خلاصه:
مرگخوارا با خبر شدن که دامبلدور بچه داره و بچه ش تو يتيم خونه ى سنت دياگونه. ريگولوس به شکل بچه درمياد تا بره و بچه رو پيدا کنه، اما دير مى کنه. برای همین لرد، آريانا و هکتور رو هم مى فرسته و اونا موفق میشن بچه رو به خونه ی ریدل بیارن. محبت بچه به دل لرد سیاه میشینه و لرد، اسم بچه رو میذاره تام مارولو جونیور.
اخلاق لرد عوض شده و مرگخوارا میترسن که لرد، تبدیل به دامبلدور دوم بشه. به همین خاطر، مرگخوارا تصمیم میگیرن که بچه رو به گردش ببرن و بهش خبیث بودن رو یاد بدن. لرد موافقت میکنه، اما تصمیم گیری رو به عهده ی خود بچه میذاره.
تا این جا، نه تنها مرگخوارا موفق نشدن بچه رو راضی کنن باهاشون بیاد گردش، بلکه بچه تصادفا لینی رو میکشه و حشرات، برای گرفتن انتقام خون لینی، به خونه ریدل حمله میکنن.


رز، لینی را بغل کرده بود و به طور هم زمان، در سوگ لینی و از ترس خورده شدن توسط حشرات مهاجم، جیغ می کشید. آرسینوس بچه را بالا گرفته بود و پوکرفیس وار، این پا و آن پا می کرد تا حشراتی که داشتند برای گرفتن بچه از بدنش بالا می آمدند، بیفتند. آریانا به هر چیزی که دم دستش بود، دیوانه وار اکسپلیارموس می زد و سعی داشت بچه را از دست آرسینوس بگیرد. نیمی از دیوارها و مبلمان اتاق تام مارولو جونیور، توسط حشرات خورده شده بود، اما عجیب تر از همه، خنده ی بی وقفه ی بچه بود که همه چیز را به بازی گرفته بود.

-اینجا چه خبره؟

با شنیدن این صدا، همه ی مرگخواران و حشرات سر جای خود ایستادند و به دنبال منبع صدا گشتند.

ریتا اسکیتر که تازه از راه رسیده بود، بدون توجه به چهارصد هزار جفت چشمی که به او زل زده بودند، در حالی که حواسش بود پایش را روی هیچ حشره ای نگذارد، راه خود را از بین آنها و مرگخواران باز کرد و روبروی مبل نسبتا سالمی که از قبل یافته بود، ایستاد. نگاهی از سر انزجار به مبل انداخت، سپس دستمالی از کیفش در آورد، بی هیچ عجله ای مبل را تمیز کرد و روی آن نشست.
پس از آن که کاملا مستقر شد، رو به حشرات کرد و گفت:
-شما خجالت نمی کشید؟

قلم پر ریتا که در تمامی این لحظات بی وقفه مشغول نوشتن بود، لحظه ای باز ایستاد، پری به تاسف تکان داد و دوباره مشغول نوشتن شد.

حشرات که گویا خجالت کشیده بودند، سرهایشان را پایین انداختند و به سمت جایی که از آن آمده بودند، روانه شدند. یکی از آن ها لینی را از برگ های رز گرفت و با خود برد.

-خوب دفنش کنین.

مرگخواران ابتدا نگاهی به ریتا، سپس به یک دیگر و در آخر به بچه کردند.

آرسینوس، لینی را گرفت و به تام مارولو جونیور داد. تام مارولو جونیور مدتی هاج و واج به لینی نگاه کرد ولی بعد از چند ثانیه مشغول خندیدن شد و با شتاب لینی را تکان داد.

- جـــــیـــــــغ آرسینوس... یه کاری بکن...

آرسینوس تنها کاری که از دستش بر می آمد پوکر فیس نگاه کردن تام مارولو جونیور و لینی بود! آستوریا دوباره وارد کادر شد و درست رو به روی تام مارولو جونیور ایستاد.
- خوب گوش کن بچه، چون تو بچه مورد علاقه اربابی شکمتو با ناخونام سوراخ نمیکنم ولی اگه به حرف من گوش نکنی مجبورم اینکار بکنم!

