محفلی ها که از دیدن گرگ گرسنه وحشت کرده بودند کمی عقب تر رفتند تا مبادا آنها را بخورد.

-ماشالا چه اشتهایی داری! هری اینا باید از تو یاد بگیرن همش موقعه‌ی غذا خوردن ناز میکنن. آدم که گرسنه باشه قاشقم می خوره.

بعد به سمت رون و هرمیون که با دهن های باز گرگینه را نگاه میکردند، چرخید.

-خجالت نمی کشین بچه رو گرسنه نگه داشتین!؟ طفلی بچم از گشنگی تلف شد! چرا مثل گلابی وایستادین منو نگاه میکنین؟ اصلا حالا که اینطوره برین تو اتاقاتون به کارای زشتتون فکر کنین.

هرمیون لباس رون را کشید و هردو راهی راه پله ها شدند.

_میگم هرمیون...
_بله؟
_گلابی مگه چشم داره که بخواد نگاه کنه؟

هرمیون یک نگاه عاقل اندر سفیه به رون انداخت و گفت:
-این یه اصطلاحه.
- یه سوال دیگه. مگه ما اتاق داریم؟

هرمیون مکثی کرد و بعد گفت:
-خب این یه سوال خیلی مهمه که من الان وقت ندارم براش دنبال جواب بگردم. پس پیش به سوی اتاق هری و فراتر از آن!
- هرمیون، فراتر از آن میشه بیرون پنجره؟
_خب من چه بدونم. برو از فراتر آن بپرس.

کمی بعد اتاق هری:

_آره دیگه هری اینجوری شد که ما اومدیم اینجا.
_
_چیشده هری؟
-من مادر ندارم... من مادربزرگ ندارم... من حتی مادر خونده هم ندارم!من چقدر بدبختم! اصلا چرا من به دنیا اومدم!؟من...

رون با گفتن جمله ی فکر کنم چوبدستیم رومیز پایین جا مونده حرف هری را قطع کرد.

- باز کن دهنتو. بگو آآآآآآ

فنریر علاقه ای به آ گفتن از خود نشان نمی داد. برای همین، مالی از در دیگری وارد شد. عشق و محبت همیشه در محفل جواب می داد.
- دهنتو باز کن دندونای خوشگلتو به خاله مالی نشون بده. اگه بخوای می تونی منو مامان هم صدا کنی. فرقی برام نمی کنه. بس که بچه دارم هر کی بهم بگه مامان، برام عادیه.

صدای افسرده هری پاتر از اتاق خوابش به گوش رسید.
- پس من چرا هشت جلده دارم می گم خانوم ویزلی؟ خاله نه... حتی عمه هم نه... خانوم ویزلی! رسمی ترین شکل خطاب.

و صدایش قطع شد. مشخص بود که سرش را در بالش فرو کرده و هق هق گریه می کند.

مالی توجهی نکرد. تمرکز او فعلا روی توله سگ با نمک و پشمالویش بود.
- دهنتو باز کن این سوپ رو بخور. بعدش می خوام بهت آموزش بدم. سگا دوست دارن دستور بگیرن. اگه هر روز صبح دو بار به سیریوس "بشین و پاشو" نگم قهر می کنه.

مالی زیاد حرف می زد. حوصله فنریر سر رفته بود. دهانش را باز کرد و سوپ را با قاشقش بلعید!

- پشمک قشنگم دهنتو باز کن مامانی ببینه.

مالی قاشق پر از سوپ پیاز را نزدیک دهان فنریر نگه داشته و منتظر بود تا او دهانش را باز کند.
اما حواس فنریر پرت کله های نارنجی رنگ و خوشمزه ی ویزلی ها بود و اصلا به او توجهی نشان نمی داد.

- جاروی پرنده بره تو دهن کی؟

مادر محفل به صورت نمایشی قاشق را در هوا چرخاند تا حواس گرگ را به خود جلب کند و این کارش باعث شد مقداری از محتویات درون قاشق، روی پیشبند صورتی رنگ فنریر بریزد.

