توجه سالازار بیشتر از سایرین جلب مرگخوارانِ تازه آپارات کرده می‌شه. اگه سالازار خودش جد بزرگ خاندانش نبود، احتمالا به روح اجدادش شادباشی می‌فرستاد که دو دستی موقعیتی عالی برای خالی کردن خشمش از آسمون فرستادن. ولی خب، خودش در صدر لیست قرار داشت و تنها می‌تونه خواست و حضور خودش رو مبارک بدونه.

در هر صورت سالازار که از موقعیت پیش اومده بسیار راضی بود، فرصت رو غنیمت شمرده و طلسم انفجاری‌ای به سوی دسته مرگخواران می‌فرسته تا خشمش خالی بشه.

مرگخوارایی که تازه اونجا ظاهر شده بودن و از همه جا بی‌خبر بودن، ناگهان خودشون رو در حالتی پیدا می‌کنن که صورتشون سیاه شده و موهاشون سیخ شده رفته تو هوا.

- واهاهاهای! چقد بانمک شدیم!

جماعتی که روی مبل‌های با شکوه و گران‌قیمت قصر مالفوی‌ها نشسته بودن و گوش جان به سالازار سپرده بودن، با شنیدن این حرف نگاهای متعجب بین هم رد و بدل می‌کنن که با هر نگاه از دیگری می‌پرسیدن "دقیقا چیش بانمکه؟"!

الستور انگار نه انگار که اتفاقی افتاده، خیلی ریلکس عصاشو تکونی می‌ده و در یک چشم بر هم زدن نه‌تنها سر و وضع خودش به حالت عادی برمی‌گرده که پدر و مادر لرد، اسکارلت و گابریل رو هم تر و تمیز می‌کنه.
- خب اینم از این... ولی کی بود که چنین استقبال گرمی از حضور ما به عمل آورد؟

نیازی نبود سالازار چیزی بگه، از ظاهرش که در حال تکوندن گرد و غبار روی رداش بود واضح بود کار خودش بوده.
اما خوشبختانه یا بدبختانه، مرگخوارا به ماموریتی فوت و فوری فرستاده شده بودن که باید هرچه سریع‌تر با پول برمی‌گشتن. بنابراین مروپ پا پیش می‌ذاره و رو به جمعیت می‌پرسه:
- اسکورپیوس کجاست؟ ما به پول نیاز داریم! درود بر جد بزرگ مامان.

ایوان با ناامیدی به استخوان‌های خود دست کشید و ناکام ماند؛ دوباره و دوباره جستجو کرد اما هیچ چیزی پیدا نکرد. سپس با کنجکاوی و اندکی تأمل به بلا نگاه کرد که با انتظار به او چشم دوخته بود، و دوباره تلاش کرد که شاید بتواند از میان استخوان‌های برجسته‌اش مقداری پول بیرون بکشد، اما باز هم موفق نشد. سرانجام، سرش را بالا آورد و با ناباوری پرسید:

-به نظرت کجای این بدن استخونیم میتونم پول قایم کرده باشم؟

بلا به ایوان نزدیک شد و با دقت استخوان‌های او را جابه‌جا کرد، گاهی به این سو و گاهی به آن سو نگاه می‌کرد تا بالاخره مطمئن شد که ایوان هیچ پولی ندارد. با دقت استخوان‌های او را به جای اولشان برگرداند و سپس به سمت دیگر مرگخواران گفت:

- همگی پولاتون رو بذارین این وسط ببینیم دور همی چقد داریم.


لحظاتی بعد

لحظاتی بعد، بلا با عصبانیت شدید و چهره‌ای که چندین درجه از قرمزهای مختلف را به خود گرفته بود، به سمت مرگخواران برگشت و با خشم گفت:

- یعنی این همه مرگخوار، رو همدیگه 10 گالیون هم ندارین بذارین اینجا؟ جدا از اون، کدومتون این یویو رو گذاشته اینجا؟

