(پست پایانی)


-ارباب...گشنمه...

لرد سیاه اهمیتی به فنریر نداد.
-یاران ما...این که سُر است!

مرگخواران مقداری آرد روی شهاب سنگ پاشیدند که دیگر سر نباشد.
رابستن افسار شهاب را در دست گرفت و به آن فرمان حرکت داد.
شهاب سنگ رم کرده، با سرعت سرسام آوری به طرف زمین حرکت کرد.

-یاران ما، فراموش نکنید که وقتی رسیدیم، اول شما روی زمین بیفتید که ما روی شما سقوط کنیم و آسیبی نبینیم. اربابی هستیم آسیب پذیر و شکننده. این فنریر را هم در ایستگاه زحل پیاده کنید.

شهاب سنگ به زمین نزدیک و نزدیک تر شد و بر خلاف تصور لرد سیاه، سقوط نکرد. در ارتفاع نسبتا مناسبی متوقف شد.
مرگخواران یکی یکی از پای همدیگر آویزان شده و طنابی انسانی تشکیل دادند که لرد سیاه بتواند از آن پایین رفته و قدم روی زمین بگذارد.

به محض این که پای لرد سیاه به زمین رسید، موج تشویق و کف و سوت به هوا بلند شد.

-یاران ما...از ما استقبال شایسته ای به عمل آمد.

بقیه مرگخواران یکی یکی پای هم را رها کرده و روی زمین افتادند. آخرین مرگخوار فنریر بود که از بلند ترین ارتفاع سقوط کرد و حقش هم بود.

لرد سیاه توسط جمعی احاطه شد.
-جناب لرد. ورود شما را به آن سر دنیا گرامی می داریم. انتظار نداشتیم به این سرعت خود را به این جا برسانید!

ساکنین آن سر دنیا بسیار لفظ قلم حرف می زدند.

لرد سیاه اهمیتی نمی داد. او فقط جایزه اش را می خواست.
-تلگرافی برای ما فرستادید که نیمش را این بی وجود خورد...

-اشکالی نداره. کپی اش را در این مکان دارا هستیم. بفرمایید. خدمت شما.

لرد سیاه تلگراف کامل را گرفت.


از وزارت سحر و جادوی آن سر دنیا به لرد سیاه!

لطفا سریعا خود را به این جا برسانید.
دسته بیلی از کنترل خارج شده و به ساختمان وزارت ما حمله انتحاری کرده. حمله اش مضحک و بسیار مسخره است، ولی از آن جایی که رد یاب های ما متوجه شدند که این دسته بیل، حامل بخشی از روح شماست، برای جلوگیری از آسیب های احتمالی، اقدامی انجام ندادیم. دسته بیلتان نظم شهر را به هم زده.
ما دیگر قدرت کنترل این افسار گسیخته را نداریم.
جهت دریافت هورکراکس خود، در اسرع وقت مراجعه نمایید. بی صبرانه منتظریم.


جمعیت جلوی لرد سیاه کنار رفت و چشم لرد به بیلی افتاد که کمربند خانمان براندازش را به همگان نشان می داد.

جایزه و تقدیری در کار نبود. لرد سیاه این همه راه را برای جمع کردن بیلی آمده بود.
-یکی بره بزنه پس گردن این و یقه شو بگیره و کشان کشان نزد ما بیاره. روحمونو ازش می گیریم و به کلنگ می دیم. اون از این بلند پروازیا نمی کنه. اینم دوباره بیل کنین و به عنوان گورکن بفرستین گورستان ریدل ها.

-ارباب...ارباب...یه تلگراف دیگه دارین.

لرد از هر چه تلگراف بود متنفر بود. ولی به امید بهتر بودن این یکی، بازش کرد.


از وزارت سحر و جاوی این سر دنیا به لرد سیاه

غیبت...سوء استفاده...حمله...سریع خود را برسانید...


لرد به گابریل نگاه کرد.
-این...ناقصه؟ نگفتیم نوشته ها رو با وایتکس نساب؟

گابریل چیزی را نسابیده بود. کل وایتکسش را هم در مریخ مصرف کرده بود. با سر در گمی به فنریر نگاه کرد.
تکه کاغذ سفید رنگی که از دهان فنریر آویزان شده بود، خیلی زود از نظرها پنهان شد.

