سوژه: فیلیکس فلیسیس

مسابقه ریونکلاو و هافلپاف


پاسی از نیمه شب گذشته بود و معلمان، مستخدمین و حتی سرکش ترین دانش آموزان در خواب بودند. اما در پایین ترین نقطه قلعه، آقای مدیر همچنان بیدار و مشغول به کاری بود.
- بذا ببینم... هوووم! کره اعلاء! قشنگ جا افتاده.

هوریس این را با خودش گفته و با چهره ای که از لذت زاید الوصفش حکایت داشت، پلک هایش را بر هم گذاشته و لبخندی بر لب نشاند.

پییشت... دلنگ دلنگ دلنگ.
تیشک!

چیزی درون پاتیل مقابل هوریس افتاده و معجون را به همه سو افشانده و پاتیل را واژگون کرده بود.
هوریس اکنون دو زانو بر زمین نشسته و با نگاهی متحیر به پاتیل تهی و شیشه شکسته و جسم پرنده ای که دور می شد، خیره مانده و به معجونی که شش ماه برای جا افتادنش صبر کرده بود، می اندیشید.

- نعععععععع!

- لینی پاشو!

لایتینا این را گفته و پتو را از روی لینی کنار کشید. در زیر پتو لینی خیس مچاله شده و از سرما به خود می لرزید.
- ببین لایت... فین!

بینی اش را بالا کشید.
- ... هپشو!

لینی این را گفته و به آرامی پتو را از دستان لایتینا بیرون کشیده، روی خودش انداخته و درون آن مچاله شد.
لایتینا مایعات حاصل از عطسه لینی که بر صورتش نشسته بودند را پاک کرده و فریاد زد:
- پاشو! امروز مسابقه آخرمونه!

لینی در جواب تنها مچاله تر شد.



مردی با کت شلوار مشکی در اتاقی تاریک با عینک دودی نشسته و به تصاویری که پرژکتور بر پرده سفید رنگ می انداخت، چشم دوخته بود. او گاهی چانه اش را می خاراند و گاهی بازویش را و گاهی پایش و گاهی نیز کمرش را.

- چیزی شده؟!

زنی با کت و دامن مشکی و عینک دودی در همان اتاق تاریک این را پرسیده بود.

- اممم...نه! چرا؟
- پس چرا اینقدر خودت رو می خارونی؟
- هممم... ؟ گرمه دیگه!

زن یک ابرویش را بالا آورد.
آن ها در یک سردخانه در سیبری بودند.

ناگهان چهره خونسرد مردی با کلاهی بلند بر روی پرده به نمایش در آمده و هر دو سرشان را به سوی آن چرخاندند.

***

غریو جمعیت به پا خواسته و آدرنالین را در خون بازیکنان هر دو تیم به غلیان می انداخت. در یک سو بازیکنان تیم هافل پاف ایستاده و در سوی دیگر بازیکنان تیم ریونکلاو بودند.
اما نه همه آنان.

- لاتیشا هست، شما هست، زئوس هست، لادیسلاو هست، پنه هست، خودم هستم... ثور! ثووور! ثور کجاست؟
ثور نبود.

- من اینجـ... هوع!
ثور بود.
وی دو زانو روی زمین نشسته و در حفره ای که با چکشش ایجاد کرده بود، بالا می آورد.

- درود فراوان بر جنابتان ثور آ! ما شنیده بودیم که پیش از زین سان جدالان، تهی بودن بسیار نیک است! شمای آ! شمای نیز چنین نمایید.
آقای زاموژسلی این را گفته، شما را زیر بغل زده و بر بالای حفره برده و فشرد تا او نیز محتویات خویش را بیرون بریزد و در حین این عمل هیچ توجهی به خالی بودن شکم او نکرد.

- اِ... اینو که کسی نمی خواد؟ من برش می دارم.
پنه لوپه این را گفته و روده ای که شما بیرون انداخته بود را از درون حفره برداشت تا با آن برای محفلیون سوسیس بندری و یا غذای لذیذ دیگری بپزد.
از هر انگشت پنه لوپه یک هنر می ریخت.

- خب حالا وقتشه که بازیکن های دو تیم وارد زمین بشن!

این صدای بلاتریکس لسترنج، داور مسابقات بود که به وسیله جادو در ورودی زمین کوییدیچ می پیچید. دو تیم با عجله وارد زمین شده و در دو سوی داور ایستاده و منتظر سوت او شدند.

- خیلی خب، هر تیم سه تا مهاجم، دوتا مدافع، یک دروازه بان و یک جست و جو گر داره. مسابقه تا زمانی که ـ
- اعووووو! خودمون می دونیم!

بلاتریکس با پشت دست در دهان زئوس زد و دندان های او را خرد کرده و توجهی به استخوان ها و دست خودش که سوختند، نکرد.
او داور خونسردی بود.

- تا زمانی که یکی اسنیچ رو بگیره.
- هپیشه!

این بار ثور عطسه ای کرده و ویروس هایش به بلاتریکس مالیده و راهی تماشاگران شدند. بلاتریکس که از سرماخوردگی خوشش نمی آمد، بر روی ثور پریده و شروع به زدن وی با کفش پاشنه بلندش کرد.
او خیلی هم داور خونسردی نبود.

وی سپس از روی ثور بلند شده و سوت زد، جارو ها به هوا خواستند و کوافل نیز پرتاب شد. داور در رها کردن اسنیچ که به مایعی آلوده بود تردید کرده و قصد داشت با دستمال آن را بگیرد که ناگاه داورد دیگر که هاگرید بود از راه رسیده و جعبه را له کرده و توپ طلایی نیز رها شد.

***

- صبر کنید! چی می بینم! لاتیشا رندل برای این که توپ رو از رز زلر بگیره داره با مشت می زنه تو شکمش! یعنی این حرکت خطا نیست؟!

بلاتریکس با چشمانی که از هیجان بیرون زده بودند شصتش را به لاتیشا نشان داده و سپس آن را بر عکس کرد. لاتیشا نیز این بار مشتش را عقبت تر برده و بعد ضربه آخر را زد که مشتش از کمر رز بیرون آمد. بعد هم جسد او را از بالا به پایین انداخت و کوافل را برداشت و برد تا گل بزند.

- همینه! همینه!
بلاتریکس این را فریاد زده و سرش را به شدت تکان داد.

- هپیشو!
موج جدیدی از ویروس از سوی تماشاگران به سوی صورت وی روانه شده بود.
-

بلاتريكس در زیر بازوی هاگرید که او را تا زانو در زمین فرو برده بود چاره ای جز خونسرد بودن نداشت.

اما کمی آن سو تر و بر فراز سقف جایگاه تماشاگران ریونکلاویی دو نفر در لباس های تماما مشکی و با عینک های دودی، دمر دراز کشیده بودند و یک سلاح مشنگی نیز در دست داشتند.

- خودشه؟
- آره بابا! خودشه!
-خب خب! پاشو هدف بگیر!

زن به سمت مرد برگشته و او را که از هیجان لب می گزید، نگاه کرد.
مرد شیرین می زد.

- می زنم تو سرش!
- نععععععع!
- خفه شو! صدامون رو می شنون!
-نععععـ...

زن تفنگ را رها کرده و دو دستی جلوی دهان مرد را گرفت که همچنان فریاد می زد.
- چته؟! چرا نزنم.

مرد آرام گرفته و پاسخ داد:
- اگه بزنی تو سرش کلاش می افته! بعد از کجا تشخیصش بدیم.

زن دهن مرد را ول کرده، به پس سر او ضربه ای زده و چسبی بر دهنش نهاد، سپس برگشت تا تفنگش را تنظیم کند.
تفنگ نبود.
آن دو تنها توانستن لحظه سقوطش به میان تماشاگران را ببینند.


***


- یعنی ممکنه؟! ممکنه مسابقه به این زودی ها توسط ریونکلاو تموم بشه؟ آندرومدا یه چیزی دیده و داره دنبالش می کنه... اون الان دستش رو دراز کرده!

آندرومدا اسنیچ را دیده و با تمام سرعت به سمت آن در حال حرکت بود. اما مرتکب اشتباهی شد.

بنگ!

- اوووف!
- عجب صدایی داشت!
- فکر کنم ساز باشه.
- هپیشو!

ریونی ها به تفنگ دوربین دار که به میانشان سقوط کرده نگاه می کردند و لینی نیز سرما خوردگیش را شیوع می داد و این ها کافی بود تا آن ها به جست و جو گری که مغزش متلاشی شده و در حال سقوط بود، توجهی نکنند.

پیلاشت!

آندرومدا در برابر داوران مسابقه سقوط کرده و قسمت های متلاشی نشده اش متلاشی شد و کبدش با مقداری خون به صورت بلاتریکس برخورد کرد. بلاتریکس نیز با کبد پیشانیش را پاک کرده و سپس آن را بالای سرش گرفته و چلاند.
او به یاد داشت که مایعی قرمز رنگ هست که برای سرماخوردگی مفید است... او فکر می کرد آن خون است.

- منم! منم!

دای از میان جایگاه تماشاگران دستانش را به سوی بلاتریکس دراز کرده و درخواست کمی خون کرد.
داور مسابقه کمی جگر را تکان داد و صدای مایعی که درون آن بود به گوش رسید. او نیز کبد را بالا آورده و تا آخرش را سرکشید.

- عقده ایِ خون ندیده!

دای اشتباه می کرد! بلاتریکس یک عقده ایِ خون ندیده نبود.
او فقط سادیسم داشت.

***

- وویی! وویی! وییی!

مردی که کت و شلوار و عینک مشکی داشت، غرق در بازی کوییدیچ شده و منتظر زده شدن ضربه پنالتی بود.

- بس کن! یه کاریش می کنیم!

زن چهار زانو پشت به میدان مسابقه نشسته و سعی می کرد که چیزی را از کفشش بیرون بیاورد.

- ببین، الان قراره با جارو تیز بره سمتش از روی جارو بندازتش پایین!... چیلیک.
مرد از جایی تخمه گیر آورده و تخمه می شکست.

- می خوان پنالتی بزنن! ... خیر سرت داری دو ساعت نیگاشو می کنی، هنوز نفهمیدی چی به چیه؟! اِه!
زن در انتهای جمله دو دستش را به سمت مرد گرفته و گویی چیزی را به سمت او هل داد.

- عااااااا!

صدا از میانه میدان به گوش رسید.

- دیدی گفتم می خواد بندازتش پایین!
مرد با لبخندی متکبرانه این را گفته و به شانه زن زد.

زن به سرعت برگشت و به میدان مسابقه نگاه کرد.
- خودش بود؟! آره؟!

مرد به نشانه تایید سری تکان داد.
زن از روی خوشحالی کفشش را به هوا پرتاب کرده و جست و خیزی کرد، سپس دست مرد را گرفته و او را دور خودش چرخاند و سپس وی را در آغوش فشرد.
- اممم... اهم. چرا کفشت داشت بوق می زد؟

چشمان زن چرخید و به مرد که سرش از بغل به سر او چسبیده بود، افتاد.

بووووووم.


سکوت بر ورزشگاه حکم فرما شد.

تپ... تپ تپ تپ... تپ.

با انفجار بمبی در آسمان بازیکنان کوییدیچ سوخته و این طرف و آن طرف روی زمین افتاده بودند.

- تماشاگرای عزیز... من نمی دونم چی باید بگم. همه مردن... همه.

بلند گوی گزارشگر بر زمین افتاده و برای چندثانیه صدای بوقی ممتد در ورزشگاه پیچید.

- آخ جون!

بلاتریکس این را گفته و از چاله ای که درونش بود بیرون جست و به سمت نزدیک ترین جنازه در حال سوختن رفته پارچه سیاه رنگی بر روی خودش و جنازه کشیده و مشغول بخور کردن شد.
او می دانست این کار برای سرما خوردگی خوب است.

- اهم... می گم حالا باس چی کا کنیم؟ فووت.
هاگرید این را گفته و خاکستر روی دماغش را فوت کرده بود.

- چی رو چی کار کنیم هاگرید؟
- مسابقه رو دیه!

بلاتریکس سکوت کرده و مشغول فکر کردن شد. سپس پارچه سیاه را از صورت جسد کنار زد.
- این کیه؟
- شوماس.
-منم؟!

بلاتریکس پارچه را دوباره بالا داده و به چهره جنازه نگاه کرد.
او در تاریکی بهتر می دید!

- این که من نیستم!
- شوما نه بابو! شوماس!

بلاتریکس کمی سرش را خاراند.
- پودر لباس شویی؟
- اَ دس تو بلا! شوما ایچیکاواس!

بلاتريكس با دلخوری شانه اش را جا انداخته و سپس پرسید:
-ریونی یا هافلی؟
- فک کنم ریونیه.
- خب پس... ریون برنده است!

- بــ لا! فین.
لینی که در آستانه ورودی قرار داشت، بینی اش را بالا کشیده و با هاله عظیم ویروس هایی که در اطرافش وجود داشت به سمت بلاتریکس می آمد. بلاتریکس نیز با جسمی کرخت به او خیره شده و تنها واکنشش پرش عصبی پلک سمت چپش بود.

- عه... می گم بلا! این جا یه چیز دیگه هم نوشته...

بلاتریکس تنها لینی را در آغوش گرفته و آهسته آهسته هق هق می کرد.





بلاتریکس سرانجام سرما خورد و تمهیداتش راه به جایی نبردند. دای نیز از او انتقام گرفت و نرم کننده مویش را با گریس عوض کرد.

لینی خوب شد. همین.

آن دو مامور مشنگ منتسب به سازمان جاسوسی مشنگ ها علیه جادوگران پس از حذف آقای زاموژسلی استعفا داده و با یکدیگر ازدواج نمودند و هجده بچه به دنیا آوردند. تمامی فرزندان آنان جادوگر شدند.

