طولی نکشید که مراجعه کننده بعدی امد. اما او یک انسان نبود، یک غول غارنشین بود که یک جغد غول اسا بر بازویش بود! دامبلدور گفت:
_خوش امدی، غول عزیز. برای ثبت نام امدی؟
_حالا من چگونه جغد این رو بردارم؟

غول غارنشین با حرکات سر به دامبلدور گفت که برای نگهبانی از انجا داوطلب شده است. ولدمورت هم عصبانی شد؛ چون که دیگر انجا یک نگهبان غول اسا بود و نمیتوانست دست از پا خطا کند. پس دوباره دامبلدور و ولدمورت منتظر مراجعه کننده بعدی ماندند. این بار یک سانتور امده بود و می خواست ثبت نام کند. اما او که جغدی نداشت تا ولدمورت ان را بردارد؛ پس ولدمورت شروع کرد به داد زدن سر سانتور:
_تو میدانی من که هستم؟ لرد سیاه! لرد ولدمورت!
_نیازی نیست من را از خودت بترسانی، تو دیگر اقتدارت را از دست داده ای!
_اواداکدورا!

پس به این ترتیب سانتور توسط ولدمورت به قتل رسید. اما طولی نکشید که صدای بلندی امد و چماق غول غار نشین بر سر ولدمورت فرود امد و بیهوش شد. دامبلدور که به او نگاه میکرد، گفت:
_خب، مثل این که الان باید تام را به بیمارستان سوانح جادویی ببرم.

و دامبلدور با ورد موبیلیارپوس ولدمورت را در هوا تکان میداد تا به بیمارستان برسند؛ اما بیمارستان تعطیل بود!

-نیستیم!

صدا از پشت در به گوش می رسید.

دامبلدور با خوشرویی در را باز کرد...و روی خوشش خیلی زود جای خود را به اخم داد.
-تام؟

-ما تغییر چهره داده بودیم! نباید ما را می شناختی.
لرد سیاه غر غر کنان، کلاه از سر برداشت و سبیل مصنوعی اش را کند.
-سبیل هوریس بود. همین یک ساعت پیش از صورتش کندیم. ترو تازه بود. هدرش دادی.

دامبلدور با اصرار جلوی در ایستاده بود.

-ما نیاییم تو؟

دامبلدور به آگهی اشاره کرد.
-آگهی رو خوندی تام؟ کسایی که دلشون پر از روشنایی و عشقه...الان دقت کن و ببین روشنایی داری یا عشق؟ تازه باید جوان هم باشن...که نیستی.

لرد سیاه سعی کرد از گوشه و کنار دامبلدور، داخل خانه را ببیند...ولی موفق نشد.
دامبلدور حجیم بود!

-الان چی باعث شده فکر کنی ما اومدیم عضو بشیم؟ ما فقط داشتیم رد می شدیم. گفتیم بپرسیم جغد اضافه دارین؟ از همونایی که...

-که برای تازه واردا می فرستم...نه تام؟

هدف لرد سیاه دقیقا همین بود. ولی وقتی در به شدت به رویش بسته شد، فهمید که به سادگی به هدفش نخواهد رسید.
برای همین تصمیمی گرفت.
-ما همین اطراف پرسه می زنیم...منتظر یک تازه وارد می مانیم...و جغدش را تصاحب می کنیم.

حالا، محفل، دامبلدور و لرد سیاه در انتظار مراجعه کننده بعدی بودند.

پیرمرد هنوز پله هایی را که به سختی پایین آمده بالا نرفته بود که در صدای زنگ خانه بلند شد. او می دانست که جهان پر از قلب های روشن مشتاق است.

تق تق تق!

خیلی مشتاق.

- اومدم باباجان... اومدم.

تقتقتق!

- افتادن دنبالت مگه عزیز من؟

پیرمرد تا جایی که استخوان های فرسوده و زانوهای آب گرفته اش اجازه می دادند، به سرعتش افزود و خودش را به آستانه در رساند.

پَـــــــق!

در از جا کنده شده و مردی کچل با کت و شلوار، در حالی که شخص نیمه مومیایی شده ای روی دوشش بود، وارد شد. به سرعت محموله اش را که موهای دم اسبی داشت روی کاناپه انداخته و سپس با میخ و چکش او را سر جایش محکم کرده و با سرعت هر چه تمام تر از آنجا رفت. دامبلدور حتی متوجه نشد که چطور تکه ای کاغذ در دستش چپانده شده. او که سردرگم شده بود، کاغذ را از هم گشود:

این گرته.

