مرگخواران به یکدیگر نگاه کردند و پس از چند ثانیه، پچ پچ هایی حاصل از موافقت در میان مرگخواران شکل گرفت.
مرگخواران با بانز موافق بودند. این موضوع بی سابقه ای بود.

بانز که تسترال کیف شده بود، ردای نامرئی اش را درید و شروع کرد به دویدن و قر دادن دور اتاق و اعتماد به نفس تکه تکه شده اش را از روی زمین جمع کرد، حتی روی میز رفت تا خودش را میان مرگخواران پرتاب کند و روی دست آنها حمل شود، اما مرگخواران او را ندیدند، پس بانز پخش زمین شد و دوباره اعتماد به نفسش تکه تکه شد.

و بالاخره مرگخواران شروع کردند به نوشتن نامه برای سفارش چسب جادویی.
نامه پس از چند ثانیه با خطی خرچنگ قورباغه نوشته شد و مرگخواران هم به زور تهدید یکدیگر، موفق شدند پول مورد نیاز برای خرید چسب را فراهم و ضمیمه نامه کنند؛ آنها پس از آن، نامه را در حلق جغدی فرو کردند و جغد را هم با اردنگی از پنجره به بیرون پرتاب کردند.

در آن سو،آرسینوس همچنان با غول درگیر بود.
غول موهایش را میکند و او در حالی که فریاد میزد، موهایش را که روی زمین میریخت، جمع میکرد تا بعدا دوباره به سرش بچسباند.

- عه... دیگه مو نداری که! کچل کچل کلاچه، روغن تسترال پاچه!
- لعنت بهت! سرم درد میکنه!
- این که چیزی نیست.

و سپس پیش از آنکه دهان آرسینوس باز شود، غول شروع کرد به گشاد و تنگ کردن گره کراوات آرسینوس...

- کراوات نه!
- دیگه دیره...

و در اتاق، بالاخره چسب جادویی همراه با جغد از پنجره وارد شد و جغد که با غرور سینه اش را سپر کرده بود، روی میز مقابل مرگخواران فرود آمد.

-میشه...نمیشه...میشه...نمیشه...

غول همچنان روی شونه های آرسینوس جا خوش کرده و یکی یکی در حال کندن تارهای موی آرسینوسه.
آرسینوس با هر تار مو از جا میپره.
-لعنت بهت. داری چیکار میکنی؟ من اینا رو لازم دارم. تو روزای بارونی نقابمو به اینا گره میزنم سر نخوره.

غوله برای یه لحظه از این کاربرد فوق العاده و مفید مو برای آرسینوس متحیر میشه و بعد از تحیر درمیاد.
-میشه...نمیشه...

-حداقل بگو ببین فال چیو داری میگیری؟ خودم بهت میگم میشه یا نمیشه. نّکّن لعنتی.

غوله یه لحظه اخماشو میکشه تو هم.
-هی...ذهنمو آشفته کردی. یادم رفت فال چی بود.. یادم رفت کجا مونده بودم. باید از اول شروع کنم. میشه...نمیشه...

تارهای موی آرسینوس همینجوری یکی یکی داشت روی زمین میریخت.


داخل اتاق، مرگخوارا هنوز با هم درگیر بودن.
-کسی پاشو از اینجا بیرون نمیذاره!

ملت دنبال منبع صدا میگردن...ولی پیداش نمیکنن.

-بانز؟
-باز تو حرف زدی؟
-پای ما ربطی به تو داره که ازت بپرسیم کجا بذاریمش؟
-یکی نیست بگه اول دیده شو بعد حرف بزن.

مرگخوارا اعتماد به نفس بانزو زیر پاشون له کردن. خیلی نامردن مرگخوارا!
بانز برای بدست آوردن دوباره ی اعتماد به نفسش داشت درباره ی راه حل فکر میکرد.
-ما چرا بریم؟ جادو پیشرفت کرده. نمیشه یه چسب فوق قوی جادویی سفارش بدیم؟

آرسینوس که خیلی یه دفعه ای در پست قبل گویا میزبان جدید غول شده بود ، شوک زده به اینور و اونور اتاق رفت و خودش و غول رو به در و دیوار میزد. در حالی که آرسینوس این کارها رو میکرد، غول به راحتی روی گردنش نشسته بود و تیکه مرغی که از یخچال برداشته بود رو به دهن میکشید.
-جوون خوبه یه ذره دیگه به دیوارا بزن خودتو ، لرزشش باعث میشه شکمم خالی شه جا واسه غذای بیشتر باز شه.