خورشید غروب می کرد و آسمان سرخ سرخ بود. در آن روز کسانی که بینایی معمولی و یا ضعیفی داشتند تنها خورشیدی را می دیدند که به رنگ خون در آمده و ذره ذره ناپدید می شود. اما افرادی که بینایی بهتری داشتند می توانستند جسم کوچک طلایی رنگی را در پهنه افق ببینند که آزادانه به این سو و آن سو سرک می کشد.

قانونی در کوییدیچ وجود داشت که اگر تمامی بازیکنان یک مسابقه کشته شوند و آن مسابقه دو داور داشته باشد که یکی از آن ها نیمه غول باشد، اسنیچ آن مسابقه آزاد می شود تا به هر جا که دلش خواست برود. قانونی که تنها و تنها یک بار اجرا شده است، برای خوش شانس ترین اسنیچ تاریخ.

پروفسور اسلاگهورن به پرهای نقره ای مانده در پاتیل اش شکی نبرد و روبیوس هاگرید را از مدرسه اخراج کرد، زیرا به نظرش سرما نخوردن در آن ورزشگاه امری غیر طبیعی می رسید و همان طور که خودش بعد ها گفت « روبیوس شانس آورد... یه کمم زیادی شانس آورد! » اما حقیقت این است که اگر واقعا شانس آورده بود از تنها جایی در جهان که به او کار می دادند اخراج نمی شد.



به پایان آمد این دفتر
حکایت همچنان باقیست...

سوژه سرخگون فراری

روز مسابقه

زمین کوییدیچ در هیجان و فریاد های تماشاچیان می‌لرزید. اتوبوس های دو تیم هافلپاف و ریونکلاو با فاصله کمی از یکدیگر جلوی درب اصلی هاگوارتز رسیدند. ارنست پرنگ که رانندگی اتوبوس زرد رنگ را بر عهده داشت ترمز دستی را کشید.
-خب بچه ها رسیدیم. امیدوارم برنده بشید. بوس بوس. به امید هلگا، برید دیگه... .

رز زلر گوش ارنی را گرفت و آرام پیچاند و به سمت در اتوبوس کشید.
- میای تو هم با ما.
-رز تو رو هلگا! من اصن ترس از ارتفاع دارم آخه. چشمام سیاهی میره. دستم میلرزه. شمال و جنوب رو گم میکنم. شلوارمو خیس میکنم.

ویبره‌ی رز شدت گرفت و محکم تر گوش او را پیچاند.
- اومدی آخه لامصب چرا اصن تو تیم؟ اونم مهاجم. داری مرض مگه؟

تانکس و لیندا گوش ارنست را از دست رز نجات دادند و سعی کردند کمی او را آرام کنند. رز آب پاکی را روی دست ارنی ریخت.
-میکنی تو بازی. گفتم همین که. مهم نیست چیه اصلا هم برام بهونت.

ماتیلدا به سمت عقب اتوبوس رفت و دو عضو مجازی تیم که رباتی بیش نبودند را روشن کرد. همه چوب دستی ها، چماق ها و جارو هایشان را برداشتند و از اتوبوس پیاده شدند و به سمت اتاق استراحت تیم رفتند. هنوز کمی تا شروع بازی وقت مانده بود که باید روی استراتژی شان کار میکردند.
رز با چوب دستی اش روی کاغذ انواع روش های ضد حمله را به بازیکنانش یاد آوری میکرد و به سوالات آن ها پاسخ میداد.

-خب بذاری ارنی تو باید تاتسویا رو جا. و بعد ... ارنی؟ کو پس ارنست؟

همان لحظه ارنست از دستشویی بیرون آمد.

- هی بچه ها من تغییری کردم ؟

همگی سر تا پاهای ارنست را برانداز کردند ولی تغییری نیافتند.
-نه خیر.
-همون بودی که بودی.
-نکنه دوپینگ کردی!
-نه بابا دوپینگ چیه ولش کنید اصن. خب رز چی میگفتی؟

و به سمت رز رفت . در دل به خودش گفت " مرلین رو شکر که کسی نفهمید پوشک پوشیدم. اینجوری اگه اون بالا اتفاقی هم بیوفته آبروم نمیره."

پیش از آنکه رز بتواند استراتژی را بار دیگر برایش توضیح دهد، در رختکن زده شد.
-تیم هافلپاف. مسابقه داره شروع میشه کاپیتان تون باید بره به اتاق تریبون.

رز عذاب وجدان داشت. وقت نشد که برای بار پنجم استراتژیشان را دوره کنند. فقط و فقط چهار دور و نصفی خوانده بودند!
- ما باختیم این بازی رو صفر هیچ ! نیستیم آماده. برم بایدهم...کنین دعا به درگاه هلگا، برسونه شاید تقلبی چیزی بمون.

و برای اخرین بار اعضای تیم دست هایشان را روی هم گذاشتند و فریاد زدند:
-زنده باد ننجون!

اتاق تریبون

کاپیتان تیم ریونکلاو از قبل پشت تریبون قرار گرفته بود. رز با قدم های آرام پشت تریبون رسید. گلویش راصاف و میکروفونش را تنظیم کرد. صدایی از بلندگوی مرکزی به گوش رسید.
- وان... تو...تری...فایت!

آندرومدا با لبخند ملیحی شروع کرد.
- سلام به همه‌ی طرفداران خوبمون. به امید روونا امروز این زردپوش های بی استعداد رو هزار بر هیچ میبریم.

صدای همهمه خبرنگاران و فلش دوربین ها بلند شد. نوبت رز بود.
-بیند عقاب در خواب جام کوییدیچ.
- چون تا امروز نوار زردرنگ دور جام کشیده نشده و نمیشه، جام رو زرد رنگ ساختن که دلتون نشکنه.
-نیست بلند پروازی بر ریونکلاویان عیب .
-حداقل ما میتونیم پرواز کنیم و مثل شما تونل نِمیکَنیم.

صدای هو کردن از طرف تماشاچی‌ها شنیده شد. شوخی با گورکن از خط قرمز های رز بود. رز با صورت قرمز با شدت تمام لرزید و تریبون و میکروفون به طرفی پرت شدند. آندرومدا هم به سمت او آمد.
چند دقیقه بعد دو کاپیتان موهای همدیگر را میکشیدند و به همدیگر لگد میپراندند که باعث افزایش هیجان و فریاد تماشاچیانی شد که این صحنه را از روی نمایشگر توی ورزشگاه می دیدند.

بالاخره حراست ورزشگاه توانست دو کاپیتان را از هم جدا کند. هر دو تیم از راهرو ی منتهی به زمین بیرون آمدند. تماشاچیان هورا میکشیدند و از اینا که برای تولد و عروسی استفاده میکنند پرت میکردند. رز به کمک لیندا و ماتیلدا ارنست را روی جارو گذاشت و اورا با طلسم به جارو چسباند. وقتی خیالشان از بابت ارنی راحت شد، خودشان هم سوار جارو هایشان شدند.
داور مسابقه صندوقچه ی حاوی توپ ها را باز کرد. اسنیچ با لبخند شیطانی به بازیکنان نگاه میکرد و سرخگون توسط داور به هوا پرتاب شد. مسابقه شروع شده بود.

توپ درست روی به روی ارنست بود. جلو رفت دستش را لرزان برای ضربه زدن به توپ بالا آورد که زئوس توپ را قاپید و برای لادیسلاو فرستاد. درست قبل از زدن ضربه، گیاه آدم خوار پای لادیسلاو را گاز گرفت و لادیسلاو موقعیت را از دست داد.
دروازه بان هافلپاف توپ را برای مهاجم دیگرشان فرستاد. رز توپ را قاپید و با یک ضربه ی بی نهایت محکم توپ را از حلقه رد کرد. لاتیشا حتی نتوانست واکنشی نشان بدهد. آن طرف زمین آندرومدا و ماتیلدا در تعقیب اسنیچ بودند. اسنیچ قهقهه زنان جا خالی میداد و فرار میکرد.

تانکس چماغش را چرخاند و مستقیم به شما که صاحب توپ بود، نگاه کرد. آماده بود تا بازدارنده را با قدرت به سمتش بفرستد. پشت شما، رز منتظر پرتاب تانکس بود.
شما به طرف دروازه حرکت کرد. بازدارنده از سمت تانکس پرتاب شد. رز فاصله اش را با شما کمتر کرد. سوت داور حواس رز را پرت کرد و متوجه جاخالی دادن شما نشد و بازدارنده صورت رز را بوسید.

چشم ها از روی بازدارنده به سمت داور چرخید که دستش را به سمت تانکس دراز کرده بود.
-تیم هافلپاف به دلیل آوردن شخصی غیر از اعضای تیم داخل زمین حذف میشه.

دهان همه ی هافلپافی ها، حتی روی نیمکت، از تعجب باز مانده بود. رز با صورت سرخ و دردآلود به سمت داور رفت.
-ما کی نبوده رو آوردیم تو لیست؟
-اون دختری که اونجاست کیه؟
-تانکسه دیگه.
-نه دیگه! تانکس ایشونه.

و با دست عکس تانکس را روی کاغذ نشان داد که موهای سیاه و چشمان آبی داشت ولی بازیکن توی زمین چشم های مشکی با موهای ابی داشت.
رز دگرگون نما بودن تانکس را به کل فراموش کرده بود. بعد از ارائه ی کلی سند و مدرک که شخص داخل زمین همان تانکس است داور اجازه ادامه ی بازی را داد و شما که با سرخگون دقیقا بغل حلقه ایستاده بود توپ را تبدیل به امتیاز کرد.

...

آملیا و نیمفادورا موفق شدند تعادل مهاجم ریونکلاو ی را با پرتاب پشت سرهم بازدارنده بهم ریزند. گیاه آدم خوار که زیادی گرسنه مانده بود، با دهان باز و آبی که از آن بیرون می‌آمد، به سمت سرخگونی که از ابتدای مسابقه یک لحظه هم قرار نداشت، پرواز کرد. سرخگون با سرعت بیشتری فرار کرد و از رزی که سعی در گرفتنش داشت فاصله گرفت و به ثور نزدیک تر شد. ثور چکشش را بالا آورد تا با پرتابی سه امتیازی سرخگون را به سمت دروازه پرت کند که سرخگون باز هم فرار کرد.

این بار به مهاجم سوم هافلپاف یعنی ارنست نزدیک شد. ارنست می لرزید و به نظر نمی‌رسید برایش خطری داشته باشد. حتی برای گرفتنش هم تلاشی نمی کرد.

- بوووووووم !

صدای انفجاری از نزدیکی به گوش رسید. بازیکنان و تماشاگران باهم به پشت سرشان، جایی که فکر می‌کردند منبع صداباشد نگاه کردند. افرادی با کت و شلوار های مشکی و چوبدستی های آماده ی شلیک داخل زمین بازی شدند و تمام زمین را گرفتند. بازرسان وزارت خانه کنار تمام بازیکنان و حلقه ها ایستادند. فریاد های شاد تبدیل به جیغ های هراسان شد.
پروفسور اسلاگهورن سرش را به زور از پنجره‌ی اتاقی که انجمن اسلاگ در آن تشکیل می‌شد، در آورد.
-اینجا چه خبره؟

سر بازرس جارویش را به سمت اتاق مذکور و کله‌ی نیمه بیرون اسلاگهورن هدایت کرد. عکس مجرم تحت تعقیبی را جلوی چشمش گرفت.
-شما این رو میشناسید؟
-البته اون همینجا زندگی میکنه.
-شما توی دردسر بزرگی افتادین. این توپ به جرم قتل، فرار از ازکابان و گرفتن رشوه برای برنده کردن تیم ها تحت تعقیبه.
-ینی چی؟
-این سرخگون فراریه آقا.

ماموران وزارت سرخگون را گرفته و تیوپی آهنی دورش انداخته و با زنجیر سفت او را بسته بودند. بازیکنان خشک شده در حالت حمله و دفاعی که پیش از آمدن بازرسان بودند، مبهوت به سرخگون که داخل قفس بزرگی گذاشته شد و آرام آرام ازآنجا دور میشد، خیره شدند.

ارنست آرام پیش رز رفت:
-حالا میشه فرود بیایم پوشک من بیشتر از این جا نداره.

هافلپاف vs ریونکلاو

سوژه: فلیکس فلیسیس

- بخورش.
- نمی خورم.
- دست خودته مگه؟
- خوب آب کدوحلوایی دوست ندارم!

گوش رز اصلا به این حرف ها بدهکار نبود. دهن سدریک رو به اندازه ی پاتیل معجون سازی باز کرده بود تا دورا پارچ پر از آب کدوحلوایی رو درون حلقش خالی کنه. سدریک عاجزانه به بقیه اعضای تیم نگاه کرد. بقیه کاملا اتفاقی به پنیر سوراخ دار روی میز علاقه مند شده بودند.

نیم ساعت بعد

- بازیکنا وارد زمین میشن، کاپیتانا باهم دست میدن و بله! صدای سوت آغاز بازیه.
سرخگون دست بازیکنای هافلپافه. انگار برای این مسابقه خیلی تلاش کردن؛ حالا پنه لوپه صاحب میشه. ریونکلاییا هم عملکرد خوبی دارن!

ماتیلدا همان طور که اوج می گرفت تا از آن بالاها دنبال گوی زرین بگرده، از کنار سدریک رد شد و گفت:
- حواست به دروازه ها باشه سدریک! اینا یهویی حمله می کنن.

سدریک واقعا دوست داشت مراقب باشه ولی به سختی خودش رو روی جارو نگه داشته بود. به خاطر اون همه آب کدوحلوایی که به خوردش داده بودن، حالت تهوع داشت.

در این حال نیمفادورا با ضربه ی دقیق و هدفداری، با چماقش بازدارنده رو به سمت مهاجم ریونکلا روند که مستقیم به هدف خورد.
اندکی بعد مدافع ریونکلا به انتقام برخواست و موفق شد به ارنی ضربه بزنه و از گل احتمالی هافلپاف جلوگیری کنه.

