مرد هم چندبار پلک می‌زنه.
دوباره بلاتریکس چندبار پلک می‌زنه.
بعدش مرگخوارا هم چندبار پلک می‌زنن.
و بعد از همه این پلک زدنا، همه‌شون یهو متوجه می‌شن که تا به حال اصلا در طی پست‌های قبلی پلک نمی‌زدن و دچار ترس شدید و گرفتگی عضلات پلک می‌شن و مجبور میشن چشمای هم‌دیگه رو فوت کنن تا گرفتگیشون برطرف بشه، بعدش از فکر اینکه پلک چشمشون عضله داره و می‌تونه بگیره، دچار فروپاشی روانی شدن. در واقع برای همه‌شون هم‌زمان سوال پیش اومد که: "چیو می‌تونه بگیره؟!" که جوابی براش وجود نداشت، به همین دلیل تا چند دقیقه به فروپاشی روانیشون ادامه دادن و اول پلک چشم خودشون و بعد پلک چشم بقیه رو حسابی کتک زدن که دیگه چیزیو نگیره.

بعدش همه چندتا نفس عمیق کشیدن، به خودشون مسلط شدن و بلاتریکس مرد رو چندبار به طرز وحشیانه‌ای تکون میده.
- تبذس کجاست؟!

مرد داشت تلاش می‌کرد افکارش رو جمع کنه و به بلاتریکس آدرس دقیقی رو بده. ولی بلاتریکس زیاد اهل صبر نبود و باز هم شروع کرد به تکون دادن مرد و سوال پرسیدن ازش. مرد در حین تکون خوردن چون می‌خواست صحبت کنه، چندبار زبونشو گاز گرفت و دهنش کف کرد، که البته برای بلاتریکس زیاد اهمیتی نداشت.

- می... م... ختخصثب... هخعابصخهعثبا... هخعصبتاع... تبذس!
- بگو دیگه! وقت ما رو تلف کردی!

و بلاتریکس بالاخره دیگه مرد رو تکون تکون نداد، مرد یه نفس عمیق کشید و سریع گفت:
- تبذس مخفف تونل بلند ذلیل شدگان سر به نیست نشده‌ست!

بلاتریکس و مرگخوارا فقط تونستن به صورت پوکرفیس به مرد نگاه کنن. ولی طبیعتا بلاتریکس زیاد به پوکرفیس موندن علاقه‌ای نداشت و در اون لحظه فکر و ذکرش پیدا کردن لرد سیاه بود، پس چندتا سیلی به صورت مرد زد و درحالی که طوری به چشمای مرد نگاه می‌کرد که تا عمق روح طرف رو بسوزونه، گفت:
- که کجاست؟

بلاتریکس با قدم‌هایی محکم به سمت تابوت می‌ره تا مردی رو که مرگخوارا دقایقی پیش با زور و لگد به داخل تابوت برگردونده بودن، حالا دوباره از تابوت بیرون بکشه!

با باز شدن در تابوت و تابش دوباره‌ی روشنایی اتاق بر پیکر مرد زنده، مرد که همچون مرده‌ها درون تابوت دراز کشیده بود و چشماشو بسته بود، اخمی می‌کنه.
- معلوم هست چتونه شمـ...

قبل از این که مرد زنده‌ی اخمو بتونه جمله‌شو کامل کنه، ناگهان از ناحیه یقه گرفته می‌شه و با بلاتریکس چشم تو چشم می‌شه.
- کجا قرار بود دفنت کنن؟
- فکر نکنم دوست داشته باشین بدونین.

مرد با دیدن چهره بلاتریکس که هر لحظه خشمگین‌تر از قبل می‌شد، آهی می‌کشه.
- ببینین، اصن با خودتون فکر کردین چرا باید تو تابوت یه آدم زنده باشه؟
- نه و نمی‌خوایم هم بدونیم! آدرس؟

بلاتریکس یقه مرد رو محکم‌تر می‌کشه و اونم با سرعت بیشتری به حرف میاد.
- ولی مطمئنم این‌بار می‌خواین بدونین! اینا نمی‌خواستن منو قبرستون دفن کنن که، می‌خواستن منو ببرن تبذس و جسدمو همونجا رها کنن... منم گفتم بذار قبل از این که بکشنم، خودم خودمو به مردن بزنم که حداقل وقتی رهام کردن بتونم پا شم بلکه بتونم از اون خراب‌شده فرار کنم. هوشمندانه بود نه؟

