- قربان ، سرورم سامیانی ، دختر رییس قبیله ی ما...
حرفش را قطع کرد. زیرا تولونی با شنیدن نام سامیانی نفسش را با صدای بلند حبس کرده بود . او با دستپاچگی سرفه ای کرد و گفت :
-بله ، ادامه بده.
- ایشون پیشنهاد کردند که هر کداوم از قبیله ها معمایی برای قبیله مقابل مطرح کنند و قبیله ای که بتونه پاسخ معما رو پیدا کنه پیروز اعلام بشه . در صورتی که هر دو گروه موفق بشن یا ناکام بمونن جنگ با نتیجه ی مساوی به پایان می رسه.سرورم امیدوارند که شما دلیرانه این پیشنهاد رو بپذیرید تا...

تولونی با حرکت دستش حرف او را قطع کرد و در حالی که لبخند می زد گفت:
-قبول می کنیم . معمای شما چیه؟
پیک طوماری را به آرکو داد و گفت :
-لطفا خودتون این طومار رو باز کنید.ضمنا تا صبح فردا فرصت دارید تا معما رو حل کنید . در صورتی که نتونستید باید شکست رو بپذیرید.

در همان حال، چادر فرماندهی واکاری

-سامی ، به نظرت باید چی کار کنیم؟
سامیانی به پدرش لبخند زد . طوماری که از پیک هرو گرفته بود باز کرد و در حالی که آن را از نظر می گذراند گفت :
-همون کاری که اونها می کنن.مگه ما معتقد نیستیم که از هوش بالایی برخورداریم؟ پس حل کردن چنین معما هایی نباید برامون کار سختی باشه . هوم؟
مشاور اعظم پرسید :
چی توش نوشته بانوی من؟
سامیانی صدایش را صاف کرد و با صدای بلند خواند :
-آن چهار برادر که همیشه پا به پای هم می دوند و همه جا همراه هم اند کیستند؟

همان شب ،چادر تولونی

تولونی برای هزارمین بار معما را از نو خواند :
-زنی با دوستش و برادرش و همسر او چطور میتوانند سه تخم مرغ عسلی را بین هم تقسیم کنند؟
او با عصبانیت طومار را به گوشه ی اقامتگاهش پرتاب کرد . هیچ چیزی به ذهنش نمی رسید .با ناراحتی روی زمین زانو زد ، و آنگاه بالاخره چیزی را که تمام مدت جلوی چشمانش بود دید؛ تکه پوست کوچکی که در قسمت انتهایی طومار پنهان شده بود . آن را برداشت و دستخط آشنای سامیانی را دید:
- برادر ، زن را خیلی قبول دارد . زن به دوستش بسیار علاقه مند است . همسر برادر را زن انتخاب کرده است.
لبخندی زد و طومار را برداشت . بالاخره جواب را پیدا کرده بود.

ظهر فردا ، بعد از یک مجادله ی طولانی

-شما تقلب کردین!
- این حقیقت نداره ! کسی که تقلب کرده شمایید!
-چی؟! نکنه خیال کردین معمای هوشمدانه ای طرح کرده بودین که ما نتونیم از پسش بربیایم؟ هر بچه ای میدونه که چهار چرخ گاری مثل چهار برادر همه جا همدیگه رو همراهی می کنن!
- نه پس! معمای شما هوشمندانه بود !تولونی با یه نگاه فهمید جواب چیه!
- هه! اون پسره ی خنگ رو میگی؟ همون که واسه اینکه با دختر من ازدواج کنه حاضر بود کفشای منو لیس بزنه؟!
- چی؟ توهین به شاهزاده هرو؟! باید حقتو کف دستش بذارم! پروتگو!
- شاه رو مورد تهاجم قرار دادن ! حمله کنین !

و دوباره روز از نو ، روزی از نو!

*

هوا گرگ و میش بود و بادی به آرامی میوزید و برگ های درختان را به حرکت در می آورد. در این میان بزرگان دو قبیله در کنار رودی گرد هم آمده بودند. رودخانه ی باریکی که با تکه سنگ های بزرگی که در میان آن قرار داشت عبور از آن به راحتی بود. قبیله ی واکاری در سمتی از رودخانه و قبیله ی هرو در سمتی دیگر.

در این میان تولونی و سامیانی هر کدام در میان بزرگان خود ایستاده بودند و طوماری از پوست حیوان در دست داشتند که بر روی آن معما نوشته شده بود.