- بیست دقیقه از شروع بازی گذشته و همچنان نتایج صفر صفره. باید ببینیم سرخگون دست کیه؟ بله، شما! نه نه شما نه پروفسور، منظورم اون شماست! شما (ای بابا پروفسور شما به کار خودتون برسین. ) بی وقفه به سمت دروازه ی هافل حرکت میکنه، از دو بازدارنده جاخالی میده و توپو پرتاب می کنه و گ...، نه گل نمیشه! سدریک دیگوری دروازه بان جدید تیم هافل با یه حرکت حساب شده جلوی توپو می گیره.

خود سدریک هم نمی دونست چطور با اون همه کدوحلوایی که درون معدش جشن گرفته بودن، تونست جلوی توپو بگیره.
ارنی از طرف دیگه ی زمین براش دست تکون داد تا توپ رو به اون سمت پرتاب کنه. سدریک تو مدرسه ی ماگلی برای ورزشش صفر گرفته بود ولی بعد از این بازی، دعوت نامه ی ان بی ای به دستش رسید.

ارنی دو دستی توپ رو چسبید و به طرف دروازه ی ریونکلا حرکت کرد. ضربه ی قشنگی که زد باعث شد همه فکر کنن گل شده اما دروازه بان ریون توپ رو در ثانیه ی آخر منحرف کرد.

- بازی عجیبی شده! هردو طرف کاملا مساوی پیش میرن و حتی حرکتاشونم شبیه همه! حالا می بینیم که رز زلر کاپیتان هافل با سرعت به طرف دروازه ی ریون پرواز و توپ رو پرت میکنه؛ و گل! گل برای هافلپاف! ده صفر به نفع هافلپاف.

این برتری خیلی طول نکشید. ثور دوباره بازی رو مساوی کرد.
ارنی موقعیت خوبی برای گل بعدی پیدا کرد‌. پنه لوپه غیبش زده و جناح چپ دروازه بدون دفاع رها شده بود.

- مگه نگفتی یه قطره فلیکس کافیه؟ پس چرا بعد این همه مدت هنوز مساویم؟ اونم ده به ده!

معده ی سدریک به نشانه ی تعجب صدا کرد. سدریک دستش رو روی شکمش گذاشت و خطاب به آب کدوحلواییا گفت:
- باید به رز بگم حتما!

- آملیا با تلسکوپ معروفش به بازدارنده ضربه میزنه که توسط مدافع ریون جواب داده میشه‌. چند دقیقه اس که شاهد پرتاب این بازدارنده از این مدافع به اون مدافع هستیم. سدریک دیگوری دروازه رو ترک میکنه و شما و لادیسلاو به سمت دروازه ی هافلپاف هجوم میارن‌.

رز با قیافه ی 《دقیقا داری میکنی چه غلطی》 به سدریک نزدیک شد. سدریک سرعتش رو افزایش داد تا سریع تر به اون برسه.
- ریونیا هم فلیکس فلیسیس خوردن رز! همین الان شنیدم که پنه لوپه به کاپیتانشون میگفت پس چرا با اینکه فلیکس خوردیم همه چی برابره؟ باور کن، خودم شنیدم!

- ماتیلدا با سرعت به طرف زمین هجوم میبره انگار گوی زرینو دیده. جستجوگر ریونم به دنبالش میره اما هردو با قیافه های ناامید بر میگردن.

- بوق بزنن بش. نزدیک بودها. سدریک نکن باور، نمیکنن ریونی ها از این کارا. خواستن که بترسونن تورو.

پایین روی زمین، دورا داشت خودکشی میکرد بلکه رز نگاهی بهش بکنه. بالا و پایین می پرید و پرچم قدیمی " هافلپاف همیشه قهرمان میمونه " رو تکون میداد.

بالاخره توجه کاپیتان بهش جلب شد.
- آخی این پرچمه. یادگار الادورا مونه. یادش رفت ببره اینو با خودش‌.

و بعد با ویبره به سمت سرخگون پرواز کرد. دورا چوب پرچم رو تو سر خودش زد.

- یک ساعت و نیم گذشته و امتیازای دو تیم برابر پنجاهه. واقعا بازی عجیبیه، هر حرکت از سوی یه تیم با یه حرکت مشابه از سوی تیم مقابل جواب داده میشه!

-

دورا بالاخره با استفاده از قابلیت های جادویی موفق شد توجه رز رو به خودش جلب کنه. رز هیچ وقت تو لب خونی خوب نبود ولی اون روز به برکت شانسی که داشت به خوبی حرف دورا رو فهمید.

مثل اینکه سدریک درست شنیده بود. دورا با خوندن ذهن ریونکلایی بی گناهی در جایگاه تماشاچیا فهمید که آب کدوحلوایی سر میز ریونکلا هم حاوی یه قطره فلیکس بوده.

- بعله! بالاخره ماتیلدا موفق میشه گوی زرینو بگیره و هافلپاف رو برنده کنه! بازی ای پر از هیجان رو پشت سر گذاشتیم؛ واقعا ریون حقش نبود که ببازه اما خب حالا هافل برتری خودشو نشون داد! تاحالا همچین بازی ای ندیده بودم؛ همه چی تا قبل از گرفتن گوی زرین برابر بود!

ماتیلدا دست درخشانش رو بالا گرفت. پر کوچک و کج شده ای که از مشتش بیرون زده بود، قابل دیدن بود.

عصر همان روز

سدریک تا جایی که میتونست دور از رز نشسته بود. میترسید دوباره بلایی سرش بیاره. رز پارچ آب کدوحلوایی رو دوباره دستش گرفت.
به طور ناکهانی سدریک احساس کرد فاصله ش با رز خیلی کمه. باید دور میشد. اصلا از هاگوارتز بیرون میرفت. کنار ستاره های آملیا شاید جاش امن می بود.

هافلپاف*ریونکلا

موضوع: سرخگون فراری

سالن عمومیِ تالار خصوصیِ هافلپاف پر از دانش آموزان مختلف بود ولی با این حال یکی از ساکت ترین روزهایش را می‌گذراند. همه به نوعی در فکر بازی فردایشان در برابر ریونکلاو بودند. رز جاروها را برای بار چندم در آن هفته چک می‌کرد و واکس مخصوص می‌زد. دورا با گفتن جملات امیدوارکننده سعی داشت روحیه‌ی تیمی‌شان را تقویت کند. ارنی برای غلبه بر ترسش از ارتفاع، از یک هفته‌ی پیش روی سقف زدندگی می‌کرد. و من، خوب من...

_ دورا...نیمفادورا.
_ هوم؟

دورا را دیدم که کنارم نشست. نوبت من رسیده بود که حرف های انگیزشیش را بشنوم و در جواب فقط سر تکان دهم. 
قبل از دورا داشتم فکر می کردم اگر فردا هوا بارانی باشد من چطور می خواهم از بقیه ی بچه ها در برابر بازدارنده محافظت کنم؟

این فکر را با دورا در میان گذاشتم.
دورا اصلا از قطع شدن صحبتش به خاطر چنین سوال بی ربطی خوشحال نشد.
- بوقی. تو واقعا فکر می کنی توی این فصل بارون می باره؟ آخه کی بارون رو تو این موقع از سال دیدی؟ ها؟ کی؟

روز مسابقه 

_ دورا...دورا! نیـــــــــمفــــــادورا! بیدار شو دیگه. دیرمون می‌شه ها.
_ آه، ولم کن ماتیلدا.

بالشتی را روی سرم گذاشتم. آخ که چه قدر سر و صدا می‌کرد! 
_ نیمفادورا تانکس مگه ما مسابقه ی کوییدیچ نداریم؟

صاف نشستم. کلا فراموش کرده بودم. نه به شب قبلش که یک دست کامل در خواب کوییدیچ بازی کردم و نه به الانی که حتی پست خودم را یادم نمی‌آمد. ولی چه خواب خوبی بود. صد به هیچ ریونکلاو رو شکست داده بودیم. 
_ ما میتونیم بدیم ریونکلا را شکست ، فقط باید به داشته باشیم خودمون ایمان!

صدای رز، کاپیتان ویبره زنمان بود که هنوز وارد رختکن نشده، شروع کرده بود. تمام راه تا سالن غذاخوری و حتی در حین صبحانه و بعدترش در زمین، دورا و رز یک ریز حرف می‌زدند. اعضای مختلف را برای ما توضیح می‌دادند و نقشه را یادآوری می‌کردند.
_ خیلی خب زر. میشه بریم بیرون.

این را بعد از بلند شدن صدای سوت داور گفتم. اگر نه، که حتی تا پایان بازی هم می‌خواستند صحبت کنند. آخرش هم به بازی ‌نمی‌رسیدیم، چون جلسه‌ی توجیهی داشتیم!
با جارویم پشت سر بقیه وارد زمین شدم. دلشوره‌ام با دیدن دانش آموزان آبی پوش ریونکلا در یک سمت و طرف دیگر، دانش آموزان هافلپافی که با شور و شوق ما را تشویق می‌کردند، از قبل هم بیشتر شد.

با سوت دوم فنریر گری بک، همگی از زمین فاصله گرفتیم. چماغم را محکم تر در دست گرفتم. هنوز هیچی نشده عرق کرده بودم و می‌ترسیدم چماغ از دستم پایین افتد. توپ ها را رها کردند. بی صبرانه منتظر بازدارنده ای بودم تا تمام حرص خود را سر آن بیچاره خالی بکنم.

_ حالا سرخگون دست رز زلر کاپیتان تیم هافلپاف است. رز به سمت دروازه ی ریونکلا حرکت می کند. از بین بازی کنان تیم مقابل دریبل زنان عبور می کند...فکر می کنم این اولین گل مسابقه ی امروز است. اما سرخگون از دست از دست رز خارج شد. چه اتفاقی افتاد؟ 

برگشتم و به رز نگاه کردم. سابقه نداشت توپی را الکی از دست بدهد. خودش هم تعجب کرده بود ولی حالا لادیسلاو روی توپ خم شده و به سمت سدریک حرکت می‌کرد. چماغم را در هوا چرخاندم و ضربه‌ی محکمی به یکی از بازدارنده ها زدم. توپ به سمت لادیسلاو رفت و حواسش را پرت کرد. این فرصت کافی به ارنی داد تا توپ را به هافلپاف برگرداند. بازدارنده‌ای دیگر به سمت شما پرتاب کردم که از راه ارنی کنار رود. ولی ارنی از جایش تکان نمی‌خورد، فقط دور خودش می چرخید. دو دستش را دور توپ حلقه کرده بود و باهم مثل فرفره می‌چرخیدند. 

- معلوم نیست مهاجم هافلپاف چه نقشهای در سر داره ولی سر من یکی که از چرخشش گیج رفت! بلاخره دستش رو از دور توپ برمی‌داره و توپه که با سرعت به سمت دروازه ی ریونکلاو می‌ره. سرعت توپ زیادتر از اونیه که بتونه جلوش رو بگیره و لاتیشا جای خالی می‌ده. انتخابی عاقلانه!
ارنی به نشانه‌ی موفقیت دستی برایم تکان داد ولی حال خودش هم خوب به نظر نمی رسید. شاید به خاطر ترسش از ارتفاع بود. 
- باری دیگر سرخگون دست ریونکلاوه...نه از دست ثور در میاد. مثل اینکه سمت گیاه آدم خواره می ره. گیاه زبونش رو در آورده، ولی به زبون اونم برخورد نمی‌کنه و به سمت شما می‌ره. رز هم دنبالش پرواز می‌کنه. بقیه ی مهاجم ها رو می بینین که پشت سرشون حرکت می‌کنن.
سرخگون انگار دیوانه شده بود.از جایی به جای دیگری میرفت و از دست بازیکنان فرار می کرد. مهاجم ها سعی داشتند دورش حلقه بزنند اما از کنارشان در می‌رفت.
شاید بهتر بود من و چماغم هم بهشان کمک کنیم. این طوری فضاهای بیشتری پوشش داده می‌شود و امکان فرار سرخگون کمتر. 
- مدافع هافلپاف پستش رو ترک می‌کنه و به شکار سرخگون می‌پیونده. سرخگون درون حلقه از طرفی به طرف دیگه می‌ره.
ولی مثل اینکه داره حرکتش رو عوض می‌کنه. تانکس کنار کاپیتان تیمش می‌ایسته. سرخگون رو می‌بینین که به سمتش حمله ور می‌شه. عجیبه! 
سرخگونی که تاحالا داشته فرار میکرده الان به سمت تانکس می‌ره. تانکس چماغش رو بالا می‌آره ولی سرعتش کافی نیست و سرخگون بهش برخورد می‌کنه.
تانکس از روی جاروش به زمین می‌افته و سرخگون که راهی برای فرار پیدا کرده به سمت جنگل فرار می‌کنه! داور مسابقات...
فنریر را که به فاصله‌ی کمی از من نشسته بود خیلی تیره و تار دیدم. سریع سوسیسش را پشت سرش قایم کرد. آخرین چیزی که شنیدم دعوتش برای شام بود:
- بله بله بازی خیلی قشنگی بود. تیم برنده هم امشب مهمون من به صرف سویس بلغاریه!


بعد از اتمام بازی:

_ به نظرتون حالش خوب می شه؟
- آره! نخورده که نیش نجینی! می‌افتن خیلی از بازیکنای کوییدیچ رو زمین خیلی بدتر.  
- ولی به نظر میاد که خیلی شکستگی داشته باشه.
- من نگران معدم که نداره جا برای سوسیس ها بیشتر هستم تا نیمفادورا!

صدا های محو و آشنایی صحبت می کردند.
چشم هایم را باز کردم. دختری با موهای فرفری به من خیره شده بود. هم تیمی های دیگر هم پشت سرش بودند.

سدریک پرسید:
_ حالت خوبه تانکس؟
_ اره...اره خوبم.
_ گفتم که من خوبه حالش.