گابریل، که همواره خوشحال و بی‌خیال به نظر می‌رسید، از تعداد رنگ‌های قرمزی که صورت بلا را فرا گرفته بود، به وحشت افتاد و تصمیم گرفت بی‌سر و صدا یویوی محبوب خود را بردارد، چرا که کسی به اندازه خودش قدر آن را نمی‌دانست. بلا این صحنه را دید، اما همچنان نمی‌توانست خشم خود را به صورت صوتی بیان کند، چرا که نگهبانان غار ممکن بود متوجه حضور مرگخواران شوند؛ در نتیجه، ده طیف جدید از رنگ قرمز را با صورتش به نمایش گذاشت و سعی کرد خود را آرام کند تا بتواند این جمله را بگوید:

- پدر و مادر ارباب، اسکارت لیشام، گابریل دلاکور و الستور مون. ماموریت جدیدی براتون دارم. چهار تایی برین به قصر خانواده مالفوی و از این اسکورپیوس یه ذره پول بگیرین بیارین شاید بالاخره به یه دردی جزء پول در آوردن بخوره!


---
کمی اونورتر قصر خانواده مالفوی:

اسکورپیوس مالفوی، سیلویا ملویل، گلرت گریندل والد، هاسک پایک، و یوریکا هاندا بر روی مبل‌های باشکوه و گران‌قیمت در قصر خانواده مالفوی نشسته بودند، با دقت و تمرکز عمیق به سخنان جد بزرگوارشان، سالازار اسلیترین، گوش فرا می‌دادند. سالازار که با قامتی استوار در مقابل آن‌ها قدم می‌زد، با چشمان مارگونه‌اش دقیقاً زیر نظر داشت تا مطمئن شود همگی به سخنانش توجه کامل دارند.

- پس در نتیجه اگر این کارها رو بکنیم، میتونیم روزی میلیون ها ماگل رو تبدیل به صابون بکنیم و دیگه مشکل صابون در جامعه جادوگری حل بشه.

گریندل والد، که ساعت‌ها بود به دقت سخنان سالازار را گوش می‌کرد، نگاهی به بقیه اعضای حاضر در اتاق انداخت و سپس به آرامی سخنان سالازار را قطع کرد:

- درست میفرمایید جد بزرگوار اما جامعه جادوگری که مشکل صابون نداره که بخوایم حلش کنیم.

درست در آن لحظه که سالازار آماده بود عصبانیت خود را بروز دهد و همچون آتشفشانی فوران کند، مرگخواران ناگهان در قصر خانواده مالفوی ظاهر شدند و توجه همگان را به خود جلب کردند.

مرگخواران از این که عاقل و بالغ خطاب شدند، بسیار خرسند شده و به خود بالیدند. عده‌ای حتی شروع به دست زدن به افتخار خودشان کردند و طولی نکشید که دایره‌ی مرگخواران با صدای دست و جیغ و سوت منفجر شد.

- ساکت! جمع کنید خودتونو! همین مونده قبل از اینکه کاری کنیم صدامونو بشنون.

با صدای فریاد بلاتریکس، دست‌ها متوقف و دهان‌ها بسته شدند. تنها یک صدای سوت در پس‌زمینه باقی مانده بود که آن هم پس از چشم‌غره‌ی مرگباری که دریافت کرد، خاموش شد.

- خوبه. حالا میریم سراغ نقشه. قدم اول اینه کـــــ...
- هی صبر کنید ببینم. دستمزد من هنوز پرداخت نشده!

بلاتریکس بدون توجه به پسربچه حرفش را ادامه داد.
- ...که یکیو بفرستیم جلو بعنوان طعمـــ...
- شوخی ندارما، اگه تا ده ثانیه دیگه دستمزدمو ندین لوتون میدم.

قطع کردن حرف بلاتریکس آن هم برای بار دوم می‌توانست آخرین اشتباهی باشد که یک نفر در طول زندگی‌اش مرتکب می‌شود. اما در این موقعیت مرلین با پسرک یار بود و کوچک‌ترین حرکتی باعث میشد توجه ماگل‌های جلوی غار به جماعت مرگخوار جلب شود.
بنابراین بلاتریکس تنها به نفس عمیقی بسنده کرد و خشمش را از طریق دودهایی که از موهایش بالا می‌رفت، بیرون فرستاد.
- ایوان، دستمزدشو بده. زود!