فقط روزی سه وعده غذا بهش بدید و جایی برای گلف بازی.

قربان شما، ز. ز

پلشخ! تیشک!

گرت مومیایی شده، در حالی که تیر و تخته های مبل از جاهای مختلفش آویزان بود، از پنجره پریده و در سایه ها به تعقیب مرد کچل مشغول شد.
دامبلدور امیدوار بود همه مراجعین همین قدر عجیب و غریب نباشند.

پروفسور به آرامی به پایان آمد
هم جا را خاک فرا گرفته بود ، پروفسور دستی بر روی میز خاک گرفته کشید و آهی کشید.
تار عنکبوت همجا پناهگاه را فرا گرفته بود در همان هنگام نیز آهنگ کلاسیکی نواخته میشد.
پروفسور دیگر باید وارد عمل میشد ، پس رفت جلوی میزی و کشوی میز باز نمود ، قلم و جوهر که انتهای بود با چند برگه کاغذ برداشت و شروع به نوشتن کرد.

نقل قول:

بعد رفت بیرون تا آن کاغذ هارا به دیوار بچسباند.
_حالا فقط باید منتظر سرازیر شدن افراد باشیم.

ریشش را از روی لحاف کنار زد. سپس لحاف را از روی بدنش. نشست و پاهایش را از لبه تخت آویزان کرد.

- اسیر شدیم این وقت شب!

انگشت در گوش خود فرو برد. خالی بود! سمعک‌های جادویی‌اش را قبلا درآورده بود.

- پس صداتون با سمعک چقدر بلنده؟

صدایشان خیلی بلند بود. صدای دویدن چندین و چند ویزلی قد و نیم قد. صدای پارس سیریوس و زوزه ریموس. صدای روی هم فرود آمدن بشقاب‌های پر شماری که یکی یکی توسط مالی کف مالی می‌شد. صدای استفراغ هری که احتمالا حاوی اسنیچ بود. صدای بال زدن توله شاخدم مجارستانی که چارلی روی شیروانی برایش لانه ساخته بود. صدای قهقهه فرد و جرج که معلوم نبود این بار چه کسی را طعمه بمب کود حیوانی کرده‌اند.

- اصلا من می‌رم تو دفتر مدیریت هاگوارتز قیلوله برم.

همزمان با خروجش از اتاق، از قدح خارج شد. قطره اشکی کنج چشمانش بود که نشان می‌داد دلش برای آن شلوغی تنگ شده. در حالی که آخرین نسل از ویزلی‌ها به این علت که «آخه این جا که دیگه جای موند نیست. » مهاجرت کرده بودند. آن‌ها خود او را با دست‌آویز قرار دادن توییتی از رولینگ، خطری برای خودشان معرفی کرده و پناهنده شده بودند. حساب فرد و جرج البته از سایرین جدا بود. آن‌ها خودشان را متعلق به همین خاک دانسته و عمرشان را وقف تولید شوخی برای همین مرز و بوم کرده بودند. فقط موقتا با درآمد حاصل از این شوخی‌ها، سفری نه ماهه به آن سوی مرزها داشتند. فرزندان خانواده پاتر اما با «آخه این جا که دیگه جای موند نیست. » مخالف بودند. آن‌ها عقیده داشتند «اینا دیگه رفتنین ... چیزی نمونده! » اما همگی آن‌ها نیز بورس تحصیلی گرفته و رفته بودند.

دامبلدور مانده بود و محفلی که روز به روز پیرتر و سوت و کور تر می‌شد. تلویزیون دفترش را خاموش کرد و به مینروا مک گونگال که به عنوان مجری شبکه اپوزیسیون محفل، روزشمار برای رفتن ریشوها گذاشته بود، فرصت ادامه عرض اندام نداد. باید فکری به حال رشد جمعیت می‌کرد. بنابراین مستقیم سراغ آرتور ویزلی رفت.

- آرتور! چرا روی کاناپه خوابیدی؟

- مالی چند وقته بهونه «اه اه! چقدر دهنت بوی پیاز می‌ده ... از تخت من گمشو بیرون. » می‌گیره.

این طور که پیدا بود، از آرتور نیز بخاری بلند نمی‌شد. یا باید خودش دست به کار می‌شد؛ که نمی‌شد! یا باید برای جذب نسل جوان دست به نوآوری در شیوه‌های تبلیغاتی می‌زد ...

