لرد سیاه درحالی که دستش را زیر چانه اش می‌گذاشت گفت:
-انتظار این حرکت رو از سدریک نداشتیم
بعد برگشت و دستش رو روی شونه های سدریک که از فرت خواب خمیده شده بودند گذاشت:
-ما به تو افتخار می‌کنیم
بعد لباسش رو مرتب کرد و با تکبر از پله ها بالا رفت
بعد از لرد سیاه به نوبت بقیه هم بالا رفتند
البته ناگفته نماند
بیشتر منظور از به نوبت این بود که مرگ خواران با طعنه مانع ورود محفلی ها میشدن و اول خودشون بالا می‌رفتند
ولی بالاخره مرگ خواران همینن دیگه
چیکارشون کنیم؟!..
لرد سیاه با غرور به سمت باجه ی بلیط فروشی رفت
جوری قدم برمی‌داشت انگار که تمام پله های جادویی دنیا رو فتح کرده
البته لرد سیاه کمتر از آیرون من نیست..اراده کنه میتونه حتی کل آبسرد کن های دنیا رو فتح کنه!..چی فکر کردید
لرد سیاه جلو رفت اما پسر جوونی مانع شد
-بلیط لطفا
لرد سیاه با دستش پسر رو به عقب هل داد:
-مگر ما هم سن و سال تو هستیم که از ما بلیط میخواهی
پسر چشماشو دور داد و با حالت تمسخر گفت:
-بلیطت رو بده پیرمرد من کار زیاد دارم..بیکار که نیستم.خوبه والا شما انقلابیون هم شورش رو درآوردید،مال مفت باشه تیری جفت جفت باشه..ببین پیر خرفت..
حرفش با دیدن صورت قرمز شده ی لرد سیاه ترسیده عقب رفت
-حالا عصبی نشو..
لرد سیاه چوب دستیش درآورد میخواست به سمت پسر بگیرد که دامبلدور او را عقب کشید
عصبی شده بود..برگشت به سمت دامبلدور میخواست مشتی در دهان او بکوبد که یکی از انقلابیون محکم روی شونه اش زد
-برادر کظم غیظ کن..صبوری نشانه ی ایمانه
لرد سیاه درحالی که شونه اش رو می‌مالید و چیزی از حرفای مرد نمیفهمید فریاد زد
-این ملعون به ما توهین کرد
یکی دیگر از انقلابیون درحالی که کمربندش رو بعد دستشویی مرتب میکرد دوباره محکم پشت لرد سیاه زد
-متواضع باش برادر!
لرد سیاه از دست های خیس مرد تا کبودی رفته بود
"مرگ یک بار شیون هم یک بار"
به طرف انقلابیون برگشت
که..

- هرگز اجازه نمی دهیم پله ای ناچیز و حقیر ما را از مسیر موفقیت باز بدارد. بکشید کنار که به شما نشان دهیم یک فرمانده و رهبر مقتدر چگونه ارتشش را پیش می برد.

ملت، مسیر لرد را باز کردند و لرد به پله های نافرمان رسید.
پایش را روی یکی گذاشت و پله را از نظر استحکام امتحان کرد.. خوب و راحت به نظر می رسید. پای دیگرش را هم روی پله گذاشت و فورا به عقب رانده شد.

لرد دوست نداشت ضایع شود.
- ما فکر کردیم و متوجه شدیم که چه معنی دارد رهبر جلوتر از بقیه برود؟ اگر بلایی سر ما بیاید شما چه خاکی بر سر کنید؟

همه قانع شدند.
باید راه حل دیگری می یافتند.

در این بین هری پاتر با دیدن پله از خود بیخود شده بود و به دنبال راهی برای رفتن به زیر پله ها و زندگی کردن در آن محل می گشت. زیر پله ها محل رشد و نمو هری پاتر بود.

بلاتریکس شکنجه کردن پله را امتحان کرد و هکتور مایع ناشناخته ای روی آن ریخت و لینی نیشش را به پله نشان داد و دامبلدور سعی کرد پله را در آغوش گرفته و کمبود محبتش را جبران کند... ولی هیچیک از این راهکارها فایده ای نداشت.

راهکاری که مفید واقع شد، از طرف مرگخواری ارائه شد که کسی انتظار ارائه راه حل از او نداشت.

در حالی که مرگخواران سرگرم اعمال خشونت روی پله ها بودند، سدریک دیگوری به آرامی بالشش را روی پله گذاشت که تا حل شدن مشکل، چرتی بزند.