با صدای خسته ای پرسیدم:
_ چه اتفاقی برای من افتاد ؟
_ نمیدونم چه بالایی به سر سرخگون اومد. اون بهت خورد و به زمین افتادی و بیهوش شدی. ماهم تورو به درمانگاه، پیش مادام پامفری آوردیم.

خسته بودم، کل بدنم درد می کرد، فکر کنم به استراحت حسابی نیاز دارم.

هافلپاف vs
ریونکلاو

سوژه: سرخگون فراری


-رز با سرعت پیش میره... توپو میده به ارنی. ارنی با یه پرش بلند توپو میگیره. فقط دو قدم از دروازه فاصله داره. حتی زئوس رعد آسا، نمیتونه کاری کنه و... بله! گل برای هافلپاف. اونا بازی رو ۱۳۰ به ۶۰ جلوئن. یه نتیجه ی فوق العاده برای زردپوشان.

گزارشگر دو دقیقه یک بار این جمله را تکرار می کرد. و هر وقت هم یکی از طرفداران ریونکلاو به طرف او بر میگشت که فحش بدهد، سعی میکرد که شال زردش را پنهان کند! سدریک، دروازه بان هافلپاف، روی جارویش خوابیده بود و بیخوابی کل هفته را می‌ کرد و نگرانی هم از بابت گل خوردن نداشت، هیچکدام از ریونکلاوی ها به سمتش نمی آمدند.
تانکس و آملیا هم که با هم دیگر حرف میزدند و بعضی وقت ها هم می خندیدند.ولی در این حال، تماشاگران و طرفداران ریونکلاو، مشغول فحش دادن بودند.

کوه المپ

- آقا جان خسته شدیم. چرا گل نمی زنن؟ اگه کنار بابا بودم، بهش انرژی می دادم.
- تو یکی حرف نزن! همین زشت بودنت برامون زیادیه! چه برسه به زبون درازت هفاستوس!
- مامان...
- گفتم بهت منو هرا صدا بزن. با اینکه از اون دوقلو ها متنفرم، اما با اینحال... از اونا یاد بگیر. مثل یه بچه ی خدا نشستن، دارن هافلو تشویق...چی؟ هافلپاف؟

هرا با عصبانیت به طرف دوقلو ها برگشت. 
- یعنی چی؟!

آپولو غرغرکنان گفت:
- هرا! من از بابا بدم میاد. سه بار منو آدم کرده، گذاشته تو دنیای آدما. مخصوصا دفعه ی آخری که منو با شکم فرستاد... اونموقع دیگه حالم ازش بهم خورد. ببین هافلپاف چه دفاع خوبی داره! این دختر آملیا رو برای من بگیرین. خوب پرتاب می کنه! تا حالا نصفی از بازدارنده هایی که به ریونکلاو خورده رو اون زده.
- نه! میاد جزو شکارچی های من میشه. دختره می تونه وزن آسمون رو بذاره رو خودش. از تلسکوپش معلومه.

هرا هنوز دنبال حرفی می گشت تا به دوقلو ها بزند که صدای آتنا در آمد:
- اینکه از خدایان آسگارده و این یعنی اینکه ما هیچ نسبتی باهاش نداریم!
- خیلی هم آروغ می‌زنه.
- بعدشم، چون من خدای خورشیدم، زرد دوس دارم. پس من طرفدار هافلم.

هرا داد کشید:
- ای بیشعورهای احمق نک...

کمپ دورگه

- بابا برو دیگه. چرا آب نمیاری همه ی اینارو غرق کنی؟
- پرسی. بس کن! نمی تونن که از قدرتاشون استفاده کنن. اخراجشون می کنن.
-غلط کردن. جرأت دارن خدای دریاهارو اخراج کنن تالیا!
- حرف نزن انقدر! بازی رو ببین. بابای منم داره گند میزنه!
- عه نگا کن یه گل دیگ از این دختر زرده خوردیم. تقصیر این ثور بود که توپ رو سفت نگرفت و اون پسره تونسته توپ رو از دستش در بیاره و بفرسته سمت دروازه.
- تازه گل قبلی که اون گیاهه زد هم تقصیر ثور بود. اینقدر که بی خاصیتن این آسگاردیا! از پس یه گل هم بر نمیان!
آنابث با تالیا صمیمی بود ولی مگنوس خانواده‌ش حساب می‌شد!
- اون بازدارنده هه رو باید بابات می گرفت که نخوره بش.

زمین کوییدیچ

همه محو بازی شده بودند. این دفعه ریونکلاوی ها جلو آمده و سعی می کردند که از تلسکوپ آملیا بگذرند. همین موقع گزارشگر همچنان گزارشی جانبدارانه ارائه می داد:
- حالا آندرومدا پس از دعوای سختی با دخترش نیمفادورا،راجع به احترام به بزرگتر ، توپو پاس میده به لادیسلاو. اما وایسین... آندرومدا برای چی اومده حمله؟ بعدا تو گزارش ورزشی دربارش بحث می کنیم. حالا لادیسلاو میره که گل بزنه و خدا رو شکر که گل نشد! عه... نه... منظورم بود که... چی شد؟!

بر خلاف انتظار همه، توپ به جای اینکه به دروازه برود، از دست لادیسلاو در می رود و به طرف گوشه ی زمین حرکت می کند. آنجا توقف کرده و با حالت ویبره ای آنجا می ماند. انگار که می لرزد.

- توپ آ! چرا ز من دوری جوییدی؟ من خواستار گل بودم ای توپ آ!

همه با دهان باز به صحنه خیره شده بودند.. هیچ کس از جایش تکان نمی خورد. حتی اسنیچ هم در هوا بال نمی زد و به بازی خیره شده بود. فنریر احساس کرد به خاطر داور بودنش باید عکس العملی نشان دهد.
- سوسیس بلغاری های من! گوش کنید. نمی دونم چرا توپ این شکلی شد. شاید نقص فنی پیدا کرده و یا از دیدن قیافه ی گشنه ی من ترسیده! الان میرم میارمش.

فنریر قسمتی را با جارو پرواز کرد اما از جایی به بعد پیاده به جلو رفت. آرام آرام برای اینکه سرخگون را نترساند بهش نزدیک شد و پنجه هایش را دراز کرد توپ بالا و پایین پرید و از او، هفت متر فاصله گرفت و دوباره سرجایش نشست.

رز مشتاق و کنجکاو کنار داور به زمین نشست. اشتیاقش شک فنریر را برانگیخت. 
-خانوم زلر، شما معجون ویبره به خوردش دادین؟!
- بلدین راهی که بدم معجون به توپ؟

حتی اگر بلد هم بود به او یاد نمی‌داد. 
- خدایان! یه کمکی نمی‌کنین؟
- زنگ بزن پسرتو صدا کن برادر! 
- پسر من؟ چرا دختر تو نه؟
پنه لوپه و شما آهی کشیدند و به رز پیوستند تا با هم توپ را به کمک داور بگیرند. در یک متری توپ به انتظار اشاره ای از فنریر ایستادند و با گازی که به سوسیس زده شد به توپ حمله ور شدند.

هر سه بدن خود را روی توپ انداختند و به خیال خودشان هیچ راه فراری برایش باقی نگذاشتند. اما توپ هر طور که بود، خود را خلاص و به بالا پرواز کرد. 
بالا، ثور ایستاده بود. لحظه‌ای بعد سرخگون و ثور باهم بالا می رفتند. خدا-ابر قهرمان برای نجات جانش مجبور شد به توپ چنگ بزند که به معنای رها کردن چکشش بود.
اومحکم توپ را چسبیده . به طوری که سر انگشتانش سفید شدند. سعی میکرد به پایین نگاه نکند. و هر وقت توپ زیگزاگی از بازیکنان عبور میکرد، آروغ میزد. 
از همان لحظه ی برخورد هم،به اودین التماس می کرد که از دست توپ نجاتش دهد.

در همان حین مدافعان هافلپاف بحثی در مورد ماهیت و چیستی ثور راه انداخته بودند. آملیا اعتقاد داشت او ابر قهرمان است در حالی که تانکس روی خدا بودنش پافشاری می کرد و خودش با سرخگون به تماشاچی های آبی پوش نزدیک و نزدیک تر می‌شد. 
- حداقل پرتم کن سمت هافلپافی ها!

توپ نه زبان خدایان می فهمید و نه ابرقهرمانان را. پس بدون توجه خودش را چرخاند که ناگهان ارنی آن را گرفت و با لبخند پیروزمندانه ای گفت:
- گرفتمش!

اما لبخند او زیاد طول نکشید چون توپ از دستانش در رفت و تمام وزنش را بر سر پرنگ خالی کرد! او بیهوش شد و به شدت به زمین برخورد کرد. توپ سه بار دور خودش چرخید و بعد با سرعتی که حتی خدای خدایان هم به سختی می توانست ببیند، به طرف جایگاه تماشاگران رفت.

- اوه خدا! عجب توپ مزخرفی! تا حالا سوسیس بلغاری ای به این بدمزگی... منظورم بد، ندیده بودم. بلاتریکس، توپ اضافه نداریم؟
- همین امروز تموم کردیم. می خوای برم از سر بقالی بگیرم؟ ولی تا نزدیک ترین بقالی دو ساعت راهه.
- من دو ساعت نمی تونم صبر کنم. سوسیس هام سرد می شن.
- منم نمی رم. سه تا بازی داوری کردم خستمه دیگه.
- بازی کنسله!

همه با تعجب به فنریر خیره شدند و فنریر تعجبشان را بیشتر هم کرد.
- اینطوری مثل سوسیس به من نگاه نکنین. من نمی دونم که اولای بازی چرا توپ عادی رفتار می کرد و شما راحت می تونستین گل کنین. 
- اما شد کی برده پس؟
- مسابقه تقریبا جایی تموم شد که نتیجه بازی به نفع هافل بود. من هافلپافو برنده اعلام می کنم.

صدای داد و هوار از سمت ریونکلاوی ها برخواست اما فنریر به سادگی به ماتیلدا اشاره کرد.

ماتیلدا استیونز لبخندی بر لب داشت. او دستانش را باز کرد و همه توپی گرد و طلایی را دیدند. 

فلش بک

- بامبا! گامبا لامبا.
- چی میگی غول تشن؟

گرواپ توپ خسته را با سر وصدا های بلند ، بیدار کرده بود. توپ می خواست که او را بزند اما توان نداشت!
- منو پا کردی همینو بگی؟!
- غرررر.

توپ هیچی نمی فهمید. پس، از دست های غول در آمد و به سمت خانه اش حرکت کرد. صبح آفتابی ای بود و شتاب آفتاب بر روی زمین کوییدیچ خیلی زیاد بود و چشم نامرئی توپ را اذیت میکرد.
گرواپ هم خسته شده بود. همبازی ای بعد از هرمیون نداشت. توپ را آورده بود تا کمی بازی کند. 
آن پسرک مشنگی که همسال هرمیون بود زمانی توپ را جلوی پایش می گذاشت و به آن ضربه می‌ زد.
او هم دلش فوتبال می خواست. توپ را جلوی پایش گذاشت و سعی کرد ضربه بزند. نیم ساعت دور خودش چرخید. توپ را گم و حتی چند باری آن را زیر پایش له کرد. اما توپ، با شانس زیادش ترک بر نداشت. گرواپ ساعت ها با او بازی کرد و توپ هم جرئت رفتن نداشت.

ناگهان غول به طرز وحشتناکی تکان خورد و کمی بعد، یک صدای بلند عطسه آمد و شتاب عطسه، باعث شد که زمین بلرزد. توپ خدا را شکر کرد که پشت گرواپ بود. گرواپ آن را برداشت و به دماغش نزدیک کرد. آب دماغش آمده بود و او چیزی غیر از توپ نداشت. 
پس توپ را به ترتیب در هر دو سوراخ دماغش فرو برد و بعد چند ثانیه، آن را در آورد. بعد اینکار، او را زمین گذاشت. نگاهی به خورشید کرد که داشت غروب میکرد و بلند شد و رفت. 

توپ با دماغ های او به زمین چسبیده بود و نمی توانست تکان بخورد. به خورشید با چشم ها نامرئیش نگاه کرد و بعد... او نه تنها خورشید را گرواپ دید، بلکه آن را دوتا هم دید. توپ وحشت کرد و غش کرد. او دوبینی پیدا کرده بود و همه چیز را گرواپ میدید. او چند ساعت استراحت کرد که از این وضع خلاص شود. اول های بازی حالش خیلی خوب بود اما وسط های بازی، دوباره آن مشکل وحشتناک برگشت!

ریونکلاوVSهافلپاف
کوافل فراری

- یه خبر بد!
- من نکردم!
-
-
- زئوس توی خواب صاعقه زده، برق کل منطقه به فنا رفته.
- مرلین رو شکر!
-
- منظورم اینه که...یعنی...مرلین رو شکر که ... صاعقه به کسی نخورده!
- شما! چه دسته‌گلی به آب دادی؟
- من هیچ کاری نکرددددم!

شما جیغ زنان سالن اصلی را ترک کرد. اگر سابقه‌ی آشنایی با "شما" را داشته‌باشید می‌دانید، جیغ زدن های شما و فرار کردنش از محل عادی است... تنها چیز غیر عادی اتفاق های بعد از آن است.

- زودپز منفجر کرده دوباره؟!
- نه! آشپزخونه سالمه.
- پریز تلفن‌ها رو زده تو پریز برق؟!
- اونا هم سالمن!
- چیکار کرده پس دوبار...

در اصلی سالن با صدای بدی باز شد و لاتیشیا وارد شد.
- یه خبر بد!

- صد در صد دست‌گل شماست!
- شک نکن! چی شده حالا؟!
- بعد از بازی تمرینی، یکی کوافل رو فراری داده.
-
- شماآآآآ؟!

شما در اتاق نشسته بود و دعا می‌کرد منظور لادیسلاو شما باشد، نه "شما"!

