دیهیم ریونکلاو
با قیافه ای آویزون تو حاشیه جنگل ممنوع قدم می زد. چندتا از سال بالاییا بهش گفتن سوسوله و اینکه نمیتونه یه گرگ وحشی باشه از روی ضعفشه، وگرنه همه گرگا درنده و خونخوارن!
این خیلی آلنیس رو ناراحت کرده بود. هیچ وقت به این فکر نکرده بود که ممکنه بقیه بعنوان یه موجود ضعیف بهش نگاه کنن.
ولی هر چی که بود، فعلا گذشته بود و آلنیس نباید خودشو درگیرش می کرد. بخاطر همین توپش رو که تمام این مدت با دندوناش نگه داشته بود روی زمین قِل داد. موقعی که بهش رسید، دوباره اون رو با پوزه اش به جلو هل داد و دوباره و دوباره این کار رو تکرار کرد.
توی یکی از دفعاتی که توپ سبزش رو با پوزه اش شوت کرد، توپ با برخورد به سنگی، از مسیرش منحرف شد و به داخل جنگل ممنوعه رفت.
آلنیس با ترس و اضطراب به شاخه های در هم تنیده درختا نگاه کرد که باعث می شدن نوری به داخل جنگل نرسه.
از اسمش معلوم بود؛ ورود به این جنگل ممنوعه... شاید باید به یه پروفسور می گفت؟
ولی نه؛ اگه باز فکر می کردن بچه سوسوله چی؟ بخاطر یه توپ بره و یه معلم خبر کنه؟! عمرا! باید نشون می داد ضعیف نیست و خودش می تونه از پسش بر بیاد.
به دنبال توپش، وارد جنگل شد. پوزه اش رو روی زمین گذاشت و بو کشید. هنوز چند قدمی جلو نرفته بود که بوی دیگه ای توجهش رو جلب کرد. بوی جدید رو دنبال کرد و به نقطه ای از زمین رسید که ظاهرا منشاءش بود. زمین رو با پنجه هاش کند و خاک رو کنار زد و چیزی که زیر خاک دفن شده بود، باعث تعجب و حیرتش شد.
نیم تاج نقره ای که با دقت و ظرافت، به نگین ها و الماس های آبی رنگ آراسته شده بود و زیبایی و جلوه خاصی داشت. کلمات حک شده زیر نیم تاج که می گفت «عظیم ترین سرمایه آدمیان هوش بی پایان است.» شک آلنیس رو به یقین تبدیل کرد.
- یعنی... یعنی من واقعا دیهیم ریونکلاو رو پیدا کردم؟!
اون کلا فراموش کرد که بخاطر چی به جنگل ممنوعه اومده بود. نیم تاج رو با دهنش برداشت و با نهایت سرعت از اونجا خارج شد و به طرف قلعه دوید.
موقعی که به خوابگاهش رسید، به حالت انسانیش دراومد. دیهیم ریونکلاو رو روی سرش گذاشت و برای اینکه کسی متوجه نشه، یه کلاه بافتنی هم رو سرش کشید. بعد به سمت کاغذ پوستی ای رفت که باید روش تکلیف درس تاریخ جادوگریش رو می نوشت.
- خب درباره اولین وزیر سحر و جادو باید بنویسیم. بذار ببینم اون کتابه که از کتابخونه... وایسا ببینم... اصلا کتاب می خوام چیکار!
اینکه مشخصه، اولیک گامپ اولین وزیر سحر و جادو بود که در سال هزار و هفتصد و...
آلنیس همونطور که اطلاعاتش رو زیر لب می گفت، اونا رو روی کاغذ وارد می کرد. اون چیزایی رو می نوشت که توی هیچ کتابی گفته نشده بود. مثلا چرا یه جادوآموز باید بدونه اولین وزیر، عادت داشته قبل از جلسات مهمش دست توی دماغش کنه و محتویات داخل دماغش رو زیر میز کارش بچسبونه؟!
بعد از اینکه یه مقاله بلند بالا درباره گامپ و زندگی شخصی و کاریش نوشت؛ یادش افتاد که کلاس معجون سازی داره. به طرف دخمه ها حرکت کرد و وقتی وارد کلاس شد، پروفسور اعلام کرد که قراره امتحان معجون سازی بگیره.
