-بانز؟!
-نخیر! آقای بانز. احترام یادت نره!

فرشته این را گفت و رو به بانز کرد.
-هر چیزی خواستین بهش بگین، براتون فراهم کنه. اگر مشکلی هم پیش اومد فقط کافیه یه سوت بزنین تا بیام برش گردونم به جهنم.

با رفتن فرشته، لبخند شیطانی بانز پررنگ تر شد. البته سو آن را ندید؛ هیچکس ندید. بانز در بهشت هم نامرئی بود!
-سو، کلاهت کجاست؟
-به تو چـ... منظورم اینه که برش داشتم تا راحت تر کاراتونو انجام بدم آقای بانز.

لبخند شیطانی بانز از محدوده صورتش خارج شده بود.
-داخل قصرم یه اتاق هست پر از کلاه. هر کلاهی که فکرشو بکنی! برو یکیشو انتخاب کن.
-واقعا؟!

سو باور نمی کرد بهشت چنین تاثیر مثبتی روی بانز داشته باشد.

-آره. میخوام مثل همیشه خوش تیپ به نظر برسم.

سو حق داشت که باور نکند!

- این دمنوش رو بخورید تا همه ی خاطراتتون پاک بشه و به بهشت برید...
- قیافه تو یکم برای من آشناست.
- نخیر...لطفا دمنوش رو بخورید تا اتفاقات بد رو فراموش کنید.
- چرا...شبیه یکی هستی...اسمش اگلانتاین بود.

پافت لیوان دمنوش روی میز را جا به جا کرد...این پنجمین نفری بود که او را شناخته بود.
- ببینید...فراموشی یه نعمته، شما که نمی خوایید خاطرات بد همیشه عذابتون بِدن؟

حرف هایی که زمانی اعتقادی بهشان نداشت، اما با گذشت زمان و دیدن افرادی که خاطراتی از زندگی قبلیشان داشتند، قبول کرده بود که شاید فراموشی آن قدر ها هم اتفاق بدی نباشد.
- لطفا دمنوش رو بخورید.
- نمی خورم.
- اه...نذار این کارو بکنم.

اگلانتاین اجازه نمیداد کسی مرتکب اشتباهی جبران ناپذیر شود، پس درحالی که دور اتاق به دنبال مرده ها می دوید، مجبورشان به نوشیدن دمنوش می کرد.

شاید تنها شغلِ مناسب در دنیای بعد از مرگ برای پافت، مجبور کردن آدم ها به نوشیدن دمنوش فراموشی بود...درحالی که خودش همیشه از این نعمت محروم می ماند.

شرایط فوق‌العاده‌ای بود. هر چه می‌خواست برایش مهیا می‌شد و دیگر لازم نبود هیچ کاری بکند. هر زمان که می‌خواست می‌خوابید و هر وقت دوست داشت بیدار می‌شد.
به شدت به بهشت علاقمند شده و خوشحال بود از این که دو فرشته‌ی روی شانه‌هایش استعفا داده و اعمالش را ثبت نکرده بودند.

در همان حالی که بر روی تختش زیر صدها لایه پتوی نرم دفن شده و دو دستش را زیر سرش گذاشته بود و استراحت می‌کرد، حضور دو نفر را بالای سرش حس کرد.

چشمانش را گشود و دو فرشته را بالای سرش دید که با چهره‌ای خشک و جدی به او زل زده بودند.

- اممم...چیزی شده؟ مشکلی هست؟
- خجالت نمی‌کشی؟ توی بهشت دروغ می‌گی؟ اونم تو روز روشن؟
- ببخشید متوجه نمی‌شم...چه دروغی؟

یکی از فرشته‌ها سرش را به نشانه تاسف تکانی داد.
- هنوزم دروغ؟ انکار؟ دو رویی؟ مثل این که این دو روز اقامتت تو بهشت هم حتی نتونسته تو رو درست کنه!
- دیگه کم‌کم دارم نگران می‌شم...چی دارین می‌گین؟
- داریم راجع به زندگیت تو اون دنیا حرف می‌زنیم. چه کارای بد و پلیدی که نکردی! چه آدم سیاهی که نبودی! جای تو وسط جهنمه! بعد به ما گفتی آدم خوبی بودی؟

سدریک به فرشته‌ها زل زد. ظاهرا متوجه حقیقت ماجرا شده بودند.

وقتی وارد آشپرخانه شدند، زنان زیادی داشتند سبزی و حبوبات پاک میکردند. اما هیچ کدام غیبت نمیکردند!
اینجا بهشت بود و غیبت کردن عادت هیچ کس نبود!
ربکا با تعجب به همه نگاه کرد.
اگر مروپ آنها را میدید با خوشحالی به سمتشان میدوید!

-خب بیا اینجا بشین غذاتو بخور. زودتر بخورش، کلی کار داریم.
-باشه!

ربکا پشت میز غذاخوری نشست و منتظر غذایش شد.

1ساعت بعد

-عااا...