هری پاتر که همراه دیگر محفلیون، درحال تماشای این صحنه بود، بغض کرد و با سرعت از جایش بلند شد.
- چرا هیچکس به من که یه بچه یتیمم اینطوری غذا نمی ده!؟ اصلا چرا هیچکس به یه بچه یتیم توجه نمی کنه!؟ نکنه همه تون فکر می کنین اون از من بهتره!؟ نکنه قراره اونو به عنوان پسر برگزیده انتخاب کنین؟
- نه هری...

هری نگذاشت حرف سیریوس ادامه پیدا کند. فریاد زد:
- از اولم می دونستم هیشکی منو دوست نداره! پروفسور دامبلدور منو بزرگ کرده تا آخر سر مثل یه خوک قربانیم کنه. آره! هیچکس دلش برای منِ یتیم نمی سوزه... اصلا من از این خونه میرم تا بفهمین کی رو از دس دادین!

هری پاتر علاوه بر اینکه تحمل نداشت جلوی او به کس دیگری محبت شود، فردی پارانوئیدی هم بود. با دلخوری از آشپزخانه بیرون رفت.
و می خواست از در خانه‌ی گریمولد هم خارج شود که هرمیون و رون جلویش را گرفتند.
هرمیون با چشمانی پر از اشک بازوی هری را چسبید.
- نه هری، تو نباید ما رو ترک کنی!
- آره هری نرو! یا لاقل قبل رفتنت بیا اینو بگیر.

رون دست در جیبش کرد. فندکی کوچک از آن بیرون آورد و کف دست دوستش گذاشت.

-مرلین خیرت بده رون. خیلی بهش نیاز داشتم.

هری فندک را از رون گرفت. سیگاری از جیبش بیرون آورد و خواست روشنش کند که صدای جیغ هرمیون مانعش شد.
- هری چیکار می کنی! بچه ی ده دوازده ساله تو سایت داریـ... چیز یعنی... هری واقعا که! تو سیگار می کشیدی؟ وای مرلینی نکرده چیز هم میزدی؟ واییی نگو که تو یه فرد متوهمی؟! یعنی ممکنه همه ی اینا تصورات تو باشه؟ ممکنه من و رون و بقیه ملت توهم باشیم؟
-هرمیون مگه هر کی سیگار می کشه لزوما چیز هم میزنه!؟... اینجوری هم نگاهم نکن. با این همه بدبختی فقط گاهی تفریحی می...

اخم های هرمیون هری را می ترساند.
-... می نِگَرَمش! یعنی فقط نگاهش می کنم و نمی کشم اصلا. و در جواب سوال بعدیت هم باید بگم پروفسور دامبلدور بهم گفت اینا همه تو ذهنمه. ولی کی می‌گه می‌تونه واقعیت نداشته باشه؟... بی خیال اینا حالا! رون تو چرا فندک داری؟ نکنه تو هم سیگار می کشی!؟

رون دستش را محکم توی سر خودش کوبید.
- هری آلزایمر گرفتیا. بابا این مال دامبلدوره.
- عه! یعنی پروفسورم تنهایی سیگار می کشیده!؟ بمیرم براش. طفلکی بعد گریندل والد حتما افسرده شده. نگو کو که آهنگای دیسلاو هم گوش می کرده!

رون محکم تر توی سر هری کوبید.
- خاک تو سرت با این مغزی که داری. بابا این همون خاموش کنیه که دامبلدور داده! وقتی از دوستات دور باشی صدای اونا رو برات پخش میکنه تا از وضعیتشون آگاه بشی. سیگار و فندک و افسردگی کدومه؟! تازه دو دقیقه پیش می گفتی دامبلدور تو رو مثل خوک بزرگ کرده، الان می گی بمیرم براش؟.. پسر تو وضعیتت از مامان مالی هم بدتره.