بالاخره زمانی که خورشید سر از میان کوه ها بر آورده بود ، زمان مطرح کردن معما فرا رسید. تولونی و سامیانی معماها را به یکدیگر تحویل دادند و اینبار با معمای قبیله ی مقابل دوباره بازگشتند.

قرار بود که پاسخ ها را بر پشت پوست بنویسند و به یکدیگر تحویل دهند.

در میان بزرگان قبیله ی واکاری:

سامیانی به همراه دیگر بزرگان به معمای مطرح شده بر روی پوست خیره شده بود و در حال خواندن آن بود.

روزی دو پدر و دو پسر برای شکار به جنگلی بزرگ رفتند. آن ها تمام بعد از ظهر را صرف شکار کردند و تا غروب هرکدام خرگوشی برای خودش گرفته بود. هنگام بازگشت ، دو پدر و دو پسر خیلی خوش حال بودند ، زیرا با وجودی که فقط سه خرگوش گرفته بودند ، هرکس برای خودش یک خرگوش داشت. دو پدر و دو پسر فقط سه خرگوش داشتند و هیچ کس هم خرگوش خود را گم نکرده بود. این چه طور ممکن است؟

با به پایان رسیدن متن همگی با سردرگمی و نگرانی به یکدیگر خیره شدند ، هیچ کدام جواب معما را نمیدانستند.

در میان بزرگان قبیله ی هرو:

تولونی در میان بزرگان ایستاده بود و در حال خواندن معما بود.

روزی کلاغی که به شدت تشنه بود ، به نزد کوزه ای در نزدیکی کوه که روز قبل از آن نوشیده بود رفت و روی لبه ی آن نشست ، ولی کوزه تقریبا خالی بود و فقط در ته آن کمی آب باقی مانده بود. کلاغ چند بار سعی کرد منقا خود را داخل آب کند اما کوزه خیلی گود بود و منقار او خیلی کوتاه ، در نتیجه موفق نشد. ولی درست در لحظه ای که نزدیک بود مایوس شود فهمید باید چه کند. او چندین بار از لبه ی کوزه به باغ رفت و برگشت و در آخر کار در حالی که روی لبه ی کوزه نشسته بود ، به آسانی آب خورد. کلاغ چگونه توانست این کار را کند؟

آن ها نیز نگاهی از روی تاسف به یکدیگر کردند.

دقایقی بعد:

دو قبلیه با نگرانی به تولونی و سامیانی که در حال تحویل دادن معماها به یکدیگر بودند نگاه میکردند. ساعاتی بعد پس از خوانده شدن معماها ، با اینکه هیچ کدام از دو قبلیه پاسخ را نداده بودند با یکدیگر دست دوستی دادند و شب همان روز جشن پیروزی خود را گرفتند. این چه طور ممکن است؟

تولونی و سامیانی که نمیخواستند قبایلشان با یکدیگر به جنگ بپردازند و یکی از آن ها پیروز ، یا شکست بخورد ، هردو در پشت پوست حیوان که قرار بود جواب معما نوشته شود از قبل پاسخ را نوشته بودند. آن ها مطمئن بودند که هیچ یک توانایی پاسخ را ندارند به همین دلیل خود جواب را نوشته بودند تا هر دو قبیله بدون هیچ جنگی پیروز شوند.

یا هو
گرگ و میش هوا کم کم صدای زوزه ی گرگ ها و حیوانات وحشی را کم رنگ می کرد، حالا تنها چیزی که سکوت دشت را در هم می شکست صدای برخورد بال لاشخورها بود که برای آخرین بار ته مانده ی لاشه حیوانات دشت را بررسی می کردند ، لاشه حیواناتی که از جنگ سخت روز قبل باقی مانده بود.

کمی آن طرف تر ، در میان چادرهای قبیله هِرو ، "تولونی" در حالی که دست هایش را در ردای بلند یشمی رنگش- که آثار سوختگی و پارگی در همه جای آن دیده می شد - فرو برده بود ، از دور حرکت دایره وار لاشخورها را نظاره می کرد . حتی بی خوابی شب گذشته هم باعث نشده بود ذهن تولونی معمای بزرگی را طرح کند!

