اسنیپ با دهانی باز و فرمتی گراوپ ـانه به جوجه ی روبرویش نگاه کرد. البته آن جوجه یک جوجه نبود و یک پا مرغ جوجه شده بود برای خودِ خروس جوجه اش! یا لااقل خودش که یک همچین چیزی می گفت.
سرانجام، سوروس با همان فرمت گراوپ ـانه نشست و با خودش حساب کرد و دید که اگر همینطور اینجا بنشیند و با فرمت گراوپ ـانه به جوجه های مذکور نگاه کند نمیتواند تا شب همه ی یاران لرد سیاه را بیابد و ببردشان به پاتیل درز دار. پس از جایش بلند شد و ردایش را تکاند. بعد هم راهش را گرفت و رفت و رفت و رفت!

سوروس بیشتر و بیشتر رفت. چند خیابان را پشت سر گذاشت و چند خیابان هم این طرف سر گذاشت. تا میخواست چند خیابان دیگر هم بردارد و بگذارد آن طرف سرش، رعدی در آسمان غرید و هوا سرد شد. سردتر و سردتر شد تا اینکه دانه های سفید و آبداری از آسمان شروع به پایین آمدن کرد.
اسنیپ با ناراحتی دماغش را بالا کشید.
- سنیــــــف! گفته بودم از این شهر و اون ماشینای پرنده ش هیچ خوشم نمیاد. هواشناسی هم یه چیزیش میشه. این چه وضع آب و هواست آخه؟ برف تو یه روز تابستونی؟

ناگهان از آسمان صدای گوزن آمد. بعد هم سورتمه بابانوئل و با صدای بلندی بر زمین فرود آمد.
-قرووووووووووووووووووووووووووومپ!

از میان دود و سورتمه مچاله شده بابانوئل، یک عدد وینکی در کمال تعجب ملت بیرون آمد. جن فریاد زد:
-وینکی زنده بود! وینکی هنوز هم زنده بود.

-وینکی بابانوئل نشد. وینکی جن خووب بود و ندانست بابانوئل چی بود. فقط وینکی از این پوشش استفاده کرد تا وسط کادوهای کریسمس مردم رفت. بعد هم از وسط کادوهای ملت بیرون پرید و رفت خونه ی ملت رو جارو کرد. بعد که اهالی خونه از وینکی ترسید، وینکی اونا رو با مسلسل کشت و داخل بدنشونو تمیز کرد. وینکی جن خووب؟

-کریسمس نبود؟ پس وینکی باید برای عید قربان توی گوسفندهای ملت قایم شد.

سولام لرد
کیک میخوری لرد؟ ببین رنگت پریده باید کیک بخوری...
ععع تلاش نکن حلقتو ببندی باید بخوری!
دهنی نیس جون تو!

اسنیپ فرد باهوشی بود. در مدتی که مرگخواران در حال کودکان کار بودند، او هر روز، روزنامه می خرید

شناسه های بسته شده تحت رهبری گدلوت، در حال قدرت گرفتن بودند

اسنیپ در حالی با خشم برگشت که انتظار داشت فرد مضحکی را ببیند و چه کسی مضحک تر از یک هاگرید با کیک؟

-عععع؟ پس منم هاگرید نیستم. تلفظ صحیحشو هم بلد نیستم.

اسنیپ زیر چشمی به هاگرید نگاهی کرد و از عظمت خلقت خدا در تولید خنگی به این پیشرفتگی ، به سجده افتاد. البته بعدا به سجده افتاد چون الان داشت با هاگرید حرف می زد و اصولا سجده کردن در وسط مکالمه عادی باعث می شود که شما دیوانه به نظر بیاید. البته در برخی آیه های قرآن یک علامت هست که با دیدن آن باید بالفور سجده بروید ولی خب قرآن خواندن مکالمه عادی نیست و... پس اصلا چرا گفتم؟
به هر حال با توجه به کتب در دسترس بازار ایران و سانسور های آزار دهنده موجود که از نظر برخی لازم است ، ضرب المثل دیوانه چو دیوانه بیند خوشش آید نیز برای این موقعیت مناسب نیست.

-من نمیدونم! بعد جنگ دیدم شماها دارین فرار می کنید فک کردم منم باید بیام دنبالتون.
-مرتیکه بوقی تو الان باید رئیس گریفیندور باشی!
-آخه همه داشتن فرار می کردن. خود تو داشتی فرار می کردی! پروفس خدا بیامرز هم قبل مرگش گفت به آسنیپ اعتماد کنید.یعنی چی؟ها؟ نباید یکی به من می گفت؟

باد تند پاییزی میوزید، برگ های درختانی که دیگر مقاومتی نداشتند از جای خود کنده میشدندو زمین زیرشان را همچون فرشی،میپوشاندند. بعضی از این برگان زیر پای ساحره ای که عبور میکرد، خرد میشدند . صدای خرچ خرچی که از برگان پاییزی میامد نشانه اعتراضشان بود. ساحره که املاین ونس نام داشت شنلش را محکمتر به خود پیچید.