واقعا هم وضعیت پسر برگزیده بد بود. به نظر می‌رسید میزان عشق خونش کاهش یافته است.
برای همین دوستانش او را تا اتاق خوابش همراهی کردند تا بتواند کمی استراحت کند. سپس خودشان به آشپزخانه بازگشتند. جایی که مالی همچنان قاشق به دست منتظر فنریر بود تا دهانش را باز کند و فنریر هم مشتاق گاز گرفتن محفلی ها.

تجربه ثابت کرده است که غذا های نارنجی رنگ از سایر غذاها لذیذ تر به نظر می آیند. بوقلمون برشته ، مرغ بریان با آب پرتقال طبیعی ...

- شام حاضره...

البته ممکن است ظاهرِ چند هویجِ یخ زده که تا چند دقیقه ی پیش زیر برفک های فریزرِ-سابقِ- یک مشنگ مدفون بوده اند ، یا قاچی از کدو های باقیمانده ی هالوین که مالی ویزلی اصرار داشت کاملا سالم اند و هیچ کرمی درونشان زندگی نمیکند ، روی میز چوبی و طویلِ شام ، برای اکثریت مردم و گرگسانان جذابیتی نداشته باشد.

- لطفا مامانبزرگ... حالا درسته که قصابی سر کوچه دیگه نسیه قبول نمیکنه ولی میتونیم حداقل یکی از ققنوسا رو کباب...

تدی آرام به طرف میز می آمد و دهانش می جنبید و تقریبا داشت با حقیقت تلخ لم دادن فنریر بر روی صندلی مخصوص خودش مواجه میشد که کسی هویج نوک تیز و منجمدی را درون دهانش فرو کرد و فعالیت عضلات زبانش مختل شد و همین باعث شد نتواند جمله اش را تمام کند.

مالی درحالی که یک تکه کدو حلوایی را هم ، کنار هویج ، بین دندان های تدی میچپاند سرش را به طرف گرگینه ی مرگخوارِ تحت سرپرستی اش برگرداند و گفت:

- مردم توله سگ دارن... مام توله سگ داریم. کاش شماها یه کم از پشمک من یاد بگیرین... ببینین چقدر ساکت و مودب رو صندلیش نشسته... حتما از دستپخت من خوشش اومده! مگه نه پشمک؟
-

فنریر با ولع به کله ی ویزلی های دور میز غذا چشم دوخته بود.
تجربه ثابت کرده است که غذاهای نارنجی رنگ به مراتب از سایر غذاها لذیذ تر به نظر می آیند.

- آخه کی تونسته چنین هاپوی خوشگلی رو تک و تنها اینجا رها کنه!؟

مالی ویزلی دست نوازشگرش را بر سر فنریر کشید. بعد او را در آغوش کشید و وارد خانه شد.
- بچه ها بیاین ببینین کی قراره عضو جدید خانوادمون بشه.

همین که این جمله از دهان مالی بیرون آمد، شونصد تا بچه ویزلی و بچه پاتر و بچه گرنجر (که در واقع بچه گرنجر ها همان بچه ویزلی بودند ولی چون هرمیون اصرار داشت آنها ژن خودش را دارند باید نام خانوادگیشان هم مانند او باشد.) همراه والدین و بزرگترهای محفل، از طبقات مختلف خانه‌ی گریمولد سمت آنها سرازیر شدند و قبل از اینکه به مالی و فنریر برخورد کنند ترمز کردند.

- مامان می‌شه بگی کی رو پیدا کر... مامان اون یه گرگه!؟

مالی فنریر را محکم تر در آغوش کشید و رو به افراد متعجب حاضر در سالن کرد.
- گرگ چیه؟! این یه هاپوی خوشگله که اسمشو گذاشتم پشمک.