- ایچیکاوا آ؟

شما احساس "مرلین بیامرز" شدن داشت. به طور میانگین شما هفته‌ای دو بار این حس را داشت. اگر شما یک انسان با ضریب هوشی متوسط هم باشید، هنگامی که هفته‌ای دوبار دست‌گل به آب دهید، طریقه برخورد با دیگران را به خوبی یاد خواهید گرفت. اما زمانی که شما یک عدد ایچیکاوا باشید، مسئله کاملا متفاوت است. ایچیکاوا همان راهی را که جیغ زنان به اتاقش رفته بود، جیغ زنان برگشت.

- جیغ نزن یه دقیقه!
-
- آندرو یکی بزن تو سرش، ارور داده!

آندرومدا صرفا جهت رفع ارور و بدون هیچ خصومت شخصی، یک ضربه به شما زد، که شما بعد از قِل خوردنِ اُریب در کل طول سالن و متوقف شدن توسط برخورد با چکش ثور، رفع ارور شد مرلین را شکر!
- من فقط دلم براش سوخت!

فلش بک

- شما! زود کوافل رو بذار سر جاش و بیا.
- چرا همش من؟! یکی دیگه بذاره خب! این غیر‌منصفانه‌س. من اعتراض میکنم. حقوق من به عنوان یکی از اعضای تیم داره ...

اعضای تیم قبل از تمام شدن صحبت های گهربار شما محل را ترک کرده‌بودند. شما ضمن لعنت اعضای تیم و تمام اجدادشان به سمت کوافل رفت که ناگهان کوافل با شدت به سرش برخورد کرد.

- شت! این چه کاری بود کوافلِ تسترال؟!

کوافل غلتی روی زمین زد. شما به قیافه‌ی غمگین کوافل نگاه کرد. دلش به حال کوافل سوخت. کوافل تنها بود. کثیف بود. بدبخت بود. کوافل هر روز توسط شما تمیز می‌شد، در نتیجه دو برابر بدبخت بود. شما احساس همدردی عمیقی با کوافل داشت.
- در حق تو هم بی‌عدالتی میشه؟

اشک های کوافل جاری شد.

- استعدادای تو هم نادیده میگیرن؟!

کوافل بیشتر اشک ریخت.

- بمیرم برات کوافل.

کوافل انقدر اشک ریخت که رنگ پوسته‌اش از بین رفت.

- کوافل! تو...باید فرار کنی. باید بری دنبال استعدادات.

چشمان کوافل امیدوار شد. شما کوافل را بلند کرد و تسترال وار به سمت جنگل ممنوعه رفت.

پایان فلش بک

- کجاست؟
- فراریش دادم.
- کجا؟
- نمی‌گم. من به رفیقم خیانت نمیکنم.

با برخورد صاعقه زئوس به دماغ شما مفاهیم رفیق و خیانت از ریشه برایش تغییر پیدا کردند.

- من...من...قراره فردا صبح برای آخرین بار توی لنگرگاه ببینمش!

- زئوس!

زئوس رعد و برق دیگری را به درون گوش شما پرتاب کرد که به دلیل خالی بودن فضای مغز شما کمانه کرد و از دماغ جزغاله شده‌اش بیرون آمد.

- ما که لنگرگاه نداریم اینجا. درست بگو کجا قراره ببینیش؟
-آقه تو فیلما توی لنقرقا میبینن همو.
- چرا اینجوری حرف میزنی؟!
- دماغم سوقته. انتظار داری چجوری حرف بزنم؟
- خیلی خب...بعدا درستش میکنیم. حالا بگو کجا؟
- تو قافی‌شاپ همین بغل.
- بازی ما هم که فردا صبحه!
- من یه فِقری دارم!
- تو فکر نکن.

آندرومدا اعضای تیم را کمی آنطرف تر از شما جمع کرد تا برای جمع کردن گند شما چاره‌ای بیندیشند. همانطور که سرگرم اندیشیدن چاره و از همین صحبت ها بودند، توپ قرمز رنگی وسط صحنه پرت شد. کاملا مشخص بود که نیم ساعت از رنگ شدن توپ نمی‌گذشت. شما همان طور که تقریبا قوطی دستمال کاغذی را دور دماغش پیچیده‌بود، گفت:
- فردا با این جای قوافل بازی قنید تا من قوافل رو بیارم.
- تو نمی‌خواد بر...
- قوافل فقط به من اعتماد داره. اگه قسی جای من بره، نمیاد.

بعد هم گریه کنان به سمت اتاقش بازگشت. به هر حال قبلاً به خاطر یکی دیگر از اشتباهات شما، آنها توپ پینگ پنگ را به جای اسنیچ رنگ کرده بودند. آنها برای تیم حتی کلاغ را جای قناری رنگ می‌کردند. هرچند آندرومدا نمی‌دانست کجای راه را اشتباه آمده است که الان به جای گرفتن جام، باید توپ والیبال رنگ میکرد جای کوافل میداد دست ملت!

- اوممم...ظاهرش فرق داره. حقیقتش اینه که ساختار فیزیکیش هم فرق می‌کنه.
- راه بهتری داری؟
- نه!
- ولی مطمئنید شما دوباره گند نمی‌زنه؟


فردا- کافی شاپ همون بغل


شما در حالی که پشت سر هم اشک می‌ریخت، روبه روی یک کوافل که روی میز بود، نشسته بود.
- قوافل!

کوافل غلتی زد.

- قوافل...تو باید...فِقر قُنَم باید...

شما به کوافل نگاه کرد. کوافل را خیلی دوست داشت. احساس می‌کرد کوافل نیمه گمشده‌اش است. از دیروز که میخواست او را در جعبه بگذارد و کوافل خودش را محکم به سر او زده بود، حس می‌کرد عاشق کوافل شده است.
- قوافل اونا می‌خوان برت قردونم...همین الان بازی داریم و اونا میخوان قه من بهت خیانت قنم.

چشمان آبی کوافل پر از اشک شد. شما قبل از ضربه دیروز هیچوقت چشمان کوافل را ندیده بود.

- من نمی‌تونم ....تو باید فرار قنی قوافل. من نمی‌ذارم دستشون بهت برسه.

کوافل روی میز غلت دیگری خورد.

- من نمی‌تونم باهات بیام قوافل.

کوافل قل دیگری خورد.

- منظورت اینه قه با هم فرار قنیم. اینجوری ...میتونیم تا ابد با همدیقه زندقی قنیم. درسته؟!

کوافل با خوشحالی غلت دیگری زد.

- باشه قوافلم. بیا با هم فرار قنیم. هیچ وقت هم برنمی‌قردیم. همه هزینه‌ها واسه تو میشه قوافلم.

زمین بازی

گزارشگر: مدافع ریونکلاو به نظر می‌رسه خصومت شخصی داره با گیاه گوشت خوار. از اول بازی رعد و برقه که به این گیاه مظلوم میزنه. کاملا مشخصه اعصابش ضعی‍...

رعد و برق از کنار گوش گزارشگر رد شد تا متوجه شود اعصاب مردم ربطی به او ندارد.

- ثور کوافل رو گرفته و پرتابش می‌کنه برای پوسایدن که امروز جایگزین ایچیکاوا شده. ظاهراً ایچیکاوا رگ به رگ شده. ما هم نفهمیدیم کجاش. کاپیتانشون میگه همش رگ به رگ شده. پوسایدن یه پاس بلند میده که... فقط...از این زاویه به نظر می‌رسه کوافل افتاد زمین. ظاهراً از بقیه زوایا هم همینه. اون از اول بازی که باد زد کوافل منحرف شد، اینم از الان. چقدر کوافل سبک شده امروز!

همه به کوافل که روی زمین افتاده بود و با باد این ور و آن ور می‌رفت خیره بودند.

- کوافل امروز یه مشکلی داره! شاید کم‌باده؟! البته ما که اصلا کوافل ها رو باد نمی‌کنیم... به هر حال دوباره کوافل رو به بالا پرتاب کردن. این دفعه رز زلر ویبره زنان کوافل رو میگیره و به سمت دروازه ریونکلاو می‌ره، بدون پاسکاری نزدیک دروازه میشه و توپ رو پرتاب می‌کنه که میخوره به تیرک دروازه....اممم... کوافل پوکید؟!

در واقع هیچ کس نمی‌دانست چه شده است. همه بازیکنان به محلی که لحظاتی پیش کوافل منفجر شده بود نگاه کردند.

- سابقه نداشته کوافل بپوکه. معلوم نیست بودجه کوییدیچ صرف چی میشه که کوافلاشونم میپوکه.
- گزارشگر راس میگه. یه دفعه دروازه رو میدزدن، یه دفعه کوافل میپوکه. چه وضعیه؟! از خشم ستاره ها نمی‌ترسید؟


آقای مدیر گزارشگر را به سمت آملیا پرتاب کرد و ثابت کرد که از خشم ستاره‌ها نمی‌ترسد. البته بلافاصله پس از پرتاب متوجه شد این گزارشگر، آخرین گزارشگر موجود در انبار بوده است و علاوه بر کوافل الان گزارشگر هم نداشتند. مدیر بودن واقعا شغل پر استرسی بود.

- آقای مدیر چه خاکی به سر بریزیم؟!
- مطمئنی گزارشگر تو انبار نداریم؟
- آره.
- تو اون کشو پایینی همیشه یه دونه واسه روز مبادا بود که.
- این که پرتش کردید همون روز مباداییه بود قربان.
- همینو نمیشه یه دستی به سر و روش بکشی بیاریش؟
- قربان تلسکوپ آملیا از یه گوشش رفته تو، از یه گوشش درومده!
- حالا خودم گزارش میدم اصلا. توپ موپ چی داری تو دست و بالت؟
-قربان کوافلامونم تموم شده. فقط یه توپه بولینگ داریم.
- همونم خوبه. همونو بیار.

سپس آقای مدیر خودش دست به میکروفون شد و شروع به گزارش کرد.
- با تشکر از مدیریت فداکار و محترم وخفن و بی‌نقص. بازی رو ادامه میدیم. همون‌طور که مشاهده می‌کنید کوافلو دادن دست داور تا پرتاب کنه. داور که از قیافش معلومه چقدر سپاسگزار مدیریته. کوافل رو میندازه هوا. مهاجمین با سرعت طرف کوافل میرن که...اینو هم باید گزارش بدم؟! عه... میکروفون بازه؟! خب...کوافل همون مسیری رو که رفته بود بالا قبل از اینکه مهاجمان بهش برسن برگشت پایین و خورد تو سر داورمون.

مطمئنا داور هم آخرین داور موجود در انبار بود. به هر حال مسابقه آخر بود و برای جلوگیری از اسراف، چیز جدیدی خریداری نشده بود.

- از اونجایی که دیگه کسی داوطلب نیست که کوافل رو بندازه تو هوا، کوافل نداریم اصلا. همینه که هست. همینجور بپلکید تا یکی اون اسنیچ لامصبو پیدا کنه.اصلا مطمئنید اسنیچ تو زمین هست؟! نکنه اسنیچا هم تموم شده و نگفتید؟!

همه بازیکنان در هوا، در به در، به دنبال اسنیچ می‌گشتند.

- اه. زئوس انقدر ابر درست نکن چشمام نمی‌بینه. اون شما ذلیل مرده مگه قرار نبود بیارتش؟
- احتمالا ور داشته با توپه فرار کرده. شما چه مصیبتی بود که افتاد تو دامن روونا؟!
- عه...چرا گلدون گل گوشت خواره رو پرت کردن؟! فکر کنم اسنیچو دیدن. بزنش! بزنش!

در عرض چند ثانیه، تعداد زیادی رعد و برق و یک چکش به سمت نقطه‌ای که گلدان پرت شده بود، پرتاب شد و همه بازیکنان در همان نقطه فرود آمدند.

- ظاهراً اسنیچ رو زدن و الان بازیکنان دارن دنبال بقایاش میگردن. بله عزیزان، بازی به پایانش نزدیک میشه و من می‌خوام بازم از مدیریت تشکر کنم.

در وسط زمین، در انبوهی از سنگ و خاک، هر دو تیم به دنبال بالی، کله‌ای، چیزی از اسنیچ می‌گشتند.

- چرا رعد و برقا رو ریختی قاطی اسنیچا؟! ببین نابود شده همه چی.
- شما گفتید خب!
- بگردید. زیر اون سنگ‌ها هم بگردی...

هنوز حرف آندرومدا تمام نشده بود که ماتیلدا جیغ زنان شروع به دویدن دور زمین کرد.

- همون طور که می‌بینید، جستجوگر هافلپاف بال اسنیچو پیدا کرده. از اونجایی که احتمالا بیشتر از همین بال سالم نمونده از اسنیچ، برنده هافلپافه. با تشکر از مدیریت.

آندرومدا اکنون دقیقا می‌دانست کجای راه را اشتباه کرده است که به جای گرفتن جام باید لا‌به‌لای سنگ‌ها دنبال بقایای اسنیچ می‌گشت. اشتباه دقیقا همان جایی بود که به جای بالشت و گلدون و شیر‌دستشویی و شلنگ، شما را در تیم آورده بود.

نیمه شب آرومی بود. سه صبحی که تسترال هم تو جنگل ممنوعه بالشو تکون نمی‌داد. حتی صدای خرو و پف معمول از خوابگاه مختلط هافلپاف بلند نمی‌شد. همه راحت خوابیده بودند؛ همه به جز لیندا.
لیندا بی خوابی گرفته بود. از این دنده به اون دنده می‌شد. از رزی که بالشش رو صمیمانه بغل کرده بود به تانکس که با هر تنفس رنگ موهایش عوض می‌شد، تغییر منظره می‌داد.

- به فنجون هلگا و چایی توش قسم که اگه تا نیم ساعت دیگه خوابم نبره دیگه اینجا نمی‌مونم!