دیگر اثری از شادابی و سرزندگی در صورتش نبود، چشم های گود رفته اش حاصل ماموریت های سختش بود. موهایش کدر و لبانش کبود شده بودند. نگاهی به اطرافش انداخت. در گودریک هالو جز خودش موجود زنده ای نبود. حتی صدای از کلیسایی نزدیک قبرستان ،به گوش نمیرسید. املاین از میان آرامگاه های مردگان گذشت و به مکان مورد نظرش رسید، خانه ابدی بهترین دوستش.
املاین به مزار دوستش خیره شد

اشک هایش پوست سردش را میسوزاندند. کلمات یارای تسکین بخشیدن به غم درونش را نداشتند. به سختی لب هایش را از هم گشود:

املاین اشک هایش را پاک کرد، با صدایی بفض آلودادامه داد:

چوبدستی را از شنلش بیرون کشید و ضربه ای به آرامگاه آنا زد. دسته گلی زیبا ،با گل های صورتی خوشرنگی پدیدار شدند. به آرامی روی آرامگاه دوستش دست کشید.

_استوپیفای
پرتو سرخ رنگی به قفسه سینه املاین برخورد کرد و او دیگر چیزی نفهمید.

چند ساعت بعد، زیرزمین عمارت اربابی مالفوی

املاین به هوش آمده بود

املاین ازنور کمی که از در باز شده تابید، فهمید شخصی که وارد شد کسی جز، بلاتریکس لسترنج نیست.

بلاتریکس موهای پرپشتش را عقب راند و با لبخند زشتی گفت:

املاین با نفرت و تنفر به ولدمورت نگاه میکرد، خونش در رگ هایش میجوشید ، با شجاعت فریاد زد:
- بازم همون اشتباه ها رو داری میکنی!من دیگه اون دختر ساده حواس پرت نیستم.!آره به قول تو نوکر سرسپرده دامبلدور و محفل ام. تا زمانی که زنده ام هرگز از اینکه انتقام خودمو و دوستامو ازت نگیرم دست نمیکشم. من هیچی به تو نمیگم ولدمورت حتی اگه منو شکنجه ام بدی هم چیزی نمیگم! بهتره منو بکشی چون فایده ای واست ندارم.

همچنان که پایش را روی پدال گاز فشار میداد و امیدوار بود که زودتر به خانه محقرش برسد تا غذای اندکی میل کند، به فکر فرو رفت... فقط چه اتفاقی می افتاد اگر زودتر مرگخواران را جمع میکرد و لرد به قدرت بر میگشت؟ همچنان که در این فکر ها بود و به قدرت از دست رفته می اندیشید، ناگهان...
تتتتتتتتتتتتتققققققققققققققق شااااااپپپپپپاااااااااااالاق!

اسنیپ نامردی نکرد، یک عدد قفل فرمان برداشت، سپس به یاد آورد باید اول آستین هایش را بالا بزند تا عظلات نداشته اش را نشان دهد، پس به آرامی شروع کرد به باز کردن دکمه های سر آستینش که ناگهاندر ماشین باز شد

- بابا مگه چی بوده ماشینت حالا؟ درست میشه دیگه! میدونی من چقدر کار دارم؟ باید واسه پسرخونده کله زخمی کارت تبریک بفرستم، یه نیمرو بزنم بخورم، یه دست لباس جدید بخرم و...

پس از آن شخصی که چند نقاب و کراوات در دستانش داشت و البته یک نقاب بر صورت و لباس هایی پاره بر تن و یک کراوات سرخ بر گردن، از پشت مرد بیرون آمد.

- آرسینوس؟!
- سلام سیوروس! نمیدونی چقدر از دیدنت خوشحالم! فکر میکردم مُردی!
- داری چیکار میکنی دقیقا؟!
- ماسک و کراوات میفروشم! شغل مورد علاقمه!
- واقعا به کدام سو؟
- فروش ماسک ها و کراوات های بیشتر!

با احتیاط اطرافش را نگاه کرد تا مطمئن شود هیچ کور و کچل دیگری عاشقش نشده است، و سپس شروع به راه رفتن کرد.