همه چیز با ورود آن ماگل عجیب شروع شده بود، ایده ی پایان خونریزی! همزمان با ارسال فرستاده ی قبیله ی هِرو به سمت واکاری ، فرستاده ی واکاری هم با پیشنهادی مشابه آنچه قبیله ی هرو داده بود به سمت آنها آمد! دو قبلیه بر سر جدال فکری به توافق رسیده بودند ، و حالا تولونی ، پسر قبیله ی هرو ، مامور این شده بوده که معمای بزرگ قبیله ی هرو را طرح کند! کم کم گرگ و میش هوا جای خود را به بارقه های خورشید می داد ، تولونی دست هایش را از جیب ردایش در آورد و به پشت کمرش قلاب کرد . چرخش دایره وار لاشخور ها به پایان رسیده بود و حالا با صدای گوشخراششان میدان را ترک می کردند ، چشمان تولونی هنوز روی آنها خیره بود و لبهای خسته ی اش حالت لبخند رضایت آمیزی را به خود گرفتند ! تولونی آرام به سمت چادر پدرش رفت!

***

آن سوی میدان و در چادر فرماندهی ، سامیانی ، به همراه پدر و برادرش روی میز فرماندهی قبیله ، به خواب رفته بودند! قلم پر زیبایی در دست تاسوری ، برادر سامیانی به چشم می خورد، نوک قلم روی کاغذ کشیده شده بود و خط کج و معوجی را ایجاد کرده بود، امتداد خط به نوشته ی کوتاهی می رسید .

***

بر خلاف روز قبل اینبار ظهر با بوی تعفن و عرق همراه نبود! در عوض میان میدان سایه بان کوچکی برپا شده بود و همه ی سربازان دو قبیله دور آن جمع شده بودند ، صدای همهمه ی سربازان از فاصله ی نه چندان دور هم شنیده میشد .

زیر سایبان سامیانی و تولونی در مقابل هم و پشت میز کهنه و زهوار در رفته ای نشسته بودند، هر از چند گاهی چشمان برق زده ی سامیانی و تولونی به هم گره می خورد . روی میز دو کاغذ چرمی به چشم می خورد ، پشت سر هر یک ، تعدادی از عقلای قبایل و فرماندهان جنگی ایستاده بودند.

جدال فکری دو قبلیه با رسیدن خورشید به مرکز آسمان شروع شد ! سامیانی و تولونی کاغذ های روبروی خود را به هم دادند ، و البته باز هم با نگاهی شیطنت آمیز که سریع زیر بار نگاه دیگران قطع شد!
تولونی با آرامش شروع به خواندن معمای قبیله ی واکاری شد:

در زمان های قدیم، درختی بود به نام ایشالان ! درخت در بین فلاسفه به درخت عقل مشهور بود، رنگ سرخ برگهای درخت، تنه ی تنومند و سفید درخت ، نشان از خواص جادوئی آن می داد ! درخت در سده ی هشتم میلادی خشک و نابود شد ، فلاسفه و عقلا معتقدند ظاهر این درخت به دو درخت دیگر منتقل شده ، این دو درخت چیستند؟

تولونی با دقت متن را خواند ، لب های خسته اش با دیگر لبخند رضایت آمیزی را ایجاد کردند! حالا فرصت خوبی بود که از لای موهای لخت روی پیشانی اش به چهره ی سامیانی خیره شود !

آن سوی میز، سامیانی با چهره ای درهم به کاغذ جلوی خودش خیره بود :

چرخش منظم بر روی ناپاک ترین عناصر ، زشت ترین مناظر و آنگاه که تصمیم گرفت و سیراب شد ، اعتراض می کند! نه تیر و نه جادو می ترساندش! تنها بارقه های شفق توانایی مقابله با این حیوان کریه را دارد! آن چیست؟

سامیانی دوباره و سه باره معما را خواند ، هیچ گاه از سپیده دم و لحظه طلوع خورشید خوشش نمی آمده! نگاه تولونی در کنار فعال کردن احساسات او، موجی از اضطراب را به او القا می کرد ! هیچ جوابی به زهنش نمی رسید.

خورشید تا مکان تعیین شده فاصله ی کمی داشت و این نشان می داد که وقت مبارزه رو به پایان است! تولونی دوباره به چشم ها سیاه و جذاب سامیانی خیره شد. سامیانی سرش را پائین انداخت، اگر تولونی جواب معمای قبیله اش را می دانست چه؟ فکر شکست قبیله اش هم او را عذاب می داد! سامیانی نگاه مستمسانه ای به تولونی کرد ، برق چشم های تولونی آرامش عجیبی به او میداد! تصمیمش را گرفت :
-نمی دونم!