پست پایانی:


- برو خِنه خِدتانِ دید بزن!

مردی که ساکن خانه شماره یازده گریمولد بود، پس از دیدن تلسکوپی که به حیاط خانه شان نشانه رفته بود، از جا جسته و با عصبانیت از خانه بیرون جسته بود تا حساب آنان را برسد.

- اَهه! پس کجا رفتنه؟!

مرد با تعجب به سقف خانه شماره سیزده نگاه کرد. هیچ درختی آنجا نبود، چه برسد که تلسکوپی بخواهد از آن بیرون زده باشد. خانه دوازده ای هم که اصلا وجود نداشت، یا دست کم تا جایی که مرد به خاطر می آورد.


درون خانه شماره دوازده:

- پروف! پروف! پروف! پروف! بیاید بالا ببینید اورانوس چه قد چاق شده!

دوشیزه فیتلوورت، در حالی که از یک شاخه در حال نوسان آویزان بود، با دقت از درون تلسکوپ به خانه همسایه چشم دوخته بود.

- الان میام فقط یک لحظه... بابا جان می شه پاچه من رو ول کنی؟
- نع!
- بجاش اینو می خوای؟
-نع! ... هان؟ چی هست؟

جوجه برای یک لحظه به دانه آتشینی که در دست پیرمرد بود نگاه کرده و سپس پاچه وی را ول کرده و دانه را بلعید.

پوپ!

- عــــــَــــــه!


دانه در شکم جوجه ترکیده و باعث شده بود که او پف کرده و سر ذوق بیاید و همینطور توجه تمام خواهر و برادرهایش که در شاخسار ادوارد می زیستند نیز جلب شده به سمت دامبلدور هجوم بیاورند و پیرمرد تنها فرصت کرد مشتی دانه آتشین به سمت آن ها بپاشد و به جهتی نامعلوم برود. از یکی دو پیچ گذر کرده و سرانجام به درون اتاقکی برود.

- پروفسور اشتراک ماهانه داشت؟

کریچر در یک طرف اتاقک لمیده و در حالی که کوکتلی می نوشید، به آرامی سنگ سفید رنگ بزرگی را نوازش می کرد.
- اگر انتظار داشت که کریچر بیرون رفت باید اشتراک طلایی ماهانه گرفت... هوررررت!

جن خانگی کمی از نوشیدنی اش را با صدا هورت کشیده و انگشتر طلایی بزرگی که در دستش بود را نشان داد.
- چی؟
- اگر پول نداشت، تونست از چاله توی باغچه استفاده کرد.

کریچر با ابروهایی گره کرده، دکمه ای که کنار دستش بود را زد، در باز شده و پیرمرد به بیرون پرتاب شد. همان جا که نشسته بود سرش را خاراند و خواست بلند شود که...

- پروف بپا!

ويولت بودلر در حالی که برعکس روی نیمبوس اش نشسته و سخت بر روی یکی از کثیر شاخک های کج و معوج دم آن خم شده و قصد داشت آن را صاف کند.
- درد نئاره باو، یه کم دندون رو جیگر...

جارو به دیوار خورد، کمی دور خودش چرخید و قبل از تمام شدن جمله سوارش عمودی شده و اوج گرفت.

- و بعد او به من گفت که: آلبوس...

دمبلدور بلند نشد، جمله های آشنایی را شنیده و چهار دست و پا به سمت اتاق کوچک و زهوار در رفته خزید.
-گاد، چی داری می خونی؟

پسر جوان روی تختش دراز کشیده، کاغذ ها را به شکم و پاهایش تکیه داده، چیزی می خواند و می خندید و یک کمی هم سرخ شده بود.
- هــ... هـیچی! نه خب، من جوونم و در سن بلوغ باید که ... چیز داشته باشم پروف، حریم خصوصی!

گادفری از جا پریده و کاغذ ها را مچاله کرده و زیر بالشش چپاند.

-آره... درست می گی.
- درست می گم!

پیرمرد همچنان نگاه مشکوکانه اش را به پسرک دوخته و بی آن که چشم از او بردارد، عقب عقبکی، چهاردست و پا بیرون خزید. سپس همان طور تا طبقه آشپزخانه که در زیر زمین بود پایین رفت.

- وایسا ببینم! کجا داری می ری واسه خودت!