بلاتریکس با تعجب چندین‌بار پلک می‌زنه. به نظر نمیومد مرد در حال دروغ گفتن باشه.
- تبذس کجاس دیگه؟

خلاصه: لرد ولدمورت با دامبلدور مسابقه میده و میبازه و حالا باید کشته بشه. مرگخوارا که نمیخوان لرد واقعا کشته بشه، وانمود میکنن که مرده و شروع به شیون و زاری کردن میکنن.
اما مامورین وزارت‌خونه به خاطر اینکه جسد هنوز شسته نشده، اجازه دفنش رو نمیدن. وقتی مرگخوارا موفق میشن توی غسالخونه با تابوت تنها بشن، متوجه میشن تابوت و اشتباهی برداشتن و داخلش یه آدم زنده دیگه است.
لرد سیاه هم داخل تابوتش با وجدانش صحبت میکنه.

مرد بیچاره، سعی میکرد از دست لشکر مرگخوارا و مشت و لگد هاشون فرار کنه. اما زورش به این همه آدم نمی رسید.
- نزن! آیی... نه!

بلاتریکس درحالی که طلسمی روانه او می کرد فریاد زد.
- اگه تابوت تو با تابوت ارباب جابجا نشده بود... الان ایشون اینجا بودن...
- بلا! اجازه هست یه چیزی بگم؟

بلاتریکس سرش رو به طرف صدا چرخوند و با تلمایی که روباه کنارش بود روبرو شد. سرش رو به نشونه تایید تکون داد.

- اگه تابوت ها عوض شده باشه، الان تابوت ارباب جای تابوت اینه! و فکر کنم قراره دفنش کنن. و مطمئنم که این مرد میدونه قرار بود کجا دفن بشه. و ما...

مروپ با بغض و ناراحتی و درحالی که اشک می‌ریخت گفت:
- اینطوری لیمو شیرین مامانم پیدا میکنیم!

بلاتریکس نگاهی به مرگخوارا انداخت و فکر کرد.
شاید اگه یه وقت دیگه بود، ایده تلما رو قبول نمیکرد و بعد، همون حرف رو تکرار و اون ایده رو به اسم خودش تموم میکرد. اما حالا وقتی واسه تلف کردن وجود نداشت.

کمی بعد غسالخانه

بندن با پیروزی تابوت حاوی لرد را روی میز گذاشت و خواست در آن را باز کند که متوجه در های باز غسالخانه و مامورین کنجکاو وزارتخانه شد. پس زیرلب جوری که فقط مرگخواران بشنوند زمزمه کرد:
-زود باشین در و پنجره ها رو بپوشونید. هیچکس نباید متوجه زنده بودن ارباب بشه.

مرگخواران با عجله، تمام در ها و پنجره ها را بستند. پرده ها را کشیدند. با احترام نجینی را زیر در گذاشتند تا راهی برای دید زدن از زیر در وجود نداشته باشد. حتی برای محکم کاری لینی را داخل سوراخ کلید چپاندند.

البته یک اتاق بود و جماعتی مرگخوار. طبیعی بود اکسیژن کم بیاید پس مرگخواران ترجیح دادند انقدر هم محافظه کار نباشند و راهی برای تنفس خود و رفت و آمد هوا باز بگذارند.
پس دوباره با احترام بانو نجینی را از زیر و جلوی در برداشته و به جای دیگری انتقال داند.

حالا همچی برای بازگشت پرشکوه لردسیاه آماده بود.

- خب دیگه همه چی امن و امانه. می تونین به ارباب بگین بیرون بیان.

بندن به آرامی در تابوت را باز کرد.
با بازشدن در، مانند فیلم های ترسناک دستی به سرعت بیرون جهید.
عده ای با دیدن دست فوری رفتند تا بر آن بوسه بزنند و خود را محبوب جلوه دهند که متاسفانه با دیدن ادامه ی دست و بدنی که (دست) به آن ختم شده بود، فوری سرجایشان ایستادند.

- لعنتیا من هنوز زندم! چرا می خواستین دفنم کنین!؟

شخصی که از تابوت بیرون آمده بود لرد سیاه نبود. حتی ذره ای شباهت به ایشان نداشت.
البته جز اینکه او را هم زنده زنده قرار بود دفن کنند.