پسرک به جایی که باید چشمای ایوان توش قرار می‌داشت ولی خالی بود زل می‌زنه.
- من یه پسر بچه بیشتر نیستم. حتی یه آدامسم کف دستم بندازی خوش‌حال می‌شم. اینقد گدایی که حاضر نیستی در ازای ده کیسه دانه روغنی یکم جیبتو شل کنی؟

صدای نچ‌نچ مرگخوارا که معلوم نبود اونجا چی کار می‌کردن به هوا بلند می‌شه.

- از خودت خجالت بکش ایوان.
- زورت به یه بچه ماگل می‌رسه؟
- بچه‌ها خط قرمز ما هستن.

ایوان که تا دقایقی پیش از این که تنها به این ماموریت فرستاده شده بود ناراضی بود، حالا با مورد تمسخر گرفتن توسط مرگخوارا حس کاملا برعکسی بهش دست می‌ده. کاش تنها بود!

ایوان به آرومی پسرکو رو زمین می‌ذاره و با دستاش یقه‌ی کج شده پیرهنشو صاف می‌کنه.
- داشتم باهات شوخی می‌کردم پسر. معلومه که مزد دستت پیش من محفوظه!

برق شادی تو چشمای پسرک ظاهر می‌شه.
- می‌دونستم عمو اسکلتی خوبی هستی.

ایوان قبل از این که پسرک بتونه دستاشو دورش حلقه کنه و در آغوش بگیردش، سریع اونو از خودش می‌رونه.
- یا پیژامه مرلین. چرا جدیدا اینقد همه بغلی شدن! زودباش بگو این کیسه‌ها کجان. :-l

پسرک با حرکت سرش اشاره می‌کنه که مرگخوارا به دنبالش بیان. بعد از دقایقی پیاده‌روی بالاخره به کوهی می‌رسن که غاری جلوش خودنمایی می‌کرد و چند ماگل هم با داس جلوش نگهبانی می‌دادن.
- این غار انبار روستای ماست که کیسه‌ها اونجان. مطمئنم جمعیت عاقل و بالغی مثل شما راهی برای ورود بهش پیدا می‌کنن. فقط قبلش مزد دست منو بده تا نرم لوتون بدم.

- جات خوبه؟
- آره خیلی.

ایوان نگاهی به افق انداخت و سعی کرد دستش را به سمت گردن پسرک نبرد تا خفه اش کند.
- میدونی از کجا میشه دونه روغنی پیدا کرد؟
- خو بگم که چی بشه؟

اینبار ایوان حمله کرد تا گردن پسرک را بگیرد ولی حس کرد استخوان های ستون فقراتش شدیدا جا به جا شدند.
مرگخواران به ایوان که در تلاش بود بچرخد و دستش را به گردن پسرک برساند، نگاه میکردند.

- اگه اینجوری بچرخی میشه ها.

سیلویا با چرخاندن دستش و آموزش تصویری حرکت مورد نظر، ایوان را راهنمایی کرد.
اینبار ایوان چرخید و گردن پسرک را گرفت. او را رو به روی خودش گرفت و کمی از زمین بلند کرد.

- دستش داغون نمیشه؟ به هر حال ما عضله و اینا دار... اهم.

(احتمالا) ایوان به پسرک خیره شده بود.
- از کجا میشه ده گونی دونه روغنی فرد اعلا پیدا کرد بچه؟ میگی یا بدترین اتفاقای زندگیت رو تجربه میکنی؟

روستایی‌ها بدون توجه به اقرار ایوان به قصد او برای تهیه دانه‌های روغنی باز هم حلقه محاصره را تنگ‌تر کردند و در اثر آن دماغ یکی از اهالی از قفا در میان دنده‌هایش فرو رفت و لپ دیگری به کتفش فرو شد و یک بچه هم رفت و نشست وسط لگنش و به ستون فقراتش تکیه داد و مشغول سوت زدن شد.
آنجا روستا بود و زود صمیمی شدن هم عادی.

