- اصلا چه جوری توی اهرام مصر گذاشتتش؟
- اصلا سوال مهم اینه... کی اربابو مسموم کرده؟
- اینا به کنار... چرا اربابو مسموم کرده؟! چرا دامبلدور نه؟ چرا یکی از اون ویزلی هارو نه؟

در میان این همه سوال هایی که ذهن مرگخواران را مشغول خود کرده بود هیزل که دوباره فاز افراد همه‌چیزدان را گرفته بود محکم در سوتش دمید و همه را ساکت کرد.
- جواب تمامی این سوال ها مشخصه. تنها کسی که میتونه ارباب رو مسموم کرده باشه...
- شاید خودت بودی.

هیزل بسیار عصبی به سمت مرگخواری که حرفش را قطع کرده بود و از همه مهمتر به او تهمت زده بود برگشت.
- چی ؟
- تو تنها کسی بودی که وقتی ما به جنگل رفته بودیم پیش ارباب بودی.
- اولا اگه من اربابو مسموم کرده بودم میومدم خبر مسموم شدن اربابمو میدادم؟ یا اصلا الان اینجا داشتم با شماها دنبال پادزهر می گشتم؟
-حرفت منطقیه...

هیزل چشم غره ای به او رفت و حرف قبلیش را از سر گرفت.
- دوستان تنها مصنون های ما برای این جنایت...
- وزارت سحر و جادو؟
- دقیقا چرا وزارت خونه باید همچین کاری رو با ارباب بکنه؟ میشه یکم منطقی باشین! تنها اشخاصی که میتونن همچین کاری رو بکنن...
- ماگل ها؟
- وایی از دستتون کلافه شدم! نه، نه، نه! ماگل ها توی خابشون هم نمیتونن به ارباب آسیب بزنن. محفلی ها! مضنون های ما محفلی ها هستن.
- اوه درسته. این خیلی منطقیه...

هیزل چشم غره ای به مرگخواران رفت و بعد بادبزنش را از جیبش بیرون آورد و شروع به باد زدن خود کرد.
مرلین که از دست همگی عاجز شده بود گفت:
-دوستان! سوال اصلی رو فراموش کردین: اینکه چرا پادزهر توی اهرامه مصره؟

مرگخوران به یکدیگر و مروپ به مرگخواران نگاه کرد. هر دو گروه با شدت به هم نگاه میکرد و هیچ کدام تکان نمیخورد.
بعد از سه دقیقه یکی از مرگخواران که آفتاب داشت کورش میکرد، پلک زد. بقیه مرگخواران آهی کشیدند و مروپ دستش را در هوا مشت کرد و گفت:
- یس! شما اول پلک زدین و مامان مسابقه رو برد! ... خب کجا بودیم؟... آها! نقشه!... خب وایسا ببینم...مرلین آفتابگیر مامان، تو از همه پیرتری...بیا نقشه رو بخون مامان!

مرلین که تاپ و شلواک با طرح راه راه رنگین کمانی پوشیده بود و روی شن ها دراز کشیده بود، عینک آفتابیش را برداشت و سرش را کمی بلند کرد.
- من دارم برنزه میکنم و حوصله نقشه خونی هم ندارم... اصلا کی گفته من از همه پیرترم؟ همین الستور معلوم نیست اصلا چند سالشه؟ چرا الستور نقشه رو نمیخونه؟

سایه الستور که این حرفها را شنید، عصبانی شد و چنگالهایش را بیرون آورد. از زیر بدن الستور خودش را کشید و به مرلین رساند و با چنگالش شست پای مرلین را زخم کرد. بهرحال خط قرمز سایه الستور دو چیز بود: سن الستور و گولیلمو مارکونی مخترع رادیو

مرلین با فریادی بلند شد و نشست ، شست پای زخمیش را ماساژ داد و نگاه عصبانی به سایه الستور انداخت.
- الستور این افسار سایه تو بکش!...ملت حق دارن هرچی میخوان به من بگن و من حق ندارم هیچی بگم؟... اصلا من قهرم!
بعد بلند شد و لنگان لنگان به سمت وسط صحرا به راه افتاد.