- به چی نگاه می کنین؟
- فکر کنم تابوتو اشتباهی برداشتیم.

و لحظه ای بعد، لشکری از مرگخواران بودند که سعی می کردند با لگد، مرد زنده را داخل تابوتش بازگردانند.

بلاتریکس مرگخواران را به صف کرده بود و داشت نقشه نجات لرد سیاه را مجددا برایشان توضیح میداد.
- ما باید تابوت ارباب رو با اون تابوت عوض کنیم. الان سه شماره می شمرم و یهویی همتون شروع کنین به جیغ و داد و گریه و این وسط رو شلوغ کنین که تابوت ها رو با هم عوض کنیم. نبینم باز مسخره بازی در بیارینا! روشنه؟... خب. آماده. یک... دو... سه... الان!
مرگخواران که گویی همه شان ناگهان مورد اصابت کروشیویی قرار گرفته بودند با صدای بلندی که از چهار قبرستان آنطرف تر هم شنیده می شد، شروع به داد و هوار کردند.هکتور روی زمین غلت می زد و ایوان برای شادی روح لرد سیاه فاتحه می خواند.
در همین حین بلاتریکس آرام آرام، خودش را به تابوت دیگر نزدیک می کرد.
ماموران هم که به دلیل سر و صداهای زیاد و آشفتگی که ایجاد شده بود سردرگم مانده بودند و از خود درباره چرایی انتخاب شغل سوال می پرسیدند، متوجه حرکت بلاتریکس به سمت تابوت و از آن بدتر، حضور پیک مرگی که با بیل در حال کندن حفره ای بزرگ برای تابوت بود نشدند.
بلاتریکس، حالا به وضوح می توانست تابوت جایگزین را ببیند. همه شرایط برای جایگزینی تابوت اربابش با این تابوت محیا بود. اما یک مشکل وجود داشت!
مرگخواران به شدت مشغول شیون و زاری بودند و هیچکدامشان برای کمک به بلاتریکس نیامده بود. بلاتریکس هم توانایی جابه جا کردن یک تابوت با جنازه درونش را به تنهایی نداشت.

-هی، هی خانم! عه شما کجا اینجا کجا بانو بلاتریکس؟ برای مراسم ختم محفلی ای چیزی اومدید؟ اومدید جمجمه ببرید جهت تغذیه بانو نجینی؟ قدم رنجه کردید به قبرستون ما صفا دادید...

بندن که دیگر مرز های پاچه خواری را جا به جا کرده بود، متوجه نگاه های بلاتریکس که آتش در آنها شعله می کشید، نشد و تنها با فریادی از سمت بلاتریکس بود که سیل عظیم تعریف های بندن از وجنات ارباب را متوقف کرد.
- ارباب.
-ارباب؟
-ارباب، فوت شدن!
-ارباب چی شدن؟ یا موسی بن مرلین یا خدا. ارباببببب.

بلاتریکس که از واکنش پیک مرگ شوکه شده بود و از طرفی وقتی برای تلف کردن نداشت رو به بندن کرد و با صدایی آرام گفت:
-واقعا که نمردن! ما میخوایم تابوت ها رو با هم عوض کنیم تا ارباب بتونن بیرون بیان و....

بندن نگاهی به تابوت روی زمین انداخت و نگاهی دیگر به سیل عظیم مرگخواران در حال سیون و زاری و مامورانی که آنها را می پایدند کرد و بعد از اندکی تفکر گفت:
-نیازی نیست تابوت ها رو عوض کنیم. من یه فکری دارم!
-ما نیازی به فکر تو نداریم....

اما جمله بلاتریکس با حرکت بندن به سوی جمعیت نا تمام ماند. او به سرعت خود را به ماموران رساند و با صدایی که برای همه قابل شنیدن باشد فریاد زد:
-ایسسسسست! مامور مخصوص ارباب بزرررررگ بندن. یعنی چیزه، مامور فرد خاصی نیستم اما سریعا از تابوت دور بشید.