این رو سه دور با خودتون تکرار کنین؛ قسم نخورید. به هیچ عنوان قسم نخورید. کلا و به هیچ وجه قسم نخورید!
نیم ساعت بعد، لیندا بیدارتر از نیم ساعت قبلش دوباره به سمت تانکس با موهای سفید چرخید. با خودش فکر کرد که صورتی بیشتر بهش میاد. حتی سبز هم خوب بود.

- خوبه یکم برم تمرین کنم. این طوری برای بازی هم آماده می‌شوم.

و با این استدلال، لیندا ساعت سه و نیم صبح در انبار توپ ها رو زد.
- هی پیس پیس!

سرخگون خواب آلود یکی از چشم هاش رو باز کرد و دختری در لباس خواب و موهای شونه نکرده، جلوش دید.
دختر بند دورش رو باز کرد. سرخگون تا جایی که می‌تونست خودش رو به رختخوابش چسبوند ولی دختر از او قوی تر بود.
- حقوق درست حسابی که بم نمی‌دین، حداقل بذارین خوابم رو برم!

اون وقت صبح، آدم از هیچ چیزی تعجب نمی‌کنه. نه حتی توپ سرخگون سخن گویی که از حقوق کمش می ناله. ونه از جارویی که خمیاز می‌کشه.
لیندا و توپ و جارو به هوا رفتند. اونجا بود که لیندا تازه متوجه شد تک نفری نمی‌تونه تمرین کنه و یه کسی دیگه‌ای باید باشه تا توپ رو براش پرتاب کنه. ولی توپ نمی‌خواست قبول کنه صبح به این زودی برای هیچ و پوچ بیدار شده.
- تازه همون دو گالیون رو هم دو ماهه ندادن!

توپ که در میون درخت های درهم تنیده‌ی جنگل ممنوعه گم شد، لیندا تازه فهمید که چه بوقی زده. بدون توپ که بازی برگذار نمی‌شد. سه ساعتی وقت داشت تا توپ رو پیدا کنه. پاک جارو رو به سمت جنگل به حرکت درآورد.

سه ساعت بعد

نقل قول:

دورا پیام امروز رو تا کرد و کنارش گذاشت. برای لحظه‌ای کسی نمی‌دونست چی بگه تا اینکه ماتلیدا اولین سوال رو پرسید.
- توپ فرار کرده؟
- مگه توپم فرار می‌کنه؟
- واسه چی فرار کرده؟

رز از دور به سمتشون اومد. دورا هلگا رو شکر کرد و همه چیز رو به کاپیتان سپرد. نرسیده و نشسته، سیل سوال ها بود که به سمتش سرازیر می‌شد. رز به سوسیس بلغاریی که از اتاق داور آورده بود، گازی زد.
- کوشش لیندا پس؟

سمت و سوی سوال‌ها کاملا به جهت دیگه‌ای رفت.
- تو خوابگاه که نبودش.
- منم صبح ندیدمش.
- اگه نیاد چیکار کنیم رز؟

یک ساعت بعد

رز نمی‌دونست دنبال کی و چی بگرده. اگه توپ پیدا می‌شد و لیندا نه، بازی رو می‌باختند. اگه هم توپ پیدا نمی‌شد که نیازی به پیدا کردن لیندا نبود.
اعضای تیم هافلپاف همه جا حتی زیر زیرزمین هافلپاف رو هم، وجب به وجب گشته بودند اما هیچ خبری از لیندا نبود.

بلاتریکس و فنریر هرجایی که هافلپافی‌ها نگشته بودند رو جست و جو کردند اما اونا هم چیزی پیدا نکردند. هر دو همچنان گم شده بودند.
در آخر بلاتریکس به دهکده رفت و توپ فوتبال پسر مشنگی تسترال شانسی رو با کروشیو اضافه به عنوان سرخگون به زمین آورد.

در این حین هافلپافی‌ها با زدن در تک تک درهای هاگوارتز، دروازه بان جدیدی پیدا کردند. سدریک دیگوری، با خیال راحت و بی خبر از همه جا روی نیمکت نشسته بود و یخ در بهشت می‌خورد که دورا پاش رو گرفت و همون طور آویزون شده از قوزک پا پیش رز برد.
رز از گوش گرفتش و سر و تهش کرد تا به حالت عادی در اومد. چند دقیقه‌ای بیشتر وقت نداشتند تا فوت و فن ظریف دروازه‌بانی رو یادش داده و جلوی توپ فوتبال قرارش دهند.

- خوش اومدین به این بازی. بازی هافلپاف در برابر ریونکلاو. اعضای دو تیم رو می‌بینین که دارن میان به زمین... هافلپاف هم دروازه بان جدید آورده!

داور ها سریعا به ترکیب اولیه‌ی هافلپاف نگاه کردند. ذخیره‌ای معرفی نشده بود. فنریر به رز اشاره کرد. رز با بی گناهی شونه‌ای بالا انداخت و گفت:
- گرفته سرخگون فراری دروازه بانمون رو.

دزدیده شدن بازیکن حتی توسط سرخگون فراری هم عجیب بود. رز به دورا چشمکی زد و دورا با سینی پر از سوسیس به فنریر نزدیک شد.
فنریر که ذخیره‌ی خودش رو تمام کرده بود با ولع به سینی پر نگاه کرد.

- ده امتیاز برای هافلپاف.

بازی با برتری ده به صفر به نفع هافلپاف شروع شد. رز اولین حمله رو با توپ فوتبال کرد. زئوس بازدارنده‌ی رعد و برق داری رو به سمتش پرت کرد. رز صاعقه رو دریافت کرد و ویبره‌ی آذرخشی از همین جا ابداع شد ولی قبل از این، توپ را برای ارنی فرستاد. دومین گلشون رو ارنی زد.

گیاه آدم خوار دوست جدیدی پیدا کرده بود تا با هم آروغ بزنند. گیاه برای اینکه جلوی ثور خودی نشان دهد، توپ رو بلعید و بعد با آروغی درون دروازه فرستاد. سی هیچ به نفع هافلپاف.
گیاه:

پنه لوپه با بیخیالی ناخن هاش را سوهان می‌کشید. زئوس چماقش را گرفته بود و عملا کاری از دستش بر نمی‌اومد. زئوس جای بازدارنده چماق به طرف ارنی پرتاب می‌کرد و ارنی از ترسش پشت بازیکنان ریونکلاو سنگر می‌گرفت. کم کم بازیکنان ریونکلاو به درختان تبدیل شدند و اوهم در جنگل ناپدید شد.

پنه لوپه که حسابی حوصله‌ش سر رفته بود، دنبالش روان شد و اولین گل ریونکلاو که به دست زئوس به ثمر رسید رو از دست داد.
- توپ دست لادیسلاو ـه. می‌بیندش که جلو میاد. زئوس هرکی کنارش رو با رعد و برق جزغاله می‌کنه. رز زلر رو می‌بینین که منتظر فرصتی برای پس گرفته توپه که نمی‌تونه. مدافع هافلپاف با تلسکوپش به کمکش میاد. بازدارنده ها به سمت لادیسلاو پرتاب می‌شن...آملیا حتی از تلسکوپ عزیزش هم می‌گذره. تلسکوپ پرتاب می‌شه تو صورت لادیسلاو. آقای ژاموسلی عقب عقب می‌ره. دو چشمش قرمزن و ورم کرده. توپ از دستش می‌افته و گل تکی رز ـه که امتیاز پنجاهم رو بهشون می‌ده.

لادیسلاو خیلی عقب رفت. چشمهاش نمی‌دیدند که کجا داره می‌ره. رفت و رفت تا رسید به ارنی. ارنی هم رفته بود تا رسیده بود به لیندا. لیندا هم هنوز به دنبال توپ بود. توپ در مرخصی استعلاجی به سر می‌برد.

نیمفادورا نفر بعدی بود که به این جمع پیوست. آملیا از اولین بازی سال پیش دست به چماق نزده بود و به یاد نداشت چه طور باید ازش استفاده کنه. در همان لحظات اول به جای بازدارنده‌، به صورت تانکس زدش.
- آخ ببخشید. خیلی درد گرفت؟
-

غافل شدن هر دو مدافع از دروازه به معنای گل دیگری برای ریونکلاو بود. و اونجا تازه متوجه غیبت دروازه بانشون شدند. سدریک سر جایش نبود. نه تنها سدریک، بلکه لاتیشا هم معلوم نبود از کی غیبش زده.

کاپیتان ریونکلاو به نیمکت ذخیره‌ش برگشت تا دروئلا و پوسایدون رو به بازی بگیره ولی نیمکت خالی خالی بود. هوش ریونکلاوی آندرومدا هم نمی‌تونست توضیحی برای گم شدن خدا پیدا کنه.
- ندیده کسی ماتیلدا رو؟ گفتم بش برو ریون پناهنده شو ولی خوب نبود منظورم که!

حالا از هافلپاف به استثنای گیاه، فقط رز و آملیای بی تلسکوپ باقی مونده بودند و در مقابل آندرومدا و شما و ثور. خدای دوم هم گمشده بود. بازمانده‌ها خواستند به بازی برگردند ولی توپی برای بازی نبود. حتی بلاتریکس هم در جایگاه داوران حضور نداشت که بره و توپ دیگری بیاره.

- ما هم بریم خو.
- کجا؟
- هرجا که رفتن اونا.

همونجایی که رفتن اونا

سرخگون وسط نشسته بود و از ظلمی که این چند سال در حقش روا داشته بودند، تعریف می‌کرد. از زئوس گرفته تا سوسیس های فنریر دستمال به دست به حالش خون گریه می‌کردند و سرخگون با بالا کشیدن دماغش باز هم تعریف می‌کرد و آنها بیشتر گریه می‌کردند.
این همه سیاهی برای قلب مرگخوارها هم زیاد بود. بالاتریکس کروشیویی به دنیای ظالم بیرون زد و سرخگون رو برنده‌ی بازی اعلام کرد.

[b] سوژه: کوافل فراری [/b]

[b]ساعت دوازده نیمه شب، هاگزمید، سال ۱۸۸۸[/b]

کافه معروف سه دسته جارو مثل همیشه پر از آدمای علاف و خفنی بود که یا از راه دوری اومدن، یا جایی برای زندگی ندارن و یا... خوب... زنشون از خونه انداختتشون بیرون.
الان هم وضعیت همونطوری بود، با این تفاوت که به جز سه تا گولاخ که یه گوشه لش کرده بودن کس دیگه ای توش نبود؛ و شاید به این دلیل که هاگزمید حسابی خطرناک شده بود و مردم از بیرون اومدن ترس داشتن و اون هم دلیلی نداشت جز: کـوافلـــو کـوییــدیـچــکو!
فضای کافه تاریک و ساکت بود. دود سیگار هوا رو مه آلود کرده بود که ناگهان کلاه کابوی متحرکی از بالای در کوتاه کافه رد شد و جلوی پیشخوان ایستاد.
- یَک حموم اختصاصی من باب برق انداختن!
- ده گالیون!

کلاه کابوی آروم رو به بالا اومد و جسم قرمزی که زیرش بود پدیدار شد.
- نَرَّم!

میخانه چی اول نگاه گذرایی بهش انداخت ولی بعدش با کنجکاوی چشماشو ریز کرد تا بتونه اون چهره رو ببینه. قیافه جسم قرمز که توی ذهنش ثبت شد، مردمک چشماش آروم آروم بالا اومدن و روی چهره ای که توی اعلامیه متحرک روبروش بود متوقف شدن. زیر تصویر نوشته شده بود: کــوافــلــو کـوییــدیـچکـو، قاتل فراری! در صورت مشاهده اطلاع رسانی کنید و جایزه ببرید!
میخانه چی محکم به صورتش زد و جیغ کشید؛ به دنبالش سه تا مرد گولاخ که داشتن با هم حرف می زدن حواسشون جمع شد و نیم خیز شدن ولی جسم قرمز جز پوزخند تحقیرآمیز روی لبش هیچ ری اکشنی نشون نداد.

- کـ... کوا... فلو؟
- اَره! خودمم!

به دنبال شنیدن این حرف سه تا گولاخ اون پشت به سرعت به طرف در هجوم بردن تا بزنن به چاک ولی با نعره کوافلو متوقف شدن.

- هیچکی عَ جاش تیکون نمی خوره! بتمرگین سر جاهاتون!

و آروم تو فضای کافه شروع به حرکت کرد.
- راستش... الان وقت این نی که شوماها برین واسه چندرغاز گالیون منو معرفی کنین به وزارتخونه! یکم کنار بیاین بام، اونقدام آدم ترسناکی نیستم!
- آدمو نه، ولی ترسناکو چرا!

یکی از اون گولاخ ها اینو گفت ولی با عقب گرد ناگهانی کوافلو و نگاه عمیقی که بهش انداخت، ترسش از پایین شلوارش جاری شد و یه گوشه کز کرد.

- تو مرام من آدم کشی نی... ینی هَ! ولی جز وقتایی که خیلی عصبانی می شم آرومم!
- ولی ت... تو، اسنیچ طلایی مسابقه اختتامیه هاگوارتزو الکی کشتی!
- رو اعصابم بود منم نتونستم کنترل کنم خودمو!
- ولی... چجوری کشتیش؟ حتما... خیلی ماهری که اسنیچی که انقد سخت گرفته می شه رو کشتی! چجوری؟ اصلا... چرا؟
- اینجا فقط من سوال می کنم! تسترال فهم شـــــــد؟

میخانه چی آب دهنشو قورت داد و عقب رفت.
-آ... آره به مرلین!

کوافلو سیگارشو تف کرد توی زیر سیگاری.
- تنها که نکشتمش!