آستوریا ناخون هایش را به تام مارولو جونیور نشان داد ولی تنها اثری که آن ها داشتند این بود که تام مارولو جونیور را بیشتر خنداندن و باعث جان دادن لینی در دستانش شدند! بله لینی در دستان تام مارولو جونیور مرد! همه مرگخوار ها دوباره وارد کادر شدند.

- میگم این بچه همینطوری هم به همه زور میگه دیگه حتما لازمه ما کاری بکنیم؟
- قرار بود به هکتور زور بگه نه اینکه لینی بکشه!

رز جیغی کشید که توجه مرگخوار ها را جلب کرد. پس از اینکه همه به رز نگاه کردند او گفت:
- لینی میدونست که به زودی توسط یکی تو خونه ریدل کشته میشه برای همین وصیت کرده بود وقتی مرد فکو فامیلاش بیان انتقامشو بگیرن!

در همین لحظه دیوار پوکید و هزاران پیکسی و حشرات دیگر وارد خانه ریدل شدند که همگی دنبال انتقام لینی بودند! در این لحظه تنها چیزی که کسی ازش سر در نیاورد دلیل خنده تام مارولو جونیور بود!

پس از محو شدن هکتور در افق توجه همه به تام مارولو جونیور برگشت که با بغض نوک ریشش را می جوید و با چشمانی غصه دار به مرگخوارها نگاه میکرد.آریانا که توان دیدن برادرزاده اش را در این وضعیت نداشت آرسینوس و رودولوف را کنار زد و گفت:
_عمه قربونت بره عزیزم چرا بغض کردی؟

تام مارولو جونیور که به خاطر محبت های بیش از حد لرد عمه ی خود را فراموش کرده بود سعی کرد آریانا را از خود دور کند و در همین حین با جیغی گوش خراش بساط گریه ای بی سابقه را بنا نهاد.مرگخوارها در ثانیه ای به سمت کودک بی نوا هجوم برده و سعی در آرام کردن او داشتند.هکتور که با صدای جیغ تام مارولو جونیور افق را به مقصد خانه ی ریدل ها ترک کرده بود ملاقه ای را به یک پاتیل میکوبید و سعی داشت مثلا فضا را برای بچه آهنگین و شاد کند!آریانا که محبت را تنها راه رام کردن یک بچه میدانست با قربان صدقه رفتن و بوسیدن پی در پی جیغ بچه را بیشتر درآورد.آرسینوس که به خاطر صدای بالا گرفته ی مرگخوارها و جونیور انتظار ورود لرد را داشت در حرکتی عجیب یک دفعه داد زد:
_ساکت.

صدای داد آرسینوس که شاید قرنی یکبار شنیده میشد به حدی عجیب بود که در یک لحظه مرگخوارها ساکت شدند و تام مارولو جونیور هم دقایقی از تعجب سکوت ناگهانی مرگخوارها دست از گریه برداشت؛ اما پس از چند دقیقه با ناراحتی دوباره به گریه ی خود ادامه داد.بلاتریکس که صبر خود را از دست داده بود با خشم به پسر محبوب لرد نزدیک شد که توسط باقی مرگخواران با سرعت هرچه تمام تر به خارج کادر کشان کشان برده شد.آرسینوس که دید در کادر جز خودش،تام مارولو جونیور و لینی کسی نمانده در حرکتی ناگهانی بچه را بغل کرد و به صورت پر از تعجب او از زیر ماسک لبخندی زد و گفت:
_کوچولو یه جادوگر که گریه نمیکنه؛گریه برای ساحره هاست بیا این لینی رو ببین چه خوشگله،ببین چه کوچولوئه، اگر میخوای برش دار به عنوان اسباب بازی استفاده کن.

آرسینوس که توجه تام مارولو جونیور را به لینی دید خوشحال از ابتکار و قدرت بچه داری خود و غافل از قلب ایستاده و وجود سرشار از خشم لینی؛به لینی وارنر اشاره کرد تا عروسک بچه ی ارباب بشود و در آخرین لحظات تقدیم لینی به جونیور زمزمه کرد:
_لینی راضیش کن ببریمش بیرون؛خباثت ارباب به تو بستگی داره.