پله حرکت کرد و بالش سدریک لای زنجیر های پله گیر کرد و بالاخره پله متوقف شد.

-سفارت تو خیابون افریقاس.
-تو افریقاس؟ یعنی ما الان باید تا افریقا بریم که سفارتشون رو نابود کنیم؟
-نه قربان توی خیابان افریقاست با مترو و بیست و چهار بار خط عوض کردن و دوبار تاکسی گرفتن و یک خط بی ار تی میتونین به اونجا برسین.

لردولدمورت زیرلب غرولندی کرد و اماده شد تا به سفارت خانه هجوم بیاورند.

-بسیار خب. به مترو حمله میکنیم. و اونجارو تسخیر میکنیم تا نتونن غذا و اسلحه دریافت کنن. باید محاصره شون کنیم.

مرگخواران بلند به این همه هوش و ذکاوت لرد احسنت گفتند و راهی مترو شدند. وقتی به ورودی مترو رسیدند. با پله هایی مواجه شدند که حرکت میکردند.

-ارباب این پله ها جادویی هستن. خیلی ترسناکن.
-مهم نیست ما هر طور شده اول مترو بعد هم ان سفارت را تسخیر میکنیم. خیلی خب راه بیوفتین.

مرگخوارا شروع به پایین رفتن از پله کردند و چند ثانیه بعد دوباره همانجایی بوددند که قبلا بودند.

-مگه نگفتیم برین پایین؟

مرگخواران دوباره تلاش کردند پایین بروند اما هر چه بیشتر تلاش میکردند کمتر نتیجه میگرفتند.

-ارباب این پله ها طلسم شدن. نمیذارن ما بریم پایین.

لرد به پیش پای سردسته انقلابیون رسید. سردسته بسیار قد کوتاه بود، به حدی که وقتی لرد را دید، با شادی شیطانی ای به او گفت:
- هوی، داداش، نردبونو گفتی زکی! سفارت رو با تو در عرض دو ثانیه فتح می کنیم!

لرد ولدمورت از تعریف سردسته‌ی قد کوتاه خوشش آمده بود. البته نه زیاد، به این دلیل که تنها ویژگی ای که او دوست داشت از آن تعریف بشنود، شرارت بود. پلیدی بود. سیاهی ای تاریک تر از نیمه شب بودن، بود. کثیف بودن... نه، جدا این یکی دیگر نبود. لرد بسیار بسیار به نظافت شخصی اش احترام می گذاشت.
- متشکرم، جنابِ قد کوتاه. البته به نظرم پس از فتح، اون موقع ویژگی بارز و قابل تعریف تر ما را در می یابید. صد البته که ما نه فقط این دو، بلکه ویژگی های خوب غیر قابل شمارش دیگری داریم.

یکی از انقلابیون ارزشی که در میان جمعیت ایستاده بود، با صدای کلاغ مانندی گفت:
- تواضع اصل اول دینه، منافق!

اما کسی از انقلابیون نسبت به حرف فرد اهمیتی ندادند. اگر کسی انقدر قاطع در فتح سفارت بود، قائدتاً از پس آن نیز بر می آمد. چون مسئله چندان آسانی نبود، و حتی می توان گفت که بسیار سختی نیز بود. از یک طرف پلیس و از طرف دیگر جان. البته مورد اول برای لرد و یارانش اهمیتی نداشت، چرا که می توانستند به حساب آنها نیز برسند و آنها را قلع و قمع کنند. و دومی نیز برای لرد اهمیت نداشت، چرا که او بسیار جان داشت. غول مرحله آخر بود.

لرد چوبدستی اش را در آورد.
- حال این سفارت کذایی کجاست؟
او بسیار جدی بود.

رزرو

خلاصه:
محفلیا و مرگخوارا توی قرعه‌کشی بانک گرینگوتز برنده‌ی سفر تفریحی به ایران شدن. اونا درست زمانی توی تهران فرود اومدن که انقلابی در شرف وقوعه.
توی خیابون با جماعتی از مردان انقلابی روبه‌رو و باتوجه به لباسای عجیب‌ غریبشون، متهم به منافق بودن میشن و چون قبول نمی‌کنن حجاب آسلامی رو رعایت کنن، بین مرگخوارا و انقلابیون درگیری‌ای رخ میده که به شکست مرگخوارا و دستگیریشون منجر میشه.
ولی دامبلدور با سردسته انقلابیا حرف زده و راضیشون کرده مرگخوارا رو آزاد کنن. اوناهم قبول کردن و گفتن می‌خوان برن سفارتو تسخیر کنن.
_________________________________

ظاهرا دامبلدور از بین محفلی‌ها و مرگخواران بخاطر ریش بلندش بیشتر از بقیه مورد قبول انقلابیون قرار داشت که حرف او را قبول کرده بودند.
لرد سیاه هیچ از این موضوع خوشش نیامد. اما فعلا کاری از دستش برنمی‌آمد و تصمیم گرفت تا زمانی که آزاد شده و چوبدستی‌اش را که با سایر وسایلشان توقیف شده بود، پس بگیرد، صبر کند. ضمن اینکه بخشی از سخنان مرد انقلابی، که درمورد "تسخیر" بود هم توجهش را جلب کرده بود.