مروپ که دید تنها کاندید درست خواندن نقشه هم دارد از دست میرود، سریعا خود را به مرلین رساند و با صدای آرام گفت:
- پرنسس مامان! مامان وقتی میگه تو پیری یعنی خیلی با تجربه هستیا! در ضمن باهوش و خفن و باستانی هم هستی! مامان نمیخواد جلوی بقیه ازت تعریف کنه چون مرگخورای مامان احساس خنگی میکنن! مامان باید به فکر همه هلوهای آبدارش باشه دیگه! بیا پات هم مامان باند پیچی کنه برات!

مرلین که از تعریف و تمجید مروپ لذت برده بود و پایش هم درد میکرد، ایستاد و گذاشت مروپ پایش را پانسمان کند.

- خب برنزه مامان! نقشه رو بخون ببینم کجا بریم؟

مرلین نقشه را گرفت و کمی بالا و پایین کرد. بعد اخم کرد و به افق خیره شد.

- چی شده شلوارک پوش مامان؟ نقشه الکیه؟ معلوم نیست کجا باید بریم؟
- اهم...چرا اتفاقا معلومه... فقط یکم عجیبه... پادزهر توی اهرام مصره که سمت چپمون میشه! فقط چرا گذاشتنش اونجا؟

- وای مرلینی جانی برام نمونده ک‍...

مرگخوار مذکور قبل از اینکه غر زدنش تمام بشود توسط خورشید (البته به دستور مروپ) ذوب شد.
- باقلواهای مامان! اصلا نگران نباشین! همین راهو برمیگردیم. بدون نقشه! فقط باید قدم هامونو دنبال کنیم.

سپس به شن هایی که با وزش باد تغییر شکل میدادند نگاهی تامل برانگیز انداخت.
- از روی نقشه برمیگردیم. بذارین مامان یه نگاهی بندازه.
- نظرتون چیه یه نفر دیگه هم یه نگاهی بندازه؟
- منظورت چیه الستور مامان؟! یعنی داری میگی من نمی‌تونم یه نقشه رو درست بخونم؟

مروپ چند لحظه سکوت کرد. نگاه مرگخواران به مروپ و مروپ به مرگخواران دوخته شده بود. مروپ دستش را درون جیبش برد و فررت کوچکی را برداشت و به پیشانی اش کشید تا عرق را پاک و وقت را تلف کند.

- عه بانو! منو آوردین بیرون؟ یعنی می‌تو...
- نه سیلویای مامان.

بعد از اینکه سیلویا را به درون جیبش پرتاب کرد، به مرگخواران لبخندی زد.
- کدوهای آبپز مامان! چون مامان یذره خسته اس، کسی حاضره نقشه رو بخونه...

و ناگهان با موج عظیمی از مرگخواران مواجه شد. سپس جمله اش را کامل کرد:
- و اصلا هم اشتباه هم نکنه چون من میدونم اون؟

موج عظیم مرگخواران عقب نشینی کرد. مروپ نگاهی انداخت و منتظر پاسخی از مرگخواران ماند.
- سیب زمینی های آبپز مامان؟ قرار نیست سرخ شده برگردیما! کسی نیست نقشه رو بخونه؟!

الستور یک نگاه به دماغ ذوب شده گابریل انداخت.
- موهات باعث میشن فاصله زیادی با ظاهر ارباب پیدا کنی و به همین خاطر بهتره که تا وقتی صد در صد شبیه نشدی، از وضعیت بینیت هم رونمایی نکنی.

و بعد خیلی آروم توی جیبش گشت تا یه دماغ دیگه واسه گابریل پیدا کنه و جونش رو از دست لرد سیاه که از تقلید شدن متنفر بود، نجات بده. که در همین حین گشتن بود که چشمش افتاد به یک عقرب دیگه که کتش رو نیش زده بود. بعد چشماشو ریز کرد، و دید که این همون عقربیه که چند دقیقه پیش پرتش کرده به سمت ناکجا آباد. طبیعتا ناراحت شد. انتظار داشت سایه‌ش بهش هشدار بده یا حتی عقرب رو فراری بده، ولی متوجه شد که سایه‌ش از شدت گرما داره خودش رو باد می‌زنه و حواسش به خودشم نیست و داره تبدیل به سراب میشه کم کم.

