اسم من وندلین شگفت انگیزه. بابت اینکه همچین اسم عجیب و درازی دارم که تلفظش بیشتر شبیه زیر لبی زرزر کردنه*، شرمنده ام. ولی میخوام بدونین این اسمی نیست که پدر و مادرم برام انتخاب کرده باشن، بنابراین بهشون نخندین. این چیزیه که کارتای قورباغه شکلاتی میگن و مردم هم دوست دارن باورش کنن. به قول مرحوم همسایه مون، من بیشتر آبروریز بودم تا شگفت انگیز. این رو در حالی می گفت که کارت قورباغه شکلاتی با اسم من رو، با انزجار توی باغچه مینداخت.

حالا، وسط یه تل هیزم که دورم چیده شده، و بسته شده به تیرک چوبی قیرمالی شده که کمک میکنه زودتر و بیشتر بسوزم، فقط وندلینم. وندلین خالی. یا اونطور که اسقف اعظم میگه (در واقع رو به جمعیت فریاد میزنه!) ، وندلین عجوزه. درستش ساحره ست، ولی کسی از ماگل ها توقع نداره فرق عجوزه و جادوگر و ساحره و رمال و دسته هَوَنگ رو بفهمن، پس بذار این بنده خدا هم تو حال خودش باشه. و تو عجب حالی هم هست، با اون مشعل روشنی که تو دستش تاب میده و چوبدستی بی نوای من که مثل عنکبوت مرده از خودش دور نگه داشته. هاها، فکرش رو بکن، اگه میدونست ریسه قلب وحشی ترین اژدهای تاریخ بریتانیا اون تو جا خوش کرده، همینجا خودشو خیس می کرد!

به شکل مسخره ای تک تک کلمه هایی که اسقف اعظم فریاد میزنه رو حفظم. خوشحالم پنجاه بار قبلی که سوزونده شدم، توی مناطق مختلفی دستگیرم کردن. درسته که من مردم آزارم و از سرکار گذاشتن ماگل ها لذت می برم، ولی هرگز حاضر نبودم چنین ظلمی در حق اهالی یه شهر بکنم که مجبور باشن پنجاه بار تموم یه سخنرانی تکراری رو با پنجاه تا لهجه مختلف بشنون. تازه اونم در حالی که همسایه ساکت و محبوبشون رو بسته ن به یه تیرک قیرمالی شده وسط یه تل هیزم برای سوزوندن. خود سوزونده شدن به نظرم به اندازه کافی باید برای دور شدن «شیطان» از مردم دور باشه، این شکنجه ها چیه قبلش خب!

اسقف متن تکراری و طــــــولانــــــیش رو می خونه و من منتظرم چوبدستیم رو پس بیاره. جوونه و تازه کار. یه نفس جمله ها رو ادا می کنه و برخلاف چهل و نه تای قبلی نه به سرفه میفته نه گلوش خشک میشه. مردم با چشم های نگران گود رفته، با دقت بهش زل زده ن و شرط می بندم کلماتی که استفاده می کنه از سطح سواد نود و نه درصدشون خارجه. اگه مدیر هاگوارتز در حال اجرای همچین سخنرانی بی سر و تهی بود لااقل بچه ها شیشکی در می کردن. حوصله ماگل ها واقـــــعا قابل تحسینه. چند تا بچه اون پایین میبینم که بی تاب تو بغل مادرهاشون وول می زنن. به یکیشون چشمک می زنم که باعث میشه جیغ کوتاهی بکشه و صورتش رو توی بغل مامانش قایم کنه. پوف...خوشحالم که هنوز فیلم های تخیلی اختراع نشده ن...فکر کرده میخوام باهاش چی کار کنم؟! با اشعه لیزر چشمام ذوبش کنم؟!

خب، بیخیال. لااقل اسقف زر زر کردناش رو تموم می کنه. احتمالا الان خطرناک تر به نظر میام براشون. فقط مونده یه چیز و اونم افسون خنک کننده ست...چوبدستیم رو همونطور که دو انگشتی نگه داشته بالا می گیره و فریاد می زنه:
-اکنون من این عصای شیطان را...

آفرین پسر خوب...به صاحبش بر می گردانم تا با هم بسوزند و به آتش جهنم...بلاه بلاه. یالا!

-تق!

دو تکه چوبدستی خرد شده م جلوی پام میفته.
-نابود می سازم!

از رو تل هیزم پایین می پره و از یه فاصله مطمئن، مشعلش رو میندازه درست وسط هیزما.
.
.
.
خب، از این عالی تر نمیشه. لعنت بهش...من که گفتم یارو تازه کاره!
.
.
.
خدا جونم، بارون!!

*Wendelin The Weird

- و آن گاه که دنیا را سفیدی فرا گرفت...

نیمفادورا اخم عمیقی کرد.
- نجینی؟ تو کتاب داستان نمی خونی!سعی کن درک کنی.

نجینی برای جلوگیری از دعواهای احتمالی، خودش را روی صندلی صاف تر و کتاب آسمانی مورگانا را، با صدایی رسا و لحنی شمرده تر شروع به خواندن کرد.
- و آن گاه که دنیا را سفیدی فرا گیرد، پیامبری از سوی آسمان نازل شد تا پیام آور دوران خوش سیاهی باشد.

نیمفادورا کتاب را از دست نجینی گرفت و بست.
- امروز حواست به درس نیست. به زمان فعل ها دقت نداری؛ کلمات رو اشتباه می خونی و ... لازمه بازم بگم؟

نجینی آهی از روی بی حوصلگی کشید و به ساعت نگاه کرد. پنج و بیست دقیقه ی بعد از ظهر. با رخوت از روی صندلی بلند شد و خودش را روی تخت رها کرد.
- امروز خیلی خسته شدم؛ حوصله ی درسو ندارم.میشه بذاری برای بعد؟

نیمفادورا ابرویی بالا انداخت و موهای صورتی رنگش را از جلوی چشمانش کنار زد.
- حالا نه که امروز خیلی کارای مفید انجام دادی و الآن داری از خستگی بیهوش میشی؛ بهت تا فردا مرخصی می دم.

نجینی با جهشی، روی تختش به حالت نشسته در آمد.
- خب، آره دورا!امروز خیلی کارا کردم.

نیمفادورا لبه ی تخت نشست.
- چه کارایی؟

نجینی متفکرانه با طرح اسکلت های صورتی رو تختی اش ور رفت.
- آتیش زدن کلکسیون قمه های رودولف، انداختن یه تسترال تو اتاق مورگانا و ریختن معجون عشق تو غذای اسنیپ .

نیمفادورا چشمان بنفشش را گرد کرد و پرسید:
- عشق به کی؟

نجینی با ذوق پاسخ داد:
- به پدرم!

نیمفادورا با درماندگی ازلبه ی تخت بلند، پشت پنجره ایستاد و به نمای با شکوه « گورستان ریدل ها» که قابل رؤیت بود، چشم دوخت.
- کسی به غیر از من که از این قضیه خبر نداره؟

نجینی روی میز توالت نشست و وزنش را بدون نگرانی از شکستن آینه، روی آن انداخت. به چهره اش که به خاطر هیجان زیاد سرخ شده بود، نگاه کرد.
- هکتورم بهم کمک کرد.

ابروهای نیمفادورا، در هم فرو رفتند. اگر این مثل بقیه ی شیطنت های نجینی بود، پا به پای او می خندید و تشویقش می کرد. ولی این دفعه دختر خوانده اش در دردسر بدی افتاده بود.
البته اگر هکتور جلوی زبانش را می گرفت، مشکلی برای نجینی پیش نمی آمد.
- الآن معجون اثر کرده، نجینی؟
- نه!هکتور گفت بعد ۲۴ ساعت عمل می کنه.