صدای غرش پدر سامیانی در میان هلهله ی قبیله ی هرو گم شد! حالا همه ی چشم ها خیره به تولونی بود و چشم های تولونی خیره به ...

**********
پ.ن : مار از پونه بدش میاد، در خونش سبز می شه! اینقدر از این داستان های رمانتیک بدم میاد ! ولی خوب دیگه ...

جلسۀ دوم - فلسفۀ جادویی

دانش آموزان با تردید وارد کلاس شدند. کسی تکلیف جلسۀ قبل را انجام نداده بود و همه نگران برخورد احتمالی پرفسور زابینی بودند. آبرفورث دامبلدور جلوتر از سایرین وارد کلاس شد و با ندایی از حیرت، سر جایش ایستاد. گودریک که با الفاظی نه چندان مودبانه، امتیازاتش از این کلاس را که روی تابلوی امتیازات دیده بود، نقد می کرد و با عصبانیت پشت سر آبرفورث راه می پیمود، محکم با وی برخورد کرد:
- هی آبر! هیچ معلومه حواست کجاس؟ چرا نمیری سر جات بشینی خو؟

با نگاهی که به کلاس انداخت، زبان او هم بند آمد. کلیۀ دانش آموزان یک به یک پشت سر آبرفورث و گودریک جمع شدند و با حیرت به محیط داخل کلاس چشم دوختند. تمامی نیمکت های دانش آموزان به صورت دایره وار و آمفی تئاتری دور تا دور کلاس چیده شده بودند و دایره ای را در وسط احاطه کرده بودند. دایره ای که سطحی پایین تر از کل کلاس داشت و سرشار از دودی ابرگونه بود.

پرفسور زابینی روی صندلی پایه بلندی، درست وسط ابر نشسته بود و درحالیکه مدام دود بیشتری تولید می کرد، به دانش آموزان لبخند میزد:
- چرا خشکتون زده؟ بشینید سر جاهاتون.

طولی نکشید کهد همه سر جایشان نشستند و کنجکاوانه به استاد خیره شدند. پرفسور زابینی با همان لبخند کج خود، شروع به صحبت کرد:
- درس امروز ما به صورت زنده اجرا میشه. من یه قسمت از تاریخ رو اینجا براتون نشون میدم و در پایان، تکلیفتون رو بر اساس اون چیزی که دیدین، ازتون می خوام.

چوبدستی خود را تکان داد و کم کم ابرها کنار رفتند. دانش آموزان صحنه ای را زیر پای خود دیدند که به شدت تحت تأثیر قرار گرفتند. گویی بر فراز ابرها و در جایگاه خدایان نشسته بودند و آنچه بر زمین می گذشت، تماشا می کردند.

در صحنۀ نمایش:

قبایل جادویی هِرو و واکاری به شدت در حال جنگ بودند. باران طلسم از یک سوی میدان به سوی دیگر میدان و برعکس، جریان داشت. سامیانی، دختر رئیس قبیلۀ واکاری از کنار دخیمۀ خود که بر فراز تپه ای مشرف برمیدان جنگ برپا شده بود، با چشمانی اشکبار به میدان جنگ می نگریست و با ندیمۀ خود درددل می کرد:
- اگه توی جنگ کشته بشه، چیکار کنم؟ اگه کشته نشه و پدر یا برادرم رو بکشه چی؟ در هر صورت هیچ وقت به هم نمی رسیم.

ندیمه دلداریش داد:
- اونقدرام بد نیست. به هرحال یه طرف جنگ باید پیروز بشه دیگه. حالا اگه تولونی عزیز شما پدر و برادرتون رو بکشه، شما رو به عنوان یه غنیمت جنگی دستگیر می کنن وبه عنوان پاداش شجاعت هاش، به ازدواج اون درمیارن.

- واقعا که ابله تر از تو ندیدم جیلون! در اینصورت ازدواج با اون برای من از مرگ بدتره.

- خوب پس تنها یه راه حل باقی می مونه.

- په راه حلی؟

- تا شب صبر کنید و بعد... (پچ پچ پچ!)

شب - اردوگاه قبیلۀ هِرو!

