البته تیر باران کردن کلاغ ها، با معنای واقعی تیر باران نبود.
کلاغ ها در رسم دیرینه خانوادگیشان دشمنانشان را از آسمان پرت میکردند پایین. کلاغ نیز چوب را پرت کرد.
چوب بین زمان و آسمان، در هوا معلق بود.
در همین فاصله به آینده خودش فکر کرد.
به این فکر کرد که چقدر برای ارباب شدن مناسب است.
- مو که ندارم، دماغم که ندارم. از همون اول برای ارباب شدن به دنیا اومدم.

به زمانی فکر کرد که همه جلوی او تعظیم میکردند.
- وقتی که ارباب شدم موقع ورودم چی میگن؟ ارباب بیلی؟ یا ارباب چوبی؟ اولی بهتره. با دومی یاد اسب چوبی میفتم.

بیلی با خودش فکر کرد. نیاکان بیلش چقدر به او افتخار خواهند کرد.

- بعدش باید تمرین کنم از ضمایر و فعلای جمع استفاده کنم. تازه اخم ترسناک هم باید بکنم.

و سعی کرد تمرین کند.
- ما به تو دستور میدم... یعنی دستور میدیم که ما رو حمل کنی.

خیلی در اخم کردن موفق نبود.

بیلی لبخندی زد. رویاها و آینده‌اش بسیار شیرین و دوست داشتنی بود.
در همین حین که بیلی خوشحال بود، با صدای تق محکمی به سر شخصی برخورد کرد و سپس به زمین افتاد.

بعله برای ساختن لونه چی بهتر از دسته بیل!؟ پس کلاغ دسته بیلو برداشتو اوج گرفت.

- مرتیکه من از ارتفاع می ترسم!

کلاغ تو عمر نچندان درازش دسته بیل سخنگو ندیده بود، دسته بیل زنده ام ندیده بود چه برسه به دسته بیلی که ترس از ارتفاع داشت و حتی دسته بیل سخنگوی زنده ای که ترس از ارتفاع داشت!
شاید کلاغ خیلی بی تجربه بود ولی مطمئن بود مرتیکه نیست! شاید کلاغکه بود، اما مرتیکه نبود!
- قاااار! قاار!قاااار!

بیلی از کلاغم بی تجربه تر بود و مثل همیشه هرچیزی که معنیشو نمی فهمید فحش میدونست!
- قاااار عمه اته! مگه خودت خواهر مادر نداری!

بیلی درست حدس زده بود "قاااار" معنی همون مرتیکه رو میداد، ولی درست حدس زدن بیلی اوضاع رو خراب تر کرد، بیلی حالا به جد و آباد کلاغ فحش داده بود! و کلاغم کلاغی غیرتی!
- قااااااااار!

این "قااااااااار" معنی مرتیکه رو نمی داد، بجاش معنی به روش کلاغا تیر بارونت میکنم بود!

بیلی توان داشت!
او چوب پرتوانی بود. برای به رخ کشیدن توانش، پیشنهاد مرد انگشت ناتوان را پذیرفت.

مرد با دست آزادش، بیلی را برداشت و در سوراخ دیوار فرو کرد.

بیلی انتظار تشویق و تحویل گرفته شدن فراوان داشت...ولی تنها چیزی که نصیبش شد قهقهه های دیوانه وار مرد بود که داشت از او دور می شد.

سعی کرد تکان بخورد...ولی دست و پای درست و حسابی نداشت. برای همین به داد و فریاد اکتفا کرد.
-لعنت به همتون! وقتی ارباب شدم حسابتونو می رسم. یکی منو از این تو در بیاره. می خوام برم حقوقمو بگیرم. اون ور سوراخ اصلا آبی وجود نداره. این یارو بر من نیرنگ زد!

یارو خیلی وقت بود که رفته بود.
ولی تلاش و تکاپوی بیلی روی دیوار، توجه شخص دیگری را جلب کرده بود.

-قار!

-قار؟

بیلی نمی دانست قار یعنی چه...تا وقتی که منقار قوی کلاغی او را از سوراخ دیوار بیرون کشید و با خود برد.
کلاغ در حال ساختن لانه بود و بیلی بسیار به درد بخور به نظر می رسید.

-رسیدیم.

بیلی نگاهی به نمای روبرویش انداخت. حیاط وسیعی را مقابل خود دید که ساختمانی بزرگ و قدیمی درست در وسط آن قرار داشت.
-چه تیمارستان خوشگلی! فقط یه چیزی... یکمی زود نرسیدیم؟ فقط یه ساختمون فاصله بودا!
-آره خب. ساختمون ما دقیقا کنار دادگستریه. خیلیا از دادگستری مستقیم میان اینجا. اصلا قرار بود تو رو ببرن آزکابان، بند زندانی های سیاسی. ولی اونطرف ترافیک بود، سپردنت به ما.