نیمفادورا پوزخندی زد. باید به گفته ی هکتور اعتماد می کرد؟مسلماً نه!
واقعاً نمی دانست چه چیزی قرار است پیش بیاید. ابراز علاقه سیورس اسنیپ به لرد سیاه؟ اگر لرد خبر دار می شد همه چیز زیر سر دخترش است چه کار می کرد؟ ولی مطمئن بود در اون صورت هم خطر جدی برای نجینی پیش نمی آمد. در هر حال او دختر لرد سیاه بود دیگر!
آهی کشید. زمان خودش همه چیز را حل می کرد. رو به نجینی کرد و گفت:
- بهتر نیست در مورد مسائل مفید تری صحبت کنیم؟
- در مورد قطع رابطه یهویی تو با ریموس؟
- نه!
- در مورد پسرت!اون توله گرگ نفرت انگیز؟
- نـــه!
- در مورد این که من چطوری جانشین پدرم بشم؟

نیمفادورا محکم بر پیشانی اش کوبید.
- من چرا تو رو به فرزندی قبول کردم؟

نجینی موهای بلوندش را از صورتش کنار زد و با چشمان قرمز رنگش، چند بار پشت سر هم پلک زد.
- شاید چون صمیمی ترین دوست مادرم بودی؟نه، صبر کن! به خاطر این که من خیلی دختر ناز و شیرینی بودم و هستم.

- اگه همین طوری ادامه بدی، می گم رودولف و قمه هاش شب موقع خواب بیان سراغت!

نجینی چهره اش را در هم کشید.
- دورا، من دیگه بچه نیستم که با این چیزا بترسونیش.

نیمفادورا لبخند شیطنت آمیزی زد.
- شایدم بگم بیاد و تو رو به کلکسیون ساحره هاش اضافه کنه!

نجینی نا خود آگاه به خود لرزید.
- بس کن!

نیمفادورا موذیانه خندید.
- شایدم بهتره برای کارای مفید امروزت، یه تنبیه کوچولو برات در نظر بگیریم. چطوره؟

نجینی سر در گم به نیمفادورا خیره شد.
- یعنی چی؟
- بر می گردیم سر درسمون!

نجینی جیغی کشید و شروع به مخالفت کرد. بعد از ۱۵ دقیقه بحث و جدل، نیمفادورا پیروز شد و نجینی را پشت میز مطالعه نشاند.
- و آن گاه که سفیدی دنیا را فرا گرفت، پیامبری از سوی آسمان نازل شد تا پیام آور دوران خوش سیاهی باشد...

خاطرات مرگخواران – نارسیسا مالفوی

باران به تندی می بارید. قطرات شفاف باران، شیشه های بخار گرفته ی پنجره ی اتاق نارسیسا را در آغوش گرفته بودند. نارسیسا پیشانی داغش را به شیشه ی یخ زده چسبانده بود و اشک می ریخت. انگشتان باریکش به نرمی قطرات اشک را پخش می کردند و هردم بر سنگینی بغضش افزوده می شد. ساعت ها تنهای تنها در اتاقش، مقابل آسمان گریان ایستاده بود و می گریست.
تمام روز با غروری سنگی ایستاده بود، سرش را بالا نگه داشته و دروغ گفته بود؛ دروغ به قیمت تمام قسم هایی که خورده بود اما حالا... حالا شکسته بود. چطور ممکن بود؟

حالا زمان آن ها به پایان رسیده بود. تاریکی آرامش بخش شب، جای خود را به نور کورکننده ای که سخت چشمانش را می آزرد، داده بود. حالا باید شاهد آن باشد که تمام آرمان هایش، زیر پای مشنگ زاده های بی اصل نسب پایمال شود. او زندگی خود را نجات داده بود، به همراه زندگی لوسیوس و تعدادی از دوستانشان، اما تازه می فهمید که این زندگی را نمی خواهد.

و مهمتر از آن ها، بلاتریکس بود. نارسیسا هرگز با خواهر بزرگش صمیمی نبود و هرگز از دوری او اشک نریخته بود اما حالا فکر کردن به او، مانند فرو رفتن تیری زهرآلود در قلبش بود. دیگر هیچوقت اورا نمی دید و صدایش را نمی شنید. علی رغم ظاهرسازی هایش، با تمام وجود متکی به خانواده اش بود اما همه آن ها اورا تنها گذاشته بودند؛ پدرش، مادرش، آندرومدا و حالا هم بلاتریکس. نارسیسا تنها مانده بود. آن روز با تمام وجود به مرگ فکر می کرد.

صدای تق تق آرامی اورا از خیالاتش بیرون آورد.
- نارسیسا، می تونم بیام تو؟

نارسیسا آهی کشید، اشکهایش را پاک کرد و با صدایی خشک و بی روح پاسخ داد:
- بیا تو، لوسیوس.

درِ سفید رنگ با صدایی گوشخراش گشوده شد و لوسیوس قدم به اتاق گذاشت. کف چوبی زیر پایش، با هر گام جیغ می کشید و ناله سر می داد. لوسیوس با تردید دستش را روی شانه ی همسرش گذاشت و زمزمه کرد:
- نارسیسا، داری خودتو با این کارا از بین می بری! دیگه همه چی تموم شده، ما همدیگه رو داریم. حالا دیگه کسی نمی تونه به ما آسیب برسونه!
- نمی تونه؟ لوسیوس، ما همین حالا هم آسیب دیدیم. همه چیزمونو از دست دادیم. هدفمون، آینده مون، گذشته مون! حالا دیگه چیزی برای از دست دادن نداریم!

بغض دوباره در سینه اش جوشید و سرش را بر روی شانه ی لوسیوس گذاشت:
- ما دیگه... هیچی... حتی بلا... هیچی نداریم لوسیوس!

لوسیوس آهسته گیسوان طلایی رنگ نارسیسا را نوازش کرد. اوهم جوابی برای این اتفاق نداشت. غرور درهم شکسته همسرش و آرزوهای بربادرفته ی او، چیزی فراتر از تصوراتش بود. نارسیسا سرش را بلند کرد و دوباره به آسمان غران نگریست. لوسیوس آهسته شروع کرد:
- نارسیسا، هنوز هم امیدی هست. من یقین دارم اوضاع بهتر میشه.

نارسیسا چشمان سردش را به سوی او چرخاند. لوسیوس با دست پاچگی اضافه کرد:
- علاوه بر اون، بچه هم داره بهونه تورو می گیره. نمی دونم چیکار کنم.
- متاسفم لوسیوس، من فقط می خوام تنها باشم.

لحن نارسیسا جایی برای بحث کردن باقی نمی گذاشت. لوسیوس نگاه ترحم آمیزی به او انداخت، به سرعت از اتاق بیرون رفت و در را بست. چشمان نارسیسا به آینه افتاد و با دقت به آن خیره شد. آن شب به اندازه ی سال ها پیر شده بود. چشمانش با حلقه ای کبود احاطه شده بودند و دهانش به گونه ای بود که گویی هرگز نمی خندد. نارسیسا از درون مرده بود، به همین سادگی و کوتاهی!

احساس می کرد برای همیشه از همه چیز بیزار شده است؛ از لوسیوس، بلاتریکس، تمام دوستانش و بیش از این ها ازخودش. صدای گریه ای کودکانه از دور به گوشش رسید، حتی از آن کودک بی گناه هم نفرت داشت.
بی اختیار نخستین باری که پسرش را در آغوش گرفته بود به خاطر آورد. گرمای تنش را، چشمان درشت و آبی رنگی که با تعجب به او خیره شده بودند، اشک ها و لبخندهایش را. صورتش را میان دستانش مخفی کرد و به فکر فرو رفت. واقعا از این کودک نفرت داشت؟

نیازی به فکر کردن نبود. نارسیسا پسرش را می پرستید. نفس عمیقی کشید و سعی کرد به آینده فکر نکند؛ به سرنوشت پسرش در میان مشنگ هایی که حتی لیاقت پاک کردن چکمه های اورا نداشتند. نارسیسا مرگ را به این ننگی که دامنش را گرفته بود ترجیح می داد اما آینده ی پسرش...
نارسیسا مقابل پنجره ایستاد و سوگند خورد:
- حالا دیگه به خاطر تو مبارزه می کنم دراکو کوچولو!