- گفتی می‌خواهیم چه چیزی را تسخیر کنیم؟
- سفارت! باید سفارتو از دولت فعلی بگیریم و تحت کنترل خودمون در بیاریم.
- ما موافقت خود را با این موضوع اعلام کرده و قصد تسخیر سفارت را داریم.

ثانیه‌ای بعد، تمامی مرگخواران آزاد شده، مورد احترام قرار گرفته و وسایلشان به آنها بازگردانده شد.

- خب باباجانیا، دیدین همیشه با گفتگو و مهربانی میشه همه‌ی مشکلاتو حل کرد؟

لرد سیاه، دامبلدور را که در حال دادن درس زندگی به محفلی‌ها بود، نادیده گرفت و با تکبر از کنارش عبور کرد. قصد داشت رهبری شورش به قصد تسخیر سفارت را بر عهده بگیرد.

مرگخواران که انتظار همچین شکستی رو از مردم انقلابی نداشتن مشغول فکر میشن تا بتونن راه حلی پیدا کنند و از این وضعیت نجات پیدا کنند و هر چه زود تر از اینجا برن.
اما اون طرف میان انقلابی ها و محفلی ها صدای خنده شنیده میشد و چیزی که معلوم بود این بود که قطعا وضع محفلی ها بهتر از مرگخواران بود.

لرد سیاه که اصلا همچین وضعیتی رو دوست نداشت و دلش نمی‌خواست یه آب خوش از گلوی محفلی ها پایین بره به انقلابی ها گفت:
- ما خسته شدیم. زود ما را آزاد کنید. وگرنه عصبانی میشویم.

انقلابی ها:

بنظر نمی رسید کسی به خواسته لرد سیاه توجه کرده باشد و او را جدی گرفته باشد.
بعد چند دقیقه صحبت میان محفلی و انقلابی ها هر دو گروه به سمت مرگخواران آمدند.

- ببخشید حاج ولدمورت. انگاری بچه های ما شما رو با منافقین اشتباه گرفتن. به هر حال ببخشید. الانم بیاین به ما بپیوندید تا سفارت رو تسخیر کنیم.

لرد سیاه و مرگخواران با حالت گیجی به گوینده حرف نگاه کردند و به این فکر کردند در چه وضعیتی هستند.

رزرو

رزرو

لبخند مرد، ناپدید شد و دست به سینه، روی صندلی که برایش آورده بودند نشست.
- میخواستم با لحن خوش باهاتون حرف بزنم. ولی مثل اینکه حالیتون نمیشه... حمله!

از گوشه کنار تاریکی، جنگجویان چادر پوشی بیرون پریدند و تفنگ هایشان را به سمت مرگخوران گرفتند. صد البته که مرگخوران هم آماده بودند... نبودند.
بالشت سدریک، پس از دو شلیک گلوله از هم پاشید و سدریک را عزار دار، باقی گذاشت. دم ایوان نیز، به طرز وحشانیه ای از سر گرفته شد و او را دور سر زن چادر پوشی چرخاند و روی زمین کوفت.
نیش لینی، میان زمین و هوا ناکام مانده بود و به دست جنگجوی چادر پوش، فرو نمیرفت. تا اینکه صبر زن سر آمد و لینی را زیر پایش له کرد.
معجون های خطرناک هکتور، بسیار کاربردی بودند... نبودند!
مثل اینکه هکتور به جای گل وحشی، گل لاله در معجونش ریخته بود و پس از ترکیدن معجون ها، گل های زیبایی روی سر جنگجویان میریختند.
پس از چند دقیقه، مرگخواران دست و پا بسته، به گوشه ی دیوار تکیه داده شدند و به زور، لباس های گشاد را تنشان کردند.

- رودلف... نگفتی نقشه ی بی چی بود؟

رودلف، لبخندی را به پهنای گوجه سبز، رو به تام زد و پشت مرگخواران قایم شد.