رون نه تنها هیچ چیز خوشگلی در چهره‌ی گرگینه‌ی مرگخوار ندید، بلکه به شدت هم احساس خطر کرد.
او می دانست آن هیولای خفته در آغوش مادرش، بالاخره به طبع حیوانی خود باز می گردد و آن موقع می زند همه شان را تکه و پاره می کند. بنابراین سعی کرد مادرش را از نگه داری چنین موجودی منصرف کند.
- مامان ما خودمون سیریوس و ریموس و تدی رو داریم دیگه حیوون دیگه می خوایم چی کار؟ ولش کن بره اون گرگو.
- رون تو که چیزی از زیبایی نمی فهمی چرا اظهار نظر می کنی؟ چطور دلت میاد پشمکو با اون سه تا جونور دیگه مقایسه کنی؟ اونا..


مالی که دید آن سه نفر دارند بد نگاهش می کنند، فوری ادامه‌ی حرفایش را تغییر داد.
-البته نمیگم اون سه تا موجوادت بدین. فقط میگم پشمک من خاصه! با اونا فرق داره!.. مثلا همین جینی رو نگاه کن. تا قبل از اینکه پشمک جونم بیاد یه دختر پر شور و پر حرف بود. اما الان ببین چه ساکت وایساده. معلومه اونم از پشمک خوشش میاد.

جینی خواست اعتراض کند و بگوید ساکت ماندنش صرفا بخاطر تعجب است. ولی خیلی زود متوجه شد فایده ای ندارد. مادرش حسابی سرگرم ناز کردن فنریر بود و توجهی به آنها نمی کرد.

سندروم "بیگانه دوستی" و "تسترال همسایه هیپوگریفه"ی مالی ویزلی دوباره عود کرده بود.

ایوان نفس عمیقی کشید. باید این فداکاری را برای هم‌رزمانش می‌کرد. (البته واقعیت این بود که اگر مرگخواران بیشتری خورده می‌شدند، لرد سیاه خیلی عصبانی می‌شد؛ خیلی زیاد.) ایوان دستان استخوانی‌اش را زیر پاتیل برد و پس از تقلاهای فراوان بالاخره موفق شد آن را روی سرش بگذارد. پاهای استخوانی‌ش زیر وزن پاتیل و موجود پشمالوی داخلش می‌لرزید.

ایوان با قدم‌هایی آهسته و مرتعش به سمت محفل حرکت می‌کرد که ناگهان متوجه چیز عجیبی شد. فنریر به طرز عجیبی در پاتیل آرام بود. ایوان می‌خواست بایستد و ببیند چرا این اتفاق افتاده است اما فکر اینکه دوباره باید پاتیل را روی زمین بگذارد و دوباره آن را بردارد او را از انجام این کار منصرف کرد.
پس از زمانی کوتاه که به نظر ایوان سال‌ها می‌رسید، بالاخره به جلوی ساختمان محفل رسید. پاتیل را روی پله‌های جلوی محفل گذاشت، چند تقه به در زد و با تمام توانی که داشت از صحنه گریخت.

مالی ویزلی که بافت کهنه‌ای به تن داشت در را گشود و چشمش به پاتیل افتاد و در آن را برداشت. مرگخواران منتظر بودند تا فنریر حمله‌اش را آغاز کند اما...

-آخه تو چقدر نازی! گم شدی پشمک؟

فنریر در آغوش مالی ویزلی خرخر می‌کرد و مادر محفل، سرشار از احساسات، پشت گوش‌های فنریر را می‌خاراند.

-من میگم فنریرو بذاریم تو یه بسته پستی. روشم بنویسیم توله سگ کوچولوی پشمالوی بامزه اما بی سرپرست، تنها، غمگین‌ و گمشده! بعدم بذاریمش جلو در محفل و در بریم.

مرگخواران نگاهی به فنریر انداختند. وی به وضوح فاقد وصف های یاد شده بود!
اما به هر حال جز این ایده، راه دیگری برای راحت شدن از دست گرگینه وحشی سراغ نداشتند.

-حالا جعبه ای که دو متر گرگینه قل و زنجیر شده رو تو خودش جا بده از کجا بیاریم؟

مرگخواران در تفکری عمیق فرو رفتند.