ماموران وزارتخانه که گیج شده بودند و از طرفی به دلیل ظاهر و لباس های نه چندان مناسب بندن مشکوک بودند که او هم یکی از مرگخواران لرد سیاه باشد، با لحن مرموزی گفتند:
-چرا؟ اصلا تو کی هستی؟ مامور مخصوص چی؟
-مامور مخصوص قبرستون!
- هر کی که هستی،ما هر چه سریعتر باید تابوت رو ببریم. به دستور وزارت خانه!
-نخیییییر! نمیشه.
-
-اهم.... چون طبق اطلاعاتی که در لیست قبر های من نوشته شده، ارباب..یعنی چیزه! میت هنوز توسط مرده شور شسته نشده!
-
-به مرلین راست میگم و دقیقا به همین دلیله که بردن تابوت غیر قانونیه!
-

بلاتریکس از دور به سیل عظیم مرگخواران نگاه می کرد و مرگخواران به بندن و ماموران وزارتخانه خیره شده بودند یکی از آنها که به نظر می رسید رئیس بقیه باشد، رو به مرگخواران گفت:
-منطقی به نظر میرسه! هر چه سریعتر برید اربابتون رو بشورید و بعد از اون دیگه هیچ خبری از مراسمای مختلف و گریه و زاری نیست. مستقیم تابوت رو خاک می کنیم.

مرگخواران با لبخند پیروزمندانه سرشان را تکان داده و به دنبال بندن که به زور تابوت ارباب را به سمت محل شستشوی جنازه می کشید راه افتادند.

داشتن وجدان، لردسیاه را یاد پینوکیو می انداخت که همیشه جیرجیرکی را روی شانه ی خود حمل می کرد.
ولی لرد تا به حال جیرجیرکی اطراف خودش ندیده بود چه برسد بخواهد حملش کند. پس چرا باید از تهدید هایش می ترسید؟ اصلا مگر جیرجیرک ترس دارد؟

- ببین چهار دست ما...
- چهار دست؟ مگه کارتون نیک و نیکوعه؟
- می پری میان کلام ما؟ بدیم مرگخوارانمون دو شقه ت کنند؟

لرد از اینکه وجدان بی تربیت سخنانش را قطع کرده بود عصبی شد. با خودش عهد بست هر وقت پیدایش کرد با پا لهش کند.

- خب آخه اسم ملخ و جیرجیرک میذاری رو من.
- مگر ملخ و جیرجیرک و جک و جونور نیستی؟
- نه بابا. من یه چیز مادی نیستم. من معنویم.

راستش را بخواهید لرد از همان کودکی در درس های "دین و زندگی و هدیه های آسمانی" بسیار ضعیف بود.او هرگز درک نکرد چرا باید عدالت وجود داشته باشد آن هم وقتی که جادوگران برترند!؟ یا اینکه چرا خانواده باید کانون عشق باشد درحالی که می توانست کانون آموزش جادوی سیاه باشد!؟
به هر روی به دلیل اینکه لرد به این درس هیچ علاقه ای نداشت، متاسفانه فرق بین مادی و معنوی را متوجه نشد و مثل قبل با خودش تصمیم گرفت وقتی وجدانش را پیدا کرد با پا لهش کند.

-
- اینجوری ما رو نگاه نکن.
- تو مگه میدونی چجوری دارم نگاهت می کنم؟
- بله. حالا درسته که دینیمون ضعیف بوده ولی در کل ما اربابی هستی بسیار دانا.
-کاملا درسته.
- ما کتاب بینوایان را خوانده ایم! ژان والژان در قبر وضعیتی شبیه ما داشت! حتی بدتر از ما! درحال خفه شدن در قبر بود ولی به طور معجزه آسایی نجات یافت. چون قهرمان قصه ها نمی میرند! ما هم قهرمان قصه ایم! ما نخواهیم مرد.

فشار تابوت گویا زیادی بر روی افکار لرد تاثیر گذاشته بود که با داستان های کودکانه سعی در آرام کردن خودش داشت.

بیرون تابوت اما اوضاع جور دیگری بود.
هکتور توانسته بود دوباره مرگخواران را به حالت اولیه شان باز گرداند. هر چند کمی نامتقارن...
بلاتریکس آن ها را صف کرده بود و داشت نقشه را مجددا برایشان توضیح میداد.