آرسینوس ولی حالیش نمیشد و مدام خودش رو به در و دیوار میزد. بقیه مرگخوار ها هم سر جاشون نشسته بودن و به آرسینوس خیره شده بودن که با چه سرعتی از دیوار به دیوار میره و با چه قدرتی خودش رو به هر کدوم میزنه. با هر ضربه کل خانه ریدل می لرزید و خاک از ساختار قدیمی ساختمون بلند میشد.
-به مرلین قسم ، بیام پایین ببینیم دارین تو خونه من فوتبال بازی میکنید ، همتون رو میفرستم پیش دامبلدور ساعت ها در مورد عشق حرف بزنه باتون.

آرسینوس با شنیدن صحبت های لرد ، بالاخره از تکاپو دست کشید و سرش رو پایین انداخت و با ناامیدی به یخچال نزدیک شد. میدونست که غوله جز غذا خوردن و دستشویی برای تخلیه و بعد دوباره غذا و دوباره دستشویی تا برای غذای بیشتر جا باز کنه ، کار دیگه ای نمیکنه.
-اینجا که دیگه غذایی نیست ... زنگ بزنید هاگوارتز پیتزا ، 10 تا پپرونی بگید بیاد ببینم.

بلا با عصبانیت از جاش بلند شد و به طرف در آشپزخونه رفت و در رو بست. به سمت مرگخوارا برگشت و تیکه های خورد شده چراغ رو جمع کرد. هنوز بدون اینکه حرف بزنه مرگخوارا رو به گروه های مختلف تقسیم کرد و خودش وسطشون وایستاد.
-هزار تا تف بزنیم ، هزار سال عرق بریزیم ، میلیون ها پیتزا بدیم به این غوله مشکلمون حل نمیشه. دو تا راه حل داریم برای درست کردن این چراغه. یا به لرد بگیم که کمکمون کنه و بعد تا چندین سال کریشیو هاش رو تحمل کنیم. یا یه سریمون بریم کوچه ناکترن ...
-من به کوچه ناکترن رای میدم که بریم توش زندگی کنیم و غول رو بذاریم اینجا لرد خودش میدونه چیکار کنه.
-نه دلفی ، تو کمرت شکسته فک کنم مغزت هم آسیب دیده. میگم بریم کوچه ناکترن از فروشنده بپرسیم چجوری میتونیم این رو تعمیر کنیم.
-بهتر نیست بریم کوچه ناکترن و خودمون رو با صاحب مغازه عوض کنیم تا لرد اونو شکنجه کنه یه مدت و ما بعد دوباره برگردیم سر جامون ؟
-یعنی فکر میکنی ارباب تمام سیاهی ، قوی ترین جادوگر زمانه ، نمیتونه فرق توی ابله با یه عتقیه فروش 80 سال رو بفهمه ؟

در این بین که مرگخوارا در مورد راه حل های جلوپاشون صحبت میکردن ، غول توی آشپزخونه تک تک موهای آرسینوس رو میکند و به حرفای مرگخوارا گوش میکرد.
-اینا یعنی نمیدونن که من میتونم حرفاشون رو بشنوم ؟ یه در بستن دیگه انگار مثلا در باعث میشه تمام صداها از بین بره.

-نميييييرم!

ملت مرگخوار، با صداى جيغ دلفى موقتا از فكر اعتماد به وسايل مشنگى بيرون آمدند.

-دلفى...جيغ نزن! اگه ارباب صدات رو بشنون و بيان پايين، قسم ميخورم كه تكه تكه ات بكنم!

دلفى نگاهى به ناخن هاى آستوريا انداخت.
-باشه...باشه! اما اين رو از من جدا كنيد. سيرمونى نداره!...كمرم درد گرفت!...خسته شدم!...اينو از من جدا كنيد!

غول به تنها دسته موى باقى مانده روى سر دلفى چنگ زد.
-هى...از مرلينتم باشه! غول افسانه اى چراغ جادو رو دوشت نشسته!...هى...اون دستشويى بو ميده! يكى بره تميزش كنه. من دو قرن تو اون چراغ بودم! الان دستشويى دارم!

مرگخواران نگاهى به يكديگر انداختند. تميز كردن دستشويى؟...حتى تصورش هم دردناك بود.
آرسينوس كروشيويى روانه ى غول كرد. غول، نميدانست كروشيو چيست...اما به نظرش چيز خوبى نميرسيد. پس به سرعت جا خالى داد و لحظه اى بعد، دلفى در حالى كه از اعماق وجودش جيغ ميكشيد و از درد به خود ميپيچيد، روى زمين افتاد.