-ارباب؟...من که گفتم گشنمه...اهمیت ندادین...


پایان!

-شهاب، آبرومو بردن نکن!

رابستن این را به آرامی نزدیک جایی که ممکن بود گوش شهاب باشد، گفت.
نگاهی به آن انداخت و به دنبال چیزی مانند فرمان یا کلید هدایت خودکار گشت. ولی نبود که نبود!
-راهی پیدا کردن نشدم... یک راهی ساختن میشم!

-ارباب، به دادم نمی رسید؟ آبروم میره ها!
-راب... چه می کنی؟ بگیم ساحره ها روشونو رو برگردونن؟

رابستن گوشه‌ی ردای فنریر را گرفته و می کشید. نوار طویلی از پارچه را تهیه و به صورت ضربدری بین ساعد هایش می پیچاند.
-تموم شدن شد، ارباب. من دیدن شدم مادر بزرگا کاموا رو اینجوری جمع کردن می کنن.

فنریر باقیمانده‌ی ردایش را دور خودش پیچید و دوان دوان از رابستن دور شد.
-فضایی بی ریخت! مگه ردای من کامواست؟ اصلا این وسط کاموا می خواستی چکار؟

رابستن آخرین گره را هم به نوار پارچه ای زد و لبخند عریضی تحویل فنریر داد.
- الان دیدن می کنی.

سپس نوار پارچه ای که حالا بی شباهت به افسار نبود را، دور شهاب سنگ انداخت؛ انتهای آن را گرفت و در دستش نگه داشت.
-سوار شدن بشید.
-بابا، من کمک خلبان بودن بشم؟

اشک در چشمان رابستن حلقه زد. بچه اش بزرگ شده و می خواست برای خودش خانم کمک خلبان شود!

-یاران ما... چرا ما لیز می خوریم؟!

لرد سیاه این را در حالی گفت که به آرامی از روی شهاب سنگ سر می خورد.

رابستن ستاره دنبالدار..ستاره ی دنباله دار....ستار دنبال دار...دنبال ستار دار...دمبه ی ستار...ددمششانه...دششم...عه! شهاب سنگ را به لرد داد و گفت:
_سوار این شدن میشیم و سمت زمین رفتن میشیم!

لرد نگاهی به رابستن انداخت و ابگیل را نیز دید که همراه او آورده شده بود...
_این چیه راب؟
_این؟ چیزی مهمی نستش ارباب...بدن بی جان یا حداقل کم جان ابیگل هستش میشه!

در همین حین، دیگر مرگخوار ها هم سر رسیدند...قبل از همه، گوریل خشم لرد به همراه فنریر...البته اجزای جدا شده‌ی فنریر...
_خب فنر...میبینم اینجایی...اجزات رو جمع کن زود که داریم برمیگردیم زمین...گابریل کجاست راستی؟
_من اینجام ارباب!

همه مرگخواران به سمت صدا برگشتند و گابریل را با یک سطل وایتکس و دستمالی در دست دیدند...
_کجا بودی گابریل؟
_ارباب خیلی کثیف بود اینجا...گشتم دنبال آب که پیدا کنم، ولی تو این سیاره آب نیست...به جای اب و یخ، یخچال‌های قطبی وایتکس پیدا کردم، ذوبشون کردم و ازشون استفاده کردم...الان این سیاره تمیز و قابل سکونته!

مرگخواران وقت نکردند که به حال گابریل سری به نشانه تاسف تکان دهند...چون خیلی زود رودولف سر رسید!
_چی شده؟ کسی گفت ستاره داریم؟ کجاس این ستاره خانوم!
_اولا که اسمش قبلا ستاره بود...الان اسمش شهاب هست...دوست داری باهاش آشنا شی؟ دوما هم...چشمم روشن...هووی مریخی اوردی برای من عزیزم؟
_هوو؟ نه بابا...چیزه...اینو به عنوان یادگاری از مریخ به عنوان سوغاتی اوردم...هوو چیه بابا...من مگه تو رو ول میکنم عزیزم؟!