چند دقیقه بعد:

مرگخواران وارد اتاق شده، به تام مارولو جونیور زل زده بودند و به مغزشان فشار میاوردند که چگونه تام مارولو جونیور را راضی کنند. در این لحظه آرسینوس وارد کادر شده و کنار تام مارولو جونیور نشست.
- خب تام مارولو جونیور. پسر ارباب. این چیزی که دور گردنم پیچیده و بعد اینجا اومده پایین رو میبینید؟ بهش میگن کروات. کروات هم خیلی چیز باحال و باکلاسیه. فقط کافیه که با ما بیاید تا تاریکی رو در شما گسترش بدیم تا بتونید کروات داشته باشید فرزند ارباب.

فقط کافی بود تام مارولو جونیور یک لحظه خود را با کروات، لباس رسمی و ریش نارنجی تصور کند تا به این شکل دربیاید.

- ببین با بچه لرد چیکار کردی آرسینوس! بیچاره از ترس زهره ترک شد!

در این لحظه ناگهان هکتور به سمت بچه پرید و دیگر نه تنها بچه، بلکه همه ی مرگخوار ها به این شکل درآمدند.

- خوبی کوچولو؟ می خوای یه معجون بهت بدم روشن شی؟! برای شما رایگان حساب میکنم!

در این لحظه رودولف وارد کادر شد و گفت:
- هکتور جون هرکی دوس داری دست از سر اون بچه بردار! میدونی اگه بلایی سرش بیاد ارباب چه بلایی سرمون میاره؟! اگه نری کنار، خودم با قمه خط خطیت میکنم!
- نگران نباش رودولف من که کاری ندارم به این بچه!
- هکتور اصلاً میدونی تو دیگه مرگخوار نیستی؟
- منظورت چیه؟
- لرد واسه دروغ سیزده دسترسی هممون رو گرفت ولی بعد دسترسی هممون رو داد...بجزء دسترسی تو!
- یعنی الان من مرگخوار نیستم؟
- نه. نیستی.
- درخواست هم دادم؟
- درخواست هم دادی ولی تایید نشد.

و در این لحظه هکتور که دلش شکسته بود از اتاق بیرون رفت و برای امتحان سعی کرد دری را که همین الان بست، باز کند ولی با پیام "شما قادر به دیدن این بخش نیستید" مواجه شد. هکتور پس از دیدن این پیام در افق محو شد.
آیا هکتور از افق برمیگشت؟ آیا مرگخواران موفق به راضی کردن تام مارولو جونیور میشدند؟ یا لرد بیشتر و بیشتر به سمت مهربان شدن میرفت؟
همه و همه در قسمت بعدی این سریال مهیج!

بله. مرگخوارها فكر كردند. آنها بايد دامبلدور سابق و ريدلِ جونيور فعلى را قانع مي كردند تا با آن ها به تفرجگاه ريدل برود و بازي كند. و در حين بازي به او شرارت بياموزند.

بعد مرگخوارها، كمي بيشتر فكر كردند كه البته عجيب بود.

آنها مي توانستند جونيور را قانع كنند تا با آنها بيايد گاوميش هاي باروفيو را ببرند صحرا براي چرا.
بعد جونيور را بيندازند در چاه و پيراهن خونى اش را ببرند براي ولدمورت و بگويند پالي او را خورده.

بعد ولدمورت بگويد كه دروغ مي گويند و ماه اصلاً كامل نبوده كه پالي گرگ شود و جونيور را بخورد. و نهايتاً در كروشيو زنان به اتاقش برود و آنقدر كروشيو بزند كه چشمهايش - زبان مرگخوارها لال - كور شود.

كه البته جاي نگراني نبود اصلاً. چون احتمالاً كاروان علي بشير موقع قاچاق قاليچه ى پرنده به انگلستان، جونيور را پيدا مي كردند و با خودشان به اسكاتلند مي بردند.

جونيور هم عزيز اسكاتلند مى شد و بعد سي سال برمي گشت و چشمهاي ولدمورت را شفا ميداد و مرگخواران را هم مي بخشيد و همه چيز به خوبي و خوشي تمام ميشد.