-چه خبرتونه؟ ما داريم اينجا كار ميكنيم!

آرسينوس با سنگينى بار گناه طلسم كردن دلفى بر روى دوشش، به سمت پله ها دويد.
-چيزى نيست سرورم! كراب و گويندالين شوخيشون گرفته. الان ساكتشون ميكنم!

كراب و گويندالين، ميل شديد به چشم غره رفتن به آرسينوس را، تنها بخاطر غولى كه روى شانه هاى او جا خوش كرده بود، سركوب كردند.

آرسینیوس تکه آخر را هم به دست ریتا داد.
مرگخواران به هم نگاهی انداختند.
باید چکار میکردند؟

آستوریا درحال دادن برگه هایی سکوت را شکست:
-همه نظراتشون رو روی این برگه ها بنویسن.بعد بینشون قرعه کشی میکنیم!

چند ثانیه گذشت...
چند دقیقه گذشت...
چند ساعت گذشت!
همچنان مرگخواران پوکر فیس به برگه هایشان نگاه میکردند.

آستوریا آهی کشید:
-یعنی هیچکس ایده ای نداره؟

صدای دامبلدور در خانه ریدل پیچید:
-سوپ پیاز فرزندانم!سوپ پیاز!

همه به منبع صدا زل زدند
منبع صدا چیزی نبود جز گوشی مشنگی گویل!

گویل قبل از این که کسی سوالی کند گفت:
-اپیکیشن "مواد مخطلف ، چسب های مخطلف" بود!

نگاه ها هیچ تغییری نکرد.

گویل کمی ترسید:
-نمیدونستم اینطوریه!

باز هم نگاه ها تغییری نکرد!

گویل خیلی ترسید:
-ببخشید!الان حضفش میکنم!

قبل از این که انگشت گویل به سمت صفحه گوشی برود کراب پرسید:
-خب قبلش ببین چسب چراغ جادو چیه!

گویل نیشخند زد:
-میگه چسبش سوپ پیازه!

مرگخواران به هم نگاه کردند.
آیا باید به یک وسیله مشنگی اعتماد میکردند؟

- من! من! من!
- هکتور! قراره از آب دهان استفاده کنیم نه معجون!
- خب مگه من آب دهان ندارم؟

مرگخواران سعی کردند جلوی خنده خود را بگیرند.
- نه هک! تو در معجون حل شدی!

هکتور ضرب آهنگ ویبره اش را تغییر داده و اندکی از مرگخواران دور شد. به نظر می رسید که قهر کردن در خانه ریدل تبدیل به یک اپیدمی شده است. هکتور با احساسی شبیه آزردگی، روی یکی از تکه های چراغ تف کرده و از اتاق بیرون رفت.
پیش از آنکه بلاتریکس مجددا کروشویی را به سمت هدفی نامعلوم بفرستد، گویندالین گفت:
- میشه لطفاً یکی این تیکه چراغا رو جمع کنه یه جا! اگه گم بشن، آب دهن مرگخوار یا چسب دوقلوی خاندان مالفوی مشنگ زاده ، فرقی نمیکنن با همدیگه!

نارسیسا درحالیکه خم شده بود تا تکه جلوی پایش را بردارد گفت:
-لوسیوس پارسال اسم کارخونه رو عوض کرده گذاشته سیسو! ممنون میشم اسم قدیمیشو جایی نگی!

وقتی نتوانست تکه چراغ را از روی زمین بردارد اخم کرد.
- این چرا چسبیده به زمین؟

ریتا در حالیکه بقیه تکه ها را در دست داشت، به سراغ نارسیسا آمد.
- یه تیکه اش کمه!
- اره ایناهاش. همونیه که هکتور روش تف انداخت. حالا از زمین جدا نمیشه!

مرگخواران کم کم دور نارسیسا که تقلا می کرد تکه چراغ را از روی زمین جدا کند، جمع شدند.

- هلش بده!
- با چکش بزن روش.
- بهش کروشیو بزن
- بهش بگو به فرمان ارباب از زمین کنده شه!

تقریبا تمامی مرگخواران، به گوینده جمله آخر نگاه کردند. نقاشی های روی جاروی گویندالین، حالتی شبیه لبخند پیدا کرد.

- جاروتو ساکت نگه دار الین! لطفا!
- متاسفم این کاری که میخوای.... آخ!