لرد قبل از اینکه دوباره بخواهد شاهد دعوای خانوادگی دیگری از لسترنج‌ها شود، سریعا به سخن درآمد و گفت:
_خب دیگه...یاران ما...بسه...برای رسیدن به مراسم تقدیر از من در اون سر دنیا داره دیر میشه...همه سوار شهاب بشن، میخواییم برگردیم...سوغاتی و اجزای فنریر و جسد کم جان ابیگل و وایتکس مریخی و اینا رو هم بیارین با خودتون...خب...کی بلده شهاب سنگ برونه؟

همه نگاه ها به سمت رابستن برگشت...رابستن حتی نمیدانست که اصولا شهاب سنگ ها قابل هدایت و رانده شدن هستند یا نه...ولی به هر حال او آشناترین مرگخوار به این امور بود!

در گوشه‌ی دیگری از مریخ ... البته مریخ کره است. کره هم گوشه ندارد. اما بیان دیگر همین موضوع این است که کره بی‌نهایت گوشه دارد. پس نتیجه می‌گیریم در واقع بی نهایت همان هیچ است. :دانشجوی_اخراجی_دانشکده_ریاضی: ... عرض می‌کردم. در گوشه‌ی دیگری از مریخ، گوریل سیاه خشم لرد، گذاشته بود دنبال فنریر. فنریر حتی فرصت نداشت سر برگرداند و گوریل را ببیند؛ اگر این کار را می‌کرد قطعا با دیدن قطر دندانهای سیاه گوریل، بزاق دهانش راه می‌افتاد و خودش را خیس می‌کرد. فنریر به سرعتی رسیده بود که پیش از آن آنلاکش نکرده بود و اچیومنت پشت اچیومنت بابت آن دریافت می‌کرد. آن‌قدر سریع شده بود که مانند تام و جری، اعضای بدنش از خودش جا می‌ماندند. جیگرش را که همان ابتدای راه از دست داده بود. اندکی جلوتر سم راستش افتاد. سپس یکی از دندان‌ها. کرک و پشم‌هایش نیز ریخت. دست آخر درش افتاد. فنریر اصلا در نداشت، اما فرصت فکر کردن به آن را نیز هم. در آن سو گوریل سیاه خشم لرد، با افزایش میزان خشم لرد، بزرگ و بزرگتر می‌شد. گام‌هایش نیز هم. در راه در فنریر را برداشت و وقتی به او رسید، آن را گذاشت!

در یک گوشه دیگر از مریخ ... البته مریخ کره ... رودولف به یک مریخی رسیده بود. فقط مشکلش این بود که نمی‌دانست او مریخیه است یا مریخی.

- شما وضعیت تاهلتون چطوریاست؟
- ها؟
- شما وضعیت جنسیتتون چطوریاست؟
- ها؟
- شما وضعیت گرایشتون چطوریاست؟
- من دگرسیاره‌گرا هستم.

رودولف در پوست خود نگنجید. او البته نمی‌دانست که در مریخ این عبارت فقط یک اصطلاح نیست؛ فلذا پوستش پاره شد و رودولف ریخت بیرون.

در یک گوشه دیگر از مریخ ... البته و زهرمار ... رابستن و بچه به لرد سیاه رسیدند.

- ارباب ستاره دنبال دار آوردیم!
- خوب به ما چه؟ مگه ما مسئول به نتیجه رسوندن جست‌وجوهای ستاره‌ها هستیم؟ یا تو جیبامون دار نگه می‌داریم؟ به ما میاد از روش‌های مشنگی برای کشتن استفاده کنیم راب؟

رابستن بیچاره گناهی نداشت. او هنوز با هکسره زمینی‌ها آشنا نشده بود.

- حالا دنبال چی باید بگردم؟
- باید دنبال یه شهاب‌سنگ یا ستاره دنباله‌دار بگردی که باهاش ارباب رو از اینجا ببریم! ... آخ!
- کسی از تو نظر خواست فنریر؟
- نه ارباب!
- پس حرف نزن! ابیگل، باید دنبال یه شهاب سنگ یا ستاره دنباله‌دار بگردی تا باهاش برگردیم زمین!

فنریر این‌بار برخلاف همیشه نگفت "منم که همینو گفتم"؛ او جانش را دوست می‌داشت.

ابیگل هم با اینکه می‌دانست به نتیجه‌ای نخواهد رسید، شروع کرد به پیمودن مریخ تا لااقل جلوی چشم اربابش نباشد که ناگهان...
- آخ!