ماتیلدا به سمت دامبلدور آمده، نگاهی به سر و و ضعش انداخته و سپس او را توی تشت انداخته و مشغول سابیدن شد:
- از صب خروسخوون تا بوق سگ! بشور! بپز! تمیز کن! ماموریت برو! ای خداااا!
- بلو بلو بلو بلو.

پیرمرد می خواست ابراز همدردی کند، اما فقط حباب تولید کرده بود.

- کلی کار دارم شمام بازیتون گرفته! پروفسور دامبلدورید که باشید! منم ماتیلدام! خیال کردید ... برگردید اون تو!

ماتیلدا در حالی که بغض گلویش را گرفته بود، پس از آن که پیرمرد نفس گرفت، دوباره او را به کف تشت فرستاده و مشغول چنگ زدنش شد.
- خیال کردید کم کاریه! روی زمین واسه خودم می خزم! نهایتش ماتیلدا لباسام رو می شوره! رو دیوار چنگ می زنم! ماتیلدا پاکش می کنه! بفرما، تمیزِ تمیز شدی! نمی خواد یه دستت دردنکنه هم بگی! برو اصلا! هیشکی قدر منو نمی دونه!

ماتيلدا پیرمرد را از تشت بیرون انداخته و صورتش را با دو دوست پوشانده و های های می گریست. دامبلدور هم تصور کرد بهتر است او را تنها بگذارد.
- پیس! پیس! پروفوصور بیاید اینجا.
- کجایی؟
- اینجام!

دامبلدور با سردرگمی به اطراف نگاه کرد.

- این طو!
- روبیوس! بابا جان چطوری رفتی اون تو؟
-هان؟

روبیوس هاگرید از درون یک کابینت کوچک به پیرمرد خیره شده بود.

- می گم چطوری رفتی اون جا؟

نیمه غول که گویی سعی می کرد چیز دردناکی را به خاطر بیاورد چهره در هم کشید:

- سَخ! بگذریم... پروف می شه یه چی بدی با اینا نون آ بخورم. گوشنمه آخه!

هاگرید این را گفته و سپس دستش را دراز کرده و از کابینت بغل یک مشت نان برداشته و گذاشت توی دهانش.

- باشه بابا جان، بذار ببینم چی داریم.

ذهن پیرمرد اکنون مشغول آن بود که چطور جنگل بان را از درون کابینت بیرون بکشد، در همین حال در آستانه یخچال ایستاده و به آن خیره شده بود.

- لطفا اون چیزی که می خواید رو بردارید و در رو ببندید، تا در مصرف برق صرفه جویی بشه و مام نگندیم.

پرتقالی که درون یخچال بود این را گفته دست هایش را روی هم گذاشته و به نشانه احترام کمی خم شده بود.
- پیشنهاد من به شما اینه!

موجود نارنجی این را گفته و لیوانی مملوء از آب پرتقال به دست پیرمرد داده و سپس در یخچال را بست، اما بلافاصله در را دوباره اندکی باز کرد و گفت:
- فقط لطفا ظرفش رو زودتر بیارید، من... می دونید، خیلی تاب ندارم.

پرتقال لبخندی زده و در یخچال را بست. پیرمرد به سختی توانست با لبخندی دیگر پاسخ او را بدهد و بلافاصله لیوان را در سینک خالی کرد. با گام هایی خسته از پله ها بالا رفته و روی یک صندلی راحتی ولو شد.
حالا همه چیز سرجایش بود.
تقریبا...!

تا وقتی پنه لوپه در گیر دعوا با کریچر بود، آملیا رفت تا اتاق مناسبی برای خودش پیدا کنه. به دامبلدور گفته بود که اتاقی تو طبقه بالا میخواد، اما ظاهرا دیر رسیده بود. در هر اتاقی رو باز میکرد، با صاحب اتاق روبرو میشد؛ گاهی هم با جیغ صاحب اتاق. با گریه، رفت پیش دامبلدور.

- پروف، همه اتاقای طبقه بالا از قبل رزرو شدن.
- فرزندم، گریه و زاری نداره، اصلا چرا اتاق طبقه بالا، پشت بوم!... البته اون هم در اختیاره دوشیزه بودلره...
-
- ولی می تونید از این نقطه که حتی بلند تر هم هست استفاده کنید!