- ما باید تابوت ارباب رو با اون تابوت عوض کنیم. الان سه شماره می شمرم و یهویی همتون شروع کنین به جیغ و داد و گریه و این وسط رو شلوغ کنین که تابوت ها رو با هم عوض کنیم. نبینم باز مسخره بازی در بیارینا! روشنه؟... خب. آماده. یک... دو... سه... الان!

لرد داشت سعی می کرد که با احساس غمی که بر او چیره می شد مقابله کند که صدایی نه چندان آشنا او را به خود آورد.

- تام! تام!
- کی هستی؟ تام کجاست؟
- بعد از این همه سال که با هم بودیم، هنوز منو نشناختی؟ نکنه اسم خودتم یادت رفته!
- ما فقط یک اسم داریم. لرد ولدمو...
- نه! اسم تو تامه! تام مارولو ریدل.
- تو چطور جرئت میکنی منو با اون اسم صدا کنی؟
- من هرکاری دلم بخواد انجام میدم. هر جور که دلم بخواد باهات صحبت میکنم و با هر اسمی که بخوام اینکارو انجام میدم.

دست لرد با حرکتی سریع به سمت چوبدستی اش رفت.

- هیچکاری نمیتونی انجام بدی. چون علاوه بر اینکه منو نمیبینی، حتی نمیدونی من چیم! گذشته از اون این تابوت طلسم شده، نمیتونی توش جادو کنی.

- خب حالا بگو چی هستی؟
- این شد سوال خوب. من وجدانتم.

ذهن لرد زمانی را به خاطر آورد که این صدا درهنگام تصمیم گیری برای کار های مهمش به گوش او میرسید درست قبل از این که با درست کردن هورکراکس ها روحش را تکه تکه کند.

- پس یادت میاد.
- چگونه این را متوجه شدی؟
- من راحت میتونم از افکارت با خبر بشم.
- و الان برای چه کاری اینجا هستی؟
- اگه مرگخواران نتونن تو رو به موقع نجات بدن، برای همیشه به خواب فرو میری؛ خوابی ابدی.

لرد درحالی که داشت در ذهنش نیش باز وجدانش را تصور میکرد، چیزی از درونش درحال پیشرفت بود.
ترس! لرد ولدمورت که دنیای جادو حتی نمیتوانست اسمش را بر زبان بیاورد، به شدت ترسیده بود.

تپه مرگخواران

مرگخواران اندک اندک و با کمک هکتور از جایشان بلند می شدند و قسمت های مختلف بدنشان را سر جایشان قرار می دادند؛ همه به غیر از ایوان که استخوان حلزونی گوشش را پیدا نمیکرد و از این بابت خیلی عصبانی بود.

- باید سریع دست به کار بشیم. ممکنه برای لرد مشکلی پیش بیاد.
- تا استخوان حلزونی گوش من پیدا نشه هیچ جا نمیریم.

هیچکس به ایوان توجه نکرد. مرگخواران باید سریع دست به کار می شدند.

مرگخواران روی هم سقوط کردند و تپه ای تشکیل دادند.

هکتور دوان دوان از تپه بالا رفت و پرچمی روی آن زد و فتحش کرد.
- نگران نباشین. الان جداسازیتون می کنم. این دست کیه؟

دهان ایوان بالا و پایین پرید.
- من من... مال منه.

تری دستش را عقب کشید.
- چی چیو مال منه! پس چرا وصله به من؟

هکتور پای کت و کلفتی را بلند کرد.
- این مال کیه؟

دهان ایوان هیجان زده جواب داد:
- یه ساعته دارم دنبال پام می گردما...


کمی دورتر!

- سفت است و سخت... و تنفس را برایمان مشکل می کند.

لرد سیاه دیواره های تابوت را لمس کرد.
- سرد نیز هست. این یاران ما چه شدند؟ نکند ما را فراموش کرده و لرد جدید و جالب تری برگزیده اند؟ نکند ما اینجا بمیریم و به اعمالمان رسیدگی شود؟ نکند آن دنیا یقه ما را بگیرند؟ احساس یاس می کنیم!

لرد سیاه غمگین شده بود. محیط تابوت اصلا برای یک ارباب مناسب نبود.