الستور دوباره عقرب رو از کتش کند. یه نگاه عصبانی به سوراخ ایجاد شده روی کتش کرد، یه نگاه هم به عقرب. جلوی میلش برای فشار دادن عقرب مقاومت کرد چون قطعا بعدش هم گابریل به خاطر حیوان آزاری ناراحت می‌شد، و هم مروپ به خاطر هدر دادن ماده اولیه سوپ مخصوصش. الستور بعد از کظم غیظ کردن و آروم شدن، عقرب رو دوباره پرتاب کرد، و عقرب صاف روی بینی مرلین که نشسته بود یه گوشه و داشت حمام آفتاب می‌گرفت و تهدید رو تبدیل به فرصت کرده بود، فرود اومد.

عقرب به چشمای مرلین نگاه کرد.
چشمای مرلین هم به عقرب نگاه کردن.
و بعد صاعقه‌ای از چشمای مرلین خارج شد و صاف خورد تو مغز عقرب.
بوی کباب عقرب فضا رو پر کرد و مرگخوارای گرسنه و تشنه رو، حتی گرسنه‌تر و تشنه‌تر کرد و شروع کردن به کندن زمین تا بلکه سریع‌تر پادزهر رو پیدا کنن.

مرگخوارا تا گردن زمین رو کندن و داشتن همین‌طور پیش می‌رفتن که صدای مروپ رو بیرون از گودالی که کنده بودن شنیدن.
- عزیزای مامان؟ مامان الان متوجه شد که نقشه رو برعکس گرفته...

خلاصه:

یه نفر لرد سیاه رو مسموم کرده و محل پادزهر رو روی یه نقشه گنج با یه ضربدر برا مرگخوارا مشخص کرده تا طی سه روز برن و پادزهرو برا نجات لرد پیدا کنن.


-بانو؟ مطمئنین هنوز نرسیدیم؟

مروپ با چهره ای مصمم یک پرچم را از جیبش در آورد و در وسط ماسه های داغ بیابان فرو کرد.
-مامان محل پادزهر عزیز مامان رو پیدا کرد.

یکی از مرگخواران پس از جمله مروپ درجا تبخیر شد و به آسمانها رفت. الستور با نفرت شدیدی، عقربی که نیشش در کت خوش دوختش گیر کرده بود را جدا کرده و به سمت نا کجا آباد پرتاب نمود.

گابریل با خوشحالی از بغل یک کاکتوس راه رونده پایین پرید.
-چه جای خوبی برای قایم کردن پادزهره نه؟ آفتابش چه انرژی خوبی به آدم میده!

با خوشحالی نفس عمیقی کشید تا بوی صحرا را استشمام کند اما اینکار باعث شد بینی اش آتش گرفته و ذوب شود.
-آخی...میگن آدم هرکسیو بیشتر دوست داشته باشه بیشتر شبیه ش میشه. وقتی ارباب منو ببینن متوجه میشن چقدر دوستشون دارم نه؟

بلاتریکس همچون شیری در میدان نبرد گلادیاتورها نعره کشید و یقه اولین مرگخوار دم دستش را گرفت و گفت:
- کی مسئول حفاظت از ارباب بود؟

مرگخوار که رنگش به سفیدی سنگ مرمر قبر پدربزرگش شده بود با ترس گفت:
- به سالازار قسم خودت تمام مرگخوارها رو برای دوره کاهش وزن بردی داخل جنگل بلا...

بلا لحظه ای مکث کرد. اگر او همه را با خود برده بود هیچ مرگخواری برای نگهبانی باقی نمانده بود و مسئولیت این اتفاق به عهده او بود! خاندان بلک به ویژگی های بسیاری مشهور بودند اما گردن گرفتن چنین خطایی جزو ویژگی هایشان نبود! برای همین یقه همان مرگخوار را سفت تر چسبید و فریاد زنان گفت:
- وقتی اینقدر کودنی که نمیفهمی اگه همه احظار میشن بازم باید چندتا مرگخوار برای محافظت از ارباب پیششون بمونن پس تمام تقصیرها گردن توئه!

سپس چوب دستی اش را بیرون آورد و با طلسمی همان طور که مرگخوار را کروشیو کش میکرد به سیاهچاله انداخت. هیچ کس حتی جرات نداشت با خشمی که از بلا دیده بود و اتفاقی که برای ارباب افتاده بود حتی نفس بکشد!

گودریک که رنگ صورتش از بنفش داشت به سیاه متمایل میشد دست لرزانش را بالا گرفت تا بلا را متوجه خود کند. بلا با صدایی بلند گفت:
- چیه؟ جونت بالا بیاد حرف بزن دیگه!