[b]فلش بک به سه روز قبل، ساعت ۱۰ نیمه شب، هاگوارتز[/b]

- من نمی فهمم چرا ما باید اینا رو تمیز کنیم! مگه مستخدم نداره این مدرسه که ما کل کوافلا و اسنیچای این دوره از مسابقاتو برق بندازیم؟

لاتیشا اینو گفت و با حرص دستمالو روی کوافل کشید. پنه لوپه که سخت مشغول برق انداختن یه کوافل دیگه بود گفت:
- غر نزن دیگه لاتیشا! اینا همش تاکتیکه! واسه اینکه شب مسابقه آزاد و رها باشیم! بدون فکر کردن به مسابقه و استرس هاش!

لاتیشا به آندرو که با جدیت توی فضای کوچیک تالار ریون سوار بر جاروش به دنبال اسنیچ بود نگاه کرد.
- آره واقعا! رها و آزاد بدون حــتــی فکر کردن به مسابقه!

فضای تالار خصوصی ریونکلاو حسابی شلوغ بود؛ فردا آخرین مسابقه لیگ برگزار می شد و به خاطر همین به بازیکنا اجازه داده شده بود که تا هر وقت که می خوان بیدار باشن و هر کاری دلشون می خواد بکنن. البته این تصمیم لایتینا بود که حتی هدفون به گوش می خوابید و لینی چند دقیقه قبل با جیغ های سرسام آوری -که انگار جیغ های پنه لوپه جلوش نشسته بودن و لنگشونو به نشانه مریدی پهن کرده بودن- حسابی نوازششون کرده و همراه با پتو و بالشتش خوابگاه رو به مقصد سالن اصلی ترک کرده بود.
کسی هنوز نفهمیده بود چرا، ولی مدیر مدرسه دستور داده بود کوافل ها و اسنیچ های کل مسابقات توسط یکی از آخرین تیم هایی که توی مسابقه شرکت داشتن به قید قرعه تمیز بشن. البته اگه مدیر هاگوارتز می دونست با این کار چه فحش هایی رو نثار روح و روانش کرده می فهمید صادر کردن این نوع دستور ها باید با ذکر دلیل و حتی رسم شکل باشه.
بین اون همه شور و تلاش برای تمیز کردن کوافلا و اسنیچ ها، ثور بدون توجه به بقیه یه گوشه نشسته بود و چکششو تمیز می کرد و واسش والک آف اردیبهشت می خوند؛ انگار که هیچ استرسی توی وجودش نباشه.
-آاااااخ!

نعره ثور توی تمام خوابگاه پیچید.

-چته واسه چی داد می زنی؟ اینجا داهاتتون نیستا!

اما ثور فقط سرشو می مالید و غر می زد.
- لعنتی! این موجود بدترکیب را چه شده است؟ سرم سوراخ شد!
شما چشم غره ای به آندرو و اسنیچ رفت.
- اینجا جای تمرینه؟ مگه نمی دونی این اسنیچا روانی ان دلشون می خواد خرابکاری کنن فقط؟

آندرو نوچی کرد:
- خوب بابا! چیزی نشده که!

و دوباره سوار جاروش شد و دنبال اسنیچ راه افتاد.
نیم ساعت بعد، به دنبال چهارمین نعره ثور از روی درد و عصبانیت، اون بالاخره چکششو برداشت و به طرف اسنیچ هجوم برد.
- تو! بایست تا شاهزاده المپ به تو بفهماند سزایت چیست! لعنت خدایان بر تو باد!

این وَر اتاق، پنه لوپه بی توجه به درگیری های ثور و اسنیچ لبخند پر از ذوقی زد و کوافل خوش استایل رو به بغل گرفت.
- عـزیــزوم! چقده شیرینی شما! لاتیشا ببین چقدر خوشگل شده! امیدوارم فردا همش بری تو دروازه هافلیا! اینجوری!

و کوافل رو با دقت و شدت به طرف دروازه فرضی -که همون محفظه بزرگ وسایل کوییدیچ بود- شوت کرد.
همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد؛ کوافل توی هوا با قدرت به سوی سطل وسایل پیش رفت تا اینکه با اسنیچ تلاقی پیدا کرد و سرعتش کم شد. از اونور هم ثور چکشش رو با سرعت برق آسایی به طرف اسنیچ پایین آورد و کوافل و اسنیچ رو زیر خودش نابود کرد.

- ای وای خدا مرگم بده!
- بیچاره شدیم!
- خاک به سرمون شد!

همه به طرف محل تصادف هجوم آوردن و دور چکش ثور حلقه زدن.

- تو چیکار کردی ثور؟
شما اینو گفت و با قدرت عجیبی ثور رو که با ناباوری نگاهش می کرد کنار زد؛ کلا صحنه عاشقانه ای تشکیل شده بود؛ ثور که اصلا باورش نمی شد شما اسنیچو به اون ترجیح بده با حلقه اشک توی چشم هاش زیر لب "بی لیاقت" ــی زمزمه کرد و روی کاناپه تالار نشست.
لادیسلاو که چکشو کنار زد، پنه لوپه محترمانه اسنیچ رو برداشت و با بغض بهش خیره شد.
- عزیز شیرینوم! چی شدی تو؟

اسنیچ اصلا طوریش نشده بود، ولی همه حواسشون جمع اون بود که مبادا توی این وضعیت بازار طلا آسیبی بهش رسیده باشه. کوافل که توسط پوسایدون به گوشه ای پرتاب شده بود بعد از چشم غره عصبانیش سعی کرد با قل خوردن به طور نامحسوس توجه ها رو جلب خودش کنه ولی به زودی فهمید کسی جز ثور اونو درک نمی کنه.
کسی نمی دونست چشمک ثور به کوافل چه معنی میتونه داشته باشه، جز خودشون دو تا، که غرور آسمانیشون شکسته بود. این چشمک آغاز قرارداد شیطانی بود که به سرعت منعقد شد.

[b]روز مسابقه، زمین بازی کوییدیچ، سال ۱۸۸۸[/b]

- همون طور که می بینید امروز بازی بسیار پرهیجانه و شاید این به دلیل وجود اسنیچ عزیزمون باشه که با حرکات و زیرکی هاش داره بازیکنان ریونکلاو رو به دام میندازه و اونا رو حسابی خسته کرده. البته که بازیکنای هافلپاف حسابی خوبن و از پس بازی بر میان و نیازی هم به گرفتن اسنیچ ندارن و حتی اگه ببازن هم اشکالی نداره چون اونا هم بهترینن!

این صدای گزارشگر بازی ریونکلاو-هافلپاف بود که برای انتقام از له و لورده شدن دوستش توی مسابقه قبلی اومده بود و اصلا اصلا هم از ریونکلاو بدش نمیومد.
بازی روال عادی خودش رو داشت؛ کاملا هیجان انگیز و لذت بخش که همه رو به وجد آورده بود. هوا بارونی و مخوف بود و انگار هاگوارتز رو از اینکه اون روز داخلش اتفاقی بیفته ناگزیر می کرد.
کوافل خوش استایل بازی به دست رز زلر بود و اون با تمام سرعتش به طرف دروازه ریونکلاو پیش می رفت.

- حالا می بینید که رز زلر با مهارت به جلو پیش می ره و انگار هیچی جلودارش نیست! کوافل رو در دست هاش جابجا می کنه و اون رو به طرف دروازه شوت می کنه! گـــ... وایسا ببینم! اون کوافل چرا اینجوریه؟
کوافل قرمز رنگ با سرعت دور خودش می چرخید. در نهایت بعد از متوقف شدن دو تیغه براق و قرمزرنگ از دو طرفش دراومدن و ثور از یه طرف زمین به طرف کوافل اومد و اونو با احتیاط به دست گرفت.

- خدای من! مهاجم ریونکلاو اون کوافل عجیب رو گرفته! اما نباید پرتابش کنه بازی باید متوقف بشه ممکنه خطرناک باشه!

ورزشگاه توی بهت فرو رفته بود و همه پش... پلکاشون ریخته بود. به نظر می رسید ثور به یاد روزهای جنگش افتاده و ممکنه بخواد کسی رو بکشه. اما ثور به هیچکس نگاه نمی کرد. اون فقط چشمهاشو دور زمین می چرخوند و انگار دنبال چیزی می گشت. در نهایت نگاهش به گوشه ای متوقف شد و کوافل رو به اون سمت پرتاب کرد.
کوافل هم به سرعت و لایی کشان از بین بازیکنان رد شد؛ حالا دیگه همه می دونستن اون اختیارش رو خودش به دست داره و این خلاف قوانین کوافل های کوییدیچ بود.

- دقیقا داره به کدوم تسترال آبادی می ره؟ اون... اون... اسـنیـچـه؟ مرلینا خودت به دادمون برس!

اسنیچ عین احمقا سر جاش پر می زد و نمی دونست چه اتفاقی داره میوفته. چون به هر حال جدا از کوییدیچ و رول و مسابقه اون یه اسنیچ بود. اسنیچا که نمی تونن فکر کنن !کوافل ها هم... به خودشون مربوطه اصلا.
کوافل همچنان سفیرکشان به طرف اسنیچ میومد و حسابی حس توپ فوتبالیستها بهش دست داده بود. در نهایت، یکی از تیغه هاش رو به اسنیچ نزدیک کرد و... به دو نیم تقسیمش کرد.
فریاد و فغان همه بلند شد. مدیر هاگوارتز به سرعت بلند شد و داد زد:
- کوافل رو دستگیرش کنید!

اما کوافل در حین توجه همه به اسنیچ، فرار کرده بود.

[b]بازگشت به حال، هاگزمید، کافه سه دسته جارو، سال ۱۸۸۸[/b]

- اون کوافل، مـن بودم!

میخونه چی هینی کشید و قدمی به عقب رفت.
-ت... تو چطور تونستی این کارو بکنی؟ اون اسنیچ بی گناهو کشتی؟ آخه چرا؟ به قیمت از دست دادن کارت؟
- من اصولا تو قید دلیل ملیل نیستم! از اون کارم خسته شده بودم! می خواستم زنده باشمو و خودمو به همه بشناسونم! برای همینم... باید پایان خوبی می ساختم!
- تو یه قاتل جانی هستی! نفرت انگیز و عوضی! دلم می خواد نابودت کنم!

کوافلو کلاهشو بالا داد.
- حرفتو پس بیگیر!
- نمی گیرم! تو یه کثافتی! خاک تو اون سرت!
- نمی گیری؟
- نــــــــه!

کوافلو نگاه دقیقی به اطراف انداخت. به نظر می رسید وقت رفتنه. سری تکون داد و با یه نوچ، رو به جلو هجوم برد. چند لحظه بعد، میخونه چی روی زمین غرق خون بود و کوافل داشت از کافه خارج می شد.
- گفتم که، من زیاد تو بند دلیل نیستم!

مدیریت خرق عادت کرده و مسابقه ریونکلا در برابر هافلپاف رو بدون تاخیر، از ساعت 12 امشب آغاز می‌کنه! قدردان باشید.

سوژه‌ها:

سرخگون فراری
فیلیکس فلیسیس


از تماشاچیان محترم تقاضا دارم از پرتاب سنگ و طلسم به سمت بازیکنای حریف خودداری کنن ... به فحش قناعت کنید. ترجیحا به داورا!

- ابهت ما را ببین و از سخن گفتن باز بمان، ای فرومایه! فرزند کرونوس و رئا، شکست دهنده ی خدای خدایان قدیم و پادشاه المپ مقابلت ایستاده. خدای آسمان ها و رعد و رق، بزرگ ترین و قدرتمندترین، اولین با نام او، زئوس بزرگ هستیم!

از هیبت غول آسا و رعب آور زئوس، آذرخش پراکنده می شد و ردای شاهانه اش بر روی شانه هایش افتاده بود.

- هرچقدرهم قدرتمند باشی، در مقابل من حقیری زئوس! من و چکشِ افسانه ایم، میولنیر، تو و ابهتت رو خرد می کنیم و با تختِ باشکوهت به اعماق تارتاروس می فرستیمت!

گیسوان ثور، مانند آبشاری از طلا، چشمان بی باکش را قاب گرفته بود و چکشی را که قدرتی بی مانند داشت، در یک دستش می چرخاند.

- قدرتِ یه قهرمان به زور و بازوش نیست، جوانک! به قدرتیه که درون قلبش داره و قلبِ تو یه پوسته ی پر از غرور و دروغه! مثل یه جوجه ی طلایی می گیرمت و باهات سوپ درست می کنم!
- با منی؟ به اودین می گم!
- احمق چی داری می گی؟ گند زدی تو کل کل!

زئوس با حرص از ثورِ گریانی که به پوسته ای پر و از دروغ و غرور تشبیه شده بود، فاصله گرفت و به بطری نوشیدنی های کف زمین لگد زد.
- یه بار خواستیم قبل از مسابقه کری بخونیم با روحیه وارد زمین بشیم که گیر این افتادیم!

صاعقه ای پرتاب کرد و فریاد زد:
- نوشیدنی هاشون هم که آشغاله! کاش وقت داشتم یه بشکه "نکتار" با خودم بیارم. لعنت بهت هرا که منو به این روز انداختی!

در همین لحظه مجسمه ی هرا که در گوشه ی رختکن به تماشا ایستاده بود، دستش را بلند کرد بر فرق سر شوهرِ آسمانی اش فرود آورد.

- آخ شرمنده هرا! داشتم می گفتم غصه ی دوری ات باعث شد فراموش کنم با خودم وسایل ضروری بیارم.

زئوس درحالی که این کلمات را بر زبان می آورد، آهسته از مجسمه ی همسرش فاصله گرفت و با انگشتان پیر و چروکیده اش، موهای ژل زده اش را مرتب کرد و دستی به ریش ها و ابروهایش کشید. در تیم مقابل دختر جوان و زیبایی دیده بود که اطلاعات خوبی از دنیای او داشت. شاید بعد از مسابقه اورا هم با خودش به المپوس می برد و به عنوان یک حوری نزد خودش نگه می داشت.

به محض خطور کردن این فکر به ذهنش، مجسمه ی هرا پایش را بالا برد و لگد محکمی به ساق پایش زد. زئوس فریادزنان قصد داشت از چادر خارج شود که با برادرش پوسایدن روبه رو شد.