صدای جز و ولزی در تمام طول سیاره پیچید و ابیگل با موهای سیخ‌سیخی و عجیب‌غریب روی زمین افتاد و یک ستاره طلایی و بزرگ در حالی که صاعقه‌ای از ابیگل به آن وصل بود به گوشه‌ای افتاد.

رابستن که با بچه می‌دوید و عربده می‌زد و خاک ِ مریخ را توی جیبش می‌ریخت، ناگهان به ستاره دنباله‌دار برخورد کرد و ایستاد.

- این چی بودن می‌شه؟
- عه بابایی دیدن کن خاله ابیگل مرده!
- زشت بودن میشه بابا تو که نباید از مردن بقیه ذوق کردن کنی!
- پس چیکار کردن کنیم؟

رابستن دستش را جلو برد و چشم‌های ابیگل را بست، سپس دو دستش را مرتب در کنارش گذاشت.
- خب دیگه، تموم شد. فقط یادت باشه هر کی ازت پرسید ابیگل رو دیدن کردی یا نه، بگو دیدم از اون ور پرت شد پایین. حالا هم گوشه این ستاره رو بگیر بریم.

رابستن یک مرگخوار ِخوب بود.

بعد لرد نگاهش به ابیگل که با احتیاط یه گوشه وایساد بود و تقریبا هیچی از اطرافش پخش نمی شد!
- ابیگیل! تو برو!
- ارباب اخه اگه من برم، بعد تنها تو این سیاره ی غریب بترکم کی میاد منو جمع و جور کنه بچسبونه بره!؟
- یه جوری میگه انگار خیلی بی سر وصدا میترکه! صدای ترکیدنت تا نپتون میره! دل و رودتم تا زحل! میایم جمعت میکنیم!
- ارباب اگه اتیش بگیریم چی!؟
- نمی گیری ابیگیل! بهونه نیار!
- اگه یخ بزنم چی!؟
- فرمودیم بهونه نیار!
- ارباب اخه من برم کی الکتریسیته ساتع کنه موهای اریانا رو بهم بریزه!؟
- ما خودمون مو نداریم، پس هرچی موست برای ما اهمیت نداره! ابیگیل فرمودیم بهونه نیار! برو مرگخوارانمونو جمع کن بیار!
- اخه!...
- اخه و اگر دیگه ای بشنویم ازت میفرستیمت اون دنیا! زودتر برو مرگخوارانمونو جمع کن بیا!

ابیگل هر چی گشت و گشت بهونه ی بهتری گیر نمی اورد... لرد به چوب دستی متوسل شد! چاره ای جز رفتن نداشت!

لرد بسیار جست و جو کرد. کم کم در حال ناامیدی بود که...
_مادر؟
_جانم عزیز مامان؟

لرد با خود فکر کرد اگر یک فرد عاقل در میان آن جماعت مریخی وجود داشت، او مادر خودش بود.
هنوز دستورش را مبنی بر رفتن به دنبال بقیه مرگخواران و جمع آوریشان برای رفتن به ایستگاه شهاب سنگ ها یا ستاره دنباله دار را به زبان نیاورده بود که...

_پسرم... من برم؟
_کجا مادر؟! ما هنوز فرمان خود را بیان ننموده بودیم! یعنی راست می گفتند که مادر ها از چشم های فرزندشان حرفشان را می فهمند؟!
_پسرم من برم خونه سالمندان مریخ بستری بشم؟
_ارباب من بمونم؟

لرد بسیار خشمگین بود.
_یکی میخواد بره، یکی دیگه میخواد بمونه! برای ما برو و بیا راه انداختند.

یعنی در آن جماعت مرگخوار، یک نفر هم نبود که دستور لرد را انجام دهد؟

بالاخره شخص مورد نظر را پیدا کرد.
- لیسا برو و بقیه رو برامون بیار.

لیسا نزدیک تر شد.
- ارباب من برم؟ برم دنبال رابستن؟ من تصمیم گرفتم کاری باهاش نداشته باشم!