اما مرگخواران في الفور نكته اي يادشان افتاد. اربابشان، ولدمورت بود، يعقوب و اسحاق نبود كه! بله، يادشان افتاد كه لابد، همينكه بگويند جونيور را پالى خورده، اول پالى را و سپس همه شان را مى كشد و نهايتاً هم با يك «اكسيو تام ريدل جونيور» فرزند خوانده اش را بر مى گرداند!

اما پيش از آنكه براي خودشان يك پلن بي پيدا كنند، ديدند به جونيور - كه نوك ريشش را در دهانش گذاشته بود و مى مكيد - رسيده اند!

اما لیسا و دلفی انسان های متمدنی بودند! بنابراین هر چه زودتر جروبحث را تمام کردند و در حالی که شانه به شانه یکدیگر ایستاده بودند، از آرنج هایشان به عنوان مته برای سوراخ کردن پهلوی دیگری و شکستن دنده های او استفاده میکردند و با لبخندی کاملا ملیح به باقی مرگخواران نگاه میکردند.

-خب به نظر من باید یه کاری کنیم به همسن و سالاش زور بگه.
-به نظرت اینجا همسن و سالی داره؟
-خب... نه!

همگی دوباره برای لحظاتی در فکر فرو رفتند، مدتی بعد آرسینوس پیش از همه شروع به صحبت کرد:
-خب... میتونیم یادش بدیم که به غیر همسن و سالاش هم زور بگه. برای مثال هکتور میتونه گزینه مناسبی باشه... البته صرفا برای مثال گفتم.

بقیه نگاه هایی اینطوری" " به هم انداختند و بعد سرشان را به نشانه موافقت تکان دادند.

-فقط... کی جرات گرفتن بچه از اربابو داره؟

اینجا قسمت سخت ماجرا بود. برای همین مرگخواران تصمیم گرفتند که دسته جمعی به حضور لرد سیاه بروند تا شاید قدرت اقناعشان بیشتر شود!

چند دقیقه بعد در اتاق ارباب
-ارباب... عفو کنید، بچه دامبلدور کجاست؟
- دیگه نبینم اینجوری خطابش کنید! اسم روش گذاشتیم به اسم صداش کنید.
-چشم ارباب... اجالتا چه اسمی گذاشتید؟
-اسمش رو تام مارولو جونیور گذاشتیم. به همون نام خطابش کنید.
-چشم.
-خب چه کار داشتید که اومدید مصدع اوقات ما شدید؟
-چیزه... میخواستیم اگر ممکنه تام مارولو جونیور رو ببریم تفریح کنه...
-تام مارولو جونیورمون رو بدیم دست شماها؟ خیر نمیدیم!
-ارباب میخوایم ببریمش تفریح... برای روحیه بچه لازمه...
-خب! ما زیاد بچه داری بلد نیستیم! بنابراین تصمیم رو به عهده خودم تام مارولو جونیورمون میذاریم... الان هم میریم پیشش، صحبت میکنید، اگر خواست و قانعش کردید میاد، اگر نه دیگه مصدع اوقات ما و تام مارولو جونیورمون نمیشید...

مرگخواران با چهره هایی آویزان، در هم ریخته و نا امید پشت سر اربابشان به سمت جایی که بچه بود راه افتادند تا مگر او را" تام مارولو جونیور" را قانع کنند که با آن ها مثلا به تفریح بیاید!

- فکر خوبیه ولی چجوری؟
- طلسسم ها و که نمیتونیم یادش بدیم چون هنوز حتی بلد نیست درست حرف بزنه!
- خب میتونیم فعلا خبیث بودن به روش مشنگی و یادش بدیم!

همه با عصبانیت به سمت الیزابت برگشتند.

-روش مشنگی؟ما خودمون مشنگارو میکشیم بعد به این بچه روش های مشنگی...
-آماندا!

این صدا حرف دلفی را قطع کرد. این صدا، صدای لردولدمورت بود.
آماندا تنبل نبود! پس آپارات نکرد و با کمک راه رفتن به اتاق اربابش رفت.
- بله ارباب با من کاری داشتید؟
- بله! چیزهایی که در این لیست نوشتیم را تهیه میکنی و تا نیم ساعت دیگه اینجایی!