- جایی می ری برادر؟ مسابقه الان شروع می شه!

به دنبال این حرف، صدای تماشاچیانی که با ورود تیم گریفندور به زمین تشویقشان می کردند، به گوششان رسید. خدای خدایان، ثورِ گریان، همسر خشمگین و حوری آینده اش را فراموش کرد و بر روی جارویش محکم نشست.

***

فلش بک به دقایقی قبل از شروع مسابقه

بهترین جاروهای کوچه ی دیاگون را از نظر گذراند و با خوشحالی دسته هایشان را لمس کرد. موهای لخت و بلندش را به دور انگشتانش پیچید و سعی کرد خودش را مشتاق نشان ندهد.

- اونی – سان*، من بهترین جاروی دیاگون رو نمی خوام، بهترین جاروی لندن رو نمی خوام، چیزی که دنبالشم بهترین جاروی دنیاس. مگه نه کاتانا؟

کاتانا سرش را به نشانه ی تاکید تکان داد. دخترک یک بار دیگر سرتاسر مغازه را زیر نظر گرفت و چشمانش را تنگ کرد تا قیمت ریز و بدخط روی تخته ی جارویی سیاه را بخواند. تک تکِ حرکات دختر سامورایی فریاد می زد: من ناشی ام! من یه تازه کارم! سرم کلاه بذارین!

و این ها از چشم پیرمرد مغازه دار دور نماند.

- دخترم، می خوام یه چیز خیلی با ارزش و قدرتمند رو بهت نشون بدم؛ اونقدر شگفت انگیز که جلوی دید عموم نمی ذاریمش. می خوای ببینیش؟

تاتسویا احمق نبود، حداقل نه خیلی خیلی. شاید یک مقدار. یک مقدار زیاد. در حقیقت همیشه مبنا را بر صداقتِ کامل طرف مقابلش می گذاشت، درست همانطور که یک سامورایی باید باشد.

- می تونم ببینمش قربان؟

پیرمرد درحالی که لبخندی پدرانه بر روی لب هایش نشانده بود، لنگان لنگان و با عصایش به سمت انباری مغازه حرکت کرد. تاتسویا لبخندی از سر شوق زد و گالیون های درون جیبش را دوباره و دوباره شمرد. دقایقی گذشت تا پیرمرد هن و هن کنان و با بسته ای در دستش نزد دخترک برگشت. ظاهر بسته به قدری شگفت انگیز بود که حتی محتاط ترین خریدار هارا هم گرفتار می کرد. چهره ی تاتسویا مانند همیشه بی حالت بود اما برقی که در چشمانش درخشید نشان می داد تصمیم قطعی اش را گرفته است.

- این یه مورد واقعا خاصه دخترم. نظرت چیه؟

سامورایی با یک حرکتِ کاتانا، جارو را از بسته بندی اش بیرون آورد و در دست گرفت. به رنگ قهوه ای روشن بود و...
- به نظر می رسه یکم رنگش رفته، نه؟
- تا حالا تو انبار بوده. یکم زیر نور بمونه، رنگ و روش وا می شه؟
- این پوشالای تهش... دارن می ریزن، نه؟
- نفرمایین خانوم! رشدشون سریعه فقط!

تاتسویا لب هایش را گزید و نفس عمیقی کشید. با این حساب، این بهترین جاروی دنیا بود!

- پس... همین رو می برم! چقدر می شه؟
- چهارصد گالیون.
- چــقـــدر؟

پیرمرد وحشتزده به شممشیرِ زیر گردنش نگاه کرد و جواب داد:
- برای شما دویست گالیون!

ساحره با رضایت، تمام محتویات جیبش را روی پیشخوان مغازه خالی کرد و پس از تعظیم کوتاهی به پیرمرد، از مغازه خارج شد. پیرمردی که پس از خروج تاتسویا از مغازه، عصایش را به هوا پرتاب کرده و درحال انجام قرِ پیروزی بود.

- جاروی قبلیمون تو مسابقه با هافلپاف کاملا داغون شد اما این یکی واقعا شاهکاره!

تاتسویا درحالی که به ساعت مچی بند چرمی ساده اش نگاه می کرد، این جملات را روبه کاتانا زمزمه کرد و بعد با وحشت از جا پرید.

- دیرمون شد برای بازی کاتا! آماده ی آپارات کردن باش!
- پاق؟
- پاق.


***

- تاتسی کجا بودی؟ سکته کردیم از نگرانی!

تاتسویا در پاسخ جاروی جدیدش را به سمت هرماینی گرفت.

- راستش رو بخوای نمی دونیم چی شده اما نفرات کم داریم. چیکار کنیم کاپیتان؟
- اوه، رون سان. اوس. مگه عضو ذخیره رو معرفی نکرده بودم؟

تاتسویا با لبخند شومی بر لب به سمت یخچال رختکن حرکت کرد.

- موجی سان! وقتشه!

موجودی بسیار محترم، بشاش، با عینک ریبنی بر صورت از یخچال بیرون پرید و حرف دخترک را اصلاح کرد:
- سوجی هستم، سوجی!

ولی سامورایی، بی توجه، بر روی جارویش نشسته و درحال خارج شدن از رختکن بود. خروج بازیکنان گریفندور از رختکن همانا و غریو تشویق تماشاگران هم همانا! گریفیون و گریفیات به سرعت دورزمین چرخیدند و برای دورا ویلیامز و بلاتریکس لسترنجی که در جایگاه داوران ایستاده بودند، دست تکان دادند؛ همه به جز سامورایی فلک زده که با تمام توان، تلاش مذبوحانه اش برای کنترل جاروی سرکش را پنهان می کرد و با دستپاچگی، استراتژی های تیم را بر سر هم‌تیمی هایش فریاد می زد.

در همین لحظه بازیکنان تیم ریونکلاو وارد زمین شدند و برگ های بید کتک‌زن با دیدن اساطیرِ قدرتمند، یونانی در ترکیب آن ها فرو ریخت؛ چنین ترکیبی آن هم در مقابل تیمی که یک مهاجم کاتانا به دست، یک پرتقال مدافع و یک هاگریدِ جستجوگر داشت.

به هرحال تیم گریفندور عنصر بسیار بسیار قدرتمندی داشت. نقطه ی قوت آن ها نه توانایی دروازه بان بود و نه کتابخوانی گرینجر و نه حتی توانایی بیلیون تسکینگ ِ برتی باتز.
نکته ی قوت آن ها اعتماد به نفس مرگبارشان بود.

- تسویه آ. جاروی عجیبی سوار شده اید.

مهاجم تیم ریونکلاو، لادیسلاو زاموژسلی، درحالی که از شمشیر سامورایی فاصله می گرفت این جمله را به زبان آورد.

- فوق العاده اس، نه ژاموزسیخبحیبنلی سان؟

جای شکرش باقی بود که لادیسلاو جمله ی تاتسویا را نشنید و درحال بردن توپ به سمتِ دروازه ی گریفندور بود، وگرنه غرورش می شکست و پودر می شد و شهرتش را از دست می داد و بی آبرو می شد و منکری نبود که نکند و با آن همه ذوق و قریحه زیر خاک می رفت، چون نمی خواست خودش را عوض کند و قوی تر و شجاع تر شود و لمن تقل.

به هرحال تاتسویا درشرایطی نبود که به سرنوشتِ شومِ لادیسلاو فکر کند، زیرا درحالی که شدیدا برای به ثمر رساندن گل تلاش می کرد، با جارویی که تمایل داشت از زمین خاج شود می جنگید. کم کم داشت به ذهنش خطور می کرد که نکند پیرمرد مهربان جارو فروش فریبش داده؟ اما نه. غیر ممکن بود. تلاش کرد این افکار منفی را از خودش دور کند و با قدرت به بازی برگردد.

سوجی درحالی که با برگ های ظریفش چماف سنگین را می چرخاند، بلاجر هارا به سمت مهاجمین ریونکلاو می فرستاد. با کمری کشیده و شانه هایی صاف بر روی جارو نشسته بود، گویی پاهایی قدرتمند و نامرئی را به دور چوب جارویش حلقه کرده است.

کوافل از میان انگشتانِ شما ایچیکاوا سقوط کرد و هرماینی مانند دابی ای آزاد ظاهر شد تا آن را به چنگ بیاورد. پاس‌کاری شگفت انگیزی مابین کتاب های ساحره و سرِ ادوارد دست قیچی، توپ را به دستِ کاپیتان تیم گریفندور رساند. تاتسویا این بار تردید نکرد و توپ را به سمت حلقه های تیم ریونکلاو پرتاب کرد.

لاتیشا رندل با قدرت از دروازه پاسداری می کرد اما کاتانای دختر سامورایی شوخی بردار نبود. اصلا.

- گل! ده امتیاز دیگه برای گریفندور!

تاتسویا لبخند شوقش را فروخورد و نگاهی با هرماینی رد و بدل کرد. شاید خیلی مغرور شده بود یا حتی حواسش پرت بود، به هرصورت کمی دیر متوجه داد و بیدادی شد که بالای سرش در جریان بود.

- این چه طرزِ بازیه پیرمرد؟ به خودت می گی مدافع؟ فکر می کنی خدای خدایانی؟ واقعا که خیلی تحفه ای. حالا منو نگاه کن که چطوری گل می زنم و وسایلت رو جمع کن که بعد از بازی ببرمت خانه ی سالمندان!

مخاطب این جملات خشمگین و متهم کننده از سوی ثور، کسی به جز زئوس بزرگوار نبود. حقیقتا زئوس خدای بسیار بزرگواری بود. او بر سر کسانی که کفرش را می گفتند، صاعقه نازل نمی کرد. او با شکیبایی به دعاهای مردمش گوش می داد و تا جایی که در توانش بود – و هرا اجازه می داد – آن هارا براورده می کرد. او حتی به سختی تلاش کرده بود تا خودش را به مسابقه ای که به نظرش ابلهانه بود برساند و با تمام توانش بازی کند؛ برای همین شنیدن حرف های ثور کمی ابرایش سخت بود. کمی زیاد. بیش از اندازه خیلی. زئوس تمام تلاشش را کرد تا آن اتفاق نیفتد اما آن اتفاق افتاد.

هوای صاف و آفتابی، ناگهان تیره و تار شد. سرمای منجمد کننده ای به زمین کوییدیچ هجوم آورد و بعد، صاعقه ای به سمت فرزند اودین پرتاب شد. ثور به سختی خودش را از مسیر صاعقه دور کرد. قسمتی از موهای پنه لوپه کلیر واتر آتش گرفت ولی تنها یک نفر نتوانست به موقع از مسیر صاعقه کنار برود.

یک نفر که به شدت درحال سر و کله زدن با جارویی چغر و بد بدن بود.
یک نفر که قبل از هرکاری هم تیمی هایش را با کمک کاتانا از خطر دور کرد.
یک نفر که با برخورد صاعقه با جارویش مانند سنگ بر کف زمین مسابقه سقوط کرد.
یک نفر که همان تاتسویا موتویاما بود.

بازی تقریبا برای همه متوقف شد، به جز روبیوس هاگرید و آندرومدا بلکی که سرسختانه بر سر تصاحب گوی بلورین می جنگیدند و از محل حادثه دور بودند.
اتفاقی که پس از آن افتاد، تا روزهای بعد در ویدیو چک، وی ای آر و قدح اندیشه بررسی شد. وریتا سیروم های بسیاری بر سر آن مصرف شد و شایعات زیادی درمورد آن ساخته شد اما نتیجه ی نهایی، همانی بود که بلاتریکس با چشم مسلح به دوربین دید.

هاگرید با سرعت زیاد از سمت راست و آندرومدا از سمت چپ پرواز می کردند و گوی بلورین در این میان دستپاچه شده بود. هاگرید هزمان حجم و جرم بیشتری داشت و درمقابل آندرومدا بسیار فرز و سریع بود. جستجوگر گریفندرو برای ایجاد رعب و وحست در رقیبش دهانش را باز کرد و با صدای بلند فریاد کشید، این حربه شاید جواب می داد اگر کاپیتان ریونکلاو با سرعت غیر قابل مهاری به دنبال گوی پرواز نمی کرد. به هرحال آندرومدا کمی ریزجثه بود و دهان هاگرید کمی بزرگ و... گوی و جستجوگر ریونکلا هردو در کثری از ثانیه ناپدید شدند.

بلاتریکس دهانش را باز کرد تا نتیجه را اعلام کند اما نمی توانست نتیجه ای که مشخص نیست را اعلام کند، پس دوباره دهانش را بست و با دقت بیشتری نگاه کرد. در همین لحظه دهان هاگرید دوباره گشوده شد و مشتی کوچک که گوی طلایی را می فشرد از آن خارج شد. مشتی که مسلما متعلق به آندرومدا بلک بود.

- جستجوگر ریونکلاو گوی طلایی رو گرفت! ریونکلاو برنده اس!

بازیکنان مغموم گریفندور درحالی که بالای سر کاپیتان آسیب دیدشان ایستاده بودند، به این کلمات دردآور توجهی نکردند.
ثور و زئوس درحالی که با نگرانی دست در گردن هم انداخته بودند و نقشه ی فرار از هاگوارتز را می کشیدند، موقتا دعوای کوچکشان را فراموش کرده بودند.

درهمین لحظه صدایی از پیکر درهم شکسته و ظریف دخترک به گوش رسید:
- جاروی خوبی بود. حیف... باید بیشتر باهاش تمرین می کردم، نه؟

هرماینی دست های کوچک سامورایی را در دست گرفت و گفت:
- به همین خیال باش که بذاریم دوباره کوییدیچ بازی کنی تاتسو.

همه ی شما می دانید که هرماینی همیشه به حرف هایش وفادار بود. برای همین آن ها تا آخر عمر به خوبی و خوشی زندگی کردند و دیگر هرگز سراغ بازی کوییدیچ نرفتند.