چند روزی بود که سوال پرسیدن نتیجه چندان خوبی برای بیلی نداشت. برای همین تصمیم گرفت تا وقتی که مجبور نشده، سوال نپرسد.
-الان من باید چکار کنم؟

بیلی مجبور بود. مجبور!

-کار خاصی نیست. فقط باید بالای تختا بچرخی و هر کدوم از بیمارا که سر و صدا کردن، بزنی تو دهنشون. فقط یادت باشه؛ با ملایمت و مهربونی.

فشار زیادی روی بیلی بود. مجبور بود باز هم زیر قولی که با خودش بسته بود، بزند.
-پس چرا اینا توی حیاطن؟ چرا روی تختاشون نیستن؟
-الان ساعت هواخوریه. نیم ساعت دیگه جمعشون کن ببر داخل ساختمون و بخوابونشون روی تخت. حواست باشه که هر آسیب جانی و مالی که وارد کنی، از حقوقت کم میشه.

بیلی سعی کرد خوشبین باشد. در راه رسیدن به قدرت و ارتش شکست نا پذیر، نباید اجازه می داد سختی های کوچک، او را از پای در آورند.

-پیست... بیا اینجا.

بیلی به سمت صاحب صدا رفت. مردی با چهره متفکر و نگران، انگشتش را در سوراخ دیوار نگه داشته و به بیلی خیره شده بود.
-ببین، اگر من انگشتم رو بردارم، کل شهر رو آب می بره. بیا برو داخل این سوراخ دیوار. من دیگه توان ندارم!

بیلی در لحظه هنگ کرد.

- تیمارستان؟
- نه عزیزم تیمارستان چیه؟! می‌خوایم بریم ددر. مقاومت کنی ممکنه آسیب ببینی. پس این شکلات رو بگیر و بیا!
- من دیوونه نیستم! ولم کنین!
- همه اولش همینو می‌گن! حالا هم منو عصبانی نکن بیا بریم!

بیلی اما بی‌اعصاب تر از آن‌ها بود. او می‌خواست پول جمع کند و به جایی برسد، نه اینکه به این فلاکت برخورد کند. نتیجتا خوی دسته‌بیلی‌اش فوران کرد و چند ضربه‌ای به آنها زد که باعث شد ولش کنند.
به محض اینکه آزاد شد پا به فرار گذاشت و رفت که دور شود؛ که با شنیدن صدای یکی از مسئولین تیمارستان درجا ایستاد.

- بابا تو مگه نمی‌خواستی به پول و ارتش برسی؟ اونجا هم پول هست!
- منظورت چیه؟ آخه چطوری؟
- ما اتفاقا خیلی به یه بیل دیوونه...
-
- ...بیل خوب و خوش اندام مثل تو نیاز داریم. بیا اونجا، کنار تخت بیمارا وایسا. به محض این‌که یکی خواست شلوغ‌کاری کنه، دهنشو صاف کن!

بیلی تا به حال تیمارستان نرفته بود... اما مطمئن بود این نمی‌تواند کار سختی باشد. هم عقده دل خودش بخاطر بدبختی‌هایی که از زمان قهرش با لرد سیاه سرش آمده بود را خالی می‌کرد و هم به پول می‌رسید. بنابراین ابرویی بالا انداخت و همراه مسئولین به راه افتاد.

بیلی نمی‌دانست آنجا دیوانه‌تر از او هم وجود دارد.

بیلی وقتی فهمید به "انضمام" دستگیر شده، کلی حال کرد چون از نظرش خیلی با ابهته!

بیلی با انضمام دستگیر شد...با انضمام حمل شد...با انضمام منتقل شد. ولی قرار بود بدون انضمام بازجویی بشه.

بیلی روی صندلی بازجویی نشسته بود و با افتخار به اینور و اونور نگاه می کرد.

شخصی برای بازجویی وارد اتاق شد.
-اسم؟
-بیلی!
-فامیل؟

بیلی تا حالا فامیل نداشت ولی همون لحظه برای خودش ساخت.
-انضمام پور!
-هدف از انجام کار؟

بیلی فکر می کرد که بازجویی در مورد موضوع ارباب شدنشه!
-اول کسب درآمد...بعد جذب جوانان این مرز و بوم و بعد تصاحب کل دنیا!

بازجو بدون اینکه دیگه چیزی بگه بلند شد و رفت!

بعد از چند دقیقه دو مرد دیگه با روپوش سفید وارد شدن و روی روپوششون نوشته بود...تیمارستان لندن!

تصمیم گرفت شانسش را امتحان کند. شاید آن مرد به او راه و رسم پولدار شدن را می‌آموخت؛ پس لی لی کنان به سمت مرد رفت.
-هی آقا! :hi:

صدایش با صدای دیگری آمیخته شد.
دو مرد هیکلی از دو طرف به سمت مرد فروشنده می‌آمدند.
مرد که ترسیده بود، به اولین چیزی که دستش رسید، چنگ زد... اولین چیز هم چیزی نبود جز... بیلی!