بیرون از قصر مالفوی ها، آسمان بر فراز هیاهوی شب شیون می کرد، جغد ها نغمه ی شوم خود را سر داده بودند و چشمان نارسیسا برای دیدن دوباره ی علامتی آشنا، در آسمان شب جستجو می کرد؛ تا زمانی که در غروبی خونین شاهد بازگشت فرمانروای تاریکی باشد.

_________________________________________
این رول تقدیم میگردد به ساحت مقدس لرد سیاه
و رودی قمه کش
باشد که مقبول افتد!

هوا سرد بود و گلوله های سفید برف آرام آرام بر روی زمین می نشستند. درختان، تن هایشان را به امید جذب کمی از نور خورشید لخت کرده بودند، اما هوا ابری و تاریک بود. اگر به خاطر نور پرنده ی آبی رنگ بالای سرشان نبود، چیز قابل تشخیصی در آن تاریکی وجود نداشت.

گروهی چوب دستی به دست، در کناری گرد هم آمده بودند. هیچ سخنی رد و بدل نمیشد، همه بی حرکت، چشم هایشان را به تاریکی اطراف دوخته بودند. تنها یک نفر از آنها چشمانش را از سیاهی بر گرفته بود و به درون آسمان می نگریست؛ گویی در میان نوری که از پرنده ی آبی رنگ ساطع میشد، به دنبال حقیقتی می گشت. او از اربابش آموخته بود که طلسم های مختلف با کمی تغییر میتوانند به گونه ی دیگری به کار بروند. او و افرادش حالا در مکانی غیر قابل آپارات در محاصره ی آرورها بودند. اگرچه آرورها هنوز تعدادشان کمتر بود ولی آن چهار آرور راه را بر او و افرادش بسته بودند و شکست سختی را به آنها تحمیل کرده بودند؛ و حالا آن پرنده ی آبی داشت محل مرگخواران را به مامورین وزارتخوانه نشان می داد؛ یک سگ شکاری برای شکارچی!

دهکده ی هاگزمید تا به حال هیچگاه برای آن پنج مرگخوار تا آن اندازه ترسناک نبود! دوازده نفر برای حمله به این دهکده ی کوچک بسیار زیاد به نظر می آمد و آنها تنها باید از پس ِچهار آرور بر می آمدند؛ جان داولیش، فرانتس سَوِج، نیمفادورا تانکس و گلرت پرودفوت! همه ی آن دوازده نفر در قتل، غارت و تجاوز تجربه ی بالایی داشتند و این ماموریت مانند یک گردش مسرت بخش در هاگزمید می نمود؛ ولی همه چیز همیشه آنگونه نیست که می نماید!

مرگخوارِ زخمی چشمانش را از جغد آبی رنگ بر فراز سرش برگرفت؛ از جایش برخواست و چوبش را در دست خیس از عرقش فشرد. او آنقدرها از اربابش آموخته بود که حداقل بتواند یکی از آن آرورها را به جهنم ببرد. او می دانست دقیقاً کدام آرور را میخواهد به جهنم بفرستد؛ اگر پرودفوت می مرد، قطعاً حفاظ ضد آپاراتش از بین می رفت و بقیه ی مرگخوارها می توانستند با جانشان فرار کنند؛ البته تا قبل از این که اربابشان آنها را بیابد و برای این شکست مجازات کند.

همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاده بود. مرگخوارها مانند ملخ هایی که به محصول بزنند، بر سر سه آرور ریخته بودند؛ آرورها کاملا در حالت دفاعی فرو رفته بودند و به جز دفع انبوه طلسم هایی که به سوی آنها فرستاده می شد، کار دیگری از دستشان بر نمی آمد. تنها زمان می توانست گویای این باشد که آن سه دوئلیست آموزش دیده تا چه مدت می توانند در برابر این مرگخواران مقاومت کنند. نتیجه ی مبارزه به نفع مرگخواران تقریبا مشخص شده بود، که آرور چهارم رسید. مرگخوارها بدون متوجه شدن از حظور او، به فرستادن طلسم های پی در پی خود ادامه می دادند. در این بین، ناگهان یکی از مرگخوارها نیم تنه ی بالای بدنش، از نیم تنه ی پایین تنش جدا شده و خون از محل انفصال به بیرون فوران کرد!

تا پیش از این که مرگخواران بتوانند به خود بیایند، این اتفاق برای دو نفر دیگر از آنها افتاده بود و خون همه جا را برداشته بود. آن هایی که بیش ازبقیه ترسیده بودند، با عجله آپارات کردند. آپارات گزینه ی عاقلانه ای برای احمق هایی که نمی فهمیدند پس از فرار، اربابشان قطعاً آنها را خواهد کشت به نظر می آمد، ولی سه نفری که اقدام به این کار کردند توسط ارباشان به هلاکت نرسیدند؛ و تنها دلیل این بود که پس از آپارات، قسمتی از بدنشان را در میدان مبارزه جا گذاشتند؛ در واقع همه ی قسمت های بدنشان، بجز سر و گردن را!

از آن دوازده نفر تنها شش نفر هنوز نفس می کشیدند و یکی از آنها نیز توسط جان داولیشی که از دفع طلسم های مرگخواران رهایی یافته بود، در حال فرار تناب پیچ شده و در گوشه ای بسته شده بود. تنها پنج نفر از آن دوازده نفر هنوز سر پا بودند. پنج مرگخوار زخمی! در برابرشان دریاچه ای مملو از موجودات خطرناک و در پسشان چهار مامور وزارتخوانه!

او به این راحتی ها تسلیم نمی شد! او مسئول این حمله بود و او باید پاسخگوی اربابش می بود. چوبدستی اش را محکم در دست گرفت، همراهانش را صدا زد و آماده ی مبارزه ی نهایی شد. در حالی که درختان را به دنبال رقبایش می گشت، ناگهان طلسمی از پشت سر به او برخورد کرده و او را بر زمین انداخت. طلسم دیگری او را خلع صلاح کرد و طلسم سوم او را بی پناه در میان آسمان و زمین معلق نمود. طلسم ها از پشت سرش، جایی که همراهانش نشسته بودند می آمد.

آیا همراهانش همه مرده بودند؟! آیا دشمنانشان مانند دفعه ی قبل غافل گیرشان کرده بودند و کار نا تمامشان را تقریباً تمام کرده بودند؟! ولی این سوال ها دیری نپاییدند. زمانی که چهار مرد همراهش در برابرش ایستادند، تمام سوال ها پایان گرفتند و سوال تازه ای از خاکستر سوال های پیشین زاده شد. مهاجمینش همان همراهانش بودند، اما چرا؟!

هنوز مشغول پرسش این سوال ها از خود بود که محکم بر روی زمین فرود آمد. سرش پس از برخورد با زمین کمی خونین شده بود. با تلاش بسیار، سرپا ایستاد. به همراهان سابقش نظر کرد. همه ی آنها در خلسه ای فرو رفته بودند. تازه متوجه شده بود که چه اتفاقی افتاده است. همه ی همراهانش تحت تاثیر یکی از نفرین های نا بخشودنی بودند، ولی توسط چه کسی؟!

این سوالش نیز دیری نپایید که پاسخ داده شد. گلرت پرودفوت در حالی که با دست چپش هیپوگریف دلبندش را ناز می کرد، به سمت جمع کوچک آنها می آمد. در دست دیگرش یک چوب جادو به رنگ قرمز بود. مرگخوار چوب جادویی که در هاگزمید در دستان این هیولا بود را کاملا به یاد داشت؛ آن چوب اصلاً شباهتی با این چوب نداشت! مرد میان سال خواست حرفی بزند که یکی از همراهانش او را با طلسم شکنجه مورد اثابت قرار داد و مرگخوار بر روی زمین افتاد.