- این دانه روغنی که می گی چیه؟

همان روستایی که از پشت بینی‌اش را لای دنده‌های ایوان فرو کرده و صدایش شبیه کلاه قرمزی شده بود، این را پرسید.

- کیه! کی بود پرسید؟!

ایوان که خیال کرد روستای کلاه قرمزی‌اینا را پیدا کرده است سریع برگشت تا ببیند شخصیت محبوب دوران کودکیش کجاست و در اثر همین چرخش او مردی که وصف او پیشتر گفته شد، به سرعت تاب خورد و باعث در هم شکسته شدن حلقه محاصره شد.

- این ارباب مردگان هسته! اومده ما رِه بِخورِه و با استخونامان برای خودش ارتش اسکلتونی درست کنه! فرار کنید!

ایوان با دیدن ذهن‌های بسته‌ای که به سرعت قضاوت می‌کردند و به جای اندیشیدن به کُنه مباحث، دست‌آویز تخیلات شده و با وحشت هر آنچه را خارج از دایره دانسته‌هایشان بود از خود می‌راندند آهی کشید، رو به روستاییان کرد و برای آن که سخنانش تاثیرگذارتر هم بشوند سر انگشتانش را نیز به هم چسباند و چنین گفت:
- خب نه! من اگر شما رو بکشم و بعدش هم یکی بخوردتون - نمی‌دونم دقیقا کی ولی اغلب یه خون آشامی گرگینه‌ای آدمخوری توی خونه ریدل داریم - شما رو بخوره و استخوناتون بمونه برای من، اگر پوکی استخوون نداشته باشید، سابقه شکستگی و مو برداشتن هم نداشته باشید و سایزتونم به سایزم بخوره، احتمالا از قطعاتتون در آینده و در راه خدمت به تاریکی و پلیدی به عنوان یدک استفاده بکنم.

روستایی ها کمی به ایوان نگاه کردند.

- فررررراااااااااااررررر!

روستایی ها متواری شدند.
حالا ایوان مانده بود وسط دهات و دانه‌های روغنی‌ای که باید پیدا می کرد و پسرکی که هنوز وسط لگنش نشسته بود.