آملیا کمی راضی شده بود. خواست بره که یاد یه چیزی افتاد.
- از اونجا نمیفتم پروف؟ جارو مارو ندارما!
- من به توانایی های شما ایمان دارم، دوشیزه فیتلوورت.

شنیدن این جمله از زبون دامبلدور، باعث شد که آملیا، برای اولین بار، دست از تنبلی برداره، بره یه مشت چوب و مته و... برداره و بره برای ساخت یه رصد خونه درختی!

پنه لوپه که خیالش از غذاها راحت شد به طرف شومینه به راه افتاد؛ یادش آمده بود که آنجا هنوز تمیز نشده است.

- آملیا؟

این چند روز به سنگین شدن گوش محفلیها عادت کرده بود.
- اگه همین الان نیای تلسکوپتو ضبط می کنم!

تهدید کارساز واقع شد و آملیا به سرعت از پله ها پایین آمد.

- بله پنی؟
- باید کمکم کنی شومینه رو تمیز کنم. به طرز وحشتناکی کثیفه!
- خوب چرا من؟
- کسی نیست! یعنی هست آ... ولی همشون به طرز وحشتناکی دچار وسواس شدن!
- وسواس؟
- اوهوم! ماتیلدا قابلمه ها کثیف رو داره برای بار هزارم می شوره! گادفری ام کلاهشو جوری تمیز می کنه انگار از زیرزمین درِش آورده! رز مدام زمینو جاو می کشه و هاگریدم و آدر و رون هم با وایتکس به جونِ دیوار افتادن! ادواردم که داره سرویس حموم و تمیز می کنه و... خوب... نمیاد بیرون! و من... نمیدونم چرا همه اینجوری شدن!

آملیا لحظه ای با همدردی به او نگاه کرد ولی بعد...
- گفتی وایتکس؟
- آم... خوب آره!
- همینو کم داشتیم! کریچر کجاست پنی؟

پنی گیج و اخم کرده به آملیا نگاه کرد اما بعد به سرعت منظورش را فهمید.
- وای مرلین! کریچر باز دست گل به آب داده؟
- فکر می کنم! چون همین الان داشت با تابلوی خانم بلک حرف می زد و حسابیم ذوق کرده بود!

پنه لوپه با حرص جیغ زد:
- کریچر!

توان کار دیگری نداشت. خیلی خسته بود. اول تمیز کردن دستشویی، بعد خریدن صد تا میوه و امثال آنها. و البته که این کنایه نبود. واقعا صد تا چیز بود! و آخرش تمیز کردن اتاقش بود که با مشکل های بزرگی روبرو شده بود که بعدا به لطف آملیا، مشکل را رفع کردند. خود را بر روی تختش انداخت. سه بار نفس عمیق کشید و شروع کرد به خیال پردازی.

آرزو هایی که از کوچکی داشت. با خود فکر میکرد که کاشکی آرزو ها بدون تلاش، دست یافتنی بودند. یا اصلا آرزوهای بزرگ نه! آرزو هایی که قابل دسترس بودند. از کوچکی، از نظر خودش،آرزوی بزرگی داشت. که البته برای اکثریت... نه! برای همه این یک کار خسته کننده بود.

که باید انجام میدادند و آنها آن را به شکل آرزو نگاه نمی کردند. بلکه آن چیز مثل عذاب بود! البته برای اکثریت! و این کار، چیزی جز آشپزی نبود! انقدر آن را دوست داشت که می خواست کلمه ی " آشپزی" را بر روی کاغذی بنویسد و به کمدش بچسباند! معمولا، پنه و بقیه دختر ها آشپزی میکردند و نیازی به کمک نداشتند.

اما تقصیر او هم بود. خود را طوری نشان میداد انگار آشپزی دوست ندارد. آخر، به شخصیتش نمی آمد. یکی از دلیل های علاقه داشتن او به آشپزی، دوست داشتن غذا بود. دوست داشت که صد ها نوع غذا، علی رغم خستگی اش، درست کند و دستپخت خود را بچشد.

همین موقع، کسی در اتاقش را زد. توجهی نکرد. دستمال هایی که دماغی و روی میز کنار تخت بود را برداشت و در گوشش فرو کرد! احساس لزج مانندی در گوشش ایجاد شد اما او توجه نکرد. او حاضر بود که برای خواب هر کاری بکند. اما مثل اینکه شخص دست بردار نبود. او نمی گذاشت که دخترک بخوابد!