- تو گناهکاری! من تو رو می شناسم؛ گناهان تو هم مثل اربابت عمیق هستن! اون دنیا، تو جهنم، حتماً سلام من رو به جَدّم برسون!

گلرت با آرامشی سخن می گفت که انگار در مورد یک عصر دل انگیز سخن میگوید! گلرت در حالی که با دست چپش هنوز مشغول نوازش هیپوگریف عزیزش بود، اورادی را زیر لب ادا کرده و با چوبش حرکاتی را انجام داد. پس از تکمیل اوراد، گلرت چوب دستی قرمز رنگ را در جیبش داخل ردایش گذاشت؛ چوب جادوی دیگرش را در دست گرفت و به همراه پنجه ی توفان در آنجا منتظر رسیدن بقیه ی افراد شدند.

زمانی که جان داولیش و بقیه به آن محل رسیدند، جسد های تکه تکه شده ی پنج نفر را یافتند که به شکل عجیبی یکدیگر را سلاخی کرده بودند! داولیش که به گلرت اعتماد نداشت، چوب دستیِ پسرِ بیست ساله را مورد بررسی قرار داد ولی هیچ طلسمی پس از جدا شدنشان از چوبدستی قهوه ای رنگ خارج نشده بود. این اولین اتفاق عجیب ثبت شده در ماموریت های گلرت برای دفتر کاراگاهان بود، اما این آخرینشان نبود!

اگر مورگانا کمی رک تر بود در چنین موقعیتی، وقتی یک دستمال سر خاک گرفته به موهایش و یک پیشبند آشپزی بسته و سرتاپایش را خاک گرفته بود،ممکن بود ناسزا هم بگوید حتی! البته با واژه های خاص خودش! او در حالیکه مشغول تمیز کردن آیینه کثیف طبقه سوم خانه ریدل یعنی اتاق آرسینوس بود، زیر لب غر میزد.
- خونه تکونی؟ خونـــه تکونــــی؟ خونــــــــــه تکونــــــــی؟؟؟؟؟ اکی اصلا این مشکلی نیست! ولی آخه چرا نباید هر کس خونه خودش رو تمیز کنه؟ :vay:
- اوهوی اون دستمال رو یه کمی یواش تر حرکت بده! جیوه هام ساییده شد!

مورگانا به آیینه چشم غره رفت!
- چشم اعلی حضرت!

شدیدا وسوسه شده بود با طلسمی آیینه را به دیار باقی بفرستد. اما به خوبی می دانست که آرسینوس بعد از معجون هایش، عاشق آیینه است. پس فقط به اخم و تخم کردن برای آیینه بسنده کرد. و به بقیه کارها پرداخت! اگر کمی ارام تر می شد مسلما به جز خودش، پیش بقیه هم اعتراف می کرد که در واقع شانس آورده که قرعه نام اتاق ارسینوس به نام او افتاده!
و البته باید این را هم گفت ریتا چنین شانسی نداشت. اینکه بروی سراغ اتاق یک پیغمبره زن مورخ عشق گل زر! و بخواهی جایی را که خودش فی نفسه تمیز هست، تمیز کنی، زیاد شبیه شرایطی نیست که آدمیزاد دلش بخواهد در آن گیر بیافتد.خواه ماگل باشد خواه جادوگر و خواه ساحره! و یا حتی فشفشه! و یا حتی سوسک! آنهم از نوع فضول خبرنگار.
عمق فاجعه وقتی بیشتر می شود که بخواهی چیزهایی را تمییز کنی که عملا نمیدانی به چه دردی می خورند.
وقتی کارشان تمام شد و ولو شدند وسط نشیمن تالار اصلی خانه ریدل،غر زدن های همه شروع شد. یکی به. پاتیل های دنبال کننده هکتور فحش می داد. یکی به قمه های تیز رودولف که همه جا پخش شده بود،یکی به جان دختر ارباب غر می زد که فیس فوس کنان تبدیل شده و از زیر کار گریخته بودو بلاخره یکی هم به کتابچه های به درد نخور کتابخانه مورگانا که به او لطف کرده و همه را دور ریخته بود.
- چی؟

ریتا پلک زد.
- گفتم از شرشون خلاصت کردم عزیزم.

گل های رز اطراف مورگانا و خارها اطراف ریتا را گرفتند.
- تو....با....دست...نوشته...های....تاریخی....من...چکار....کردی؟
- خوب اون کتاب ها الکی بودن عزیزم! فقط کتابخونه رو سنگین کرده بودن... منم....اهم مورا اونا چی بودن؟

مورگانا با صدای جیغی که به شدت به صدای وینکی شباهت پیدا کرده بود سر ریتا فریاد زد.
- به تاریخنامه مرگخواران... به زحمات چندین ساله من.... به شبها بیدار نشستن من می گی الکی؟ اون کتاب ها کجان؟

تنها کاری که در آن لحظه به نظر ریتا می رسید گریختن از مورگانا بود! البته در صورت امکان! چشم های هکتور چرخش تابه تایی کردند تا او نگاهی به هم قطارانش بیاندازد و بپرسد
- ببخشید میشه بگید کی دقیقا کجا بوده؟ اصلاح میکنم تو آزمایشگاه من کی بوده؟

جوری می گفت آزمایشگاه که انگار در آن بمب اتم ساخته میشود.... این فکری بود که هم زمان به سر مرگخواران نازل شد. البته به جز ریتا و مورگانا که همچنان مشغول گیس و گیس کشی بودند.و در آن میان، یک نفر سعی داشت با ارامش با هکتور روبرو شود.
- من؟
- تو؟ زود باش هر چی معجون و دست نوشته کش رفتی پس بده!
- هی اونا معجون خودمن! اسم من زیرشون نوشته شده!
- اونا مال من....

قبل از اینکه هکتور بتواند با آرسینوس دعوا و موکشی راه بیاندازد، اگستوس خودش را به وسط قائله پرتاب کرد. ( بعله به گفته هکتور خان آقایان گیس ندارن مو دارن.)
- کی تو آشپزخونه من بوده؟

هکتوری که تا چند لحظه پیش با جیر جیر بالا و پایین می پرید و سعی در خفه کردن ارسینوس داشت به یکباره ساکت شد.انگار که تلاش کند آن وجود دائم الرزش را پشت کسی مثل ایوان شامپو مخفی کند. راک وود تقریبا التماس کرد.
- تو نبودی هکتور! بگو تو نبودی!

هکتور سعی داشت معصوم(!) به نظر برسد.
- من فقط یه کمی عذات رو خوشمزه تر کردم راکی!

همه برای چند لحظه دعوای خودشان را فراموش کردند. خارهای رز کمی پژمرده شده. و همه آماده بودند به هکتور هجوم ببرند که صدایی شنیده شد.
- دعوا؟ بدون رودولف؟

و وقتی متوجه ساحره های وسط تالار شد که نفس کش می طلبیدند،چشم هایش برق زد،نیشش باز شد.
- من علاقه خاصی به ساحره هایی دارم که دعوا میکنن!

همین که این جمله از بین لب های رودولف فرار کرد، ساحره ها هم هر کدام به سویی گریختند. یکی بین شاخه های گل رزش مخفی شد. یکی بال بال زنان بین گچ بری های سقف مخفی شد. یکی پرید وسط یکی از پاتیل های خالی هکتور و... مرگخواران، به خودشان که آمدند، ساحره ای آنجا نبود. رودولف اخم عمیقی کرد.
- من اصلا به مردهایی که دعوا نمی کنند علاقه خاص ندارم!