گویندالین با چشم های باز به نارسیسا که یکی از پاهایش هنوز در هوا مانده بود نگاه کرد.
- به خاطر جاروم منو می زنی؟
- نه ... نه... نزدم.
- پس لابد کار بانز بود؟
- نخیر. به من چه!

آرسینوس خم شده و چیزی را از روی زمین برداشت.
- این بود! ظاهرا در اثر لگدت کنده شده نارسیسا!

مرگخواران به تکه ای از چراغ نگاه کردند که در دست های آرسینوس بود. آنها همه تکه ها را داشتند. اما هنوز نمیدانستند چطور آنها را به هم بچسبانند؟ با آب دهان؟

- نمیری تو! کثیفه من همیشه چراغمو تمیز نگه میداشتم.
- باید برم!

دلفی سعی کرد جلو بره اما توسط موهاش به عقب کشیده شد. درحالی که اشک تو چشم هاش از شدت درد و بدبختی و فلاکت حلقه میزد گفت:
- خب میرم تو نیا.
- فکر کردی بچه غول تسترال میکنی؟

دلفی نمیتونست غول رو که روی شونه‌اش نشسته بود رو ببینه و گرنه متوجه نیش تا بناگوش بازه غول میشد.

- من اینجا منتظر می مونم و تو برو...
- منم همینو گفتـ...

موهای دلفی باز هم کشیده شد.

- حرف منو قطع نکن بچه. من موهاتو از اینجا میگیرم تا یه وقت فکر فرار نکنی.
- مرلینا به خاطر کدوم گناهم این شکلی تنبهیم میکنی؟
- آزاد کردن من.
-

خونه ریدل، مجمع مرگخواران چراغ درست کن

- بیشتر فشار بده!

مرگخواران با اشتیاق به دو تکه از چراغ جادویی که تو هوای بود نگاه میکردن. دو تکه توسط دو دست در تلاش برای چسبیدن، بهم فشار داده میشدن. اما مثل این که اونا هم از لیسا یاد گرفته و با هم قهر بودن.

- نمیچسبه!
- امکان نداره! آب دهان ما مرگخوارا جادوییه و قابلیت همه چیز رو داره.
- نمیچسبه خب!

بانز که صدا داشت و تصویر نداشت دوباره دو تکه از چراغ رو بهم فشار داد اما بهم نچسبیدن.

- اصلا مطمئنی تو داری کاری که ما میگیم رو انجام میدی؟
- معلومه!

ناگهان دو تکه روی زمین فرود اومدند. یکی از تکه ها عمود به زمین وایستاد و مدتی به همون حالت وایستاد. بعد از چند ثانیه تکه دیگر عمود ایستاد.

- دیدین؟ من کاملا اونا رو آغشته به آب دهان جادوییم کردم. ولی... نمیچسبن!

مرگخواران باز هم به دو تیکه از چراغ خیره شدن. به نظر نمی اومد حتی تغییری کرده یا خیس شده باشند.

- بانز تو آب دهانتم دیده نمیشه که؛ با خودتو و آب دهنتم قهرم.
- بده اونا رو به یکی دیگه، یه چراغ رو هم نمیتونه درست کنه.

مرگخواران به هم نگاه کردند تا فرد جدید و مناسبی رو برای این کار مهم پیدا کنند.

لب های دلفی به شکل خطی صاف در آمدند و چهره اش بسیار پوکرفیس شد.
مرگخواران دیگر که در تلاش برای درست کردن چراغ بودند، بسیار تلاش کردند جلوی خنده خود را بگیرند، اما نتوانستند و همگی زیر خنده زدند.
دلفی با همان چهره پوکرفیس گفت:
- لیسا، به جای من یه دور با همشون قهر کن.

خنده های مرگخواران روی لب هایشان خشکید. زیرا لیسا، به صورت کاملا جدی از جای خود بلند شد، با اخم به همه شان زبان درازی کرد، به سوی دیگر خانه رفت و گفت:
- با همتون قهرم. حتی با دلفی که میخواد از قهر کردنم استفاده ابزاری کنه.

مرگخواران صبر کردند تا دلفی به مرلینگاه برود، سپس با دادن وعده کفش پاشنه طلا و مسابقه قهر استقامتی، موفق شدند وی را به کار بازگردانند.

سپس عملیات اصلی برای تعمیر چراغ شروع شد. البته به این شکل که همگی با چشمان تنگ شده به چراغ خیره شدند، گویا منتظر بودند تا چراغ، خودش به صورت خود به خودی تعمیر شود.