گودریک هوا را با صدای بلندی به داخل ریه هایش کشید و بعد از اینکه حالش کمی جا آمد گفت:
- بلا الان اولین چیزی که اهمیت داره سلامت و امنیت اربابه! باید بفهمیم چه اتفاقی افتاده و پادزهر کجاست.

بلا کروشیویی نثار گودریک کرد و همان طور که زیر لب میگفت "خودم میدونم تسترال!" بار دیگر نگاهی به کاغذ یادداشت انداخت.

-من می ترسم!
-مگه نگفتم ساکت!
یک صدای بلاکتریس بودکه همراه با کروشیویی تقدیم به حضور اون مرگخوار بخت برگشته شد.
ناگهان هیزل از پشت بوته ها بیرون امد.
-تو اینجا چی کار می کنی؟
-مثل اینکه امروز همه اومدن ما رو تعقیب کنن!
هیزل نفس نفس زنان چیزی گفت
-ار...باب...ارباب...
بلاکتریس که نگران شده بود و از اون طرف عصبانی گفت
-زود باش بگو تا کروشویی حواله ات نکردم!
-حال ارباب بد شده
-چییی؟
بلاکتریس نگران و عصبانی به سمت خانه ریدل دوید و مرگخواران هم به دنبالش دویدن.(لازم به ذکر است که بلاکتریس کار خود را کرد و کروشیویی حواله هیزل شد)
وقتی مرگخوارا به اتاق ارباب در خانه ریدل رسیدن متوجه شدن که ارباب کف زمین غش کرده و لیوانی هم که معلوم بوده توش نوشیدنی بوده داخلش بوده.کنار دست ارباب نوشته ای با خطی بسیار اشنا روی زمین بود.نقل قول:
مرگخوارا نگاهی به هم کردند و فریاد زدند....

بعد از تموم شدن جمله‌ی بندن، بلافاصله ایوان با شک و تردید به فکر فرو میره و تازه یادش میاد که چند دقیقه پیش حس کرد که انگار یکی داره مچ پاشو می‌خارونه.

ناگهان آدرنالین ایوان به حداکثر می‌رسه و متوجه میشه که اون احساس سوزش چند دقیقه پیش معنیش اینه که توسط مار بوآی برزیلی گزیده شده!

- آآآآآآآآآآخ!

مرگخوارا از جاشون می‌پرن و با استرس و اضطراب به سمت منشأ صدا برمی‌گردن و ایوان رو می‌بینن که داره از شدت درد به خودش می‌پیچیه و اینور و اونور غلت می‌زنه.
- آآآآآآآخ! واااااااخ! نیش! نیش! نیشم زدن! برانکاااااااارد! برانکااااااااااااااااارد!

مرگخوارا وقتی می‌فهمن که ایوان نیش خورده، آهی از سر آسودگی می‌کشن. بلاتریکس جلوتر میره و بهش میگه:
- نیش خوردی؟
- آررررررره! قوزک پام داره عین سرکه می‌جوشـــــــه!
- آها، اونوقت می‌دونستی که اسکلتی؟
- خــــــــــــب؟!
- و اسکلت‌ها صرفاً کپه استخونن؟
- خــــــــــــب؟!
- و اینکه تو اصلاً گوشت و ماهیچه و خون و عصب و هیچ کوفت دیگه‌ای نداری که نیش مار بخواد تأثیری روت بذاره؟!

ایوان بعد از شنیدن این حرف بلاتریکس، دست از تمارض کردن و جیغ زدن برمی‌داره و به فکر فرو میره.
- آره، راس میگیا. خــــــــــــب؟!
- زهرمار و خب!

بلاتریکس چنان لگدی نثار استخون باسن ایوان می‌کنه که از شدتش، ایوان تِیک‌آف می‌کنه و بیست متر ارتفاع می‌گیره و بعدش بصورت هلیکوپتری روی کاکتوس‌ها فرود میاد.
- آخیـــــــــش! چقد حال میده روی کاکتوس بشینی و ککت هم نگزه.

- هیششش! ساکت! شماها هم صداهایی که دارم می‌شنوم رو می‌شنوین؟

با هشدار بلاتریکس، مرگخوارا گوشاشون رو تیز می‌کنن.
صداهای عجیب و غریبی از دوردست‌ها به گوش می‌رسه.