آماندا لیست را از ولدمورت گرفت و از اتاق خارج شد.
قبل از رفتن به بیرون برای خرید وسایلی که لرد سیاه گفته بود به جمع مرگخواران پیوست!
-ببینید ارباب چی گفت!
-چی گفت؟
- این لیست رو بهم داد.
- چند تاشو بخون ببینیم.

آماندا شروع به خواندن کرد.
- پوشک بچه، کهنه بچه، شیر خشکه، شیشه شیر، جغجغه، جاروی پرنده اسباب بازی و...

مرگخواران نگران بودند و با خواندن وسایل لیست نگران تر شدند!
آماندا رفت تا وسایل را بخرد.

-چجوری به روش مشنگی بچه رو به خبیثی دعوتش کنیم؟
- اینو من میدونم!
- نه لیسا من توی پرورشگاه مشنگا بزرگ شدم!
-منم 5 سال توی مدرسه مشنگا درس خوندم!
-ولی من از وقتی به دنیا اومدم پیششون بودم!
-اییییش!
-قاراشمیییش!

مرگخواران با دیدن دعوای دلفی و لیسا سری به نشانه تاسف تکان دادند و تصمیم گرفتند خودشان فکری بکنند.

چند دقیقه بعد:

لینی وارنر داشت با آخرین سرعت به سمت اتاق اربابش میدوید پرواز میکرد. در همین لحظه باز آن صدا به گوش رسید.
- برای بار آخر به تو میگوییم! تکرار کن! تکرار!

لینی به سرعت از سوراخ کلید وارد اتاق لرد شد. انتظار داشت صحنه ای را ببیند که لرد میخواست به بچه دامبلدور کروشیو، آواداکداورا و ورد های درد آور دیگر بزند. اما با صحنه دیگری رو به رو شد.
- کاری ندارد! حالا یکبار دیگر هم برایت میخوانم: اتل متل قلقلیه جسد دارم جسد کیه؟! اتل متل خال خالیه تبر دارم دست کیه؟! حالا تو بگو.
- اواَ؟!
- اواَ اواَ یار جدید و با وفای ما. اواَ اواَ.

لینی تحمل دیدن این صحنه را نداشت. لرد خبیث و بی رحم او اکنون در حال یاد دادن آهنگ "اتل متل قلقلیه جسد دارم جسد کیه؟!" به فرزند آلبوس دامبلدور بود. دشمن همیشگی اش. همان که همیشه به او پشمک میگفت.
فقط کمی مانده بود که لینی برود و در افق جزایر هاوایی محو شود. ولی مقاومت کرد و همانجا روی هوا معلق ماند. در این لحظه لرد سرش را به سمت لینی برگرداند.
- چرا اینجا آمده ای لینی؟ مشکلی پیش آمده؟
- نه ارباب فقط وقتی اون فریاد هاتون رو شنیدم گفتم شاید...دچار مشکلی چیزی شده باشد.
- مشکل؟ مگه تو نمیدانستی که ما درحال تر و خشک کردن پسرمان هستیم؟

پسر؟! اوضاع لرد خیلی وخیم بود. ممکن بود اگر بیشتر ادامه دهد به دامبلدور دوم تبدیل شود! لینی باید کاری میکرد. باید لرد را به هر قیمتی هم که شده خبیث میکرد.

چند دقیقه بعد - جلسه ی سری مرگخواران:

- لرد داره مهربون میشه!

جلسه جدی شده بود. خیلی هم جدی شده بود. آنقدر جدی که حتی چند نفر از مرگخواران زیر فشار جدی بودن آن له شده و بعضی دیگر هم ردا دریده و در افق محو شدند.

- شایعه شده لرد رفته کلی پول داده پوشک و اینا هم گرفته. تازه الان داره حاضر میشه بره لباس بچه بخره...لرد کجایی؟ دقیقاً کجایی؟!
- بار اول نیست لرد داره مهربون میشه. یکم صبر کنیم لرد خودش دوباره خبیث میشه.
- معجون ضد مهربانی بدم بهتون؟!
_اون باید اینجا بمونه! من عمه اونم میفهمین؟! عمه!
- مرگخواران آ! ما که قادر نیستیم لرد را از آن بچه نجات دهیم. شاید بهتر باشد آن بچه را نیز خبیث کنیم.