موجودی سیاه پوش به آرامی وارد اردوگاه قبیلۀ هرو می شود و خود را به نگهبان خیمۀ شورای قبیله می رساند و چیزی را در گوش وی زمزمه می کند. نگهبان وی را به درون چادر راه می دهد. داخل چادر شورا بحث شدیدی بر سر ادامه یا عدم ادامۀ جنگ در گرفته است. سیاهپوش خود را فیلسوفی ماگل معرفی می کند و راهکاری را برای پایان جنگ ارائه می دهد:
- من جیلون، از قبایل بربادرفتۀ فیلسوفان ماگل هستم. به جای خونریزی بیشتر چرا معمایی برای طرف مقابل طرح نمی کنید؟ اگر ادعای هوش سرشار خود را هنوز ادامه می دهند باید به سوال شما پاسخ دهند. و سوالی هم برای شما طرح نمایند. هر گروه که به معما پاسخ داد، برندۀ کارزار خواهد بود و می باید از قبیلۀ بازنده غرامت دریافت کند، و اگر هر دو قبیله پاسخ معما را بیان کردند، جنگ به تساوی پایان خواهد پذیرفت.

سران قبیله این راه حل را پسندیدند. بیشترین عامل موافقت آنان، اشتیاق و اصرار پسر رئیس قبیله، تولونی جوان بود.

همزمان - اردوگاه قبیلۀ واکاری!

دختر رئیس قبیله وارد خیمۀ پدر خود می شود. پدر و برادرش سرگرگم طرح نقشۀ نهایی برای حمله و تصمیم برای استفاده از آکرومانتیولا و شیمر در جنگ هستند. سامیانی جوان، به پدر و برادرش نگاهی می اندازد:
- پدر جان؛ چرا با جنگ و خونریزی بیشتر تعداد جادوگران رو کم کنیم؟ اصل جنگ به خاطر این بود که هر قبیله ادعا می کنه از قبیلۀ دیگه باهوش تره. پس فردا هر قبیله یه معما طرح کنه و قبیلۀ بعدی به معما جواب بده. هر قبیله که جواب صحیح رو داد برنده میشه.

برادرش پرسید:
- اگه هر دو قبیله جواب صحیح رو دادن چی؟ یا اینکه هیچ کدوم از قبایل جوابا رو بلد نبودن؟

- در اینصورن جنگ رو به طور برابر پایان دادیم. یعنی هوش هر دو گروه با هم برابره. چه اشکالی داره که قبایل جادوگری تمامشون باهوش باشن؟

پدرش می خواست بپرسد که اگر خودشان نتوانند به معما پاسخ صحیح بدهند چه؟ ولی جلوی خود را گرفت. هرگز حاضر نبود به خود و خاندانش تلقین کند که ممکن است از هوش، کم بیاورند.

ابرها به هم پیوستند و دانش آموزان شگفت زده، به یکدیگر نگاه کردند. پرفسور زابینی تکلیف را روی تابلوی کلاس ظاهر کرد. جاروی خود را فراخواند و از کلاس خارج شد.

تکلیف: معماهای هر دو گروه را طرح کنید و پایان جنگ را با تخیل خود، رقم بزنید. (30 امتیاز)

امتیازات:

آبرفورث دامبلدور: 30 امتیاز
رول خوبی بود.

گودریک گریفیندور: 25 امتیاز
رول شما فاقد مقدمات لازم برای آشنایی خواننده، با شخصیت ها و شرایط موردنظرتئن بود. این رول تنها برای کسانی قابل فهمه (به طور کامل) که سریال جومونگ رو به طور مرتب پیگیری می کنند. درحالیکه اگه شرایط یه رول تک پستی صحیح رو اگه بخوای رعایت کنی، فضاسازی ها و شخصیت پردازی ها وظیفۀ نویسنده هست. نه خواننده!
با رول شما، نیمی از زحمات به عهدۀ خواننده هست که ذهنیاتش از سریالی تلویزیونی رو به کمک بگیره.

جیمز سیریوس پاتر: 29 امتیاز
دیالوگ بیش از حد و کمبود فضاسازی.

لینی وارنر: 27 امتیاز
رول خوبی بود ولی یه مشکل عمده داشت. باید از دلایل فلسفی و بحث منطقی به نتیجه می رسیدی. نه از تاکتیک های نظامی. یه فیلسوف، تاکتیک نظامی ارائه نمیده. تنها بحث می کنه و می تونه روی روحیه و دلیل چرا جنگیدن تاثیر بذاره.

پیوز: 30 امتیاز

لورا مدلی: 25 امتیاز
به همان دلیلی که برای لینی وارنر گفته شد، رجوع شود. با این تفاوت که رول شما به خوبی رول لینی وارنر نبود.