خلاصه:
لرد سیاه رو به دلیل کچل بودن به سربازی بردن. مرگخوارا هم همراهش رفتن. جنگ شروع می شه و لرد و مرگخوارا توسط دشمن اسیر می شن. کمی بعد توسط لشکر مرغی محاصره می شن. ایوان باهاشون مذاکره صلح می‌کنه و اونا قبول می‌کنن در صورتی که در عرض یک ساعت ده گونی دانه روغنی فرد اعلا بگیرن، صلح رو بپذیرن. حالا ایوان به دنبال یافتن دانه روغنی به روستایی پر از ماگل می‌رسه.

~~~~~~~~~~~~~~~~

ایوان دلیلی نمی‌بینه که از مشتی ماگل بترسه و خواسته‌ش رو از همون اول مطرح نکنه. بنابراین گلوشو صاف می‌کنه و سعی می‌کنه محترمانه‌ترین ورژن خودشو رو کنه.
- سلام به مردمان محترم این روستـ... اممم... چرا اینطوری منو نگاه می‌کنین؟

ماگلا به محض دیدن ایوان با انواع و اقسام وسیله‌ها از جمله داس و تبر و... مسلح شده بودن و حالا داشتن ایوان رو محاصره می‌کردن. ایوان یه نگاه به هیکل استخونیش می‌ندازه و سعی می‌کنه علت حالت تهاجی اونا رو پیدا کنه.
- اممم چیزه... فک کنم ظاهرم یکم غلط‌اندازه. من به قصد صلح اومدم.

ایوان ضمن گفتن این حرف به نشانه تسلیم شدن، دستاشو بالا می‌گیره. روستاییان برای لحظه‌ای متوقف می‌شن، اما دوباره تنگ‌تر کردن حلقه محاصره رو از سر می‌گیرن. حلقه تا جایی تنگ می‌شه که ته جارویی از پشت به استخونای کمرش، داسی روی استخونای صورتش و سایه‌ی تبری تهدیدکنان بالای جمجمه‌ش قرار می‌گیره.

ایوان همیشه آرزوی غرق شدن در جمعیت و در مرکز توجهات قرار گرفتن رو داشت. ولی انتظار داشت اجسامی که بهش فشار وارد می‌کردن میکروفون و دوربین‌های خبرنگاران باشه، و نه ابزار آسیب‌رسانِ روستاییانِ خشمگین.

ایوان سعی می‌کنه بدون این که کوچیک‌ترین تکونی بخوره، زیباترین لبخندش رو تحویل بده.
- به مرلین من فقط اومدم دانه روغنی بگیرم!

ایوان در طول زندگی‌ و مردگی‌اش تا کنون هرگز گیر مرغ جماعت نیفتاده بود! استخوان‌هایش را هم دوست داشت و طبق گفته ی کلاغ ها انواع و اقسام کرم به آنها می‌مالید و مدام کلسیم مصرف می‌کرد، بنابراین اصلا نمی‌خواست استخوان های عزیزش پودر گشته و به دانه پرنده تبدیل شوند.
_ یا سالازار! پای مرگو مردگی در میونه!

در جست‌وجوی کسی که او را راهنمایی کند، زمین را نگاه کرد، اطرافش را نگاه کرد، و از سر ناچاری هوا را هم نگاه کرد و خوشبختانه محبوبش مقصودش را در هوا پیدا کرد، کبوتر بدبختی که برای خودش بال می‌زد.
_ های! تو، کفتر کاکل به سر! آره با خودتم. یه دیقه بیا پایین.

تا کبوتر ارتقاع کم کرد و چشم‌اش به استخوان های ایوان افتاد، خودش ریخت و پرهایش ماند.
ایوان طلسم ترجمه‌ای به کفتر وحشت‌زده از همه جا بی خبر زد و گفت:
_ اینجا شهری، روستایی، دِهی چیزی پیدا نمیشه؟
_ بی، بیست، کیلومتر او، اونورتر یه روستایی هست.

در آخرین لحظات، کبوتر با بالش به طرفی اشاره کرد و بعد جان به جان آفرین تسلیم کرد.

_ عه، این چرا مرد! شانس مارو میبینی! حالا تسترال بیارو دونه بار کن.

و به سمتی که کبوتر اشاره کرده بود به راه افتاد. رفت و رفت و رفت و آن‌قدر رفت که استخوان کف پایش ساییده شد. سپس تابلویی را جلوی چشمش دید که رویش نوشته بود به دوغوز آباد خوش آمدید. از دروازه های گلی روستا رد شد و با تعجب به ماگل های اطرافش خیره شد.

مرغی که جلوتر از بقیه ایستاده بود چشم هایش را باریک کرد و گفت:
- خب شما درخواست صلح دارین. ما که نداریم!

بقیه مرغ ها هم به نشانه تایید سرهای کوچیکشان را تکان دادند! ایوان آهی کشید و گفت:
- ببینین صلح که یک طرفه نمیشه. دو طرفه است! یعنی ما میخوایم که ما و شما با هم صلح کنیم. وگرنه ما خودمون که با خودمون در صلح به سر میبریم!