در حالی که همه جادوآموزا داشتن غر می زدن؛ آلنیس با اشتیاق منتظر بود پروفسور بگه قراره چه معجونی درست کنن. هر چی بود فرقی نمی کرد، آلنیس طرز تهیه همه معجونا رو یهویی بلد شده بود.
موقعی که اسم معجون اعلام شد، جادوآموزا باز اعتراض کردن که اصلا همچین چیزی تدریس نشده. ولی آلنیس با خیال راحت داشت مواد اولیه رو بر می داشت و به نکاتی که پروفسور می گفت توجهی نمی کرد؛ هر نکته ای بود خود نیم تاج بهش می گفت.
معجون آلنیس خیلی زود درست شد. جادوآموزا که خیلیاشون هنوز حتی شروع هم نکرده بودن، با تعجب به پاتیل اون نگاه کردن. حتی پروفسور هم از معجون خوبی که آلنیس درست کرده بود حیرت زده شد.
آلنیس بعد از اینکه نمره کاملی توی درس معجون سازیش گرفت، کمی توی راهرو ها قدم زد و همون سال بالایی هایی رو دید که مسخره اش کرده بودن. اونا درگیر حل کردن تکالیفشون بودن و انگار بدجور توی یه سوال مونده بودن. آلنیس به سمتشون رفت و در عرض چند ثانیه سوال رو حل کرد.
- ولی... تو هنوز این درسا رو نخوندی!
- هوش منو دست کم نگیر.
البته منظور آلنیس، هوشی بود که نیم تاج ریونکلاو بهش بخشیده بود. کلاه بافتنیش رو تا روی گوشاش پایین کشید و از اونجا دور شد.
نزدیکای غروب، به سمت کلاس پیشگویی حرکت کرد. وسطای کلاس، پروفسور دلاکور ازش خواست جلو بیاد تا پروفسور بهش بگه توی گوی درباره اش چی میبینه.
اون همونطور که دستش رو دور گوی حرکت می داد و چشماش بسته بود گفت:
- هوم... اتفاقای خوبی نیستن... هوش سرشار همیشه خوب نیست دوشیزه اورموند...!
حرف های پروفسور دلاکور آلنیس رو به فکر فرو برد. چرا هوش سرشار نباید خوب باشه؟ تا اینجا که با دیهیم ریونکلاو همه چی خیلی خوب پیش رفته بود. ممکنه توی پیشگویی اشتباهی پیش اومده باشه؛ همیشه که درست از آب در نمیاد!
بعد از اتمام کلاس، در حالی که ذهنش درگیر صحبت پروفسور دلاکور بود مستقیم به سمت خوابگاه رفت.
در حالی که کلاه و نیم تاج هنوز روی سرش بودن روی تخت دراز کشید. چشماش رو بست و سعی کرد بخوابه تا یکم ذهنش آروم شه؛ ولی بی فایده بود.
به هر چیزی که فکر می کرد، نیم تاج ریونکلاو باعث می شد تحلیل ها و اطلاعات بی پایانی از اون چیز وارد ذهنش بشه. حتی به خوابیدن هم که فکر می کرد، لیست بی انتهایی از فواید و ضررهای خواب براش پدیدار می شد. اون الان همه چی رو می دونست و با این حجم از اطلاعات که توی مغزش وول می خوردن هیچ وقت نمی تونست بخوابه.
خواست نیم تاج رو از سرش برداره که باز افکار مزاحم بهش هجوم آوردن و از این کار منصرفش کردن. اگه یکی بدزدتش چی؟ اگه گم بشه چی؟ حتی ممکنه بیفته و بشکنه! نه، نمی تونست ریسک کنه. ولی اینطوری هم نمی تونست بخوابه!
چند ساعتی رو همینطور گذروند در حالی که از اطلاعات داخل مغزش کلافه شده بود. شاید پروفسور دلاکور راست می گفت... هوش سرشار زیادم چیز خوبی نیست.
بالاخره تصمیمی که فکر می کرد عاقلانه تره رو گرفت. به حالت جانورنماش در اومد. دیهیم ریونکلاو رو با دندوناش برداشت و به سمت جنگل ممنوعه راه افتاد. مسیر کمی رو طی کرد تا به چاله ای که همون روز خودش کنده بود رسید. دیهیم رو به سر جاش برگردوند و روش رو دوباره با خاک پوشوند. بعد هم راضی از کاری که کرده بود به طرف قلعه برگشت.
درسته آلنیس ریونکلاوی بود، ولی واسه
عقل کل بودن ساخته نشده بود...