ناگهان هکتور با پاتیلی دو متری که بر روی سرش گذاشته بود وارد اتاق شد و بین مرگخواران نشست.
-چیه؟ چرا همه زل زدین به پاتیل من؟! میخوام یه عالمه معجون...

مرگخواران که می دانستند دود معجون های هکتور آخر در چشم خودشان می رود، قبل از آنکه بتواند حرفش را تمام کند، از جا برخاستند و از موقعیت استفاده کردند.

چند ساعت بعد

-دمش هنوز مونده بیرون پاتیل!

تام در حالی که در منوی مدیریت به دنبال دکمه ظاهر کردن دست اضافه می گشت و با اندوه به دست اورجینال خورده شده اش توسط فنریر می اندیشید، این را گفت.

-من که دیگه درش نمیارم برعکسش کنم بندازمش تو پاتیل.
-مهم نیست. دمش تنها قسمت پشمالوی بدنشه. ببیننش احتمالا باور میکنن که سگ پشمالوئه.
-آم...میگما...کی قراره پاتیل به این سنگینی با گرگینه دو متری توش رو حمل کنه تا جلوی در خونه محفلی ها؟

همه ی مرگخواران در سایه ها پنهان شدند. تنها کسی که وسط باقی ماند، کسی نبود جز...

-ایوان پاتیلو که کول کردی حواست باشه زیاد تکونش ندی.

ایوان که به دلیل نداشتن پرده گوش دیر تر از همه امواج صوتی را می شنید، تازه متوجه بلایی که قرار بود بر سرش بیاید شد و آب دهانش را قورت داد.
-آخه من یه مشت استخون...
-به نظرم از زیر پاتیل بلندش کنی و بذاریش رو سرت امن تره. یه وقت نندازیش بیاد بیرون هممونو بخوره ها!

-نظرتون چیه قاچاق کنیم؟!
+هی تو واقعا ما رو چی فرض کردی؟
بلا با عصبانیت این را گفت و سپس موهایش شروع به سیخ شدن کردند و بعد همه مرگخواران به سمتی دور از بلا پناه بردند، اما آن مر‌گخوار که محو بلا بود اصلا ندید چه اتفاقی افتاده است و بعد از جرقه ای بزرگ فقط بدن تیکه تیکه شده او به همراه چند تار مو ای که برای بلا بود را دیدند!
+راحت شدیم، از یک خنگ!
-خب حالا چی شد؟ باید چی کار کنیم؟
+خب... با یک جاروی بزرگ میریم بالا سر محفل و رهاش می کنیم، به همین راحتی!
-اگه جارو رو هم بخوره چی؟
+می خوای رو حرف من نه بیاری، نکنه می خوای به سرنوشت اون خنگ دچار بشی؟
-نه اما...
+پس اگه نمی خوای هیچی نگو! کار ما را می کنیم!
و بعد بلا با نگاهی ترسناک به او نگاه کرد و بعد در فکر فرو رفت و در ذهن خود شروع به دعوا با خود و افکار خود کرد...

در درون ذهن...

+اگه اون درست بگه، نه من درست میگم، نه خب شاید...

در خارج از ذهن...

+خب حالا پیشنهادتون رو بدین! شاید نصفه و نیمه مورد مقبول قرار گرفت!
مرگخواران با تعجب نگاه کردند...
-خب من بگم...
+بگو، اما توش از راه من هم نام برده بشه ها!
مرگخوار با تعجب فکر کرد و گفت:
-پس هیچی نمی گم!
و فنریر در این حال داشت زمین و سنگ را می خورد!

خلاصه:
فنریر وحشی شده و ایوا، پیتر و لوزالمعده ی بلاتریکس رو خورده. بلاتریکس رودولف رو میفرسته داخل شکم فنریر تا بره و اونا رو بیرون بیاره. رودولف بالاخره لوزالمعده ی بلاتریکس و پیتر و ایوا رو پیدا میکنه و الان اونا سعی دارن راهی برای فرار از شکم فنریر پیدا کنن.