و کتی با صدای تلپی روی زمین افتاد. مرگخواران با نگرانی به پیکر او و قارقارو که روی سرش نشسته بود نگاهی انداختند. بلاتریکس کتی را مانند وزنه به گوشه درخت سدریم و خانواده کوالایی اش کشید که آسیبی نبیند.صدای خش خش بیشتر و بیشتر می شد. به نظر می رسید، شکار بزرگی منتظر آنهاست.
دوریا با چشم به دیگر مرگخواران علامت داد. بلاتریکس تله هایش را برای بار 978 ام چک کرد و هکتور پاتیل بزرگی که تمام دیدش را گرفته بود، از روی سرش برداشت بلکه بتواند با حرکت سریع شکار را در آن گیر اندازد.
هیجان مرگخواران برای به دام انداختن طعمه به قدری بالا رفته بود که حتی سدریک هم چند لحظه ای نگاهش را از جای خوابش که آنچنان هم نرم و گرم نبود گرفت و به علف ها نگاه کرد.
ایوان دورخیز کرده بود و آماده حمله بود. لینی به بال های کوچکش تکانی داد و با صدایی که شنیدنش چندان هم راحت نبود گفت:
-با شمارش من حمله کنید. یک، دو...
-حملهههههههههههههههههههههه!
-

هکتور که نتوانسته بود منتظر شمارش لینی بماند، قبل از اتمام شمارش حمله کرد و بقیه مرگخواران نیز به تبعیت از او روی سر شکار پریدند. در همین حین بلاتریکس با دیدن تپه ای از مرگخواران که بیشتر به نظر می رسید در حال کتک زدن یکدیگر هستند، آهی کشید و برای جدا کردن آنها به میان جمعیت رفت.
-مگه نشنیدید گفت با شمارش؟! وای به حالتون اگر ارباب اینجا بودن و ما رو در این وضعیت میدیدن.
-

مرگخواران با پشیمانی به بلاتریکس چشم دوختند،البته این چیزی بود که او فکر می کرد.در این میان فقط لینی بود که متوجه افزایش سرعت ویبره هکتور شده بود. به سرعت خود را به جلوی دسته رساند و رو به هکتور گفت:
-چرا سرعت ویبره زدنت بالا تر رفته؟ نکنه زیر دستو پا له شدی؟
-گرفتمش!
-
-گرفتمش!

همه نگاه ها به پاتیل هکتور که روی زمین بود جلب شد.مرگخواران دوباره حالت حمله گرفتند این بار حتی سدریک هم با بالشتش به آنها پیوسته بود. هکتور به آرامی پاتیلش را برداشت.
- یا مرلین این دیگه چی بود؟
-
- تو اینجا چیکار میکنی؟ داشتی ما رو تعقیب می کردی؟

کتی که تازه به هوش آمده بود این جمله را با صدای خسته ای بیان کرد.بندن در حالی که به سختی خود را از زیر پاتیل بیرون می کشید و باقیمانده معجون های درون پاتیل را از روی ردایش پاک می کرد، رو به روی مرگخواران ایستاد، دستش را روی عصایش که به دلیل ضربه کمی کج شده بود تکیه داد و با صدای بلند گفت:
-بر طبق یادداشت های رسیده از جهنم، یکی از مرگخواران در مدتی که اینجا بودید دچار گزش مار بوای جنگلی با خال های زرد شده، و تا چند ساعت دیگه میمیره! با عرض پوزش جهت سانتریفیوژ روح و اندازه گیری تابوت مزاحم شدم.

بله! عملیات شکار مرگخواران شکست خورده بود، و حالا یکی از آنها قرار بود تا چند ساعت آینده بمیرد.

همه، سلاح هایشان را آماده کرده بودند و به سمت چمن های در حال تکان خوردن گرفته بودند. بلاتریکس، از شدت فشردن شمشیر هنری سوم درون دستش، بند های انگشتش سفید شده بود،
- شکار اول مال خودمه! می‌خوام خودم به ارباب تقدیمش کنم!

بلاتریکس، فاز گرفت و خواست حمله کند که...

- میگما قاقارو، به بسته آدامس تسترالی از اون مغازه گرفته بودما. دیروز دیدم...

قاقارو، پای کتی را محکم گاز گرفت، تا بلاتریکس را که چشم هایش، بسته بود و با شدت شمشیرش را به سمت سر دخترک می‌چرخاند، به او نشان دهد.
- نه!