ربکا غذایش را خورده بود ولی مشکل بزرگتری که بعد از غذا خوردنش پیش آمده بود، لیست غذاهایی که باید درست میکرد بود.
لیست آنقدر بلند بود که آخرین اسم غذای آن، به زانوی ربکا میخورد!
زنی که به او غذا داده بود، معلوم شد که سرآشپز اینجاست. حالا روبه روی ربکا ایستاده بود و چهره پوکرش نگاه میکرد.
-نمیخوای بری غذا درست کنی؟ منتظر غذات هستنا!
-آخه... عااا...
-چیشده؟
-عام، میشه بهم تو غذا درست کردن کمک...

زن از چهره جدی‌اش به چهره ای عاشقانه و محبت آمیز تغییر کرده بود.
خنگ بودن ربکا در آشپزی، عشق ورزیدن لازم داشت؟

-خب عزیزم استرس اولین کاره. برات مهم نباشه! یه نفس عمیق بکش! آها، آره. بذار تو تک تک سلول های وجودت آرامش قلت بزنه.
-چقد احساسی حرف میزنین. میگم آشپزیم افتضاحه، میتونین بهم کمک کنین؟
-عزیزممممممم! چقد شیرین حرف میزنی!
-
-البته که بهت کمک میکنم! چرا که نه!

ربکا که از رفتار زن خیلی تعجب کرده بود، با همان قدر تعجب همراه زن به راه افتاد.
اولین غذای ربکا در طول عمرش را باید برای کسانی درست میکرد که نمیشناخت. اصلا معلوم نبود میتواند طلسمی، چیزی رویشان اجرا کند، تا از غذای افتضاح او تعریف کنند.
کارش خیلی سخت شده بود!

سو با نیشی که تا بناگوش باز شده بود، به طرف مامور عذاب چرخید.
-اشتباه نمیشه؟

پیش از آنکه جوابی بشنود، فرشته ای که به دنبالش بود، به او رسید.
-سو لی تویی؟
-خودمم.
-باید ببرمت بهشت.
-می‌دونستم اشتباه شده. از اولشم معـ...
-به عنوان عذابت باید توی بهشت مسئول پذیرایی از یه نفر بشی. خودش انتخابت کرده. زودباش بریم.

سو وا رفت! البته در کسری از ثانیه به خودش مسلط شد و به یاد آورد همین هم بهتر از هیچ است! کسی که اینقدر به سو علاقه داشته که او را از جهنم نجات دهد، قطعا اجازه نمی داد در بهشت به او بد بگذرد.
سو با این افکار که در ذهنش غوطه‌ور بودند، با مامور عذاب جهنمش بای‌بای کرد و به طرف بهشت راه افتاد. غافل از اینکه مامور عذاب وحشتناک تری در بهشت انتظارش را می کشید!

-حالا قراره از کی پذیرایی کنم؟

-عجب اتاقی! الان دیگه میتونم راحت باشم.
-هی، تو تازه واردی؟

زنی با لباس آشپزی، تا کمر از پنجره ساختمان کنار اتاقک ربکا، بیرون آمده بود و با او حرف میزد. ربکا در اتاقش را بست و عقب تر آمد تا زن را ببیند.
باز هم تازه وارد بود!
حتی در بهشت هم تازه وارد بود!
-آره. اینجام تازه واردم.... تو آشپرخونه هم آشپز تازه واردم.
-خب بیا بالا کارت دارم.

ربکا با سرعت وارد هتل شد. البته شاید فقط خودش اینگونه فکر میکرد که آنجا هتل است.

نیم ساعت بعد-طبقه آخر

از بس طبقات ساختمان زیاد بود که ربکا پاهایش درد گرفته بود. نیم ساعتی میشد که از پله ها بالا میرفت.
موقعی که آخرین پله را رد کرد، همان زنی که دیده بود، روبه رویش ظاهر شد.
-خب، تو تازه واردی، پس باید... صبر کن ببینم!
-چیشده؟
-تو همه پله ها رو بالا اومدی؟
-آره خب.

زن روی پیشنانی اش کوبید و به آسانسور کنارش که حالا باز شده بود و زنی از آن بیرون آمد، اشاره کرد.
-آسانسور جدیده. اصلا ندیدیش؟ خب چرا با خودت اینجوری میکنی؟ از پا میوفتی!
-ها؟

ربکا با تمام وجود میخواست ساختمان را نابود کند تا حواسشان باشد آسانسور را جلوی چشم تازه واردین بگذارند! اما زن با قیافه ای دلشکسته و آزرده به ربکا نگاه میکرد که باعث شد ربکا از این کار منصرف شود.
-بیا بهت غذا بدم ضعف معده نگیری یه وقت!

ربکا با خوشحالی پشت سر زن دوید.
حالا میتوانست در این آشپرخانه هم غذا درست کند و هم غذا بخورد!
خوشبختی ربکا در بهشت، خوردن و خوابیدن بود. که حالا به آن رسیده بود.

-حواست باشه ها! کار هم باید بکنی! همش نباید غذا بخوری.
-باشه! الان بریم یکم غذا بخوریم تا کار شروع بشه!