دقایق از پی هم گذشتند، اما چون اتفاقی نیفتاد، بالاخره بلاتریکس که خسته شده بود، ضربه آرامی روی میز زد و گفت:
- همگی ایده هاتون رو بگید و سعی کنید زیاد غیرعقلانی نباشن.

مرگخواران شروع کردند به خاراندن سرهایشان تا ایده ها از عمق مغزهایشان، به سطح و سپس به زبانشان بیایند.
سپس لیسا به عنوان نفر اول شروع کرد به صحبت کردن:
- بی توجهی و قهر بهترین سلاحه. به نظرم همگی باهاش قهر کنیم و بهش اهمیت ندیم تا به خاطر کمبود محبت خود به خود تعمیر بشه!
- معجون چراغ تعمیر کن بریزیم روش!
- با آب دهان جادویی و مرگخوارانمون بچسبونیمش!

ملت مرگخوار ابتدا تلاش کردند صدای بانز را نشنوند، اما ایده وی بیش از حد ترغیب کننده بود.

مقابل در مرلینگاه:

- خیلی بو میاد. نمیذارم بری تو!
- بابا خب دستشویی دارم من!
- همینه که هست!

-لعنتى؟ به چراغ من گفتى...لعنتى؟!

آستوريا قدمى به دلفى و غول نزديك شد.
-بله...دقيقا به چراغ تو گفتم...چيكار ميكنى...چيـــــــكار ميكنى؟

غول، سيب هاى درون سبد را يكى پس از ديگرى به سمت سر و صورت آستوريا پرتاب مى كرد و با هر پرتاب موفق، جيغ بلندى مى كشيد.
-نكن! نكـــــن!

مرگخواران به سرعت جلو دويدند و پس از اصابت چندين سيب به اقصى نقاط بدنشان، موفق به كنار كشيدن آستوريا شدند.

-غول بي نزاكت! غول غارنشين! به چه جرئتى به من سيب پرتاب...

بلاتريكس سريعا دستش را روى دهان آستوريا گذاشت.
-باشه...باشه! جيغ نزن! الان ارباب ميشنون!...جيغ نزن!

آستوريا ساكت شد.

-هى...برو پايين.
-نميرم.
-ميگم برو پايين. واجبه!
-نميرم!

دلفى صدايش را پايين آورد.
-ميگم برو...ميخوام برم مرلينگاه!
-برو...چشم هام رو ميبندم!

- اربابن که دارن میان، مطمنم اربابن!
- بدبخت شدیم الان با این غولِ بازنشسته ی دیوونه...
- بابا نگران نباشید، فوق فوقش هممون میمیریم!

پس از اینکه بلاتریکس کروشیویی نثار گوینده آخرین جمله کرد، یکی دیگر از مرگخوار ها به سمت راه پله دوید و مشغول التماس شد:
- ارباب به خدا تقصیر من نبود، این دوتا... بلاتریکس و آستوریا بودن که این یارو آوردن اینجا به مرلین قسم من هیچ تقصیری نداشتم!

وقتی مرگخوار به داخل راه پله نگاه کرد، چیزی ندید جز کرابی که به حالت پوکر فیس آنجا ایستاده بود! در همین جا بود که آستوریا کله مرگخوار را گرفت و... کار خاصی نکرد فقط مغزش رو به تیکه های مساوی و غیر مساوی تقسیم کرد!

- هـــی... بــــرو حیوون!
- حیوون چیه بی ادب؟ من آدمم، بفهم!
- اگه تو آدمی پس لابد منم حوام... همین جا وایسا!

غول چراغ جادو، موهای دلفی رو کشید و دلفی که اشک تو چشاش جمع شده بود، رو به روی یخچال ایستاد. حالا غول تا میتونست شونه های دلفی به طرف پایین فشار داد تا اینکه خودش دقیقا جلوی یخچال قرار گرفت، در یخچال را باز کرد و نگاهی به تمام خوراکی ها و غذا های اشتها آور داخل آن کرد.
پس از حدود چند ثانیه تصمیمش را گرفت و یک تکه کیک شکلاتی چند طبقه از داخل یخچال بیرون آورد و در یک چشم به هم زدن آن را در دهانش چپاند! فقط ده دقیقه طول کشید تا اینکه تمام یخچال به دست غول خالی شد.
حالا دیگه وزن غول به قدری زیاد شده بود که زانو های دلفی خم شده بودن! پس از اینکه غول آروغی زد بالاخره آستوریا تونست از حالت پوکر فیس بیرون بیاد و بگه:
- فقط یکی یه پیشنهاد برای تعمیر این چراغ لعنتی بده!