خیابان بزرگی که معلوم نبود چرا اول از همه ی خیابان ها در ذهن اسنیپ ظاهر شده است، مثل همیشه شلوغ و پر سر و صدا بود... اما چیزی وجود داشت که خاطرش را آشفته میکرد، چیزی مثل قبل نبود... هیچ چیز مثل اولش نبود. چیزی که مثل قبل نبود چیز تر و چیز تر شد و تمام چیز های دیگر را که مثل قبل بودند با قبل متفاوت کرد، خیابان چیزی و چیزی تر شد و اسنیپ که بطرز عجیبی یاد مورفین افتاده بود، در کسری از ثانیه خود را میان خیابانی پر از "چیز" یافت.

چشمانش را با خشم چرخاند تا مسئول تمام این چیز و چیز کاری را بیابد، و "چیزی" که یافت "چیزی" نبود بجز یک "چیز"

_ملاحظه میفرمایید؟! جوجه های ما از سلامت کامل بدنی و روانی و قوه گفتاری و تکلم کامل برخوردارن، جوجه های ما با کشمش روپایی میزنن! ضمنا قوه موسیقیایی بسیار قدرتمندی هم دارن و در نواختن انواع آلات موسیقی و انواع رقص های بومی و جهانی تخصص دارن! جوجه های ما از استعداد تیر اندازی و انواع هنر های رزمی و دفاع شخصی هم برخوردار هستن! با نگاه به خریداران و مواجه شوندگان با این جوجه ها شما میتونین لبخند رضایت رو روی صورت شون مشاهده کنین! ملاحظه بفرمایین!

و اگر از بالا،‌ جایی میان آسمان به سالن مخوف خیره میشدی، دختر مو سرخ در بند کشیده شده را میدیدی که توسط زنجیر هایی که از دو ستون سرچشمه می گرفتند کاملا مهار شده بود. درست مانند یک پرنده در قفس.

چشمانش را تنگ کرد تا نور شدید عبور کرده از شکاف در، آزارش ندهد.

آرام نجوا کرد:
-ارنیکا.

کوچه دیاگون طبق معمول پر از جنب و جوش ود. جادوگران و ساحره های مختلف دنبال خرید های خودشان بودند. ساحره ای حوان هم از این قاعده مستتثتنی نبود.
- ای بابا! آخه من زهر آکرومانتیولا از کجا گیر بیارم. چرا برا ترفیع تو اداره باید زهر گیر بیارم؟

اورلا کوییرک به سختی از میان مردم رد میشد. تا حالا از چندین نفر درباره محل فروش زهر آکرومانتیولا پرسیده بود و تنها چیزی که نسیبش شده بود، پرسش های پی در پی ای درمورد کاربرد استفاده ی آن برای اورلا بود.

اورلا گوشه ای در خلوتی ایستاد تا اطلاعتش را بررسی و مرور کند. او کاغذ پوستی تا خورده ای را از درون ردایش بیرون آورد و شروع به خوادن کرد:
- خوب این که انجام شد... انجام شد... انجام... همشون انجام شده به غیر از این زهر آکرومانتیولا...
- ببخشید؟

اورلا با سرعت برگشت. مردی با صورتی کشیده جلوی اورلا ایستاده بود. اورلا او را نمی شناخت و این برایش عجیب بود که چرا همچین کسی با او کار دارد. مرد ادامه داد:

اورلا که خیلی از پیشنهاد مرد خوشحال شده بود سریع کاغذ پوستی را در دستش پشت و رو کرد و بعد از آن با حرکت قلم پرش که از درون کیفش بیرون آورده بود، به مرد علامت داد که آدرس را بگوید.

آخر کوچه دیگر آن دیگون همیشگی نبود. بوی بدی می آمد. همه جا کثیف بود و از همه بدتر جادوگر ها و ساحره هایی که در آن جا بودند، به نظر می آمد معتاد باشند. ناگهان پیرزنی آشفته جلوی اورلا سبز شد.

سر تاسر مغازه را مواد عجیب فرا گرفته بود. اورلا دور تا دور مغازه را نگاه کرد که ناگهان زنگ کوچک بالای در با وارد شدن چندین جادوگر و ساحره با هم وارد مغازه شدند.

پیرزن با اخم به اورلا نگاه کرد و بعد با سرش به کاغذ پوستی ای که روی دیوار بود اشاره کرد. روی آن نوشته شده بود:
زهر آکرومانتیولا تازه
30 گالیون

فقط یه خواهش، میشه یه مقایسه کوتاه با پست های قبلی دوئلم هم بکنین و بگین کلا نویسنده خوبی هستم یا نه؟ (نسبت به مشخصاتم، مثلا تازه واردیم، سنم و... )