منظور رودولف با قمه ای که بالا گرفته بود به خوبی مشخص بود. قمه کشی که عاشق دیدن دعوا بود حالا بین جماعتی ایستاده بود که مثل تسترال به یکدیگر خیره شده بودند.جماعت مرگخوار هنوز به جان هم نیافتاده بودند که صدای قدم های آشنایی از راه پله به گوش رسید.
- اینجا چه خبره؟

سوروس با لحنی که نشان میداد از وضع موجود کلافه شده و مایل است با منوی وزارت دست به اقداماتی بزند گفت:
- اثرات خانه تکانیه ارباب!
- خوب پس ساحره های ما کجان؟ اونارم تکوندین؟

از وسط بوته های رز صدایی شنیده شد.
- ما مخفی شدیم ارباب.... از دست رودولفتان ارباب.

لرد این وضع را دوست نداشت.
- بخورشون نجینی!

صدای فیس فیس( شایدم هیس هیس البته) اعتراض نجینی بلند شد.
- ولی آخه من چطوری همه اینا رو بخورم؟

شاید وقتش رسیده بود سبیل کلفت ها بگریزند...

"پناهگاه ِ یک روح"..

با جوهر سبز و طلایی و دست‌خط ظریف و موّرب آشنایی، این کلمات بر روی پرده‌ای کُلُفت که چیزی را پوشانده بود، می‌درخشیدند. کوچکترین مشکلی در شناسایی آن دست‌خط نداشت. به لوندی و زیبایی صاحبش، اغواگرانه چشم‌ها را به سوی خودش می‌کشاند. هیچ دست‌خطی در طول تاریخ، تا به این حد جلوه‌گاه ِ شخصیت کسی نشده بود.

چشمانش ولی بی حرکت و سرد باقی ماندند.
- بلا؟
- سرورم؟
- از چه زمانی این..

مکثی کرد. ناخشنودی ِ نگاهی که به دنبال این مکث، انباری خاک‌گرفته را از زیر نظرش گذراند، لرزه بر اندام ِ همراهانش انداخت. تَنی چند از آنان، عاقلانه، قدمی به عقب برداشتند تا در صورت ِ وقوع فاجعه‌ای، به سرعت اصطلاحاً "جیم شوند"!
- بیغوله رو تمیز نکردین؟

صدای جیغ‌جیغی ِ وینکی، روانش را آزرد.
- سرورم مادر بزرگوارتون..
- دارید سعی می‌کنید کم‌کاری خودتون رو به مادر ما نسبت بدید؟

صدای وینکی بر اثر ِ وحشت جیغ‌جیغی تر شد و دلیل ِ کمتر کروشیو خوردنش را به یاد ِ او آورد.
- ارباب منظورم این بود که مادرتون..
- الادورا.

چند لحظه‌ای طول کشید تا با محو شدن صدای گام‌های منظّم الادورا و جیغ‌های وینکی، آرامش به انباری ِ خانه بازگردد. چرخی زد و ردای سیاهش، پشت سرش موج شکوهمندی برداشت. بی آن که آگاه باشد، ردایش ارباب‌وار به دنبالش می‌خرامید.
- ببریدش به اتاقمون.
- سرورم ممکنه..

گام‌هایش در آستانه‌ی در متوقف شدند. از آن توقف‌هایی که می‌خواهید دستتان را جلوی چشمتان بگیرید تا بگذرند یا بهتر، فیلم را چند ثانیه‌ای به جلو بزنید.
- بلاتریکس. شاید متوجه نشده باشید ولی ما در بین تمام فضائل اخلاقی، از صبر و تحمل والا بی‌بهره‌ایم.

سکوت مرگ‌آوری حکم‌فرما شد.

به نظر می‌رسید هیچ‌یک از مرگخواران، تا زمانی که ناله‌ی ِ از سر ِ آسودگی ِ درب ِ انباری، خروج لُرد را خبر نداد، نفس نکشیدند..
.
.
.
- تصور می‌کنم چیزی که در اختیار ِ من بود، الآن نزد ِ شما باشه.

پوزخند ظریفی لب‌هایش را زینت بخشید. با نوک ِ انگشتانش، فنجان ِ چای را از داخل نعلبکی ِ چینی برداشت و ابرویی بالا انداخت.
- در برابر خرد والای شما سر تعظیم فرود میارم دامبلدور.

تصویر محوی که در هوا موج برمی‌داشت، آهی کشید.
- و تصور می‌کنم درخواست بازپس‌گیری‌ش هم ثمری نداشته باشه؟

خنده‌ی ملایم و زنگ‌دار ِ بانوی ملبّس به ردای مخمل ِ سبز، پاسخ روشنی به "تصورات" ِ پیرمرد بود. لبخند اندوهگینی روی لب‌های پیرمرد نشست:
- فکر می‌کردم داشتن مادر، ممکنه آلام ِ تام رو التیام ببخشه و از خطری که سیاهی، سپیدی رو تهدید می‌کنه، کم کنه. افسوس..

چشمان آبی روشنش را به زن دوخت:
- تام از شکست بیزاره و هیچ‌وقت به لحظاتی که شکست خورده نگاه نمی‌کنه. داشتن مادر ِ زیرکی که با آرامش و تسلط بی نظیری، تک تک اشتباهات رو تحلیل می‌کنه، از اون خطر بزرگتری ساخته.

مخاطبش با لطافت ردایش را مرتب کرد.
- غنچه‌ی شیرین ِ زندگانی من، دغدغه‌های مهم‌تری داره تا این که به یاد بیاره کی، کِی، کجا و چطور چیزی رو پنهان کرده. و..

سرش را بالا آورد. چشمان سردش، می‌توانستند شعله‌ورترین آتش‌ها را به کوه ِ یخی نابودکننده بدل سازند:
- من دغدغه‌ای مهم‌تر از جای امنی برای پنهان کردن یک روح ندارم.
.
.
.

چه خواهد دید؟..

نمی‌دانست. نمی‌خواست حتی به جواب سؤالش فکر کند. او اصلاً وقتی برای فکر کردن به این سؤالات احمقانه نداشت. دستش را به قاب ِ کُهن و طلایی ِ اطراف ِ مهمان ِ جدید ِ اتاقش کشید. برقی در چشمانش درخشید. پس او همیشه آنجا بود.. تمام لحظاتی که از هم دور بودند.. کنارش بود.. مراقبش.. و ناظر بر سرگذشتش..

و به خاطر داشت که چطور آن پیرمرد حقّه باز..

- تام..؟

از حیرت بر سر جایش خشک شد. او که.. او که هنوز.. جلوی آینه هم نرفته بود!

- قند ِ عسل ِ مامان؟

امکان نداشت! امکان نداشت! پس روحی که در آن آینه بود..!

- مادر..؟!

دستی سرد، قلبش را به سختی فشرد. نمی‌توانست جلوی گام‌هایش را بگیرد. آرام.. موقر.. مانند یک ارباب.. و..
مانند یک پسربچه..

بالاخره جلوی آینه‌ی نفاق انگیز ایستاد..!

آنجا بود.. در همان ردای سبز و طلایی همیشگی. با آن موهای مشکی و موّاج چون شبق. با چشمانی که سرمایشان، لرزه بر اندام هر تنابنده‌ای می‌انداختند و رو به فرزندش.. رو به تنها فرزندش تنها دریچه‌ای از عشق بودند..

- شیرینی شکری ِ مامان!

دو دست از دو سمت ِ یک آینه، به سمت ِ یکدیگر دراز شدند.
- مادر..

می‌توانست همان‌جا از آینه رد شود. می‌توانست زمان و مکان را در هم بشکند تا دوباره او را کنار خودش داشته باشد. چطور ممکن بود؟.. چطور این کار را کرد؟.. یعنی می‌دانست؟.. می‌دانست که زمان ِ رفتن خواهد رسید؟..