کینگزلی شکلبوت: 25 امتیاز
رجوع شود به دلیل امتیاز لورا مدلی.

مری فریز باود: 27 امتیاز
قسمت فضاسازی از قسمت تعریف داستان جدا نشده بود و قرو قاطی بود. سبک نوشتاری هم بین محاوره ای و کتابی، در نوسان بود و بی نظم.


امتیازات کل:

گریفیندور: 30 + 25 + 29 = 84 تقسیم بر سه = 28

ریونکلاو: 27 تقسیم بر سه = 9

هافلپاف: 30 + 27 + 25 + 25 = تقسیم بر چهار = 26.75 که روند میشه = 27

پادشاه نگاهی به وزيران خود انداخت كه سرشان را خم كرده بودند و به راه حلی برای مقابله با دشمن می انديشيدند. پادشاه سرش را بالا گرفت و به انوار طلايی رنگ نور خورشيد چشم دوخت كه از ميان ميله های پنجره وارد تالار می شدند. الماس های صندلی اش، به طرز خيره كننده ای، نور خورشيد را بازتاب می دادند. تمام ديوارهای تالار با فلزات گران قيمت تزيين شده بودند.

-سرورم، ارتش ما در جنوب درحال نبرد با قبايل وحشی است. توانايی دفاع در مقابل امپراتوری روم را نداريم.

پادشاه موشكافانه به وزير جنگ نگريست كه اين حرف را زده بود. با نا اميدی سرش را تكان خفيفی داد و گفت:
-برويد فيلسوف را بياوريد.

پس از گذشت مدتِ كوتاهی، مردی با ريشِ بلندی كه تا كمرش می رسيد در ميان دو سرباز قوی هيكل به سمت پادشاه می رفت. وقتی شروع به سخن گفتن كرد، صدايش بيروح اما دلنشين جلوه داد:
-بنده راه حلی برای اين موضوع انديشيده ام، سرورم. خبر داده اند كه سربازان ما در جنوب بر دشمن برتری يافته اند. اكنون زمانِ آن فرا آمده تا از اين مكان به جنوب مهاجرت كنيم.

پادشاه سرش را با نا اميدی تكان داد. پيشنهاد فيلسوف عملی به نظر نمی رسيد. سرزمين كوچكی كه در جنوب به تصرف درآورده بودند را نبايد با انگلستانِ وسيع عوض می كردند. فيلسوف كه گويی يَاس و نا اميدی را در چشمان غمگين پادشاه خوانده بود با شتاب اضافه كرد:
-اگر اين پيشنهاد عملی به نظر نمی رسد می توانيم در اطرافِ شهر خندقی بر پا كنيم.

پادشاه سرش را بالا گرفت. لبخند خفيفی زد و به وزيران نگاه كرد كه متحيرانه فيلسوف را می نگريستند. وزير بر ريش كوتاهِ خاكستری رنگش دستی كشيد و با حالتِ ابهام انگيزی پرسيد:
-فيلسوف، نام تو چيست؟

فيلسوف سرش را با افتخار بالا گرفت و نگاهی سرسری به پادشاه انداخت و گفت:
-سرورم ميدانند.

پادشاه نگاهی محبت آميز به فيلسوف انداخت و گفت:
-نامش احمد است. احمد فارسی می خوانمش. پدرِ پدر يزرگ وی سلمان فارسی نام داشت. سربازان، منتظر چه هستيد؟ برويد و خندقی گِرد سرزمينمان بر پا كنيد.

در همان زمان، لشكر دشمن:

پيشاپيش لشكريان، مردی با كلاهخودی فلزی و سياه رنگ سوار بر اسبی قهوه ای لشكر را به سمت هدف پيش می برد. نور آفتاب بر كلاه خودش می خورد و موجب يازتاب نور می گشت. لشكريان نگاهشان را از فرمانده شان بر نمی داشتند و منتظر دستور تاختش بودند.

-سرورم، به منطقه شان نزديك گشتيم. دستور حمله صادر نمی فرمائيد؟

فرمانده چشمانش را تنگ كرد. به سرباز لاغری چشم دوخت كه اين حرف را زده بود. دستی بر سبيل پرپشتش كشيد و گفت:
-مردك، مگر من را كور می پنداری؟ من نيز همچون تو دو چشم دارم و سرزمينشان را می بينم. لوئيس، گردن بزنش!