ایوان متوجه شد که نگاه مرغ ها به پشت سرش خیره شده. برای همین برگشت و دید درست در زمانی که او داشت در مورد صلح و صفا در جبهه خودش سخنرانی میکرد کوین گریه کنان کف زمین غلت میزد، بلاتریکس داشت پاتیل معجون هکتور را توی سرش میکوبید و لینی عربده کشان چیزی به سدریک میگفت!

مرغ چشم باریک پوزخندی زد و گفت:
- صلحتون این شکلیه؟ چه جالب، پس جنگ به زبون شما معنی صلح میده!

ایوان که نمیخواست تلاش هایش به علت بوق بازی بی موقع بقیه به هدر برود سعی کرد نگاه مرغ ها را به خودش جلب کند و گفت:
- ارباب ما پیشنهاد دادن در صورتی که درخواست صلح رو بپذیرین به عنوان پیش کش ده گونی دانه روغنی فرد اعلا به شما هدیه کنیم.

با شنیدن عبارت "ده گونی دانه روغنی فرد اعلا" جنب و جوشی در میان مرغان شکل گرفت! به نظر میرسید این پیشنهاد چیزی نیست که بتوانند به راحتی از آن صرف نظر کنند.

چند دقیقه بعد ایوان با دستپاچگی به سمت مرگخواران برگشت. لرد نگاه غضب آلودی به او انداخت و گفت:
- چی شد ایوان؟ باسیلیسکی یا فلوبر؟

ایوان لبخند عصبی‌ای زد و گفت:
- ارباب مذاکره با مرغ ها خیلی طاقت فرسا بود. از تمام فنون مذاکره درون سازمانی، برون سازمانی و حتی رهایی گروگان استفاده کردم تا در نهایت با دادن وعده پیش کش موافقتشون برای صلح رو جلب کردم.

- پیش کشی؟ ما به این قدقد کن های سوخاری بعد از این پیش کش بدیم؟ چه جور پیش کشی دقیقا؟
- ده کیسه دانه روغنی فرد اعلا!

لرد کروشیو غلیظی به سمت ایوان فرستاد و با خشم گفت:
- مردک! این وسط دانه روغنی از کجا بیاریم؟

ایوان که داشت روی زمین از درد به خودش میپیچید فریاد زد:
- نگران نباشین ارباب، ازشون مهلت گرفتم... تا یک ساعت دیگه انتظار ندارن دانه ها رو بهشون بدیم.

لرد که داشت از خشم منفجر میشد چند کروشیو و هر طلسم دیگری که به ذهنش میامد را نثار ایوان کرد و گفت:
- فقط یک ساعتتتتت؟ رفتی برای خودت بریدی و دوختی؟ باشه قبوله...یک ساعت فرصت داری دانه های کوفتی رو جور کنی ایوان وگرنه بعد از اون خودت رو پودر میکنم، روغن میزنم و توی گونی تحویلشون میدم!

بلاتریکس همزمان با گفتن این حرف، ایوان رو بعنوان سپر مدافع جلوی خودش می‌ذاره. ایوان اصلا از پرتاب شدن تو این موقعیت راضی نبود، ولی چاره‌ی دیگه‌ای هم نداشت. پس لب به سخن می‌گشایه:
- امممم همونطور که ایشون هم گفتن ما درخواست صلح داریم!
- کی دقیقا؟

مرغ‌ها همزمان با گفتن این حرف همگی یک قدم به ایوان نزدیک می‌شن که این باعث می‌شه ایوان هم ناخودآگاه یه قدم به عقب بره.
- اممم... ایشون دیگه، همین خانومی که پشت سرم هسـ... بلا؟

کسی پشت سر ایوان نبود. به جاش بلاتریکس در دوردست‌ها دیده می‌شه که در حالی که کوینو زیر بغل زده، به جمع مرگخواران برمی‌گشت. ایوان که اصلا از وضعیت موجود راضی نبود، با نگرانی سرشو به سمت مرغا برمی‌گردونه.
- ببینین از حمله به ما واقعا چیزی عایدتون نمی‌شه. منو می‌بینین؟ اسکلتم! شما جز نوک زدن به استخونام چی گیرتون میاد؟ تازه از بس کلسیم مصرف کردم، شاید نوکاتون از شدت سفتیِ استخونام آسیب ببینه. این چیزیه که شما می‌خواین؟

به نظر نمیومد این جملات مرغ‌ها رو از تصمیمشون پشیمون کرده باشه.
- تو داری ما رو تهدید می‌کنی؟
- کی من؟ تهدید؟ من فقط به یک سری حقیقت اشاره کردم. شما گوشت رو تن من می‌بینین آخه؟
- رو تن اونا که می‌بینیم.

مرغ مذکور به جمعیت مرگخواران در فاصله‌ای دور از ایوان اشاره داشت. ایوان تصمیم می‌گیره بیخیال این بحث بشه و به مبحث اصلی برگرده. به نظر میومد توضیحاتی که خودش در مورد خودش داده بود، در برابر نوک‌های مرغا بهش احساس امنیت داده بود. پس با اعتماد به نفس یک قدم به جلو می‌ره.
- ما درخواست صلح داریم.