ماموران که در فضای بین دو تابوت ایستاده بودند با قیافه‌ای ( ) شکل به مرگ‌خواران زل زده بودند که در آن لحظه داشتند با صدایی ناهنجار که شبیه صدای زنبور بود بالای تابوت لرد پرواز می‌کردند.
ماموری که به نظر می رسید مقامش بالاتر از بقیه باشد پوفی کشید؛ سری به نشانه تأسف رو به مرگ‌خواران پرنده تکان داد، و بعد از صاف کردن گلویش به سمت بلاتریکس رفت که لینی سوراخ شده را در دست گرفته بود و هر دو با قیافه‌ای مثل بقیه‌ی ماموران به مرگ‌خوار ها زل زده بودند.
- اهم... اههههمممم!
مامور بالاخره موفق شد بلاتریکس را از حالت خلسه‌ای که در آن فرو رفته بود خارج کند و بلاتریکس سرش را در حالی که زار می زد بالا آورد.(باور کنین خودمم نمی دونم می خواست فیلم بازی کنه یا واقعا از خنگ بازی مرگ‌خوارا گریه‌اش گرفته بود.)
- بله؟

- خانم محترم این چه وضعیه؟
مراسم تیغ‌پراکنی برگذار کردین، هیچی نگفتیم.
نشستین واسه اربابتون شعر خوندین، بازم هیچی نگفتیم.
اون که نگران عروسیشه!
اون یکی هم که... کوش؟... آها اوناهاش! نگران تابلوی نیمه تمومشه.

مامور داشت با دستش به کتی و پلاکس که در هوا بودند اشاره می کرد.
به نظر می رسید صبر مامور به پایان رسیده.
درست در همان لحظه که بلاتریکس داشت به این فکر می کرد که جواب مامور را چطور بدهد، باد مرگ‌خواران خالی شد و به نوبت شروع به افتادن روی زمین کردند.
تپ... توق... شپلق
- خانم بیاین این رفقاتونو جمع کنین. این دیگه چه شهر شامیه؟
مراسم سقوط بدون چترم داشتین و ما خبر نداشتیم؟
بابا، بیاین اینا رو بگیرین که ما کارمونو انج... آخ!

کلاه سو به شکل فریزبی به پس کله مامور خورده بود و او را بیهوش کرده بود.
بلاتریکس از فرصتی که ایجاد شده بود استفاده کرد و به بالا نگاهی انداخت؛ و تازه متوجه عمق فاجعه شد.
تری، لگدی نثار ایوان کرده بود که باعث فروپاشیَش شده بود و در آن لحظه استخوان های ایوان در چهار جهت جغرافیایی پراکنده شده بودند.
یکی از قمه های رودولف به تام خورده بود و اعضای بدن تام سرنوشتی همچون استخوان های ایوان پیدا کرده بودند.
باقی مرگخواران هم به اشکال مختلف به زمین می ریختند و زمین پر از مرگ‌خوارانی شده بود که یکی یکی سقوط می کردند.

بلاتریکس، دستش را به نشانه شروع دراز کرد. انتظار داشت حداقل صدای گریه ای کوچک را بشنود. اما، سکوت بود و سکوت. به سمت مرگخواران برگشت.
دیزی، تلمه ای آلبالویی رنگ را داخل دهان مرگخوران میکرد و پس از باد کردنشان، با نخی لب هایشان را به هم میبست.

- دیزی؟ داری چه غلطی میکنی؟
- بلات... بلاتریکس... اگه میشه ماموریتو یکمی عقب بنداز. یه چیزی... میتونی دوز تلمبمو بالا ببری؟

بلاتریکس، در حال گفتن کلمه ی آورا کادابرا بود، که لینی باد شده، چیزی را به زور روی کاغذ نوشت و دست بلاتریکس داد.
- بلاتریکس، خواهش میکنم زندش بزار. طبق ایدش، قراره با این کار، صدای گریه مون بره بالا.

بلاتریکس، کاغذ را مچاله کرد و با سوزنی که از داخل جیبش یابیده بود، لینی بدبخت را سوراخ کرد.
- دوباره تا سه میشمرم. یک... دو... سه!

دستش را دوباره به نشانه شروع باز کرد، اما باز هم، حرکتی از مرگخواران مشاهده نشد.
- مثل اینکه تنتون میخا...

پیس!
نقشه ی دیزی جواب نداده بود و مرگخوران، مانند بادکنک، در حالی چرخید بالای تابوت لرد سیاه بودند.