لینی چند لحظه ای به حرف لادیسلاو فکر کرد.
- همچین ایده بدی هم نیست.

ساعتی بعد:


دامبلدور کوچک با تحیر به این سوی و آن سوی می نگریست.

- این برای چی به ما زل زده؟

چشمان بچه با انحراف به لرد خیره شده بود.
شاید چون در تلاش بود توامان به تمام چشم هایی که به او و ریشش خیره شده بودند، خیره شود.

- هورهورهورهور.

مرگخواران سرهایشان را به سمت در برگرداندند.
- به چی می خندیدی لادیسلاو.
- خنده نمی کردیم ارباب آ.
- پس داشتی چی کار می کردی؟

لادیسلاو قدری تامل کرد. او انسان عجولی نبود.

- یادمان نمی آید لرد آ.

لرد انرژی اش را برای اخم کردن هدر نداد، لرد چشمانش را چرخاند.

- آخ! آخ! آخ!

مگسی از جلوی صورت لرد گذشته و باعث شده بود چشمان لرد گیر کند. مرگخواران ترسیده، هول کرده، جیغ و داد کردند.

- هوووپف.

دامبلدور کوچک پیش از همه خودش را به لرد رسانده، از ایشان بالارفته و در صورتشان فوت کرده بود.
پس از آن چشمان لرد و دامبلدور کوچک به هم افتاد. نفرت لرد شعله ور شد!

- بچه... ممنونیم.

مرگخواران دست از ترس و جیغ زدن برداشته، تعجب کردند.

- از این به بعد خودمون تر و خشکت می کنیم. خودِ خودمون.
- بابایی.

مرگخواران نمی دانستند بچه داری لرد چگونه است...
اگر می دانستند، از این که "خودِ خود لرد" خطاب شده بودند، بسیار ذوق می کردند.

لرد از چرخیدن روی صندلی چرخانش دست کشید و به مرگخواران زل زد.
- بزنیم چشمتون رو از حدقه در بیاریم؟ برین بچه رو بیارین وگرنه هر ثانیه رودولف رو به شیوه های مختلفی می کشیم و دوباره زنده می کنیم و دوباره آتش می زنیم.
- ارباب اجازه؟

لرد به طرف بلاتریکس چرخید که با قیافه ی کج و معجوش که حکایت از کشمکش درونش داشت، می خواست چیزی بگوید.
- من به شخصه همون قدر که از انجام دستورات شما لذت می برم از شکنجه شدن رودولف هم لذت می برم. اصلا بیاین فندک منو قرض بگیرین. :جی.کی:

لرد به یوان اجازه داد که با موهای بلاتریکس برای خود دمی خفن و سیاه رنگ درست کند که شاید، شاید روزی بتواند به خفنی لوک چالدرتون که پوسترش در تمام اتاقش بود بشود و از این خزی و نارنجی بودن در بیاید. بلاتریکس در حالی که با ابهت و شکوه و وقارش از دست یوان فرار می کرد، یک توک پا دم در رفت و بچه را با سبدش آورد.

آریانا داد زد: نمی خوای اول یکم تر و تمیزش کنیم قبل از این که نزد ارباب ببریمش؟
-دامبلدوره دیگه. همه ی دامبلدورا کثیفن... آخ!

آریانا اکسپلیارموس شکنجه را روی بلاتریکس اجرا کرد و داشت به ریش او می خندید که بچه به حرف آمد:

عمــــــه! بیا جیش دارم/ فوریه خیلی کارم
لگن بیار تند و زود/ تا خیس نشه شلوارم

این بازی سرنوشت بود تا این بار به ریش آریانا خندیده شود. ناگهان همه ی مرگخواران که معلوم نبود تا به حال کجا بودند سرشان را از زیر کرسی و کولر و تخت مارولو گانت و قابلمه ی مروپ در آوردند و برای قریحه ی شاعری بچه دامبدور یک دست مرتب زدند و آنان چه می دانستند که درد کروشیو و هرکه برای دامبدورچه دست بزند چیست.