-به جون داداچ نزدیک شی می‌زنم!
-هوی! از خودت مایه بذار... من تا پول ندی نمی‌زنم.

آن دو داداچ نترسیدند و نزدیک شدند.
-مواد که پخش می‌کنی، مامور قانون هم تهدید می‌کنی؟
-نیا جلو! جون داداش می‌زنم... می‌زنم!

و زد... اما بیلی که گفته بود نمی‌زند.

دو داداچ ریختند سر مرد و دستبند زنان بردنش... البته به انضمام بیلی، به عنوان صلاح سرد استفاده شده، بر علیه مامور دولت!

اون دو مرد دوباره بیلی رو بردن پیش موش!
بیلی هنوزم خوش بین بود...چون اون دوتا مرد داشتن با خنده اونو حمل می کردن.
وارد دفتر رئیس شد و موش رو دید که هلو مینداخت بالا!

موش وقتی بیلی رو دید دست از هلو خوردن برداشت و با خشم بهش نگاه کرد.

بیلی دیگه خوش بین نبود.
-چیزی شده؟
-چیزی شده؟ چیزی شده؟ نصف سرمایه ی من سر بازی تو به باد رفت بعد تو می گی چیزی شده؟ تو مگه بیل نیستی؟
-هستم!
-مگه نگفتی برای آزمون عملی اومدی؟!
-گفتم!
-مگه قرارداد امضا نکردی؟!
-کردم!

موش سوال هاش تموم شده بود و نمی دونست چیکار کنه. تا همین جا بهش یاد داده بودن.
-همین! می تونی بری!

بیلی اصلا نفهمید چی شد که اینجوری شد.

بیلی از اونجا خارج شد.
بیلی که در شوک این قضیه به سر می برد، بدون توجه به جایی وارد پارک جادوگران شد.
روی نیمکت پارک نشست. یک آدمی هم دقیقا رو به روی اون نشسته بود. یه آدم دیگه به اون آدم رسید. چند گالیونی بهش داد و چیز کوچیکی گرفت و رفت.

بیلی فکرشم نمی کرد که انقد راحت بشه پول در آورد.

بیلی در حال شادی از یافتن شغلی نون و آب دار بود که یهو خودشو وسط رینگ میابه!

دستکش های مشت زنی رو به دست میکنه و در حالیکه بالا و پایین میپره منتظر حریف ناشناسش...

شترق بوم پخ!

سه تا مشت از ناکجا آباد میاد و بیلی رو داغون میکنه.

بیلی سریع جمع و جور میشه.
-کی زد؟

صدا میاد.
-من...حریفت...بانز...شرمنده دیگه. هورکراکس اربابی ولی شرط بندی کردم. باید ببرم. نزنی میزنم!

بیلی بانزو نمیبینه که بزنه. برای همین تصمیم میگیره سو لی رو که جزو تماشاچیاس و روی حریف بانز-هر کی که هست- شرط بسته، بزنه.
یکی دو ضربه به سر و صورت سو لی میزنه که دل نویسنده خنک بشه، و بعد برمیگرده وسط رینگ و کتکشو میخوره.

این جدال نابرابر خیلی زود با شکست بیلی تموم میشه و همه متفرق میشن!

بیلی خیلی بی موقع یاد قراردادی که نخونده بوده میفته. نمیدونه تاوان شکستش چی میتونه باشه.
بیلی، چوب خوش بینیه. شاید دلشون براش میسوخت و کمی پول بهش میدادن.

موش و دو مرد بی نام و نشانی که برایش کار می کردند، چند ثانیه ای را بدون حرف، به بیلی خیره شدند.
-منو مسخره می کنی؟

دو مردی که آنجا ایستاده و با خشم به بیلی خیره شده بودند، به طرفش هجوم بردند.
-به چه حقی ارباب ما رو مسخره می کنی؟ تو دستت کجا بود که کاری ازش بر بیاد؟

با شنیدن کلمه‌ی ارباب، بیلی بی توجه به کتکی که می خورد، در رویا و خیالاتش غرق شد.
روزی می رسید که او هم ارباب شود و یارانی داشته باشد. یارانی که اجازه ندهند کسی با او رفتار غیر محترمانه ای داشته باشد...

با ضربه محکمی که سر پلاستیکی بیلی را از تنش جدا کرد، از خیالات بیرون آمده و تصمیم گرفت به دفاع از خودش بپردازد.

تق، توق، شترق

این صدای برخورد بیلی با صورت و سایر اعضای بدن آن دو مرد بود.
بیلی فقط از خودش دفاع کرد!

-دمت گرم... چه دردی داره کتکت!
-شما استخدامی.

بیلی ذوق کرد و با همان ذوق، برگه ای را امضا کرد که اسمش قرار داد بود. قراردادی که بیلی را موظف به مبارزه با حریفی نا معلوم، در رینگ می کرد.

البته بیلی آنقدر ذوق لرزان کرد که امضایش کج و کوله شد و حتی نتوانست متن قرارداد را بخواند!