بلند شد. کش و قوسی به بدنش داد. امیدوار بود که کسی،دیگر از او نخواهد دستشویی ها را تمیز کند. دوست داشت که لباس بدبختش را بدهند و او ببیند که از سفید به سیاه تغییر رنگ داده است. دلش برای لباس و شنلش تنگ شده بود.با لباس زرد رنگ آستین بلند یقه تنگ که رویش کُت لی طرح پاره که همیشه یک طرفش از شانه هایش پایین افتاده بود و شلوار مثل کتش و البته کفش لی، خوب به نظر میرسید. اما آن چکمه های مبارز و ... چیز دیگری بود!

در اتاقش را که برخلاف همیشه خاکی بر رویش نداشت را باز کرد و هم گروهی اش را دید. دختر پشت در، چشم هایش برق زدند. پوزخند زنان گفت:
- ستاره ها میگن خیلی خوشتیپ شدی ماتیلدا. اون لباست اصلا خوب نبود. این بهت بیشتر میاد.

ماتیلدا گفت:
- اون لباسم خیلیم خوب بود. و از سر ناچاری و با سلیقه ی پنه اینارو پوشیدم. بخاطر همین همه جاش آبیه! حالا کارتو بگو!
- آهان! ستاره ها می... یعنی پنه میگه که ویزلی ها امروز خیلی کار کردن و یا به نوعی دیگه، پنه ازشون خیلی کار کشیده و بعد بهشون قول غذاهای خیلی زیادو داده!! ما دختر زیاد داریم. اما امشب... به تو هم احتیاج داریم!

ماتیلدا پلکی زد. بعد ثانیه ای، فهمید که آملیا چه میگوید. ناگهان تمام شأن و غرورش را کنار گذاشت. لباس آملیا را گرفت. او را تکان میداد و جیغ کشان گفت:
- مرلینو شکر! آشپزی! آشپزی! آشپزیییییی! هولیییییی!

آملیا به سختی او را از خود جدا کرد. نگاهی به او انداخت و بعد پایین رفت. که یعنی از دست ماتیلدا فرار کرد. ماتیلدا با خوشحالی، پله ها را یکی به دو پایین می آمد. در راه، صدای به هم خوردن کفگیر به قابلمه و صدای سرخ کردن را شنید. و بوی غذا ها او را در بر گرفت. وقتی رسید، صحنه را از نظر گذراند. کلی مواد اولیه بر روی میز ها و اُپِن، و کلی قابلمه و ماهیتابه بر روی گاز بود. آشپزخانه خیلی بزرگ نبود. اما کلی نفر در آنجا جنب و جوش میکردند.

ماتیلدا پنه را در حالی که به رز دستور میداد را پیدا کرد و به طرفش رفت. او را بغل کرد و محکم فشرد. پنه با صدای ضعیفی، انگار که در حال خفه شدن بود، گفت:
- دارم خفه میشم!

ماتیلدا او را رها کرد. پنه گفت:
- خوبه که توام اومدی! برو سبزی هایی که اونجاست رو خورد کن.

و به سبزی های روی میز وسط آشپزخانه اشاره کرد. و البته افزود:
- و در ضمن، دیگه هیچکسو اینطوری بغل نکن. همینطوری نیرو کم داریم، تلفات دیگه کم مونده!

ماتیلدا سرش را تکان داد. به طرف میز رفت. روی صندلی چوبی قدیمی نشست. چاقو را برداشت و مشغول کار شد. خیلی با دقت و سریع خرد میکرد. اول تره، بعد گشنیز، بعد اسفناج و... . چاقویی که برداشته بود، خیلی تیز و بُرنده بود. آخرین سبزی را هم به تندی خرد کرد و کارش تمام شد. اما او خسته نبود. دنبال کار دیگری رفت. هستیا کرو را دید که دارد گوشت ریز میکند. به طرفش رفت و گفت:
- خیلی خسته شدی؟

او در حالی که عرق هایش را از روی پیشانی اش پاک میکرد، گفت:
- خیلی! این پسرا که اصلا نمیان کمک و ...
- بده من این گوشتو!

ماتیلدا دپست نداشت که هیچ وقتی تلف بشود. پس چاقوی هستیا را گرفت و شروع کرد به پاک کردن. انواع گوشت ها و ماهی ها در تخته اش بود. چربی ها را با دقت میکند و به کناری میگذاشت. حدود نیم ساعت بعد، کارش تمام شد. او عرق میریخت. اما از خستگی نبود! ناشی از بخار های آنجا بود. به سمت پنه رفت و گفت:
- کاری نداری؟
- چرا! هر چی که من بهت میگم، با دقت بریز تو قابلمه!
- باشه.