مرد لاغر التماس كنان خودش را بر زمين انداخت و اشكهای نقره ای رنگش از چشمان باداميش بر زمين روانه گشتند. تبر مردی تنومند بر گردنش فرود آمد و خون از محل بريدگی فواره زد.

ارتشيان با ديدن خندقی كه سرزمين دشمن را فرا گرفته بود، متعجب شدند. فرمانده شان شمشير تيز و برنده اش را درآورد و به گودالی نگريست كه پيش رويش قرار گرفته بود.

فيلسوف به سكه هايی نگاه كرد كه پادشاه در دستانش قرار داده بود. پادشاه سرش را با حالتی محبت آميز تكان داد و دستانش را بالا برد و فرياد زد:
-تير اندازی كنيد.

سربازان معدود، كمانهايشان را بالا بردند و به سمت لشكر دشمن تيرهای برانشان را پرتاب كردند. تيرها يكی پس از ديگری بر سينه لشكريان دشمن فرود آمدند و لبخند دلنشين پيروزی بر لبان پادشاه نقش بست...

جونم براتون بگه که فیلسوفها توی هر زمون و هر جایی که بودند و زندگی میکردند ، نه فقط به یک نفر که در خدمتش بودند و براش کار میکردند بلکه به همه خدمت میکردند .


مری در حالی که ژست تعریف داستانهای باستانی رو گرفته بود ، همانند شهرزاد قصه گو بالای یک صندلی نشسته بود و میخواست داستانی رو برای نوه های گل و بلبلش تعریف کنه ، چندین کودک پسر و دختر نیز در اطراف او گرد تا گرد نشسته بودند و به صحبتهای او که پندآموز و زیبا بنظر میرسید گوش فرا می‌دادند .

آره عزیزای من ، هر چی از هر فیلسوفی براتون بگم کم گفتم و شاید زده باشم جاده خاکی ! اما یه داستانی هست که شاید بدردتون بخوره و براتون کارآموزیده باشه .

روزی روزگاری پادشاهی بود که به پندهایی که از فیلسوفهای عصرش میرسید گوش میداد و سعی میکرد تا جایی که امکان داره به آنها عمل کنه ، البته ناگفته نمونه کوچولوهای من که خیلی هم از بابت عمل کردن به آنها نتیجه گرفته بود و اگر دروغ نگم برای همین پند ها بود که به این منصب رسیده بود ، چون نه پدر صاحب منصبی داشت و نه پول قابل مکسبی.

اما از فیلسوف بگم براتون که خیلی خردمند بود و خیلی زیرک ، چراکه وقتی پادشاه اونو به پیش خودش فراخوند ، خیلی سریع آماده شد و درحالی که یک تیکه کاغذ برای کارش آاده کرده بود به پیش پادشاه رفت . بعد از کلی دبدبه و کبکبه که رسید به پیش والا مقام ، بعد از کلی صحبت از نقاط فراوون ، پادشاه باهاش در میون گذاشت حالا که دارند میرند برای جنگ احتیاج به یکی از پندهای او داره که شاید در این جنگ کلید موفقیت آنها باشه .

فیلسوف هم که چنین حدس زده بود ، خیلی سریع چیزی روی کاغذ نوشت و به پادشاه گفت که روی این کاغذ وردی رو نوشتم که ضعیفترین ارتش ها رو همیشه پیروز کرده ، منتهی تا وقتی که به بدترین وضع گرفتار نشدی و در بدترین شرایط نبودی بازش نکن .

گذشت و گذشت ، پادشاه به جنگی نابرابر رفت ، جنگی با هفتاد سرباز در برابر صدها سرباز دشمن ، بدین خاطر بود که خیلی سریع روحیه خود و سربازانش از بین رفت و در محاصره ای بد از سربازان دشمن قرار گرفت ، لحظاتی بد بود ، با آنکه بسیار خوب پیش رفته بودند و سربازهای بسیاری را قتل عام کرده بودند اما اکون با 50 سرباز خوددر محاصره 100 سرباز دشن بودند ، ناگاه فکری به ذهن پادشاه رسید آ اکنون زمان موعود بود ، باید ورد را عملی میکرد و سربازانش را نجات میداد ، او در برابر همه آنها موظف بود .

کاغذ را از گریبانش بیرون آورد و آن را باز کرد ، تا با بر زبان آوردن ورد سپاه دشمن را نابود گرداند ، اما در کاغذ جز یک جمله چیز دیگری ندید :

این نیز بگذرد .