***

-حالا چجوری از این جا بریم بیرون؟!

پیتر که فکر میکرد تمام نقشه هایش برای زیر آب زدن رودولف و ایوا نقش بر اب شده است این را با صدای بلند فریاد زد. رودولف بی توجه به او قمه هایش را برق انداخت.
ایوا که با بیخیالی روی زمین دراز کشیده بود با انگشت به زبان کوچیکه ی فنریر که در ارتافع کمی در بالای سر آنها تکان تکان میخورد اشاره کرد.
-دلم میخواد از اون چیز گوشتالو بگیرم و تاب بازی کنم.

پیتر و رودولف به جایی که ایوا اشاره کرده بود نگاه کردند.
-بذار ببینم... اون... زبون کوچیکه ست... پس یعنی اگه ازش بگیریم و رو به جلو تاب بخویم، میتونیم پرت شیم بیرون از دهن فنریر!

ثانیه ای بعد، این پیتر، رودولف و ایوا بودند که مانند یک مشت تارزان از زبان فنریر گرفته، تاب خوردند و از دهانش بیرون پریدند.



مرگخواران با تعجب به تازان های چسبناکی که تلو تلو میخوردند و سعی در حفظ تعادل خود روی زمین داشتند چشم دوختند.
-جدی زنده اید؟
-عه من که فکر کردم مردید.
-منم داشتم تو گوگل میچرخیدم وفهمیدم آدم بدون لوزالمعده هم زنده میمونه. نیاز خاصی بهش نداشتم.

بلا این ا گفت. با این حال خیز برداشت و لوزالمعده اش را از دست رودولف قاپید.
-ما... اهم! ما خیلی خوبیم! اصلا لازم نیست نگران ما باشید.
-

اما به نظر نمیرسید وضعیت آنها، اکنون برای مرگخواران اهمیتی داشته باشد. چون بلافاصله نگاهشان را از آنها گرفتند و به فنریر که دوباره داشت تکان میخورد نگاه کردند.
-حالا... حالا با این وحشی چی کار کنیم؟ نتونستیم کاریش کنیم که.
-بدیم ایوتا بخورتش؟

ایوا لبخند زد.

-نه...نظرتون چه ببریمش محفل؟ مطمئنم ازش خیلی خوب استقبال میکنن...

مرگخواران به جز ایوا لبخند زدند. باید نقشه ای برای ورود فنریر به محفل ققنوس میکشیدند.

بانو مروپ کمی تفکر کرد و سپس رو به آنها گفت:

-آره گلای مامان امروز بعداز ظهر خودم میخوام برم اونجا و برای عزیز مامان میوه های رنگارنگ بخرم پس اون موقع باهم می ریم.

مرگخواران به بالا و پایین پریدند و شادی کردند ولی تا به بعد از ظهر رسیدند بار ها و بار ها سکته کردند!!!

-خب آماده اید مامانا؟!

بعد مرگخواران یک صدا گفتند: "ببببللللههههههههه!" و به سوی جایی که مروپ می رفت حرکت کردند... بعد از 1 ساعت راه رفتن بلاخره به جایی که مروپ می خواست رسیدند...

-خب مامانا این هم اینجا! تا من میرم برای عزیز مامان خرید کنم شما هم خرید کنید و بعد باهم بر می گردیم!

مرگخواران تا آلو های تازه و خوشمزه را دیدند لبخند به لب هایشان نشست و کل آلو ها خریدند... اما آیا خرید مروپ تمام شده بود؟ خیر. او تا 4 ساعت بعد هم داشت خرید می کرد...

-خب مامانا بیاید اینا رو بگیرد و راه بیوفتیم...!

مرگخواران وقتی اون حجم از بار رو دیدند یک سکته ناقص زدند ولی در هر صورت می دانستند که باید آن بار و بندیل را حمل کنند...