فرشته تصمیمش را گرفته بود. امکان نداشت اجازه دهد روح تمیز بلاتریکس بخاطر بازگشت به دنیای فانی کثیف شود. حال
زمین و زمان شهادت دهند که او آدم بدی است، لاکن چیزی که فرشته حساب می‌کرد، نامه اعمال در دستش بود.
-خب، آروم شدی؟ آماده‌ای سفر رو به جلو رو شروع کنی؟

بلاتریکس حاضر بود. نقشه واضح بود. وارد هر دنیایی می‌شد، به قدری بدی می‌کرد تا برای مجازات باز به دنیای قبل بازگردد. برایش چیزی جز بازگشت نزد لرد معنی نداشت.

-پس بزن بریم!

فرشته بلاتریکس را زیر بغلش زد و شروع به حرکت کرد.
به علت آنکه نویسنده پست تا به حال مرگ را تجربه نکرده و دنیای پس از مرگ را هم ندیده است، بلاتریکس و فرشته از فراز دریاها گذشتند، جنگل‌ها ‌و کوه ها را پشت سر گذاشتند. کهکشان راه شیری را نیز دور زدند و به دنیای بعدی رسیدند.
فرشته بلاتریکس را روی زمین گذاشت و بشکنی زد.
بلاتریکس متوجه شد چیزی تغییر کرده، لاکن قبل از آنکه متوجه آن شود، چشمانش گرم شد و خوابید!

پیتر قدم زنان در بهشت پرسه می زد.
گل هارا بو می کرد...
با فرشته ها حرف میزد...

آرام و خوشحال بود تا این که فهمید لرد هم در بهشت قرار دارد.
این فهمیدن آرام وقرار را از پیتر گرفت.
او باید دنبال لرد میگشت تا شاید در این جا مرگخوار می شد و با لرد گروه "مرگخواران بهشتی "را تشکیل می دادند.
پیتر علاقه شدیدی به مرگخوار شدن داشت!
او دنبال لرد گشت تا پیدایش کرد.
_ارباب چرا اینجایید. بیاید به قصر ما.
لرد به پیتر نگاه کرد.
_عه... پیتر...تویی. اتفاقا ما در فکر بودیم که تورا به قصرمان دعوت کنیم.فقط باید کلید را از سولی بگیری تا توفیق حضور در قصر مارا داشته باشی.

پیتر به سو در آن بالا نگاه کرد.
باید کلید را به دست می آورد...

مروپ با کوله باری از ادوات شکنجه به بالای سر تام گور به گور شده رفت.

-این، اینجا چیکار میکنه؟ ای بابا...این دنیا هم نمی تونم یه نفس راحت از دستش بکشم؟
-نه همسر عزیزم...اومدم که جهنم رو قشنگ به کامت زهر مار کنم.
-گرفتاری شدیما! نمی شد سیسیلیا مسئول شکنجه م بشه؟‌‌
-یه سیسیلیایی بهت نشون بدم دیگه اسمشم به زبونت نیاری!

به مروپ برخورده بود. معجون عشق را همراه فلفل در جامی از سرب داغ ریخت و به زور به خورد تام داد. سپس با گیوتینی که هنوز در جهنم منسوخ نشده بود چهار بار سر تام را از بدنش جدا کرد و دوباره چسب نواری زد و باز هم جدا کرد و...

روز ها از پی هم سپری می شد و هر روز مروپ خلاقیتی جدید در شکنجه تام به خرج می داد.

زندگی در جهنم هم لذت های خاص خود را داشت!

-اممم...فرض کنیم که موندیم...کلیدمونو بده!

سو با صدایی که از شدت شور و شوق می لرزید دوباره فریاد کشید:
-ارباب نشنیدم...چی گفتین؟ موندین پشت در؟

لرد سیاه ساکت شد. غرورش اجازه نمی داد جمله اش را تکرار کند. دستش را دراز کرد و اولین یقه ای را که در دسترس بود گرفت.
-آها...تویی سدریک؟ این یاران قسی القلب ما چرا همگی دارن در بهشت پرسه می زنند؟ به این سول بگو بله...ما پشت در مانده ایم.

سدریک با صدای بلند اعلام کرد:
-بله...ما پشت در مانده ایم.

لرد سیاه یقه سدریک را رها کرد.
-خب...برو به کارت برس.

بعد از رفتن سدریک، سو که آرنجش را به لبه پنجره تکیه داده بود گفت:
-خب...سدریک مونده پشت در...اونو که شنیدم. ولی خود شما چی؟ پشت در موندین؟

سو داشت از این وضعیت لرد بسیار لذت می برد.

-ما الان می رویم و به مسئولین می گوییم که تو در بهشت دنبال انتقام هستی و داری ما را آزار می دهی. از همان بالا پرتت کنند توی جهنم.

-ولی ارباب...شما هم الان منو تهدید کردین...نکنه خودتونم بندازن جهنم؟ چون تا جایی که شنیدم می گفتن فقط یه دونه خوبی داشتین...اونم هر لحظه ممکنه باطل بشه!

-لعنت بهت سو...کلید ما را بده!