و می‌خواست هیچ‌وقت تنهایش نگذارد؟..

- مادر.. من.. ما..

کلمات قبل از این که جلویشان را بگیرد، بیرون ریختند:
- به من.. منو.. دوست دارید؟

صدای خنده‌ی لطیف مادرش، مانند نسیمی ملایم وزید و دست نوازشی به گونه‌ش کشید.
- زنبور ویژویژوی جوشان ِ مامان.

لحظه‌ای سکوت برقرار شد و بعد، لحن ِ محبت‌آمیز مروپ، بار دیگر در خانه‌ی ریدل‌ها پیچید:
- فکر کردی مادرا برای چی خلق شدن پس؟!..

ستاره ای درخشید و بعد خاموش شد...همیشه جان رافائل به او میگفت"اگه یه شب یه ستاره رو دیدی که عمرش تموم شد سریع یه آرزو بکن".چشمانش را بست و سریع آرزو کرد:
-ولدمورت بزرگ، من رو به عنوان یک مرگخوار بپذیره تا بتونم حساب همه ماگل هارو برسم!

و سپس قلب سنگی اش لرزید...نه بخاطر آرزوی وحشیانه اش و حتی نه بخاطر سرمای بُرنده شهر بلکه فقط بخاطر عشقش به لرد سیاه.اشک هایش به آرامی روی گونه های سرخش جاری شد،از این عکس العمل سخت حیرت کرد.از آخرین باری که گریه کرده بود بیش از دوسال میگذشت،بله خیلی عجیب بود!افکارش از همه مانع ها گذشت و به سوی شهر لندن پرواز کرد...همان کوچه ی تاریک و غرق در خون...جان عزیزش روی زمین افتاده بود و جان میداد.وقتی چرخ سرنوشت مانند گیوتین از روی بدن عزیزترینش رد شد لاکریتا هم مرد...هر طور که فکرش را بکنی آن پسر واقعا "جانش" بود.
گونه های ترش را با پشت دستانش پاک کرد و به خودش لعنت فرستاد.چه دلیلی داشت که برای گذشته و یک ماگل بی ارزش که حال در زیر خروارها خاک خوابیده بود گریه کند؟!ماگل ها ارزش ذره ای ناراحتی را هم نداشتند،مگر همان ماگل ها زندگی و ارزوهایش را برباد نداده بودند؟! لاکرتیا به خوبی میدانست که یا باید لرد سیاه را انتخاب کند و یا آن احساسات مسخره و مضحکش را.
بدون هیچ مکثی بلند شد.راهش را پیدا کرده بود...خانه ریدل ها!وقتی به سمت آن خانه میرفت دیگر از آن دخترک ساده و احساساتی درونش فاصله میگرفت و او را برای همیشه پشت سر میگذاشت.صدایی در دلش زمزمه وار به او میگفت:
-به آینده سیاهت خوش اومدی.

و لاکرتیا در جواب فقط لبخند زد ...آینده ای نه چندان دور را میدید و صدای خنده های بیرحمانه اش را میشنید...مطمئن بود که آینه نفاق انگیز هم به او همین هارا نشان میدهد.وقتی که پا از روشنایی لامپ ها بیرون گذاشت و در تاریکی شب پیدا شد به آینده لذت بخشش سلام کرد!

شب بر فراز شهر سایه افکنده بود. سرما تا مغز استخوان هرموجود زنده ای را می لرزاند. اما من احساس آزادگی میکردم. احساس میکرم که دیگر دردی در درونم و حسی در قلبم نیست..همانطور که همیشه دوست داشتم باشم. بدون احساسات انسانی. فاقد هرگونه درد بودنی که باعث شود اهداف خدمت گذارانه ام به حاشیه کشیده شود. آزاد بودم، رها و بی تعلق. همانطور که همیشه دوست داشتم باشد. بدون تعلق به خانواده ای که به خاطر آن ها بخواهم فداکاری کنم! به نظرم فداکاری مزخرفترین عملیست که یک ساحره ی وفادار به اربابش میتوانست در قبال بقیه انجام دهد. من اربابم را داشتم و همین برایم کافی بود. به جز مواقعی که در آزکابان بودم لرد سیاه همیشه و همه جا مرا کنار خود داشت. احساس میکردم که الهاماتی را از او میگیرم. حس میکردم که کالبد هایمان به هم گره خورده...حسی که من به اربابم داشت، چیزی فراتر از عشق، بندگی بود! بله..بندگی. همیشه هرچیزی که به اوج میرود سقوطی دارد و هرچه بیشتر اوج بگیری سقوط دردناک تر است. اما این درد ارزشمند است باعث میشود که یادت نرود چقدر در اوج بوده ای! عشق و احساساتم به لرد سیاه آنقدر اوج گرفته بود که سقوطی ناگهانی، چنان دردی در وجودم ایجاد کرد که گویی تمام بند های احساسات انسانی را گسست و یک بند به گردنم آویخت و آن بندگی بود. بندگی اربابم. بندگی بی چون و چرای او. هر جانی که میگرفتم..هر زجه و ناله ی دردناکی که می شنیدم، به من قدرت میداد و بند بندگی اش را محکم تر احساس میکردم. و حال من از تمام تعقلات گسسته ام. حال دیگر لازم نیست که برای نارسیسای افاده ای ادای خواهر های خوب را در بیاورم یا ذره ای در انتهای قلبم احساس محبت و عشق کنم. روح من اکنون تنها به او تعقل دارد..به سرورم.
- اما تو باخته ای بلاتریکس. باخته ای.
نمیدانم چه بود؟ شبیه صدا بود اما صدا نبود. به هو هوی باد میماند که شب را می شکافت و پیش میرفت. نرم و آهسته روحم را مرموزانه نوازش میکرد . میخواستم جوابش را بدهم اما صدا از گلویم بیرون نمی آمد. گویا چیزی مرا در خود می شکست.
- خوب نگاه کن . تو باخته ای. تمام زندگی ات را نوکری کرده ای. به نارسیسا نگاه کن. ببین که از این به بعد چقدر خوش بخت خواهد بود. او سال ها ی سال با پسر و همسرش دور از تمام این ماجرا ها زندگی خواهد کرد و خوشبخت خواهد بود. من میتوانم فکر تو را بخوانم بلاتریکس. همیشه به خودت بالیده ای که از خواهر کوچکت باهوش تر و توانا تری. اما او هم اکنون زنده است و تو چطور؟ به مفلوک ترین شکل..توسط آن مالی ویزلی کج و معوج کشته شده ای.

اگر دستم به او میرسید، اگر جسمیت داشت، اگر میتواستم ببینمش یقینا او را به درک واصل میکردم. با هر کلمه ای که میگفت بیشتر احساس فشردگی میکردم. گویا کسی به دستانش چنگکی بسته و در شکمم فرو کرده و مرا مچاله میکند. صدای هو هویش در روانم طنین انداخت.
- میبینی بلاتریکس؟ تو مرده ای! جان داده ای. به بدترین شکل ممکن. به احمقانه ترین شکل ممکن! تو هرگز مرگ باشکوهی نداشته ای ! لرد سیاه هرگز برای تو غمگین نمیشود. او برای هیچ کس غمگین نمیشود و تو کوچکترین اهمیتی برایش نداشته ای.

دروغ میگفت...حتما دروغ میگفت. به وضوح نگاه اربابم را دیدم که خدمتگذار وفادارش را می جویید. دیدم که هرچند لحظه ای..هرچند گذرا، اما یک لحظه برق امید از چشمانش رفت .