لرد تازه قهر لیسا را به یاد آورده بود. ولی او لرد بود؛ وقتی انتخاب میکرد، انتخابش را تغییر نمیداد.
- بله لیسا تو برو.
- چشم ارباب. اما ارباب اگر منم به جاشون بودم کسی رو میفرستادین دنبالم؟

لرد با بی حوصلگی چشمانش را چرخاند.
- لیسای حسودی شدی برامون!

لیسا هیچ حرفی نزد؛ شاید باز هم قهربود. اما فقط خیره شده و بغضش بیشتر شد. بود.
- ارباب آخه همین رابستن و بچش هی منو اذیت میکنن. همش قهر میکنن. رودولف هم که ...
- اهم!

صدای بلاتریکس بود. لیسا به سمتش برگشت و با لبخند بلاتریکس رو به رو شد؛ بعد لیسا دوباره رویش را برگرداند!
- گابریل هم که میخواد منو بشوره. همیشه!

لرد کاملا از تصمیمش منصرف شد.
- ما تصمیم گرفتیم تو رو نفرستیم.

و به دنبال فرد عاقل تری گشت.

-راب...به ما نزدیک شو!

رابستن نشنید. برای این که از شوق ورود به سیاره ای غیر از زمین، از خود بی خود شده بود و در حالی که دو دست بچه را گرفته و به دو طرف باز کرده بود، دوان دوان از این طرف مریخ به آن طرفش می رفت و صداهای غریبی همچون "غاااااان" از خود در می آورد.

-رودولف...یقه اینو بگیر بیار خدمت ما!

رودولف هم نشنید...برای این که خیلی وقت بود که از ساحره های زمین قطع امید کرده بود و حالا همچون دانشمندانی که روی مریخ به دنبال آب می گردند، ذره بین در دست گرفته بود و به دنبال زنان مریخی می گشت.

-گابریل...این دو تا رو بفرست خدمت ما!

گابریل هم نشنید. برای این که با دیدن این همه خاک سرخ رنگ، از خود بیخود شده بود. همینطور از چوب دستی اش دستمال مرطوب خارج می کرد و کف مریخ را می سابید.

-لعنت بهت فنر!

فنریر به لعن و نفرین عادت کرده بود. دیگر ناراحت نمی شد و اتفاقی هم برایش نمی افتاد.

فنریر اشتباه کرده بود! برای این که آن جا زمین نبود...لعن ها و نفرین ها در مریخ، شکل فیزیکی پیدا می کردند.
لعنت لرد سیاه هم به شکل گوریلی عصبانی درآمد و شروع به دنبال کردن فنریر در سطح مریخ کرد.


لرد سیاه به یارانش نگاه کرد که یکی رامنطقی تر و عاقل تر از بقیه تشخیص داده و دستور جمع آوری سه نفر قبلی را صادر کند.
هر چه زودتر باید ایستگاه شهاب سنگ ها یا ستاره های دنباله دار را پیدا می کردند.

-خوب...خوبه. مقداری از راه رو طی کردیم به هر حال. مریخ کجای دنیاست؟

مرگخوارا به همدیگه نگاه میکنن. یکیشون باید یه چیزی بگه، ولی کسی جرات نمیکنه به لرد بگه که مریخ اصلا تو دنیا نیست و یه دنیای دیگه اس.

سکوت، مریخ رو فرا میگیره و باد میوزه و یه تیکه خار، قل خوران از این ور صحنه به اون ورش میره.

لرد منتظر جوابه.

مرگخوارا فکر میکنن و فکر میکنن و یهو همگی با هم به یه نتیجه مشترک میرسن.

فنریرو هل میدن جلو!

-خب فنریر...ظاهرا داوطلب میباشی که برای ما در مورد تاریخچه و موقعیت جغرافیایی مریخ توضیح بدهی.

فنریر کمی من و من میکنه...
ولی بی فایده اس. باید حرف بزنه. برای همین شروع به صحبت میکنه.
-ارباب...راستش...مریخ تو دنیاست. اصلا فکر نکنین تو دنیا نیست ها. فقط تو مسیر ما نیست. کمی از مسیر خارج شدیم. سریعا باید یه وسیله پیدا کنیم و برگردیم به مسیر. یه ستاره دنباله داری...شهاب سنگی چیزی. رابستن در این مورد اطلاعات بیشتری داره. اون حتما میدونه ایستگاهشون کجاست.