و پنه شروع کرد به گفتن لیست بلند بالا اش! ماتیلدا با سرعتی باور نکردنی، مواد را میریخت و خسته هم نمیشد. بالاخره انقدر مواد در قابلمه ریخته بود که دیگر قابلمه جا نداشت. پس سریع گاز را روشن کرد و شروع کرد به پختن. او به ترتیب، سرخ کردن سیب زمینی، درست کردن انواع ژله، پاک کردن برنج، درست کردن ماکارانی و در آخر تزئین کردین غذا را بر عهده گرفت. و همه ی کار هایش با موفقیت به اتمام رسید.

وقت شام شد و همه با هم سفره را چیدند. وقتی تمام شد، همه بر روی زمین نشستند. ویزلی ها برای لحظه ای صبر نکردند و شروع به خوردن کردند. غذا ها را از هم کش میرفتند و دعوا میکردند. ماتیلدا به خود خسته نباشید گفت. لبخند زد چون به آرزویش رسیده بود. او کلی کار کرده بود. پس لیاقت خوردن کلی غذا های خوشمزه را از جمله دستپخت خودش را داشت. پس او هم شروع کرد به خوردن و با ویزلی ها مسابقه داد.

ادامه خونی تکونی های دامبلدور:

حالا که تابلو سرکادوگان نصب شده بود اون حس تنهایی اتاقش هم از بین رفته بود. الان حداقل یه جنگجو قدیمی تو اتاق بود که سرش غر بزنه. به کمک چوب دستیش صندلی به وجود آورد و کنار شومینه ای که قبلا توصیف شده نشست. صدای سوختن چوب های تو شومینه بهش آرامش خاصی میداد. چشماش سنگین شد و به خواب عمیقی فرو رفت.

-پاشو پیرمرد ... پاشو و قوی باش.

دامبلدور به آرومی چشماش رو باز کرد و سعی کرد متوجه بشه که کی داره صداش میزنه. بعد یادش افتاد که فقط یه تابلو سرکادوگان تو اتاق هست و به جزء اون کسی اینقدر سنگدل نیست که یه پیرمرد رو از خواب بیدار کنه.

-پاشو برو به بقیه اعضای محفل سر بزن پیرمرد ... خجالت بکش اینجا تنها تنها داره استراحت میکنی؟

دامبلدور حرفی نزد، حرفی برای گفتن وجود نداشت. سرکادوگان حق داشت و دامبلدور باید میرفت به بقیه کمک کنه. از رو صندلیش بلند شد و جلوی آینه قدی اتاقش رفت. دستی به موهای سفیدش کشید، دستی به ریش سفیدش کشید، دستی به ابرو های سفیدش کشید و حالا که مطمئن شد همه چیز مرتب و سفید باقی مونده از جلوی آینه کنار رفت و از اتاقش خارج شد. بهتر بود اول به هرمیون سر بزنه.

-اهم اهم ، خانوم گرنجر؟ آقای ویزلی؟ اجازه دارم بیام تو؟

وقتی صدایی نیومد دامبلدور تصمیم گرفت که بره تو. به آرومی در رو باز کرد و اول سرش رو برد داخل. رون رو دید که روی تختی نشسته و به تعجب به دیوار زل زده. دامبلدور این بار تمام بدنش رو وارد اتاق کرد.

-آقای ویزلی؟ رون؟ رونالد؟ رون خوشگله؟

از رون همچنان صدایی نیومد. دامبلدور بهش نزدیک شد و روی تخت بغلش نشست. اون هم کمی به دیوار زل زد تا شاید رمز و راز زندگی رو به دست بیاره ولی خیلی سریع فهمید که این کاری بیهوده است. سریع از جاش بلند شد و رون رو تکون داد.

-چی شده رون؟

رون به زور سعی کرد لب هاش رو از هم جدا کنه و حرفی بزنه. خیلی زور زد، قرمز شد، زرشکی شد، مشکی شد ولی بالاخره تونست یه کلمه حرف بزنه.

-امروز که از خواب پاشدم یه دفعه دیدم هرمیون تبدیل به ملانی استانفورد شده.

و دامبلدور هم بغل رون نشست و به دیوار زل زد.