- گفتم که من میتوانم افکارت را بخوانم بلاتریکس. با این افکار به خودت امید نده. تو چیزی برای افتخار کردن نداری. زندگی ات بیهوده بوده. میبینی؟ کسانی که از تو بسیار ناتوان تر و ضعیف تر بودن، آن هایی که همیشه تمسخر میکردی و به بردگی میگرفتی، اکنون زنده اند. در رکاب سرورت اما توووو..اما توووو بلاتریکس...روح سرگردانی هستی که محکومی به جدایی همیشگی از اربابش. او که گمان می برد جاودانه است . بیچاره...تو به جهان باخته ای .

شدت درد آنقدر بود که نمیتوانم توصیفش کنم. جسمی نداشتم تا اینقدر درد را حس کند اما انچه که مرا می آزرد، نه درد جسمانی که درد روحم بود. میگویند که بعد از مرگ ارواح نیک به آرامش میرسند. اما ارواح شر..میگویند که عذاب برای آن ها به شکل اندوه های سنگین رونمایی میشود. اما چیزی که احساسش میکردم اندوه نبود. خشم بود. خشم که از باقی مانده های غرورم شعله میکشید و روحم را می فشرد. من جهان را چیزی بهتر از انچه که تحویل گرفته بودم تحویل دادم. در راه سرورم و ارتش تاریکی خون های گندیده ی بسیاری را ریختم . خدمتگذار وفادار او بودم و تاجایی که میتوانستم به وظایفم عمل کرده بودم. کار هایی که ساحره ها و جادوگر های دیگر هرگز نتوانسته بودند از پس ان بر بیایند. این خشم..باید صدا میشد. باید صدایم میشد! صدایی که در مرز های بین مرگ و زندگی یک آن بریده بودند و بعد ناگهان دیدم که کلمات...با صدای من..اما نه از دهان من، بلکه به شکل صوتی غوطه ور در فضا طنین افکندند.

- من بلاتریکس لسترنج، با مرگ خفت بارم به دست مالی ویزلی، تنها به خودم باخته ام!

صدای قه قه ی آن فرد نا آشنا را میشنیدم. ناگهان پسر بچه ای مو طلایی در حالی که دوان دوان از پشت درخت روبروییمان عبور میکرد روی زمین افتاد. نورسبزی در مقابل چشمانش هویدا شد. جریانی شبیه به گردباد مرا در خود گرفت ...چرخ میزدم و گیسوانی که فکر میکنم تصوری از دنیای زنده ها برایم بود، جلوی چشمانم را گرفته بود. گویا وقتش بود. کائنات مرا به خود میخواند تا پاداش سالیان سال وفاداری و خدمتگذاری را به من بدهد. سالیان سال تلاش برای حفظ خون اصیل جادوگری...درست است.من به جهان نباخته بودم. من هرانچه را که باید عملی کرده بودم. ماموریت من تمام بود. فقط به خودم باخته بودم که آن هم اهمیتی نداشت. اما کسی باید این هارا میدانست. هیچکس حق نداشت که فکر کند که من یک بازنده ام! کلمات را..افکارم را..و همه ی رویداد های لحظه های پیش را بهم پیچیدم، به پسرک موطلایی نگاه کردم و با صدایی که صدای من بود اما از حنجره ی من نبود فریاد زدم:

- همه ی این هارا بنویس. تو همه ی این هارا مثل یک خواب به یاد خواهی اورد و داستانی خواهی نوشت. دنیا باید داستان تو را بخواند و بداند که بلاتریکس، به پاداش ابدی رسیده و تنها آرزویش این است که اربابش هم روزی به او بپیوندد تا در کنار هم جاودانه شوند.

صدای آوازی از بین درخت ها به گوش می رسد. درخت هایی که اگر از فاصله چند ده متری، نگاهشان کنی، تازه می فهمی که اجزای سازنده یک خانه اند. نه این خانه های درختی سست و زشتی که بچه های ماگل با میخ طویله و طناب های زمخت درست میکنند.نه!

درخت هایی که سبز شده اند از دل خاک و حتی میوه ها هم می دهند به وقتش...
و اینجا خانه مورگاناست. صدای آواز هم طبیعتا صدای خود اوست.همین علاقه اش به هنر و گل و گیاه است که گاهی بقیه را به شک میاندازد که مورگانا واقعا موجود سیاهی است یا وانمود میکند که سیاه است. ولی....
خوب البته که هست. مورگانا سیاه است اما دلیلی نمی بینداز دنیا لذت نبرد.
"سیاه ها هم دل دارند. احساس دارند. گریه میکنند حتی گاهی! فقط علتش فرق دارد.شما هیچ وقت سیاهی را پیدا نمی کنید که برای بلبل ها گریه کند...."
اینها افکار مورگانا بود، درحالیکه دیوارهای خانه را هرس میکرد و آواز میخواند. همه چیز می توانست عادی باشد... البته اگر مرلین سر نمی رسید...
راستش آمدن مرلین به خودی خود چیز بدی نبود. حتی ممکن بود مورگانا را خوشحال تر هم بکند.البته اگر آن دو حوری مو قرمز چشم بادامی دنباله ریشش را نگرفته بودند. آواز روی لب های مورگانا منجمد شد...
- من و سرنوشت...می....تو.... هیـــ !! اینا کی اند!

و برگهای افرا را کنار زد تا نزول اجلال شوهرش را از روی پله های ابری پنبه ای تماشا کند. اخمی کرد.
- تشریفشون رو آوردن! بعد از چهارماه!

با اینهمه، لبهایش را با عسل تر کرد لباس صافش را صاف تر کرد و موهای طلایی اش را ریخت دورش. صدای ترقی که بلند شد صدای شکستن در بود که خبر از ورود مرلین می داد.
- آهای ضعیفهـــــ کجایی؟ نه بابا! خوبه هنوز هست! خونه اش برق می زنه! و البته بوی گند رز میده!

مورگانا به روزهایی فکر کرد که مرلین برای ازدواج با او به هر دری میزد... آهی کشید و خاطرات را به پس سرش فرستاد! لبخندی زد و مثل زن های عاشق شوهر در اتاق نشیمن ظاهر شد.
- سلام عزیزم؟ عالم بالا خوب بود؟

- بد نبود! اما ربطی به تو نداره! مگه من ازت سوال میکنم؟

مورگانا لبخندش را حفظ کرد و جواب نداد! خوش نداشت جلوی غریبه ها دعوا کند حتی اگر آن غریبه ها دو تا حوری سیاه سوخته چشم بادامی باشند. گاهی مرلین واقعا بی سلیقه م یشد. این دو تا دختر بچه یک درصد زیبایی او را هم نداشتند... حتی موسیقی هم بلد نبودند! مورگانا نمیفهمید... اما علاقه ای هم نداشت تمام روزش را با تماشای شوهرش و آن دخترهای بی ریخت هدر دهد.
پس خم شد و یادداشتی به گردنبند ساتین بست.

تا گربه کوچک برگردد مورگانا وقت داشت تیرهایش را بشمارد، کمانش را برق بیاندازد. میز نهار آن سه نفر را بچیند.کمی تنقلات بردارد و لباس شکارش را بپوشد! جواب نامه اش همان چیزی بود که حدس می زد.

نقل قول:

خنده روی لبهایش نشست. و وقتی مرلینش را مشغول شوخی و خنده با دخترک ها دید به خودش زحمت نداد او را از خروجش با خبر کند.
بیرون خانه.... تنها چند قدم دورتر از قهقهه های بلند مرلین و در هوای تازه،لبخند مورگانا به لبش بازگشت. سرخوش و شادمان موهایش را در هوا بازی می داد و آواز می خواند... اما خوب... راستش اگر می دانست چه کسی در جاده پرسه میزند از بیرون آمدنش توبه می کرد.
هنوز کاملا از روی تل خاک نپریده بود که صدایی شنید.
- من علاقه ویژه ای به ساحره های ماجراجو دارم!

دستش دور کمانش قفل شد.
- سلام رودولف!