پادشاه کمی تعمق کرد ، آیا فیلسوف با دشمنان بود و آنها را دست انداخته بود ؟ آیا او را مسخره کرده بود ؟ اما چنین چیزی امکان نداشت زیرا بارها باعث پیروزی های فراوان او شده بود ، پس کاغذ را بالا گرفت و رو به سربازانش فریاد زد : این نیز بگذرد .

گویی سپاه جان تازه ای گرفت به سرعت به سمت لشگر بی تعداد دشمن روانه شد و هر یک از آنها با چنین سرباز گلاویز می شد تا آنکه همگی آنها را فروریختند و حتی یک تن از خودشان نیز نابود نگشت .

روزگار گذشت و پادشاه به شهر خود برگشت ، بعد از جنگی طولانی ، سیار خسته بودند ، اما در جشنی که شهر وندان برای آنها ترتیب داده بودند بایستی شرکت میکردند .

جشنی که بسیار با شکوه بود ، دسته گلهایی که با شکوه تمام به سمت آنها پرتاب میشد و کاغذهای رنگی که به مناسبت ورود آنها با گلوله های توپ همنوایی میکرد ، اما تمام اینها در برابر خنده ها و شادیها و صورتهای خندان و هوراهایی که مردم شه سر می‌دادند هیچ بود ، طوری که پادشاه بادی در غبغبه خود انداخته و با صلابت تمام به سمت قصر خود که در بالاترین نقطه شهر قرار دشت حرکت میکرد .

ناگاه زنی که گوییاز این پیروزی بسیار شگفت شده بود و تصمیم داشت آن را فقط و فقط با خود پادشاه در آمیزد پیش رفت تا دسته گلی را از نزدیک به دستان او بسپرد . نزدیک و نزدیکتر شد تا به او رسید ، بر بالین اسبش ایستاد ، پادشاه که از این صحنه و این زن زیبارو که برای ورود وی چنین خرسند بود ،بر خود می بالید ، خود را خم کرد تا دست گل و حتی خود زن را در آغوش بگیرد که ناگاه کاغذی از گریبانش فرو افتاد .

پادشاه کمی ریزتر بر آن نگاه کرد ، آری همان کاغذ فیلسوف بود ، که برا آن نوشته شده بود:

این نیز بگذرد .

پادشاه نشسته بود و فکر میکرد و به استراتژی های جنگی می اندیشید. ناگهان گفت :
_فیلسوف را احضار کنید !

وقتی فیلسوف بزرگ آن زمان یعنی فیثاغورث وارد شد ، همه از جاهایشان بلند شدند و به نشان احترام سر خم کردند ، فیثاغورث هم دستش را برای همه بلند کرد و بعد برای پادشاه تعظیم کرد :
_ پادشاه به سلامت باد ...

_ ما در آستانه شکست هستیم فیثاغورث ... تدبیر تو چیست ؟

_ پادشاها ... باید صد مرد جنگی بفرستید تا شبانه لشکر آنان را به آتش بکشد ، از چوب های خشک و کاه گلوله های آتشین درست کنید و در میان لشکر پرتاب کنید ...

پادشاه گفت :
_فکر خوبیست ... سریع صد مرگ جنگی با گلوله های آغشته به نفت آماده کنید ...

چند ساعت بعد

صد نفر مرد قوی ، با هیکل ورزیده و آموزش های لازم ، در حالی که شمشیر و سلاح همراه دارند و گلوله های نفتی رو دنبال خودشون میکشند به سمت اردوگاه دشمن رفتند. در چند متری اردوگاه دشمن ، ایستادند. تیر هایشان را آتش زدند و با کمان به سمت چادر های لشکر دشمن پرتاب کردند ... وقتی تیر ها تمام شد لشکران دشمن بیدار شده بودند و سر و صدای داد و فریاد آنها که میسوختند به گوش میرسید ...

در این هنگام ، مردان گلوله های خاشاک و چوب را آتش زدند و با منجنیق درون لشکریان حریف انداختند ... هیچ راه فراری نبود ، همه لشکر حریف داشت میسوخت ... صدای داد و فریاد مانند شعله های سرخ و دود سیاه به آسمان میرسید و در سمت دیگر ، بر لب مردان جنگی ، و بعد ها بر لب پادشاه پیروز ، لبخند نشسته بود ...