رودولف قمه کش خندید!
- جایی میرفتی؟

مورگانا خیلی علاقه داشت جواب منفی بدهد و مجددا به سمت خانه برود.حقیقتا تحمل حوری بازی های مرلین را امن تر از قدم زدن با رودولف ساحره دوست می دانست.اما انگار زبانش را جادو کرده بودند.
- بیرون شهر با راک وود قرار دارم. قرار شکار داریم!

گفت و پشیمان شد. چرا که چشم های رودلف برق زد.مورگانا کمانش را بالا گرفت.
- جلو بیای می زنما.

رودولف خندید.
- نمیتونی.

مورگانا میخواست مثل جوجه ساحره ها جیغ و داد کند و موهای رودولف را بکشد... مثل یک دختربچه! اما برای اثبات خودش, راه های بهتری هم وجود داشت.
- می تونی بیای و ببینی!

گرچه خودش می دانست رودولف با این کار خودش را به او آویزان کرده اما... او هم بدش نمی آمد خودنمایی کند. نه وقتی که مرلین اصلا او را نمی دید! چند لحظه بعد خجالت کشید.و با تشر گفت:
- هی... از یه متر نزدیک تر نمیشی!

هرچقدر مرلینش بی حواس بود او نمیخواست و نباید همه چیز را زیر پا می گذاشت. او پیغمبره بود. او...
ولی خوب این به معنای تفریح نکردن نبود. رودی احتمالا به خاطر ارباب هم که شده حرمت ها را حفظ میکرد. سعی کرد متلک هایش را نشنیده بود. البته ناگفته نماند خودش را عملا بین خارهای رز حبس کرده بود.
چند دقیقه بعد هیکلی از دور نمایان شد که کمی عجیب به نظر میرسید! وقتی کمی نزدیک تر شدند، هیکل عجیب قابل تشخیص شد. راک وود بود با تپه ای از دیگ و پاتیل و ماهیتابه که به خودش آویزان کرده بود.
- مورا؟ قمه سیار؟ تیر کمان کافی نیست؟

مورگانا آهی کشید.
- هست ولی میدونی که...

راک وود اخمی کرد.
- میخوای امشب برای ارباب رودولف پلو بپزم؟

- نه فقط از من دور نگرش دار!

و سعی کرد راک وود و قابلمه هایش بین او و رودولف قرار بگیرند. البته رودولف این را نمیخواست.
- هی من اومده بودم با مورا قدم بزنم فقط!
- برو عقب تاساطوری نشدی
- اومده بودم با موراقدم...
- برو عقب تا ساطور نیاد
- من ...مورا...قدم...
- من...ساطور...

مورگانا آنها را به حال خود گذاشت تا و بالای یک کنده کمین کرد.ولی همین که زه کمان را کشید تا تیر را رها کند، جیغ رودولف چنان او را از جا پراند که تیرش رفت تا خورشید را در آغوش بکشد.

رودولف:
مورگانا: :vay:
- اینو یه جا ببندش میرزاااااا

مورگانا اینرا را فریاد زد و رفت به سویی دیگر! اما رودولف دنبالش رفت!
- بیا مسابقه بدیم! من با قمه تو با کمان!
- به شرطی که جیغ نزنی!

میرزای ساطور به دست عملا ایستاده بود تا مراقب مادرش باشد.
- درضمن از یک متر هم بهش نزدیک تر نمیشی.

بلاخره با کش و قوس های فراوان زمین مسطحی را پیدا کردند. ولی وقتی راک وود فرمان آتش داد، اولین کسی که باید می گریخت خودش بود. چون رودولف عملا به هرجایی قمه پرتاب کرده بود جز آهوها! و طبیعتا با این وضع اگر مورگانا نبود آنها گرسنه می ماندند.
------
یکی دوساعت بعد! زیر درخت بید! کنار آتش!

رودولف: من عاشق ساحره هایی هستم که سعی میکنن مردهای آنتی ساحریال رو ضایع کنن!
مورگانا: فقط سعی میکنن؟

-ایول...چه سری، چه زلفی عجب چشایی!
-برو گم شو...قیافه شو..نکبت!
-نکبتت بشم!

رودولف بی هدف در دهکده هاگزمید میچرخید و مزاحم ساحره های سر راهش میشد.پیر و جوون، پریزاد و ترول هیچ فرقی براش نمیکرد. قمه های خون آلودش رو تو هوا میچرخوند و جلو میرفت.جادوگرا با دیدن قمه ها و هیکل رودولف جرات نمیکردن چیزی بهش بگن.
بهو رودولف احساس میکنه نفسش گرفته.اول فکر میکنه دلیلش آلودگی هوای هاگزمیده.بعد یادش میفته که باباش آسم داشته.ولی کمی که دقت میکنه متوجه میشه که دور و برش از ساحره خالی شده. برای همین به دنبال اهداف جدید قدم هاشو تند تر میکنه.از دور خرمن موهای زیبای یک ساحره توجهشو جلب میکنه.
رودولف بدو بدو و قمه چرخون بطرف ساحره میره. هر چی نزدیک تر میشه امید هاش مثل حباب های کوچیکی میترکن.
ساحره از دور جذاب بود...از کمی نزدیک تر ای، بدک نبود...از کمی نزدیک تر معمولی بود و از خیلی نزدیک...غیر قابل تحمل بود! رودولف دو سه قدم عقب میره تا به مرحله معمولی برسه.
-اوه! سیبل؟ تو بودی؟ اگه میدونستم اینقدر عجله نمیکردم. البته بازم میومدم. ساحره ساحره اس.آدم باید به نصیب و قسمتش راضی باشه.

سیبل برگ درختی رو میکنه.گوی بلورینش رو با برگ برق میندازه و چشمای زیباشو به رودولف میدوزه: نصیب و قسمت تو بلاتریکسه!

رودولف قهقهه بلندی میزنه. سعی میکنه روی این موضوع که :آیا درست میبینم؟چشمای سیبل چپن؟، تمرکز نکنه.
-اون ضعیفه نمیتونه تو کارای من دخالت کنه. تو خونه میشینه. غذامو آماده میکنه و برام رودولفای کوچولو به دنیا میاره. یه لقمه نون بهش میدم یه عمر ممنونم میشه. راستی...شماره جغدت چند بود؟


همون شب...خونه رودولف اینا!


-من دیگه خسته شدم. این زندگی ای نبود که قولشو به من داده بودی. گفته بودی خوشبختم میکنی.
-کردم!
-زندگی مشترکه!
-نیست!
-من تو این زندگی حق دارم!
-نداری!
-تو به من حق انتخاب نمیدی. اعتماد به نفسمو ازم گرفتی. من آدمم.اراده دارم.بذار خودم برای زندگیم تصمیم بگیرم.وسایل شخصیمو ازم گرفتی.
-خوب کردم.کاری رو که بهت گفتم انجام بده.
-نمیخوام.تو به خواسته های من توجه نمیکنی.اون ردا سیاهه رو هم برام نخریدی.

منزل لسترنج ها هر روز شاهد چنین دعواهاییه.بلاتریکس سرش رو بلند میکنه و به رودولف خیره میشه. چشمای رودولف باز پر از اشک شده. بلاتریکس با تاسف سرشو تکون میده. دو تا قمه رو از توی کشوی میز آشپزخونه درمیاره و به رودولف میده.
-خب! گریه نکن حالا. ردا رو بعدا میخرم. اینا رو هم بگیر.ولی اگه باز تو خونه بچرخونی و چیزی رو بشکنی ازت میگیرم و دیگه هم بهت پس نمیدم. حالا برو.

رودولف اشکاشو پاک میکنه و با صدای ضعیفی میپرسه:حق انتخاب چی؟ اونم میدی؟
بلاتریکس :نمیذاری رو نقشه تمرکز کنم. باشه. ظرفای شامو هر وقت خواستی بشور. حالا ساکت باش!

رودولف ساکت میشه!